[KnB Fiction] You're mine นายคือของ(เล่น)ของฉัน [AkaKuro]

ลำดับตอนที่ #9 : ของเล่นชิ้นที่ 7:: ฝาแฝด

หลังจากที่ฝาแฝดอาคาชิดึงสติตัวเองมาได้แล้วนั้น อาคาชิ เซย์จูโร่ก็รีบวิ่งเข้าไปหาเด็กหนุ่มที่นอนจมกองเลือดทันทีก่อนจะค่อยๆ ยกตัวของคนร่างเล็กขึ้นมาตระกองกอดอย่างแสนคิดถึง

“ขอโทษที่ฉันมาช้าเกินไป......ขอโทษที่ทำให้นายต้องเป็นแบบนี้” เขาพูดเสียงสั่นเครือ ใบหน้าอันคมคายของเด็กหนุ่มผมแดงจ้องมองคนรักอย่างแสนคิดถึง

“....” อาคาชิ เซย์โตะมองภาพตรงหน้าด้วยความเย็นชาก่อนจะใช้โอกาสในช่วงนี้วิ่งออกจากบ้านไป

“อาคาชิ เขาหนีไปแล้ว.....” ในขณะที่มิโดริมะกำลังพูด อาคาชิก็พยุงคุโรโกะไปหามิซึฮะก่อนจะรีบวิ่งตามแฝดน้องของตนไป

“หยุดนะ เซย์โตะ!” อาคาชิวิ่งตามโดยที่พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้แผลกระทบกระเทือน

“หึ! เจ็บเจียนตายแล้วจะยังมาทำเป็นเก่งอีกเหรอเซย์จูโร่” อาคาชิ เซย์โตะพูดในขณะที่ตนหยุดวิ่ง เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีทองแดงจ้องมองแฝดพี่ของตนด้วยความโกรธเกรี้ยว

“ทำไม…ทำไมนายถึงต้องทำร้ายเท็ตสึยะถึงขนาดนั้น!! แค่นายฆ่าฉันให้ตายทั้งเป็นก็เกินพอแล้ว ทำไมต้องทำให้คนที่ไม่รู้เรื่องมาตกอยู่ในสภาพนี้!” เซย์จูโร่ตะโกนด้วยความโกรธเมื่อนึกถึงสภาพของคุโรโกะและความทุกข์ใจของมิซึฮะที่เธอเก็บมันเอาไว้ในใจ

“หึ...พวกนายเองก็เลวไม่ต่างจากผมหรอก เพราะนาย กับอาคาชิ มาซาโอมิ ที่ทำเหมือนว่าผมไม่ใช่ลูก! ถีบส่งผมให้ไปอยู่กับอาที่ไม่เคยเห็นหน้า!! พยายามกีดกันผมจากแม่และนาย นายไม่รู้หรอกว่าผมต้องทนกับการกดดันจากทางนั้นขนาดไหน” เซย์โตะพูดราวกับคนเสียสติ รอยยิ้มที่บิดเบี้ยวนั่นทำให้อาคาชิเริ่มหวั่นใจ

“หยุดเถอะนะเซย์โตะ อย่าทำแบบนี้เลย” อาคาชิร้องห้ามทั้งที่ใจเริ่มหวั่น เพราะว่า…ตั้งแต่เด็กแล้วที่แฝดน้องของเขามีความผิดปกติทางจิต

“ฮึๆ เซย์จูโร่ เราได้กลับมาเจอกันอีกครั้งทั้งๆ ที่นายน่าจะตายไปแล้ว ครั้งนี้ผม..จะทำให้นายได้ไปหาแม่แล้วล่ะนะ อย่าได้พุดได้เกิดเลยเถอะ!!!” เซย์โตะคำรามออกมาก่อนจะชักคัตเตอร์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อและพุ่งตรงเข้ามาแทงเข้ากลางท้องของอาคาชิ

“อึก…!” เด็กหนุ่มผมแดงเบี่ยงตัวหลบ แตะเพราะแผลที่ยังไม่สมานเชื่อมติดกันดีทำใหแผลเปิดออกมาจนเลือดไหลอีกครั้ง

“ฮึๆๆ เป็นยังไงบ้างเซย์จูโร่ สีแดงของเลือด ที่เหมือนดวงตาของนาย” รอยยิ้มอันโรคจิตเผยขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นหยาดโลหิตสีแดงฉดงฉานไหลออกมาจนชุ่มเสื้อ

“เซย์โตะ นายหยุดทำแบบนี้ซะที ขอร้องล่ะ” อดีตจักรพรรดิหนุ่มแห่งเทย์โควร้องขึ้นพลางหลบคมของคัตเตอร์ที่อยู่ในมือของเด็กหนุ่มตรงหน้า

“เซย์จูโร่ ผมหวังดีกับนายนะ ยอมรับความหวังดีจากผมสิ” สีหน้าที่บิดเบี้ยวไปทำให้อาคาชิเริ่มหวั่น เขาควรจะจัดการกับเหตุการณ์นี้ยังไงต่อไปดี

“อาคาชิ เซย์โตะ หยุดและฟังฉัน” เสียงอันทรงอำนาจของอาคาชิ มาซาโอมิดังขึ้นพลางมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผ่านมาสักพัก

“ทำไมผมต้องฟังคุณ!! ในเมื่อคุณทำลายผม!!” เซย์โตะร้องคำราม จ้องมองมาซาโอมิและมาซาโยชิอย่างกินเลือดกินเนื้อ

“ถ้าเธอไม่ฟังพวกเรา เธอจะไม่มีวันรู้ความจริง” มาซาโยชิพูดพลางเข้าไปประครองอาคาชิ นัยน์ตาสีทองอร่ามทอดมองคนที่เป็นทั้งลูกและหลานชายของเขาอย่างอ่อนโยน

เซย์โตะชะงักกึก “ความจริง มันยังจะมีความจริงอะไรอีก!!”

“ก็ความจริงที่…พี่ชิโอริไม่สามารถเลี้ยงเธอและเซย์จูโร่ได้ยังไงล่ะ” มาซาโยชิพูดขึ้นพลางสบสายตากับมาซาโอมิราวกับว่าทั้งสองกำลังจะย้อนอดีต

“ไม่จริง…หมายความว่ายังไง” เด็กหนุ่มพูดด้วยท่าทีสับสน คัตเตอร์ร่วงหล่นลงจากมือ เซย์โตะยกมือขึ้นปิดหูราวกับไม่อยากรับรู้อะไร

“ในวันที่ชิโอริคลอดลูกและเซย์จูโร่ ด้วยความที่เธอร่างกายอ่อนแอจึงยกลูกหนึ่งคนให้กับแฝดน้องของฉันก็คือมาซาโยชิ เขารับเธอไปเลี้ยงเพราะฮานะสามารถดูแลลูกได้ดีกว่าการให้แม่นมมาเลี้ยง ส่วนเซย์จูโร่ก็ได้แม่นมของชิโอริมาดูแล” มาซาโอมิเล่าความจริงออกไป เซย์โตะยกมือขึ้นปิดหูและส่ายหน้าไปมาราวกับคนบ้า น้ำตาไหลพรากออกมาไม่ขาดสายทำให้ผู้มองทั้งสามรู้สึกปวดใจไม่น้อย

“พ่อไม่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดจะกลายเป็นแบบนี้ ไม่เคยคิดว่าลูกจะเสียใจมากเท่านี้ พ่อขอโทษ” มาซาโอมิพูดอย่างรู้สึกผิด เขาไม่กล้าแม้แต่จะกอดหรือแตะต้องเซย์โตะเพราะกลัวว่าเขาจะไม่รับสัมผัสจากพ่ออย่างตน

“มันไม่จริง!! คุณโกหก โกหก โกหก!!!!!!” เซย์โตะกรีดร้องก่อนจะทรุดลงกับพื้นร้องไห้ไม่หยุด

“อาคาชิ นายเป็นอะไรไป!” มายุซึมิ จิฮิโระร้องอย่างตกใจพลางเข้าไปดูอาการแปลกๆ ของรุ่นน้อง

“คุณ…มายุซึมิ…ผม” เขาพูดติดๆ ขัดๆ ใบหน้านองไปด้วยน้ำตาแห่งความสับสนจนน่าใจหาย มายุซึมิที่ไม่เข้าใจเหตุการณ์นักก็ทำได้เพียงแค่โอบกอดร่างกายที่สั่นเทาของเซย์โตะเอาไว้

“เอ๋…อาคาชิสองคน….” เด็กหนุ่มผมเทาพูดพลางมองอาคาชิในอ้อมกอดของตนและอาคาชิในอ้อมกอดของมาซาโยชิ

“สวัสดีครับคุณมายุซึมิ จิฮิโระ ผมอาคาชิ เซย์จูโร่ ยินดีที่ได้พบกันครับ” อาคาชิพูดยิ้มๆ แต่เป็นรอยยิ้มที่ฝืนๆ เขาผละออกจากการพยุงของมาซาโยชิก่อนจะเดินเข้ามาใกล้เด็กหนุ่มหน้าตาย

“นาย….อาคาชิ? แล้วนี่…” เขาสงสัยไปหมดแล้ว ใครเป็นใครอะไรเป็นยังไงกันแน่

“คนที่คุณกอดอยู่ชื่ออาคาชิ เซย์โตะ เป็นแฝดน้องของผมครับ” เขาตอบพลางมองน้องชายของตนที่กำแขนเสื้อของมายุซึมิเอาไว้แน่นด้วยความกลัวและสับสน

“เอ่อ…อืม แล้วหมอนี่….” เขามองคนในอ้อมกอดสลับกับมองคนที่ยืนตรงหน้า

อาคาชิมีสีหน้าเศร้าสร้อยก่อนจะอธิบายไปว่า “เซย์โตะมีอาการป่วยทางจิตมาตั้งแต่เด็ก ผมขอความกรุณาให้คุณช่วยพาเซย์โตะเข้าบ้านของผมทีนะครับ แล้วผมจะเล่าทุกอย่างฟัง” อาคาชิพูด สองมือของเขากำแน่นจนเล็กจิกบนฝ่ามือ บุคคลที่สำคัญต่อเขาทั้งสองคนทำไมเขาถึงช่วยเหลืออะไรไม่ได้

“ได้” มายุซึมขานรับ เขาอุ้มเซย์โตะขึ้นจากพื้น ฝ่ามือเรียวลูบเรือนผมสีแดงอย่างอ่อนโยนและเบามือเพื่อปลอบเด็กน้อยให้อารมณ์เย็นลง

หลังจากที่พวกอาคาชิกลับเข้ามาในคฤหาสน์ เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีแดงสดก็เดินไปหาเพื่อนสนิทของตนทันที

“มิโดริมะ คุโรโกะเป็นยังไงบ้าง” เขาถามด้วยความป็นห่วง ตอนนี้หัวใจของเขาไปอยู่ที่โรงพยาบาลทั้งแต่ที่เห็นมิโดริมะเรียกรถพยาบาล

“ยังระบุไม่ได้ คุณพ่อบอกมาว่าคุโรโกะเสียเลือดมาก และร่างกายบอบช้ำถึงขีดสุด ค่อนข้างจะอันตรายพอตัวเลยล่ะ” หนุ่มแว่นตอบพลางดันแว่นขึ้นเล็กน้อยเมื่อเกิดอาการที่ไม่มั่นใจขึ้นมา อาคาชิมีสีหน้าเครียดลงทันทีที่ได้ยินแต่ก็ยังคงรักษาความเยือกเย็นไว้

“นี่ นายจะบอกฉันได้รึยัง ว่าเรื่องทั้งหมดเกิดอะไรขึ้น” มายุซึมิถามทะลุกลางปล่อง มิซึฮะกับมิโดริมะมองหน้ากันก่อนจะหามมายุซึมิออกไปนอกคฤหาสน์

“ไม่เป็นไรนะฮะอาคาชิจจิ ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น คุโรโกจจิจะต้องปลอดภัย” คิเสะพูดปลอบแต่ในใจนั้นเด็กหนุ่มแทบจะอยู่ไม่สุขเท่าไหร่นัก อาคาชิยิ้มเนือยๆ ก่อนจะพูดออกมาว่า

“นายน่ะปลอบใจตัวเองเถอะนะคิเสะ หัวใจนายเต้นแรงมากเลยนี่”

“ไปโรงพยาบาลกันเถอะ….” มายุซึมิที่ได้รับฟังเรื่องราวทั้งหมดจากมิซึฮะและมิโดริมะพุ่งเข้าบีบไหล่อาคาชิเบาๆ เด็กหนุ่มผมแดงมองรุ่นพี่ด้วยความตกใจก่อนจะเบนสายตาไปมองเซย์โตะที่หลับอยู่บนโซฟา

“ก็ได้ครับ พวกเราทุกคนจะไปโรงพยาบาล” อาคาชิพูดเนิบๆ เขาเบนสายตาไปทางมิโดริมะพลางพยักเพยิดไปทางเซย์โตะ เด็กหนุ่มผมเขียวพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ก่อนจะเดินไปแบกคนที่หมดสติอยู่มาขึ้นหลังและเดินมารวมกลุ่มกัน

“งั้นแยกกันไปนะ มิโดริมะคุง เซย์จูโร่ มิซึฮะและเซย์โตะไปกับฉัน  มายุซึมิคุง คิเสะคุง คางามิคุงและอาโอมิเนะคุงไปกับนาย มาซาโยชิ” มาซาโอมิสั่งแบบขอไปที ทุกคนพยักหน้าตอบรับด้วยความเร่งรีบก่อนจะรีบแยกย้ายกันไปที่โรงพยาบาล

~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~

จบแล้วจ้า~ ตอนนี้ก็….เปิดเผยความจริงว่าจริงๆ แล้ว เซย์โตะเขาโรคจิต! น่าสงสารจัง ตอนนี้คุโรโกะคุงไร้บทอย่างสมบูรณ์ค่ะ อ่ะๆ คุโรโกะจะตายหรือจะรอด ตอนหน้า!!! ตอนหน้าเรารู้กัน และอาคาชิ เซย์โตะเขาจะทำอย่างไรต่อไป หมอชิโรตะจะรักษาได้มั้ย อาคาชินจิคุงของเราจะได้กลับมารักกันหวานชื่นหรือไม่ = =  ยาวอีกแล้ว ใกล้จบแล้วๆ มนไรท์หน่อยนะคะ โฮะๆๆๆ ^^”