คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : งานแรก *
หลังจากที่ไคกับเรนอธิบายงานของชมรมให้ไอจิและนาโกยะฟังแล้วก็เดินไปทำอาหารเย็น
"ไอจิ ที่ไคกับเรนพูดน่ะ...นายเชื่อมั้ย?" นาโกยะเอ่ยถามแฝดพี่อย่างงงงัน
"ไคคุงพูดย่อๆ แค่ว่า 'ชมรมนี้มีหน้าที่เป็นแบ็คอัพให้ตำรวจ'
แล้วไคคุงก็เป็นประธานชมรมแถมเรนคุงเองก็เป็นรองประธานชมรม
ผมว่าเราควรจะเชื่อนะ" ไอจิให้เหตุผล ซึ่งนาโกยะก็เห็นด้วยกับแฝดพี่ของตน
"เอาล่ะ เรื่องพวกนี้เก็บลงกล่องไปก่อน
ไปช่วยไคคุงทำข้าวเย็นดีกว่านะ" ไอจิเอ่ยพร้อมรอยยิ้มพลางวิ่งตามไคลงไปที่ห้องครัว
ปล่อยให้นาโกยะและเรนแอบยิ้มกับท่าทางของไอจิ
"เฮ้อ.....นี่เรน...ถ้าไม่มีอะไรแล้วปกติชมรมทำอะไรล่ะ?"
นาโกยะเอ่ยถามสิ่งที่คาใจออกไป เรนดื่มน้ำหวานพลางใช้ความคิด
"อืม......คงจัดปาร์ตี้น้ำชาหรือไม่ก็ซ้อมศิลปะการต่อสู้มั้ง
แล้วแต่ว่าตอนนั้นใครเป็นผู้คุมชมรม"
'เรื่องปาร์ตี้น้ำชานี่เป็นความคิดของนายสินะ' นาโกยะคิดพลางทำสีหน้าเอือมระอาอย่างไม่คิดจะปิดบัง
"พี่เรน พี่นายโกยะ พี่ไคให้มาตามไปกินข้าว"
รินแง้มประตูเข้ามามองก่อนจะปิดประตูแล้วเดินลงไปด้านล่าง
"เฮ้อ....ไปเถอะ เขามาตามแล้วนี่" เป็นอีกครั้งที่นาโกยะถอนหายใจก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเรน
ณ ห้องอาหารบ้านโทชิกิ
"ว้าวววว! ไค นายจะจัดแบบฟูลคอสเลยเหรอ!"
เรนถึงกับตาค้าง เพราะไคถึงกับทำอาหารของประเทศฝรั่งเศส
อาหารทั้งหมดครบชุดจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นอาหารเย็นธรรมดา
"ไค...นายไปเป็นเชฟตั้งแต่เมื่อไหร่....ยอดเลย
คราวหลังสอนบ้างนะ" นาโกยะอึ้งเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา
"ได้ คราวหลังจะสอน"
ซึ่งเชฟไคเองก็ไม่ได้หวงสูตรทำอาหารแต่อย่างใด
"เอาล่ะ มากินกันได้แล้ว..."
เรนพูดยังไม่จบประโยคก็ได้ยินเสียงเสียงหนึ่งเข้า
"โห กลิ่นอะไรหอมชะมัด นี่โซยะ ขอยืมตัวน้องนายไปที่บ้านได้มั้ย
หอมจริงๆ นะเนี่ย!" หญิงสาวผมแดงพูดขึ้นพลางตาเป็นประกาย
ส่วนเรนก็รีบวิ่งออกจากห้องอาหารทันที
"เรย์จางงงงงงงงงง!" เรนว่าพลางโดดกอดพี่สาวตนจนหญิงสาวที่ชื่อ'สึซึงาโมริ เรย์'หงายหลังล้มทับหญิงสาวผมสีฟ้า
"โอ้ย! ออกไปนะฉันหนัก!!" หญิงสาวที่ถูกทับว่าพลางจ้องสองพี่น้องอย่างเอาเรื่อง
"พะ พี่โอวาริ...ไม่เป็นไรนะครับ"
ไอจิรีบวิ่งไปหาพี่สาวตนที่โดนสองผมแดงทับทันที
"พี่ไม่เป็นไรจ้ะ โซยะช่วยดึงขึ้นหน่อย"
พอพูดกับไอจิจบก็รีบเรียกคู่หูตนทันที
"ก็ดันไปยืนหลังเรย์ทำไมล่ะ"
ว่าแล้วก็ช่วยอีกฝ่ายก่อนจะเขกหัวเข้าให้
"ง่า.....ไม่ต้องมาเขกหัวเขาเลยนะ" โอวาริว่าพลางพองแก้ม
โซยะก็จับแก้มพองๆ ของอีกฝ่ายพลางหอมแก้มต่อหน้าประชาชี
" อะ....เฮ!!!!!! เอาอีกๆ" ประชาชีคนอื่นๆ
ร้องเฮกันลั่นส่วนคนโดนหอมแก้มก็เอาแต่หน้าแดงพลางจ้องคนทำอย่างคาดโทษ
"เอาล่ะๆ รีบๆ มากินกันได้แล้วนะครับ พี่ไคทำอาหารมาเพิ่มแล้วนะครับ"
รินกับยูจิโผล่หัวออกมาจากห้องอาหารมาบอกพี่ๆ ทั้งหลายที่ยื่นคุยกันอยู่ แล้วทุกๆ
คนจึงเดินเข้าห้องอาหาร
ช่วงเวลาทานข้าวผ่านไปอย่างสนุกสนาน
มีทั้งเสียงทะเลาะของไคกับเรนดังมาเป็นระยะๆ แล้วก็เสียงของเรนขอขนมไอจิเพิ่ม
และเสียงคุยกันตามประสาญาตพี่น้อง และจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไปนอนที่ห้อง
ปล่อยให้ไคกับไอจิเป็นคนล้างจาน
"นายไปนอนเถอะ ฉันล้างเองได้"
ไคพูดพลางมองไอจิอย่างเป็นห่วง
"ไม่หรอกครับ ผมจะนอนพร้อมกับไคคุงและก็จะช่วยไคคุงด้วย"
ไอจิยิ้มกว้างพลางช่วยไคจัดเก็บจานชาม
"ขอบใจนะ ไอจิ"
ว่าแล้วพลางหอมแก้มไอจิหนึ่งที่ซึ่งคนโดนหอมแก้มก็หน้าแดงแข่งกับลูกมะเขีอสุก
"ไคคุงคนบ้า..." ไอจิพึมพำ และหลังจากนั้น........
"โห่...ไค ร้ายลึกนะนาย
แอบขโมยหอมแก้มน้องนุชสุดท้องในหมู่เราได้ไงอ่า...."
เรนที่แอบดูทั้งสองคนอยู่ร้องโห่อย่างแอบเคือง ส่วนนาโกยะทำแค่ผิวปากเท่านั้น
"เชื่อไม่ทิ้งแถวล่ะมั้ง พี่เป็นไงน้องเป็นงั้น"
โซยะที่แอบดูด้วยก็พูดขึ้น ทำให้ไคค้อนใส่ตน
"ฮะๆ ล้างจานเสร็จก็รีบอาบน้ำเข้านอนล่ะ อย่าทำอะไรไอจิล่ะไค
ไม่งั้นผมโกรธจริงๆ ด้วย" เรนว่าพลางพองแก้มก่อนจะเดินกลับห้อง
ตามด้วยคนอื่นๆ
"อย่าให้ถึงคราวฉันเอาคืนล่ะพวกนาย...."
ไคคาดโทษเอาไว้เรียงตัวซึ่งคนโดนคาดโทษก็หนาวหลังไปตามๆ กัน
ยกเว้นแต่พี่ชายไคอย่างโซยะเท่านั้นที่ยังเดินสบายๆ กลับห้องนอน
"คะ ไคคุง...จานผมล้างและเก็บเสร็จแล้ว ของตัวก่อนนะครับ"
ว่าแล้วไอจิก็วิ่หนีไปด้วยความเร็วเสียงส่วนไคก็หัวเราะในลำคอก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองเพื่อผักผ่อน
รุ่งเช้า....
"แว๊กกกกกก!!!!!!!!
สายแล้วๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!" เรนว่าพลางถีบประตูห้องออกมาโดดหยองแหยงหน้าห้อง
"เรน นายจะโวยวายไปทำไม"
ไคเดินออกมาจากห้องรับแขกพลางผูกเนคไทที่ไอจิยื่นมาให้
"ไค ไค แย่แล้ว สายแล้วๆ!" เรนดูร้อนรนพลางชี้นาฬิกา
ไคที่เงยหน้ามองนาฬิกาก็ถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เรน
และทำการเขย่าตัวอีกฝ่ายเพื่อเรียกสติ "เรน ฟังฉันให้ดี ตอนนี้เวลา 06.15น. ไม่ใช่ 09.30น. นายเข้าใจมั้ย
นาฬิกามันตายตอนสามทุ่มครึ่ง!" เรนเอ๋อรับประทานไปชั่วขณะ
ก่อนจะรีบวิ่งไปอาบน้ำแก้เขิน ซึ่งคนอื่นๆ ก็เอาแต่หัวเราะเบาๆ
กับท่าทางของเรน.......
"โห...มื้อเช้าวันนี้ทำแบบอะเมริกันเลยแฮะ"
นาโกยะที่เดินเข้ามาดูในห้องอาหารพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี
ส่วนไคก็แค่มองนาโกยะหน้าตายก่อนจะหันไปทำอาหารต่อ
"ไคคุงครับ มีอะไรให้ผมช่วยอีกมั้ย?" ไอจิถามด้วยรอยยิ้ม
ไคที่ทำอาหารครบทุกคนแล้วถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะคลายออก
"ไม่มีหรอก นายรีบไปกินข้าวไป เดี๋ยวก็เป็นเหมือนเรนหรอก"
คนที่ถูกพูดถึงก็คิ้วกระตุกทันที ส่วนไคเองก็ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนจนน่าหมั่นไส้
"พวกผมไปโรงเรียนก่อนนะ" รินพูดขึ้นหลังจากที่เอาจานไปเก็บแล้ว
"ไปดีมาจ้า รินคุง ยูจัง" เรย์โบกมือให้น้องเล็กของบ้าน
"งั้น เราก็ไปกันได้แล้วล่ะนะ" ไคพูดขึ้นซึ่งคนอื่นๆ
พอมองจานของไอจิ เรนและนาโกยะก็พบว่ามันว่างเปล่าไปแล้ว
'กินเร็วจริงๆ เลยเจ้าพวกนี้' นี่คือความคิดของพวกพี่ๆ
ที่กินไปได้แค่สองสามคำ
"ไปล่ะ / ลาล่ะน้าาา / บายครับพี่ๆ / ไปก่อนนะครับ" ไค
เรน นาโกยะและไอจิเอ่ยลาพวกพี่ๆ ตามลำดับ
"อา บาย / โชคดีนะ / บายจ้า" โซยะ
โอวาริและเรย์ก็บอกลาน้องๆ ก่อนจะรีบกินข้าวต่อ
ไค นาโกยะ เรนและไอจิเดินไปโรงเรียนอย่างสบายใจ
และพอถึงร้านหนังสือไคกับเรนก็รีบลากไอจิและนาโกยะเข้าไปทันที
"ดะ เดี๋ยวสิ ไม่ต้องลากก็ได้นะ" ไอจิรีบขัดขึ้น
ทำให้เรนและไครีบปล่อยสองแฝดทันที
"เกิดเรื่องขึ้นที่เมืองยามิงาตะ หญิงสาวพนักงานออฟฟิตถูกฆ่าตายในห้องนอนของเธอ"
เรนอ่านหัวข้อข่าวหนังสือพิมพ์ ทำให้ไค ไอจิและนาโกยะขมวดคิ้วทันที
"จะซื้อหนังสือพิมพ์ไปสินะ รีบหน่อยเถอะ" นาโกยะพูดขึ้น
ทำให้ไคหยิบหนังสือพิมพ์ไปจ่ายเงินทันที
"รีบไปหาพวกเลออนเถอะ"
เรนว่าหลังจากที่ไคเดินออกมาจากร้านหนังสือ
"อา รีบไปเถอะ" ไคว่าพลางเดินไปโรงเรียน
ส่วนอีกสามคนก็ต้องรีบวิ่งตามเพราะไคเดินเร็วมากจนการเดินปกติของพวกเขาตามไม่ทัน
ณ โรงเรียนมัธยมปลายนางาเสะ
ไค เรน นาโกยะและไอจิเดินเข้าห้องชมรมอย่างไม่รีบร้อน
พอเข้ามาในห้อง เรนก็โทรตามเลออนและมิวะทันที
Koukai
shinai ichido kiri no kyou ga Yume wo tsukamu egao
ninaruyo...
"ว่าไงเรน" เลออนรับโทรศัพท์ทันทีที่เสียงเรียกเข้าของตนดังขึ้น
"เลออน นายกับมิวะรีบมาที่ห้องชมรมเดี๋ยวนี้"
เรนพูดอย่างใจเย็น แต่เลออนรับรู้ได้ว่าในใจลึกๆ ของเรนคงไม่เย็นแน่นอน "อา
ฉันกับมิวะจะรีบไป" ว่าแล้วก็เดินไปลากคอมิวะที่กำลังแอบไปหลีสาวในห้อง B(?)
ไปห้องชมรมทันที
"ดะ เดี๋ยวสิเลออน จะลากฉันไปไหน!!"
มิวะดิ้นเป็นหนูติดจั่น เลออนลากคออีกฝ่ายไปพลางตอบเรียบๆ ว่า
"เรนโทรมาตามให้พวกเราไปห้องชมรม"
มิวะหยุดดิ้นพลางให้อีกฝ่ายลากไปเรื่อยๆ ก่อนจะเอ่ยถามอีกฝ่าย
"เกิดเรื่องเหรอ" เลออนพยักหน้า หลังจากนั้นทั้งสองคนก็มาหยุดอยู่หน้าห้องชมรม
"เข้าไปนะ" เลออนเปิดประตูก่อนจะโยนมิวะเข้าไปในห้อง
"เฮ้ย!!!" โครม!!
นั่นคือเสียงที่ทุกคนได้ยินก่อนจะหันไปมองมิวะที่ตอนนี้ถูกฝังลงกำแพงไปแล้ว
"ไอ้บ้าเลออน! ปล่อยฉันดีๆ ไม่ได้เหรอ!"
มิวะที่ออกจากกำแพงได้แล้วพูดว่าเลออนพลางร้องไห้อย่างเจ็บแค้น [มิวะ: ถูกฝังลงกำแพงเชียวนะ!
จะไม่ร้องได้ไง!]
"เอาล่ะ รีบเข้าเรื่องได้แล้ว"
ไคว่าพลางโยนหนังสือพิมพ์ไปให้เลออน เขารับมันมาอ่านพลางขมวดคิ้ว
ก่อนจะส่งหนังสือพิมพ์ไปให้มิวะ "เรื่องนี้นี่เอง
เมื่อเช้าพี่ฉันโทรมาบอกอยู่นะ รู้สึกว่าวันนี้จะมาหาพ่อของพวกนายด้วยล่ะ ไอจิ
นาโกยะ" มิวะพูดพลางยื่นหนังสือคืนไค
"มาหาคุณพ่อ??" สองแฝดพูดออกมาพร้อมกัน
มิวะพยักหน้าก่อนจะพูดว่า "มาทั้งหมดนั่นแหละ พี่ๆ
ของพวกเราทุกคนจะมาหาพ่อของไอจิกันหมด" ไอจิกับนาโกยะมองหน้ากันเล็กน้อย
พอดีกับที่เสียงเปิดประตูดังขึ้น
"ขอโทษนะที่มาช้า...." นาโอกิรีบเปิดประตูเข้ามาในห้องชมรมทันที
ไคยื่นหนังสือพิมพ์ให้อีกฝ่าย นาโอกิรับมาอ่าน สักพักก็คืนไคทันที
"เอ่อ....ขอขัดจังหวะหน่อยนะ....มิวะคุงรู้จักพ่อของผมได้ยังไง"
ไอจิถามขึ้นทันที มิวะหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะพูดออกมาว่า
"ก็จริงอยู่ที่ชื่อผู้อำนวยการและรองผู้อำนวยการเป็นความลับที่ครูจะบอกนักเรียนไม่ได้
แต่พวกเราเป็นกรณียกเว้นน่ะ" ไอจิพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินไปชงชาให้กับคนอื่นๆ
อย่างรู้หน้าที่
"ฉันว่า.....เที่ยงวันนี้เราต้องไปหาคุณน้าซาโตชิล่ะนะ"
ไคพูดขึ้น ทุกๆ คนในห้องพยักหน้าเบาๆ พอดีกับที่ไอจิยกชามาให้กับคนอื่นๆ
"ไอจิ นาโกยะ อิชิดะ ตอนเที่ยงพวกเราสี่คนจะไปรับ
รออยู่ในห้องล่ะ" ไคพูดขึ้น ทั้งสามคนพยักหน้ารับ
ไคจึงให้ทุกคนแยกย้ายกับกลับห้องเรียน
ช่วงเวลาเรียนอันน่าเบื่อมากลับมาหานาโกยะอีกครั้ง
และครั้งนี้เขาก็หลับไปได้อย่างสงบสุข ซึ่งไอจิก็ไม่ได้ใส่ใจ จดงานในส่วนของตัวเองไปเรื่อยๆ
เพราะคิดว่า กลับไปนาโกยะก็ขอลอกงานที่เขาจดอยู่ดี
"นาโกยะ ต่อไปเราเรียนพละนะ ตื่นไปเปลี่ยนเสื้อได้แล้ว"
ไอจิปลุกแฝดของตนทันที
นาโกยะลืมตามองก่อนจะคว้าชุดพละในกระเป๋าไปเปลี่ยนที่ห้องอุปกรณ์กพร้อมกับไอจิและนาโอกิ
"รู้สึกว่าวันนี้พวกเราจะเรียนพร้อมกับรุ่นพี่ใช่มั้ย" นาโกยะถามพลางใส่เสื้อสำหรับเรียนพละ
"ใช่ แต่ไม่รู้ว่าห้องไหนหรอกนะ
เท่าที่อาจารย์มิทซึโนะฮาระบอกผมมา น่าจะเป็นปีสองห้อง A กับปีสามห้อง
A ล่ะมั้งนะ"
ไอจิที่ใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วก็นั่งสำรวจห้องอุปกรณ์ไปทั่ว
"ไม่เยอะไปหน่อยเหรอ?" นาโอกิถามขึ้น
"ไม่รู้สิ คงจะเป็นการกระชับสัมพันธ์บางอย่างมั้ง
อันนี้ผมก็ไม่แน่ใจหรอก" ไอจิลุกขึ้นทันทีที่นาโกยะและนาโอกิแต่งตัวเสร็จ
หลังจากนั้นพวกเขาก็รีบเดินออกจากห้องอุปกรณ์ทันที
พอไอจิ นาโกยะและนาโอกิเดินมาที่สนาม
สิ่งที่ทำให้ไอจิและนาโกยะตกใจไม่ใช่เรื่องจำนวนคน แต่เป็น.....
"พี่โควริน พี่ซุยโกะ!?!" ไอจิและนาโกยะพูดขึ้นมาเบาๆ
อย่างตกใจก่อนที่ทั้งคู่จะเดินไปหาเด็กสาวผมสีฟ้าอ่อนและเด็กสาวผมสีเหลืองปนทอง
"อ้าว.....ไอจิ นาโกยะ"
ซุยโกะเอ่ยทักลูกพี่ลูกน้องของตนเองด้วยรอยยิ้ม
โควรินหันไปมองก่อนจะยิ้มให้กับทั้งคู่
"ไม่นึกเลยนะว่าพวกเธอจะมาเรียนที่นี่" ทัตสึนากิ โควริน
ลูกพี่ลูกน้องของไอจิพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
ก่อนที่คนทั้งหมดจะรีบแยกย้ายเนื่องจากอาจารย์ที่มาคุมสั่งให้เข้าแถว
"วันนี้ครูจะให้พวเธอวิ่งกันสักห้ารอบ หลังจากนั้น
จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ วันนี้ไม่มีอะไรมากนี่" ครูที่ประจำอยู่ปีสามพูดขึ้นก่อนจะเดินไปนั่งที่ม้านั่ง
"นายวิ่งไหวมั้ย ถ้าไม่ไหวก็ไปบอกอาจารย์มิทซึโนะฮาระนะ"
มิวะเดินมาหาไอจิพลางพูดอย่างเป็นห่วง ไคที่เดินตามมาถึงกับหัวเราะเบาๆ
กับคำพูดของมิวะ ก่อนจะกระซิบบอกมิวะว่า "นายลองให้ไอจิต่อยท้องดูสิ"
ท่าทางของไอจิตอนนี้เหมือนจะงงมากกว่าทำไมมิวะถึงพูดแบบนั้นกับตนพลางมองไคกับมิวะสลับกัน
"ไอจิ....ช่วยลองต่อยท้องฉันหน่อยสิ....เอาสุดแรงเลยนะ"
มิวะที่นึกว่าไอจิจะพวกคนขี้โรคมีแรงน้อยก็พูดไปเช่นนั้น
แต่ไคกับนาโกยะนี่นึกสยองอยู่ในใจก่อนจะถอยห่างไอจิและมิวะไปสองก้าว
"เอ๋? ให้ผมต่อยท้องมิวะคุง....แน่ใจนะครับ"
ไอจิถามเพื่อความมั่นใจ
"ใช่ เอาสุดแรงนายเลย" มิวะพูดอย่างมั่นใจ
'มิวะ....พวกเราจะรอทำศพให้นาย....' ไคและนาโกยะคิดในใจ
ซึ่งพอดีกับไอจิกำลังง้างหมัดจะต่อยมิวะพอดี
"เดี๋ยว! ไอจิ ไว้วันพรุ่งนี้ค่อยต่อยมิวะกันทีหลัง
ตอนนี้ต้องวิ่งก่อน" นาโกยะรีบปรามทันที เพราะถ้าสายตาของเขายักปกติ
เมื่อกี้เขาเห็นสีหน้าของไอจิ...มันดูเย็นชาจนแทบจะไร้ความรู้สึก และน่ากลัวมาก
แต่ถ้าไม่สังเกตให้ดีๆ ก็จะไม่มีใครรู้สึกผิดสังเกต
"ไค...เมื่อกี้นายเห็นใช่มั้ย....." นาโกยะกระซิบถามไค
คนถูกถามพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะกระซิบตอบ
"บางทีถ้ามีเวลามากกว่านี้ฉันจะฝึกให้ไอจิควบคุมสีหน้าให้ดีกว่านี้ สงสัยหลังจากไปหาคุณน้าซาโตชิแล้วคงต้องหาเวลาพาไอจิไปหาคุณน้าซาโตรุบ้างล่ะ
ถ้าเกิดเรื่องเหมือนตอนนั้นอีกคนที่จะเป็นอัตรายคือมิวะ"
พูดคุยกับเสร็จเรียบร้อย ต่างฝ่ายต่างรีบประจำที่และออกตัววิ่งทันที
"โอย.....เหนื่อยจริงๆ เลย...."
นาโกยะพูดพลางทรุดตัวลงนั่งกับพวกไค
"เอาน่า เดี๋ยวก็หมดภาคเช้าแล้วนี่....."
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงง!!!
มิวะพูดยังไม่จบประโยคดี เสียงกริ่งก็ดีงขึ้น
แสดงให้รู้ว่าหมดเวลาเรียนช่วงเช้าแล้ว
"เอาล่ะ....รีบไปหาคุณน้าซาโตชิกันเถอะ" ไคพุดพลางเดินไปเขตของผู้บริหาร
"ผมเขาไปนะคุณน้า" ไม่ว่าเปล่า
ยังเปิดประตู้เข้าไปทั้งที่เจ้าของห้องยังไม่ได้เอ่ยปากสักคำ
"มาเร็วดีนะพวกลูกๆ น่ะ พอดีเลย...พวกพี่ๆ
เขาก็พึ่งจะเข้ามาเมื่อกี้เหมือนกัน"
แต่ละคนมองไปยังบุคคลที่นั่งรออยู่โซฟาอีกด้านของห้อง
"นายบอกเจ้าหนูหัวไม้กวาดไปแล้วสินะ"
หญิงสาวผมสีแสดดูเหมือนพระอาทิตย์ก็ไม่ปานพูดขึ้น มิวะยิ้มแห้งๆ
ให้กับพี่สาวของตนก่อนไคจะพูดขึ้นมาบ้าง
"พวกฉันรู้แล้วล่ะน่ายัยอัคคีภัย"
ไคตอกกลับอย่างเจ็บแสบ(สำหรับหญิงสาว) ไทชิ
มินาโตะลุกขึ้นจากโซฟาพลางจ้องมาที่โซยะ
"มีอะไรมินาโตะ?" โซยะมองเพื่อนสาวของตน
มินาโตะคิ้วกระตุกเล็กน้อยพลางพูดว่า "ถ้าฉันจะมีเรื่องกับน้องนาย
นายจะว่าอะไรมั้ย" โซยะไม่ตอบ เขาเพียงแค่ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจอะไรนัก
ก่อนจะรีบพูดเข้าเรื่องทันที "พวกนายคงจะรู้ใช่มั้ย
ว่าพวกเรามาทำอะไรที่นี่" พวกไคพยักหน้า โอวาริจึงพูดต่อ "เรื่องนี้...ตามที่มิทซึซาดะรายงานพวกเรามา คนที่ร้ายเก็บหลักฐานไปหมดเลย ทำให้พวกเราสืบงานต่อไม่ราบรื่นนัก....พี่เลยอยากให้พวกเธอช่วย"
"ช่วยเรื่องอะไรครับ?" หญิงสาวผมฟ้ายิ้มให้น้องชายของตน
"ช่วยมิทซึซาดะมากกว่า พวกพี่มีงานอื่นต้องทำ
เย็นนี้ก็ไปหาเขาที่เมืองยามิงาตะนะ นี่คือแผนที่ทางไปจ้ะ"
โอวาริยื่นแผนที่ให้ไค เด็กหนุ่มรับไปดูก่อนจะยื่นให้เลออน
"หมดเรื่องของพวกเราแล้ว งั้นไปล่ะ เจอกันทีหลัง
ลาล่ะครับคุณน้า" โซยะบอกลาพวกน้องๆ และบอกลาเซ็นโด ซาโตชิตามลำดับ
"อ่อ....โซยะ ไค น้ามีเรื่องจะบอก วันนี้ทาดาชิกับโยโซระจะกลับมานะ"
สองพี่น้องโทชิกิรีบหันไปมองน้าของตนทันที ซาโตชิเพียงแค่ยิ้ม แล้วจึงพูดออกมาว่า
"วันนี้เจ้าทาดาชิโทรมาบอกพี่ซานาเอะว่าจะกลับมา
ตอนนี้พี่ซานาเอะกำลังไปรอรับที่สนามบิน จริงมั้ยชิสุกะ"
ทุกสายตาจ้องมองไปที่ห้องพักของผู้อำนวยการ เห็นหญิงสาวผมสีครามกำลังยกชามาให้
"คุณแม่?!" โอวาริ
ไอจิและนาโกยะพูดพลางสวมกอดแม่ของตน
"ไงจ๊ะ พวกลูกๆ ไม่ได้เจอกันนานเลยสิ" เซ็นโด
ชิสุกะกอดลูกๆ ของตนพลางลูบหัวเบาๆ สามผมฟ้ายิ้มกับสัมผัสของแม่ตน
จนผู้เป็นพ่อต้องกระแอมขัดจังหวะ "อะแฮ่ม! ไว้ไปรักกันฉันแม่ลูกที่บ้านเถอะ
ทุกๆ คนแยกย้ายกันไปทานข้าวเที่ยงได้แล้ว" แต่ละคนจึงแยกย้ายไปทำภาระกิจของตน
การเรียนช่วงบ่ายผ่านไปอย่างสนุกสนาน
เพราะช่วงบ่ายอาจารย์ถูกเรียกไปประชุมกันตั้งแต่เที่ยงครึ่ง
ทำให้พวกไอจินั่งเซ็งกันอยู่ในห้อง
"ไปปรึกษาเรื่องการทำงานกับไคดีมั้ย" นาโอกิว่า
สองแฝดพยักหน้าก่อนจะรีบลุกจากเก้าอี้
"พวกนายจะไปไหนเหรอ?" เลออนถามขึ้น
และเป็นที่แน่นอนว่าไค เรนและมิวะต้องมาด้วย
"พวกเรากำลังจะไปหาพวกนายพอดีเลยน่ะ"
นาโกยะว่าก่อนจะนั่งลงตามเดิม
"วันนี้ เรนกับเลออนไม่ว่างเพราะต้องทำงาน
อิชิดะก็ต้องไปช่วยงานชมรมบาสที่โรงเรียนมิสึโนะ เพราะงั้น วันนี้คนที่จะไปก็มีฉัน
ไอจิ นาโกยะ มิวะ สี่คน" ไคสรุปให้เสร็จสัพ
ทุกคนพยักหน้ารับเพราะจะหาเรื่องคัดค้านก็หาไม่ได้
"อืม งั้นไปเจอกันที่ห้องชมรมก่อนจะไปละกันนะ"
เรนบอกสถานที่นัดพบที่ง่ายที่สุด
ทุกคนพยักหน้ารับก่อนจะคุยกันเรื่องอื่นเพื่อปิดบังเพื่อนร่วมห้องคนอื่นๆ ของไอจิ
และหลังจากนั้น ก็ถึงเวลาเลิกเรียน
ณ ห้องชมรม
ไอจิและนาโกยะรีบวิ่งไปที่ห้องชมรมทันที
เป็นจังเดียวกับที่มิวะและไคกำลังจะเดินเข้าห้อง
"มาแล้วสินะ ไปพักก่อนแล้วค่อยไปกัน" มิวะพูดพร้อมรอยยิ้ม
ส่วนไคก็เดินนำเข้าห้องไปแล้ว
"ครับ มิวะคุงกับไคคุงก็พึ่งมางั้นเหรอครับ?" ไคพยักหน้าก่อนจะตอบออกไปว่า "พอดีครูใช้ให้ไปที่ธุระการโรงเรียนน่ะ
เลยช้า" ไอจิและนาโกยะพยักหน้า
แล้วทั้งสี่คนก็รีบออกเดินทางไปที่เมืองยามิงาตะทันที (ไม่พักกันแล้วเหรอ)
"เราจะไปกันยังไงเหรอมิวะ" นาโกยะหันไปถาม
มิวะหันมายิ้มให้ "ไปโดยรถไฟไง" ว่าแล้วก็ยื่นบัตรรถไฟไปให้อีกทั้งสาม
"นายไปหามาจากไหน" ไคถามเพื่อนสนิทตน
มิวะยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะตอบไปว่า "ไปขอเอากับพี่มินาโตะมาน่ะ"
ทั้งสามมองมิวะนิ่งๆ ก่อนจะรีบวิ่งไปขึ้นรถไฟทันที
"กว่าจะไปถึงก็สิบห้านาที" ไคพูดขึ้นพลางมองแผนที่ที่โอวาริให้ตนมา
"งั้นฉันโทรไปหามิทซึซาดะก่อนนะ"
นาโกยะว่าพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหามิทซึซาดะ และก็ไม่มีใครสังเกตเลยว่า
ตอนที่นาโกยะพูดว่าจะโทรไปหามิทซึซาดะ
มิวะได้แสดงสายตาน้อยอกน้อยใจออกมาเพียงชั่วครู่ก่อนจะหายไปภายในพริบตา
Wadakamiri
surechigau hibi Kokai mo zenbu issho ni......
"มีอะไรเหรอ" มิทซึซาดะรับโทรศัพท์ทันที
"ออกมารอพวกเราที่หน้าบ้าน"
นาโกยะพูดแค่นั้นก็ตัดสายทิ้งทันที มิทซึซาดะเอือมกับสิ่งที่นาโกยะสั่ง
ก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปรอรับพวกไอจิอยู่หน้าบ้านของผู้ตาย
ผ่านไปสิบห้านาที ทั้งสี่คนก็เดินตามแผนที่ไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งไปเจอกับมิทซึซาดะที่ยืนพิงต้นไม้อยู่หน้าบ้าน
"ท่าทางจะรอนานเลยสิ" มิวะตบไหล่มิทซึซาดะเบาๆ
ชายหนุ่มมองก่อนจะชี้ไปที่ตัวบ้าน
"จะเข้าไปสินะ ตามมา"
ว่าจบมิทซึซาดะก็เดินเข้าไปในบ้านทันที ปล่อยให้เด็กทั้งสี่ตามมาทีหลัง
"นี่คุณมิทซซาดะครับ คนที่ถูกฆ่าตายชื่ออะไรเหรอครับ?"
ไอจิวิ่งเข้าไปกระซิบถามมิทซึซาดะ
ชายหนุ่มยื่นรูปภาพให้ดูก่อนจะพูดออกมา "ผู้ตายชื่อมิยาโมโตะ นัทสึฮะ
ทำงานที่บริษัทซอร์ฟแวร์รายใหญ่ของประเทศ
เสียชีวิตเพราะถูกสายโทรศัพท์รัดคอจนตาย" ไอจิมองรูปของนัทสึฮะก่อนเสียชีวิต
ไคขมวดคิ้วก่อนจะถามชายหนุ่ม "คนที่ตายมีเพื่อนหรือคนรักมั้ย?" เด็กหนุ่มถามในสิ่งที่เขาสงสัยออกไป มิทซึซาดะมองไคก่อนจะตอบ "มีสิ
นายอยากรู้ไปทำไมเหรอ?"
"คนที่ตายถูกฆ่าตายในห้องนอนของตัวเองใช่มั้ย"
มิทซึซาดะยังไม่ได้รับคำตอบ ไคก็ถามต่อทันที นั่นทำให้เพื่อนๆ สงสัย
"ใช่" มิทซึซาดะตอบแค่นั้น ไอจิก็รีบมองหน้าไคทันที
"พวกนายสองคนมีอะไรปิดบังพวกเรารึเปล่า?" มิวะถามออกไป
"ถ้าเป็นคนที่เราไม่รู้จัก แล้วเราจะเชิญเข้ามาในบ้าน
ที่แรกที่เราจะให้เขาเข้าไปคือที่ไหน" ไคถามขึ้นพลางมองอีกสามคนที่ยังงงอยู่
"ห้องรับแขก" นาโกยะเงยหน้ามอง ไคเพียงแค่พยักหน้ารับคำพูดของนาโกยะ
"ใช่ ถึงคนที่เราต้องรับจะเป็นโจรหรือฆาตกรก็ตาม
แต่ถ้าเขาเป็นคนที่เราไม่รู้จักก็ไม่น่าจะพาศพไปไว้ในห้องนอนได้"
ไคตอบข้อสงสัยของมิทซึซาดะ ชายหนุ่มพึมพำออกมาเบาๆ
"คนร้ายจะต้องเป็นคนรู้จักของผู้ตาย.....และต้องเป็นคนที่สนิทมากๆ ด้วย"
"ใช่ครับ
คุณมิทซึซาดะได้ไปสอบปากคำเพื่อนของคนที่ตายมาแล้วสินะครับ" ไอจิถาม
ชายหนุ่มพยักหน้า
"เรื่องนี้ฉันว่าคงจะยาว และมายืนคุยแบบนี้ก็ไม่ดี
ไปที่ร้านกาแฟดีกว่านะ" มิวะว่าพลางเดินนำไปที่ร้านกาแฟที่ว่า ส่วนคนอื่นๆ
ก็ทำได้แค่เดินตามเท่านั้น
ณ ร้านแฟรี่ชูการ์ เฮาท์คาเฟ่
พวกไคเลือกที่นั่งที่อยู่มุมสุดของร้าน
และไม่ลืมที่จะสั่งเครื่องดื่มมาดื่มดับกระหายด้วย โดยที่มิทซึซาดะ
ไคและมิวะสั่งกาแฟเย็น ไอจิสั่งไอซ์ที และนาโกยะสั่งนมผสมน้ำผึ้ง
"เพื่อนสนิทของผู้ตายมีห้าคนและคนรักของผู้ตายด้วยรวมเป็นหกคน
คนแรกชื่อคุณซาซางาวะ ริทสึโกะ
เธอบอกว่าในคืนวันที่คุณมิยาโมโตะถูกฆ่าเธออยู่กับครอบครัวตลอด
เราลองไปถามกับครอวครัวเธอดูแล้ว ก็เป็นจริงตามที่เธอว่า คนที่สองชื่อคุณทาเทยามะ
มาซาโตะ เขาบอกว่าเขาอยู่กับหลานชายและพี่สาวของเขาทั้งคืน เพราะคืนนั้นพี่เขยเขาจะกลับมาจากต่างประเทศ
เลยต้องไปรอรับพร้อมกับพี่สาวและหลานชายของเขา
ไปตรวจสอบพยานก็พบว่าใช่ตามที่พูดจริงๆ...."
ก่อนที่มิทซึซาดะจะร่ายยาวไปกว่านี้ ไคก็ยกมือขึ้นขัดจังหวะก่อน
"มีอะไรงั้นเหรอ" มิทซึซาดะมอง
ไคขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า "แค่บอกชื่อและบอกมาว่ามีพยานที่อยู่ยืนยันก็พอ
ไม่ต้องเอารายละเอียดมาก มันเยอะ" มิทซึซาดะพยักหน้า
"คนที่มีพยานที่อยู่ครบนอกจากสองคนนั้นแล้วก็มีคุณมัทสึเดระ
ซาวาโกะและคุณชิมาคาวะ คาสึโตะ รวมเป็นสี่คนเท่านั้น แต่อีกสองคน คุณอาซาฮินะ
ริวเซย์และคุณคัตสึรากิ ยูระคนรักของผู้ตายไม่มีพยานแน่ชัด
แต่เท่าที่คุณมัทสึเดระและคุณทาเทยามะบอกมา
ดูเหมือนคุณมิยาโมโตะกับคุณคัตสึรากิจะมีปัญหาไม่ลงรอยกันอยู่"
พูดจบก็ดื่มกาแฟพลางมองเด็กๆ ทั้งสี่คนอย่างสนอกสนใจว่าจะทำอย่างไรต่อ
"มีปัญหากันยังไงครับ ทั้งสองคนเป็นคนรักกันนี่?" ไอจิถามขึ้น มิทซึซาดะเปิดดูสมุดพกของตนพลางตอบไอจิว่า
"เท่าที่คุณมัทสึเดระบอกมา ดูเหมือนคุณคัตสึรากิจะติดการพนันน่ะนะ
และมีเรื่องมาขอยืมเงินของคุณมิยาโมโตะด้วย
เธอบอกว่าคุณมิยาโมโตะไม่รู้จะทำไงเลยมาปรึกษากับเธอน่ะ"
ไคขมวดคิ้ว "พาเราไปที่บ้านของคัตสึรากิ ยูระหน่อยสิ"
มิทซึซาดะมองก่อนจะพยักหน้า
"งั้นพวกเราไปรอที่หน้าร้านนะ ขอบใจที่เลี้ยงนะมิทซึซาดะ"
ไคว่าพลางลากไอจิมิวะและนาโกยะออกจากร้าน
"พวกนายกลับมาจ่ายเองสิ!!!"
มิทซึซาดะพูดออกมาอย่างเจ็บใจก่อนจะเดินไปจ่ายเงินค่าเครื่องดื่มของตนเองและของพวกไค
"ขอโทษด้วยนะครับคุณมิทซึซาดะ ไว้คราวหน้าผมจะเลี้ยงตอบแทนนะครับ"
ไอจิบอกกับมิทซึซาดะด้วยความเกรงใจ ชายหนุ่มส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร
ก่อนจะเดินนำไปที่บ้านของคัตสึรากิ ยูระ
เมื่อมาถึงที่หมาย
สิ่งแรกที่ไคทำก็คือให้มิทซึซาดะและมิวะไปเป็นด่านหน้า ส่วนเขา
ไอจิและนาโกยะจะเป็นด่านหลังหรือคอยสังเกตปฏิกิริยาของผู้ต้องสงสัยคนนี้นั่นเอง
กริ๊งงงง!
มิทซึซาดะที่เป็นผู้ใหญ่ที่สุดทำการกดกริ่งประตูบ้านของยูระ
"ครับๆ มาแล้วครับ......อ้าว คุณตำรวจเองเหรอ" คัตสึรากิ
ยูระยิ้มบางๆ ให้กับมิทซึซาดะ
"ครับ ผมจะมาสอบถามเรื่องของคุณมิยาโมโตะน่ะครับ"
ชายหนุ่มผมสีดำแสดงสายตาเคืยดแค้นออกมาเพียงชั่วครู่ก่อนจะหายไปโดยไม่มีใครสังเกต.....แต่ไม่ใช่กับไอจิและนาโกยะ
ทั้งสองคนเห็นได้ชัดเลยว่าเขาแสดงท่าทางอะไรออกมา
"ผมไม่มีอะไรจะบอกคุรอีกแล้วล่ะครับ ขอตัวนะ"
ว่าแล้วก็ปิดประตูใส่หน้ามิทซึซาดะกับมิวะทันที
"แย่จังเลยน้า.........แบบนี้ก็ไม่ได้ข้อมูลอะไรน่ะสิ"
มิวะว่า
"ก็ไม่แน่หรอกนะ จริงมั้ยไอจิ นาโกยะ"
ไคที่เดินมาสมทบพูดขึ้นก่อนจะเดินออกห่างจากตัวบ้าน
"มีแผนอะไรล่ะสินะไค" มิวะถามอย่างนึกสนุก
ไคมองมิวะก่อนจะยิ้มออกมาจางๆ
"หึ...เดี๋ยวก็รู้"
พูดจบก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเรนทันที
Zetsubo...to
eiko...ga azayaka ni furisosogu asa ni...
เสียงเพลงโทรศัพท์ของเรนไม่ได้ทำให้เลออนที่กำลังเหม่ออยู่สะดุ้งตกใจ
แต่กลับเป็นเจ้าของเสียงต่างหากที่ตกใจจนน้ำร้อนลวกมือ
"วะ ว่าไงไค" เรนพูดเสียงสั่น
ส่วนเลออนก็กำลังนั่งปฐมพยาบาลให้กับเรนอยู่
"มาที่ร้าแฟรี่ชูการ์ด่วนเลย" ไคว่า
เลออนเลยคว้าโทรศัทพ์มาจากเรนและเปิดลำโพงก่อนจะถามกลับ "รู้แล้วเหรอ"
"ใช่ แต่ตอนนี้ต้องการให้พวกนายช่วย รีบมาล่ะ"
พูดจบไคก็วางสายทันที
ส่วนเรนกับเลออนก็รีบวิ่งออกจากห้องชมรมตรงมาที่เมืองยามิงาตะ
"นายมีแผนอะไรเหรอไค" นาโกยะถามหลังจากที่ไควางสาย
"แผนนี้ เป็นแผนพื้นๆ เลยล่ะ" ว่าจบก็โทรไปหารินทันที
Tameshite
mirebaii no desu Ima genkai ni ikidzuku chikara...
"ครับพี่ไค" รินรีบรับโทรศัพท์ทันที ยูจิที่ยืนอยู่ข้างๆ
ก็ทำสัญญาณว่าให้เปิดลำโพง
"ช่วยเตรียมของให้พี่หน่อยสิ" ไคพูดขึ้น
"ครับ จะให้เตรียมอะไรครับ?" รินว่าพลางทำท่าให้ยูจิเอาสมุดพกขึ้นมาจดรายละเอียด
"ของที่จะให้เตรียมก็มีชุดพนักงานบริษัทของผู้หญิง เลือดปลอม
วิกผมสีน้ำตาลยาวระดับกลางหลัง รองเท้าส้นสูง เครื่องสำอาง
ขอเน้นไปทางโทนผิวสีขาวซีดนะ และขอไดร์ไอซ์มาถังหนึ่งนะ
เอามาที่บ้านพักของมิวะก่อนหนึ่งทุ่มนะ"
รินแทบจะทรุดกับสิ่งที่ไคให้หามาและเวลาที่ไคกำหนด
"พี่นาโอกิ
พี่ไปยกถังไดร์ไอซ์จากที่บ้านของผมไปเมืองยามิงาตะซอยเจ็ดได้มั้ยครับ"
นาโอกิที่อยู่กับรินและยูจิพยักหน้า
"พี่ช่วยพวกผมหาของด้วยนะ
พวกผมสองคนคงหากันเองไม่ไหวหรอก....อ๊ะ...แวะร้านเสื้อผ้าก่อนนะครับ"
ยูจิและรินลากนาโอกิเข้ามาในร้านเสื้อของผู้หญิง
รินเดินไปหยิบวิกผมสีน้ำตาลที่ไคสั่งทันที
ส่วนยูจิก็เดินไปหาเสื้อพนักงานของผู้หญิงออกมา
และสิ่งที่จะขาดไม่ได้ก็คือเครื่องสำอาง
เด็กน้อยทั้งสองหาของมาจนเกือบครบแล้วและก็รีบนำไปจ่ายเงินทันที
"ของพวกนี้จะเอาไปให้ไคสินะ"
เด็กทั้งสองพยักหน้านาดอกิมองของที่ราคาน่าจะสูงอยู่พอควร
"พวกนายคงเอาสิ่งนั้นมาสินะ" รินยิ้มรับคำของอิชิดะก่อนจะคว้าบัตรเครดิตออกมาจากกระเป๋า
"กะแล้ว รีบซื้อรีบไปเถอะ เส้นตายคือหนึ่งทุ่มนี่"
นาโอกิว่า ส่วนรินก็รีบคว้าของมาทันทีหลังจากที่จ่ายเงินเสร็จ
"เหลือแค่ส้นสูง เลือดปลอมและไดร์ไอซ์" ยูจิพูดพลางมองริน
"ที่บ้านผมมีแน่นอน" รินว่าพลางรีบเดินไปที่บ้านทันที
ณ บ้านสึซึงาโมริ เวลา 18.30น
"กลับมาแล้วเหรอคะคุณหนูริน...คุณหนูยูจิก็มาด้วยแล้ว....."
แม่นมของรินเอ่ยถามพลางมองนาโอกิ
"โค้ชชมรมบาสของพวกผมน่ะและเป็นเพื่อนของพี่เรนชื่ออิชิดะ
นาโอกิครับ คุณป้านานะ ผมอยากได้ไดร์ไอซ์สักถังกับเลือดปลอมประมาณสองถุง
ได้มั้ยครับ" รินถามแม่นมของตน อาเมมิยะ นานะยิ้มออกมาก่อนจะตอบรินว่า
"ได้สิคะ จะเอาไปให้คุณหนูเรนสินะ เดี๋ยวป้าจะให้โทรุลงไปเอาให้
แล้วจะให้ซาวาเบะขับรถไปส่งพวกคุณหนูนะคะ"
รินยิ้มพลางโดดกอดแม่นมของตนก่อนจะวิ่งไปที่หยิบรองเท้าของแม่ตัวเองและไปรออยู่หน้าบ้าน
และหลังจากนั้น ก็มีรถขับออกมาพอดี
"คุณหนูจะให้ผมพาไปส่งที่ไหนครับ"
ชายวัยกลางคนที่แม่นมของรินเรียกว่าซาวาเบะเอ่ยถามทันทีเมื่อริน
ยูจิและนาโอกิโดดขึ้นรถ
"เมืองยามิงาตะซอยเจ็ดครับ เวลาเหลือไม่มาก
ซิ่งเลยนะครับคุณลุงซาวาเบะ" รินพูดอย่างใจเย็น
"เชื่อมือผมได้เลยครับ" ว่าจบซาวาเบะก็ออกตัวซิ่งรถทันที
"เย้ๆ ซิ่งเลยๆ" รินยิ้มร่าเป็นเด็กๆ
จนยูจิอดที่จะเตือนซาวาเบะไม่ได้ว่า "คุณลุงซาวาเบะครับ อย่าเร็วมากนะครับ
เดี๋ยวจะโดนจับเอา" ซาวาเบะหันมายิ้มให้ยูจิก่อนจะบึ่งรถออกไป
ณ บ้านพักของมิวะ เวลา 18.40น
ใช้เวลายี่สิบนาทีกว่าพวกรินจะมาถึงบ้านพักของมิวะ
หลังจากนั้นพวกคนอื่นๆ ก็มาช่วยกันขนของเข้าบ้านพักของมิวะทันที
"เอาล่ะเรน นายจะต้องปลอมตัวเป็นมิยาโมโตะ นัทสึฮะนะ"
ไคว่าพลางสั่งให้มิวะและนาโกยะไปจับตัวเรนเอาไว้
"ไม่ต้องมาจับผมก็ได้
ขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อก่อนนะ....นาโกยะคุงและไอจิจะมาเฝ้าผมก็มานะ"
เรนพูดพลางคว้าเสื้อไปเปลี่ยนที่ห้องนอนของมิวะโดยมีไอจิและนาโกยะตามไป
"หวังว่าจะสำเร็จนะแผนนายน่ะ"
เลออนพูดขึ้นก่อนจะมองไปที่ห้องของมิวะ
"ไม่ต้องห่วงหรอก....มิวะ
โทรหาพี่นายและพี่ของอิชิดะหน่อยสิ"
ไคหันไปหามิวะที่ตอนนี้ก็มองห้องที่พวกไอจิเข้าไปเหมือนกัน
"ได้สิ รอหน่อยนะ"
ว่าจบก็เดินไปหาโทรศัพท์ที่อยู่มนบ้านทันที
Fly
away Atarashii tobira wo hiraiteku.....
"มีอะไรมิวะ" มินาโตะรับสายก่อนจะถามเสียงห้วนกับน้องชาย
"มาที่บ้านพักของเธอเดี๋ยวนี้ และพาพี่ของอิชิดะมาด้วย
เรากำลังจะจับคนร้ายให้"
ไคแย่งโทรศัพท์ไปจากมือของมิวะก่อนจะพูดเสียงห้วนไม่แพ้กัน
"ได้ จะรีบไป"
ว่าแล้วก็เดินไปลากคอพี่ชายของนาโอกิมาและมุ่งหน้ามาที่บ้านพักของตน
หลังจากที่ไควางสายพวกเรนก็เดินออกจากห้องพอดี
ทุกสายตาจ้องมองไปที่เรนอย่างตกตะลึง เพราะเรนนั้นเหมือนกับมิยาโมโตะ
นัทสึฮะเมื่อยังมีชีวิตอยู่มากยังกับเป็นฝาแฝด
"มะ มองอะไรเล่า...."
เรนที่หน้าค่อนข้างจะแดงพูดออกมาอย่างติดขัด
"เปล่านี่....แล้วก็เรน...นายต้องทำเสียงให้เหมือนมิยาโมโตะ
นัทสึฮะให้มากที่สุดด้วยล่ะ"
เรนพยักหน้าหลังจากนั้นไคก็เริ่มแต่งหน้าให้กับเรน
เวลาผ่าไปสิบห้านาที สภาพของเรนนั้นเหมือนมิยาโมโตะ นัทสึฮะมากจริงๆ
ทั้งร่องรอยการถูกรัดคอ ใบหน้าซีดเผือกไร้เลือดฝาด
และที่มุมปากก็มีเลือดปลอมติดอยู่เล็กน้อยดูสยองมากในสายตาคนอื่นๆ
"รีบไปได้แล้ว"
ไคว่าซึ่งพอดีกับที่มินาโตะและชายหนุ่มผมสีดำสนิทเดินมาที่หน้าบ้าน
"จะไปกันแล้วสินะ........เฮ้ย!!! ผีหลอก!!"
ชายหนุ่มผมดำแทบช็อคเมื่อเห็นเรนในสภาพของนัทสึฮะ
"ผีที่ไหน เรนต่างหาก"
มิวะไขข้อข้องใจให้ซึ่งทั้งสองคนก็ปาดเหงื่ออย่างโล่งอก
"ไปกันเถอะ"
ว่าจบคนทั้งหมดก็ออกตัวเดินไปที่บ้านของเป้าหมายทันที
ณ บ้านของคัตสึรากิ ยูระ เวลา 23.40น
เมื่อทุกๆ คนมาถึงที่หมาย มินาโตะก็ทำการไขกุญแจบ้านของคัตสึรากิ
ยูระทันที
"พี่ไปหากุญแจมาจากไหนน่ะ" มิวะถามอย่างสงสัย
"มิทซึซาดะให้มาน่ะ" ทุกสายตาจ้องไปยังที่มิทซซาดะ
และสายตาของมิทซึซาดะที่ไปจ๊ะเอ๋กับเรนเข้าก็ขนลุกและยอมบอกความจริงทันที
"ไปหยิบมาจากกระถางต้นไม้น่ะ...."
แต่ละคนส่ายหน้ากับการกระทำของมิทซึซาดะ
"หยิบไปปั๊มน่ะ และรีบเอามาคืนที่เดิม"
พอมิทซึซาดะพูดจบประโยคทุกคนก็หันมาขอบคุณทันที
"เขาไปได้แล้ว....เบาๆ หน่อยล่ะ"
มินาโตะว่าพลางไปหาที่ซ่อนของตนเองซึ่งทุกๆ ก็หาที่ซ่อนของตนเองเหมือนกัน
ก๊อกๆ!
เรนเคาะประตูห้องนอนของเจ้าของบ้านทันทีส่วนไคก็เปิดขวดไดร์ไอซ์ออกมา
ไอหมอกของไดร์ไอซ์ยิ่งเพิ่มความน่ากลัวให้กับเรนเป็นทวีคูณจนรินต้องปิดตายูจิไว้
"ใครมาเคาะประตูห้องกลางดึกเนี่.........เฮ้ย!!! นะ นัทสึฮะ แก
แกตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ!!" ยูระโวยวายพลางหน้าซีดยังกับไก่ต้ม
"ฉัน...จะมาพานายไปอยู่ด้วยกันไง....ยูระ...."
เสียงของเรนที่ถูกดัดให้เหมือนผีนั้นน่ากลัวว่าถ้าคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อนมาเห็นแบบนี้เข้าคงช็อคตายแน่นอน
"มะ ไม่ กะ แกน่าจะตายไปแล้วนี่
ฉันเป็นคนฆ่าแกเองกับมือทำไมแกถึงยังกลับมา!!"
เหมือนอีกฝ่ายจะเริ่มเสียสติไปแล้วซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่มินาโตะเข้ามาจับอีกฝ่ายทันที
และเรนก็รีบวิ่งหายไปในมุมบ้าน
"คัตสึรากิ ยูระ ฉันขอจับนายในข้อหาฆ่าคนตายโดยเจตนา"
ว่าจบก็สั่งให้พี่ชายของนาโอกิโทรเรียกคนจากสถานี่ตำรวจมาที่บ้านคัตสึรากิทันที
"เรน ไปล้างหน้าก่อนไป ดูๆ ไปแล้วพวกเราชักรู้สึกสยองแฮะ"
มิวะพูดขึ้นกับเรน อีกฝ่ายส่งยิ้มให้
ส่วนเรนตัวจริงนั้นก็สะกิดหลังมิวะให้เขารู้ตัวว่านั่นไม่ใช่เรนตัวจริง
และอีกฝ่ายก็พูดออกมาว่า "ขอบคุณมากนะ...เท่านี้ฉันก็ไปสู่สุขติได้แล้ว...."
หลังจากนั้นก็หายไปทันที ทุกๆ
คนแทบช็อคกับสิ่งที่เห็นเพราะพวกเขาได้เห็นผีตัวจริง!
"ไค คราวหน้าถ้าจะคิดแผนอะไรแบบนี้ไปขอตัวจริงเขาก่อนนะ
ฉันยังไม่อยากกลายเป็นผี" เรนพูดพลางลูบแขนตนเบาๆ และหลังจากนั้น ทุกคนก็ได้กลับบ้านไปพักผ่อนกันเสียที
+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+
จบซะที!
ไรท์ดีใจมากที่ตอนนี้จบลงแล้ว รู้สึกว่าตอนนี้จะยาวเกินไปหน่อย
ขอโทษด้วยแล้วกันน้า และขอบคุณที่มาอ่านกันนะคะ
ไปล่ะ ไรท์ใกล้จะเปิดเทอมแล้วด้วยเซ็งจัง
Sayonara^^
ความคิดเห็น