[Fic Vanguard] Mystery School ชมรมลับ โรงเรียนปริศนา ภาค 1

ลำดับตอนที่ #15 : ความทรงจำ *

 "นาโอกิคุงตื่นได้แล้วนะครับ" ไอจิเขย่าตัวนาโอกิเบาๆ แต่อีกฝ่ายก็ยังคงหลับเหมือนเดิม
"จะทำยังไงดีเนี่ย อีกเดี๋ยวทุกคนก็...." ไอจิพูดยังไม่ทันจบประโยค นาโกยะก็ขัดขึ้นทันที
"ผมจัดการเองไอจิ" พูดจบนาโกยะก็ถีบนาโอกิจนกระเด็นเข้าห้องน้ำไป
โครม!! "โอ้ย!!!" นาโอกิร้องลั่น ส่วนนาโกยะก็รีบลากไอจิออกจากห้องก่อนที่นาโอกิจะเห็น
"นายทำแบบนี้ไม่ดีนะครับ" ไอจิเตือนเล็กน้อย นาโกยะยิ้มแห้งๆ ก่อนจะแอบมองห้องของเรนกับเลออน
"สองคนนั้นตื่นแล้ว ไปกันเถอะ" นาโกยะลากไอจิลงจากชั้นสองของบ้านไปที่้ห้องครัว
"ผมรู้สึกห่วงๆ นาโอกิคุงจัง....." ไอจิพึมพำก่อนที่สายตาจะเพ่งไปที่ไกยาร์ลที่กำลังเดินลงมาจากชั้นสอง
"ไกยาร์ลคุง ช่วยไปหานาโอกิคุงหน่อยสิครับ" ไอจิตะโกนเสียงเบา ไกยาร์ลพยักหน้าก่อนจะมุ่งหน้าไปยังห้องของตนและนาโอกิ
"รู้สึกผิดกับนาโอกินิดๆ แฮะ...." นาโกยะพึมพำพลางมองไคที่กำลังทำอาหารเช้า
"โอย....ระบมไปทั้งตัวเลย...." นาโอกิที่เดินเข้ามาในห้องพูดเหมือนคนใกล้ตาย นาโกยะเงยหน้าขึ้นจ้องนาโอกิจนอีกฝ่ายสะดุ้งเล็กน้อย
"นาโอกิ.........ขอโทษนะ" นาโกยะพูดพลางก้มหน้าใก้กับอีกฝ่าย นาโอกิปัดมือไปมาเป็นเชิงว่าไม่เป็นไรก่อนจะค่อยๆ นั่งลงบนเก้าอี้โดยมีไกยาร์ลช่วยประคองไว้
"เอาล่ะ รีบๆ กินแล้วไปที่ป่าอาซึสะกัน" ซางิริพูดพลางวางจานอาหารเช้าตรงตำแหน่งของแต่ละคน
"เอ่อ...แต่พวกเราสามคนไปด้วยไม่ได้นะ" นาโอกิพูดขัดขึ้น ซางิริมองอย่างสงสัย เด็กหนุ่มจึงตอบไปว่า "ฉัน รินและยูจิต้องไปซ้อมบาสที่โรงเรียนมิสึโนะน่ะ" ซางิริพยักหน้าเข้าใจก่อนจะนั่งลงยังที่นั่งของตน
"อือ ไม่เป็นไร เพราะว่าถ้าเอาพวกเด็กๆ ไปอาจจะไม่ค่อยดี" ซางิริพูดพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย ยูจิเอียงคอมองอย่างสงสัย ซางิริยิ้มก่อนจะตอบไปว่า "เพราะป่าอาซึสะขึ้นชื่อเรื่องมีคนไปฆ่าตัวตายที่นั่นน่ะสิ"
"ว่าไงนะ!!!" คนร่วมโต๊ะทั้งหมดพูดขึ้นอย่างตกใจ ซางิริยิ้มกว้างก่อนจะพูดต่อไปว่า "แต่สถานที่ที่คนจะไปฆ่าตัวตายคือป่าทึบ ส่วนบ้านพักของคุณพ่ออยู่ในป่าโปร่ง ก็หมายความว่าอยู่ลึกเข้าไปอีกไง" ซางิริยิ้มพลางรีบกินข้าวให้หมด
'ไม่โดนผีหลอกบ้างรึไงนะ' นี่คือความคิดของผู้ร่วมโต๊ะทั้งหมดก่อนที่ทุกคนจะรีบลงมือทานข้าวและเตรียมตัวออกจากบ้าน
"เดี๋ยวคุณแม่จะมารับ รอประมาณสิบห้านาทีนะ" ซางิริพูดพลางตักพุดดิ้งเข้าปากอย่างสบายใจ ส่วนพวกนาโอกิก็ขอตัวไปซ้อมบาสเป็นที่เรียบร้อย หลังจากที่ทุกๆ คนกินของหวานไปได้ประมาณสิบนาที จู่ๆ เสียงกริ่งก็ดังขึ้น มิวะที่นั่งใกล้ทางออกที่สุดจึงต้องออกไปเปิดประตู
"ครับๆ มาแล้ว...คุณโยโซระ" มิวะพูดพลางเชิญอีกฝ่ายเข้าบ้าน
"สวัสดีจ้ะมิวะคุง" โยโซระเอ่ยทักทายเด็กหนุ่มพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเดินไปที่ห้องรับแขก
"ไงเด็กๆ อามารับแล้วนะ" พูดจบ ซางิริก็สวมกอดผู้เป็นแม่ทันที ก่อนจะพยักเพยิดทุกคนให้ขึ้นรถไป
"คุณพ่อจะมียาแก้มั้ยคะคุณแม่" ซางิริถามอย่างกังวลใจ หญิงสาวลูบผมเด็กสาวอย่างอ่อนโยนก่อนจะตอบไปว่า "คงจะไม่มี แต่วิธีแก้สำหรับเรนคุงน่ะ แม่เชื่อว่าพ่อจะต้องหาได้แน่ เพราะยานั่นยังไม่สมบูรณ์ถึงขนาดที่ว่าจะไม่สามารถนำความทรงจำกลับมาได้ เรื่องนี้ ต้องรอไปถามพ่อเขาอีกทีนะลูก" เด็กสาวพยักหน้าด้วยใบหน้าเศร้าหมอง หญิงสาวตบบ่าอีกฝ่ายเบาๆ "ไปกันเถอะ คนอื่นๆ เขาจะรอนานนะ" เด็กสาวพยักหน้ารับคำก่อนจะเดินขึ้นรถไปพร้อมกับผู้เป็นแม่ของตน
"เอาล่ะ มุ่งหน้าสู่ป่าอาถรรพ์....ป่าอาซึสะกันเลย!!" ซางิริยิ้ม ส่วนคนอื่นๆ ต่างพากันไม่ค่อยชอบใจกับฉายาของป่านั่นสักเท่าไหร่จึงทำหน้าไร้ความรู้สึก ส่วนไค ไอจิ เรนและนาโกยะก็พากันนั่งเสวนาถึงป่านั่นด้วยความสนุกสนาน
 

     ณ ป่าอาซึสะ บ้านพักของเซ็นโด ซาโตรุ
 

พอทุกคนไปถึงก็ตกตลึงกับตัวบ้านภายนอก เพราะภายนอกนั้น ตกแต่งด้วยสถาปัตยกรรมโบราณที่ให้ความรู้สึกเหมือนบ้านผีสิง แถมฉากหลังยังเป็นป่าสุดสยอง ทำเอาคนเห็นอยากจะวิ่งไปเชือดคอคนคิดดีไซน์บ้านเสียจริงๆ
"ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสน์ทรานซิเวลเนียนะจ้ะ" โยโซระพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
"แค่ชื่อก็อยากร้องไห้แล้วนะเนี่ย!" มิวะพูดพลางลูบแขนตนเบาๆ นาโกยะ ไค เรนและซางิริหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินนำเข้าไป
"แหม...ทิ้งผมเลยนะ" ไอจิบ่นอุบพลางจับมือมิวะ ไกยาร์ลเดินเข้าไปพร้อมกับเลออน
"สวัสดีเด็กๆ" ซาโตรุเดินออกมาจากห้องห้องหนึ่งพลางเอ่ยทักทายด้วยใบหน้าที่แม้แต่ปีศาจยังชิดซ้าย
"เจ้าของบ้านก็เหมือนผีไปอีกคน......" ไกยาร์ลและไคพูดอย่างไร้เยื่อใย ซาโตรุยิ้มแห้งๆ ก่อนจะเช็ดหน้าเช็ดตาให้เรียบร้อย "ขอโทษๆ พอดีอาไม่ได้นอนมาสองวันสองคืน สภาพเลยเป็นแบบนี้แหละ" พวกเด็กๆ ที่รู้เรื่องเกี่ยวกับเซ็นโด ซาโตรุส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยใจ
"คุณพ่อ รีบไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยด้วยนะคะ" ซางิริพูดเสียงแข็ง ผู้เป็นพ่อไม่รอช้ารีบเดินจ่ำไปห้องน้ำทันที
"ให้ตายสิ นี่ไอจัง ไปทำขนมกินเล่นกันเถอะ" ซางิริพูดพลางลากตัวไอจิและไกยาร์ลไปห้องทำขนมทันที
"งั้น ทุกคนไปที่ห้องรับแขกกับอานะจ๊ะ" โยโซระยิ้มให้กับพวกเด็กๆ ที่เหลือก่อนจะเดินนำไปยังห้องรับแขก
"นี่คุณอา คิดยังไงถึงมาสร้างคฤหาสน์เล็กที่ป่าอาซึสะเนี่ย" ไคหันไปถามโยโซระ หญิงสาวยิ้มก่อนจะตอบคำถามของหลานชายว่า "เพราะป่านี่....มันน่าสนุกยังไงล่ะ" ไคเหงื่อตก จากนั้นเขาก็นั่งเงียบพลางมองเรนที่ทำหน้าคล้ายๆ ง่วงนอน
"ขนมมาแล้ว วันนี้พวกเราทำโยคัง เพราะที่นี่มีแต่ชาเขียวอ่ะนะเลยไม่อยากทำขนมต่างชาติ" ซางิริพูดพลางเสิร์ฟขนมให้ทุกคน แน่นอนว่าขอมของเรนต้องหวานมากกว่าคนอื่นๆ
"นี่ซางิริ ที่นี่มีกาแฟดำมั้ย" เรนหันไปถามด้วยใบหน้าค่อนข้างจะง่วงนอนเป็นพิเศษ
"อยากดื่มสินะ ไว้ทีหลังได้มั้ยเรน??" ซางิริมองอย่างเป็นห่วง เรนพยักหน้าก่อนจะตักโยคังเข้าปาก
"นายเกลียดของขมๆ ไม่ใช่เหรอเรน??" มิวะหันไปถามเรนอย่างสงสัย อีกฝ่ายที่กินขนมหมดแล้วก็กำลังดื่มชาแก้ง่วงอยู่ ไคจึงต้องตอบคำถามของมิวะแทนว่า "เรนเกลียดของขมๆ ก็จริง แต่เขากินกาแฟดำได้....กาแฟดำที่ว่านี่คือกาแฟจริงๆ ไม่ใส่นมหรือน้ำตาลหรอกนะ" มิวะพยักหน้ารับพลางมองเรนที่เอนตัวลงซบไหล่นาโกยะ
"อาการข้างเคียงเหรอ?" ซาโตรุเดินเข้ามาพลางเอื้อมมือมาทาบตาแก้ม ซอกคอและหน้าผากของเรน
"มีไข้เล็กน้อย.....ฉันขอเดานะ คนที่เรนลืมไปคือ...เลออนคุง นายสินะ" ซาโตรุหันไปมองเลออนที่กำลังจ้องมองเรนด้วยสายตาที่เป็นห่วงก่อนจะพยักหน้าแทนคำตอบ
"วิธีแก้ที่ฉันจะบอกเธอได้ก็คือ พาไปสถานที่ที่พวกนายอยู่ด้วยกันแล้วมีความสุข ค่อยๆ รื้อฟื้นความทรงจำของเขาทีล่ะเล็กน้อย แล้วความทรงจำของเรนก็จะกลับมา....แต่ถ้าทำอะไรบุ่มบ่ามเกิดไป ผลข้างเคียงของอาการความจำเสื่อมเฉพาะรูปแบบของเรน จะกลายเป็นคนที่ไร้ความทรงจำโดยสมบูรณ์" ซาโตรุพูดพลางลูบผมเรนเบาๆ อย่างอ่อนโยน ซางิริใช้เวลาคิดแปลความหมายของคำพูดของพ่อตนชั่วครู่ก่อนจะรีบถามไปว่า "คุณพ่อคะ ที่คุณพ่อพูดน่ะหมายความว่าถ้าฟื้นความทรงจำให้จำรวดเดียวนี่....เรนจะช็อคและจะความจำเสื่อมถาวรใช่มั้ยคะ" ซาโตรุพยักหน้าอย่างกลุ้มใจ ส่วนเลออนก็ยิ่งมีสีหน้าสำนึกผิดยิ่งกว่าเดิม ก่อนจะอุ้มเรนไปยังห้องพัก เพื่อให้เขาได้พักผ่อนโดยมีเจ้าของคฤหาสน์เป็นผู้นำทาง
"พยายามฟื้นความทรงจำเฉพาะความทรงจำที่เป็นของเธอเท่านั้นนะ เลออนคุง พวกเราจะคอยช่วยหากเกิดปัญหาใหญ่ขึ้น เข้าใจนะ" เลออนพยักหน้าพลางเริ่มต้นปฐมพยาบาลเรนทันที หลังจากนั้นชายหนุ่มก็เดินออกมาจากห้องพักของเรนเพื่อไปหาพวกไอจิ
"จะทำยังไงดีล่เนี่ย..." นาโกยะกัดปากจนเลือดซึมเล็กน้อยเนื่องจากใช้ความคิดหาทางช่วยเรน
"ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเลออนคุงเถอะ พวกเราน่ะ ต้องคอยดูอยู่ห่างๆ เท่านั้น...ทำอะไรไม่ได้หรอก" ไอจิตบบ่าแฝดน้องตนเบาๆ นาโกยะมองก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ
"เอ...สงสับว่าเราจะต้องพักที่นี่ประมาณสองสามวันแล้วล่ะ" มิวะพูดพลางบิดตัวไปมา นาโกยะหันไปมองอย่างสงสัย เด็กหนุ่มยิ้มกว้างก่อนจะตอบคำถามไปว่า "ที่ต้องพักที่นี่ เพราะจะได้ฟื้นความจำให้เรน และก็....เพื่อให้สองคนนั้นใช้เวลาสองสามวันนี่ให้มากที่สุดไงล่ะ" ทุกคนยิ้มก่อนจะเห็นด้วยกับมิวะ
"เอาล่ะ เดี๋ยวอาจะพาไปห้องพักนะจ๊ะ" โยโซระยิ้มพลางเดินนำทุกคนไปที่ห้องพัก
"ตัดสินทุกอย่างจากภายนอกไม่ได้จริงๆ สินะครับ" ไกยาร์ลพูดขึ้น โยโซระหยุดเดินพลางหันมายิ้มให้กับเด็กหนุ่ม "ทำไมงั้นเหรอจ๊ะ โอลิเวีย ไกยาร์ลคุง" หญิงสาวถามพลางเปิดประตูเข้าห้องๆ หนึ่งก่อนจะเชิญให้ทุกคนเข้าไป
"เพราะว่า ถ้าหากมองจากภายนอก ที่นี่จะเหมือนกับคฤหาสน์ผีสิงจริงๆ แต่พอเข้ามาด้านในก็พบว่าภายในนั้นไม่เหมือนกับภายนอกเลยสักนิดไงครับ" โยโซระยิ้มก่อนจะลูบผมไกยาร์ลเบาๆ "นี่ห้องนอนของไคกับมิวะคุงนะ" เด็กทั้งสองที่ถูกกล่าวถึงพยักหน้ารับช้าๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับคนอื่นๆ
"ห้องที่เรนคุงพักอยู่ก็ให้เป็นห้องพักของทั้งสองคนเลยละกันนะ ต่อไป ห้องที่อยู่ตรงข้ามกับห้องของไคกับมิวะคุงจะเป็นห้องของซางิริและนาโกยะ และห้องที่อยู่ติดกับห้องของไคก็เป็นห้องพักของไอจิและไกยาร์ลคุงนะ" โยโซระอธิบายเสร็จก็ขอตัวไปที่ห้องทดลองของซาโตรุทันที เนื่องจากต้องเข้าไปทำความสะอาด
"เอาเป็นว่า...ตอนนี้พวกเราไปเดินเล่นกันเถอะ" ซางิริยิ้มพลางเดินออกจากคฤหาสน์
"เดี๋ยว! ที่นี่มันเป็นป่าอาซึสะนะ!" มิวะร้องอย่างไม่ค่อยเห็นด้วย ซางิริเบ้ปากก่อนจะหันไปจ้องนาโกยะ
"ไปกันเถอะ ที่นี่มันป่าโปร่ง แล้วไอ้สถานที่ที่คนเขาเข้าไปฆ่าตัวตายน่ะคือในป่าทึบด้านหน้านู้น ด้านในนี้น่ะไม่ว่าใครก็เข้ามาไม่ถึงหรอก" นาโกยะพูดพลางลากมิวะออกจากบ้านของซาโตรุไป
"งั้น....พวกเราก็ไปกันเถอะนะ" ซางิริพูดพลางเดินเข้าไปจับมือไอจิและไกยาร์ลแล้วพาลากตามนาโกยะไป
"เด็กจริงๆ ยัยซางิริ" ไคพูดอย่างเหนื่อยใจก่อนจะรีบตามทั้งหกคนไปทันที
"นี่ ถ้าเกิดหลงป่าขึ้นมาจะทำยังไงครับเนี่ย" ไกยาร์ลถามอย่างไม่ค่อยไว้ใจทางสักเท่าไหร่ ซางิริยิ้มก่อนจะชี้ไปที่ไคพลางพูดว่า "มีเรดาร์อย่างไคอยู่ทั้งคน เจ้าหมอนี่น่ะชอบมาเที่ยงเล่นที่นี่กับพี่โซยะบ่อย หลงทางก็บ่อย จนตอนนี้เขากลายเป็นเซียนการเดินป่าอาซึสะไปแล้วนะ" มิวะมองไคอย่างอึ้งๆ "จริงเหรอเนี่ยไค" เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลพยักหน้าตอบรับอย่างไม่เต็มใจ
"ว้าว! เจ๋งเลย นี่ไค ด้านหลังของบ้านของคุณซาโตรุลึกลงไปอีกน่ะ มันเป็นยังไงเหรอ" มิวะถามสิ่งที่ตนอยากรู้ออกไปทันที ไคหันไปมองตัวบ้านของซาโตรุก่อนจะตอบเรียบๆ ว่า "เป็นหมู่บ้านลับแล โดยปกติเขาจะไม่ให้คนนอกเข้าไปเด็ดขาด แต่พวกเราน่ะ ได้รับกรณียกเว้นเป็นพิเศษ" ซางิริยิ้มพลางปืนต้นไม้ขึ้นไปนั่งเล่นพลางชักจูงไกยาร์ลไปด้วยกัน
"นายหมายความว่ายังไง? กรณียกเว้นเป็นพิเศษ??" มิวะเอียงคอมองพลางนั่งลงกับพื้นหญ้าใต้ต้นไม้ที่พวกซางิริปีนขึ้นไป
"ก็ พวกเราก็แค่เป็นเด็กที่ไปเล่นที่นั่นบ่อยจนเคยชินมั้ง" ไคตอบกำกวม มิวะคิ้วกระตุกเล็กน้อยก่อนจะเอนตัวลงพิงต้นไม้อย่างสบายใจ
"ใกล้เวลาข้าวเย็นค่อยกลับก็แล้วก็กันนา...." พูดจบต่างคนก็หลับกันไปซะดื้อๆ ทำเอาอีกสามคนไม่ได้ร่วมวงหลับด้วยถอนหายใจกันเป็นแถบ
"พวกเราก็.....ไปที่นั่นกันหน่อยดีมั้ย" นาโกยะมองไคและไอจิอย่างรู้กัน ก่อนที่ทั้งสามจะเดินไปทางที่มีเสียงน้ำไหลลงมาจากที่สูง
"ว้าว....ไม่ได้มาที่นี่นาน ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ" ไอจิยิ้มพลางมองสภาพแวดล้อมรอบๆ
"น้ำตกอาซึสะ....ชื่อของที่นี่ก็เหมือนกับชื่อของป่า....คุณอาโยโซระเคยพูดไว้เมื่อสมัยก่อน" นาโกยะพูดพลางนั่งมองปลาที่กำลังแหวกว่ายอยู่ในน้ำอย่างมีความสุข
"นี่ไค ไว้คราวหน้าพาเรนกับเลออนมาที่นี่ดีมั้ย" นาโกยะหันไปขอความเห็นจากไค เจ้าตัวพยักหน้าก่อนจะนั่งลงข้างๆ นาโกยะเช่นเดียวกับไอจิ
"นานๆ จะได้มาที่บ้านคุณอาทั้งที ถ้าไม่มาที่นี่ก็ต้องเป็นบ้านของพี่มิยูกิสินะ...." นาโกยะยิ้มพลางนอนลงบนตักของไอจิ เด็กทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะพร้อมใจโยนนาโกยะลงน้ำ
"เฮ้ย!!" นาโกยะจ้องพลางค่อยๆ ลุกขึ้นมาจากน้ำ ผู้กระทำทั้งสองต่างยิ้มให้กับนาโกยะจนอีกฝ่ายคิ้วกระตุก
"ชิ ผมกลับแล้ว" นาโกยะพองแก้มพลางเดินกลับบ้านทันที
"เดี๋ยว ไปเรียกพวกมิวะมาก่อนแล้วค่อยกลับ นายไม่ชำนาญการเดินป่าอาซึสะไม่ใช่เหรอ" นาโกยะชะงักพลางเดินเข้ามาเกาะเสื้อไคทันทีเพราะกลัวจะเป็นเด็กหลง

พอทั้งสามไปยังที่ที่พวกมิวะอยู่ก็ต้องตกใจ เพราะว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังนั่งลูบผมมิวะอยู่อย่างสนุกสนาน
"พี่มิยูกิ" เด็กทั้งสามพูดด้วยสีหน้าเอือมระอา หญิงสาวผมสีเทาอ่อนนามมิยูกิหันมายิ้มให้ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้พวกไอจิ
"ไม่ได้เจอกันนานนะเจ้าหนู" มิยูกิเดินเข้ามาขยี้หัวไคเล่นจนไม่เป็นทรง ฝ่ายที่ถูกขยี้ผมนั้นก็จ้องประมาณว่าไม่ใช่เด็ก
"ไปล่ะ แอบหนีมาหาพวกนายนะเนี่ย ขืนไม่รีบกลับมีหวังโดนยายดุแน่เลย" พูดจบก็รีบวิ่งไปที่ด้านหลังของบ้านของซาโตรุทันที
"มาเร็วไปเร็วจริงๆ โคซากะ มิยูกิ" ไคพึมพำพลางจัดทรงผมตัวเองให้เรียบร้อยก่อนที่จะไปปลุกพวกมิวะ
"เฮ้มิวะ ตื่น" ไคเขย่าตัวอีกฝ่ายเบาๆ มิวะพลิกตัวไปมาเล็กน้อยก่อนจะลืมตาขึ้นมามองหน้าคนปลุก
"เย็นแล้วเหรอเนี่ย" มิวะบิดตัวไปมาก่อนจะลุกขึ้นมาเตะต้นไม้ที่ซางิริและไกยาร์ลหลับอยู่
"เหวอ!!" ทั้งสองตกลงมากระแทกพื้น ซางิริลุกขึ้นมาพลางจ้องมิวะก่อนจะเดินกลับบ้านไป
"งั้นเราก็ไปกันเถอะ" พูดจบไคก็เดินนำพวกไอจิไปทันที ซึ่งอีกสี่คนก็ต้องรีบตามมาเพราะไม่อยากเป็นเด็กหลงในป่าอาซึสะ และระหว่างทางการเดินกลับ มิยูกิที่นั่งอยู่บนต้นไม้ที่ไม่ไกลจากพวไคนักก็ยิ้มบางๆ พลางฟังเสียงซางิริและมิวะทะเลาะกันไปพลางอย่างสบายใจ
"ขอนอนเล่นอยู่นี่สักพักแล้วค่อยกลับก็แล้วกัน" มิยูกิพูดเบาๆ กับชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
"ไม่กลัวยายซุยเซ็นดุเอารึไง" ชายหนุ่มถามเรียบๆ พลางมองทิศทางที่พวกไคจากไป
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันบอกยายเอาไว้แล้วว่าจะมาเดินเล่นในป่า" หญิงสาวพูดอย่างสบายใจ ชายหนุ่มมองก่อนจะเขกหัวอีกฝ่ายเบาๆ
"โอ้ย! นี่นาย...กลับไปเดี๋ยวนี้เลยนะ มาเที่ยวเล่นแบบนี้ไม่กลัวโอวาริจะโมโหรึไง" หญิงสาวแยกเขี้ยวใส่ ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ก่อนจะอธิบายว่าตนมาทำอะไรที่นี่ "ที่ฉันมาที่นี่เพราะมีคนมาตายที่นี่น่ะสิ" หญิงสาวทำท่าไม่ทุกข์ร้อนก่อนจะพูดเสียงห้วนว่า "ที่ป่าอาซึสะมีคนมาตายทุกปี แบบนี้น่ะนายยังต้องออกโรงอีกรึไง" ชายหนุ่มส่ายหน้าก่อนจะก้มมองลงไปด้านล่างก็พบกับหญิงสาวสองคนกำลังมองมาที่พวกเขา
"โอวาริ เรย์ด้วย มีเหตุฆาตกรรมเกิดขึ้นที่นี่สินะ" มิยูกิพูดพลางทำสีหน้าบอกบุญไม่รับ ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ พยักหน้าแทนคำตอบก่อนจะจ้องหญิงสาวอย่างจริงจัง
"งานนี้น่ะมันไม่ง่ายขนาดนั้น ฆาตกรรายนี้น่ะต้องมีความแค้นกับใครคนใดคนหนึ่งแน่ เพราะรูปแบบการสังหารนั้นเหมือนกัน แถมยังเป็นการฆาตกรรมต่อเนื่องด้วย" มิยูกิขมวดคิ้วก่อนจะกระโดดลงจากต้นไม้ตามด้วยชายหนุ่มคนดังกล่าว
"นายอยากให้ฉันกลับไปเป็นสายให้สินะ โซยะ" โซยะยิ้มให้อย่างรู้ทัน มิยูกิถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันไปมองเรย์และโอวาริ
"พวกนายสามคนไปที่บ้านฉันก่อน ส่วนเรื่องคดีตอนนี้ให้มิทซึซาดะทำหน้าที่เก็บหลักฐานไปก่อนละกัน" พูดจบก็เดินนำไปทันที ตามด้วยพวกชายหนุ่มและหญิงสาวทั้งสามคน
"เรื่องน่าปวดหัวมาอีกแล้วสิ อุตส่าห์คิดว่าจะได้พักยาวแล้วนะ" มิยูกิบ่นเล็กน้อยพลางเดินจ่ำไปที่บ้าน
"เอาน่า ถ้าเทียบกันแล้ว เธอน่ะเป็นสายให้กับตำรวจที่ดีที่สุดเลยนะ" เรย์พูดพลางกอดคอมิยูกิ หญิงสาวผมสีเทาอ่อนลูบผมเรย์เล่นก่อนจะเดินเข้าบ้านไปบอกยายของตนและทำการเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกจากบ้านไปพร้อมกับพวกโซยะ
"หวังว่าถ้าจบคดีนี้ฉันจะได้พักยาวนะ" มิยูกิบ่นพลางเดินลัดไปยังป่าทึบ โซยะมองเพื่อนสมัยเด็กอีกคนของตนก่อนจะรีบเดินนำไปหาพวกมิทซึซาดะ
"ฉันจะให้เธอพักแน่นอน ถ้าจบเรื่องนี้น่ะนะ" โซยะพูดด้วยใบหน้าเคร่งเครียดก่อนจะหันไปมองบ้านของซาโตรุและเริ่มทำงานต่อ

+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

จบแบบมั่วๆ =w= จะทำยังไงต่อไปดีนะ ความทรงจำของเรนจะกลับมาหรือไม่ ต้องรอดูเอาตอนหน้านะคะ แล้วก็ ขอโทษที่ไรท์ของค้างนา =w= เพราะเนื้อหามันยาวแถมแต่งบางทีไรท์ยังไม่เข้าใจคำพูดของตัวเองเลยง่า ถ้าไม่สนุกก็อย่าว่ากันน้าาา ขอบคุณท่านผู้อ่านทุกคนด้วยนะคะที่มาอ่าน ^^ บายค่าาาา