เพลย์บอยหน้าหล่อปะทะสาวซ่าส์หน้าใส

ลำดับตอนที่ #14 : สับสน (ในความรู้สึก)

ตอนที่ 13

สับสน (ในความรู้สึก)

 

                ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ เพราะ....ปังปอนด์ยังคงกอดจูบกิ่งฟ้าไม่ปล่อย ทำให้กิ่งฟ้าต้องดิ้นรนเพื่อออกจากอ้อมกอดและรอยจูบของปังปอนด์ แต่มันก็ช่างทำได้ยากหรือเกิน

                “อื้อ....อื้อ” กิ่งฟ้าพยายามใช้มือที่วางอยู่ทั้งสองข้างทุบตีบริเวณที่สามารถทำให้เค้าเจ็บได้ เพื่อให้ปังปอนด์รู้สึกตัว

                “อื้มมมม....” เสียงปังปอนด์ครางออกมาอย่างขัดใจ

                เมื่อเห็นว่าปังปอนด์ยังคงกระทำต่อไปกิ่งฟ้าจึงนิ่งเพื่อคิดหาหนทางเพื่อให้เค้าปล่อย นั้นก็คือการกระเทือบเท้าเค้าแรง ๆ

                “โอ้ยย...เธอ” และมันก็ได้ผลเมื่อเค้ารีบปล่อยตัวเธอทันที

                “ไอ้คนบ้า นะ...นายมาจูบชั้นทำไม มันจะเกินไปแล้วนะ” กิ่งฟ้าโวยวายทันทีที่เป็นอิสระ

                “เกินไปตรงไหน คนเป็นแฟนกันเรื่องจูบมันก็เป็นเรื่องที่ปกตินะ แต่เธอนั้นแหละทำเกินไป” ปังปอนด์พูดมาได้หน้าตาเฉยมาก

                “ชั้นทำอะไรเกินไปตรงไหน มีแต่นายนั้นแหละ”

                “ก็ที่กระเทือบเท้าชั้นนี้ไง ที่เกินไปนะ” เค้าพูดแล้วชี้ไปที่เท้าของตัวเอง

                “สมน้ำหน้า มันสมควรแล้วนี้” เธอพูดอย่างไม่แคร์

                “ว่าแต่เธอนี้ก็หวานเหมือนเดิมเลยนะ” เค้าพูดทำให้เธอโกรธขึ้นมาทันที

                “นายมันทุเรศ หน้าไม่อาย”

                “หน้าไม่อายตรงไหน เราเป็นแฟนกันไม่ใช่หรอ”

                “แต่ชั้นไม่ได้เป็นแฟนนาย และไม่เคยเป็นด้วย” เธอปฏิเสธเสียงแข็ง

                “ไม่เคยงั้นหรอ แล้วเรื่องเมื่อสา...”

                เพี้ยยย !!!  ปังปอนด์พูดยังไม่ทันจบก็ต้องถูกกิ่งฟ้าตบหน้าซะก่อน

                “หยุดพูดเรื่องบ้า ๆ นั้นไปเลยนะ ผู้ชายอย่างนายมันก็ทำได้แค่นี้แหละ คอยแต่จะรังแกผู้หญิง เที่ยวมั่วไม่เลือก” กิ่งฟ้าต่อว่าเค้าอย่างอดกลั้น

                “เธอ แล้วมันเพราะใครละที่ทำให้ชั้นต้องเป็นแบบนี้นะ”

                “เพราะใครนายยังจะโทษคนอื่นอีกหรอ เพราะตัวนายเองนั้นแหละ เพราะนายคนเดียวที่ทำให้เรื่องมันต้องเป็นแบบนี้” เธอพูดแล้วน้ำตาคลอเบ้าแต่ก็กลั้นมันไว้ไม่ให้ไหล

                “เพราะใครกันแน่ที่คิดจะจับปลาสองมือ คอยแต่จะทำให้ผู้ชายทุกคนหัวปั่นเพราะตัวเองนะ สนุกมั้ยละ” ปังปอนด์พูดแล้วยิ้มเยาะ

                “ไม่มีใครเค้าคิดแบบที่นายคิดหรอกนะ มันเป็นเพราะนายนั้นแหละที่เป็นบ้าเป็นหลังคิดไปเองนะ” กิ่งฟ้าปฏิเสธทั้งน้ำตาที่ไม่สามารถกลั้นไว้ได้อยู่อีกต่อไป เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต

                เพื่อนในห้องต่างก็สงสัยกันทั้งนั้นว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลยมีแต่พวกเค้าอีกแล้วที่สามารถบอกเล่าว่าระหว่างสองคนนี้มันเปิดอะไรขึ้นกันแน่

                “ไม่คิดงั้นหรอ แล้วที่ชั้นเห็นมากับตาละว่าเธออยู่กับไอ้นั้น ภาพตัดต่อรึไงห่ะ” เค้าพูดแล้วกระชากแขนกิ่งฟ้าเข้ามาใกล้ ๆ ตัวจนเธอต้องเอามือยันหน้าอกเค้าไว้

                “นายมันเข้าใจชั้นผิดมาตลอดเลยนะ ไอ้คนบ้า ไอ้คนตาบอด ไม่เคยฟังอะไรเลย”

                “เข้าใจผิดงั้นหรอ หึหึ ผู้หญิงอย่างเธอมันก็เหมือน ๆ กับที่ผู้หญิงที่ชั้นคบไปด้วยวัน ๆ นะนั้นแหละ”

                เพี้ย เพี้ย !!!!!

                “อย่าเอาชั้นไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงของนาย ไอ้ผู้ชายทุเรศ ชั้นเกลียดนาย ชั้นเกลียดนายจำไว้” พูดจบเธอก็วิ่งหนีทุกคนออกไปจากห้องทันที ทำให้ปังปอนด์รู้สึกเจ็บจี๊ดที่ใจทันทีที่ได้ยินเธอบอกว่าเกลียดเค้า ทั้งที่ใจเค้าก็บอกว่าเกลียดเธอมาตลอดเช่นกัน แล้วนี้มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเค้าต้องรู้สึกผิดที่ทำให้เธอร้องไห้ด้วยนะ หึหึ แบบนี้ก็ดีแล้วนี้จะมาเศร้าทำไมว่ะไอ้ปอนด์

                “โธ่โว้ยยยยยยยย มันอะไรกันนักกันหนาว่ะ” ปังปอนด์โวยวายขึ้นอย่างอารมณ์เสีย

                “เห้ย  ใจเย็นไอ้ปอนด์ ชั้นว่านายกลับไปคุยเรื่องนี้กับกิ่งฟ้าเค้าให้รู้เรื่องอีกทีดีกว่ามั้ย อาจจะมีการเข้าใจผิดกันก็ได้นะ” เจนเอ่ยเตือนอย่างห่วงใย (คิดไรป่ะเนี้ยพี่เจน อิอิ *-*)

                “เข้าใจผิดงั้นหรอ ไม่มีทางและชั้นก็จะไม่กลับไปพูดถึงมันอีก ผู้หญิงอย่างยัยกิ่งไม้ก็ไม่รู้จักพอเหมือนกันกับผู้หญิงคนอื่นนั้นแหละ” เค้ายังคงปฏิเสธที่จะรับรู้ถึงเรื่องราวในอดีตอีกครั้ง

                “ตามใจแกละกัน กลับเหอะชั้นต้องไปธุระต่อ”

                “ธุระอะไรของแกไอ้เจน” เค้าถามอย่างสงสัย

                “เออน้า ไป ๆ กลับ ไปให้สาว ๆ ของแกคลายเครียดให้นู่นไป”

                ทางด้านกิ่งฟ้าที่วิ่งหนีออกมาจากห้องเรียน เธอก็วิ่งมาหยุดอยู่ที่หน้าสวนดอกไม้ขนาดเล็กของด้านหลังคณะ แล้วนั่งลงร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหนักทันทีเมื่อนึกถึงคำพูดของปังปอนด์จนเชาว์ที่วิ่งตามมาต้องเข้าไปกอดปลอบ

                “ยัยฟ้า ใจเย็น ๆ อย่าร้องไห้สิชั้นห่วงแกนะย่ะ อย่าคิดมาก ๆ” เชาว์พยายามปลอบ

                “เชาว์ ชั้นทำผิดมาหหนักหรือไงอ่า นายนั้นมันถึงไม่ยอมฟังที่ชั้นพูดเลยสักนิด ทำไมต้องพูดแบบนั้นด้วย ฮื่อ...ฮื่อ” เธอซบลงกับไหล่ของเชาว์แล้วร้องไห้

                “แกก็อย่าไปคิดมากกับคำพูดของมันสิยัยฟ้า ไอ้ปอนด์มันก็หน้านัก มันบ้าที่เข้าใจไปเอง คิดเองเออเองทุกอย่าง”

                “ชั้นพยายามแล้วเชาว์ ชั้นพยายามแล้ว ที่ชั้นเข้มแข็งทุกวันนี้ก็เพราะนายนั้นเป็นแบบนี้ไงละ ชั้นพยายามแล้ว แต่ทำไม...ทำไมมันต้องเจ็บทุกทีเลย ฮื่ออออออ”

                “แกต้องไปเคลียเรื่องนั้นกับไอ้ปอนด์มันให้รู้เรื่องนะ ถ้าแกไม่อยากร้องไห้เสียใจแบบนี้ มันจะได้รู้ว่าใครผิดใครถูก”

                “ไม่ ไอ้บ้านั้นไม่มีทางฟังชั้นหรอก ในเมื่อมันคิดว่าชั้นผิดคิดเข้าใจไปเองชั้นก็จะไม่อธิบายไม่พูดอะไรกับนายนั้นอีกแล้ว” กิ่งฟ้าพูดอย่างหนักแน่น

                “เห้ย ใจเย็นสิแกชั้นว่าแกควรพูดให้มันเข้าใจนะ” เชาว์ยังคงพยายามพูดให้เธอเปลี่ยนใจที่จะพูดเรื่องนี้กับปังปอนด์

                “ไม่เชาว์ ไม่มีทางอีกแล้ว พอกันทีต่อไปนี้ชั้นกับไอ้บ้านั้นจะไม่มีทางญาติดีกันได้แน่ เพราะชั้นจะไม่สนในใจสิ่งที่นายนั้นทำอีกแล้ว”

                “แน่ใจหรอว่าแกจะทำได้ แกจะไม่สนใจนายปอนด์นั้นได้จริงนะหรอ”

                “เชาว์ *0*” เธอเรียกชื่อเพื่อนสนิทอย่างไม่พอใจ

                ส่วนปังปอนด์หลังจากที่ขับรถออกจากมหาลัยด้วยความโมโหแล้ว เค้าก็ตรงดิ่งกลับมาบ้านทันทีพร้อมด้วยเจนเผลอติดรถมาโดยไม่รู้ตัวด้วยความเป็นห่วงเพื่อน

                “โว้ยยยยยยยยยยยยย ทำไมมันเซงอย่างนี้ว่ะ” ปังปอนด์โวยทันทีที่เข้ามาในบ้านด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดเต็มที

                “ใจเย็นสิว่ะไอ้ปอนด์แกจะแหกปากให้ได้อะไรขึ้นมาว่ะ”

                “ใจเย็นได้ไงว่ะ ก็ดูยัยนั้นพูดสิเพื่อนชั้นเป็นฝ่ายผิดซะเองนั้นแหละ”

                “แล้วแกไม่คิดว่าตัวเองจะผิดบ้างหรือไงว่ะ”

                “ผิด ชั้นผิดอะไรว่ะไอ้เจน ผิดตรงไหนไม่ทราบ”

                “ก็ผิดตรงที่แกเข้าใจเธอผิดนะสิ”

                “แกพูดเหมือนแกไม่ได้เห็นภาพนั้นอย่างที่ชั้นนั้นแหละแกก็น่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรนะเรื่องนั้นอ่ะ”

                “เออ ชั้นรู้ชั้นเห็นอย่างที่แกเห็น แต่...ชั้นไม่ได้คิดอย่างที่แกคิดไอ้ปอนด์มีแต่แกคนเดียวนั้นแหละที่คิดไปคนเดียว”

                “แกเข้าข้างยัยนั้นหรอว่ะ ชั้นเชื่อในสิ่งที่ชั้นเห็นโว้ย”

                “ก็ตามใจแก คิดอย่างนั้นก็ตามใจแต่ชั้นขอเตือนไว้นะถ้าแกยังคิดอย่างนี้ต่อไปมีแต่แกเองนั้นแหละที่จะเสียใจ”

                “เสียใจอะไรของแก ชั้นคิดว่าไม่มีทางแน่นอน”

                “ก็เสียใจที่ต้องเสียสิ่งที่ดีที่สุดไปไง” พูดจบเค้าก็หันหลังเดินออกไปทัน

                “อะไรของมันว่ะ แล้วนั้นแกจะไปไหนว่ะ” เค้าร้องทักเมื่อเห็นว่าเพื่อนดินออกไปหน้าบ้าน

                “ชั้นก็จะไปตามหาสิ่งที่มีค่าที่สุดของชั้นนะสิ ใครจะเหมือนแกมีอยู่แล้วแต่ก็ปล่อยให้หลุดมือไป”

                “อะไรของแกสิ่งมีค่า” (ซื่อจริง ๆ พ่อคนนี้)

                “เออนะ พูดไปแกก็ไม่เข้าใจหรอกเพราะใจแกมันบอด  ว้ชั้นคว้ามาได้แล้วชั้นจะบอกละกันโว้ย ชั้นไปแล้ว” แล้วเค้าก็เดินออกไปทันที

                “เออดี ไปกันให้หมดเลย”

                “แล้วน้อง ๆ ชั้นไปไหนกันหมดบ้านว่ะเนี้ย” เค้าบ่นเมื่อไม่เห็นใครอยู่บ้านสักคน (ลืมหรอว่าเค้าไปเรียนกัน 555+)

                “เออดีจริง ๆ ทั้งเพื่อนทั้งน้องหายหัวกันไปหมด ยัยกิ่งไม้ทำชั้นแสบมากนะวันเนี้ย หึหึ พรุ่งนี้ชั้นจะเล่นเธอให้แสบเลยคอยดูเถอะ ชวนไอ้พัดไปเที่ยวดีกว่าโว้ย” เค้าพูดอย่างแค้น ๆ ในความแสบของกิ่งฟ้าในวันนี้ 

---

  Shira kuma