[Fic Vanguard] Mystery School ชมรมลับ โรงเรียนปริศนา ภาค 1

ลำดับตอนที่ #18 : เข้าค่ายฝึกประสบการณ์

"นาโกยะตื่นสิ" ไอจิปลุกแฝดน้องของตนที่ช่วงนี้รู้สึกจะปลุกยากขึ้นกว่าเมื่อก่อน
"งือ...ของต่ออีกสิบนาทีน่า" พูดจบก็พลิกตัวหนีไอจิทันที แฝดพี่รู้สึกเหนื่อยใจเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจไปตามมิวะให้มาปลุก
"นาโกยะตื่นเดี๋ยวนี้นะ" มิวะเดินเข้ามาใกล้พลางลองใช้วิธีเบสิค
"ไม่เอา จะนอน!..." พูดจบก็คลุมโปงทันที มิวะแสยะยิ้มก่อนจะกระชากผ้าห่มออก
"ออกไป!...จะนอน!...." นาโกยะงอแง จากนั้นมิวะก็จับนาโกยะอุ้มพาดบ่าก่อนจะพาเข้าไปในห้องน้ำ
"เฮ้ยๆ!! นายจะพาผมไปไหนเนี่ย!" นาโกยะดิ้น มิวะแสยะยิ้มก่อนจะพูดออกไปตรงๆ ว่า "พาไปอาบน้ำ" นาโกยะหน้าแดงขึ้นมาทันที เพราะความหมายที่มิวะต้องการจะสื่อคือ 'เขาจะเป็นคนอาบน้ำให้กับนาโกยะ'
"ไม่เอา! ผมจะอาบเอง!" นาโกยะดิ้นพล่านเป็นปลาขาดน้ำ มิวะวางนะโกยะลงก่อนจะลงมือปลดกระดุมเสื้ออีกฝ่าย
"อะ อะ ไอ้บ้ามิวะออกไปนะ!!!!" นาโกยะกุมเสื้อตัวเองไว้พลางถีบมิวะออกจากห้องน้ำ ซึ้งคนถูกถีบก็กระเด็นไปตรงเก้าอี้ที่อยู่มุมห้องพอดี จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงประตูปิดดังลั่น ซึ่งก็พอจะเดาออกว่าอีกฝ่ายคงจะอายจนไม่รู้จะทำยังไง
"จุกเลยมั้ยล่ะ" ไคเดินเข้ามาในห้องพลางมองมิวะที่กำลังกุมท้องตัวสีหน้าราวกับจะตาย
"จุกสุดยอด คราวหน้าจะไม่แกล้งอะไรที่ทำให้อายุขัยตัวเองสั้นและ" มิวะแค่นเสียงพูดออกมา ไคหัวเราะเบาๆ ก่อนจะลากอีกฝ่ายออกจากห้องของนาโกยะ

"ไอ้บ้าๆๆๆๆๆ" นาโกยะพูดพลางหน้าแดงแจ๋ก่อนจะรีบอาบน้ำและเก็บของให้เรียบร้อย
"ไงครับ กว่าจะเก็บของนะ" ไอจิเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มแต่แฝดน้องกลับพองแก้มและมองเขาด้วยสายตาคาดโทษ
"ผมขอโทษก็แล้วกันนะ แต่ทำยังไงได้ล่ะ นายไม่ยอมตื่นนี่นา" ไอจิยอมแพ้แต่โดยดี นาโกยะพองแก้มก่อนจะเดินมายืดแก้มไอจิ
"ผมขอเอาคืนก็แล้วกัน" พูดจบก็พองแก้มตามสเต็ป ไอจิเองก็ปล่อยให้นาโกยะลงโทษตนไปก่อนจะลูกแก้มตัวเองเบาๆ
"วันนี้แล้วสินะ ออกเดินทางตอนเย็น งั้นไปโรงเรียนกันก่อนสักพักแล้วกัน" เลออนพูดขึ้นพลางเดินเข้ามาลากตัวสองฝาแฝดลงไปกินข้าวเช้า

"เฮ้อ...." ไอจิถอนหายใจเบาๆ ต่างคนต่างมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจว่าไอจิถอนหายทำไม
"เป็นอะไรไปไอจิ" ไคที่นั่งข้างๆ ถามขึ้น ไอจิยิ้มเนือยๆ ก่อนจะพูดไปว่า "ผมรู้สึกว่าการเดินทางครั้งนี้อาจจะไม่ราบรื่นกว่าที่คิด" ไคพยักหน้าพลางลูบผมไอจิเบาๆ เพื่อให้คลายกังวล
"เอ...ว่าแต่เรื่องพาสปอร์ตล่ะ?" นาโอกิถามพลางมองนาโกยะและไอจิ ทั้งสองยิ้มให้กันก่อนจะตอบคำถามของนาโอกิว่า "คุณพ่อส่งหลักฐานของพวกเราไปสถานฑูตที่อังกฤษแล้ว แล้วเรื่องเครื่องบินน่ะเราจะนั่งเครื่องบินเล็กของคุณพ่อไปกันน่ะครับ" นาโอกิพยักหน้าก่อนจะมองหารินและยูจิ
"นายมองหาใครงั้นเหรอ?" ไกยาร์ลถามพลางยกจานของคนอื่นๆ ไปเก็บ
"รินกับยูจิไม่อยู่เหรอ?" นาโอกิมองหาเด็กน้อยทั้งสอง มิวะส่ายหน้าพลางพูดว่า "รินกับยูจิอยู่บ้านของไอจิน่ะ เห็นว่าต้องอยู่อธิบายเรื่องราวให้นากิฟัง" นาโอกิพยักหน้าก่อนจะไปช่วยไกลยาร์ดล้างจาน
"พวกนายน่ะรีบตามมานะ" ไคพูดพลางเดินไปหยิบกระเป๋าที่อยู่ในห้องนั่งเล่น
"อือ" ไกยาร์ลตอบรับเบาๆ ก่อนจะรีบล้างจานให้ออกจากบ้านไปพร้อมกับนาโอกิ

 

     ณ โรงเรียนมัธยมปลายนางาเสะ
 

"อิชิดะคุง โอลิเวียคุงตามผมมาเดี๋ยวนี้" มิทซึโนะฮาระพูดเรียบๆ ก่อนจะเดินนำไปส่วนบริหาร
"ครูจะพาพวกเราไปไหนงั้นเหรอ?" นาโอกิถาม มิทซึโนะฮาระหันไปมองก่อนจะชี้ไปยังตึกอำนวยการ
"ห้องของพ่อของพวกไอจิ..." ไกยาร์ลพูดพลางเดินตามมิทซึโนะฮาระไปเช่นเดียวกับนาโอกิ
เมื่อทั้งสามไปถึงก็พบว่าคนในชมรมของพวกเขามาครบกันหมดทุกคน.....ไม่เว้นแม่กระทั่งคนในชมรมหัตถกรรมอย่างอาซากะ คนในชมรมยิงธนูอย่างมิซากิและโควริน เหล่าพี่ๆ ของพวกไอจิ และคนในชมรมเคมีอย่างซางิริก็ถูกเรียกตัวมาด้วย
"นี่มัน.....???" ไกยาร์ลและนาโอกิต่างสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น
"ไค มิวะ เรน เลออน ซางิริ มิซากิ อาซากะ โควริน นี่เป็นคำสั่ง พวกเธอทุกคนที่ฉันเอ่ยชื่อออกมาจะต้องกลับไปอยู่ปีหนึ่งใหม่!" โซยะออกคำสั่งพลางมองเด็กคนอื่นๆ ที่มีสีหน้าตกใจกันเป็นแทบ
"มันเป็นเหตุจำเป็น ส่วนเหตุผลเดี๋ยวฉันจะอธิบายทีหลัง" โซยะพูดเสียงแผ่วเหมือนไม่อยากจะย้ายเจ้าเด็กพวกนี้มาอยู่รวมกันสักเท่าไหร่
"อือ ได้ นายอธิบายมาว่าใครอยู่ห้องไหน" ไคพูดเรียบๆ โซยะมองก่อนจะยื่นรายชื่อของแต่ละคนให้ไค
"อาซากะ โควริน มิซากิอยู่ห้อง B ฉัน มิวะ เรน เลออน ซางิริอยู่ห้อง A งั้นเหรอ...." ไคเงยหน้ามองโซยะ ฝ่ายที่ถูกมองก็พยักหน้าอย่างเงียบงัน
"เหตุผลของนายน่ะฉันพอจะรู้นะ เพราะเรื่องในวันนั้นใช่มั้ยล่ะ" ไคยื่นกระดาษให้กับโซยะพลางกระตุกยิ้มที่มุมปาก โซยะแค่นเสียงออกมาก่อนจะพูดเบาๆ ว่า "นายนี่รู้ทันฉันไปซะทุกเรื่อง" พลางลูบผมเบาๆ เหมือนที่เขาเคยทำเมื่อตอนที่ทั้งเขาและไคยังเด็ก
"เอาล่ะๆ พวกลูกๆ น่ะไปเรียนและไปทำงานได้แล้ว อา....ที่เหลือฝากด้วยนะมิทซึซาดะคุง" ซาโตชิพูดพร้อมรอยยิ้ม มิทซึซาดะเหงื่อตกเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นมาเบาๆ "ตอนนี้ชื่อผมคือมิทซึโนะฮาระต่างหาก" พลางมองพวกไอจิก่อนจะเดินนำไปยังห้องปีหนึ่งA
"ไค อยู่ห้องA น่ะระวังตัวไว้ให้ดี ไม่ใช่แค่ไค แต่พวกนายด้วยเรน มิวะ เลออน ซางิริ" มิทซึซาดะเตือนอีกฝ่ายก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องปีหนึ่งA
"เอาล่ะเด็กๆ วันนี้มีนักเรียนใหม่ย้ายมาห้าคน เข้ามาสิ" มิทซึซาดะในสภาพอาจารย์มิทซึโนะฮาระพูดพลางหันออกไปมองประตูห้อง พวกไอจิที่แอบวิ่งเข้ามานั่งในห้องก็รอดูปฏิกิริยาของคนอื่นๆ เมื่อประตูเปิดออกมาสิ่งแรกที่พวกไอจิได้เจอคือเสียงกรี๊ดของพวกผู้หญิงในห้อง
"กรี๊ดดดดดดดด!!!! รุ่นพี่!!! ><" แต่ละคนกรีดร้องราวกับเจอสัตว์ประหลาด เสียงกรี๊ดนั้นดังมากพอที่จะทำให้ไคและนาโกยะรำคาญได้จึงตะโกนออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายว่า "หุบปาก!!!" และทันทีที่ทั้งสองพูดคำนี้ออกมาห้องทั้งห้องก็เงียบในบัดดล ไอจิ ไกยาร์ล นาโอกิ มิวะ ซางิริและเรนก็อดที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้
"เอ่อ....คงไม่ต้องแนะนำตัวหรอกมั้ง....แต่ตามกฎ พวกเธอแนะนำตัวไปเถอะ" มิทซึโนะฮาระเช็ดเหงื่อของตนเบาๆ ก่อนจะมองไปที่พวกไค
"ชิ ก็ได้...โทชิกิ ไค" ไคพูดอย่างหงุดหงิดเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองมิวะ
"ไทชิ มิวะ ฝากด้วยนะ" ไม่วายยังยักคิ้วหลิ่วตาใส่สาวๆ....ซึ่งอันที่จริงเขาทำใส่นาโกยะต่างหาก
"สึซึงาโมริ เรน" เรนยิ้มกว้างก่อนจะหันไปมองซางิริ
"นัทสึซากิ ซางิริค่ะ" ซางิริพูดพร้อมรอยยิ้มก่อนจะหันไปมองเลออน
"โซริว เลออน" เลออนพูดด้วยท่าทางสบายๆ แต่กลับทำให้นักเรียนส่วนใหญ่กดดันกันเป็แถบเนื่องจากกิติศัพท์ความโหดของเขาเลื่องชื่อซะขนาดนั้น
"เอาล่ะ ครูจะจัดที่นั่งใหม่ นั่งเรียนเป็นคู่ ให้พวกเธอเลือกคู่กันตามสบาย อ่า...ให้นักเรียนใหม่ทั้งห้าเลือกก่อนแล้วกันนะ" มิทซึโนะฮาระพูดพลางมองพวกไค
"ฉันขอเลือก...." ไคพูดพลางเดินตรงไปหาไอจิทันที ส่วนคนที่หวังจะได้นั่งคู่กับไคก็กินแห้วกันเป็นแถว ส่วนมิซากะก็เอาแต่จ้องมองไอจิด้วยสายโกรธเกรี้ยว
"ครูมิทซึโนะฮาระ ผมของคู่กับเรนนะ" เลออนพูดพลางจับมือเรนไปนั่งอยู่หลังห้อง
"อะไรกันเนี่ย..." เด็กสาวผมสีน้ำตาลปนทองพึมพำอย่างไม่สบอารมณ์พลางจ้องเรนอย่างโกรธเคือง
"มีอะไรรึเปล่า คุณคิริซางะ อายูมิ" เลออนพูดพลางมองเด็กสาวที่ชื่อคิริซางะ อายูมิด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย อีกฝ่ายที่ถูกเรียกชื่อก็ชะงักก่อนจะรีบส่ายหน้าด้วยใบหน้าแดงก่ำ
"ฉันก็....ไกยาร์ลคุง" ซางิริพูดพลางเดินไปหาไกยาร์ลที่ยังเอ๋อๆ อยู่
"ผมเหรอ....." มิวะชี้ตัวเองเพราะเขาเป็นคนสุดท้ายที่ยังไม่มีคู่ มิทซึโนะฮาระมองก่อนจะพยักหน้า เขาจึงเดินไปหานาโกยะทันที
"เอาล่ะ ทุกคนได้คู่แล้วสินะ" มิทซึโนะฮาระมองนักเรียนทุกคนนั่งประจำที่ก่อนจะเริ่มสอนไปตามปกติ
"อ่า...พวกชมรมวิจัยภาษาน่ะ ตอนเที่ยงมาเจอครูที่ห้องชมรมนะ ส่วนคนอื่นๆ เดี๋ยวจะมีครูพิเศษมาสอนแทนครู เข้าใจนะ" มิทซึโนะฮาระพูดพลางมองนักเรียนคนอื่นๆ
"ครับ / ค่ะ" นักเรียนคนอื่นๆ ตอบรับกันอย่าพร้อมเพรียง ส่วนมิซากะและอายูมิที่นั่งอยู่ด้วยกันก็ยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะเริ่มคิดแผนที่ทำจะกำจัดเรนและไอจิออกจากชีวิตของไคและเลออน

 

     เวลาพักกลางวัน ณ ห้องชมรม
 

เมื่อพวกไคกินข้าวเที่ยงเสร็จก็รีบตรงมาที่ห้องชมรมทันที และเมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบชายร่างสูงอยู่ในห้องนั้นแล้ว
"เราจะออกเดินทางในอีกสองชั่วโมง พวกเธอจะต้องไปเตรียมของมาไว้ในห้องนี้ เพราะคุณชิสุกะจะเป็นขับรถไปส่งพวกเราที่สนามบิน" มิทซึโนะฮาระอธิบาย ไคพยักหน้าก่อนจะถามไปว่า "พวกเราจะต้องไปเอาของที่เตรียมไว้มาตอนนี้เลยสินะ" ชายหนุ่มพยักหน้า พวกไคจึงรีบกลับบ้านไปเอาของที่เตรียมไว้มาที่ห้องชมรมทันที
"ได้ยินแล้วใช่มั้ยอายูมิ" มิซากะพูดพลางรีบเดินหลบมาตรงบันไดฝั่งตะวันออก
"อือ พวกเราจะแอบตามไปสินะ หึๆ" อายูมิแสยะยิ้มก่อนจะมองเลออน
"ใช่....เราจะต้องกำจัดเสี้ยนหนามชิ้นนั้นออกไปให้ได้" มิซากะแสยะยิ้มก่อนจะเดินออกห่างจากห้องชมรมของพวกไค
"เราจะกำจัดพวกนายให้ได้...เซ็นโด ไอจิ สึซึงาโมริ เรน!" เด็กสาวทั้งสองต่างเห็นพ้องต้องกันก่อนจะแอบไปที่สนามบินและแอบขึ้นเครื่องบินที่พวกไอจิจะต้องเดินทางไปอังกฤษ
ทางด้านของพวกไอจิที่ตอนนี้อยู่ที่บ้านของไค
"เฮ้ๆ บอกไว้ก่อนนะ คนที่เตรียมของไปเยอะน่ะต้องแบกของเอง จะไม่มีการแบกให้หรอกนะ" ไคพูดเสียงห้วนพลางมองสำภาระของคนอื่นๆ
"โอเค เตรียมพร้อมแล้วสินะครับ" เรนยิ้มพลางเดินมายืนข้างๆ ไค
"อืม พวกเราไปกันเถอะ เดี๋ยวมิทซึซาดะรอนาน" นาโกยะพูดขึ้น ต่างคนต่างมองหน้ากันก่อนจะรีบเดินขึ้นรถที่มิทซึซาดะมาจอดรอไว้
"ไปที่โรงเรียนก่อนนะ" ชายหนุ่มพูดพลางปรับกระจก
"อือ ยังไงก็ได้" ไคพูดพลางหันหน้าออกไปมองนอกกระจกตามนิสัย คนขับรถจำเป็นมองคนรุ่นน้องที่ทำตัวไม่เหมือนเด็กอายุสิบหกสิบเจ็ดสักเท่าไหร่ก่อนจะออกรถและตรงไปที่โรงเรียน

เมื่อคนทั้งหมดมาถึงโรงเรียน ก็มานั่งประชุมกับเล็กน้อยเรื่องการไปเข้าค่ายในครั้งนี้
"ในวันพรุ่งนี้ ที่นี่จะหยุดจะเพราะนักเรียนส่วนใหญ่ไปเข้าค่ายกับชมรม และชมรมของเราจะไปเข้าค่ายที่ลอนดอน" มิทซึโนะฮาระพูดพลางยื่นเอกสารให้กับไคที่เป็นประธานชมรม
"ที่นี่มัน.....ที่อยู่ของโฮมส์.....ช่างเลือกสถานที่สร้างบ้านพักซะจริงๆ นะน้าซาโตชิน่ะ" ไคยิ้มมุมปากพลางยื่นเอกสารไปให้ไอจิดู
"ไม่เห็นรู้เลยว่าคุณพ่อสร้างบ้านพักไปที่เบเกอร์สตรีท....คงแอบไปสร้างไว้แน่เลย" ไอจิพูดพลางมองนาโกยะที่เหมือนจะไม่รู้จักบ้านพักหลังนี้
"เอาเถอะ ไปแล้วก็จะรู้เองแหละ" มิทซึโนะฮาระยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ จู่ๆ ก็มีคนมาเปิดประตูห้องชมรมเหมือนจะเป็นการบอกว่าคนคนนั้นมาแล้ว
"นี่เด็กๆ เราไปกันแล้วนะจ๊ะ" เซ็นโด ชิสุกะพูดพร้อมรอยยิ้ม หลังจากนั้นทุกๆ คนก็เตรียมของและเริ่มออกเดินทางทันที
"คุณแม่จะไปลอนดอนด้วยเหรอ?" ไอจิถามขึ้น หญิงสาวผู้เป็นแม่พยักหน้าก่อนจะพูดออกมาว่า "เพราะแม่มีธุระสำคัญที่ลอนดอนน่ะ แล้วก็ ถ้าพวกลูกๆ ไปถึงอาจจะได้เจอกับพี่ซายูรินะ" หญิงสาวออกรถทันที แถมไม่ใช่ช้าๆ ด้วย
"มะ แม่คะ ขะ ขับช้าๆ หน่อย...." นาโกยะพูดพลางหน้าซีด ไอจิเองก็หน้าซีดไม่แพ้กัน....ซึ่งทุกๆ คนในรถไม่มีใครไม่หน้าซีดราวกับไก่ต้ม คนที่สามารถทำสีหน้านิ่งได้ตอลดเวลานั้นมีเพียงแค่โทชิกิ ไค เท่านั้นที่สามารถอ่านหนังสือได้ในขณะที่ชิสุกะซิ่งรถเช่นนี้
"เห...ไคคุงยังสบายๆ อยู่เลยนี่นา อีกนิดเดียวก็ถึงแล้วนี่ ทนๆ ไปก่อนนะจ๊ะ" ไม่วายยังเร่งความขึ้นอีกด้วย ทำเอาคนอื่นๆ อยากจะร้องไห้กับการเดินทางครั้งนี้จริงๆ

 

     ณ สนามบินโตเกียว
 

ทุกคนลงจากรถโดยสวัสดิภาพ.....คนที่ออกมาอย่างสบายๆ มีแค่ไคและชิสุกะเท่านั้น ส่วนคนอื่นๆ พอลงจากรถก็พากันล้มระเนระนาดจนกลายเป็นภูเขามนุษย์ขนาดย่อม
"ไม่ไหวเลยนะพวกนาย" ไคบ่นก่อนจะโยนยาดมให้คนอื่นๆ
"กะ ก็แม่ ขะ ขับรถ บะ แบบนี้ คะ ใครจะทน ดะ ได้" นาโกยะติดอ่างพลางดมแอมโมเนียที่ตนพกมาด้วยเผื่อกรณีฉุกเฉิน
"ฉันยังทนได้เลยทำพวกนายทนไม่ได้?" ไคถามอย่างสงสัย เรน มิวะ นาโกยะ นาโอกิและมิทซึโนะฮาระจึงตะโกนใส่หน้าไคออกมาพร้อมกันว่า "นายไม่ใช่มนุษย์แล้ว!!"
"เอาล่ะๆ รีบไปขึ้นเครื่องกันได้แล้วนะ" ชิสุกะเข้ามาสงบเหตุการณ์ทะเลาะ(?)พลางดันหลังคนทั้งหมดไปยังเครื่องบิน
พอทุกคนทาถึง เจ้าที่คนหนึ่งก็เดินเข้ามาใกล้ชิสุกะทันทีก่อนจะพูดอย่างเคารพว่า "มายลอร์ด ผมจะพาพวกคุณทุกคนไปยังลอนดอนอย่างปลอดภัยเองครับ" ชิสุกะยิ้มพลางตบบ่าอีกฝ่ายเบาๆ "ขอบใจนะเอลฟา แล้วก็ อย่าเรียกฉันมายลอร์ดสิ" ชายหนุ่มนามเอลฟาส่ายหน้าก่อนจะพูดอย่างจริงจังว่า "ก็มายลอร์ดเป็นหัวหน้าใหญ่ของพวกเรา จะเรียกอย่างอีกไม่ได้อีกแล้วนี่ครับ" ชิสุกะยิ้มแห้งๆ กับความหัวรั้นของเอลฟาก่อนจะทำท่าประมาณว่าให้ขึ้นเครื่อง
"เอ่อ....แม่คะ แม่ไปเป็นมายลอร์ดของใครยังไงล่ะเนี่ย" นาโกยะถามอย่างเหนื่อยใจ ชิสุกะยิ้มก่อนจะตอบคำถามของลูกสาวตนว่า "ที่แม่ออกจากการเป็นตำรวจที่โตเกียวนี่ก็เพราะแม่ถูกย้ายไปประจำที่คณะรักษาความปลอดภัยระดับชาติ หรือก็คือตำรวจสากลนั่นแหละ และถูกแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้าสูงสุดของที่นั่น มีอำนาจรองจากผู้บัญชาการสูงสุดไงล่ะ" นาโกยะถอนหายใจเบาๆ พลางคิดว่า 'มิน่าล่ะทำไมถึงไม่ค่อยกลับบ้าน ที่แท้ก็อยู่ลอนดอน'
"ไปกันได้รึยังครับมายลอร์ด" เอลฟาหันมาถามชิสุกะที่ยังยืนอยู่กัวพวกไอจิ
"จ้าๆ ไปกันได้แล้ว" ชิสุกะลากพวกไคให้ตามมาก่อนที่จะมองคนขับเครื่องบิน
"ผะ ผู้บัญชาการ!!" ชิสุกะร้องเสียงหลงทันที ชายหนุ่มร่างสูงอายูราวๆ สี่สิบปีหันมายิ้มให้ชิสุกะที่ตอนนี้วิญญาณกำลังจะหลุดออกจากร่าง
"แหม...เจอหน้าฉันถึงกับวิญญาณหลุดเลยเหรอเซ็นโดคุง" ชายที่ชิสุกะเรียกว่าผู้บัญชาการสูงสุดพูดพร้อมรอยยิ้ม หญิงสาวผมสีครามสะดุ้งก่อนจะยิ้มแห้งๆ และพูดว่า "ผู้บัญชาการเซเบอร์ถึงกับมาเองแบบนี้ไม่ตกใจก็แย่แล้วล่ะค่ะ" เซเบอร์หัวเราะเสียงทุ่มก่อนจะลูบผมชิสุกะเล่นอย่างเอ็นดู
"สองคนนั้นรึเปล่าลูกสาวของเธอน่ะ" เซเบอร์มองไอจิและนาโกยะ ทั้งสองสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบทำความเคารพทันที
"ใช่ค่ะ แต่ดูภายนอกจะเหมือนผู้ชายนะคะ" ชิสุกะเหงื่อตกเล็กน้อย หลังจากที่เซเบอร์และชิสุกะคุยกันตามประสาเพื่อนร่วมงานเสร็จก็เข้าไปประจำที่ของตนและมุ่งหน้าสู่ลอนดอน
"จะเอาเครื่องดื่มอะไรมั้ยครับ?" ไอจิถามขึ้น พวกไคที่กำลังเล่นเกมกันอยู่หันมามองก่อนจะตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า "กาแฟ" ไอจิยิ้มแห้งๆ ก่อนจะเรียกนาโกยะให้ไปช่วย
"นี่เธอน่ะอย่าดิ้นได้มั้ย" จู่ๆ เสียงๆ หนึ่งก็ลอดเข้ามาในโสตประสาทของไอจิและนาโกยะ
"ก็มันอึดอัดนี่นา" อีกเสียงหนึ่งพูดอย่างเอาแต่ใจ ไอจิและนาโกยะมองหน้ากันก่อนจะตัดสินใจดึงผ้าสีขาวผืนนั้นออก
"คุณโนโนมิยะ คุณคิริซางะ?!!" ไอจิตกใจเล็กน้อยพลางมองคนนอกทั้งสองคน
"ชิ...." มิซากะสบถเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับไอจิ
"เสียงดังเชียวนะ...พวกเธอมาทำอะไรที่นี่" ไคและเลออนเดินเข้ามาพลางมองผู้มาใหม่โดยไม่ได้รับอนุญาติ
"อะ เอ่อ..คือ...." ทั้งสองอึกอัก ไคส่ายหน้าอย่างเหนื่อใจก่อนจะพูดไปแบบขอไปทีว่า "ช่างเหอะ มาไกลขนาดนี้จะส่งกลับก็ไม่ได้ ให้พวกนี้ไปด้วยก็แล้วกัน" สองคนนั้นยิ้มอย่างได้ใจก่อนจะขอบคุณไคอย่างสุดซึ้ง
"อย่าก่อเรื่องล่ะ" ไคหันมาทิ้งท้ายคำพูดสุดเย็นชาไว้ก่อนจะเดินออกไปอย่างหงุดหงิด
"เรารีบเอากาแฟไปให้ทุกคนกันเถอะนาโกยะ" ไอจิพูดพลางถือรีบชงกาแฟและจัดใส่ถาด
"อือ" แฝดน้องพูดพลางยกถาดที่ไอจิวางกาแฟไว้แล้วและเดินออกไป ตามด้วยไอจิที่ถือถาดอีกอันตามแฝดน้องของตนออกไป
"คราวนี้แหละ...ที่นายจะต้องถูกคนนั้นเกลียด เซ็นโด ไอจิ!" มิซากะคำรามเสียงต่ำ ส่วนเด็กสาวอีกคนที่ชื่ออายูมิก็จ้องเรนไม่วางตา ยังกับจะกินเลือดกินเนื้อเขา
"เราจะต้องกำจัดสองคนนั้นให้ได้" ทั้งสองพูดออกมาพร้อมกันก่อนจะเดินออกจากห้องเครื่องดื่มมานั่งเล่นกับพวกไคพร้อมรอยยิ้ม ซึ่งหากมองจากเมื่อกี้ก็จะเห็นความต่างกันราวฟ้ากับเหว หลังจากที่ทุกคนเล่นกันไปสักพักก็เริ่มง่วง ก่อนจะหลับยาวจนกระทั่งถึงที่หมาย
ท่าอากาศยานแห่งชาติกรุงลอนดอน...

+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

จบได้ซะที ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมาก ท่านผู้อ่านหลายๆ คนคงจะเอือมไรท์แน่ข้อหาเพิ่มตัวละครไม่หยุดหย่อน =w=" ตอนหน้า เซ็นโด ซายูริจะโผล่มาและพวกมิซากะจะทำให้พวกไคและไอจิมาปากเสียงกัน! จะเป็นยังไงต่อไป ไคและไอจิถึงกับจะเลิกรากันเลยหรือไม่ รออ่านเอาตอนหน้านะคะ^^
ไว้เจอกันนะ บ๊าบบี