[Fic Vanguard] Mystery School ชมรมลับ โรงเรียนปริศนา ภาค 1

ลำดับตอนที่ #3 : การฝึก *

"พี่ไอจิครับ ผมไปโรงเรียนก่อนล่ะ ฝากปลุกพี่นาโกยะด้วยนะครับ ส่วนอาหารเช้าผมเตรียมไว้ให้แล้วนะ"
ยูจิสั่งเสีย(?)ไอจิไว้ก่อนจะรีบจากไป ส่วนไอจิก็ทำเพียงแค่ยิ้มส่งยูจิเท่านั้น ก่อนจะเดินขึ้นไปปลุกนาโกยะ
"เข้าไปล่ะนะ" พูดจบไอจิก็เปิดประตูเข้าไปทันที หลังจากนั้นไอจิก็กุมขมับอย่างอดไม่ได้
"ลืมตาตื่นได้แล้วเจ้านาโกยะขี้เซา" ไอจิพูดเรียบๆ ก่อนจะดึง(กระชาก)ผ้าห่มออก
"งือ...ต่ออีกห้านาทีนะ" นาโกยะก็ยังหลับต่อเช่นเคย
"ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ก่อนที่นายจะไม่มีโอกาสได้ดูตะวัน" ไอจิกระซิบเสียงเย็น ทำให้นาโกยะสะดุ้งตื่นทันที
"อะ ไอจิ อย่าพูดแบบนั้นสิ" นาโกยะยิ้มแห้งๆ พลางเตรียมตัวป้องกันเต็มที่ ไอจิเพียงเหยียดยิ้มเย็นชาออกมา
ก่อนจะหัวเราะลั่นเพราะนาโกยะเตรียมตัวป้องกันเขาสุดกำลัง
"ไปอาบน้ำซะแล้วไปกินข้าว จะได้ไปโรงเรียน" ไอจิว่าพร้อมรอยยิ้ม นาโกยะยิ้มให้ก่อนจะเดินไปอาบน้ำทันที
"อ้อ ไอจิ วันนี้ไม่มีเรียนนะ อาจารย์มิทซึโนะฮาระบอกผมมาว่าวันนี้อาจารย์ประจำปีหนึ่งกับปีสองทุกคนจะไม่อยู่ ให้พวกเราไปเข้าค่ายที่ชมรมหนึ่งวัน" นาโกยะโผล่หัวออกมาจากห้องน้ำพลางมองไอจิที่ตอนนี้กำลังนั่งรอเขาอยู่
"งั้นเหรอ...เรื่องนั้นไว้ไปคุยกับไคคุงที่เป็นประธานชมรมดีกว่านะ นายเองก็รีบอาบน้ำได้แล้ว" ไอจิพูดจบนาโกยะก็รีบอาบน้ำแต่งตัวทันที

"ไปกันได้รึยังนาโกยะ" ไอจิเดินเข้ามาที่ห้องอาหารของบ้านก็พบว่านาโกยะพึ่งจะเอาจานไปเก็บ
"รีบไปกันเถอะ" พูดจบนาโกยะก็รีบใส่รองเท้าแล้วลากไอจิไปโรงเรียนทันที

 

     ณ ห้องชมรม
 

เมื่อมาถึงห้องชมรม สิ่งแรกที่ไอจิตกใจคือไค มิวะ เรนและเลออนสวมชุดสำหรับฝึกคาราเต้
"นะ นี่มั้น...???" ไอจิพูดอะไรไม่ออก ไคชี้ไปที่ห้องด้านหลังพลางบอกว่า "พวกนายไปเปลี่ยนเสื้อซะ วันนี้เราจะมาฝึกการต่อสู้" ไอจิและนาโกยะพยักหน้าก่อนจะเอากระเป๋าไปเก็บในล็อคเกอร์ และเดินไปเปลี่ยนชุดทันที
และหลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จ.......
"โห...ไอจิ คาราเต้นายสายดำเหรอ?" มิวะถามขึ้นอย่างนึกสงสัย
"วันนี้ฉันจะให้มิวะสู้กับไอจิ" ไคพูขึ้นเรียบๆ
"อะไรนะ!!!" เรนและนาโกยะโพล่งออกมาอย่างตกใจ
"ฉันบอกว่าจะให้ไอจิสู้กับมิวะ ห้ามใครขัดเด็ดขาด" ไคพูดเสียงเรียบ ส่วนมิวะเองก็มองไคอย่างสงสัย
"เอางั้นก็ได้....."มิวะลุกขึ้นพร้อมส่งยิ้มไปให้ไอจิ ไอจิเองก็ยิ้มให้บางๆ ส่วนคนอื่นๆ ก็ไปหลบอยู่ในที่ๆ ปลอดภัยแล้ว....
"ฉันจะออมมือให้นะไอจิ" มิวะพูดพร้อมรอยยิ้ม ไอจิและไคจึงรีบห้ามทันที
"ไม่ได้! อย่าออมมือเด็ดขาด!" มิวะสะดุ้งก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
"งั้น เริ่มเลยนะ มิวะคุง" ไอจิว่าก่อนจะตวัดขาเตะเข้าที่คอของมิวะทันที
"เฮ้ย!" มิวะร้องลั่นพลางรีบหลีบการโจมตีของไอจิจ้าละหวั่น
"เล็งจุดตายเลยเหรอ...." เลออนพูดเบาๆ อย่างตกใจ แต่หลังจากมิวะหลบการโจมตีแรกได้แล้วนั้นไอจิก็พุ่งเข้าประชิดตัวมิวะและชกท้องมิวะสุดแรงทันที
โครม!! เสียงและตัวคนช่างต่างกัน....หรือก็คือไม่มีใครเห็นว่ามิวะโดนชกจนไปอัดกับกำแพง ได้ยินเพียงแค่เสียงกระทบเท่านั้น มิวออกมาจากกำแพงและเป็นฝ่ายบุกไอจิบ้าง แต่เด็กหนุ่มผมฟ้ากลับหลบไปได้สบายๆ จนน่าตกใจ และทำการสวนคืนได้อย่างรุนแรงมากทีเดียว และพอมิวะกำลังจะทำการชกไอจิ เด็กหนุ่มกลับก้มตัวหลบและเตะตัดขาของเด็กหนุ่มผมทองจนเสียหลักและล้มลงกับพื้น และทันทีที่มิวะล้มลงไอจิก็เตรียมง้างหมัดจะชกทันที แต่เด็กหนุ่มผมทองกลิ้งหลบไปได้อย่างเฉียดฉิว และเขาก็เห็นไอจิหยิบอะไรบางออกมาจากเสื้อ มันคือแผ่นพลาสติกใสและบาง เขาขว้างมันไปที่เด็กหนุ่มผมทอง มิวะมองไม่เห็นว่ามันคืออะไรจึงหลบไม่ทัน ผลที่ได้กลับมาคือรอยแผลยาวห้าเซนบนใบหน้า เขายืนชะงักอยู่นานพอที่ไอจิเข้ามาประชิดตัวและตวัดขาเตะมิวะเข้าอย่างแรงจนไคคิดว่ากระดูน่าจะหักไปหลายซี่ พอมิวะล้มลงอีกครั้ง ไอจิก็เตรียมตัวต่อยซ้ำเหมือนจะไม่อยากให้มิวะมีชีวิตอยู่ ไคจึงพุ่งเข้ามาประชิดไอจิแล้วทำการรวมมือทั้งสองของไอจิไว้และกดอีกฝ่ายลงพื้น
"ไคคุง...พอเถอะครับ ผมหยุดแล้ว" ไอจิพูดขึ้นเพราะสภาพของตนเองและไคนั่นมันดูส่อมาก
"เรน พามิวะไปหาคุณอาอิซายะ เร็ว" ไครีบออกคำสั่งทันทีเพราะดูท่ามิวะต้องการหมอมากกว่าเพื่อน
"ผมโทรไปหาคุณแม่แล้ว เขาบอกว่าจะเรียกคุณพ่อมาดูอาการให้ ห้องพยาบาลของที่นี่มีอุปกรณ์การแพทย์ไว้สำหรับผ่าตัดหรือเข้าเฝือกมั้ย?" เรนหันไปถามนาโกยะ เด็กหนุ่มผมฟ้าคิดชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้าออกมา
"งั้นรีบพามิวะไปที่นั่นเถอะ ตอนนี้ต้องรีบทำการรักษาฉุกเฉินก่อน คุณพ่อคงได้เข้าเฝือกให้มิวะทั้งตัวแน่" เรนพูดพลางยิ้มแห้งๆ ส่วนไคก็ทำการอุ้มมิวะไปที่ห้องพยาบาล ส่วนคนอื่นๆ ก็เดินตามไปอย่างว่าง่าย
"ไอจิ สุดสัปดาห์นี้นายต้องไปหาคุณน้าซาโตรุกับฉันนะ" ไคพูดขึ้นพลางมองไอจิที่เดินมาข้างๆ ตน
"ครับ คงต้องให้คุณอาช่วยฝึกอะไรอีกหลายอย่าง" ไอจิพูดเสียงสำนึกผิดและท่าทางเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
"อย่าร้องไห้สิ" ไคที่วางมิวะลงเตียงในห้องพยาบาลแล้วนั่นหันมาปลอบไอจิ
"ตะ แต่ผมทำให้มิวะคุงเป็นแบบนั้นนี่นา....." ไอจิพูดพลางน้ำตาคลอเบ้า ไคที่เห็นเช่นนั้นจึงดึงไอจิเข้ามากอดพลางลูบผมปลอบอย่างแผ่วเบา
"ฮึก....พี่ไค..." ไอจิช้อนตามอง ไคเพียงแค่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยนพร้อมกับลูบผมไอจิเบาๆ "อย่าร้องไห้สิ มิวะเองก็ไม่ได้เอาผิดนาย เชื่อฉันสิ" ไอจิพยักหน้าแต่สีหน้าก็ยังรู้สึกผิดอยู่เต็มประดา
"ไว้นายค่อยหาอะไรเลี้ยงมิวะเป็นการไถ่โทษสิ" เลออนพูดให้กำลังใจ นาโกยะเองก็ตบไหล่ไอจิอย่างให้กำลังใจเช่นกัน เด็กหนุ่มผมฟ้ายิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะหันไปมองแขกที่พึ่งเข้ามา
"สวัสดีครับ คุณสึซึงาโมริ นาโอโตะ" ไคพูดทักทายอีกฝ่าย ชายวัยกลางคนผมสีดำหันมายิ้มให้พลางพูดว่า "เป็นอาหลานกันเรียกซะห่างเหินเชียวนะไค สวัสดีไอจิคุง นาโกยะคุง" นาโอโตะหันมาทักทายสองแฝดที่ตอนนี้ก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ออกมา และหลังจากที่ไคและนาโอโตะทักทายกันเสร็จ ก็รีบไปดูอาการของมิวะทันที
"เป็นยังไงบ้างครับคุณพ่อ" เรนถามขึ้น นาโอโตะขมวดคิ้วก่อนจะหันไปหาไอจิ ไคและนาโกยะ
"อาการสาหัสมาเลยนะ กระดูกสะโพกหักสามซี่ กระดูกซี่โครงร้าว กระดูกข้อต่อไหล่เคลื่อน ไอจิคุง ลุงถามจริงๆ นะ แค้นอะไรมิวะคุงรึเปล่าถึงได้ทำเขาจนสาหัสขนาดนี้" ทุกคนอึ้งกับสิ่งที่นาโอโตะบอก ไอจิก้มหน้าตัวสั่นเหมือนจะร้องไห้ ไคจึงดึงไอจิเข้ามากอดพลางลูบผมปลอบใจ
"อาก็น่าจะรู้นะว่าไอจินี่แรงไม่ธรรมดา ถึงมิวะจะเก่งมากแค่ไหนแต่ก็ยังอ่อนกว่าไอจิอยู่ ไม่น่าจะใช่เรื่องแปลกนี่" ไคถามขึ้น นาโอโตะพยักหน้าให้ก่อนจะพูดว่า "คงต้องทำการรักษาตัวอยู่ครึ่งเดือนละมั้งกว่าจะดีขึ้น ว่าแต่ รอยแผลห้าเซนบนหน้ามิวะมันมาจากอะไรเหรอ?" ชายหนุ่มถามขึ้นอย่างสงสัย เรนจึงยื่นของที่อยู่ในมือให้ผู้เป็นพ่อดู
"มันคืออะไรเหรอเรน?" ชายหนุ่มเอ่ยถาม เรนมองมาที่ไอจิก่อนจะพูดออกมาว่า "พลาสติกครับคุณพ่อ เป็นพลาสติกชนิดพิเศษที่ถูกทำออกมาให้บางใส แข็งแรงเหมือนเพชรและคมเหมือนมีด ไอจิคุงเขาขว้างใส่มิวะน่ะ จริงมั้ยไอจิคุง" เรนมองไอจิเหมือนจะปลอบใจ เด็กหนุ่มผมฟ้าพยักหน้าก่อนจะพูดต่อ "ครับ ผมขว้างใส่มิวะคุง และนั่น คุณอาซาโตรุเป็นคนให้ผมมา" ไอจิบอกความจริงพลางกำเสื้อไคแน่น ส่วนไคเองก็กอดและลูบผมไอจิต่อไป
"เจ้าซาโตรุงั้นเหรอ เฮ้อ... เรน อยู่ช่วยพ่อทีนะ ส่วนคนอื่นๆ ขอให้อยู่นอกห้องพยาบาลด้วย" พูดจบคนอื่นๆ นอกจากเรนก็ออกจากห้องพยาบาลไป

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเต็ม เรนและนาโอโตะก็ออกมาจากห้องพยาบาล นาโอโตะยิ้มให้ไอจิก่อนจะยื่นมือไปลูบผมไอจิเบาๆ "มิวะคุงปลอดภัยแล้ว แต่ตอนนี้ยังไม่ฟิ้น คงต้องรอนานหน่อยและก็กระดูกข้อต่อไหล่ที่เคลื่อนและกระดูดซี่โครงที่ร้าวน่ะตอนนี้หายแล้ว มิวะคุงฝื้นตัวเร็วมาก คงสักอาทิตย์ก็ออกมาเดินได้แล้วล่ะ" ไอจิยิ้มกว้าง ก่อนจะถามว่า "เข้าไปเยื่ยมได้มั้ยครับ?" นาโอโตะพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม ไอจิจึงลากไคเข้าไปที่ห้องพยาบาล และตามด้วยนาโกยะและนาโอกิ
"พ่อกลับก่อนนะ" นาโอโตะหันมาพูดกับลูกชายของตน
"ครับ โชคดีครับคุณพ่อ" พูดจบเรนก็ลากเลออนเข้าไปในห้องพยาบาลทันที ส่วนนาโอโตะก็โทรเรียนสึซึงาโมริ อิซายะ หรือภรรยาของตนมารับที่โรงเรียน

"มิวะคุง...." ไอจิเอ่ยเรียกอีกฝ่ายเบาๆ อย่างสำนึกผิด ไคเองก็วางมือลงบนผมไอจิเบาๆ ไอจิจึงหันไปยิ้มให้กับไค และพอหันกลับมาหามิวะ ก็พบเด็กหนุ่มผมทองกำลังส่งยิ้มให้เขาอยู่
"มิวะคุง!" ไอจิว่าพลางสวมกอดมิวะทันที
"โอ้ย!! ไอจิ เครื่องในฉันยังไม่แข็งแรงนะ" มิวะพูดพลางยิ้มแห้งๆ ส่วนไอจิก็รีบปล่อยตัวมิวะทันที
"มิวะคุง ผมขอโทษนะ" ไอจิพูดพลางก้มหัวให้อีกฝ่าย มิวะเอื่อมมือมาวางบนผมไอจิก่อนจะพูดว่า "ฉันไม่ได้โทษนายซะหน่อย แต่...เห็นตัวเล็กๆ แบบนี้ไม่น่าเชื่อเลยะนว่านายจะแรงเยอะพอๆ กับไค" มิวะพูดก่อนจะมองไคที่ยิ้มมุมปากให้
"งั้นเหรอครับ....ผมขอโทษจริงๆ นะมิวะคุง" ไอจิก็ยังคงพร่ำคำขอโทษออกมา
"ฉันโกรธนายที่ไหนกันล่ะ แผลฉันน่ะหายเร็วอยู่แล้ว สี่ห้าวันก็ออกมาวิ่งได้แล้วล่ะ" มิวะยิ้มกว้างให้ไอจิก่อนจะลูบผมเด็กหนุ่มผมฟ้าเบาๆ 
"เอาล่ะ เข้าค่ายชมรมในโรงเรียนวันนี้เรื่องฝึกศิลปะการต่อสู้พับไว้ก่อน ตอนนี้ผมอยากกินขนมฝีมือไอจิคุงจัง นะไอจิคุง โชว์ฝีมือทำขนมนายให้หน่อยสิ" เรนพูดพลางเกาะหลังไอจิ
"ครับ เดี๋ยวผมจะทำขนมเลี้ยงทุกคนละกันนะ" ไอจิยิ้มบางๆ ก่อนจะพยุงมิวะขึ้นจากเตียง
"ฉันเดินเองได้ ไม่เป็นไรหรอก แต่จะเดินช้าหน่อยเพราะกระดูกสะโพกยังแย่อยู่" มิวะพูดพลางยิ้มแห้งๆ ส่วนคนอื่นๆ ก็เดินนำไปแล้วเหลือแค่นาโกยะกับตัวเขาเท่านั้น
"ทำไมนายไม่ล่วงหน้าไปก่อนล่ะ?" มิวะมองนาโกยะ เด็กหนุ่มหันมายิ้มให้บางๆ "ถ้านายล้มระหว่างทางก็แย่สิ" พูดจบก็เข้าไปพยุงมิวะและเดินไปที่ห้องชมรม
"อยากหยุดเวลาแบบนี้ไว้จัง" มิวะพึมพำออกมาให้เบาที่สุด แต่ก็ไม่พ้นหูของนาโกยะอยู่ดี
"ฉันก็อยากหยุดเวลาแบบนี้ไว้นะ...." นาโกยะพูดขึ้น มิวะมองอย่างไม่อยากจะเชื่อหู นาโกยะก็ทำเพียงแค่ส่งยิ้มให้เท่านั้น
"ถ้ารู้ว่าจริงๆ แล้วผม เรนคุงและนาโกยะเป็นอะไร....ทั้งสองคนจะว่ายังไงนะ" ไอจิพึมพำเบาๆ ส่วนไคนั้นก็ได้แต่ลูบผมไอจิ "ก็คงจะดีใจล่ะมั้ง เพราะคนที่ชอบคือเพศตรงข้ามเรานี่" ไอจิยิ้มให้ ก่อนจะจับมืออีกฝ่ายและเดินไปที่ห้องชมรม
"ไอจิคุงช้าง่ะ" เรนพองแก้มทันทีที่ไอจิเข้ามาในห้องชมรม
"ขอโทษครับเรนคุง เดี๋ยวผมทำขนมที่เรนคุงชอบให้เป็นการไถ่โทษนะ" ไอจิพูดพลางยิ้มแห้งๆ ส่วนเรนก็ยิ้มจนแก้มปริ "งั้นขอฟรุตทาร์ตหวานๆ นะไอจิคุง" เรนยิ้มกว้างเมื่อไอจิพยักหน้าและเดินเข้าไปในห้องทำขนม
"มีใครจะเอาอะไรเพิ่มมั้ย ผมจะได้เข้าไปบอกไอจิ" นาโกยะที่เดินเข้ามาในห้องชมรมพร้อมกับมิวะ เลออนจึงบอกว่า "ขอเลม่อนเค้กไม่ต้องหวานมาก" นาโกยะจดลงสมุดก่อนจะหันไปหามิวะ
"ฉันเอาเค้กวนิลาละกัน ของครีมเยอะกว่าเค้กนะ" นาโกยะจดไปพลางพูดออกมาว่า "ครีมเยอะเดี๋ยวก็อ้วน"
มิวะคิ้วกระตุกส่วนนาโกยะก็มองนาโอกิ
"ขอเค้กนมสดไม่หวานมาก" แล้วนาโกยะก็เดินเข้าไปหาไอจิทันที
"เดี๋ยว! แล้วไคล่ะ?" มิวะถามขึ้นอย่างสงสัย
"ไอจิเขารู้หรอกว่าไคเขาชอบเค้กทีรามิสุไม่หวาน" นาโกยะพูดจบก็เดินไปหาไอจิทันที
"จริงเหรอไค" มิวะถาม ไคทำเพียงแค่พยักหน้าเงียบๆ เท่านั้น
"ก็อยู่ด้วยกันมานานแล้วนี่ จะรู้ก็ไม่แปลกล่ะเนอะ" เรนว่าพร้อมรอยยิ้ม ส่วนมิวะ เลออนและนาโอกิก็พยักหน้ารับก่อนจะมองไปที่ไอจิ

"มาแล้วครับ ฟรุตทาร์ตหวานพิเศษของเรนคุง เลม่อนเค้กของเลออนคุง เค้กนมสดของนาโอกิคุง เค้กวนิลาครีมเยอะพิเศษของมิวะคุง ทีรามิสุไม่หวานของไคคุงและเค้กบลูเบอร์รี่ของนาโกยะ" ไอจิว่าพลางยื่นเค้กให้คนอื่นๆ
"แล้วของนายล่ะไอจิ" มิวะว่ายังไม่ทันไรไคก็จัดการป้อนเค้กของตนเข้าปากไอจิทันที
"ไอจิกินกับฉัน" ไคพูดพลางตักขนมเข้าปากส่วนไอจิก็มองพลางเขี้ยวขนมไปด้วย
"ขนมของไคขมจะตาย ไอจิคุงกินได้เหรอ" เรนถามพลางทำสีหน้าเหยเกออกมา
"กินได้ครับ เพราะผมไม่ค่อยชอบของหวานเท่าไหร่" ไอจิยิ้มให้เรนก่อนที่ไคจะจับไอจิมาป้อนขนมต่อ
"หวานกันเกินไปแล้วนะพวกนาย" เรนว่าพลางพองแก้ม ส่วนนาโกยะก็นั่งกินเค้กไปเงียบๆ รอชมละคร(?)ต่อ
"หวานแล้วหนักส่วนไหนของนาย" ไคว่าพลางมองเรนที่พองแก้มเป็นปลาทองใส่เขา
"นี่ไค นายคิดจะจูบไอจิทางอ้อมเหรอ" นาโกยะที่นึกขึ้นได้ถึงการกระทำของไคพุดขึ้น ทำเอาไอจิและเรนแทบจะพ้นเค้กออกมา
"นายลืมอะไรไปรึเปล่านาโกยะ ฉันกับไอจิเคย......" ไคยังพูดไม่จบประโยคไอจิก็จับขนมยัดปากไคทันที แถมยังจ้องไคด้วยไปหน้าที่แดงยังกับมะเขือสุกอีกด้วย
"เฮ้อ เงียบไว้ก็ได้ ถ้านายต้องการ" ไคพูดหลังจากดื่มชาแก้ขนมติดคอ และดึงไอจิมาป้อนขนมต่อปล่อยให้คนอื่นๆ สงสัยกับคำพูดของไคต่อไป
"ไคคุงบ้า" ไอจิบุ่นอุบพลางถูกไคป้อนขนมมาไม่หยุด
"แกล้งนายนี่ก็สนุกดีนะ" ไคกระซิบเบาๆ ข้างหูไอจิซึ่งเรียกสีบนใบหน้านั้นออกมาได้เป็นอย่างดี
"อย่าให้ผมเอาคืนนะ" ไอจิพูดอย่างคาดโทษก่อนจะหยิบชาออกมาดื่ม
"ง่า.....เลิกเรียนแล้ว...." เรนพูดอย่างน้อยใจ
"เอาน่า วันนี้พวกเราต้องไปค้างบ้านเรนคุงนะ" ไอจิว่าพร้อมรอยยิ้ม เรนจึงโดดกอดไอจิทันที
"ทำไมพวกนายต้องไปค้างบ้านเรนด้วยล่ะ?" มิวะถามอย่างสงสัย ไคจึงตอบข้อสงสัยให้ว่า "เพราะพ่อแม่ของพวกเราไม่ค่อยอยู่บ้าน พวกเราเลยต้องดูแลตัวเอง และพวกพี่ๆ ของพวกเราก็ให้ฉัน เรน ไอจิและยาโกยะมาอยู่ด้วยกัน ก็เท่านั้นแหละ" มิวะเลออนและนาโอกิพยักหน้าเข้าใจพลางล็อคประตูห้องชมรม
"ไว้เจอกันพรุ่งนี้" เลออนพูดจบก็เดินออกจากอาคารไปทันที
"โชคดีครับ" ไอจิว่าพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเดินจับมือไคลงไปด้านล่าง
"บายน้าาาา" เรนพูดพลางเกาะนาโกยะแล้วมองไอจิกับไค
"หวานกันจริงๆ เลยนะ" เรนพูดพร้อมรอยยิ้ม นาโกยะมองก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
"แบบนี้ก็ดีแล้วนี่จริงมั้ย" นาโกยะพูดและเดินตามหลังไคกับไอจิไปพร้อมเรน
"ก็ดีจริงๆ นั่นแหละ" เรนพูดพร้อมรอยยิ้มก่อนจะจับมือนาโกยะวิ่งไปหาพวกไค
'ฉันอยากหยุดเวลานี้ไว้ เพราะอยู่กับพวกนายแล้วฉันมีความสุข...แต่กับนายฉันอยากจะหยุดเวลาทั้งหมดไว้กับนาย...มิวะ' นั่นคือคำพูดที่นาโกยะคิดไว้ในใจก่อนจะวิ่งไปเกาะไหล่ไคเป็นการแกล้ง
"กลับไปผมจะทำขนมชุดพิเศษให้ทุกคนนะ" ไอจิยิ้มกว้างให้อื่นๆ
"เย้! ผมรักไอจิคุงที่สุดเลย!" เรนว่าพลางโดดกอดไอจิ ซึ่งเจ้าตัวก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้
"แต่กินข้าวก่อนล่ะถึงจะได้กินขนม" ไคพูดเรียบๆ ส่วนเรนก็พองแก้มใส่อีกฝ่าย
"รู้น่า สั่งเป็นคุณพ่อเชียว" เรนบ่นแกมประชดใส่ ไคมองก่อนจะถอนหายใจแล้วรีบลากคนทั้งหมดไปยังบ้านสึซึงาโมริทันที

+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+

จบแล้วววววว ตอนนี้ไม่ค่อยมีอะไรมากนักก็ขอโทษด้วยนะ อีกหน่อยคงจะต้องให้ไอจิคุงไปจัดการกับคนร้ายบ่อยๆ ซะแล้วสิ ตอนหน้าไรท์จะใบ้ให้แค่ว่าไคจะได้สู้กับไอจิคุง ดูสิว่าสองคนนี้ใครจะเจ็บหนักกว่ากัน! ขอบคุณผู้อ่านที่มาอ่านและมาเม้นกันนะ ขอบคุณที่ให้กำลังใจด้วย ไรท์ซึ้งจริงๆ TT^TT
ออกนอกทะเลอีกแล้ว ไรท์ไปดีกว่า Sayonara จ้าาาา