คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ของเล่นชิ้นที่ 6:: อาคาชิ เซย์โตะ
"เท็ตสึยะ แขนน่ะ เป็นยังไงบ้าง" เสียงทุ้มนุ่มของนายน้อยแห่งตระกูลดังขึ้นอย่างอ่อนโยน คุโรโกะหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะตอบคำถามอย่างระวังคำพูด "ดีขึ้นพอสมควรครับ ขอบคุณนะครับสำหรับความห่วงใย"
"พูดซะเป็นคนห่างคนไกลกันอย่างนั้นแหละ อยู่ดีๆ ล่ะ อย่าไปไหนถ้าไม่จำเป็น" อาคาชิสั่งเสียงเย็นจนคุโรโกะขนลุกก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไป
"พรุ่งนี้วันเสาร์....จะทำยังไงดีนะ" คุโรโกะพึมพำพลางลูบแขนที่หักเบาๆ เขาค่อนข้างแปลกใจกับอารมณ์ของ'อาคาชิ เซย์จูโร่'คนนี้เหลือเกิน อีกนานมั้ยนะ....กว่าเขาจะได้เป็นอิสระ
"คุณพ่อ...คุณแม่..พี่มิซึฮะ...ผม..." หยาดน้ำสีใสไหลเอ่อออกมาจากดวงตาสีฟ้าคู่สวย นี่ก็สองเดือนกว่าแล้วที่เขาไม่ได้กลับบ้าน แบบนี้คนในครอบครัวไม่ตามหากันให้วุ่นเลยหรือไงนะ
"ฮิโตมิโกะ เด็กคนนั้นไปเรียนแล้วสินะ" เสียงทุ้มอันทรงอำนาจของนายใหญ่แห่งคฤหาสน์อาคาชิดังขึ้น ยูคิมูระ ฮิโตมิโกะพยักหน้า การกระทำนั้นถึงแม้จะเป็นการกระทำที่ผิดของคนรับใช้แต่หญิงสาวมีสิทธิพิเศษมากกว่าคนใช้ทั่วๆ ไป
"ไปตามคุโรโกะคุงมาพบลุงที ถึงเวลาแล้วที่ฟันเฟืองสุดท้ายจะเริ่มงานของมัน" อาคาชิ มาซาโอมิสั่ง ฮิโตมิโกะโค้งรับคำสั่งก่อนจะทำการรวบผมที่ยาวเกินไปของตนขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป
"ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ.....เอาล่ะ เซย์จูโร่ พ่อคงจะทำได้แค่ถ่วงเวลาเอาไว้เท่านั้น ที่เหลือเป็นหน้าที่ของแกนะ ไอ้ลูกชาย" มาซาโอมิพึมพำพลางมองรูปถ่ายใบเล็กในมือ ในรูปนั้นมีเด็กชายสองคนกำลังนั่งเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน ทั้งสองคนหน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะแต่จุดที่แตกต่างคือคนหนึ่งมีตาสีแดงทับทิมส่วนอีกคนมีตาสีทองแดง
"เซย์โตะ ถ้าเป็นไปได้ พ่อก็อยากจะย้อนเวลาให้ลูกจริงๆ" ชายวัยกลางคนกล่าวไว้เท่านั้นก่อนจะเก็บรูปลงไปในลิ้นชัก ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่คุโรโกะเคาะประตู
"เข้ามาได้"
"ขออนุญาตครับ คุณลุงมาซาโอมิเรียกผมมา....มีอะไรเหรอครับ?" คุโรโกะถามอย่างสงสัยระคนตกใจ คิดไม่ถึงเลยว่าผู้ชายตรงหน้าจะรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่
"ช่วยไปหาของให้ลุงทีจะได้มั้ย? มันอยู่ในห้องเก็บของ เป็นแหวนที่ลุงให้ชิโอริเป็นของขวัญครบรอบแต่งงาน" มาซาโอมิพูดพลางประสานมือไว้ในระดับที่ปิดบังครึ่งล่างของใบหน้า คุโรโกะจ้องมองเข้าไปในดวงตาของมาซาโอมิตรงๆ เหมือนจะค้นหาบางอย่างก่อนจะพยักหน้า
"เข้าใจแล้วครับ ลักษณะของกล่องแหวนล่ะครับ?"
"กล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินอ่อน" มาซาโอมิตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่หาพบได้อยากจากชายวัยกลางคนคนนี้ คุโรโกะพอจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายมีจุดประสงค์บางอย่างแต่ไม่แน่ชัด เด็กหนุ่มจึงตอบตกลงก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานใหญ่ไป
"มิซึฮะ" เสียงของน้าสุดที่รักของเด็กๆ อายาโนะโควจิ มาซาโตะดังขึ้นพลางกวักมือเรียกหลานสาว เด็กสาวหน้าหวานแต่นิ่งเดินมาหาผู้เป็นอาก่อนจะทำสีหน้าสงสัยออกไป
"วันนี้พี่เท็ตสึโยชิจะกลับมาจากเนเธอร์แลนด์แล้วนะ เรื่องของเท็ตสึยะน่ะรีบๆ จัดการเข้าล่ะ ก่อนที่พี่ฮารุยะกับพี่เท็ตสึโยชิจะสติแตกซะก่อน" ชายหนุ่มวัยยี่สิบปลายๆ พูดขึ้นเบาๆ มิซึฮะเบิกตากว้างพลางนึกถึงใบหน้าของอาคาชิที่เจอกันในรถ
"หนูว่าความหวังเรื่องเท็ตสึยะยังมีอยู่ค่ะ อีกไม่นานเรื่องจะจบลงแล้วล่ะ น้าไม่ต้องกังวลนะคะ" มิซึฮะพูดพลางยืดตัวขึ้นไปลูบผมน้าของตัวเองราวกับกำลังปลอบใจเด็ก มาซาโตะเขกหัวหลานสาวด้วยความหมั่นไส้เล็กน้อย
"นี่ ไหวว่าจะไปสตรีทบาสกับพวกคางามิคุงไง ไม่ใช่ว่าป่านนี้รอเก้อแล้วหรอกเหรอ?" ทันทีที่ผู้เป็นน้าพูดจบเด็กสาวก็นึกถึงจุดประสงค์ในวันนี้ขึ้นมาได้ก่อนจะลุกรี้ลุกรนวิ่งจากไป แต่ก็ตะโกนไล่หลังมาว่า "อย่าว่าหนูคนเดียวนะ! น้าเองถ้าไม่รีบระวังน้ายูกิเขางอนล่ะ!!" มาซาโตะเองก็แอบสะดุ้ง เพราะเขาเองก็มีนัดกับสุดที่รักอย่างซาคากิบาระ ยูกิเช่นกัน
"ตัวแสบเอ๊ย กลับมาจะแกล้งให้เข็ดเลย" มาซาโตะพึมพำก่อนจะรีบขึ้นรถและรีบซิ่งไปยังสถานที่นัดกับแฟนสาวของตนทันที
ทางด้านของคุโรโกะที่ตอนนี้กำลังหากล่องแหวนอยู่นั่นก็เริ่มจะสับสนบ้างแล้ว ถึงห้องเก็บของจะสะอาดจนน่านอนมากๆ แต่ของก็เยอะมากจนตนนั้นคิดว่าจะหากล่องแหวนกล่องเล็กๆ จะเจอหรือไม่
"งานช้างจริงๆ...อ๊ะ! นั่นไง!" เด็กหนุ่มพูดขึ้นอย่างดีใจพลางเดินเข้าไปหยิบกล่องแหวนกำมะหยี่สีน้ำเงินอ่อนออกมา พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง
"เด็กสองคนนี้......" คุโรโกะพึมพำพลางหยิบกรอบรูปที่มีรูปถ่ายของบุคคลสามคนขึ้นมาดู ในรูปถ่ายนั้นประกอบไปด้วยหญิงสาวที่ท่าทางใจดีกับเด็กชายตัวเล็กน่ารักสองคนที่เหมือนกันราวกับฝาแฝดแล้วสายตาของเด็กหนุ่มก็ดันไปสะดุดกับชื่อที่เขียนกำกับไว้ที่มุมล่างซ้ายของรูป
"เซย์จูโร่ เซย์โตะ ดวงใจดวงน้อยๆ ของแม่...งั้นเหรอ แบบนี้เอง...." เด็กหนุ่มพึมพำเบาๆ ก่อนจะวางรูปลงที่เดิม ในหัวของเขาประมวลผลเร็วจี๋ก่อนจะได้ข้อสรุป...ว่าอาคาชิในตอนนี้คือ 'อาคาชิ เซย์โตะ'!!
หลังจากที่หาของเจอ คุโรโกะก็รีบตรงมาที่ห้องทำงานของอาคาชิ มาซาโอมิทันทีแต่เขาก็มีสติมากพอที่จะเคาะประตูอย่างมีมารยาท
"เข้ามา"
"ขออนุญาตครับ...." เด็กหนุ่มพูดเบาๆ พลางเดินเข้ามาในห้องก็พบกับฮิโตมิโกะในชุดไปรเวทนั่งดื่มชาอยู่ในโซนรับแขกของห้องทำงานก่อนจะหยุดเดินและมองหญิงสาวอย่างสงสัย
"คงจะรู้แล้วสินะ ว่าลุงไม่ได้มีแค่เซย์จูโร่" ราวกับรู้อนาคต คุโรโกะมองมาซาโอมิดด้วยความตกใจก่อนจะพยักหน้าช้าๆ ชายวัยกลางคนผายมือให้คุโรโกะไปนั่งที่โซนรับแขกข้างๆ ฮิโตมิโกะ
"รอสักครู่ ยังมีแขกคนอีกคน" ราวกับคำพูดประกาศิต จู่ๆ ประตูก็เปิดออกเผยให้เห็นชายหนุ่มวัยกลางคนผมสีน้ำตาลเปลือกไม้แซมสีขางประปรายตามวัย
"มาซาโยชิ เข้ามานั่งสิ" มาซาโอมิพูดกับน้องชายแท้ๆ ของตน ชายวัยกลางคนเดินเข้ามานั่งข้างๆ กับหญิงสาวพลางลูบผมอีกฝ่าย
"ไงฮิโตมิโกะ" อาคาชิ มาซาโยชิเอ่ยทัก ยูคิมูระ ฮิโตมิโกะยิ้มรับคำพูดก่อนจะเอ่ยอย่างนอบน้อม
"คุณพ่อ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ" หญิงสาวตอบพร้อมรอยยิ้ม คุโรโกะงงเป็นไก่ตาแตก เรื่องมันเป็นยังไงมายังไงกันแน่
"ขอโทษนะคุโรโกะคุง ที่จริงพี่ไม่ได้นามสกุลยูคิมูระหรอก พี่เป็นลูกของอาคาชิ มาซาโยชิ ชื่อจริงๆ พี่ชื่ออาคาชิ ฮิโตมิโกะ" ราวกับมีฟ้ามาฝ่า ลงหัวของคุโรโกะ ภาพจิ๊กซอว์ในห้องของเด็กหนุ่มเริ่มติดต่อกันแล้ว
"พี่คือลูกสาวคนโตที่ถูกส่งไปอยู่กับญาตฝ่ายแม่สินะครับ" คุโรโกะถาม ฮิโตมิโกะพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้ม เด็กคนนี้มองคนได้ทะลุปรุโปร่งจริงๆ
"ที่เรียกมานี่ก็เพราะเรื่องของเซย์จูโร่..." มาซาโอมิพูดพลางหยิบเอกสารการแพทย์ออกมายื่นให้มาซาโยชิ
"เขาหายดีแล้วสินะคะ" หญิงสาวพูดพร้อมรอยยิ้ม ผู้ที่มีคุณวุฒิที่สุดอย่างมาซาโอมิพยักหน้า
"แล้ว...เรื่องของเซย์โตะคุงล่ะครับ พวกคุณลุงจะทำยังไง" คุโรโกะถาม เขารู้สึกกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะความเป็นห่วงเด็กหนุ่มนัยน์ตาที่ทองแดง
"ลุงจะพาเขามาอยู่กับลุง....แล้วลุงจะพาเขาไปเยี่ยมเยียนชิโอริ" มาซาโอมิตอบ เด็กหนุ่มพยักหน้ารับก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย
"ลุงต้องขอโทาด้วยที่ต้องให้เธอมารับเคราะห์อะไรแบบนี้ เธอเจ็บตั้งขนาดนี้แต่ลุงกลับไม่ทำอะไร ลุงคงไม่มีหน้าไปเจอกับแม่ของคุโรโกะคุงได้อีกแล้ว" มาซาโอมิพูดอย่างเศร้าสลด คุโรโกะสะดุ้งตัวเล็กน้อยก่อนจะรีบตอบอย่างละล่ำล่ะลักว่า
"ม มันไม่ใช่ความผิดของคุณลุงมาซาโอมินะครับ ผม เอ่อ คือ ผม ผมผิดเองที่ผมไม่หนีไป ผมคิดว่าถึงหนีไปแต่อาคาชิคุงคงจะต้องเจอผมและจับกลับมาแน่นอน ผมเลยเลือกที่จะไม่หนี ไม่คิดว่าคุณลุงจะเครียดขนาดนี้ ผมขอโทษครับ"
"มีคนคิดได้ขนาดนี้ไม่ธรรมดาเลยนะ เธอเป็นเด็กที่มีสติมากเลยนะคุโรโกะคุง" อาคาชิ มาซาโยชิเอ่ยพลางเอื้อมมือมาลูบหัวเด็กหนุ่มผมฟ้าเบาๆ ด้วยความเอ็นดู
"คุโรโกะคุงรีบกลับห้องของเซย์โตะไปเถอะ เดี๋ยวลุงจะให้ทาคาเอะยกชากับขนมไปให้...." ยังไม่ทันที่มาซาโอมิจะไได้พูดจบประโยค คุโรโกะก็รีบห้ามทันที
"อย่านะครับ คนที่รู้เรื่องของผมมีแค่พี่ฮิโตมิโกะ ถ้าให้คนอื่นยกของเข้ามาในห้องกล้องวงจรปิดในห้องนั้นจะจับภาพเอาไว้ได้ครับ"
"คุโรโกะคุงพูดถูกนะคะ คุณลุงมาซาโอมิ ให้ฉันทำเถอะคะ" ฮิโตมิโกะก็ช่วยพูดอีกแรง มาซาโอมิพยักหน้ารับก่อนจะสั่งให้ทุกคนแยกย้ายยกเว้นอาคาชิ มาซาโยชิที่จะต้องอยู่คุยกับตนก่อน
"พี่ เราทำกับเด็กคนนั้นมากไปรึเปล่า" มาซาโยชิถามขึ้นหลังจากที่ฮิโตมิโกะและคุโรโกะออกจากห้องทำงานใหญ่ไปแล้ว
"ฉันรู้ว่าตัวเองกำลังทรมาณลูกๆ แต่ก็ต้องขอโทษนายด้วยที่ลากนายเข้ามาเกี่ยวในเรื่องไร้สาระแบบนี้" มาซาโอมิพูดเสียงอ่อน มาซาโยชิผู้เป็นน้องชายยิ้มละไมก่อนจะส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่ใช่
"ผมถูกขอร้องโดยพี่ชิโอริ เพราะงั้นไม่ใช่เพราะพี่หรอกครับ"
"ชิโอริเหรอ....สังหรณ์เธองั้นสิ" มาซาโยชิพยักหน้า ชายวัยกลางคนที่เป็นเจ้าของห้องทำงานใหญ่ส่ายหน้าอย่างระอาก่อนจะเอนหลังพิงพนักหลับตาเพื่อพักผ่อน
"ใกล้จะได้เวลาที่เซย์โตะคุงจะกลับมาแล้ว...เราจะกลบเกลื่อนได้มั้ยเนี่ย" ร่างเล็กพึมพำหลังจากที่กลับเข้ามาในห้องแถมยังวิ่งพล่านเป็นหนูติดจั่นจนลืมไปว่า...ในห้องมีกล่องวงจรปิดไม่ต่ำกว่า 15 ตัวมองอยู่
"คุโรโกะคุง พี่เข้าไปนะ" ฮิโตมิโกะพูดพลางมองเข้ามาในห้องโดยการแง้มประตูดูก่อนจะหลุดขำออกมา
"อุบ..ฮะๆๆ คุโรโกะคุง ทำไมอยู่ไม่ติดที่แบบนั้นล่ะ หมดมาดความใจเย็นเลยนะ"
"ผมกังวลนี่ครับ" คุโรโกะพูดเสียงอ่อนพลางนั่งลงตรงขอบเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน ฮิโตมิโกะเดินถือถาดเค้กวนิลากับนมวนิลาเข้ามาในห้องก่อนจะวางลงตรงโต๊ะที่ใช้อ่านหนังสือ
"นี่เป็นขนมที่คุณล...คุณท่านใหญ่ฝากมาให้ รู้สึกจะเป็นขอโปรดของคุโรโกะคุงด้วย กินเยอะๆ นะ" หญิงสาวพูดพร้อมรอยยิ้ม คุโรโกะตาวาวทันทีที่ได้ยินว่าเป็นขนมเซ็ทวนิลาของโปรดตนทั้งเซ็ทก่อนจะรีบย้ายตัวเองไปนั่งกินเค้กด้วยท่าทางที่มีความสุข
ทางด้านของพวกคางามิที่กำลังเล่นสตรีทบาสอย่างสนุกสนานนั้นก็..........
"เหนื่อย...แต่มันส์ดีแฮะ" อาโอมิเนะพูดพลางบิดตัวไปมาก่อนจะนอนแผ่ตรงขอบสนาม
"นี่ๆ อาโฮ่! อย่านอนเกะกะทางเซ่!" คางามิตะโกนแต่อาโอมิเนะทำเป็นหูทวนลมก่อนจะนอนหลับไป
"ตายล่ะ เมลเข้า" มิซึฮะบ่นพลางเปิดเมลดูทันที
'วันนี้เวลาบ่ายสามมาเจอผมที่โรงพยาบาลคาราคุระ ห้องปฏิบัติการพิเศษ ผมจะรอ ....อาคาชิ เซย์จูโร่...' เด็กสาวอ่านข้อความนั่นในใจก่อนจะดูเวลา "แย่แล้ว! บ่ายสองแล้ว พวกนาย รีบไปโรง'บาลคาราคุระด่วนเลย เกิดเหตุฉุกเฉิน!" ทันทีที่สิ้นเสียงของมิซึฮะ มิโดริมะที่อยู่ด้วยกันก็รีบโทรตามคนขับรถประจำตัวมาทันทีและรีบไปยังโรงพยาบาล
กลับมาทางด้านของคุโรโกะที่ตอนนี้พยายามทำตัวเองให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้
"จะบ่ายสามแล้ว...ใจเย็นๆ เราคือซิกซ์แมนนะ จะมาร้อนรนกับเรื่องนี้ไม่ได้" คุโรโกะเตือนตัวเองก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆ ผ่อนออก ใบหน้าที่ตื่นตระหนกเมื่อครู่หายไปราวกับไม่เคยมี ซึ่งก็เป็นเวลาที่ตรงกับบ่ายสามพอดี...
"มีเวลาอยู่สิบห้านาที...." เด็กหนุ่มพึมพำพลางมองแขนที่ใกล้จะเอาเฝือกออกในเร็ววัน ลางสังหรณ์ของเด็กหนุ่มผมฟ้ามันกำลังร้องเตือนถึงอันตรายบางอย่างทำให้คุโรโกะใจไม่ดีนัก
สิบห้านาทีผ่านไปไวยังกับมีใครไปหมุนเข็มนาฬิกา คุโรโกะรีบล้มตัวลงแกล้งหลับทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเจ้าของห้องกำลังเดินเข้ามา
"เท็ตสึยะ" อาคาชิเรียกอีกฝ่ายเบาๆ หลังจากที่เปิดประตูแล้ว คุโรโกะยังแกล้งหลับต่อไปทำให้อาคาชิมีเวลาพอที่จะเช็ดกล้องวงจรปิดในช่วงที่เขาไม่อยู่
"...นี่มัน...อะไร....?" อาคาชิดูเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นยันจบ ใบหน้าที่เคยนิ่งสงบบัดนี้กลับถมึงทึงดูน่ากลัวมากกว่าครั้งไหนๆ
"ฮิโตมิโกะ!!"
"คะ..นายน้อย...โอ๊ย!!" ฮิโตมิโกะร้องลั่นเนื่องจากอาคาชิกระชากผมตนอย่างแรง
"เท็ตสึยะกับเธอรู้แล้วใช่มั้ย!! ใครเป็นคนบอกเท็ตสึยะ!!" อาคาชิตะคอกเสียงดังพลางเขย่าหัวฮิโตมิโกะ หญิงสาวน้ำตาซึมเล็กน้อยเพราะความเจ็บที่หนังหัวก่อนจะพูดอย่างไม่กลัวตายว่า
"ฉันเป็นคนบอกคุโรโกะคุงเองค่ะ!"
"เธอเหรอ....หักหลังกันสินะ ได้!" อาคาชิตะคอกพลางลากฮิโตมิโกะไปโดยที่มือนั้นยังไม่ปล่อยจากหัวของหญิงสาว
"พี่ฮิโตมิโกะ!!!" คุโรโกะที่เห็นว่าเสียงเงียบลงแล้วก็ร้องขึ้นอย่างตกใจก่อนจะรีบวิ่งมาเพื่อห้ามอาคาชิ
"นายน้อย จะทำอะไรน่ะคะ!" ฮิโตมิโกะมองบันไดอย่างหวาดๆ คฤหาสน์นี่สูงตั้งสามชั้นนะ ถ้าตกบันไดลงไปคงไม่รอดแน่!
"ก็จะกำจัดคนหักหลังไง!" อาคาชิตั้งท่าจะต่อย คุโรโกะที่วิ่งมาทันพอดีเบิกตากว้างก่อนจะพุ่งเข้ามาแบบไม่คิดชีวิตเพื่อจะผลักฮิโตมิโกะออก จนทำให้ตัวเองโดนชกเข้าที่หัวและตกจากบันไดจากชั้นที่สาม ส่วนฮิโตมิโกะที่ถูกผลักก็ทรุดตัวลงอยู่มุมบันไดนั่น
"อาราดะ ฉันเข้าไปในบ้านนะ" เสียงนุ่มทุ้มของอาคาชิดังขั้น ยามเฝ้าประตูคฤหาสน์เหวอไปเล็กน้อยก่อนจะรีบเปิดประตูให้อาคาชิเข้าไป
"รีบไปกันเถอะ ฉันสังหรณ์ใจไม่ดีเลย" อาคาชิที่พาพวกคางามิมาที่บ้านพูดขึ้นอย่างกัวล คนทั้งหมดพยักหน้าก่อนจะรีบวิ่งไปยังตัวคฤหาสน์ และหลังจากที่เข้ามาในตัวของคฤหาสน์ได้แล้วนั้น แต่ละคนก็ดูเหมือนจะอึ้งกับภาพตรงหน้า ส่วนอีกสองคนที่อยู่ด้านบนเหมือนกำลังประมวลเหตุการณ์อยู่ และเมื่อทุกคนรู้ว่าคนที่นอนจมกองเลือดอยู่คือใครแต่ละคนต่างก็ร้องออกมาจนสุดเสียง
"คุโรโกะคุง!!! / เท็ตสึยะ !!!!x2 / เท็ตสึ!! / คุโรโกะ!!!x2"
~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~
จบแล้วจ้า~ ตอนนี้คุโรโกะก็เจ็บตัวอีกแล้ว!! =.= ตอนหน้าจะเป็นยังไงและจะเกิดอะไรขึ้นกันนะ แต่อาคาชิกับอาคาชิก็มาเจอกันแล้ว ตอนหน้าก็จะเป็นตอนที่อยู่ใรโรงพยาบาลยาวเลย~~~~ เอ้าๆ ตอนนี้ไรท์ขอตัวไปพักก่อนนะคะ ตี 4 51 แล้ว ยังไม่นอนเลย(?) ขอให้ผู้อ่านทุกท่านตื่นมาพบกับรุ่งอรุณที่สดใสค่ะ ใครที่ปิดเทอมแล้วไรท์ดีใจด้วยน้า~~~~ ส่วนคนที่ไม่ปิดเทอม.....ไรท์เป็นกำลังใจให้ค่ะ เพราะไรท์ก็ยังไม่ปิดเทอมเช่นนกัน = = อ่ะๆ ไรท์ไปล่ะค่ะ ไว้พบกันเรื่องหน้า ตอนนี้ได้เวลาไปแล้ว บายค่า~~~~~~~~~ ^0^/
ความคิดเห็น