ช่วงเวลาแห่งความดีใจและเสียใจ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ช่วงเวลาแห่งความดีใจและเสียใจ

ณ หมู่บ้านโกโรโกโสแห่งหนึ่ง ในชนบทที่เต็มไปด้วยธรรมชาติ แสงยามเช้ามืดสะท้อนเงาของเขา เด็กหนุ่มวัย15ปี ที่ตื่นแต่เช้าเพื่อมาหาของป่าขายเพียงลำพัง ชีวิตของเขาอยู่ตัวตนเดียวมีเพียงเพื่อนๆและเพื่อนบ้านที่คอยช่วยเหลือเขามาโดยตลอด

“ฮ้า~~วันนี้ก็ได้เยอะอีกเหมือนเดิม ดีล่ะไปอวดเจ้าพวกนั้นดีกว่าคงจะตกใจกันน่าดูเลยล่ะ”

เสียงของเด็กหนุ่มผู้นี้ที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสาและความมั่นใจ เขามีสายตาที่มุ่งมั่นและไม่ยอมแพ้ นี่คงเป็นสาเหตุที่เขาสามารถดำรงชีวิตมาได้จนถึงปัจจุบัน

แต่ทว่า…

สิ่งที่เกิดขึ้นตอนเขากำลังจะลงเขานั้นช่างซ้ำเติมเขามากเหลือเกิน เด็กหนุ่มผู้นี้พลัดตกลงเหวสูงเพราะความมืดถึงเขาจะมั่นใจในการเดินป่ามาหลายปีแต่ ในบางครั้งอะไรๆก็ไม่ได้อำนวยเสมอไป…

เขาอยู่ในสภาพปางตายเลือดไหลจากศีรษะราวกับสายธาราแต่เขาก็ยังมีสติอยู่ เขาว่ากันว่าคนที่กำลังจะตายมักคิดถึงอดีตเสมอ ซึ่งเขาก็ได้มองเห็สภาพของ เพื่อนๆ คุณลุงคุณป้า ที่หมู่บ้านและที่สำคัญคือพ่อแม่ของเขาที่จากไป

อืม...ถึงแม้จะมีความโชคร้ายที่ซ้ำซ้อนจนน่าน้อยใจ แต่บางครั้งความหวังก็มาอยู่ตรงหน้า

ภาพที่เขาเห็นก่อนสลบไปนั้นคือเด็กสาวผมยาวหน้าตาสวยงามน่ารักมานั่งตรงหน้าเขาและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“นายเป็นอะไรไหม...เดี๋ยวฉันช่วยนายเองไม่ต้องกังวล”

หลังจากนั้นเขาก็ได้ตื่นขึ้นมาที่บ้านของตนเอง เมื่อจับดูที่หัวก็ไม่มีแผลใดๆรวมถึงกระดูกที่น่าจะหักก็ไม่รู้สึกใดๆทั้งนั้น

“นี่ไม่ใช่ความฝันแน่ๆ...เธอคนนั้นต้องไปเจอให้ได้”

ในเช้าเวลาราวๆ7โมงเขาได้เข้าไปในป่าอีกครั้งและได้เดินลงไปที่เหวนั้นอีกครั้ง ก็ได้พบกับคราบเลือดบริเวณนั้น

“ไม่ใช่ความฝันจริงๆ...เมื่อวานนี้เรา…”

“ยินดีที่ได้พบกันอีกนะ”

เด็กสาวเมื่อคราวนั้นได้มายืนอยู่ข้างหลังเขาและยิ้มด้วยความดีใจ เขาได้ตกใจอย่างมากและก็รู้สึกดีใจที่ได้พบเธอคนนี้อีกครั้ง

“ฉันชื่อ แองเจเลน่า อีวิล แล้วนายล่ะ”

“เอ่อ...ผม...ชื่อ อีเรส แกรนด์ ทราก้อนครับ...เมื่อวานนี้คุณช่วยผมไว้ใช่รึเปล่าครับเอ่อ...ขอบคุณมากเลยครับ!!”

“ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณนาย ตลอดมาฉันอยู่คนเดียวมาตลอดไม่เคยได้พบใครเลยสักคน ฉันขออะไรอย่างนึงได้รึเปล่า”

“ค...ครับ!!! จะอะไรก็ได้ทั้งนั้น”

“ฉันชอบคนแบบนายจริงๆเลยนะสายตาที่มุ่งมั่นและตรงไปตรงมาแบบนี้น่ะ”

“เอ๋! ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ…”

“ฉันอยากให้นายมาหาฉันแบบนี้ทุกวันจะได้รึเปล่า”

“ได้สิ เอ่อ...ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็ผมขอเป็นเพื่อนกับคุณได้รึเปล่า”

“ฮิฮิ ฉันก็ต้องการแบบนั้นอยู่แล้วล่ะ นับแต่วันนี้ฉัน แองเจล และนาย ทรากอนจิ เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ!”

“เอ๋ ทรากอนจิ...แต่ก็เป็นชื่อที่ดีฝากตัวด้วยนะครับแองเจล!”

พวกเขามาคุยกันอย่างสนุกทุกวันๆ เป็นระยะเวลา1เดือน และหลังจากวันนั้น ทรากอนจิก็ได้มาหาเธอตามปกติ

“มาแล้วแองเจลวันนี้เราจะทำอะไรดีล่ะ…”

“ได้เจอนายจนได้นะ...ทรากอนจิ…”

แองเจลเข้ามากอดทรากอนจิพร้อมกับร้องไห้ออกมา ด้วยความโศกเศร้า ด้วยความสงสัยทรากอนจิจึงได้ถามไปว่า

“เกิดอะไรขึ้น เธอเป็นอะไรรึเปล่าทำไมถึงร้องไห้ ขนาดนี้...รึว่าฉันทำอะไรผิดไป!!!”

“เปล่าหรอกนายไม่ได้ทำอะไรผิด ฮึก...อธิบายยากนะแต่ฉันไม่ได้เจอนายมา1ปีแล้ว”

“เอ๋!! ทำไมล่ะเมื่อวานฉันยังเจอเธออยู่เลยนี่นา…”

“ฉันเนี่ยโชคร้ายจริงๆนะ มันเป็นการบิดเบี้ยวของกาลเวลาน่ะ”

“ไม่เห็นเข้าใจเลย…”

“ความจริงแล้วฉันคือเทพที่กระทำผิด โทษของฉันคือ...ถูกทำให้โดดเดี่ยวไปตลอดกาลจนกว่าจะสิ้นอายุขัยของฉันหนึ่งหมื่นปี…”

“เรื่องแบบนั้นมัน...แต่ว่าพรุ่งนี้เราคงได้เจอกันในเวลาเหมือนเดิมใช่ไหม”

“ไม่เลย...ต่อจากนี้ไปเวลาที่เราได้เจอกันจะน้อยลงมากและระยะเวลาที่ฉันจะได้พบนายอีกครั้งในครั้งหน้า สำหรับนายคือ10วัน แต่สำหรับฉันคือ10ปี”

“ฉันขอโทษ...ฉันไม่น่าให้เธอต้องมารอแบบนี้เลย”

“ไม่เป็นไรหรอกนะ แค่ฉันได้เจอใครสักคนในรอบ10ปีก็ดีใจมากแล้วล่ะ ไม่ว่าจะผ่านไปเท่าไหร่ฉันจะรอนาย ฉะนั้นวันนี้มากินอาหารฝีมือฉันดูหน่อยนะ”

“แองเจล...อืม!!”

ผ่านไปเพียง1ชั่วโมงเวลาของเธอในครั้งนี้ก็หมดลง และเธอได้พูดทิ้งท้ายไว้ว่า

“ครั้งหน้าคือ10วันของนายแต่ฉันจะไม่ลืมนายแน่นอนแล้วก็...ฉันรักนายนะ ทรากอนจิ”

คำๆนั้นทำให้เขาหวั่นไหวมาตลอดและรอ10วันหน้าที่กำลังจะถึง เช้าของวันที่10หลังจากครั้งนั้น เขาก็ได้พบกับ แองเจลอีกครั้ง แองเจลได้เข้ามากอดทั้งน้ำตาอีกครั้ง พวกเขาได้คุยและกินอาหารฝีมือ ทรากอนจิดูบ้าง

“หมดเวลาแล้วล่ะ ทรากอนจิ...ในครั้งหน้าคือ1,000ปีข้างหน้าสำหรับฉัน 1อาทิตย์สำหรับนาย”

“ทำไมถึง...เธอถึงนานขนาดนั้น…”

“ไม่เป็นไร ฉันจะไม่ลืมนาย สัญญาเลย แล้วพบกันอีกครั้งนะอีก1อาทิตย์...”

“แองเจล...ฮึก...ไม่ยุติธรรมเลย...ทำไมเธอถึงรอฉันได้ถึงขนาดนั้นกัน…”

1อาทิตย์ต่อมาเขาก็ได้มาพบเธออีกครั้ง

“ทรากอนจิ...ได้เจอนายซะที…ฉันดีใจมากเลยยังสบายดีอยู่ใช่ไหม 1อาทิตย์ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

“อื้ม!! เธอก็สบายดีใช่ไหม”

“อื้ม!!”

ทั้งสองได้เจอกันสักพักและก็ต้องจากกันอีกครั้ง

“ครั้งต่อไปคือ8,000ปีของเธองั้นเหรอ…1เดือนสำหรับฉัน เธอต้องเจ็บปวดขนาดไหนกัน…”

ใช่ครั้งต่อไปคือแปดพันปีของแองเจลนานมากเกินไป…

และก็มาถึงวันนี้ เขาได้ตามหาแองเจลทั่วป่าแต่ก็ไม่พบจึงคิดว่าเธอลืมตัวเองไปแล้วแน่ๆ

“นี่ก็แปดพันปีสำหรับเธอเลยนี่นะคงไม่แปลก…”

ข้างหน้าของเขาเด็กสาวผมยาว ที่เขาตามหาได้นั่งเหม่อลอยอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในป่าแห่งนั้น

“นี่! ผมตามหาเธอตั้งนานเลยนะ สบายดีรึเปล่า”

“คุณเป็นใครเหรอคะ...แต่ก็ดีใจนะที่ได้เจอมนุษย์สักที”

“เอ๋...เธอจำผมไม่ได้จริงๆสินะ ทรากอนจิไง…”

“คุ้นๆนะแต่ฉันจำไม่ได้หรอกไม่ได้เจอใครมาแปดพันปีแล้วนี่นะ...บางทีฉันอาจเคยเจอเธอมาก่อนก็ได้ ฉันชื่อ…”

“แองเจเลน่า อีวิล!! นี่คือชื่อของเธอ ส่วนฉัน อีเรสแกรนด์ ทราก้อน หรือที่เธอเรียกฉันว่าทรากอนจิ ส่วนฉันก็เรียกเธอว่า แองเจลไง”

“แองเจล...เธอรู้จักชื่อนั้น ทรากอนจินี่เอง!! ฉันจำได้แล้ว!!”

แองเจลได้เข้าไปกอดเขาทันทีและร้องไห้ออกมาอยู่นานเลยทีเดียว ผ่านมา1ชั่วโมงก็สงบลงได้

“ทั้งๆที่ฉันสัญญาว่าจะไม่ลืมแท้ๆ แต่ก็เกือบลืมไปจริงๆนะ ขอโทษนะทรากอนจิ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับก็ตั้งแปดพันปีนี่นา จะลืมก็ไม่แปลก…”

“นายหน้าแดงจังนะทรากอนจิ”

“เอ๋!!คือว่าก็ได้เจอแองเจลอีกครั้งก็ต้องดีใจสิ…”

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะได้รับอนุญาตให้อยู่บนโลกนี้10ปีแล้วนะ”

“จริงเหรอ!!! สุดยอดเลยแบบนี้ฉันก็คลายความกังวลไปได้บ้างแล้วล่ะ”

“กังวลเรื่องอะไรเหรอ”

“เอ๊ะ...เอ่อ...คือ...ฉันชอบเธอน่ะสิแองเจล…”

“ฮ่าๆๆๆสมกับเป็นนายเลยนะพูดออกมาตรงๆได้แบบนี้ ว่าแต่ฉันก็เคยบอกรักนายไปแล้วนี่นะ”

“ยังจำได้งั้นเหรอ…”

“ก็ฟื้นความจำมาขนาดนี้จะจำไม่ได้ได้ยังไงกัน หันหน้ามานายมานี่สิแล้วหลับตา”

“เฮะ!?...ก็ได้”

แองเจลจูบทรากอนจิไปท่ามกลางแสงยามเย็นที่ทอมาสีทองอร่าม

“นี่คือรางวัลจากฉันละกันนายจะยอมรับฉันไปอยู่เป็นเพื่อนไหมล่ะเพราะอีก10ปีฉันก็ต้องจากเธอแล้ว”

“เมื่อกี้คือจูบงั้นเหรอ...ได้สิได้อยู่แล้วแต่เราจะนอนด้วยกันได้งั้นเหรอ”

“ก็ต้องยังนอนด้วยกันไม่ได้สิ ฉันน่ะไม่มีปัญหาแต่นายเพิ่งจะ15เองนะ ไว้อีก5ปีละกันนะ”

“แบบนี้ฉันคงต้องแนะนำเธอกับเพื่อนๆแล้วล่ะ”

“นี่ฉันจะได้เพื่อนใหม่อีกด้วยงั้นเหรอเนี่ยไม่เลวเลย”

ถึงแม้จะมีเวลาเพียง10ปีแต่ทั้งคู่ก็พอใจแล้ว ตลอดมาการรอคอยที่แสนเจ็บปวดนั้นทำให้ผลตอบแทนที่ได้ถือว่าคุ้มพอสมควรเพราะเธอถูกลงโทษไม่ให้ได้พบใครอีก แต่การได้เวลา10ปีนี้มา มันคุ้มค่าที่รอจริงๆ ทรากอนจิที่ได้สูญเสียสิ่งสำคัญไปในที่สุดก็ได้สิ่งที่มาเติมเต็มจิตใจเขาเสียที

...แม้จะผ่านไปกี่ปีฉันก็จะรอและไม่มีวันลืมวันเวลาอันน้อยนิดนั้นเลยสัญญา...

เพิ่งเคยแต่งแนวนี้ครั้งแรกเลยยังไงก็ถ้ามีความคิดเห็นยังไงก็คอมเม้นไว้เลยครับ

อย่าลืมติดตามเรื่อง Magic world จุดเริ่มต้นตำนานแห่งโลกเวทมนตร์ กันนะนั่นคือเรื่องหลัก