[Fic Vanguard] Mystery School ชมรมลับ โรงเรียนปริศนา ภาค 1

ลำดับตอนที่ #16 : เซอร์ไววัล

 "ง่า...น่าเบื่อ" เรนบ่นพลางนั่งมองเลออนที่กำลังอ่านหนังสืออยู่
"นี่เลออน นายออกไปเล่นกับผมหน่อยสิ" เรนยิ้ม เลออนเงยหน้าขึ้นจากหนังสือมามองเรนก่อนจะส่ายหน้าราวกับว่าไม่เห็นด้วย เรนพองแก้มพลางหันไปมองซางิริที่อยู่ในห้องนี้ด้วย
"อืม....ไปเดินป่ากันก็ได้นะ ตอนนี้มันน่าเบื่อจริงๆ นั่นแหละ" ซางิริมองเรนที่กำลังกินขนมฝีมือไอจิอย่างสบายอารมณ์
"นี่เด็กๆ จ๊ะ" จู่ๆ หญิงสาวเพียงคนเดียวในบ้านก็เปิดประตูเดินเข้ามาในห้องพักของเรนกับเลออนพร้อมรอยยิ้ม
"มีอะไรงั้นเหรอคะคุณแม่" ซางิริมองอย่างสงสัย คนอื่นๆ ที่อยู่ในห้องนี้ก็ไม่ค่อยไว้ใจอะไรเท่าไหร่เพราะเซ็นโด ซาโตรุและเซ็นโด โยโซระทำอะไรเหมือนชาวบ้านซะที่ไหน
"เย็นวันนี้เราไปเข้าแคมป์เซอร์ไววัลกันที่ป่านี้เถอะ" โยโซระพูดอย่างนึกสนุก แต่คนอื่นๆ กลับไปสนุกด้วยเพราะป่านี้นอกจากจะขึ้นชื่อเรื่องมีคนตายเยอะแล้วยังขึ้นชื่อเรื่องผีดุอีกด้วย
"น่าสนุกดีนะ เซอร์ไววัลในป่าอาซึสะงั้นเหรอ" ไคพูดเข้าข้างโยโซระพลางยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก
"เห น่าสนใจนะ ไอจิคุงว่าไงล่ะ" เรนหันไปมองไอจิ อีกฝ่ายยิ้มก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย
"งั้น บ่ายสามเจอกันที่หน้าคฤหาสน์นะ เตรียมของให้พร้อมล่ะ" โยโซระพูดก่อนจะเดินออกจากห้องของเรนไป
"เรน ฉันขอถามอะไรหน่อย นายเคยรู้จักเลออนมั้ย" มิวะถามเพราะท่าทางของเรนกับเลออนนั้นค่อนข้างจะเหมือนกันกับตอนก่อนที่เรนจะเสียงความทรงจำของเลออนไป เรนเอียงคอคิดก่อนจะส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มพลางพูดว่า "ผมรู้จักเลออนตอนที่ผมตื่นขึ้นมาในวันนั้นไงมิวะ" มิวะ นาโกยะและซางิริถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะนั่งลงกินขนมต่อ
"นี่ พวกนายไม่ไปเก็บของเตรียมตัวไปตั้งแคมป์เหรอ" เรนเอียงคอมอง ไคและมิวะเดินออกจากห้องทันทีตามด้วยไอจิและไกลยาร์ด สุดท้ายคนที่ออกไปก็คือนาโกยะและซางิริ
"เฮ้อ...งั้นเราก็มาเก็บของกันเถอะเลออน" เรนยิ้มพลางลุกขึ้นจากเตียงเดินไปเก็บของ เลออนมองก่อนจะเดินเข้าไปกอดเรนจากด้านหลัง
"ละ เลออน!!" เรนสะดุ้งตกใจพลางหน้าขึ้นสีระเรื่อ เลออนรัดอ้อมกอดของตนให้แน่นขึ้นอีก เรนที่หันหลังอยู่ก็หน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ
"เรน...เมื่อไหร่นายจะจำฉันได้ซะทีนะ" เลออนพูดขึ้นเบาๆ เรนมีสีหน้าตกใจก่อนจะหันไปมองเลออน
"ผม....ผม...นายรู้จักผมตั้งแต่ตอนไหนงั้นเหรอ" เรนถามพลางหลบสายตาเลออน อีกฝ่ายมองก่อนจะตอบเรียบๆ ว่า "ตั้งแต่ที่นายและฉันอยู่ม.ต้น" เรนชะงักค้างก่อนจะก้มหน้าใช้ความคิดของตน
'ผม...ผมกับนายกับผมเราเคยรู้จักกันมาก่อน....แต่ทำไมผมถึงจำเรื่องเกี่ยวกับนายไม่ได้ล่ะ!?' เรนมีสีหน้าสับสนพลางเงยหน้ามองเลออน พลันจู่ๆ น้ำตาหยดเล็กๆ ก็ไหลออกมาจากดวงตาสีแดงคู่นั้น เลออนตกใจก่อนจะรีบเช็ดน้ำตาให้เรนอย่างอ่อนโยน
"รีบเก็บของกันเถอะ อีกเดี๋ยวก็จะบ่ายสามแล้วนะ" เลออนพูดพร้อมรอยยิ้ม เรนพยักหน้าโดยไม่พูดไม่จาก่อนจะรีบเก็บของให้เรียบร้อย
 

     เวลา 15.00น
 

ทุกคนเริ่มทยอยกันออกมาหน้าคฤหาสน์ทรานซิเวลเนีย โยโซระที่ออกมารออยู่นานแล้วก็เช็คประชากรดูคร่าวๆ "ทุกคนมาครบแล้ว งั้น พวกเราไปกันเถอะ" โยโซระยิ้มพลางเดินไปทางทิศตะวันออกของป่าอาซึสะ
"เดี๋ยวก่อนนะ ทิศตะวันออกของที่นี่คือสุสานนะ" ไคขมวดคิ้ว โยโซระยิ้มก่อนจะเดินต่อ
"สรุป ต้องตามไปสินะ" นาโกยะพูดพลางถอนหายใจก่อนจะเดินตามโยโซระไป
"ตั้งแคมป์ที่สุสาน น่าสนุกดีนะครับไคคุง" ไอจิหันไปมองไค อีกฝ่ายก้มมองก่อนจะยิ้มมุมปากให้
"งั้นไปกันเถอะ" ไอจิยิ้มพลางจับมือไคเดินตามโยโซระและนาโกยะไป
"เฮ้ๆ รอด้วยสิ" ส่วนพวกที่เหลือก็ต้องตามไปอย่างช่วยไม้ได้ ทุกคนใช้เวลาในการเดินป่าอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งถึงสถานที่ตั้งแคมป์
"สมกับเป็นสุสานร้าง" ไคมองก่อนจะเดินเข้าไปในสุสาน ตามด้วยคนอื่นๆ
"ที่ตั้งแคมป์จะอยู่ด้านข้างสุสานนะ" โยโซระพูดขึ้นพลางเดินไปอีกด้านของสุสาน
"งั้น เราไปตั้งเตนท์กัน" มิวะพูดพลางเดินตามโยโซระไป
"หวังว่าจะไม่เจออะไรพลึกๆ นะ" ไคพึมพำพลางช่วยมิวะตั้งเตนท์
"เอาล่ะ ทุกคนมาที่นี่หน่อยสิ อ้อ เรนกับเลออนคุงช่วยไปเก็บฟืนให้อาทีนะจ๊ะ" เรนและเลออนพยักหน้าก่อนจะเดินเก็บฟืนตามคำสั่ง
"คุณแม่ค่ะ มีอะไรจะคุยกับพวกเรางั้นเหรอ??" ซางิริพูดพลางมองแม่ของตนอย่างสงสัย โยโซระทำสัญญาณให้เงียบก่อนจะพูดออกมาเสียงเบาว่า "พวกเราต้องรีบไปจากที่นี่....ยกเว้นไคแลไอจิคุงที่จะต้องอยู่กับเรนและเลออนคุง" คนอื่นๆ ต่างมีสีหน้าตกใจ โยโซระจึงต้องพูดต่อว่า "เพราะเราจะต้องฟื้นความทรงจำให้เรน แต่ว่า ถ้าหากปล่อยสองคนนั้นไว้ทั้งสองจะหาทางกลับคฤหาสน์ไม่ได้ จึงต้องให้ไคกับไอจิคุงที่ชำนาญทางในป่าอยู่ด้วยไง" ทุกๆ คนพยักหน้า ส่วนไอจิและไคก็ทำตามหน้าที่ คือเข้าไปจัดของในเตนท์ส่วนคนอื่นๆ ก็รีบจากไปจากสถานที่ตั้งแคมป์ทันที
"ทำแบบนี้จะไหวแน่เหรอครับเนี่ย" ไอจิบ่นเล็กน้อย ไคที่นั่งข้างๆ ก็เอื้อมมือมาลูบผมไอจิเบาๆ ก่อนจะดึงเข้ามากอด
"ต้องได้สิ และเรนจะต้องจำเลออนได้" ไคพูดเสียงเบาพลางลูบผมไอจิเล่น
"แต่ว่า...ตอนนี้ได้เวลาข้าวเย็นซะแล้วสิ พวกเรนคุงคงจะกลับมากันแล้ว ต้องรีบหาข้อแก้ตัวซะแล้วล่ะ" ไอจิขมวดคิ้ว ไคยิ้มก่อนจะเดินออกจากเตนท์ไป
"เห....คนอื่นๆ หายไปไหนกันหมดล่ะครับเนี่ย" เรนมองรอบๆ ก็พบแค่ไคและไอจิสองคน เลออนที่พอจะรู้เรื่องคร่าวๆ ก็ไม่พูดไม่จาพลางส่งกองฟืนให้กับไค
"คนอื่นๆ น่ะกลับไปแล้ว" ไคพูดรียบๆ เรนมองไคเหมือนต้องการให้อธิบายมากกว่านี้
"จู่ๆ อาซาโตรุก็โทรมาหาอาโยโซระ บอกว่าให้พาทุกคนกลับมาที่นี่ด่วน แต่พวกนายยังไม่กลับมา อาโยโซระเลยให้พวกเราอยู่กับนาย พรุ่งนี้เราก็กลับแล้ว คงไม่มีปัญหานะ" เรนและเลออนพยักหน้าก่อนจะไปช่วยพวกไคทำอาหาร
"เลออน นายหาเวลาอยู่กับเรนเถอะ ถ้าฉันทำอาหารเย็นเสร็จจะไปเรียกเอง" เลออนพยักหน้าพลางเดินเข้าไปหาเรนในเตนท์
"เรน..." เลออนเรียกอีกฝ่ายเบาๆ เรนที่กำลังใช้ความคิดสะดุ้งก่อนจะมองเลออนด้วยความตกใจ
"เล...ออน" เรนพูดขึ้นเบาๆ อย่างตกใจเล็กน้อย ส่วนเลออนก็เดินไปนั่งข้างๆ เรนแล้ว
"นาย...จำฉันได้บ้างรึยัง..." เลออนพูดเสียงแผ่ว เรนมองเลออนอย่างเศร้าใจก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเลออนไว้
"ถึง...ถึงผมจะยังจำไม่ได้ แต่..แต่ว่า...." เรนพูดติดๆ ขัดๆ เลออนยิ้มบางๆ กอดจะดึงเรนเข้ามากอดแนบอก
"ฉันจะทำให้นายจำให้ได้....และฉันจะได้พูดคำนั้นกับนายซะที" เรนเอียงคอมองอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป สักพักไอจิก็มาเรียกพวกเขาทั้งสองไปกินข้าวเย็น
"ว้าว...นี่ขนาดไม่ได้อยู่ในบ้านนะเนี่ย" เรนมองอาหารเย็นที่ไคทำ ส่วนไคก็แค่ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเริ่มกินข้าว
"รีบกินเข้าล่ะ" ไคพูดพลางมองเรนกับเลออน ไอจิที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็กุมมือไคไว้ก่อนจะบีบเบาๆ เพื่อนให้รู้ว่ากำลังมีอะไรบางอย่างมาทางนี้
"กินหมดแล้วใช่มั้ย" ไคมองจานของแต่ล่ะคนก่อนจะเอาไปทิ้งขยะ(จานกระดาษที่ซาโตรุประดิษฐ์)
"ปัง! ปัง! ปัง!" จู่ๆ เสียงปืนก็ดังขึ้น ทั้งสี่คนต่างตกใจกับสิ่งที่ได้ยินก่อนจะรีบเดินไปหาต้นเสียง
"ไคคุง...เรื่องนี้พวกพี่ๆ ต้องมีส่วนรู้เห็นแน่" ไอจิขมวดคิ้วพลางมองไปยังต้นเสียง ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสีดำมีปืนพกอยู่ในมือ...ดูยังไงก็ไม่มีทางเป็นตำรวจได้แน่
"ผู้ชายคนนั้น....กำลังหนีอะไรบางอย่าง" เรนพูดพลางเดินเข้าไปหาชายคนดังกล่าวแต่โดนไคจับมือไว้เหมือนจะไม่ให้เขาไป
"เด็กม.ปลายงั้นเหรอ เหอะ พอดีเลย.." ชายคนนั้นะพูดพลางคว้าตัวไอจิเข้ามาและเอาปืนจ่อที่ขมับของเด็กหนุ่ม ทั้งไอจิทั้งพวกไคต่างตกใจกับการกระทำนั้นแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
"หนอย หนีมาแถวนี้ยังจับคนอื่นเป็นตัวประกันอีก....ไอจิ!" เรย์และโอวาริที่ิวิ่งตามชายคนนั้นมาพูดอย่างตกใจ เพราะตัวประกันที่ว่าคือไอจิ....ไม่รู้ว่าคนร้ายคิดผิดหรือคิดมาดีแล้วกันแน่ที่จับไอจิเป็นตัวประกัน
"ปล่อยไอจินะ" โอวาริพูดเสียงแข็ง ชายหนุ่มยักไหล่เป็นเชิงปฏิเสธก่อนจะยิงปืนไปโดนเข้าที่ไหล่ของโอวาริ
"อึก!!" หญิงสาวผมสีฟ้าไม่ร้อง แต่กลับทนความเจ็บเอาไว้ก่อนจะมองไปที่ไอจิ
"ปล่อยผมเถอะครับ" ไอจิเงยหน้ามองชายคนดังกล่าวด้วยสายตาที่ปกติ แต่ถ้าคนที่อยู่ด้วยกันกับไอจิบ่อยจะรู้ว่าตอนนี้เขากำลังโกรธ
"ไม่! ฉันจะพาแกไปกับฉัน!!" ชายหนุ่มตะคอกใส่ไอจิ เด็กหนุ่มมีท่าทางไม่สะทกสะท้านก่อนจะใช้ศอกกระทุ้งท้องอีกฝ่ายจนจุก และแย้งปืนออกจากมือเขา
"บอกให้ปล่อยดีๆ แล้วไม่ยอมปล่อย ให้ตายสิ" ไอจิพึมพำก่อนจะเดินเข้าไปใกล้กับชายคนนั้น
"หึ...ฉันไม่มีทางจะมาหยุดแค่นี้หรอก!" อีกฝ่ายลุกขึ้นพลางวิ่งไปอีกทาง ไคที่กำลังจะวิ่งตามไปก็โดนยิงสะกัดไว้ก่อน
"ชิ..." เรย์สบถอย่างขัดใจก่อนจะหันไปมองโอวาริที่กำลังห้ามเลือดอยู่
"โอวาริจังไม่เป็นไรนะ" เรย์เข้าไปดูอาการ พอเช็คดูดีๆ แล้วก็พบว่ากระสุนได้ทะลุออกจากไหล่ซ้ายไปแล้ว ซึ่งถือว่าไม่ค่อยอันตรายเท่าไหร่ก่อนจะโทรไปตามโซยะ

Hitasura susumu mirai wo Kirihiraku no wa kesshite orenai PURAIDO...

"อา ว่าไงเรย์" โซยะรับสายพลางเก็บหลังฐานสำคัญบางอย่างได้ก่อนจะยื่นให้กับมิยูกิ
"โซยะรีบมาด่วยเลยนะ โอวาริถูกยิง แต่ไม่บาดเจ็บมาก ตอนนี้ฉันกับเรนจังกำลังปฐมพยาบาลให้อยู่ นายกับมิยูกิน่ะรีบมานะ!" เรย์ตะวาดใส่ก่อนจะรีบตัดสาย ส่วนโซยะและมิยูกิต่างก็รีบมุ่งหน้ามาที่นี่ทันที
"เรย์ฉันไม่ไร รีบไปหาโซยะกันเถอะ" โอวาริพูดพลางขมวดคิ้ว เพราะเรย์ดันไปกดแผลเธอไว้น่ะสิ
"ไม่ได้ โอวาริ ถอดเสื้อ" เรย์สั่งเสียงเรียบ โอวาริส่ายหน้าไปมาช้าๆ อย่างระอาใจก่อนจะถอดเสื้อออก
"เฮ้ย!" เลออนรีบหันหน้าหนีทันที เรย์และเรนต่างหัวเราะกับท่าทางของเลออนก่อนที่ไคจะจับบังคับให้เลออนหันมามองโอวาริ
"ที่แท้ก็ใส่เสื้อแขนกุดทับไว้นี่เอง..." เลออนพูดอย่างเบาใจก่อนจะได้ยินเสียงคนวิ่งมาทางนี้
"โอวาริ!" โซยะวิ่งเข้ามาใกล้พลางขมวดคิ้ว โอวาริหลบสายตาทันทีก่อนจะปล่อยให้เรย์ปฐมพยาบาลต่อ
"เสร็จแล้ว" เรย์พูดพลางถอยห่างจากโอวาริ ส่วนเรนก็เดินไปยืนอยู่ข้างๆ เลออน
"กลับกันเถอะ" โซยะพูดพลางอุ้มโอวาริและเดินจากไป
"อะ อ้าว รอก่อนสิ!" มิยูกิพูดพลางลากเรย์ตามโซยะไป
"ให้ตายสิ พวกเราก็กลับไปพักผ่อนเถอะ" พูดจบไคก็ลากไอจิเข้าเตนท์ทันทีก่อนจะคอยแอบมองปฏิกิริยาของเรนและเลออน
"งั้นเราก็กลับกันเถอะนะครับ" เรนยิ้มพลางเดินเข้าเตนท์ เลออนมองก่อนจะเดินตามเรนเข้าไป
"เรน..." เลออนมองเรนด้วยสายตาที่จริงจังจนเรนไม่กล้ามองเลออนตรงๆ
"มะ มีอะไรงั้นเหรอ...!!!" เรนพูดยังไม่ทันจบประโยคเลออนก็คร่อมอีกฝ่ายไว้ เด็กหนุ่มตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ส่วนเลออนก็เอาแต่จ้องเรน
"นะ นาย...ผมเป็นผู้ชายนะ..." เรนพยายามหาทางหนีแต่เลออนกลับพูกขึ้นมาว่า "ฉันรู้นานแล้วว่านายเป็นผู้หญิง" เรนชะงักพลางมองเลออนอย่างตกใจ อีกฝ่ายพอพูดจบก็เอาแต่เงียบ
"เอ่อ...เลออน" เรนหลบสายตาก่อนจะค่อยๆ ผลักเลออนออกช้าๆ ซึ่งเจ้าตัวก็ยอมแต่โดยดี
"นี่เรน" เลออนก้มหน้าพลางเรียกอีกฝ่ายเบาๆ เรนหันไปมองเลออนที่กำลังก้มหน้าอยู่ จู่ๆ ก็มีภาพบางอย่างไหลเข้ามาในหัวของเรน
"อึก...." เรนหลับตาแน่น เลออนที่ก้มหน้าอยู่ก็รีบเงยหน้าขึ้นมามองเรนที่กำลังกุมหัวตัวเองพลางทำหน้าทรมาน
"เรน นายไม่เป็นไร" เด็กหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง เรนพยายามที่จะมองเลออนแต่ก็ทำไม่ได้ก่อนจะตะโกนออกมาดังลั่นว่า "ปวดหัว!! ปวดจนจะระเบิดอยู่แล้ว!!!" เสียงของเรนดังพอที่จะทำให้ไคและไอจิวิ่งเข้ามาในเตนท์ของทั้งสองได้ ผู้มาใหม่ทั้งสองมองอย่างตกใจก่อนที่ไคจะเดินเข้าไปกดตัวเรนให้นอนลง
"เรนคุง...." ไอจิพูดอย่างกังวลใจ ไคหันไปมองเลออนที่ตอนนี้มีท่าทางเหมือนจะไม่ค่อยเข้าใจสถานะการณ์
"ตอนนี้ต้องปล่อยให้เรนอยู่กับเลออน ไอจิไปกันเถอะ" ไคพูดพลางเดินออกจากเตนท์ ไอจิที่ไม่รู้จะทำยังไงจึงเลือกที่จะตามไคออกไป
"นี่ไคคุง...เรนคุงน่ะ.." ไอจิพูดอย่างกังวล แต่เขายังพูดไม่จบประโยคดีไคก็รีบสวนขึ้นทันที
"เรื่องนี้ต้องให้เลออนจัดการเท่านั้น เราจะยุ่งไม่ได้ เพราะคนที่เรนลืมคือเขา...ไม่ใช่พวกเรา" ไคพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างหม่นหมอง ไอจิมองก่อนจะจับมือไคและยิ้มให้เหมือนจะให้กำลังใจ

ทางด้านของเรนและเลออน...
"อึก...เลออน...ผม..." เรนกุมหัวพลางร้องไห้ออกมาไม่หยุด ส่วนเลออนก็ลูบผมเรนเบาๆ พลางยิ้มน้อยๆ "นายทำใจให้สงบนะ และพักผ่อนซะ" เรนพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ ล้มตัวลงนอน
"เรน..." เลออนมองอีกฝ่ายก่อนจะเดินออกไปหาไคและไอจิ
"เกือบแล้วเหรอ" ไคยืนกอดอกพิงต้นไม้พลางมองเลออนที่เดินเข้ามาใกล้
"อือ ตอนนี้หลับแล้วล่ะ" เลออนพูดเสียงแผ่ว ไอจิตบบ่าอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้
"พยายามต่อไปนะครับเลออนคุง" ไอจิพูดพร้อมรอยยิ้ม เลออนยิ้มเนือยๆ ก่อนจะพยักหน้า
"เอาล่ะ พักผ่อนเถอะ" ไคตบบ่าเลออนก่อนจะเดินเข้าเตนท์
"เดี๋ยวก่อนสิ....." จู่ๆ พวกทั้งสามคนก็สะดุ้งเฮือกพลางรู้สึกหนาวๆ แปลกๆ
"อย่าพึ่งปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว......" เสียงหญิงสาวโหยหวนมาแต่ไกล ไคหันไปมองก่อนจะเดินเข้าไปใกล้
"เดี๋ยวไค!....." เลออนร้องห้ามอีกฝ่าย แต่ไอจิกลับยิ้มให้ไคแล้วนั่งมองอยู่เฉยๆ
"จะมาก็อย่าทำซาวด์เอฟเฟ็คให้มาก ตายเป็นผีแล้วยังชอบทำซาวด์เอฟเฟ็คอีกนะ คามิยามะ ซากิ" หญิงสาวที่ไคเรียนกว่าคามิยามะ ซากิยิ้มแห้งๆ ก่อนจะ'ลอย'มาหาไอจิ
"ไม่ได้เจอกันนาน สวยขึ้นนะ ไอจัง" ไอจิยิ้มแห้งๆ กับคำพูดของซากิก่อนจะหันไปมองเลออนที่เหมือนจะช็อคไปแล้ว
"เห....เด็กคนนี้น่ะเหรอหวานใจของเรนจังน่ะ น่ารักดีนี่นา พาไปอยู่ด้วยดีกว่า" ซากิยิ้มพลางลอยเข้าไปใกล้เลออน
"อย่าแม้แต่จะคิดนะซากิ" ไคพูดเสียงเย็นชา ซากิถึงกับขนลุกก่อนจะรีบลอยไปหลบหลังไอจิ
"ชิ อุตส่าห์ออกมาเล่นด้วยแท้ๆ นะเนี่ย" หญิงสาวพูดพลางพองแก้ม ไคคิ้วกระตุกเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองเลออน
"พวกนาย....คุยกับผีเหรอ?" เลออนดูจะตกใจหน่อยๆ ไอจิและไคมองหน้ากันก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงว่าใช่
"พวกนายนี่ชอบหาเรื่องแปลกๆ มาให้ปวดหัวจริงๆ" เลออนบ่นพึมพำพลางเดินกลับเข้าเตนท์ตัวเอง
"อยากรู้วิธีที่จะทำให้เรนจำนายได้รึเปล่าล่ะ เจ้าหนูโซริว" เลออนชะงักพลางหันไปมองซากิที่กำลังลอยมาหาเขา
"เธอรู้เหรอ" เลออนพูดพลางมองวิญญาณที่กำลังลอยวนรอบตัวเขา
"รู้สิ" ซากิยิ้มพลางถือวิสาสะนั่งบนไหล่ของเลออนก่อนจะจ้องเบาะนั่งจำเป็นเขม่ง
"ช่วยบอกหน่อยสิ" เลออนพูดพลางมองวิญญาณที่นั่งบนไหล่ของตน
"ก็......." ซากิกระซิบกับเลออนเบาๆ พอให้เขาได้ยิน เลออนที่ตั้งใจฟังก็หน้าขึ้นสีเล็กน้อยก่อนจะมองเหมือนกับไม่ค่อยมั่นใจ แต่พอเขามองตาของซากิก็รู้ว่าเธอไม่ได้โกหก
"ฉันเชื่อใจเธอได้ใช่มั้ย" เลออนถามอย่างไม่มั่นใจ ซากิยิ้มก่อนจะหันไปมองไคและไอจิ
"ซากิน่ะ ถึงจะเหมือนคนติ๊งต๊อง แต่ไม่เคยโกหก เชื่อใจได้" ไคพูดพลางมองวิญญาณที่กำลังพองแก้มใส่เขา
"ไปล่ะ แล้วเจอกัน" ซากิยิ้มแล้วจากนั้นก็รีบลอยหายไปทันที
"หายหนาวแล้วสินะเลออน" ไคถามพลางตัวสั่นกึกเนื่องจากกลั้นหัวเราะ
"อะ อือ" เลออนลูบแขนตัวเองเบาๆ ก่อนจะมองทิศทางที่ซากิจากไป
"ฉัน....ไปหาเรนล่ะ" เลออนรีบเดินเข้าเตนท์ทันที ไคและไอจิมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ เพราะท่าทางของเลออนในตอนนี้ดูเหมือนเด็กมากกว่าเรนซะอีก
"งือ...เลออน นายนายหายไปไหนมางั้นเหรอ" เรนลืมตาขึ้นมามองเลออนที่กำลังนั่งลูบผมเขาอยู่
"ไปหาที่ปรึกษามาน่ะ" เลออนตอบอย่างกำกวม เรนยิ้มบางๆ ก่อนจะค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่งโดยไม่เลออนคอยช่วย
"เรน....นายรู้สึกยังไงกับฉัน" เลออนถามอย่างจริงๆ เรนชะงักก่อนจะหน้าขึ้นสีขึ้นมาเสียดื้อๆ
"ผะ ผม.....ผม..." เรนไม่รู้จะตอบว่ายังไงดีก็เอาแต่ติดอ่าง เลออยิ้มก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายพลางกระซิบเสียงเบาแต่กำลังทำให้เรนหน้าแดงยิ่งกว่ามะเขือว่า "ฉันรักนายนะ..." พูดจบก็ขโมยหอมแก้มเรนไปหนึ่งที อีกฝ่ายหน้าแดงแจ๋ก่อนที่ภาพในอดีตจะไหลเข้าหัว
"เล...ออน..." เรนพูดเสียงแผ่ว เลออนรู้สึกตกใจเล็กน้อยที่น้ำเสียงนั้นดูสั่นอย่างห้ามไม่อยู่
"เรน นายเป็นอะไรไปน่ะ" เลออนกุมมือเรนไว้เบาๆ อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะร้องไห้ออกมา
"ผม...ผมเคยรู้จักนายจริงๆ....แต่....ผมนึกไม่ออก" เรนกอดเลออนพลางร้องไห้ออกมา เลออนลูบผมเรนเบาๆ ก่อนจะกระซิบข้างหูอีกฝ่ายว่า "อย่าร้องไห้สิ นะคนดี" พูดจบก็เชยคางอีกฝ่ายขึ้นพลางก้มลงประทับริมฝีปากของตนลงกับริมฝีปากของเรน อีกฝ่ายตกใจแต่ก็ไม่ได้ต่อต้านอะไร จู่ๆ ในหัวของเรนก็เหมือนมีบางอย่างถูกเปิดออก ความทรงจำที่เกี่ยวกับเลออนทั้งหมดไหลเข้าสู้หัวของเขาราวกับการฉายหนัง เรนหลับตาลงพลางน้ำตาหยดเล็กๆ จะไหลออกมา
"เรน!?" เลออนมองอย่างตกใจพลางจะเตรียมเอ่ยคำขอโทษ
"ผมขอโทษ....เลออนนายอย่าโกรธผมอีกเลยนะ" เรนร้องไห้พลางกอดอีกฝ่ายแน่นราวกับว่าอีกฝ่ายจะหนีเขาไปอีก
"เรน....นาย...." เลออนอึ้ง เรนเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะตอบไปว่า "ผม...จำได้แล้ว...เลออนขอร้องล่ะ นายอย่าหนีผมไปอีกนะ" เลออนยิ้มกอดจะกอดเรนแนบอก
"เรน ฉันผิดเอง ฉันผิดที่ไม่ฟังเหตุผลของนาย ผิดที่หนีนายไป...ฉันขอโทษ" เลออนพูดพลางกอดเรนแน่น เรนค่อนข้างจะตกใจก่อนจะยิ้มออกมา "นายไม่โกรธผมแล้วสินะ" เลออนยิ้มก่อนจะพยักหน้าพลางเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน เรนยิ้มกว้างก่อนจะกอดเลออนแน่น ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้ว่าอะไรแถมยังลูบผมเรนเล่นอีก
"กลับมาแล้วสินะ" ไคยิ้มพลางแอบมองเรนกับเลออน
"ดีใจด้วยนะครับเลออนคุง" ไอจิที่อยู่ด้วยก็ยิ้มออกมาอีกคน
"ต้องขอบคุณฉันนา" ซากิลอยมาอยู่ข้างๆ ไคพลางพูดอย่างงอนๆ
"ครับๆ ซากิเก่งที่สุดเลย" ไอจิพูดพร้อมรอยยิ้ม ซากิที่ถูกไอจิยอก็ยิ้มแป้นก่อนจะหันไปมองไค
"เหอะ อย่างเธอน่ะควรจะเจอแบบนี้" พูดจบก็หยิบของบางอย่างออกมาเขกหัวอีกฝ่าย
"โอ้ย!! อย่าเอาเคียวชิคานิมาเขกหัวฉันนะ เดี๋ยวก็ขอคืนซะหรอก" ซากิพูดพลางกุมหัวตัวเอง ไคแสยะยิ้มราวกับว่าตนเป็นผู้ชนะก่อนจะแกว่งพัดเหล็กไปมา
"ชิ จะเรียกคืนก็ไม่ได้ ในเมื่อนายเป็นคนที่ฉันยอมรับนี่ ไปล่ะ" ซากิบ่นเล็กน้อยก่อนจะหายไปจริงๆ (อ๋อ เมื่อเธอหลอกเลออนรึ- -")
"เฮ้อ เราก็ไปนอนกันเถอะครับไคคุง" ไอจิพูดพลางอ้าปากหาว ไคเองก็รู้สึกง่วงเหมือนกันจึงพยักหน้าตอบก่อนจะเดินเข้าเตนท์เพื่อไปพักผ่อนและเตรียมออกจากเขตสุสานในวันพรุ่งนี้เช้า

+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+

จบซะที เรื่องนี้มันชักจะมั่วใหญ่แล้วนะเนี่ย=w= แต่งเองงงเอง เอาเข้าไปๆ
ตอนหน้า สมาชิกคนที่ห้าของบ้านเซ็นโดจะโผล่มา แถมมากับพวกพี่ๆ ของพวกไอจิอีกด้วย เรื่องราวต่อจากนี้จะเป็นยังไง และหน้าตาของสมาชิกคนที่ห้าของบ้านเซ็นโดจะเป็นยังไง รออ่านเอานะจ๊ะ >_o

ไรท์ไปล่ะ บ๊ายบี