คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 ::เพื่อนทรยศ
Fic reborn รักของฉัน กับนายมาเฟีย
ตอนที่ 3 เพื่อนทรยศ
อ๊ากกกกกกกก นี่ฮารุพูดอะไรออกป๊ายยยยยย ซิก..ซิก นี่ฝ่ายนั้นเขาจะคิดไปไกลถึงไหนเนี่ย การี๊ดดดดดด~!!!
โอ๊ยๆยัยฮารุ ลืมๆไปสิ ลืมไป ลืมป๊ายยยยยยยย~!!!
“อ้าว ยัยฮารุกลับมาแล้วเหรอนั่น?”เห!อ้าว แม่นี่นา ว่าแต่ฉันกลับบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ช่างเถอะๆรีบไปอาบน้ำดีกว่า
“ค่ะ ขอโทษนะคะที่หนูกลับมาช้าพอดีติดธุระนิดหน่อยน่ะค่ะ หนูไปอาบน้ำก่อนนะ”ฉันพูด ก่อนจะรีบแจ้นไปห้องน้ำ
พรืด!!
โครมมมม
“อะ...แอ้กกกกกกกกกก!!”
“อ้าวเป็นยังไงบ้างล่ะยัยฮารุ ซุ่มซ่ามอีกจนได้!”
ฮือๆลื่นล้มห้องน้ำแล้วยังโดนว่าอีกอ่ะ แงT^T
หลังจากบ่นในใจแล้ว ฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย...
.
.
.
.
.
.
“มิอุระ นี่ มิอุระ!”อา..เสียงใครน่ะ แม่เหรอ คนกำลังหลับสบายๆอยู่เลย...
“มิอุระ เฮ้!มิอุระ ตื่นสิ” เรียกมิอุระงั้นก็ไม่ใช่แม่นี่นา...แล้วใครกันน่ะ
“มิอุระ ฮารุ ตื่นๆ!!”เล่นขยับเตียงขนาดนี้ เฮ้!ฮารุยังไม่ตายนะ ชักทนไม่ไหวแล้วสิ..
“ขอโทษค่ะ อิฮั้นยังมีชีวิตอยู่ อย่าเล่นเหมือนคนเสียภรรเมียไปแบบนี้!”
“ม..มิอุระ= =;;”เห!!ย..ยามาโมโตะซัง!เอ๋~มาอยู่ที่ห้องนอนฮารุได้ยังไงล่ะ แต่มองๆไปนี่ไม่ใช่ห้องนอนของฉันนี่นา แล้วที่นี่มันที่ไหนกัน แล้วยามาโมโตะซังมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันเนี่ย!
“ยามาโมโตะซัง...ท...ที่นี่ที่ไหนกันคะ แล้วทำไมฮารุถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วๆๆ~!!”ฉันถามก่อนจะบีบคอยามาโมโตะซังอย่างบ้าคลั่งเหมือนชาติก่อนแม่เขามาฆ่าแม่ฉันแบบนั้นแหละ= =;;
“แอ้กๆๆ พอๆๆมิอุระ หยุด! เอาล่ะ...ค่อยๆพูดนะ ที่นี่คือโรงพยาบาล ที่เธอมาอยู่ที่นี่เพราะเธอสะดุดล้มหัวฟาดพื้นที่ห้องน้ำเพราะรีบร้อนเกินไป..”โรงพยาบาล...สะดุดล้ม...
.
.
.
“จำได้แล้ว!!”
โครมมมมมมม~
อ้าว อะไรอีกเนี่ย เห!ไหงยามาโมโตะซังไปนอนแอ้งแม้งอยู่ตรงนั้นล่ะ=[]=;;
“ยามาโมโตะซัง…”
“ช..ช่างเถอะๆ อ๋อ...มิอุระ!ซาซางาวะกับสึนะมาเยี่ยมน่ะ”
แอ๊ดดด
“สงสัยจะมาแล้วล่ะ งั้นฉันไปนะ บาย!”เคียวโกะจัง กับคุณสึนะงั้นเหรอ...ไม่อยากเจอเลย
“ฮารุ...เป็นยังไงบ้าง ยามาโมโตะบอกฉันน่ะ...มะ ไม่รู้ว่าเจอกันอีกทีจะเห็นเธอนอนอยู่โรง’บาลนะ กะ..ก็เห็นเดี๋ยวนี้เธอไม่ไปบ้านฉันเลยนี่นา เอ่อ...คือ...เคียวโกะจังเป็นห่วงเธอมากนะ”ภายใต้แววตาที่ดูเป็นห่วงน่ะ ดูยังไง ก็สมน้ำหน้าชัดๆ!
“ฮารุจัง เป็นยังไงบ้างจ๊ะ นี่พอสึนะคุงมาบอกนะ ฉันก็เป็นห่วงเธอมากเลย ทำไมไม่ระวังให้มากกว่านี้ล่ะฮารุจัง นี่เป็นยังไงบ้างล่ะ เอาเป็นว่าฉันขอโทษนะที่มาเยี่ยมเอาป่านนี้ โดยตั้งใจว่าจะเป็นคนที่ตื่นมาเธอเป็นคนเห็นหน้าครั้งแรกแท้ๆ”รายนี้...รู้ว่าเป็นห่วงจริง แต่ถ้ามองกับคุณสึนะแล้ว มันก็ทนที่จะแอบด่าในใจว่า’หน้าด้าน’เลยจริงๆ
“นี่ฮารุจัง ฉันขอโทษจริงๆนะจ๊ะ เอาเป็นว่าพอหายดีแล้...”
เพลียะ!!
ทนไม่ไหวแล้ว ทนไม่ไหวจริงๆ...
ยิ่งเคียวโกะจังบอกว่าเป็นห่วงเท่าไหร่...ก็ยิ่งทนไม่ได้จริงๆ
“ฮ..ฮารุจัง”
“พอเถอะ หยุดเล่นละครได้แล้ว จะสมน้ำหน้าก็บอกมาเถอะค่ะ ไม่ต้องมาเล่นละครตบตาบอกว่าเป็นห่วงให้อึดอัดหรอกค่ะ แล้วก็อย่ามาเถียงกลับนะคะ เพราะสิ่งที่คุณทำน่ะ ฉันเห็นทุกอย่าง แต่ถึงยังไงฉันก็ยังเห็นคุณเป็นเพื่อนมาตลอด จนกระทั่งวันนั้น...มันยากนะคะที่ฉันจะให้อภัยคุณ หึ...จากเพื่อนแท้ที่หาจากที่ไหนไม่ได้กลายเป็น’เพื่อนทรยศ’ สุดท้ายนี้...ฉันขอบอกว่า อย่าริอาจดูถูกยัยเป๋อเหลอจอมซุ่มซ่ามคนนั้นนะคะ เพราะ..ฉันเองก็ร้ายเป็นเหมือนกัน!”
เพลียะ!!
“นี่เธอพูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างมั้ย ฮารุ!!”ค...คุณสึนะ...
“เคียวโกะจังไปเถอะเป็นห่วงคนพรรคนี้ไปก็เสียเปล่า...แล้วก็นะฮารุ เธอลองกลับไปคิดดูอีกที ฉันไม่รู้ว่าเคียวโกะจั’
ไปทำอะไรให้เธอแค้น แต่ฉันมั่นใจว่าเคียวโกะจังไม่ใช่คนแบบนั้นแน่นอน!”
ปัง!!
ฮึก...ทำไมกันนะ โดยที่เคียวโกะจังไม่ผิดซักหน่อย คนที่ฮารุโกรธคือคุณสึนะ แต่ว่า...เคียวโกะจังน่ะเป็นเพื่อนที่ดีมาตลอด แต่ฮารุกลับตอบแทนด้วยการ.....ฮารุนี่เป็นเพื่อนที่ไม่ได้เรื่อง ไม่ได้เรื่องจริงๆ โดยที่ไม่รู้ว่าชาตินี้ฮารุจะหาเพื่อนแบบนี้ได้อีกรึเปล่า บทสรุปของเรื่องนี้...คือการเจ็บปวดงั้นเหรอ?
ไม่ได้อัพมาตั้งนาน พอมาอัพอีกที
มันดูเหมือนละครน้ำเน่า= =;;
ฮะๆดราม่าดีไหมล่ะ~?//ถูกรีดเดอร์รุมกันถีบ
ตอนนี้ยาวประมาณ3 หน้าเวิร์ดได้(สั้นเนอะ)ออกแนว 8086 อยากบอกทุกคนว่า 8086 น่ะตอนหน้านะเจ้าคะ นี่แค่เอามาล่อ
เพราะฉะนั้นคงดองอีกนานล่ะเจ้าค่ะ ทีนี่เน็ตอืดมากมาย~ สุดท้ายอยากถามว่า...อยากให้เรื่องนี้จบแบบแฮปปี้หรือดราม่าเจ้าคะ?
คิตตี้แคตคิต42 ไรท์เตอร์ผู้น่ารัก~^O^.
ความคิดเห็น