[Fic Vanguard] Mystery School ชมรมลับ โรงเรียนปริศนา ภาค 1

ลำดับตอนที่ #8 : เหตุเกิดที่ธนาคาร *

 โครม! ตุบ! ผลั่ว!! ณ เวลานี้ เป็นเวลาที่ทุกๆ สมควรหลับ แต่ในบ้านสึซึงาโมริกลับมาเสียงแปลกๆ ลอดออกมาจากชั้นหนึ่งของบ้าน
"เสียงอะไรเนี่ย.....ว่าแต่นี่มันกี่โมงล่ะ" มิวะที่ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียเปิดโทรศัทพ์พลางมองเวลา
"ฮะ! ตีสี่ครึ่ง!! แล้วนั่นมันเสียงอะไรเนี่ย!!" มิวะพูดพลางขมวดคิ้วก่อนจะเดินลงไปชั่นที่หนึ่งและบังเอิญเจอเลออนเข้าพอดี
"นายก็ได้ยินเหรอ?" มิวะพยักหน้ากับคำถามของเลออนก่อนจะเดินไปที่ห้องที่อยู่มุมสุดของชั้นหนึ่ง
"ตุบ! โอ้ย!!" เสียงมันยิ่งชัดขึ้นเรื่อยๆ เมื่อทั้งสองเข้าไปใกล้ห้องที่ว่านั่น และเมื่อทั้งสองคนยืนอยู่ใกล้ๆ จู่ๆ ก็มีวัตถุสีขาวๆ ฟ้าๆ ลอยออกมาจากห้อง
"ไอจิ!!!" โครม!! วัตถุที่ลอยออกมาจากห้องนั้นก็คือเซ็นโด ไอจินั่นเอง และพอมองเข้าไปในห้อง ก็พบไคทำท่าเตะอยู่พอดี
"อันตรายจริงๆ น้า" เรนพูดพร้อมรอยยิ้มก่อนจะไปพยุงไอจิขึ้น
"แค่กๆ....ไคคุง จะถีบก็ออมมือหน่อยสิ....ท้องผมไม่ใช่เหล็กนะ" ไอจิบ่นพลางกุมท้อง ส่วนไคก็ได้แต่พูดขอโทษไอจิอยู่แบบนั้น
"เอายาแก้ปวดหน่อยมั้ยไอจิ" นาโกยะเดินมาพร้อมกับยาและน้ำ
"ขอบคุณนะนาโกยะ" ไอจิรับมาทานก่อนจะเดินเอาแก้วไปล้างเก็บ
"พวกนายตื่นมาทำอะไรตอนตีสี่เนี่ย" มิวะถามพลางอ้าปากหาว
"ฉันกับไอจิตื่นมาตอนตีสามมาออกกำลังกาย ส่วนพวกเรนตื่นเพราะได้ยินเสียงพวกนายคุยกันตอนลงมาจากบันได" ไคตอบเรียบๆ มิวะมองไคและไอจิอย่างไม่อยากเชื่อสายตา
"ตื่นตีสามออกกำลังจนถึงตีสี่เกือบตีห้า ไปนอนพักแล้วอาบน้ำไปเรียน นายคิดอะไรของนาย" ไครีบดักความคิดอันฟุ้งซ่านของมิวะ ก่อนจะไล่ให้ทุกคนกลับไปนอน
"แล้วเจอกันในอีกหนึ่งชั่วโมง" ไคพูดพลางเดินเข้าห้อง ตามด้วยคนอื่นๆ ที่เดินกลับห้องด้วยสภาพคล้ายผีดิบเพราะตื่นเช้าเกินไป

 

    หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง
 

"ไคคุง วันนี้ซางิริจังบอกว่ามีการซ้อมการแสดงสินะครับ?" ไอจิเดินเข้ามาในห้องครัวพลางมองไคที่กำลังทำอาหารอยู่(พวกไคเอาเฝือกออกแล้วหลังจากที่เริ่มซ้อมคาราเต้เมื่อตีสาม)
"อือ น่าจะเป็นงั้นนะ ทำไมเหรอ?" ไคหันมามองก่อนจะโยนกล่องนมให้กับไอจิ
"คือว่า คุณพ่อขอให้ผมไปทำธุระให้ที่ธนาคารน่ะครับ ผมอาจจะไม่ได้ซ้อม" ไคพยักหน้าก่อนจะวางอาหารเช้าทั้งหมดลงบนโต๊ะ
"ฝากบอกซางิริจังด้วยนะครับ" ไอจิพูดพลางดื่มนม ไคตอบรับเบาๆ ก่อนจะเดินไปตรวจเช็คประชากรที่ยังนอนอยู่ เด็กหนุ่มมุ่งหน้าไปที่ห้องของนาโกยะ
"ตื่นกันรึยัง..." ไคเปิดประตูเข้าไปก็พบ...มิวะกำลังนอนกอดหมอนอย่างสบายใจ ส่วนนาโกยะก็เหมือนจะนั่งพักเหนื่อยเพราะปลุกมิวะ
"นายปลุกมิวะไม่ได้สินะ" นาโกยะพยักหน้ากับคำถามของไค
"นายปลุกให้หน่อยสิ" นาโกยะขอร้องไค อีกฝ่ายพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปใกล้มิวะ
"มิวะ ตื่นได้แล้ว" ไคเริ่มจากเบสิคคือการเรียกอีกฝ่ายเบาๆ เป็นการปลุก
"งืม.....จะนอน" มิวะพลิกตัวหนีพลางหลับต่ออย่างสบายอารมณ์
"เบสิคไม่ไหวหรอก...." นาโกยะพูดขึ้น ไคจึงค่อยๆ ยกขาขึ้นถีบมิวะตกเตียง
โครม!!! "โอ้ย!!" มิวะกระเด็นตกเตียงตามแรงถีบของไค ส่วนนาโกยะก็นั่งปรบมือให้อย่างกับผู้ชมที่ดี
"ถีบฉันทำไม!!" มิวะค่อยๆ ตะกายขึ้นมาพลางจ้องไคอย่างคาดโทษ
"ก็นายไม่ยอมตื่น ฉันให้เวลาห้านาที รีบไปอาบน้ำแต่งตัวและลงไปกินข้าวซะ ก่อนที่ข้าวเช้านายจะไม่เหลือ" มิวะรีบโดดเข้าห้องน้ำทันทีที่ไคพูดจบ ส่วนนาโกยะก็หัวเราะเบาๆ ก่อนจะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านรอมิวะ
"ไปล่ะ นายก็รอเจ้ามิวะไปเถอะ" ไคพูดพลางออกจากห้อง นาโกยะจ้องไคเล็กน้อยเพราะอีกฝ่ายรู้ความคิดตนก่อนจะกลับไปอ่านหนังสือต่อ
หลังจากที่ไคเดินออกมาจากห้องของนาโกยะ ก็มุ่งหน้าไปที่ห้องของเรนเป็นเป้าหมายต่อไป
"พวกนายตื่นแล้วสินะ...." ไคเปิดประตูเข้าไปก็มองเรนที่กำลังผูกเนคไทให้กับเลออน ส่วนทั้งสองคนก็หันมามองไคเป็นตาเดียว
"ขอโทษที่รบกวน" ไคปิดประตูทันที ก่อนจะรีบเดินไปที่ห้องของพวกริน
"พวกเด็กๆ น่ะ ตื่นกันแล้วรึยัง?" ไคเปิดประตูเข้าไปในห้องก็เจอยูจิกำลังเก็บที่นอนอยู่
"โค้ชนาโอกิกำลังอาบน้ำ ส่วนรินคุงกำลังแต่งตัวครับ ถ้าเสร็จแล้วจะรีบลงไปนะครับ" ยูจิพูดพร้อมรอยยิ้ม เล่นทำเอาไคเกือบพุ่งเข้าไปกอดเพราะคิดว่ายูจิคือไอจิ(ไอจิกับยูจิเหมือนกันมากยกเว้นทรงผม ส่วนความสูงก็ใกล้เคียงกันเล็กน้อย)
"อือ งั้นพี่จะลงไปรอพวกนายนะ" พูดจบก็รีบลงไปทันที ซึ่งพอดีกับที่มิวะและนาโกยะเดินออกจากห้องพอดี
"เร็วดีนี่ นายแปรงฟันรึเปล่ามิวะ" ไคพูดหยอกล้อ ส่วนมิวะก็ค้อนใส่เพื่อนตัวเองก่อนจะเดินไปที่ห้องครัวพร้อมกัน
"ไงครับ มิวะคุง นาโกยะ" ไอจิยิ้มให้กับผู้มาใหม่พลางดื่มนมกล่องที่สอง
"ไอจิ ฉันไม่ว่าหรอกนะถ้านายอยากสูง แต่เก็บนมไว้ให้ฉันด้วย" ไคพูดขึ้นเล่นเอามิวะแทบคิดลึกก่อนจะมองไปที่นมกล่องของไอจิ
"ไคคุง นมมันยังเหลืออีกตั้งเป็นโหลนะ" ไอจิพูดพลางเท้าคางมองไค
"น่าๆ รีบกินข้าวเถอะ" นาโอกิที่เดินเข้ามาพูดพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะทำการนั่งลงข้างๆ พวกยูจิและลงมือทานข้าว
"ช่วงนี้ทำไมพวกพี่ๆ ไม่ค่อยกลับบ้านนะ...." นาโกยะพูดพลางตักอาหารเข้าปาก ไอจิใช้ความคิดสักพักก่อนจะตอบไปว่า "บางทีงานอาจจะเยอะก็ได้นะ ตำแหน่งของพวกพี่ๆ น่ะสูงจะตาย" นาโกยะพยักหน้าก่อนจะดื่มน้ำ
"แค่กๆ..." จู่ๆ เรนก็ไอออกมาพลางหน้าขึ้นสีเล็กน้อย
"เรน นายไม่สบายรึเปล่า?" ไคพูดพลางลุกขึ้นเดินมาหาเรน
"ไม่รู้สิ...มันมึนๆ ยังไงไม่รู้เหมือนกัน..." เรนพูดเสียงแหบ ไคลองเช็คอาการดูแล้วก็รู้ว่าเป็นไข้หวัด จึงอุ้มเรนไปที่ห้อง
"เลออน วันนี้นายกับเรนไม่ต้องเข้าเรียนหรือไปซ้อมอะไรทั้งนั้น ส่วนเรื่องที่พวกนายหยุดพวกเราจะบอกครูอาซาฮินะเอง" เลออนพยักหน้าพลางเดินไปขอกะละมังใบเล็ก น้ำอุ่นและผ้าขนหนูกับนานะ
"ไปกันเถอะ ให้เลออนดูแลเรนไป" นาโกยะและนาโอกิพูดพลางดันหลังเพื่อนตนออกจากบ้าน
"ทำไมนายถึงเป็นไข้หวัดได้เนี่ย" เลออนนั่งลงขอบเตียงพลางเอามือทาบตามแก้ม หน้าผาก และลำคอของเรน
"ไม่รู้สิ เมื่อเช้าก็รู้สึกมึนๆ แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้...แค่กๆๆ" เรนพูดไม่ทันจบก็ไอออกมา เลออนจึงพยุงอีกฝ่ายขึ้นและค่อยๆ ให้อีกฝ่ายดื่มน้ำอุ่นเข้าไป
"นอนซะ อย่าพูดมาก" เลออนพูดเชิงบังคับ แต่เรนรู้ว่าเขากำลังเป็นห่วงตนมากจึงพูดแบบนั้นออกมา
"ขอบคุณนะ..." เรนพึมพำและค่อยๆ หลับตาเพื่อพักผ่อน
"เฮ้อ....ขอแวะร้านหนังสือก่อนนะ" ไคพูดพลางเดินไปซื้อหนังสือพิมพ์และเดินออกมา
"ไม่ค่อยมีข่าวอะไรเลยแฮะ อย่างมากก็แค่ขโมย เรื่องแบบนี้พวกโซยะจัดการเองได้สบายเลย" ไคพูดพลางอ่านหนังสือพิมพ์
"เอาน่า เดี๋ยวมันก็โผล่มาเองแหละ" มิวะยิ้มพลางตบบ่าไค
"นี่ไคคุง ทำไมถึงให้เลออนคุงดูแลเรนคุงล่ะ? น่าจะให้คนที่ชำนาญเรื่องการปฐมพยาบาลอย่างรินคุงหรือไม่ก็ผมดูแลนะ?" ไอจิถามออกไปอย่างสงสัย ไคยิ้มมุมปากออกมาก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างหูไอจิว่า
"คู่ของใครก็ของคนนั้นสิ..." ไอจิค้อนใส่ไคทันทีที่ไคพูดจบประโยค
"ฮะๆ รีบไปกันได้แล้วน่า" ไคยิ้มบางๆ ให้ไอจิก่อนจะเดินนำไปที่โรงเรียน
"ไคคุงนี่ชอบทำอะไรแปลกๆ ซะจริงๆ" ไอจิพึมพำออกมาอย่างเหนื่อยใจ
"เอาน่า ไคทำแบบนี้ถูกแล้วล่ะ" นาโกยะพูดพลางจับมือไอจิพร้อมรอยยิ้มบางๆ
"นั่นสิ ไม่ว่ายังไง เลออนก็ต้องดึงดันที่จะต้องอยู่กับเรนอยู่แล้วล่ะ" นาโอกิพูดพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะลากคู่แฝดตามไคไปติดๆ
"ได้ยินว่าวันนี้มีนักเรียนใหม่ด้วยล่ะ ครูมิทซึโนะฮาระบอกว่าย้ายมาจากต่างประเทศ.....รู้สึกว่าไม่ฝรั่งเศสก็อังกฤษนี่แหละ เจ๋งเลยใช่มั้ยล่ะ" นาโอกิพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น ไอจิยิ้มกับคำพูดของนาโอกิก่อนจะหันไปมองนาโกยะ
"นี่นาโกยะ...จบปีนี้ ซางิริจังบอกว่าจะย้ายไปเรียนที่อเมริกาใช่มั้ย" นาโกยะโคลงหัวคิดก่อนจะพยักหน้าพลางพูดว่า "อื้อ ใช่ เห็นว่าจะตามพี่ซายูเอะไปน่ะ บอกว่าอยากเป็นเหมือนน้าซาโตรุ...สาธุ ขออย่าให้ยัยซางิริประดิษฐ์อะไรแปลกๆ เหมือนน้าซาโตรุเล้ย....ขานั้นน่ะ อัจฉริยะจริง แต่ชอบทำอะไรแปลกๆ เหมือนนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่อง...ทั้งๆ ที่จบด็อกเตอร์ภาควิชาดาราศาสตร์และเคมีวิทยาแท้ๆ" นี่เป็นครั้งแรกที่นาโกยะพูดได้ยาวขนาดนี้....คงเพราะคติฝังใจในวัยเด็กที่น้าซาโตรุชอบให้เขาเป็นหนูทดลองยา(หาอะไรแกล้งหลานน่ะ)
"เอาน่าๆ ตอนนี้คุณน้าซาโตรุก็กลายเป็นครูพยาบาลไปแล้วนี่ แถมอยู่มิสึโนะอีก" ไอจิตบบ่าแฝดน้องของตนก่อนจะเดินแยกกับพวกไคที่บันได
"คุยกันเรื่องอดีต ไม่ให้แจมเลยนะ" มิวะเบ้ปาก ไอจิ นาโกยะและนาโอกิทำได้แค่ส่งยิ้มให้อย่างพร้อมเพรียง
"ไว้เจอกันอีกที่ตอนบ่ายนะ" พูดจบไคก็เดินขึ้นห้องเรียนของตนไป ตามด้วยมิวะ

เมื่อพวกไอจิเข้าประจำที่ มิทซึโนะฮาระก็เดินเข้ามาในห้องพอดี ตามด้วยนักเรียนอีกหนึ่งคน หาไม่สังเกตให้ดี ก็จะคิดว่านักเรียนคนนั้นคือไอจิและนาโกยะ
"เพื่อไม่ให้เสียเวลา ครูขอแนะนำนักเรียนใหม่เลยนะ เขาย้ายมาจากฝรั่งเศส ชื่อโอลิเวีย ไกยาร์ล" เด็กใหม่ที่ชื่อไกยาร์ลโค้งตัวให้เล็กน้อย ก่อนจะพูดพร้อมรอยยิ้ม "ฝากตัวด้วยนะครับ"
"เอาล่ะ เธอไปนั่งข้างๆ ไอจิคุงนะ ไอจิคุง นาโกยะคุง ฝากดูแลเพื่อนใหม่ด้วยล่ะ" มิทซึโนะฮาระฝากฝังพวกไอจิให้ดูแลไกยาร์ล สองแฝดยิ้มแห้งๆ ให้มิทซึโนะฮาระก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ส่วนไกยาร์ลที่ได้ที่นั่งของตนแล้วก็เดินไปนั่งยังที่นั่งทันที
"ผมเซ็นโด ไอจิ ยินดีที่ได้รู้จักนะไกยาร์ลคุง" ไอจิพูดพร้อมรอยยิ้ม ไกยาร์ลยิ้มรับ และนาโกยะก็พูดขึ้นมาว่า "ผมเซ็นโด นาโกยะ เป็นแฝดน้องไอจิ ฝากด้วยล่ะ"
"อื้อ ผมก็ขอฝากตัวด้วยนะครับทั้งสองคน" หลังจากที่ไกยาร์ลได้เพื่อนใหม่แล้วก็แนะนำตัวกันเรียบร้อยก็เริ่มเรียนทันที
"เริ่มเรียนโฮมรูมแล้วก็หยุดให้ไปประจำชมรม.........แบบนี้อย่าเรียนเหอะ....." นาโกยะพึมพำออกมาเพราะความเบื่อ ก่อนจะค่อยๆ ก้มหน้าลงและหลับไปในที่สุด
"จริงๆ เลยน้า....นี่ไกยาร์ลคุง นายมีชมรมไหนที่สนใจเป็นพิเศษรึเปล่า?" ไอจิแอบถามเพราะตอนนี้มิทซึโนะฮาระกำลังอบรมเรื่องกิจกรรมสำคัญอยู่
"ครูบอกว่าจะมีคนมารับไปชมรมเอง เพราะเรื่องนี้ผู้อำนวยการจัดการไปแล้วน่ะ" ไอจิพยักหน้าก่อนจะหันไปให้ความสนใจมิทซึโนะฮาระต่อเช่นเดียวกับไกยาร์ล
"เอาล่ะ ชั่วโมงโฮมรูมจบแล้ว อ้อ แล้วเรื่องชมรมของไกยาร์ลคุง ไอจิคุง นาโกยะคุงและนาโอกิคุงพาไปได้เลยเพราะเขาอยู่ชมรมเดียวกับพวกเธอ" มิทซึโนะฮาระพูดพลางเดินออกจากห้อง ส่วนนาโอกิ ไอจิและนาโกยะเหวอไปเล็กน้อยเพราะไกยาร์ลอยู่ชมรมเดียวกับพวกเขา
"เอ๋.....อยู่กับไอจิและนาโกยะเหรอ....ดีจัง" ไกยาร์ลพูดพร้อมรอยยิ้มก่อนจะหันไปมองนาโอกิด้วยความสงสัย
"ฉันเป็นเพื่อนสมัยเด็กของฝาแฝดนั่น ชื่ออิชิดะ นาโอกิ ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้ง" นาโอกิทักทายพร้อมรอยยิ้ม ไกยาร์ลยิ้มกว้างให้กับเพื่อนๆ ของตนก่อนจะพากันเดินไปยังห้องปีสองA
"นี่เซ็นโด ไอจิ" ระหว่างทางเดินไปยังห้องปี่สองA ก็มีเด็กสาวคนหนึ่งมายืนขวางไว้
"คุณโนโนมิยะ? มีอะไรกับผมเหรอครับ?" ไอจิถามอย่างใสซื่อ อีกฝ่ายเหยียดตามองไอจิก่อนจะยื่นซองจดหมายให้
"ฝากไปให้รุ่นพี่โทชิกิด้วยล่ะ เจ้าเด็กอ่อน" พูดจบก็เดินจากไปทันที ไอจิยื่นงงอยู่สักพักก่อนจะมองลักษณะของซองจดหมาย
"จดหมายรักสินะ เฮ้อ.....มาว่าผมว่าเด็กอ่อน.....ถ้าเกิดไคคุงรู้มีหวังโดนจับฝึกการต่อสู้ที่ภูเขาอีกแน่..." ไอจิดูจะสะพรึงเล็กน้อยเมื่อพูดถึงการฝึกการต่อสู้และเอาตัวรอดบนภูเขา
"เอาน่า ไคไม่น่าจะรู้หรอก" นาโกยะพูดพลางส่งสายตาไปมองนาโอกิให้ลากไกยาร์ลและไอจิไปที่ห้องปีสองA

เมื่อมาถึง สิ่งที่ไอจิทำเป็นอย่างแรกคือ....
"ไคคุงครับ คุณโนโนมิยะฝากจดหมายมาให้น่ะ" ไคตวัดตามองไอจิอย่างเย็นชาเล็กน้อยก่อนจะหยิบซองจดหมายมาเปิดอ่านและโยนทิ้ง
"ไอจิ เรื่องเมื่อกี้ฉันรู้นะว่าโนโนมิยะ มิซากะว่าอะไรนาย ปิดเทอมหน้าร้อนนายต้องไปฝึกกับฉันในป่าที่บ้านพักของอาโยโซระ" ไอจิพยักหน้าอย่างยอมรับชะตากรรม ก่อนจะหันไปมองไกลยาร์ด
"เอ่อ ไคคุง นี่สมาชิกใหม่ โอลิเวีย ไกยาร์ลคุงครับ" ไกยาร์ลโค้งให้ไคเล็กน้อย ไคยิ้มมุมปากให้ก่อนจะพูดออกมาว่า "โทชิกิ ไค ประธานชมรม ไว้ให้ว่างมากกว่านี้จะอธิบายเรื่องของชมรมให้ฟัง" ไกยาร์ลยิ้มบางๆ พลางพยักหน้าเบาๆ
"งั้น ผมไปทำธุระก่อนนะ ไคคุง มิวะคุง นาโอกิคุง ดูแลไกยาร์ลคุงให้ดีด้วยล่ะ" พูดจบไอจิและนาโกยะก็รีบออกจากห้องเรียนไปทันที

"พึ่งรู้นะ.....ว่าธนาคารมันไกลจากโรงเรียนมาก......" นาโกยะพูดพลางหอบ ไอจิเช็ดเหงื่อเล็กน้อยก่อนจะยิ้มแห้งๆ และพูดขึ้นว่า "นายเอาบัญชีเข้าไปรอก่อนเลย เดี๋ยวผมไปซื้อน้ำก่อน แล้วจะตามเข้าไปนะ" นาโกยะพยักหน้า ส่วนไอจิก็เดินไปที่ร้านสะดวกซื้อที่อยู่ตรงหัวมุมถนนใหญ่
"เฮ้อ.....วันนี้อาการเหมือนจะร้อนแฮะ" นาโกยะพึมพำพลางนั่งซึมซับความเย็นจากแอร์ในธนาคาร
ปัง!! "พวกแกทุกคนอยู่นิ่งๆ นะ!!" จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ก็พบว่ามีโจรประมาณห้าถึงหกคนกำลังเดินเข้ามาที่นี่
"โจรปล้นเหรอ.....น่ารำคาญแหะ" นาโกยะแอบหยิบโทรศัพท์ออกมาและรีบส่งข้อความไปหาพวกพี่ๆ ทันที
"แก! ไอ้เด็กผมฟ้านั่น! แกทำอะไร!!" โจรคนหนึ่งสังเกตนาโกยะตอนที่เขาเก็บโทรศัพท์พอดีจึงตะหวาดถามขึ้น
"เปล่านี่" นาโกยะตอบพลางยกไหล่อย่างไม่เกรงกลัวว่าอีกฝ่ายมีอาวุธปืน
"แก...กล้าดีนักสินะ...." โจรคนที่เหมือนจะเป็นหัวหน้ายิ้มมุมปากพลางเดินเข้ามาจิกหัวนาโกยะและเอาปืนจ่อเข้าที่หัว
"เอาเงินที่พวกแกมีมาให้หมด ไม่งั้นไอ้เด็กนี่ตาย!" พนักงานในธนาคารรีบเอาเงินใส่กระเป๋าให้โจรเพราะเป็นห่วงชีวิตของนาโกยะมากกว่า แต่นาโกยะกลับตะโกนออกมาว่า
"อย่านะ!! อย่าเอาเงินให้พวกนี้!" พูดจบ หัวหน้าโจรที่กำลังจะเหนี่ยวไกปืนยิงนาโกยะ เด็กหนุ่มก็รีบจับมืออีกฝ่ายพลางหักข้อมืออีกฝ่ายเข้าจนกระดูกข้อมือแทบหัก
"ทุกคนหาที่ปลอดภัยหลบก่อนนะครับ" นาโกยะพูดพลางมองนาฬิกา
'เมื่อไหร่พวกพี่ๆ จะมา.....ไอจิด้วย ช้าเกินไปแล้วมั้ง' นาโกยะคิดอย่างหงุดหงิด
"แก เก่งมากงั้นสินะ ตายซะ!" ทันทีที่พูดจบ พวกโจรก็ระดมยิงนาโกยะทันที
"กะแค่ปืนพก ยังช้ากว่าไรเฟิลเยอะ ไอ้หนู" นาโกยะพูดอย่างดูถูกพลางหลบลูกกระสุนไปพลาง แต่ก็มีบางนัดที่หลบไม่พ้น แต่ก็ไม่มีนัดไหนเลยที่จะทำให้เขาบาดเจ็บสาหัส
"ว้า......เสื้อขาด มีหวังโดนไอจิเทศน์แน่" นาโกยะพูดอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะยิ้มให้กับพวกโจรทั้งหลาย
"โทกาเรฟบรรจุกระสุนได้แปดนัด ถ้าใส่กระสุนไว้ในรังเพลิงจะยิงได้เก้านัด แต่กลไกของมัน....พวกนายคงไม่รู้สินะ" นาโกยะยิ้มแป้นพลางพุ่งเข้าไปแย่งปืนมาจากโจรที่ยืนอยู่ใกล้ที่สุด
"ไอ้นี้น่ะ ถ้าเข้าโมดเซฟตี้จะไม่สามารถยิงได้ พวกนายมันก็แค่มือสมัครเล่นที่ใช่อาวุธจากต่างประเทศแบบนี้ไม่เป็นแล้วมาใช้ น่าอายเด็กเหมือนกันนะ" นาโกยะเล็งปืนไปยังหัวหน้าโจร อีกฝ่ายเริ่มหน้าซีดขึ้นมาเพราะกลัวว่าเด็กหนุ่มจะเหนี่ยวไก
"แต่โทษที พี่ผมไม่อยากให้ยุ่งกับเรื่องแบบนี้ ขอทำแบบนุ่มนวลดีกว่า" พูดจบก็ทำการเข้าโหมดเซฟตี้ของปืนทันที่และพุ่งเข้าไปใช้สันมือฟาดท้ายทอยจนโจรสลบ
"นาโกยะ!" จู่ๆ สึคุโตะก็วิ่งเข้ามาหาเด็กหนุ่มที่ยืนยิ้มอยู่อย่างสบายอกสบายใจ
"พี่สึคุโตะช้าอ่ะ" นาโกยะพองแก้มพลางมองหาไอจิ
"เกิดอะไรขึ้นเนี่ย...." ไอจิพูดยังไม่ทันจบประโยคดี จู่ๆ โจรคนที่ไม่สลบไปเพราะนาโกยะก็รีบลุกขึ้นมาพลางชักมีดออกมาหมายจะเอาชีวิตไอจิ เด็กหนุ่มที่ยังตั้งสติไม่ได้ก็ตกใจ พออีกฝ่าเข้าไปใกล้ก็ทำการใช้หลังมือฟาดเข้าที่ใบหน้าของโจรอย่างแรงและถีบส่งกลับมาอยู่กับพักพวก
"เฮ้อ...เล่นของมีคมนี่อันตรายนะ...." ไอจิพึมพำ และหลังจากนั้นประมาณห้านาที พวกไคก็เดินมายืนอยู่ข้างๆ ไอจิ
"ไคคุง มิวะคุง นาโอกิคุง ไกยาร์ลคุง??" ไอจิค่อนข้างจะตกใจเล็กน้อย ไควางมือลงบนผมของไอจิอย่างแผ่วเบา ส่วนมิวะก็รีบวิ่งเข้าไปดูอาการของนาโกยะที่มีแผลกระสุนถากแก้มและบาดเจ็บอีกเล็กน้อยตามบริเวณแขน
"นายนี่ระห่ำชะมัดเลยนาโกยะ" มิวะพูดพลางถอนหายใจ
"พวกนายมาได้ยังไงกันน่ะ...." นาโกยะมองอย่างงงๆ จู่ๆ ก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังออกมาจากด้านหลังของนาโกยะว่า "พี่เป็นคนส่งข่าวไปหาพวกไคคุงเอง" นาโกยะแทบสะดุ้ง ก่อนจะรีบหันไปมองอีกฝ่าย ตาสีแดงที่ดูอ่อนโยน บัดนี้กลับเต็มไปด้วยความกังวล เป็นห่วงและเคร่งเครียด
"พี่...โอวาริ..." นาโกยะหน้าซีดเล็กน้อย ส่วนโอวาริก็เอาแต่จ้องนาโกยะไม่วางตา
"พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่างยุ่งกับปืน ถึงนายจะเป็นเซียนยิงปืนก็ห้ามแตะ" โอวาริพูดด้วยน้ำเสียงโมโนโทน ซึ่งดูน่ากลัวมากในสายตาของไอจิและนาโกยะ
"ผมขอโทษ...." ยังพูดไม่ทันจบดี โอวาริก็รีบสวมกอดน้องของตนทันที
"พี่เป็นห่วงนะ รู้มั้ยเจ้าเด็กบ้า" นาโกยะยิ้มบางๆ พลางกอดพี่สาวขี้ห่วงของตนเป็นการปลอบ
"ผมขอโทษ ผมจะไม่ทำให้พี่เป็นห่วงอีกแล้วครับ" โอวาริพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินไปหาสึคุโตะเพื่อทำงานต่อ
"งั้น....เราก็กลับโรงเรียนกันเถอะ" มิวะพูดพร้อมรอยยิ้ม
"ก่อนกลับซื้ออุปกรณ์เย็บผ้าไปด้วยน่าจะดีนะครับ" ไกยาร์ลพูดขึ้น ไคจึงหันไปมองอย่างสงสัย
"เอาไปซ้อมเสื้อนาโกยะไงครับ เพราะในห้องชมรมน่าจะถูกผู้ดูแลเอาไปซักแน่" ทุกๆ คนเห็นด้วยกับไกลยาร์ด และพากันมุ่งหน้าไปร้านสะดวกซื้ออีกครั้งก่อนจะกลับไปที่ห้องชมรมที่โรงเรียน

"นี่ไกยาร์ลคุงอยู่กับใครงั้นเหรอ?" ไอจิถามขึ้น ไกยาร์ลตอบโดยไม่ต้องคิดอะไรมากว่า
"ผมอยู่คนเดียวที่คอนโดน่ะ คุณพ่อคุณแม่ผมทำงานอยู่รัสเซีย นานๆ ทีจะกลับมาน่ะ"
"นายเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นฝรั่งเศสใช่มั้ย" นาโกยะถามขึ้นบ้าง ไกยาร์ลยิ้มบางๆ ก่อนจะพยักหน้า
"พ่อของผมเป็นคนฝรั่งเศส แม่ของผมเป็นคนญี่ปุ่น" สองแฝดพยักหน้ากับคำตอบก่อนจะพูดขึ้นมาว่า
"งั้น ไกยาร์ลคุง นายมาอยู่กับพวกผมนะ" ไกยาร์ลตกใจเล็กน้อยกับคำพูดของไอจิ ก่อนจะรีบปฏิเสธ
"อย่าดีกว่าครับ รบกวนไอจิเปล่าๆ" ทุกคนส่ายหน้า ก่อนที่ไคจะพูดขึ้นมาว่า
"พวกเราปกติไม่ค่อยได้อยู่ที่บ้านของตัวเองนักหรอก แล้วนายก็อยู่คนเดียวแถมคอนโดก็ห่างจากโรงเรียนมากด้วย มาอยู่ด้วยกันนี่แหละไม่เป็นไรหรอก" แต่ไกยาร์ลก็ยังรู้สึกเกรงใจอยู่เหมือนเดิม
"เอ่อ ผมเกรงใจน่ะครับ อย่าดีกว่า" ไกยาร์ลปฏิเสธเพราะเกรงว่าจะรบกวนพวกไอจิ แต่เด็กหนุ่มกลับส่ายหน้าพลางพูดว่า "มาอยู่ด้วยกันเถอะ ผมรู้หรอกว่าคุณพ่อคุณแม่ไกยาร์ลคุงทำงานอะไร เดี๋ยวผมจะบอกท่านให้เอง นะ" ไอจิอ้อนไกยาร์ลด้วยตัวเอง แถมเป็นการอ้อนที่น่ารักซะด้วย เล่นเอาไกยาร์ลปฏิเสธไม่ออก จึงพยักหน้าตกลงแทน
"โอเค วันนี้ไปที่บ้านเรนคุงกันเหมือนเดิมนะ" พูดจบ ไอจิและนาโกยะก็ทำการลากไกยาร์ลไปที่บ้านของเรน ตามด้วยไค มิวะและนาโอกิ

+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+
กว่าจะจบตอนนี้ ดองไว้นานหลายวันเลย..........ขอโทษนะคะที่ดองไว้นานแถมแต่งไม่ค่อยจะจบซะทีเลย แต่ช่วงนี้ไรท์กำลังปั่นงานอยู่ คงไม่ค่อยมีเวลามากเท่าไหร่ ก็ขอโทษท่านผู้อ่านด้วยนะคะ
ขอขอบคุณมากเลยนะที่ติดตาม ไรท์จะพยายามปั่นงานให้เรียบร้อยและมาอัพต่อนะ อย่าพึ่งเบื่อล่ะ...
ตอนหน้าเป็นตอนพิเศษ จะเอาเนื้อเรื่องของแวนการ์ดภาค5 มานะ ต้อนรับน้องใหม่ของแวนการ์ดคะ ไปดีกว่า พูดมากแล้ว ^^