เพลย์บอยหน้าหล่อปะทะสาวซ่าส์หน้าใส

ลำดับตอนที่ #10 : เมินเฉย (ผู้มาใหม่ที่เพิ่งรู้จัก)

ตอนที่ 9

เมินเฉย (ผู้มาใหม่ที่เพิ่งรู้จัก)

 

                “อ่ะคุณ ผมให้” เสียงผุ้ชายคนหนึ่งดังขึ้นข้าง ๆ อารดาจึงเหงยหน้าขึ้นมอง

                “อะไร” เธอถามอย่างงง ๆ

                “ผ้าเช็ดหน้าไงคุณ เชิดซะร้องไห้จนข้ำตาเปอะหน้าหมดแล้วนะครับ” ผู้ชายคนนั้นส่งผ้าเช็ดหน้าให้เธอ ๆ จึงรับมาซับน้ำตา

                “ขอบคุณนะ ชั้นนี้น่าอายจังเนอะร้องไห้เป็นเด็ก ๆ เลยอ่ะ” เธอพูดอย่างอาย ๆ

                “ฮ่า ๆ ๆ ไม่เห็นน่าอายตรงไหนเลย ผมยังเคยร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นเลย โดนล้ออีกต่างหากแน่ะ ฮ่า ๆ” เค้าพูดเรื่องของตัวเองเพื่อให้อารดาได้ขำ แล้วก็สำเร็จด้วย

                “ฮ่าๆๆๆ จริงหรอนายเนี้ยนะ”

                “ก็ผมเนี้ยแหละ ฮ่าๆๆ”

                “ก็จริงเนอะ คนเราร้องไห้ก็ไม่แปลก อิอิ”

                “ใช่แล้ว คนเรามีเหตุผลทุกคนแหละที่ร้องไห้”

                “นั้นสินะ ว่าแต่นายชื่ออะไรหรอ แล้วอยู่คณะไรอ่ะ ทำไมชั้นไม่เคยเห็นหน้าเลยอ่า” เธอถามอย่างสงสัย

                “คุณไม่รู้จักผมจริง ๆ หรอ” เค้าถาม

                “ฮึฮึ” อารดาส่ายหน้าทันที

                “ฮ่า ๆ ๆ ก็คงจะไม่รู้จักจริง ๆ สินะ ก็คุณเล่นมองแต่เค้าคนนั้นอยู่คนเดียวเลย คงไม่มีเวลามาสนใจมองคนอื่นหรอกทั้ง จริงมั้ยครับ” เค้าพูดอย่างเศร้า ๆ

                “นายรู้” เธอตกใจที่มีคนรู้ถึงความรู้สึกเธอที่มีต่อณภัทร

                “อืม ผมรู้ เอาละงั้นผมแน่ะนำตัวเลยละกัน ผมชื่อตั้มครับ เรียนปี 4 คณะมนุษศาตร์ และที่สำคัญผมอยู่ห้องเดียวกับคุณด้วยนะครับคุณอารดา” เค้าแนะนำตัวเองแหละเรียกชื่อเธออย่างชัดเจน

                “ห่ะ จริงหรอนายเรียนห้องเดียวกับชั้นหรอ รู้ชื่อชั้นด้วยชั้นนี้แย่จริง ๆ นะ ที่ไม่สนใจเพื่อน ๆ ในห้องเลยอ่ะ” เธอพูดอย่างรู้สึกผิด

                “คร้าบบบบบบบผม แต่น่าน้อยใจจังเลยอ่า” เค้าพูดแล้วทำแก้มป่อง ๆ มันดูน่ารักซะเหลือเกิน (คนแต่งแอบลงเสน่ห์รอยยิ้มคุณชายตั้มแล้วละ อิอิ ^_^)

                “เฮ้ย ๆ อย่าน้อยใจสิ ชั้นขอโทษน้า” เธอรีบบอกขอโทษเค้าทันที

                “เสียใจจัง คุณไม่สนใจผมเลยสักนิดอ่ะ” เค้าประชดเล็กน้อย

                “โอ๋ ๆ ๆ อะแต่ช้าแต่ อย่างอนน้า โอเคเอาเป็นว่าต่อไปนี้แพรจะสนใจคุณมาขึ้นละกันนะโอเคป่ะ”

                “จริงนะครับ คุณต้องสนในผมบ้างไรบ้างนะครับ ไม่งั้นเดี๋ยวจะเสียใจ” ตั้มพูดอย่างเป็นกันเองเพื่อให้เธอประทับใจ

                “คุณแทนตัวเองว่าแพร เพราะจังผมชอบ ทานตัวเองว่าแพรกับผมนะครับ” เค้าใส่ลูกอ้อนเล็กน้อย

                “งั้นคุณก็เลิกเรียกแพรว่าคุณได้แล้วนะค่ะ ฟังแล้วมันยังไงก็ไม่รู้อ่ะ เรียกแพรเฉย ๆ ก็พอแล้วนะ”

                “โอเคครับ งั้นคุณ...เอ้ย...งั้นแพรก็เรียกผมว่าตั้มเฉย ๆ ก็พอแล้วเหมือนกัน โอเคนะ”

                “โอเคค่า นายตั้ม” เธอตอบตกลง

                “ตั้มดูตลกดีนะ เฮฮ่าดีจังอ่ะ”

                “เพิ่งรู้หรอครับ แต่ถึงแพรจะบอกว่าผมเฮฮา ตลกไปวัน ๆ แต่ถ้าเรื่องไหนผมจริงจังผมก็ไม่นิ่งเฉยนะ อย่างเรื่องการรักใครสัก ผมจริงจังตลอดเวลา” เค้าดูหน้าครึมขึ้นมาทันที

                “แฮะ ๆ ก็ดีสิ เธอคนนั้นคงโชคดีแน่ ๆ เลยเนอะ”

                “ถ้าค้าเปิดใจรับคนอื่นบ้างนะครับผมจะสู้ทันที” ตั้มพูดอย่างหนักแน่น

                “จ้า แต่แพรว่านะตอนนี้เราควรจะขึ้นไปเรียนกันได้แล้วเนอะ รู้สึกจะพากันโดดมาคาบนึงแล้วมั้งเนี้ย” เธอเปลี่ยนเรื่องคุยด้วยการชวนเค้าขึ้นไปเรียน

                “นั้นสิ ไป ๆ ขึ้นเรียนกัน” แล้วทั้งคู่ก็พากันลุกเพื่อเก็บของบนโต๊ะ

                “โอ้ยยย” อารดาลุกขึ้นแล้วก็ต้องนั่งลงไปใหม่เพราะรู้สึกเจ็บที่เอวจากการโดนกระแทกเมื่อกี้ตอนมีเรื่องกัน

                “เป็นไรอะแพร เจ็บตรงไหนหรอ” ตั้มหันมาถามพร้อมกับช่วยพยุงอารดาลุกขึ้น

                “เจ็บเอวอ่ะ สงสัยที่กระแทกกับขอบโต๊ะแน่ ๆ อ่ะ”

                “อ้า ๆ งั้นเดี๋ยวผมช่วยพยุงไปแล้วกันนะ มาผมถือหนังสือเอง” ตั้มอาสาที่จะช่วยเธอด้วยความเต็มใจ

                “ไม่เป็นไรตั้ม แพรเดินเองก็ได้เกรงใจอ่า” เธอปฏิเสธเค้า

                “เอาน่าแพร ยังเจ็บอยู่เลยนะเดี๋ยวผมช่วยละกันเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ เพื่อนก็ต้องช่วยสิ จริงมั้ย” เค้าอ้างเหตุผลเพื่อให้ได้ช่วยเธอ

                “เอางั้นก็ได้ ขอบใจนะ” เธอบอกขอบคุณเค้าอย่างจริงใจ

               

 

 

หน้าห้องเรียน

 

                “เดี๋ยวตั้ม ถึงหน้าห้องแล้วเดี๋ยวแรเดินเองก็ได้” เธอปฏิเสธการช่วยเหลือของเค้าอีกครั้ง เพื่อให้อยากให้ใครบางคนในห้องเข้าใจผิด ทั้งทีเค้าเองนั้นแหละที่ทำไมเธอเจ็บ

                “ทำไมละแพร หรือแพรแคร์เค้าคนนั้นมากเค้าทำแพรเจ็บขนาดนี้แล้วนะ” ตั้มพูดอย่างอารม์เสียที่ยังเห็นอารดาใส่ใจความรู้สึกของณภัทรอยู่

                “เอ่ออ..ไม่ใช่อย่างนั้นนะตั้ม คือแพร...แพร” เธอพูดไม่ออกเพราะมันเป็นเรื่องจริงสำหรับไปนะสิ

                “ให้ตั้มช่วยนะ ถ้าอยากให้เค้าเห็นว่าเราสำคัญก็อย่าใส่ใจเค้ามากนะไม่งั้นแพรเองที่จะเจ็บ”

                “คือมันไม่ใช่อย่างนั้นนะ คือเรา...” เธอต้องหยุดคำพูดไว้แค่นั้นเพราะเห็นสายตาที่จริงจังของตั้มที่มองมาที่เธอ

                “เฮ้ยยยยย เอางั้นก็ไปตามใจนายละกัน”

                “ดีมาก มาเราช่วยพยุง” พูดจบก็เดินเข้าไปจับแขนแหละเอวของเธอทันเหมือนตอนที่พากันเดินขึ้นมาบนห้อง

                “อ้าว แพร ตั้มมาแล้วหรอ แล้วนั้นแพรเป็นอะไรอ่ะ” อิ๋งเพื่อนของอารดาถามขั้นเมื่อเห็นเพื่อนเดินไม่สะดวกเข้ามา

                “เจ็บเอวอ่ะอิ๋งแต่ไม่เป็นไรแล้ว” เธอตอบคำถามอิ๋งแต่สายตาของเธอมาองไปที่ณภัทรที่นั่งอยู่ถัดไป แต่ต้องหลบสายตาเมื่อเค้าเองก็มองมาที่เธอเช่นกัน

                “อ้าวหรอ งั้นมานี้นั่ง ๆ ๆ แล้วตั้มมากับเธอได้ไงอ่า” อิ๋งถามอย่างสนใจ

                “เจอกันข้างล่างอ่า ตั้มช่วยพยุงเราขึ้นมาข้างบนนะ ว่าแต่เธอรู้จักตั้มด้วยหรออิ๋ง”

                “รู้จักสิแพร ก็ตั้มนะมันแอบชอ...” อิ๋งพูดยังไม่ทันจบก็โดนตั้มเอามือมาปิดปากไว้ซะก่อน

                “ชอบ ชอบอะไรหรออิ๋ง ตั้ม” เธอถามอย่างงง ๆ ในการกระทำของตั้ม

                “อ้อ ไม่มีไรหรอกแพร อิ๋งมันเพ้อเจอนะ อย่าใส่ใจเลย” เค้าปฏิเสธ

                “งั้นหรอ ไม่มีไรก็แล้วไป แล้วเมื่อเช้าเรียนไรไปบ้างอ่าอิ๋งอธิบายให้ฟังหน่อยสิ” อารดาถามเรื่องเรียนแทน

                “ได้ๆๆ งั้นนั่งเลยทั้งคู่เดี๋ยวอธิบายให้ฟัง” แล้วทั้งสาวก็นั่งลงโดยที่อารดานั่งข้างอิ๋ง แต่ตั้มกลับเดินไปนั่งข้าง ๆ แพร โดยไม่สนใจสายตาของอีกคนทีนั่งอยู่ถัดไปเลยสักนิด ส่วนณภัทรที่มองเหตุการณ์อยู่ตลอดเวลาก็นึกฉุนขึ้นมาทันทีที่อารดาไม่เข้ามาสนใจตัวเองเหมือนทุกครั้งที่เธอทำ แต่กลับอยู่กับผู้ชายคนนั้นแทนจึงรู้สึกขัดใจอย่างบอกไม่ถูก นี้เค้าเป็นอะไรไปนะ

ตัวช่วยคนสำคัญของอารดาออกมาแล้วจ้า น่ารักสมใจกันมั้ย
มาดูกันว่าเค้าจะพิชิตใจของเธอได้หรือมั้ย
ติดตามกันต่อไปน้า