ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Fic reborn รักของฉัน กับนายมาเฟีย

    ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 :: อยากเป็นคนที่เธอคอยเอาใจใส่(ตั้งซะ เป็นเพลงเลย-*-)

    • อัปเดตล่าสุด 27 ก.ย. 53


    สายลมที่พัดมาปะทะกับใบหน้าของหญิงสาวคนนึง
     "สึนะคุง!!!!!"
     "เอ่อ....เคียวโกะจัง"
     "กลับบ้านด้วยกันนะจ๊ะ^ ^"
     "อ...อื้ม เห็นว่าฝนกำลังจะตกน่ะ ระวังเปียกนะ เอ้านี่!"
        รู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ เพราะภาพข้างหน้าคือเด็กหนุ่มนามซาวาดะ สึนะโยชิคนที่เธอรัก กำลังเอาเสื้อคลุมนอกสวมให้ซาซางาวะ เคียวโกะเพื่อนผู้หญิงคนสนิทของเธอ...ในใจเธอตอนนี้มีแต่คำว่า'เพื่อนทรยศ ทรยศ หักหลัง หลองลวง เลว....เลวมาก เลวที่สุด!'คำด่าสารพัด แต่ก็เพียงได้แต่คิดในใจเท่านั้น ถึงเธอจะแค้นเคียวโกะยังไง...เขาก็เป็นเพื่อนเธอ เพื่อน...ที่หาใครเปรียบไม่ได้ เพื่อนที่ดีที่สุดที่เธอเคยเจอมา....

      แต่ใครมันจะทนได้ล่ะ คนที่เธอรักคนที่เธอคอยเอาใจใส่สารพัดกลับไม่เคยสนใจเธอเลย แต่เขากลับไปสนใจเพื่อนสนิทของเธอ คอยเอาใจใส่ คอยดูแลอยู่ตลอดเวลา มันรู้สึกอิจฉามาก...ถึงจะไม่อยากเลยก็เถอะ อิจฉาจริงๆทำไมกันนะ.....

    ฝนที่ตกลงมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินเป็นสายไม่หยุด ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่เคยเหลียวมองเธอเลย เธอก็ยังจะหลอกตัวเอง...เพื่อนสนิทเธอไม่ผิดซักหน่อย ไม่ผิดเลยซักนิด แต่คนที่ผิดคือเธอ...นี่เธอควรเลิกหลอกตัวเองใช่มั้ย?
    มันก็รู้สึกอยากเหมือนกัน...ถ้ามันทำให้เธอหายเจ็บปวดได้ แต่ว่า.....มันดันทำไม่ได้ซะนี่!

      ร่างบางล้มลงกลายถนนสายเล็กสายหนึ่ง น้ำตาก็ไหลรินไม่หยุด เธอไม่สนใจว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อจากนี้ รถจะขับมาชนเธอมั้ย?เอาสิ...ดีเหมือนกัน ชีวิตเธอมันไม่เหลืออะไรอีกแล้วนี่!สิ่งที่ทำได้ก็แค่ร้องไห้...ร้องอยู่อย่างนั้น เธอไม่สนใจสิ่งรอบกายอีกต่อไปแล้ว ทั้งคนที่เดินไปผ่านและมองมาอย่างสมเพชเวทนา

    น้ำตาที่ถ้ามันเป็นสายเลือดไปได้มันก็เป็นไปแล้วและความเจ็บปวด ความอิจฉาริษยา ถึงมันจะผ่านไปแล้ว...แต่ภาพนั่นก็ยังวงเวียนอยู่ในหัวเธอ พยายามจะลืมเท่าไหร่ก็ลืมไม่ได้ จะมีใครรู้บ้างมั้ย?ว่าทุกอย่าง ทุกการกระทำ แม้ว่าจะอยู่ที่ไหนของคนที่เธอรักกับเพื่อนสนิทของเธอ เธอได้เห็นหมด รู้ทุกการกระทำ แต่ก็ยังหลอกตัวเองอยู่อย่างนี้...
    ทำไม...ทำไมกันนะ ทำไมความรักกับมิตรภาพมันถึงทำให้เธอได้เจ็บปวดถึงขนาดนี้? ขอร้อง...หยุดได้แล้ว!!!หยุดซักที...

    ร่างบางที่ตอนนี้ไม่ได้สติอะไรอยู่แล้ว เปลือกตาที่ปิดสนิทแต่น้ำตาก็ยังไหลรินไม่หยุด คนที่เดิ นผ่านก็มองอย่างสมเพช

    วันนั้น...คงเป็นวันที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตเธอเลย...

    ++ ++

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×