คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ของเล่นชิ้นที่ 1:: อยากหนีแต่ทำไม่ได้
หลังจากที่มิซึฮะส่งเมลไปหาคางามิแล้วนั้น ไม่เกินสิบห้านาที เด็กหนุ่มผมแดงเข้มคิ้วสองแฉกก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาพร้อมกับของกินเต็มมือ
"นี่กระเพาะคนหรือกระเพาะวาฬ" มิซึฮะถามเสียงเรียบพลางมองของกินที่เด็กหนุ่มหิ้วมาด้วยสายตาเรียบเฉย
"โธ่พี่มิซึฮะ พี่ก็รู้ว่าผมเป็นคนแบบไหน" คางามิพูดพลางแกะห่อขนมปังออกก่อนจะกินยังกับกระรอก มิซึฮะถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยื่นสมาร์ทโฟนของตนไปตรงหน้าของคนที่กำลังกินอยู่ คางามิรีบกลืนขนมปังที่อยู่ในปากทันทีก่อนจะหยิบสมาร์ทโฟนของมิซึฮะไปอ่านข้อความ
"ได้ข่าวมาเพิ่มงั้นเหรอ เจ้าคิเสะนี่ยอดเลยแฮะ...." คางามิพูดเบาๆ ก่อนจะยื่นสมาร์ทโฟนคืนเด็กสาว
"ฉันว่สุดสัปดาห์นี้ฉันจะไปเกียวโต" มิซึฮะพูดพลางดื่มนมรสกาแฟและกินแซนด์วิชไปเงียบๆ คางามิหันมาจ้องมิซึฮะตาโตก่อนจะถามออกมาว่า "จะไปหาอาคาชิเหรอ!!?"
"ใช่ จะไปดูให้แน่ใจน่ะว่าเท็ตสึยะอยู่ที่นั่นจริงรึเปล่า" เด็กสาวตอบและให้เหตุผลด้วยใบหน้าตายสนิท คางามิมองคนที่ตัวเล็กกว่าด้วยสายตาที่เหมือนจะเป็นห่วงก่อนจะถามออกมาอีกครั้งว่า "แล้วใครจะพาพี่ไป?"
"ก็คนขับรถสิ รู้จักกันมาตั้งนานแล้วยังไม่รู้อีกเหรอ?" มิซึฮะพูดพลางเขกหัวคางามิเบาๆ ทั้งๆ ที่เจ้าตัวก็รู้ว่าทางบ้านเธอเป็นยังไงทำจะมาทำลืมอีก ให้ตายสิ
"โทษทีๆ ก็พี่ไม่เหมือนกับลูกรัฐมนตรีเลยนี่นา พี่ดูเรียบง่ายเกินไป จืดจางเกินไป เงียบเกินไป...." คางามิร่ายยาวออกมาอย่างสนุกปาก มิซึฮะนั่งฟังเงียบๆ ก่อนจะแทรกขึ้นมาว่า "มีอะไรเกินอีกมั้ย?"
"มี" คางามิตอบอย่างมั่นใจพลางจ้องหน้ามิซึฮะตรงๆ เด็กสาวเงยหน้ามองคนที่ตัวสูงกว่าเล็กน้อยก่อนที่อีกฝ่ายจะตอบกลับว่า "น่ารักเหมือนเจ้าคุโรโกะมากเกินไป..." ผลั่ว!! เสียงกำปั้นกระทบเข้ากับกลางกะบาลของคางามิดังขึ้นหนึ่งครั้ง เจ้าตัวโรงโอดโอยก่อนจะก้มหน้าเอามือทั้งสองข้างขึ้นมากุมหัว ส่วนตัวต้นเหตุก็นั่งดื่มนมรสกาแฟไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น....
"เฮ้อาคาชิ! วันนี้ไม่มีซ้อมเหรอ?" เนบุยะ เอคิจิเดินเข้ามาถามเมื่อเห็นอาคาชิกำลังออกจากประตูโรงเรียนไปพร้มกับมิบุจิ เรโอะ
"อืม วันนี้ให้ทุกคนได้พักผ่อนกันน่ะ" อาคาชิตอบเรียบๆ ด้วยความหงุดหงิดใจเล็กน้อย เพราะตอนนี้เขาอยากจะรีบๆ กลับบ้านเพื่อจะได้ไปทรมาณร่างเล็กนั่นให้สมใจ
"อือ งั้น..ขอตัวล่ะ บาย" เนบุยะพูดแล้วรีบเดินออกห่างจากอาคาชิทันทีและรีบเดินไปสมทบกับพวกมายูซึมิที่กำลังเดินไปทางโรงยิมเพื่อดูการแข่งแบตมินตัน
"เซย์จัง วันนี้กินยาไม่เขย่าขวดเหรอ ทำไมถึงจะพาฉันไปที่บ้านเซย์จังล่ะ?" เรโอะเอ่ยถามในขณะที่นั่งรถลีมูซีนสุดหรูของตระกูลอาคาชิ
"เปล่าหรอก ผมแค่อยากให้นายไปช่วยงานฮิโตมิโกะน่ะ ให้เขาทำคนเดียวมันไม่ไหวน่ะสิ" อาคาชิพูดพร้อมรอยยิ้มสยองพลางมองภาพจากกล้องวงจรปิดในห้องจากสมาร์ทโฟน เรโอะรับรู้ได้ว่าเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างๆ นั้นไม่ค่อยจะปกติเหมือนชาวบ้านเสียเท่าไหร่แต่ก็ไม่เคยพูดออกไปเพราะไม่อยากตายก่อนวัยอันควร
อาคาชิเลียริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะพูดด้วยใบหน้าราวกับปีศาจว่า "หึๆ......เย็นนี้นายได้เห็นสวรรค์แน่เท็ตสึยะ"
"เฮือก!!!!" ร่างเล็กของเด็กหนุ่มผมสีฟ้าอ่อนกระตุกเล็กน้อยก่อนจะรีบลุกขึ้นมากอดตัวเองไว้โดยไม่สนใจแผลที่ท้องจนทำให้เจ้าตัวเจ็บจนจุกและล้มลงไปกับเตียงนอน
"ท....ทำไงดี....เราจะ.........!!!!!!!" เสียงของคุโรโกะขาดหายไปทันทีที่ได้ยินเสียงลูกบิดประตูดังขึ้น ถ้าเป็นฮิโตมิโกะล่ะ หญิงสาวจะเคาะประตูอย่างน้อยสองจังหวะเป็นการบอกว่าเธอจะเข้ามาดูแล แต่นี่กลับเปิดเข้ามาเฉยๆ แสดงว่า.....เจ้าของห้องกลับมา!!!!!!
"หืม....ตื่นมารอผมเลยงั้นเหรอ น่าดีใจจริงๆ เท็ตสึยะ!!" เด็กหนุ่มผมแดงพูดพลางกระชากผมเด็กหนุ่มผมฟ้ามาบดจูบอย่างรุนแรง ร่างเล็กๆ ที่ถูกทารุณจนไร้เรี่ยวแรงได้แต่มองอีกฝ่ายที่กำลังกัดริมฝีปากของตนจนเลือดซึมทั้งน้ำตา
"เซย์จังทำอะไรน่ะ!!! ทำแบบนั้นเท็ตจังเขาเจ็บนะ!!" เรโอะพยายามจะวิ่งเข้ามาห้าม แต่กลับถูกฮิโตมิโกะสาวใช้คนสนิทของอาคาชิรั้งเอาไว้ เรโอะที่กำลังจะหันไปต่อว่าก็ต้องอ้าปากค้าง เพราะหญิงสาวตรงหน้ามองเขาด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตาก่อนจะพูดออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้นว่า "ฮึก....ท...ท่านเรโอะ...อ...อึก อย่าห้ามนายน้อยเลยคะ ฮือ....ห้ามไป ฮึกอึก....นายน้อยเขา....ก็ไม่ฟัง....ฮือ......" ร่างสูงโปร่งของหญิงทรุดลงกับพื้นพลางเอามือปิดใบหน้าเอาไว้เรโอะมองฮิโตมิโกะสลับกับอาคาชิที่กำลังจิกผมของคุโรโกะอย่างรุนแรงและตบหน้าของเด็กหนุ่มไม่ยั้งมือ...
"นี่มันอะไรกัน....เซย์จัง....." เรโอะแทบจะร้องไห้กับภาพที่เห็น อาคาชิ เซย์จูโร่ตบหน้าคุโรโกะจบบวมแดง แต่เด็กหนุ่มกลับเงียบไม่ส่งเสียงร้องแต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความเจ็บปวด
"ผมจะบอกหน้าที่ของนายเรโอะ ต่อจากนี้ นายจะต้องมาดูแลเท็ตสึยะทุกๆ เสาร์-อาทิตย์ คอยช่วยฮิโตมิโกะเปลี่ยนผ้าพันแผลและอาบน้ำให้เท็ตสึยะ แล้วก็ หากพูดเรื่องนี้ออกไปให้คนอื่นๆ ฟังล่ะก็ นายคงจะรู้ชะตากรรมของนายนะ" อาคาชิพูดออกมาพลางจ้องมองเรโอะไม่วางตา เด็กหนุ่มหน้าสวยพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับฮิโตมิโกะ
"อึก.....อ....อาคาชิ....คุง....ด....ได้โปรด....หยุดทำร้ายผม..." ร่างเล็กพูดเสียงกระท่อนกระแท่น เพราะตอนนี้ร่างสูงได้เอามือบีบคอของเด็กหนุ่มอยู่ อาคาชิแสยะยิ้มโรคจิตก่อนจะพูดออกมาว่า "นายเป็นของเล่นของฉันนะ อย่าขัดขืนผมสิ จำไว้ล่ะ ว่าผมน่ะ คือราชา!!!" พูดจบ เด็กหนุ่มผมแดงก็เหวี่ยงเด็กหนุ่มผมฟ้าอย่างแรงจนคนตัวเล็กกว่ากระเด็นออกจากเตียงหัวไปกระแทกกับมุมของตู้เสื้อผ้าจนหัวแตก
"อึก!!! ค....คุณมัน....ไม่ใช่....อั่ก!!!" คุโรโกะพูดยังไม่ทันจะจบอาคาชิก็เหยียบลงตรงแผลที่หน้าท้องอย่างรุนแรงจนเด็กหนุ่มแทบกระอักเลือด
"นายไม่มีสิทธิ์คัดค้านผม! คำพูดของผมคือประกาศิต และนายจะต้องอยู่ใต้อำนาจผม!!" อาคาชิตะคอกใส่เสียงดังลั่น ร่างเล็กๆ ของคุโรโกะตัวสั่นขึ้นมาทันทีเนื่องจากความกลัวและความเจ็บทางกาย
เมื่ออาคาชิเห็นเช่นนั้นก็ระบายยิ้มอ่อนโยนขึ้นมาก่อนจะโน้มตัวลงมากระซิบด้วยน้ำเสียงอันดุดันว่า "หึๆ ต่อไป ถ้านายยังต่อต้านผม ผมจะทำสิ่งที่นายกลัวที่สุด"
"!!!!" คุโรโกะมองอีกฝ่ายตาค้างด้วยความตกใจ ใบหน้าเปื้อนน้ำตาส่ายหัวไปมาอย่างโดยไม่สนใจเลยว่าเลือดจะไหลออกมามากกว่าเดิม อาคาชิแสยะยิ้มกว้างก่อนจะเลื่อนใบหน้าของตนมาที่ข้างแก้มของเด็กหนุ่มตรงหน้าและทำการเลียเลือดร่างเล็กราวกับสัตว์ป่าที่หื่นกระหาย
"อ....อย่า...อาคาชิ..คุง ผ...ผม... อื้อ!!!" ร่างเล็กเบิกตากว้างเมื่ออีกฝ่ายป้อนเลือดที่เลียแล้วนั้นเขาปากด้วยการจูบ จะขยับหนีก็ไม่ได้ จะผลักออกก็ไม่ได้.....ร่างเล็กของคุโรโกะในตอนนี้แทบจะขยับไม่ได้เลยเพราะความเจ็บปวดที่ร่างกายสะสมมาบวกกับการถูกเหวี่ยงจนกระเด็นเมื่อครู่....
"หึๆ นายไม่มีทางหนีผมได้....ชั่วชีวิต!!!!"
หลังจากที่พวกคางามิเลิกเรียน พวกเขาทีมบาสของเซย์รินก็ตรงดิ่งมายังชมรมทันที แม้จะค่อยๆ ทยอยมาก็เถอะ
ปี๊ดดดดดดด...... เสียงนกหวีดจากโค้ชสาวไอดะ ริโกะดังขึ้นเป็นสัญญาณให้หยุดก่อนจะเรียกตัวมิซึฮะที่กำลังวางเครื่องดื่มของพวกนักกีฬาไว้ให้ไปหา เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังกวักมือเรียกก่อนจะวางของทั้งหมดลงและเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายพลางทำสีหน้าประมาณว่า'มีธุระอะไร'
"เธอมินัดกับพวกอาโอมิเนะคุงไม่ใช่เหรอ ไปซะสิ นี่ก็หมดเวลาที่เธอต้องทำหน้าที่ผู้จัดการพอดีเลย แล้ว.....คางามิคุง! ฉันบอกให้หยุดซ้อมก่อนไงยะ!!! บากางามิ!!!"
"ขอบคุณนะ ฉันไปล่ะ" มิซึฮะพูดเบาๆ ก่อนจะเดินไปเก็บของในห้องล็อคเกอร์นักกีฬาพร้อมกับคางามิที่เดินตามมาด้วยใบหน้าที่บวมไปข้าง
"โอย....รุ่นพี่มิซึฮะ มียาทาแก้ปวดแก้บวมมั้ย" คางามิถามพลางลูบแก้มที่บวมเป่งเบาๆ มิซึฮะมองคนแก้มบวมยังนิ่งๆ ก่อนจะซัดกำปั้นเข้าไปซ้ำแรงๆ
"อ๊ากกกกกกก!!!!!!! เจ็บนะรุ่นพี่!!" คางามิร้องออกมาด้วยใบหน้าเจ็บปวดอย่างสุดซึ้ง....ก็หมัดของมิซึฮะมันธรรมดาซะที่ไหนเล่า!!
"รีบไปได้แล้ว เอ้านี่ยา" เสียงเนิบๆ ดังขึ้นพลางโยนหลอดยาให้ก่อนจะเดินนำออกไปจากห้องชมรม ตามด้วยคางามิที่เจ็บแก้มจนแทบจะร้องไห้
ทั้งสองคนเดินตรงไปยังร้านมาจิเบอร์เกอร์ด้วยความเงียบ.... คางามิเงียบเพราะเจ็บแต่มิซึฮะเงียบเพราะกำลังคิดถึงความปลอดภัยของคุโรโกะ
"พี่มิซึฮะ ระวังเสาไฟ" คางามิเตือนขึ้นพลางเอื้อมมือไปจับต้นแขนแล้วบังคับให้คนตัวเล็กหลบเสาไปตรงหน้า เขาทำแบบนี้เป็นรอบที่เจ็ดแล้วตั้งแต่ออกจากโรงเรียน......คงจะห่วงน้องชายมากล่ะสิ...แต่นี่มันเกินไปแล้วมั้ง!!!
"โอ้! คางามิจจิกับพี่มิซึฮะนี่! โอ้ย~ ทางนี้คร้าบ!" เสียงอันร่าเริงของเด็กหนุ่มผมสีเหลืองทองดังขึ้น ทั้งมิซึฮะและคางามิเงยหน้ามองคนเรียกก่อนจะรีบเดินตรงเข้าไปหา
"หืม....อาโอมิเนะไม่ได้มาด้วยเหรอคิเสะ?" คางามิเอ่ยถามพลางมองหาเด็กหนุ่มร่างสูงผิวเข้มที่ชื่ออาโอมิเนะ เด็กหนุ่มร่างสูงนามคิเสะยิ้มแห้งๆ ก่อนจะชี้ไปยังด้านหลังพลางพูดว่า "กำลังอ่านนิตยสารของไมจังอย่างเมามันส์เลยล่ะฮะ...."
ป้าบ!! เสียงฝ่ามือเพชรฆาตดังขึ้นทันทีที่คิเสะพูดจบ อาโอมิเนะที่ถูกตบหัวเงยหน้าขึ้นต่อว่าทันที "ไอ้บ้าที่ไหนมาตบหัว......ฉัน........" แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเจ้าของฝ่ามือที่ว่านั่น
"ฉันเอง" มิซึฮะพูดเสียงเย็นจนคางามิและคิเสะขนลุก อาโอมิเนะตัวสั่นยังกับเห็นผีก่อนจะก้มกราบขอขมามิซึฮะ
"บอกสอนไปตั้งกี่ครั้งว่าอย่าอ่านหนังสือพวกนี้" เสียงเนิบๆ เย็นๆ ดังออกมาจากริมฝีปากของเด็กสาวร่างสูงช้าๆ แต่บรรยากาศมาคุที่ถูกปล่อยออกมามันกลับตรงข้ามกับคำพูดดโดยสิ้นเชิง อาโอมิเนะก้มกราบขอโทษขอโพยมิซึฮะร่วมยี่สิบนาที ส่วนตัวเด็กสาวร่างโปร่งก็ไม่ได้พูดอะไรหลังจากที่พูดประโยคนั้นจบ
"เอ่อ....ผมว่าเรารีบไปที่ร้านมาจิเบอร์เกอร์กันเถอะฮะ เราจะได้คุยกันซะที" คิเสะพูดพลางดันหลังอาโอมิเนะเดินนำไปก่อน ตามด้วยคางามิกับมิซึฮะที่เดินตามหลัง
เมื่อทั้งสี่คนมาถึงร้านมาจิเบอร์เกอร์ คางามิก็ตรงเข้าไปสั่งเบอร์เกอร์มากินทันที ตามด้วยอาโอมิเนะที่ไปสั่งเบอร์กับโคล่าเช่นเดียวกับคิเสะ ส่วนมิซึฮะเดินไปสั่งมิลค์เชคส์ทั่วไปมาดื่ม คนทั้งสามที่เห็นแบบนั้นก็มองมิซึฮะตาค้าง เพราะว่าร่างสูงโปร่งของเด็กสาวอยู่ในชุดนักกีฬาบาสทั่วไปและผมที่มัดรวบขึ้นไปนั่นทำให้เด็กสาวดูเหมือนกับคนที่หายตัวไปยังกับคนๆ เดียวกัน
"มองอะไรกัน" มิซึฮะถามเรียบๆ พลางดื่มมิลค์เชคส์ คิเสะถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะกัดเบอร์เกอร์ไปคำใหญ่ ส่วนอาโอมิเนะก็ดูดโคล่าและหันไปมองคางามิ ทำให้คนที่กำลังจะกินเบอร์เกอร์ชิ้นที่แปดต้องชะงักและมาตอบคำถามของมิซึฮะว่า "ก็รุ่นพี่เหมือนเจ้าคุโรโกะมากเลยนี่นา"
"เป็นพี่น้องกันก็ต้องเหมือนกันสิ" มิซึฮะพูดหน้าตายก่อนจะหันไปมองคิเสะที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูอะไรบางอย่าง
"อืม....เมื่อฮายามะจากราคุซันพึ่งจะส่งเมลเพิ่มเติมมาฮะ ผมจะเล่ารายละเอียดให้ฟังเลยละกัน...." คิเสะพูดก่อนจะดื่มโคล่าเข้าไปอึกใหญ่และเริ่มอธิบายเรื่อราวให้ฟัง
"หลังจากวันที่คุโรโกจจิหายตัวไป...ถ้านับกันตอนนี้แล้วก็ผ่านมา 20 วันแล้ว และเมื่อ 20 วันก่อนพอดี คนในทีมก็รู้สึกว่าอาคาชิจจิแปลกๆ ไป ขาดซ้อม ลาป่วย และหาข้ออ้างประมาณว่าไปช่วยงานพ่อ แต่จริงๆ แล้วก็ไม่ใครรู้เลยว่าอาคาชิจจิน่ะไปไหนและทำอะไร แต่ช่วงนี้อาคาชิจจิมาเรียนเป็นปกติ และก็มีท่าทางแปลกๆ คือชอบดูอะไรก็ไม่รู้ทางโทรศัพท์ ชอบยิ้มสยองและหัวเราะอยู่คนเดียว สีหน้าบางทีก็เหมือนกับคนวิกลจริต แล้วเมื่อกี้ที่ฮายามะส่งเมลมาบอกผมก็คือ วันนี้มิบุจิ เรโอะไปบ้านของอาคาชิจจิ ฮายามะ เนบุยะและมายูซึมิมองมิบุจิด้วยความตกใจเลยล่ะฮะ เพราะว่าสภาพที่มิบุจิกลับมาก็คือขอบตาแดงก่ำ ตาค่อนข้างบวม ดูก็รู้เลยว่าร้องไห้มาหนัก พวกเขาทั้งสามเลยไปถามมาเกิดอะไรขึ้น แต่มิบุจิไม่ตอบและเดินเข้าไปในอาคารชมรมบาสคนเดียว...นี่คือข่าวคราวล่าสุดฮะ" คิเสะพูดยาวเหยียดก่อนจะดื่มโคล่าเข้าไปอีกอึกใหญ่
"สรุปคือ ตั้งแต่วันที่เท็ตสึหายไป อาคาชิก็แปลกๆ ไปว่างั้น?" อาโอมิเนะถามขึ้นพลางแย่งเบอร์เกอร์จากคางามิมากิน ส่วนคนถูกแย่งก็มองคนแย่งด้วยสายตาเคืองๆ
"ฮะ แต่ผมรู้สึกว่าเรื่องนี้มันมีเบื้องลึกเบื้องหลังนะฮะ....." คิเสะพึมพำพลางลูบคางตัวเองเบาๆ ใช้ความคิด มิซึฮะเงยหน้ามองคิเสะก่อนจะพูดออกมาว่า "นายเองก็คิดเหมือนกันงั้นเหรอ..."
"เอ๋?? พี่มิซึฮะคิดไว้เหมือนกันเหรอฮะ?" คิเสะมองมิซึฮะตาโต เด็กสาวพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะใช้สมองอันชาญฉลาดคิดเล็กน้อย
"อาโอมิเนะคุง คนที่สนิทกับอาคาชิคุงน่ะนอกจากเท็ตสึยะแล้วมีใครอีก?" มิซึฮะถามขึ้นเพราะคิดว่าบางทีมันอาจจะช่วยให้เธอพบน้องชายได้เร็วขึ้น
"มิโดริมะ มิโดริมะ ชินทาโร่" อาโอมิเนะตอบพลางตั้งท่าจะแย้งเบอร์เกอร์จากคางามิต่อ แต่เจ้าตัวดันกินหมดไปแล้ว...
"หืม....อยู่ชูโตคุสินะ....เสาร์นี้คงต้องไปหาเขาซะแล้วสิ...."
"งั้น พวกผมไปกับพี่มิซึฮะได้มั้ย?" อาโอมิเนะถามพลางหมอบลงกับโต๊ะด้วยความเบื่อและง่วง เด็กสาวพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะหันไปให้ความสนใจมิลค์เชคส์ของตนต่อ
"งั้น แยกย้ายกัยกลับก็แล้วกัน คางามิ! ฝากลูกพี่ใหญ่ด้วยนะเว้ย! ส่งให้ถึงบ้านล่ะ!" อาโอมิเนะตะโกนะพูดก่อนจะเดินแยกไปกับคิเสะ มิซึฮะมองหน้านิ่งก่อนจะหยิบกระป๋องกาแฟที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นและขว้างไปกระแทกกลางกะบาลอาโอมิเนะอย่างแม่นยำ
"พูดเหมือนฉันเป็นเด็กสองขวบงั้นเหรอ ไปกันเถอะคางามิคุง" พูดจบก็หันหลังเดินไปทันทีโดยไม่สนใจว่าคนตัวดำจะร้องโอดโอยยังไง
กลับมาทางด้านของอาคาชิกับคุโรโกะ.....ตอนนี้เด็กหนุ่มร่างเล็กร่างกายบอบช้ำเป็นอย่างมาก นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงสี่เสาขนาดใหญ่
"เฮ้อ....สงสัยคงจะต้องให้พักบ้างล่ะนะ ไม่งั้น ถ้านายตายขึ้นมา ผมคงจะเสียใจแย่.....เพราะมีไม่มากหรอกนะ ของเล่นที่ทนไม้ทนมือผมขนาดนี้น่ะ หึๆ" อาคาชิพูดพลางหัวเราะ ใบหน้าของเด็กหนุ่มผมแดงราวกับคนโรคจิตวิปลาส นัยน์ตาราวกับไร้ชีวิตของคุโรโกะสั่นระริกก่อนที่น้ำใสๆ จะไหลออมาจากดวงตา อีกนานเท่าไหร่.....อีกนานเท่าไหร่กว่าเขาจะได้รับอิสระภาพ....
"อ.......อาคา...ชิ.....คุง......" คำพูดแต่ละคำช่างเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก ร่างกายเจ็บไปหมดราวกับกระดูกจะแตกเป็นเสี่ยง แต่คุโรโกะก็ยังฝืน....เพราะเขาอยากจะไปให้พ้นจากเด็กหนุ่มผมแดงตรงหน้า...
"หืม....ยังมีแรงกับเสียงไว้พูดอีกเหรอ....หึๆ ผมจะไม่ทำอะไรนายตอนนี้หรอก แต่ก็ขออย่างนี้ละกัน!" พูดจบ เด็กหนุ่มร่างสูงก็ก้มลงบดจูบอย่างรุนแรงอีกครั้งโดยไม่สนเลยว่าคนร่างเล็กจะร้องประท้วงออกมาทั้งน้ำตาก่อนจะค่อยๆ เลื่อนหน้าไปยังซอกคอขาวๆ และกัดมันจนเลือดสีแดงฉานไหลออกมาเต็มคอ
"อะ...อย่า....ได้โปรด....อาคาชิ...คุง..." นัยน์ที่ไร์แววเอ่ยขอร้องอีกฝ่ายอย่างน่าสงสาร แต่ฝ่ายกระทำกลับมองว่ามันทั้งน่าสมเพชและมีเสนห์ เขาไม่มีทางปล่อยของเล่นชิ้นนี้แน่ๆ....ไม่มีทางและ ไม่มีวัน!!
"ฮิโตมิโกะ พาเท็ตสึยะไปอาบน้ำและทำแผลให้ด้วย ผมจะนอนล่ะ" เด็กหนุ่มผมแดงหันไปบอกกับคนใช้คนสนิทที่ยืนอยู่หลังประตู ฮิโตมิโกะเดินเข้ามาก่อนจะพยักหน้าช้าๆ และอุ้มคุโรโกะเดินเข้าห้องน้ำไป....
"คุโรโกะคุง....ไม่เป็นไรนะ" ฮิโตมิโกะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเหมือนกับจะร้องไห้ คุโรโกะหันไปทางต้นเสียงก่อนที่นัยน์ตาอันไร้แววจะกลับมาสดใสอีกครั้ง...แม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม
"ครับ....ผม...ทนได้.....ขอบคุณที่มาดูแลครับ..." พอพูดจบ คุโรโกะก็หลับไปด้วยความเพลีย และเหนื่ออ่อน
"จะมีครั้งไหนมั้ย....ที่พี่ได้เห็นเธอยิ้มอย่างสดใส.....คุโรโกะคุง...." ฮิโตมิโกะพูดเบาๆ ก่อนจะพาตัวคุโรโกะไปนอนและเดินออกจากห้องของอาคาชิไป....
"ฝันดีเท็คสึยะ ตอนเช้านี้ผมจะไม่ทำอะไรเพื่อให้นานฟื้นสภาพร่างกาย....และหลังจากนั้น...เรามาสนุกกันต่อเถอะ หึๆ"
~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~
จบแล้วจ้า~~~ ตอนที่ 1 จบลงแล้ว Complete ล่ะนะ ตอนนี้คุโรโกะคุงก็ยังน่าสงสารมากๆ.....(นี่ไรท์ซาดิสม์ขนาดนั้นเลย......) ยิ่งแต่งก็ยิ่งอยากเชือดอาคาชิค่ะ และแล้ว ตอนนี้เรโอเน่ก็ได้ล่วงรู้แล้วว่าอาคาชิคุงจริงๆ แล้วเป็นยังไง!!
ตอนหน้า แน่นอนว่าไรท์จะบอกแค่ว่า โมโมอิกับมิโดรินคุงจะมานะคะ แต่คนละช่วง และอะไรกันนะ ความลับที่มิโดริกุมเอาไว้....เขาจะบอกให้รู้กันในตอนหน้าหรือต้องรอเอานะ.....
ไปล่ะคะ หมดหน้าที่ไรท์แล้ว See you นะคะ ^^
ความคิดเห็น