[Fic Vanguard] Mystery School ชมรมลับ โรงเรียนปริศนา ภาค 1

ลำดับตอนที่ #5 : ไคปะทะไอจิ *

"ท่าทางวันนี้ฝนจะตกแฮะ" ไอจิพูดพลางมองนาโกยะที่กำลังใส่เนคไท
"ทำไมเหรอ?" นาโกยะมองไอจิหลังจากที่ใส่เนคไทเสร็จ
"นายตื่นโดยที่ผมไม่ปลุกได้นี่ฝนตกแน่" ไอจิพูดแกล้งนาโกยะพร้อมรอยยิ้มบางๆ
"ก็ผมอยากตื่นเองบ้างนี่" นาโกยะพองแก้มพลางเดินไปเอากระเป๋านักเรียน
"มากินข้าวได้แล้ว ฉันทำเสร็จแล้วนะ" ไคโผล่เข้าในห้องของนาโกยะก่อนจะเดินลงไปด้านล่าง ตามด้วยสองแฝด

 

     ณ ห้องอาหารบ้านเซ็นโด
 

"ฉันอยากรู้จริงๆ ว่านายไปเรียนทำอาหารที่ไหน" นาโกยะพูดพลางเลื่อนเก้าอี้เพื่อจะนั่งลง
"ก็เปิดดูในหนังสือทำอาหารแล้วมันก็ชำนาญเอง" ไคตอบอย่างไม่ใส่ใจพลางถอดผ้ากันเปื้อนออก
"ขอบคุณสำหรับคำตอบ" นาโกยะดื่มน้ำก่อนจะรีบทานข้าวเช้า
"วันนี้ดูอารมณ์ดีจังนะนาโกยะคุง" เรนพูดพลางตักพุดดิ้งเข้าปาก
"งะ...งั้นเหรอ..." นาโกยะพูดติดขัดก่อนจะรีบเดินไปเก็บจาน ตามด้วยไอจิ
"ไปก่อนนะ วันนี้เป็นเวรทำความสะอาดห้องน่ะเลยต้องไปแต่เช้า ลาล่ะ" นาโกยะพูดพลางเดินไปโรงเรียนพร้อมไอจิ
"หวังว่ามิวะคงจะได้รับคำตอบที่ดีนะ" ไคพูดเบาๆ พลางเอาจานของเรนและขอตัวเองไปเก็บแล้วออกจากบ้านตามหลังพวกไอจิไป
ระหว่างการเดินทาง นาโกยะก็เอาแต่เงียบ บางทีก็ยิ้มจนไอจิรู้สึกแปลกใจแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปเพราะคิดว่าถ้าถึงเวลานาโกยะจะบอกเขาเอง และมันก็เป็นแบบนี้เสมอ

 

     ณ โรงเรียนมัธยมปลายนางาเสะ ห้องปี1-A
 

"ไอจิ ผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" พูดจบนาโกยะก็รีบเดินออกจากห้องทันทีพลางหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง

Don'na omae datte kawaranai koto,an ze Ore no tatte iru basho...

"ว่าไงนาโกยะ" มิวะรับโทรศัพท์ทันทีพลางพยายามทำเสียงไม่ให้สั่น
"มาเจอกันที่เดิม ผมจะให้คำตอบกับนาย" นาโกยะพูดพลางรีบตัดสาย ส่วนมิวะที่อยู่ในห้องเรียนก็รีบตรงลงมาที่ระเบียงข้างห้องคหกรรม

"เร็วดีจัง..." นาโกยะหันมามองมิวะที่เดินมาอยู่ข้างๆ เขา
"คะ...คำตอบล่ะ..." มิวะพูดพลางหันหน้าหนีหลบสายตาอีกฝ่ายที่มองมา นาโกยะเพียงแค่ยิ้มก่อนจะจับมือมิวะและพูดว่า "ผม....ผมเองก็...ผมก็ชอบนาย...." นาโกยะหน้าแดงก่ำก่อนจะก้มหน้าจนคางชิดอก ส่วนมิวะก็มองมาที่นาโกยะอย่างตกใจก่อนจะวางมือลงบนหัวของนาโกยะอย่างแผ่วเบา อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นก่อนจะยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
"ไม่เสียแรงที่ให้ไอจิแอบตามมานะ" เลออนพูดขึ้นพลางยืนกอดอกอยู่บันไดฝั่งตะวันตกที่อยู่ข้างๆ ห้องคหกรรม
"ละ...เลออน!" มิวะพูดก่อนจะหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อย แล้วหลังจากนั้น ไอจิ ไค เรนและนาโอกิก็เดินออกมาจากห้องคหกรรมแล้วยิ้มให้กับมิวะและนาโกยะ
"ดีใจด้วยนะครับมิวะคุง" ไอจิพูดพร้อมรอยยิ้ม มิวะเพียงแค่ยิ้มแห้งๆ อย่างเขินอายให้อีกฝ่ายเท่านั้น
"แอบตามมานี่ คอยดูถ้าถึงคราวของเลออนจะเกาะเป็นปลิงเลย ชิ..." นาโกยะพูดพลางงอนเพื่อนและแฝดพี่ของตน
"เอาน่า ก็พวกเราอยากรู้นี่นา" เรนเกาะนาโกยะพลางส่งยิ้มให้
"กลับกันได้แล้ว....อ้อ! แล้วก็ตอนเย็นน่ะจะมีการซ้อมคาราเต้นะ ไอจิวันนี้นายต้องสู้กับฉันนะ" ไคพูดพลางมองไอจิก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปาก
"ครับ" ไอจิพูดพลางยิ้มให้ไคแล้วหลังจากนั้นทุกๆ ก็แยกย้ายกันกลับห้องเรียน

เวลาเรียนอันน่าเบื่อก็ยังคงดำเนินต่อไปอย่างไม่รู้จักจบ ส่วนนาโกยะก็นั่งหาวแล้วหาวอีก นอนแล้วนอนอีกอยู่แบบนั้นตลอดการเรียนภาคเช้า
กริ๊งงงงงงงงงง!!
สัญญาณที่บอกว่าการเรียนภาคเช้าสิ้นสุดดังขึ้น ครูที่มาสอนก็บอกลานักเรียนแล้วเดินออกจากห้องไป สวนนาโกยะก็ยังหลับอยู่แบบนั้นซึ่งไอจิก็ต้องทำหน้าที่ประจำหลังเรียนภาคเช้าจบ
"นาโกยะ ตื่นได้แล้ว กินข้าวเที่ยงได้แล้วนะ" นาโกยะลืมตามองก่อนจะหยิบข้าวกล่องออกมาจากใต้โต๊ะ
"กินกันในห้องนี่แหละนะ วันนี้อากาศเหมือนจะร้อนมากเลยด้วย" นาโกยะพูดพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง
"ก็ดีนะ ผมก็ไม่อยากออกไปนั่งที่สวนสักเท่าไหร่ด้วย" ไอจิพูดพลางเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างนาโกยะ
"พวกนายแพ้แดดแรงๆ ไม่ใช่รึไง ไม่ไปก็ดีแล้วนี่" นาโอกิพูดก่อนจะเลื่อนเก้าอี้มานั่งบ้าง ซึ่งสองแฝดที่คิดว่าอีกฝ่ายรู้ว่าเขาคิดอะไรจึงส่งยิ้มแห้งๆ มาให้
"ตอนเย็นจะได้เห็นไอจิสู้กับไค ท่าทางน่าสนุกนะ" นาโอกิพูดพลางดื่มชาก่อนที่ข้าวจะติดคอเขา
"ก็นะ แต่ถ้าโดนลูกหลงมานี่พวกฉันไม่รับประกันความปลอดภัย ครั้งล่าสุดที่ไอจิสู้กับไค ทำให้เรนโดนลูกหลงไปด้วยจนแขนหักเชียวนะ" นาโกยะควงตะเกียบเล่นก่อนจะทานข้าวต่อ
"ขนาดนั้นเลย....งั้นหาที่ปลอดภัยมองอยู่ห่างๆ ดีกว่า" นาโอกิพูดพลางหน้าซีด
"นินทากันในระยะเผาขนเลยนะ อีกอย่างผมก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้เรนคุงแขนหักซะหน่อย" ไอจิพูดออกมาเหมือนจะงอนเพื่อนเล็กน้อย
"เอาน่า....แต่มันก็ยังดีกว่าเรื่องเมื่อตอนนั้นละกัน ตอนนั้นไอจิเกือบได้ลงมือฆ่าคนจริงๆ ซะด้วย...." นาโกยะพูดเสียงแผ่ว นาโอกิที่รู้เรื่องนี้ดีก็เอื้อมมือมาตบไหล่นาโกยะเบาๆ ส่วนไอจิก็ก้มหน้าทานข้าวเงียบๆ
"เอาน่า เรื่องนั้นผ่านมานานแล้วนี่ จะไปจำมันทำไมกัน รีบๆ กินกันได้แล้วน่า" นาโอกิพูดพร้อมกับรีบทานข้าวจนข้าวเกือบติดคอ
"ได้เวลาแล้วสิ" นาโกยะพูดพลางรีบเก็บของเข้าที่ ไอจิและนาโอกิก็รีบเก็บของของตัวเองเหมือนกัน
"เรียนพละแฮะ..." นาโอกิมองตารางเรียนพลางหยิบเสื้อพละออกมาจากกระเป๋า
"ไปที่ห้องอุปกรณ์สินะ" ไอจิ นาโกยะและนาโอกิรีบเดินไปที่ห้องอุปกรณ์ทันที
"วันนี้ครูมิทซึโนะฮาระบอกว่าจะให้วิ่งแข่งกันนะ" นาโอกิพูดพลางใส่เสื้อก่อนจะมองไปที่ไอจิที่แต่งตัวเสร็จแล้ว
"งั้นเหรอ...ไม่อยากวิ่งเลย" นาโกยะที่แต่งตัวเสร็จแล้วพูดขึ้นพลางเดินมานั่งข้างๆ ไอจิ
"เอาน่า เท่าที่แอบไปถามครูมา ครูบอกว่าเราจะวิ่งแข่งกับรุ่งพี่ปีสองห้อง Aและห้องB ด้วยล่ะ" นาโอกิยิ้มกว้างให้กับพวกไอจิ ส่วนสองแฝดก็ยิ้มตอบก่อนที่ทั้งสามจะเดินออกจากห้องอุปกรณ์

พอทั้งสามคนเดินเข้ามาที่สนามวิ่ง ก็เห็นว่ามิวะ ไค เรนและเลออนกำลังคุยกับหญิงสาวอยู่สี่คน
"รุ่นพี่ทั้งสี่คนนั้นเป็นใครกันงั้นเหรอ?" ไอจิหันไปหานาโกยะ เด็กหนุ่มขมวดคิ้วอยู่ชั่วครู่ก่อนจะตอบออกไปว่า "ถ้าความจำของผมไม่ผิดพลาด คนที่ยืนคุยกับมิวะชื่อโทคุระ มิซากิปีสองห้องB คนที่ยืนคุยกับเรนชื่อนารูมิ อาซากะปีสองห้องBเหมือนกัน คนที่ยืนคุยกับเลออนชื่อมิยาโนะ ชาร์รินปีสองห้องB และคนที่คุยกับไคชื่อนัทสึซากิ ซางิริปีสองห้องB และเป็นลูกพี่ลูกน้องของทั้งสี่คนนั้นด้วย" ไอจิพยักหน้ารับก่อนจะพูดพร้อมรอยยิ้มว่า "ดีจังนะ ความทรงจำชั่วพริบตาน่ะ" นาโกยะส่ายหน้า "ไม่ดีหรอก เพราะเรื่องไหนที่ไม่อยากจำมันก็จำได้ทั้งหมดเลย..." ไอจิตบบ่าแฝดน้องอย่างปลอบใจก่อนจะเดินไปหาพวกไคพร้อมกัน
"มาแล้วเหรอ" ไคหันมามองพวกไอจิพลางยิ้มให้บางๆ
"ครับ สวัสดีครับซางิริ" ไอจิยิ้มทักทายอีกฝ่าย ซางิริมองหน้านิ่งก่อนจะดึงไอจิเข้ามากอด
"ฮือ....ไอจังยังน่ารักเหมือนเดิมเลยง่า....ตัวนุ่มนิ่มเหมือนตุ๊กตาเลย ไคฉันขอเอาไอจังกลับบ้านนะ" ซางิริกอดถูไอจิไม่หยุดจนไคคิ้วกระตุกแล้วดึงไอจิออกมาจากซางิริ
"ไม่ให้ ไอจิเป็นของฉัน" ไคพูดออกมาอย่างไม่สนใจพวกพ้อง
"โห....ถึงกับพูดแบบนี้เลย ไม่เอาไอจังกลับบ้านก็ได้ ชิ!" ซางิริพองแก้มพลางเดินหนีไคไปที่แถวของห้องB
"เฮ้อ....." ไคถอนหายใจก่อนจะเดินกลับไปตั้งแถวของห้องตัวเองพร้อมกับเรน มิวะและเลออน
"เอาล่ะ....คู่แรก เซ็นโด ไอจิคุง โทชิกิ ไคคุงและนัทสึซากิ ซางิริคุงออกมาเตรียมตัว!" มิทซึโนะฮาระเรียกตัวพวกไอจิออกมาเตรียมตัววิ่ง ซึ่งพวกเขาก็ตั้งท่าเตรียมพร้อมทันที
"พร้อม......ไป!!" ทั้งสามคนออกตัววิ่งทันที ในครั้งแรกซางิริเหมือนจะขึ้นนำ แต่พอผ่านไปสักพัก ไคและไอจิก็วิ่งคู่กันขึ้นมาแซงซางิริเป็นที่เรียบร้อย และไคกับไอจิก็วิ่งเข้าเส้นชัยพร้อมกัน
"สองคนนั้นวิ่งเร็วจริงๆ..." มิวะพูดอย่างตกใจเล็กน้อย เพราะมิวะเขารู้อยู่แล้วว่าไควิ่งเร็วแต่ไม่คิดว่าไอจิจะวิ่งได้สูสีกับไค
"เหนื่อยมั้ยไอจิ?" ไคถามขึ้น ไอจิเพียงแค่ยิ้มก่อนจะส่ายหน้า
"คนที่วิ่งเสร็จแล้วไปเรียนชมรมเลยเพราะหมดชั่วโมงนี้หรือพวกเธอวิ่งแข่งกันเสร็จพวกครูมีประชุม" มิทซึโนะฮาระพูดพลางมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะให้นักเรียนคนอื่นๆ ที่ยังไม่ได้วิ่งแข่งไปวิ่งรอบสนามสองรอบแทน ส่วนตัวเองก็รีบไปประชุมทันทีเนื่องจากผู้อำนวยการโทรมาเรียกตัวแล้ว
"พวกเราจะไปรอที่ชมรมนะมิวะ เรน นาโกยะ" ไคพูดพลางเดินไปที่ห้องชมรมพร้อมกับนาโอกิ ไอจิและเลออน
"ดีชะมัดเลยเจ้าพวกนั้น" นาโกยะพูดพลางวิ่งรอบสนามไปพร้อมกับพวกเรน
"เอาน่า แค่สองรอบเอง พวกเราน่ะวิ่งรอบสนามสิบกว่ารอบยังไม่บ่นเลย" เรนพูดพลางวิ่งขึ้นมาคู่กับนาโกยะ ซึ่งเด็กหนุ่มผมฟ้าก็เงียบทันทีหลังจากที่พูดคุยกับเรนจบ เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างคนเดียว
"นี่เรน นาโกยะเป็นอะไรไป?" มิวะหันมาถามเรนเนื่องจากนาโกยะเงียบผิดปกติ
"คงคิดอะไรอยู่ล่ะมั้ง เพราะถ้านาโกยะคิดอะไรจริงจังจะเงียบตลอด บางทีก็เผลอปล่อยรังสีมาคุออกมาด้วย" เรนค่อยๆ วิ่งช้าลงเพราะไม่ต้องการให้นาโกยะได้ยิน
"งั้นเหรอ..." มิวะพูดเบาๆ หลังจากนั้นก็เริ่มวิ่งรอบที่สอง

"เหนื่อย....." นั่นคือคำแรกที่นาโกยะพูดขึ้นหลังจากที่เงียบมานาน
"วิ่งจนเหนื่อยเลยเหรอ?" เรนถามพร้อมรอยยิ้ม นาโกยะส่ายหน้า "ไม่ใช่หรอก คิดอะไรบางอย่างอยู่น่ะมันเลยทำให้รู้สึกเหมือนจะเหนื่อย" เรนพยักหน้ารับพลางลูบผมนาโกยะเบาๆ
"ไปห้องชมรมกันเถอะ" มิวะพูดขึ้นพลางเดินไปที่ห้องชมรมตามด้วยเรนและนาโกยะ
โครม!! ผลั่ว!! ตุบ! นั่นคือเสียงที่เรน มิวะและนาโกยะได้ยิน
"เสียงอะไรน่ะ..." มิวะเตรียมตัวเปิดประตูแต่ถูกนาโกยะขัดไว้ก่อน
"เรน จับมิวะไว้ก่อนนะ" เรนพยักหน้าก่อนจะจับไหล่มิวะไว้ทั้งสองข้างตามคำสั่งของนาโกยะ
เด็กหนุ่มผมฟ้ายิ้มก่อนจะเปิดประตูออกและสิ่งที่ตามมาคือเก้าอี้ไม้กำลังลอยไปที่ประตูตรงจุดที่นาโกยะยืนพอดี
"นาโกยะ!!" มิวะร้องอย่างตกใจ นาโกยะหันมายิ้มให้ก่อนจะใช้มือสับเก้าจนแตกเป็นชิ้นๆ
"เจ้าพวกนี้เวลาซ้อมกันเนี่ยอย่าเอาเก้ามาวางไว้สิ" นาโกยะพูดพลางลากเรนกับมิวะไปยังที่ที่ปลอดภัย
"ทำแผลก่อนสิ" นาโอกิพูดพลางยื่นกล่องปฐมพยาบาลให้นาโกยะ
"รู้อีกนะ" นาโกยะพูดพลางยื่นกล่องปฐมพยาบาลให้มิวะพลางยื่นมือที่มีแผลจากเก้าอี้ให้อีกฝ่ายทำแผลให้
"นายไปเอาแรงมาจากไหนเนี่ย" มิวะพึมพำพลางทำแผลให้นาโกยะ ส่วนนาโกยะก็เอาแต่มองไอจิกับไคสู้กัน
"รุนแรงจริงๆ เจ้าสองคนนี้" เรนพูดพร้อมรอยยิ้มก่อนจะโทรไปตามนาโอโตะมาที่ห้องชมรม
ไคที่หลบการโจมตีของไอจิพ้นแบบเส้นยาแดงนั้นมองอีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้ม ไอจิก็ยิ้มเย็นชาให้ไคและพุ่งเข้าไปอีกฝ่ายทันที ส่วนไคก็เอาแต่ยืนอยู่เฉยๆ จนกระทั่งไอจิตวัดขาเตะเข้าที่หัวของอีกฝ่าย ไคใช้แขนขวารับการโจมตีก่อนจะจับไอจิทุ่มลงพื้น ซึ่งไอจิก็ใช้มือซ้ายพยุงตัวในท่าทกสูงและถีบไคออกไป ทั้งสองฝ่ายอยู่ในสภาพร่อแร่เต็มที ไคเช็ดเลือดที่เข้าตาออกก่อนจะพุ่งเข้าไปชกไอจิ เด็กหนุ่มเบี่ยงตัวหลบพลางย่อตัวลงเตะขาของอีกฝ่ายเพื่อให้เสียหลัก ไคที่พอจะรู้ตัวจึงรีบกระโดดหลบพลางใช้มือซ้ายรวบแขนไอจิไว้ในท่าคร่อมกัน
"แฮ่ก....จบแล้วล่ะนะ" ไคหอบเบาๆ พลางปล่อยมือไอจิออกและลุกออกจากตัวไอจิ
"คะ...ไคคุงนี่เก่งจัง ผมนึกว่าผมจะสู้ได้สูสีกว่านี้ซะอีก" ไอจิหอบพลางจับแขนซ้ายของตัวเอง เช่นเดียวกันกับไคที่จับแขนขวาของตน
"จบแล้วสินะ" นาโอโตะที่มาจากไหนไม่รู้ยืนพิงประตูพลางยิ้มให้กับไอจิและไค
"คุณอานาโอโตะ..." ไคและไอจิมองไปที่เรนที่กำลังยิ้มกว้างให้กับพวกเขา
"ผมรู้หรอกว่าพวกนายแขนหักกันคนละข้าง เลยโทรไปตามคุณพ่อมาไง" เรนยิ้มพลางเดินมาใกล้ๆ นาโอโตะ ส่วนผู้เป็นพ่อก็ทำการเขกหัวลูกของตนเบาๆ หนึ่งที
"ไปที่ห้องพยาบาล อาจะเข้าเฝือกให้" พูดจบก็เดินไปห้องพยาบาลทันที ตามด้วยไคและไอจิ
"ซ้อมคาราเต้หรือว่าพวกนายจะฆ่ากันให้ตายกันแน่ ทำยังไงกันเนี่ย กระดูกสะโพกร้าว กระดูแขนหักคนละข้าง หัวแตก กระดูกไหล่เคลื่อน อาชักจะปวดหัวกับพวกเธอแล้วนะ" นาโอโตะกุมขมับตัวเองก่อนจะไปหยิบอุปกรณ์สำหรับเข้าเฝือก
"ท่าจะเจ็บหนักเลยสิ" นาโกยะเดินเข้ามาพลางยิ้มให้ทั้งสองคน
"ก็นะ มือนายดีขึ้นแล้วเหรอ?" ไคพูดพลางมองมือของนาโกยะที่เริ่มจะมีเลือดออกเล็กน้อย
"ยังเจ็บอยู่นิดหน่อยน่ะ เลือดออกไม่มากเท่าไหร่มิวะก็ไล่มาให้ทำแผลแล้ว" นาโกยะยิ้มแห้งๆ พลางเดินไปหยิบแอลกอฮอล์ล้างแผลออกมาราดบนมือ
"ระวังด้วยนาโกยะคุง น้าไม่อยากให้แอลกอฮอล์ของที่นี่หมด" นาโอโตะพูดพลางเริ่มเข้าเฝือกให้ไอจิ
"รู้ค่ะ คุณน้านี่ก็" นาโกยะเริ่มปฐมพยาบาลแผลตัวเอง
"เรียบร้อย.......ลาล่ะนะ" พูดจบนาโกยะก็เดินกลับห้องชมรมทันที
"เสร็จแล้ว อย่าขยับแขนให้มากนักล่ะ เวลาจะกินข้าวก็ป้อนกันเอาก็แล้วกัน พวกเธอถนัดทั้งสองมืออยู่แล้วคงไม่มีปัญหาสินะ" ผมฟ้าและผมน้ำตาลพยักหน้าพลางพูดขอบคุณนาโอโตะเบาๆ แล้วเดินกลับห้องชมรมไป ส่วนนาโอโตะก็เดินกลับโรงพยาบาล

"ใกล้เลิกเรียนแล้วสิ.....ขอตัวไปมิสึโนะก่อนนะ แล้วก็...พวกนายสองคนอย่าซ่าส์จนทำให้แผลเจ็บกว่าเดิมล่ะ" นาโอกิหันมามองก่อนจะเก็บของและไปที่โรงเรียนมิสึโนะ
"งั้นพวกเราก็กลับกันเถอะ....ว่าแต่ ใครมีธุระอะไรจะทำก่อนมั้ย?" เรนหันมาถามคนอื่นๆ
"ไม่น่าจะมีนะ....อีกไม่นานก็จะถึงงานโรงเรียนแล้วสิ..." ไคพูดพลางพึมพำเบาๆ ก่อนจะจับมือไอจิและเดินกลับบ้านไป ตามด้วยเรน นาโกยะ มิวะ เรนและเลออน
"วันนี้คงต้องไปค้างบ้านไคสินะ....อ้อ! ลืมไปเลย วันพรุ่งนี้พวกเราต้องมาทำรายงานประวัติศาสตร์....งั้นไปทำที่บ้านไคละกัน เพราะมันน่าจะสะดวกกว่า นะไค" มิวะหันมาถามไค เจ้าตัวพยักหน้าโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก
"งั้นพรุ่งนี้เจอกันที่บ้านไคตอนเก้าโมงเช้านะ บาย" พูดจบมิวะก็รีบวิ่งกลับบ้านทันที
"เฮ้อ....โชคดีนะ ลาล่ะ" เลออนพูดจบก็เดินตามหลังมิวะไปอย่างไม่เร่งรีบพลางโบกมือให้พวกไอจิ
"งั้นเราก็กลับกันเถอะนะครับ" ไอจิพูดพลางเดินกลับบ้านของไคไปพลางโทรศัพท์หายูจิเพื่อจะบอกว่าให้ไปหาที่บ้านของไค
"วันนี้ทำอาหารคนป่วยดีกว่า" ไคพูดพลางยิ้มให้ไอจิบางๆ อีกฝ่ายยิ้มแห้งๆ พลางจับมือนาโกยะ
"สงสัยคงมีแต่เรนคุงงล่ะมั้งที่ไม่บาดเจ็บอะไรเลย" ไอจิพูดพลางยิ้มให้เรน เจ้าตัวพองแก้มใส่พลางพูดว่า
"ก็นาโกยะคุงเขาเปิดประตูนี่" ไอจิจึงได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้กับอีกฝ่าย
"รีบกลับกันเหอะน่า" พูดจบไคก็ลากไอจิกลับไปที่บ้านทันที ตามด้วยนาโกยะและเรน

+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+

จบซะที......ตอนหน้าจะมีการแฉอดีตของไอจิและครอบครัวของพวกไค แล้วก็อาจจะมีฉากหลุดหวานๆ ของเรนคุงกับเลออนคุงด้วยนะ....
อดีตของไอจิคุงสมัยป.4 ไอจิคุงเกือบได้ลงมือฆ่าคนคนหนึ่งไป....จะเป็นยังไงนะ....
เด็กที่ไร้เดียงสาอย่างไอจิสามารถฆ่าคนได้เชียวเหรอ?! รอดูตอนหน้านะและก็ น้าซาโตรุของไอจิก็จะโผล่มาด้วยล่ะ บายจ้า^^"