เพลย์บอยหน้าหล่อปะทะสาวซ่าส์หน้าใส

ลำดับตอนที่ #13 : แกล้งทำจนได้เรื่อง

ตอนที่ 12

แกล้งทำจนได้เรื่อง

               

                “เฮ้ยยยย เชาว์เห็นไอ้สองตัวนั้นมั้ยอ่าชั้นรอพวกมันมานานแล้วนะ คนอื่นเค้าก็มากันครบแล้วนะ” กิ่งฟ้าเริ่มบ่นเมื่อไม่เห็นคนที่เธอกำลังพูดถึงมาซะที

                “ใครย่ะ สองตัวที่เธอว่านะ” เชาว์แกล้งถามทั้งที่รู้ออยู่แล้ว

                “เอ้า ก็ไอ้ขนมปังเน่ากับนายเจนจอมกะล่อนนั้นไง มาช้าชะมัดเลย”

                “เอาน้า เดี๋ยวก็พากันโผล่หัวมาเองแหละ” เชาว์พูดอย่างใจเย็น

                “ชั้นชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ คนส่วนใหญ่จะต้องมานั่งรอคนส่วนน้อยที่ไม่ตรงต่อเวลาเนี้ย นิสัยยังแย่เหมือนเดิมจริง ๆ พวกทำตัวไร้สาระ ขี้หลีไปวัน ๆ เนี้ย” เธอเริ่มบ่นยาว

                “ใจเย็น ๆ น้ายัยฟ้า เดี๋ยวก็มาเองแหละ” สิ้นเสียงของเชาว์ ประตูห้องก็เปิดทันทีพร้อมกับร่างของสองตัว เอ้ย *0* สองคนที่กิ่งฟ้าบ่นถึงเดินเข้ามาอย่างสบายอารมณ์

                “เสด็จไปมุดหัวที่ไหนกันมาห๊ะ ถึงมาเอาป่านนี้เนี้ยไม่ให้พวกชั้นรอไปถึงชาติหน้าเลยละ รู้มั๊ยว่าทั้งห้องเค้าต้องมารอพวกนายอยู่แค่สองคนเนี้ย มีสำนึกบ้างมั้ยหรือคิดแต่จะทำตัวไร้สาระไปวัน ๆ”

                “เอ้า ๆ แม่คุณหายใจทางเหงือกหรือไงพูดไม่พักบ้างเลยนะเดี๋ยวก็ขาดใจตายไปซะก่อนหรอก” ปังปอนด์แหย่เมื่อเห็นว่าเธอเอาแต่บ่นพวกเค้าสองคน (สมควรนะ*-*)

                “ไม่ต้องมาพูดเลยนะหายหัวไปไหนกันมา”

                “พวกชั้นก็ต้องไปหาความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ทำกันบ้างสิใครจะมานั่งพูดเป็นต่อยหอยแบบเธอละยัยกิ่งไม้”

                “ความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นหรือไงห๊ะ รู้บ้างมั้ยว่าเค้ารอพวกนายแค่สองคนเนี้ย”

                “ขอโทษคร้าบบบบบกิ่งฟ้าอย่ารมณ์เสียเลยน้าไหน ๆ พวกเราก็มากันแล้วนี้ไง” เจนเอ่ยขอโทษก่อน เพื่อไม่ให้ทั้งสองต้องมีการทะเลาะกันไปมากกว่านี้ แล้วทุกคนก็ต้องหันไปมองกันที่ประตูเมื่อมีแขกมาเยือนใหม่อีกสองคน (มันเป็นใคร อิอิ)

                “พี่ปอนด์ / พี่เจนค่ะ” เสียงแหลม ๆ ของสองสาวผู้มาใหม่เรียกสองหนุ่มหล่อพร้อมกับเดินเข้ามากอดแขนของทั้งสองไว้อย่างแสดงความเป็นเจ้าของทันที

                “แบมตามหาพี่ปอนด์ตั้งนานแน่ะรู้มั้ยค่ะเนี้ย ที่แท้ก็มาหลบอยู่นี้เองเล่นหนีมาไม่บอกกันเลยนะค่ะ แอบงอนแล้วนะค่ะ” คนที่ชื่อแบมพูดอย่างงอน ๆ

                “ริต้าก็ด้วยนะค่ะ ตามหาพี่เจนเหมือนกันหนีมาไม่บอกอีกคนเลยนะ จะงอนแล้วเนี้ย” เสียงริต้าสมบทอีกคน

                “แฮะ ๆ ครับแล้วแบมตามหาพี่ทำไมหรอครับ” ปังปอนด์หันไปถามเสียงใสอย่างเอาใจ

                “ก็วันนี้พี่ปอนด์บอกว่าจะพาแบมไปทานข้าวและฟังเพลงนี้ค่ะ จำไม่ได้แล้วหรอ” เธอพูดพร้อมกับทำหน้างอ

                “ริต้าก็มาทวงสัญญาเหมือนกันค่ะพี่เจน ว่าไงค่ะ”

                “เอ่อ...คือว่าพี่...” เค้าพูดยังไม่จบก็....

                “อ้อ ๆ ๆ ที่มาสายเนี้ยที่แท้ก็ไปอี้อ้อกับแม่พวกนี้มาใช่มั้ยนายปอนด์” กิ่งฟ้าเริ่มโวยเมื่อรู้ถึงสาเหตุของการมาสาย

                “เอ๊ะ พี่ปอนด์ค่ะป้าคนนี้เป็นใครหรอค่ะ” แบมถามทำให้ปังปอนด์ถึงกับหัวเราะออกมาก

                “ป้า ๆ อ้อ..ฮ่า ๆ ๆ ป้าคนนี้อะหรอเค้าก็คือ...” เค้ากำลังจะตอบแต่เสียงของกิ่งฟ้าดังขัดซะก่อน

                “แรงนะน้อง เรียกชั้นป้าเลยหรอแม่เด็กน้อยไร้เดียงสา แล้วที่ถามว่าชั้นเป็นใครนะหรอจะบอกให้นะ” กิ่งฟ้าพูดค้างไว้แล้วเดินเข้ามาหาปังปอนด์

                “ชั้นก็เป็นแฟนกับคนที่เธอเกาะแขนเค้าอยู่นี้ไง ใช่มั้ยค่ะ ‘ที่รัก’” ด้วยความที่เธออย่างจะแกล้งทั้งสองคนทำให้พูดออกไปแบบนั้น

                “ไม่จริง ไม่จริง ชั้นไม่เชื่อเธอหรอก” แบมพูดอย่างไม่เชื่อที่กิ่งฟ้าพูด

                “มันคือความจริงใช่มั้ยค่ะที่รัก” เธอพูดอีกครั้งพร้อมกับเข้าไปแกะมือของแบมออกจากแขนปังปอนด์แล้วควงแขนเค้าไว้แทน ทำให้แบมแทบกรี๊ดออกมา

                “เอ่อ...คือ...” เค้าพูดออกมาอย่างอึกอัก

                “บอกมาสิค่ะพี่ปอนด์ว่ามันไม่จริง บอกมาสิค่ะ” เธอร้องถามเค้าพร้อมกับเขย่าแขนเค้าแรงๆ

                “เอ่อ น้องแบม ๆ ฟังพี่ดี ๆ นะครับพี่มีเรื่องจะสารภาพด้วย คือที่กิ่งฟ้าพูดมาทั้งหมด มัน...มันเป็นความจริงครับ เราสองคนเป็นแฟนกันครับ แล้วเราก็รักกันมากด้วยจริงมั้ยครับ ‘ที่รัก’” ปังปอนด์พูดออกไปเพราะเค้าต้องการจะสลัดแบบออกไปอยู่แล้ว พูดจบเค้าก็คว้าร่างบางของกิ่งฟ้าเข้ามาไว้ในอ้อมกอดทันที ทำให้ทุกคนในห้องถึงกับอึ้ง โดยเฉพาะคนที่ถูกกอดอยู่

                “พะ..พี่ปอนด์พี่โกหกใช่มั้ยค่ะ แบมทำไรให้พี่ไม่พอใจหรอบอกแบมได้นะคะแบมปรับปรุงตัวเพื่อพี่ได้นะคะ” แบมคร่ำครวญ

                “คือพี่ขอโทษครับน้องแบม แต่พี่ไม่อยากทำร้ายความรักของพี่กับฟ้า เข้าใจพี่เถอะนะ” เค้าเสแสร้งได้น่าตบมาก (ความคิดส่วนตัว อิอิ)

                “แบมไม่เชื่อ พวกพี่ไม่เห็นจะเหมือนแฟนกันตรงไหนเลย” เธอยังค้านต่อไป

                “เอ๊ะ นี้น้องขนาดนี้แล้วยังไม่เชื่ออีกหรอ ต้องให้พี่สองคนจูบโชว์กันเลยมั้ย บ้าจริง ๆ เลย” กิ่งฟ้าเริ่มรำคาญ

                “ใช่ พวกพี่กล้าจูบกันต่อหน้าคนอื่นมั้ยละ ถ้ากล้าแบมจะเชื่อว่าพี่สองคนเป็นแฟนกันจริง แต่ถ้าพี่ไม่กล้าแสดงว่าพี่โกหก” เธอพูดอย่างเป็นต่อเพราะคิดว่าเค้าทั้งสองคนคงไม่กล้าทำแน่ ๆ

                “มันจะมากไปมั้ยน้อง แค่นี้ก็ชัดเจนพอแล้วนะ” กิ่งฟ้าเลี่ยงคำท้าของแบมทันที

                “ได้สิน้องแบม อย่างเห็นพวกพี่สวีทกันหรอไม่มีปัญหาครับเดี๋ยวพี่จะแสดงให้ดู” พูดจบปังปอนด์ก็รั้งร่างบางของกิ่งฟ้าเข้ามาชิดกับตัวมากขึ้น

                “นี้นายอย่าทำไรบ้า ๆ นะ ชั้นขอห้า...อุ๊บ-0-” เธอพูดยังไม่จบเสียงนั้นก็ต้องขาดหายไปเพราะริมฝีปากของปังปอนด์ประกบลงมาทันทีเพื่อแสดงให้ทุกคนเห็น

                “เห้ย**0**” เสียงของทุกคนในห้องร้องขึ้นพร้อมกันด้วยความตะลึงด้วยไม่คิดว่าเค้าจะกล้าทำแบบนั้นทั้งที่ไม่ถูกกันแท้ ๆ

                “กรี๊ดดดดดดดดด พี่ปอนด์ ฮื่อ...ฮื่อ พี่ปอนด์ใจร้าย พี่ปอนด์บ้าคนหลอกลวง ทุเรศที่สุด ฮื่อ...ฮื่อ” แบมร้องไห้ต่อว่าเค้าและวิ่งออกไปจากห้อง ซึ่งปังปอนด์ก็ไม่สนใจเพราะเค้ายังคงสนใจกับริมฝีปากของกิ่งฟ้าอยู่ (สนใจชาวโลกบ้างอะไรบ้าง)              

                “แบม ๆ รอด้วยสิ พวกพี่ใจร้ายที่สุด” ริต้าร้องเรียกเพื่อนรักและหันมาต่อว่าสองหนุ่มอีกคนแล้วจึงวิ่งตามแบมออกไปทันที ทุกอย่างจึงตกอยู่ในความเงียบ เพราะ..........??
 

---

  Shira kuma