คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ของเล่นชิ้นที่ 5:: เบื้องหลังของการเปลี่ยนแปลง
Kuroko Mitsuha Direct::
หลังจากที่ฉันนัดมิโดริมะคุงให้มาที่อดิโอ้รูม ฉันก็ชงชาต้อนรับเขาก่อนจะเชิญให้เขานั่งลงตรงข้ามกับฉัน เขานั่งลงและยกแก้วชาขึ้นมาจิบเล็กน้อยก่อนจะวางแก้วลงและเริ่มต้นเล่าเรื่องอันแสนเศร้าให้ฉันฟัง......
"เรื่องทั้งหมดมีอยู่ว่า....." เสียงของมิโดริมะคุงดังขึ้นในขณะที่ฉันกำลังนั่งดื่มชาเงียบๆ
เมื่อง 2 ปีก่อน สมัยที่อาคาชิอยู่เทย์โคว
"วันนี้ก็หนักเหมือนเคยนะ" มิโดริมะคุงในวัยเยาว์พูดพลางเช็ดเหงื่อของตัวเอง ก่อนจะมองไปยังเด็กหนุ่มผมแดงที่กำลังติดกระดุมเสื้อ
"เอาน่า พรุ่งนี้ฉันจะให้หยุดซ้อมดีมั้ย?" อาคาชิคุงพูดกอนจะหันมายิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับเพื่อนๆ ของตน
"ดีเลยฮะ! พรุ่งนี้ผมจะได้ไปฉลองกับคุโรโกจจิและอาโอมิเนจจิ" คิเสะคุงเห็นด้วยอย่างออกนอกหน้าจนอาโอมิเนะคุงหมั่นไส้เล็กน้อยแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
"ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ วันนี้ต้องแวะซื้อหนังสือให้พี่เขาด้วย" เท็ตสึยะเอ่ยขึ้นก่อนจะรีบเดินออกจากห้องล็อกเกอร์เพื่อไปยังร้านหนังสือ
"งั้นฉันก็ขอตัวล่ะนะ อาโอมิเนะ คิเสะและมุราซากิบาระ พวกนายสามคนอย่าลืมปิดยิมด้วยล่ะ จะซ้อมต่อใช่มั้ย" อาคาชิคุงถามพลางคว้ากระเป๋านักเรียนขึ้นมาสะพาย เช่นเดียวกับมิโดริมะคุงที่แต่งตัวเสร็จแล้ว
"รู้ใจกันจริง~ อา พวกฉันจะอยู่ต่อ พวกนายสองคนเดินทางปลอดภัยล่ะ" อาโอมิเนะคุงโบกมือลาอาคาชิคุงและมิโดริมะคุงเช่นเดียวกันกัยคิเสะคุงและมุราซากิบาระคุง
"อา เจอกันพรุ่งนี้" อาคาชิคุงยิ้มอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากโรงยิมไปพร้อมกับมิโดริมะคุง
"อาคาชิ นายมีที่ไหนต้องไปต่อรึเปล่า?" มิโดริมะคุงถามขึ้น อาคาชิคุุงมองอีกฝ่ายเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า "ก็แวะไปซื้อขนมเอาไปฝากฮิโตมิโกะน่ะ ทำไมเหรอ?"
"เปล่า แค่จะชวนไปดูรองเท้าบาสด้วยกันน่ะ แต่ไว้วันหลังก็ได้ แยกกันตรงนี้น่ะ แล้วเจอกัน" มิโดริมะคุงพูดก่อนจะแยกไปอีกทางแล้วหันกลับมาโบกมือให้กับอาคาชิคุง เด็กหนุ่มผมแดงยิ้มน้อยๆ ก่อนจะโบกมือตอบแล้วเดินไปยังร้านขนมเจ้าประจำทันที
"หืม? นี่มัน MD ของอาคาชินี่ มาตกตรงนี้ได้ก็...ทำหล่นล่ะสิ เจ้าบ้าเอ๊ย" มิโดริมะคุงพึมพำเบาๆ ก่อนจะเก็บเครื่องเล่น MD ขึ้นมาแล้วรีบเดินตามทางที่อาคาชิคุงไปทันที
และในระหว่างที่มิโดริมะคุงเดินลัดเลาะไปตามตรอกซอกซอยแล้วก็ได้เจอกับอาคาชิคุงที่อยู่ตรงทางออกซอยเล็กๆ นี่...แต่...
"เซย์จูโร่...ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ" เสียงๆ หนึ่งดังขึ้นทำให้มิโดริมะคุงชะงักและรีบหาที่หลบทันทีด้วยความตกใจ
อาคาชิคุงแย้มรอยยิ้มละไมก่อนจะพูดขึ้นมาว่า "อือ นั่นสิ 10 ปีได้แล้วมั้งที่เราไม่ด้เจอกัน....เซย์โตะ"
"เซย์โตะ....น้องชายฝาแฝดของอาคาชินี่....มาทำอะไรที่นี่กัน" มิโดริมะพึมพำเบาๆ พลางลอบสังเกตุการณ์คู่แฝดนั่นด้วย
"อืม....ผมมีเรื่อง....อยากจะของให้เซย์จูโร่ช่วย นายช่วยผมได้รึเปล่า?" เด็กหนุ่มที่ชื่อเซย์โตะถามขึ้นด้วยสีหน้าที่แสดงความเกรงใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง
อาคาชิยังคงยิ้มเช่นเดิม "ได้แน่นอน ถ้าเซย์โตะขอฉันก็จะทำให้" อาคาชิ เซย์โตะจ้องเข้าไปในดวงตาสีแดงสดของอาคาชิ เซย์จูโร่นิ่งๆ ก่อนจะพูดออกมาเสียงเย็นว่า "นายน่ะ...ช่วยตายให้ผมหน่อยสิ...!!"
อาคาชิคุงเบิกตากว้าง คำพูดที่ไม่น่าเชื่อดังออกมาพร้อมกันที่มือของเซย์โตะคุงได้กำรอบข้อมือของอาคาชิคุงไว้แน่นจนอาคาชิคุงนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
"เซย์โตะ! นายคิดจะทำอะไร!" อาคาชิคุงร้องขึ้นด้วยความตกใจ เซย์โตะคุงแสยะยิ้มออกมาก่อนจะบอกจุดประสงค์ที่แท้จริง "ผมต้องการทำลายตระกูลอาคาชิของนาย เข้าใจมั้ยเซย์จูโร่ ผมต้องการทำลายมัน ทำลายครอบครัวของนาย ทำลายอาคาชิ มาซาโอมิ คนที่ทำให้ผมไม่เคยได้เจอแม่ตั้งแต่เกิด!!!" อาคาชิคุงตัวแข็งทื่อ ไม่คิดเลยว่าเพียงเพราะสิ่งนี้...ถึงกับทำให้คนตรงหน้าของตนคุ้มคลั่งได้ถึงเพียงนี้.....เพียงเพราะไม่ได้รับความอบอุ่น....จากแม่แท้ๆ ของตน
"เดี๋ยวเซย์โตะ เรื่องนี้มันมีเหตุผลน่ะ นายต้องฟังก่อน..." ยังไม่ทันที่อาคาชิคุงจะได้พูดจบเซย์โตะคุงก็ร้องขึ้นมาดักไว้ทันที
"ผมไม่ฟัง!! ผมไม่ฟังเรื่องที่นายจะพูดหรอก!! นายน่ะรีบๆ ตายไปได้แล้ว แผนของผมมันจะได้เริ่มซะที!!!!" หลังจากที่เซย์โตะคุงพูดจบเขาก็ผลักร่างของอาคาชิคุงไปยังกลางถนน และในจังหวะเดียวกันนั้น....รถบรรทุกขนาดใหญ่ก็ได้พุ่งเข้ามาทันที
ปรี๊นนนนนนนนนนนน!!!! เอี๊ยดดด!! โครม!!!!
เสียงแตรรถ เสียงเบรก และเสียงรถกระแทกชนร่างของอาคาชิคุงจนรถเสียหลักพุ่งชนที่กั้นถนนไปพร้อมกัน มิโดริมะคุงที่เอาแต่แอบสังเกตุการณ์มาตั้งแต่ต้นได้แต่อ้าปากค้าง มือเย็นเฉียบเยี่ยงคนตาย นี่มันอะไรกัน ทำไมมันถึงได้....
"แย่แล้วมีเด็กโดนรถชน!! เร็วๆ เข้า!! รีบเอาเด็กออกจากที่กั้นถนนเร็วๆ เข้า!!!" เสียงคนในแถวนั้นร้องขึ้นด้วยความตกใจ เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก....มากซะจนมิโดริมะแทบจะจับต้นชนปลายไม่ถูก เซย์โตะคุงแสยะยิ้มอีกครั้งก่อนจะเดินหายเข้าไปในมุมมืดของตรอกแคบๆ ที่อยู่ไม่ไกลจากที่ที่มิโดริมะคุงซ่อนตัวอยู่
"นะ..นี่มัน....จริงสิ คุณพ่อ!!" มิโดริมะลนลานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะโทรไปหาพ่อของตนและพูดเร็วๆ รัวๆ ซึ่งปลายสายจับใจความได้ว่า 'อาคาชิโดนรถชน ให้รีบมาด่วนที่สุดก่อนที่เขาจะตาย....'
"อดทนหน่อยนะ อาคาชิ!" มิโดริมะคุงพูดขึ้นเบาๆ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปร่างที่โชกไปด้วยเลือดสีแดงฉากของเพื่อนสนิท
"อาคาชิ!!! อาคาชิ!! นายได้ยินฉันมั้ย!!" มิโดริมะคุงตะโกนขึ้นด้วยความกลัวและความตกใจพลางตีหลังมืออาคาชิคุงเบาๆ เพื่อเป็นการปลุก
"อึก....มะ..มิโดริ...แค่กๆ! มะ..เองเหรอ นาย...มาที่นี้ได้....แฮ่ก..ยังไง...." เสียงอันแหบพร่าและการสำลักเลือดที่คั่งอยู่ในช่องท่องของอาคาชิดังขึ้นติดต่อกัน มิโดริมะเริ่มใจไม่ดี...แต่ถึงจะร้อนรนเพียงใดเขาก็ต้องตอบคำถามของเพื่อนก่อน....
"นายทำของตกฉันเลยจะเอามาคืนแล้วได้เห็นนาย...กับเซย์โตะ..."
"หึๆ จริงๆ ด้วย แค่กๆ....นี่....ถ้าฉันตายไปแล้ว....ช่วยเก็บเรื่องนี้เป็น...แค่กๆ ความลับด้วย....อย่าให้ใครรู้เด็ดขาดว่า แฮ่กๆ....เซย์โตะ สวมรอยเป็น..แค่กๆ ฉัน...." อาคาชิหอบหนักๆ มิโดริมะสำรวจอาการของอาคาชิคร่าวๆ ก่อนจะสรุปออกมาว่า... 'อวัยวะภายในถูกกระแทกจนใช้การไม่ได้' กับ 'ถ้าเกิน 20 นาทีเมื่อไหร่คนตรงหน้าจะต้องตายเพราะเลือดคั่งในช่องท้อง ไตและตับ'
"ได้ ฉันจะไม่บอกใคร แต่นายน่ะนอนไปนิ่งๆ อีก 3 พ่อฉันจะมาแล้ว นายจะต้องไม่ตาย!!!" ยังไม่ทันที่มิโดริมะจะได้พูดอะไรต่อ เฮลิคอปเตอร์พยาบาลของมิโดริมะ ชิโรตะก็บินอยู่เหนือหัวของตนและรีบนำร่างที่โชกไปด้วยเลือดของอาคาชิขึ้นไป
"ลูกต้องอยู่ที่นี่ คอยเช็คสถานที่ให้พ่อ หลังจากนั้นค่อยตามไป พ่อให้คนของเราเอามอเตอร์ไซค์มาจอดไว้ให้แล้ว" คุณลุงชิโรตะกระซิบกับมิโดริมะคุงเบาๆ เด็กหนุ่มพยักหน้าก่อนจะเข้าไปดูจุดที่อาคาชิถูกชนจริงๆ ส่วนผู้เป็นพ่อก็รีบนำตัวอาคาชิที่มีโอกาศรอดแค่ 3% ไปที่โรงพยาบาลของตนทันที
"ถึงรถจะเบรกแลเวก็จริง..แต่แรงกระแทกรถชนตัวอาคาชิและพุ่งเข้ามาชนกับที่กั้นถนนที่จนเหล็กขาดไปแบบนี้แสดงว่าต้องรุนแรงมาก...." มิโดริมะคุงพูดเบาๆ พลางมองร่องรอยที่ยังเหลืออยู่อย่างเห็นได้ชัด ถ้าเป็นคนปกติคงตายในชั่วอึดใจ....
มิโดริมะคุงคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะถ่านรูปที่เกิดเหตุไว้และรีบตรงไปยังมอเตอร์ไซค์ของตนและรีบขับไปโรงพยาบาล
"คุณพ่อครับ! อาคาชิ...!!!!" หลังจากที่มิโดริมะคุงมาถึงโรงพยาบก็รีบวิ่งมาที่ห้องทำงานของผู้เป็นพ่อทันที แต่ก็ต้องตกใจเพราะตอนนี้อาคาชิคุงอยู่ในแคปซูลคงสภาพ....เป็นสิ่งของที่คุณลุงชิโรตะจะไม่ใช้ถ้าคนไข้ไม่สาหัสถึงขั้นปางตายหรือต้องเปลี่ยนอวัยวะภายในแทบทั้งหมด
"คุณพ่อครับ...อาคาชิน่ะเขา...." ยังไม่ทันที่มิโดริมะคุงจะได้ถามอะไร คุณลุงก็สวนขึ้นมาก่อนว่า "ใจเย็นๆ ชินทาโร่ อาการของอาคาชิคุงพ่อบอกได้แค่ว่าแย่ ดีที่แคปซูลคงสภาพยังพอจพรักษาร่างกายของเขาเอาไว้ได้ ตอนนี้พ่อต้องรีบหาทางผ่าตัดเปลี่ยนอวัยวะภายในแทบทั้งหมดในตัวเขาให้ด่วนที่สุด"
"คุณพ่อ....ช่วยบอกรายละเอียดอาการของอาคาชิให้ผมรู้ได้มั้ยครับ" มิโดริมะคุงขอร้องพูดเป็พ่อด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน คุณลุงชิโรตะพยักหน้าก่อนหยิบเอกสารขึ้นมาดู
"อาการโดยละเอียดของอาคาชิคุง....ตับ กระเพาะ ซี่โครง ปอดด้านซ้าย ไตและม้าม ถูกแรงกระแทกของรถบรรทุกคันนั้นซะจนใช้งานไม่ได้อีก กระดูกร้าวแทบทั้งตัว เขาโชคดีมากที่กระดูกไขสันหลังข้อที่ 9 10 และ 11 ไม่เป็นอะไร ไม่งั้นเข้าได้พิการแน่ๆ และกล้ามเนื้อบางส่วนก็ฉีกขาดด้วย" มิโดริมะคุงแทบจะล้มทั้งยืนกับรายละเอียดความเสียหายทางอวัยวะของเพื่อนสนิทจนผู้เป็นพ่อต้องคว้าแอมโมเนียมาให้เด็กหนุ่มสูดดม
"เรื่องในวันนี้เก็บเป็นความลับด้วยนะ อาคาชิคุงสั่งพ่อเอาไว้...ว่าไม่ว่าจะยังไงก็ห้ามแพร่งพรายเรื่องนี้เด็ดขาด" คุณลุงชิโรตะกำชับก่อนจะแบมือของโทรศัพท์จากมิโดริมะคุง เด็กหนุ่มล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าแล้ววางโทรศัพท์ลงบนมือของคุณลุงชิโรตะ
"โห.....แรงกระแทกนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ เหล็กถึงกับขาดเลยนะเนี่ย" คุณลุงพูดขึ้นด้วยความตกใจก่อนจะรีบดูรูปและรีบไปทำการวินิฉัยอาการและกำหนดวันผ่าตัดให้อาคาชิคุง.......
"เรื่องราวทั้งหมดก็ประมาณนี้ รุ่นพี่จะเชื่อหรือไม่ก็ได้ผมไม่บังคับ แต่รุ่นพี่ได้เจอกับ'อาคาชิ เซย์จูโร่'แล้ว รุ่นพี่ควรจะเชื่อนะครับ" มิโดริมะคุงพูดพลางยกชาขึ้นจิบ...สงสัยเล่ามานานคงจะคอแห้งสินะ
"ไม่น่าเชื่อเลย.....แล้วทำไมอาคาชิ เซย์โตะคนนั้นถึงต้องเอาตัวเท็ตสึยะไปทรมาณด้วยล่ะ?" ฉันถามออกไปอย่างหงุดหงิด มิโดริมะคุงทำมือประมาณว่าใจเย็นๆ ฉันพยักหน้ารับเล็กน้อยก่อนจะยอมฟังเงียบๆ โดยพยายามลดความหงุดหงิดลง
"ที่เซย์โตะทำแบบนั้นเพราะคุโรโกะคือคนที่อาคาชิหลงรัก ถ้าสมมติว่าอาคาชิเขายังไม่ตายหรืออาจจะตายไปแล้ว เซย์โตะเขาก็จะทำให้คุโรโกะเกลียดอาคาชิ เกลียดจนกลายเป็นแค้นเพื่อใช้คุโรโกะเป็นเครื่องมือทำลายตระกูลอาคาชิทั้งทางอ้อมและทางตรง รุ่นพี่ก็รู้ว่าคุณอายาโนะโควจิ ฮารุยะน่ะสนิทกับพ่อของอาคาชิ ถ้ารู้เรื่องทั้งหมดเธอจะต้องมาอาละวาดและทำให้ตระกูลอาคาชิหายไปแน่นอน เขาวางแผนโดยใช้คนอย่างคุโรโกะในการทำลายพ่อของตัวเอง...." มิโดริมะคุงเผยข้อเท็จออกมาแทบทำให้ฉันคลั่ง เขาทรมาณเท็ตสึยะเพื่อใช้เท็ตสึยะเป็นเครื่องมือ...
"โหดร้าย! เขายังมีจิตสำนึกของความเป็นคนอยู่อีกเหรอ!"
"รุ่นพี่ เรื่องนี้รุ่นพี่อาจจะไม่รู้ แต่เซย์โตะถูกพรากจากแม่ตั้งแต่แรกเกิด โตมาโดยน้ำนมของคนที่ไม่ใช่แม่ ไม่ใช่ญาต พออายุ 5 ขวบก็มาเจอกับอาคาชิ และได้รู้ความจริงว่าพวกเขาเป็นแฝดกัน หลังจากนั้น 4 ปี...แม่ของอาคาชิก็ตาย ตายไปทั้งๆ ที่เซย์โตะยังไม่เคยกอด ยังไม่เคยได้สัมพัสกับความอบอุ่นของแม่แท้ๆ เลยสักนิด" มิโดริมะคุงพูดมาทำให้ฉันแทบสะอึก....เด็กคนนั้นเกิดมาก็ไม่ได้อยู่กับแม่เลยงั้นเหรอ....
"ถ้าหากเป็นฉัน....ฉันคงจะทำไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่......" เข้าใจดีเลยสำหรับเรื่องนี้ "แต่ยังไง.....มันก็ไม่สมควรทำ"
"เขามีปมด้อยนี่ครับ...อา...นี่ก็ได้เวลาที่รุ่นพี่จะพักผ่อนแล้วนะครับ ผมขอตัวล่ะ จะไปห้องสมุดสักหน่อย เจอกันพรุ่งนี้นะครับ" มิโดริมะคุงทำความเคารพฉันเล็กน้อยออกจะเดินออกจากออดิโอ้รูมไป ฉันหันไปเปิดเพลง Four Season เพื่อให้สมองมันได้แล่นบ้างเล็กน้อย
"ถ้านี่เป็นความจริง...มันก็ช่างเป็นเรื่องราวที่เศร้าสลดน่าดู....." ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ผล็อยหลับไป
Kuroko Mitsuha Direct End::
"ดีใจด้วยนะอาคาชิคุง อีกห้าวันก็จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว" ชิโรตะพูดพลางวางมือลงบนหัวของคนรุ่นลูกด้วยความเอ็นดู
"ครับ....ผมทำให้คุโรโกะรอผมมานานมากแล้ว....." อาคาชิพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้ามากจนชิโรตะอดเห็นใจไม่ได้ เด็กเอ๋ยเด็กน้อย....
"เอ้า! รีบกลับไปนอนได้แล้วนะ ไม่งั้นเดี๋ยวก็ไม่หายหรอก" ชายวัยกลางคนพูดพร้อมรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน อาคาชิพยักหน้าก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องพักของตนและทำการพักผ่อนเพื่อพักฟื้นร่างกาย
ชิโรตะที่แอบตามเข้ามาดูก็ยิ้มน้อยๆ ให้กับเด็กหนุ่มที่หลับไปเพราะฤทธิ์ยาก่อนที่ตนจะไปทำงานของตนต่อ...
"ทางฝั่งฉันใกล้พร้อมเต็มที่แล้วนะ.....เหลือแต่นายที่จะทำยังไงให้คุโรโกะคุงรู้เท่านั้น.....มาซาโอมิ"
"เรื่องนี้มันต้องมีเบื้องหลังสิ...." คุโรโกะพึมพำกับตัวเองเบาๆ จนเสียงยุงยังดังกว่า แถมการนอนในคืนนี้มันก็ช่างเจ็บปวดซะเหลือเกิน....นั่นก็เพราะอาคาชินอนกอดเขาแถมยังรัดแขนข้างที่หักแน่นซะอีก แบบนี้แขนเขาคงจะไม่กลับมาในเร็ววันแน่
"ยังไงก็เถอะ ...." คุโรโกะหยุดพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวและบรรจงจูบที่ริมฝีปากของอาคาชิเบาๆ "ขอให้หลับฝันดีนะครับ....." และหลังจากนั้นไม่นานเขาก็หลับสนิทไป
ดวงตาสีทองแดงค่อยๆ ลืมขึ้นช้าๆ อาคาชิแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆ ก่อนจะระบายยิ้มที่แสนอ่อนโยนออกมาก่อนจะตระกองกอดร่างเล็กเอาไว้และค่อยๆ จูบลงบนหน้าผากของคุโรโกะ
"ผมก็ขอให้นายฝันดี.....และขอให้ฝันร้ายที่ผมสร้างขึ้นกับตัวนายหายไปให้หมด...แม้คนอย่างผมจะไม่มีสิทะธิ์อ้อนวอนเลยก็ตาม......." อาคาชิกระซิบข้างหูร่างเล็กเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ หลับตาลงเพื่อเข้าสู้ห้วงนิทรา
"หลังจากจบเรื่องในครั้งนี้.....ผมจะไม่ทำให้นายเจ็บปวดอีกเด็ดขาด!"
~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~
จบแล้วจ้า~~~~~~ ขอโทษด้วยนะคะที่ไรท์อัพช้า ตอนนี้เวลาอัพนิยายหายไปหมดเพราะการบ้านมันรุม.....เร้า จนตอนนี้ไรท์อ่วมไปหมดแล้ว แถมตอนนี้ก็สั้นกว่าทุกๆ ตอนด้วย น่าเสียดาย
ตอนหน้า คุโรโกะคุงจะเริ่มประติดประต่อเรื่องราวทั้งหมดได้โดยที่คุณพ่อมาซาโอมิหนุนหลังค่ะ จะเป็นยังไงต่อไปน้า~~~~~~~
แล้วก็ก็ ไรท์มาข่าวดีมาแจ้งค่ะ ตอนนี้ไรท์สร้างเพจแล้ว เหล่ารีดเดอร์ทั้งหลายจะเข้าไปคุย ไปด่า(?)หรือไปบังคับขู่เข็ญให้ไรท์ออกมาอัพนิยายก็ได้นะคะ ไรท์เรียนมาเพื่อทราบเท่านนี้แหละค่ะ โชคดีแล้วเจอกันตอนหน้าค่า~~~~~~
https://www.facebook.com/pages/White-Titania/422775271243009?ref=hl
ความคิดเห็น