[Fic Vanguard] Mystery School ชมรมลับ โรงเรียนปริศนา ภาค 1

ลำดับตอนที่ #6 : อดีตของทั้งสาม *

     ณ ห้องอาหารบ้านโทชิกิ

"แปลกมาก....." ไคพูดพลางขมวดคิ้วมองชายหนุ่มผมสีน้ำตาลที่กำลังยืนทำอาหารอยู่
"แปลกอะไร?" ชายหนุ่มที่ยืนทำอาหารอยู่ตอบโดยไม่หันมามองไคเลยแม้แต่น้อย
"แปลกที่พี่มาทำอาหารเช้าทั้งที่ปกติฉันเป็นคนทำ" ไคพูดหน้านิ่ง โซยะหันมามองน้องชายของตนที่กำลังขมวดคิ้ว ก่อนจะเดินมาเขกหัวไคเบาๆ "แขนเจ็บอยู่อย่าพึ่งมาทำอาหารเลย เก็บแขนไว้ไปป้อนข้าวไอจิเถอะ" พูดจบก็ไปทำอาหารต่อปล่อย ส่วนไคก็เอาแต่จ้องโซยะก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้
"อรุณสวัสดิ์....พะ...พี่โซยะทำอาหาร!!" นาโกยะที่เดินลงมาคู่กับไอจิร้องออกมาอย่างตกใจ ส่วนไอจิก็แค่ยิ้มแห้งๆ ให้ก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้างๆ ไค
"พี่ทำอาหารแล้วโลกจะแตกสินะ?" โซยะหันไปมองนาโกยะ เด็กหนุ่มผมฟ้ารีบส่ายหน้าทันทีก่อนจะเดินไปนั่งตรงข้ามกับไอจิ
"เสร็จแล้ว ไปทำงานล่ะ" ทำอาหารจานสุดท้ายเสร็จก็ลากเรย์กับโอวาริออกจากบ้านทันที
"เฮ้อ....อีกสองชั่วโมงพวกมิวะก็จะมาสินะ" เรนที่แอบยืนอยู่หลังประตูพูดพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ นาโกยะและลงมือทานข้าว ไคและไอจิใช้เวลาในการทานข้าวช้ากว่าคนอื่นๆ เล็กน้อยเนื่องจากแขนหักคนล่ะข้างทำให้กว่าจะทานเข้าไปแต่ละคำได้ก็ค่อนข้างนาน

ปิ๊งป่อง....
มิวะที่มาถึงหน้าบ้านไคพร้อมกับเลออนแถมยังลากนาโอกิติดมาด้วยรีบกดกริ่งหน้าบ้านไคทันที
"ครับๆ.....มิวะคุง เลออนคุง....นาโอกิคุงด้วย เข้ามาสิครับ" ไอจิออกมาเปิดประตูพลางยิ้มให้พวกมิวะ
"อะ อืม...แขนน่ะดีขึ้นแล้วเหรอ?" มิวะถามขึ้นพลางมองการแต่งตัวของไอจิ
"ก็ดีขึ้นมากเลยครับ อาทิตย์หน้าก็เอาเฝือกออกได้แล้ว" ไอจิยิ้มพลางเดินนำไปยังห้องนั่งเล่นของบ้าน
"ฉันนึกว่าในช่วงวันหยุดไอจิจะแต่งตัวน่ารักซะอีกนะ" เลออนพูดขึ้นก่อนจะมองการแต่งตังของไอจิ....เสื้อยืดมีฮูทกับกางเกงขาสั่นเหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อยดูแล้วเหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป ไม่มีตรงไหนเหมือนผู้หญิงเลยสักนิดเดียว เลออนมองไอจิและก็หันไปมองนาโกยะ จากความรู้สึกของเลออนนาโกยะค่อนข้างจะดูเหมือนผู้หญิงมากกว่าไอจิ เพราะว่านาโกยะใส่เสื้อคอกว้างจนเปิดไหล่ไปข้างหนึ่ง ใส่เสื้อกล้ามและใส่กางเกงวอร์ม....เหมือนนักกีฬามากกว่าผู้หญิงทั่วไป ส่วนของเรน มิวะและเลออนหันไปมองเรนเป็นตาเดียวเพราะ...เรนใส่เสื้อยืดคอกว้างสีขาว ใส่กางเกงรัดรูปขายาวและใส่กระโปรงทับลงไป....ให้ความรู้สึกเหมือนคนพึ่งหลุดออกมาจากโรงพยาบาลบ้า...
"พวกเรานึกว่าพวกนายจะแต่งตัวเหมือนผู้หญิง เฮ้อ คิดผิดแฮะ" มิวะยิ้มพลางหยิบหนักสือประวัติศาสตร์ของประเทศอังกฤษออกมาเล่มใหญ่
"นายจะเอามาถล่มบ้านฉันเหรอ...ดีที่โต๊ะนี้เป็นโต๊ะเหล็ก ถ้าเป็นโต๊ะไม้คงพังไปแล้ว..." ไคมองหนังสือที่มีความหนา.....จากที่ไคลองคำนวนดูคร่าวๆ น่าจะมีประมาณสองพันกว่าหน้าซึ้งมันหนามากสำหรับรายงานวิชาประวัติศาตร์โลก
"นี่ครับ ชานมใส่น้ำผึ้งกับมาการอง" ไอจิวางชาไว้ให้ทุกๆ คนพร้อมกับขนมมาการองหลากสีหลากรสถาดใหญ่
"ว้าว....ไอจินายนี่เก่งชะมัดเลย..." มิวะพูดพลางหยิบมาชิมหนึ่งชิ้นพร้อมกับดื่มชา
"ขอบคุณที่ชมนะครับ แล้วก็นี่ของเรนคุง แพนเค้กราดน้ำเชื่อมเมเปิ้ลหวานพิเศษ" ไอจิพูดพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเดินไปทำความสะอาดห้องครัว
"ขนาดแขนหักยังทำได้ขนาดนี้ นายนี่เก่งจริงๆ..." มิวะพูดพลางหยิบมาการองเข้าปาก
"ดูไม่รู้เหรอ นาโอกิเขาเข้าไปช่วยต่างหาก" นาโกยะพูดพลางดื่มชา มิวะพยักหน้าพลางมองไคที่กำลังอ่านหนังสือไปได้กว่าครึ่งเล่มแล้ว
"พวกนายหาอะไรทำข้าเวลาก่อนสิ" ไคมองพวกมิวะที่ดูเหมือนจะว่างมากเกินไปจึงพูดขึ้น
"แล้วจะให้ทำอะไรล่ะ?" เลออนเงยหน้ามองไค ไคมองไปที่นาโกยะ คนที่ถูกมองจึงลุกขึ้นไปหยิบอัลบั้มออกมาจากชั้นหนังสือ
"ว้าว...พวกนายตอนเด็กๆ นี่น่ารักนะ" มิวะพูดพร้อมรอยยิ้มพลางเปิดไปยังหน้าถัดไป
"เอ๋....นี่มัน..." เลออนหยิบรูปใบหนึ่งออกมา ไอจิที่กำลังเดินเข้ามานั้นเห็นเข้าพอดีจึงมองด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกก่อนจะรีบยิ้มให้กับคนอื่นๆ ตามปกติ
"รูปนี้ไอจิใช่มั้ย...ทำไมถึงได้มีรอยเลือดเต็มไปหมดล่ะ?" มิวะหันไปถามไอจิ อีกฝ่ายเพียงแค่ยิ้มไม่ยอมพูดอะไร
"แม้แต่รูปนี้ก็ยังถ่ายไว้เหรอ...เอางี้ดีกว่า ถ้าพวกนายทำงานเสร็จผมจะเล่าที่มาของภาพนั้นให้ฟัง" ไอจิพูดพร้อมรอยยิ้มบางๆ ไค นาโกยะและนาโอกิแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เพราะที่มาของภาพนี้คือสิ่งที่ไอจิอยากจะลืมสุดชีวิตแล้วเขาจะกลับมาพูดถึงมันอีกทำไมกัน...
"อะ อืม...." มิวะมองไอจิพลางเขียนรายงานตามที่ไคอ่านฉบับย่อให้เขาฟัง ส่วนเลออนตอนนี้หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ส่วนเรนเองก็หายไปอีกคน มิวะมองไปที่นาโกยะที่กำลังแสยะยิ้มเหมือนคิดแผนอะไรบางอย่างและเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป...
"ไปไหนกันนะ?" มิวะพึมพำพลางรีบเขียนงานหน้าสุดท้าย
"นั่นสินะ..." ไคพูดพลางมองไอจิที่ตอนนี้กำลังยิ้มพลางดื่มชาอยู่ข้างๆ เขา
"ไอจิ นายคิดว่าเจ้าพวกนั้นไปไหนกันล่ะ" ไคหันมามอง ไอจิเอานิ้วชี้แตะปากด้วยท่าทางที่นาโอกิ ไคและมิวะลงมติเอกฉันท์ว่าน่ารักฟุดๆ พลางพูดว่า "ความลับทางราชการครับ" พูดแล้วก็ขยิบตาใส่ชายหนุ่มทั้งสาม ซึ่งอีกสองคนก็โดนดาเมจจากไอจิไปเต็มๆ
"อย่าทำท่าน่ารักแบบนั้นสิ" ไคพูดพลางดึงไอจิขึ้นมานั่งตักและส่งสายตาอาฆาตไปให้มิวะและนาโอกิและไอจิก็ลากไค มิวะและนาโอกิไปหานาโกยะ

ตัดมาทางด้านเรนและเลออน...
"นายให้ผมออกมามีอะไรรึเปล่า?" เรนเอียงคอมองพร้อมรอยยิ้ม เลออนมองก่อนจะดึงเรนเข้ามากอดแน่น
"!!" เรนตกใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เลออนก็เอาแต่เงียบพลางกอดเรนอยู่อย่างนั้น
"เลออน นายเป็นอะไรรรึเปล่า?" เรนถามขึ้น คนที่กอดส่ายหน้าก่อนจะมองเรนพลางหน้าขึ้นสีน้อยๆ
"ระ...เรน.....ฉัน...ฉัน" เลออนพูดติดๆ ขัดๆ พลางหน้าแดง เรนที่พอจะรู้จึงยิ้มให้พลางพูดอย่างเขินอายเล็กน้อย "ผมชอบนายนะเลออน" นาโกยะที่มายืนแอบฟังถึงกับผิวปากเบาๆ พลางสังเกตเลออนที่ตอนนี้เขาดึงเรนเข้าไปกอดอีกรอบ
"ฉันก็เหมือนกัน" พูดพลางจ้องหน้าเรนก่อนจะก้มลงประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากของเรน
"!!!!" เรนตกใจจนมองตาค้าง ส่วนกลุ่มคนที่แอบมองก็แทบจะร้องออกมาด้วยความตกใจแต่ก็รีบปิดปากตัวเองไว้เพราะกลัวคนแถวนี้จะรู้
"เลออน บ้า..." เรนพูดพลางหน้าแดงจัดแถมยังจ้องเลออนอย่างคาดโทษ ส่วนเลออนก็ยิ้มกริ่มให้อีกฝ่าย
"พวกนายนี่น้า....." นาโกยะเดินออกมาจากมุมของบ้านพลางมองเรนและเลออนที่ตอนนี้หน้าแดงแจ๋ยิ่งกว่ามะเขือสุก
"ไฟแรงชะมัดเลยแฮะเลออนเนี่ย" มิวะพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ เลออนหน้าแดงก็จะหันหน้าหนีพลางพูดว่า "เงียบไปเหอะน่า!" แล้วคนทั้งหมดก็หัวเราะออกมาเบาๆ ส่วนไอจิก็เดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับไคพลางหยิบรูปใบนั้นออกมา
"นายจะเป็นคนเล่าจริงๆ เหรอ?" ไคถามออกไป ไอจิพยักหน้าอย่างเลื่อนลอยก่อนจะเก็บรูปใบนั้นให้เข้าที่
"ให้พวกผมเล่าจะดีกว่านะ นายไม่อยากจำมันนี่นา" นาโกยะเดินเข้ามาพร้อมกับคนอื่นๆ พลางพูดขึ้นอย่างอดกังวลไม่ได้ ไอจิหันมายิ้มให้แฝดน้องของตนก่อนจะส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธว่าไม่ต้องเล่าเขาจะเป็นคนเล่าเอง
"ตามใจนายนะ แต่พวกเราคือเพื่อนนาย อยากระบายก็ระบายออกมาให้หมดล่ะ" นาโอกิยิ้มแป้นให้กับไอจิเด็กหนุ่มผมฟ้ายิ้มพลางมองมิวะและเลออนที่ตอนนี้กำลังทำสีหน้าสงสัยสุดชีวิต
"ผมจะเล่าให้พวกนายฟังนะครับ เรื่องที่มาของภาพนั้น" ไอจิพูดพร้อมรอยยิ้มบางๆ แต่ในสายตาของเรน ไค และนาโกยะที่อยู่กับไอจิมาตั้งแต่จำความได้นั้น เหมือนเด็กหนุ่มผมฟ้าคนนี้กำลังฝืนตัวเองอยู่
"อือ...แต่ถ้านายไม่อยากจะเล่าก็ไม่เป็นไรนะ" มิวะรีบพูดขึ้น ไอจิส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะเริ่มพูดออกมา
"ในวันนั้น...ผมกับนาโกยะไปโรงเรียนตามปกติก็จริง แต่ผมค่อนข้างจะหงุดหงิดเล็กน้อยเพราะวันนั้นผมทำของสำคัญหายไป แล้วพอพวกผมไปถึงโรงเรียน ก็มีเด็กผู้ชายห้องเดียวกันกับพวกผมนี่แหละ แต่เขาจะตัวโตกว่าผมสองคนมากเข้ามาหาเรื่องผม..." ไอจิละคำพูดไว้เพียงเท่านั้น มิวะจึงรีบถามไอจิขึ้นทันที
"เขามาหาเรื่องนายทำไม? หรือว่าเขารู้ตัวจริงของนายเลยจะมาแกล้ง?" ไอจิส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้ม นาโกยะจึงเป็นคนพูดแทนว่า "เพราะเห็นว่าผมกับไอจิตัวเล็กและอ่อนแอที่สุดในห้องน่ะสิ เลยจะมาไถเงินน่ะ" คนอื่นๆ พยักหน้ายกเว้นไคและนาโอกิที่อยู่ในเหตุการณ์กับเรนที่รู้เรื่องนี้อยู่ก่อนแล้ว ไอจิจึงเริ่มเล่าต่อ
"ใช่ เขามาเพื่อนจะทำร้ายและไถเงินผมอย่างที่นาโกยะพูด เด็กคนนั้นกระชากคอเสื้อผมขึ้นและตะคอกใส่ผม นาโกยะที่มองอยู่ก็รีบวิ่งเข้ามาห้ามเด็กคนนั้น แต่เพราะเขาตัวโตกว่าทำให้เขาสะบัดนาโกยะออกจนไปชนกับกำแพงจนหัวแตก นาโอกิคุงในตอนนั้นก็ค่อยๆ เดินออกจากห้อง ส่วนนาโกยะก็ลากตัวเองไปห้องเรียนของไคคุงที่อยู่ข้างๆ" ไอจิหันไปมองไคที่ตอนนี้กำลังเหงื่อกตกก่อนที่ไคจะเอ่ยปากพูดว่า "นาโกยะที่ลากสังขารมายังกับผีในหนัง....เหมือนผีสาวในบ่อน้ำเก่าๆ ที่โผล่ออกมาร้องช่วยด้วยๆ แถมเลือดยังอาบหน้าอีกด้วย สยองชะมัด" นาโกยะค้อนใส่ไคอย่างเอาเรื่อง ไอจิและเรนยิ้มแห้งๆ ให้ทั้งสองก่อนไอจิจะให้นาโอกิเล่าต่อ "พอนาโกยะคุยกับไค สักพักไคก็อุ้มนาโกยะขึ้นและเดินมาที่ห้อง พอเห็นไอจิกำลังถือคัตเตอร์จ่อที่คอของเจ้านั่น เจ้าบ้าไคก็โยนนาโกยะทิ้งจนกระดูกหลังแทบหัก เจ้าไควิ่งเข้าไปแยกไอจิออกจากเจ้านั่นเพราะดูเหมือนเจ้านั่นจะกลัวไอจิมากเลย ส่วนฉันก็ลากนาโกยะไปที่ห้องพยาบาล...." นาโอกิมองนาโกยะเหมือนจะให้อีกฝ่ายเล่าต่อ
"นาโอกิจับขาขวาของผมแล้วลากผมลงจากอาคารประถมชั้นปลาย....และห้องพยาบาลก็อยู่อาคารข้างๆ กัน นาโอกิลากผมลงมาจากที่กระดูกสันหลังผมไม่น่าจะหักก็หักเพราะนาโอกิ แถมนายลากผมยังไงก็ไม่รู้ทำให้ขาผมไปชนกับราวบันไดจนขาซ้ายหัก แถมพอมาถึงห้องพยาบาลยังทำขวดแอลกอฮอล์ตกลงมาโดนท้องผมอีก" เหมือนนาโกยะจะแค้นมาก...
'นี่กะเอาให้ตายเลยเหรอ= =' มิวะและเลออนคิดแต่ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า
"หลังจากนั้น ฉันก็พาไอจิไปหาน้าซาโตรุ ส่วนไอจิก็เอาแต่ร้องไห้โฮ เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ ไอจิน่ะบางช่วงก็ลืมไปแล้ว เลยให้พวกเรามาเล่าเสริม" ไคอธิบายก่อนจะเดินออกไปรับโทรศัพท์
"ไอจินี่น่าสงสารนะ แต่สงสารนาโกยะมากกว่า เจ็บหนักเลยสิ" มิวะลูบผมนาโกยะเบาๆ อีกฝ่ายเงยหน้ามองมิวะ สายตาบ่งบอกได้เลยว่าเจ็บ แต่ก็ยังเข้มแข็งอยู่แบบนั้น
"ไอจิ น้าซาโตรุบอกว่าจะมาหานายเย็นนี้ที่นี่" ไอจิแทบจะลื่นตกจากโซฟา พูดถึงยังไม่ทันไรก็โทรมาบอกว่าจะมาหาที่นี่แล้ว ตายยากจริงๆ
"ครับ...ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ" พูดจบไอจิก็เดินไปที่ห้องของตนเองทันที
"เอาเถอะ....พวกนายก็ค้างที่นี่เลยละกันนะ เดี๋ยวฉันโทรไปบอกคุณป้ามินาโฮะ คุณป้าอาสึโกะและคุณป้านามิให้" ไคพูดขึ้น มิวะ เลออนและนาโอกิยิ้มแห้งๆ ให้ไคก่อนจะนั่งลงดื่มชาต่อ
"พวกมิวะคุงจะมาค้างที่นี่สินะครับ?" ไอจิเดินออกมาจากห้องพลางเช็ดผม แถมชุดที่ใส่ก็เปลี่ยนไปเป็นเสื้อเชิร์ตคอเต่าแขนยาวกับกางเกงขาสั่นที่ดูสบายๆ กว่าเมื่อกี้(แถมสั่นกว่าตัวเดิมเล็กน้อย)
"อะ อืม...ก็นะ" มิวะยิ้มให้ไอจิพลางกอดคอนาโกยะไว้ ไอจิเพียงยิ้มให้ก่อนจะเดินเอาถาดขนมและชาไปเก็บโดยมีเลออนและนาโอกิคอยช่วย(แขนเดี้ยงทำอะไรไม่ได้มากมันน่าสงสาร)

"กลับมาแล้ว....เฮ้ เจ้าพวกนี้จะค้างที่นี่งั้นเหรอ?" โซยะพูดขึ้นพลางมองพวกมิวะที่ตอนนี้กำลังสุมหัวกันเล่นเกมอยู่
"อื้อ พี่แค่กลับมาทำข้าวเย็นให้แล้วจะกลับไปทำงานต่อใช่มั้ยล่ะ งั้นก็ให้เจ้าพวกนี้ไปนอนห้องของพวกพี่ๆ ล่ะกัน" ไคตอบโดยไม่มองโซยะแม้แต่น้อย ชายหนุ่มส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าครัวไปทำหาหารเย็นให้กับคนอื่นๆ
"รู้ทันคนอื่นๆ ไปซะหมดเลยนะไค" หญิงสาวผมสีฟ้ายิ้มให้ไคบางๆ ก่อนจะเดินเข้ามาลูบผมไอจิและนาโกยะเบาๆ อย่างอ่อนโยน
"ก็พวกพี่เป็นแบบนี้ประจำนี่นา ไม่รู้สิแปลก" โอวาริยิ้มให้ไคก่อนจะเดินไปหาโซยะในห้องครัว
"จริงๆ เลย....." ปิ๊งป่อง! ไคพูดยังไม่จบประโยค ก็ได้ยินเสียงกริ่งประตูบ้านดังขึ้น ไอจิที่บังเอิญอยู่ใกล้ประตูที่สุดจึงลุกขึ้นไปเปิดประตู
"ครับๆ.....คุณอาซาโตรุ...คุณอาโยโซระ..." ไอจิมองชายหนุ่มผมสีเทาเข้มจนเกือบดำกับหญิงสาวผมสีน้ำตาลเปลือกไม้อย่างตกใจ
"ไง...ไม่ได้เจอกันหกปีดูสวยขึ้นนะไอจิ" ชายหนุ่มพูดพร้อมรอยยิ้มพลางสวมกอดหลานชาย(ไม่แท้)อย่างคิดถึง
"คุณอาจริงๆ ด้วย..." ไอจิถึงกับน้ำตาคลอเบ้า โยโซระที่เห็นเช่นนั้นจึงรีบหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดให้ทันที
"อย่าร้องไห้สิจ๊ะเด็กดี" โยโซระพูดพร้อมรอยยิ้ม ไคที่เห็นว่าไอจิออกมานานเกินไปจึงเดินออกมาดูก็พบทั้งสองคนเข้า
"คุณอา คุณน้า..." โยโซระเดินเข้ามากอดหลานชายพลางลูบผมเบาๆ
"ไม่ได้เจอกันตั้งสิบปียังจำอาได้อีกเหรอ?" โยโซระพูดพร้อมรอยยิ้ม ไคมองก่อนจะพยักหน้าเบาๆ เป็นการตอบรับ
"เข้ามาในบ้านก่อนเถอะครับ" เรนเดินออกมาจากตัวบ้านพลางยิ้มให้กับน้าของตน
"นั่นสินะ เข้าบ้านเธอสิโยโซระ" โยโซระค้อนใส่ผู้เป็นสามีหนึ่งรอบก่อนจะเดินเข้าบ้านไปพร้อมกับไคและเรน ส่วนไอจิก็รีบเช็ดหน้าให้เรียบร้อยพลางเดินเข้ามาพร้อมซาโตรุ
"ไงโซยะ" โยโซระเรียกหลานคนโตของตน โซยะชะงักก่อนจะหันมามองช้าๆ
"คุณอา" โซยะทำหน้าเหมือนเห็นผี(จริงๆ โซยะไม่ใช่คนกลัวผีนะ) โยโซระคิ้วกระตุกเล็กน้อยพลางมองโอวาริที่ยืนยิ้มให้อยู่ข้างๆ
"สวัสดีค่ะคุณอาโยโซระ คุณอาซาโตรุ" โอวาริยิ้มให้ทั้งสองคน
"จ้า ดีจ้ะโอวาริ" โยโซระกอดโอวาริให้หายคิดถึงก่อนจะมองโซยะที่กลับไปทำอาหารต่อ
"รู้มั้ยว่าอามาหาเราเพราะอะไร" ซาโตรุยิงคำถามใส่ไอจิทันที เด็กหนุ่มส่ายหน้า ซาโตรุยิ้มออกมาก่อนจะยื่นของให้กับไอจิ
"น่ะ....นี่มัน!" ไอจิถึงกับตกใจ เพราะสิ่งสำคัญที่เขาคิดว่าหายไปแล้วได้มาอยู่ตรงหน้าเขา
"อาหามันเจอในห้องเก็บของบ้านของอาน่ะ และเพราะลายของผ้านี่เป็นเอกลักษณ์ อาถึงรู้ว่าเป็นของไอจิ" ไอจิยิ้มกว้างพลางรับของมากจากอาของตน
"ขอบคุณมากเลยนะครับ ผมคิดว่าอาจจะไม่ได้เจอเจ้านี้อีกตลอดไปแน่" พอไอจิรับของมาก็รีบกอดมันไว้ราวกับว่ากลัวจะเสียมันไปอีกครั้ง
"ธุระของอาจบแล้ว และที่มาที่นี่เพราะอาคิดถึงหลานนะ กลับไปก็ต้องหมกตัวประดิษฐ์ของอีกนั่นแหละ โชคดีนะทุกคน" พูดจบซาโตรุและโยโซระก็ลาพวกไอจิและออกจากบ้านทันที
"ของที่อยู่ในมือนายคืออะไรเหรอ?" เลออนถามขึ้นอย่างสงสัย
"ผ้าผูกผมน่ะ ไคคุงกับเรนคุงเคยให้ผมไว้ แต่ในวันนั้น....มันหายไป ผ้าผูกผมที่ไคคุงให้มันหายไป เหลือแค่ของเรนคุงเท่านั้น.... แต่ตอนนี้ ผมได้กลับมาแล้ว" ไอจิยิ้ม ส่วนไคก็วางมือลงบนหัวไอจิแล้วโยกไปมาเบาๆ
"ขอบใจที่นายยังเก็บมันไว้" ไคยิ้มพลางหอมแก้มไอจิไปฟอดใหญ่ คนถูกหอมก็หน้าแดงยิ่งกว่ามะเขือสุขก่อนจะรีบแจ้นเข้าห้องแก้เขิน
"นายนี่น้า ไค แกล้งเขาไปทั่ว" มิวะมองไคอยากเอือมระอาก่อนจะเดินไปทานข้าวฝีมือโซยะ ซึ่งคนทำก็หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้.....เป็นผีรึไงนะ..
"อาทิตย์หน้าจะเป็นวันเริ่มงานโรงเรียน ห้องเรียนของพวกเราหรือปีหนึ่งห้องA และปีสองห้องA จะรอรับคำสั่งจากผู้อำนวยการเท่านั้น" เลออนพูดขึ้นพลางดื่มน้ำ
"อืม....อยากรู้แฮะว่าปีนี้จะเป็นไง" เรนยิ้มพลางตักไอศกรีมพุดดิ้งเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
"วันจันทร์ก็จะรู้เอง รีบๆ กินไปได้แล้ว" ไครีบตัดบทสนทนาทันทีพลางเอาจากส่วนของตัวเองและไอจิไปเก็บ
"เดี๋ยววันนี้ฉัน เลออนและนาโอกิจะล้างจานให้ พวกนายไปพักเถอะ" มิวะพูดขึ้นเพราะค่อนข้างจะเกรงใจเพื่อนเหมือนกัน
"อืม...ฝากด้วยล่ะ" พูดจบไคก็เดินเข้าห้องไป ส่วนหนุ่มสามหน่อก็ล้างจานอยู่พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน บางทีมิวะก็ทำให้เลออนมาดหลุด ซึ่งเป็นเรื่องที่ค่อนข้างแปลก
"โอ้ย....ปวดขาชะมัด" นาโกยะเดินเข้ามาหาน้ำมันมาทาแก้อาการปวดที่ขา เนื่องจากเขาพึ่งวิ่งออกกำลังกายเสร็จ
"เจอแล้ว" พอเจอเป้าหมายพบก็เดินออกมาจากห้องทันที มิวะมองนาโกยะพร้อมรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องของตนบาง และตามด้วยนาโอกิและเลออน

+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+
ไรท์ของจบตอนที่หกนะคะ ตอนหน้าไคกับไอจิจะได้เข้าร่วมกิจกรรมงานโรงเรียน จนเกิดเรื่องขึ้น แถมยังมีคนร้ายบุกเข้าโรงเรียนอีก...... ติดตามในเรื่องค่ะ^^"