[Fic Vanguard] Mystery School ชมรมลับ โรงเรียนปริศนา ภาค 1

ลำดับตอนที่ #13 : เปิดโปง *

"ทำไม....ถึงต้องมานั่งเก็บของกับแค่สี่คนด้วย!!!!!" นาโกยะอาละวาดพลางตีเศษไม้จนแตกเป็นเสี่ยง ไกยาร์ลแทบสะดุ้งก่อนจะมองไปที่ต้นเสียงที่ทำหน้าเหมือนมัจจุราชก็มิปาน
"ใจเย็นน่า ไว้ให้ครูมิทซึโนะฮาระหักคะแนนจิตวิสัยก็แล้วกันนะ" ไอจิพูดพร้อมรอยยิ้ม นาโกยะหันไปจ้องแฝดพี่ของตนก่อนจะพูดเสียงทุ่มต่ำว่า "แค่หักคะแนนจิตวิสัยยังไม่สะใจ ให้ครูหักคะแนนทุกวิชาเลย!!" สงสัยนาโกยะโกรธจงคลั่งไปแล้ว....ไอจิทำหน้าเหนื่อยใจก่อนจะรีบเก็บกวาดซากงานโรงเรียนในห้องเรียนของตน
"หึๆ...ต่อจากนี้ไป...รุ่นพี่โทชิกิก็จะต้องเป็นของฉัน" เด็กสาวผมม่วงพูดพลางติดรูปพวกไอจิและติดคำประกาศว่า 'เซ็นโด ไอจิ สึซึงาโมริ เรนและเซ็นโด นาโกยะเป็นผู้หญิง' ไว้ที่หน้ากระดานข่าวของสายชั้นมัธยมปลาย
"กลับบ้านกันเถอะนะ" พูดจบทุกคนก็ยกโขยงไปที่บ้านของไคทันที(ทางที่พวกไอจิเดินจะอยู่ฝั่งตะวันออก ส่วนกระดานข่าวสายชั้นจะอยู่ฝั่งตะวันตก)
"วันนี้อยากกินแฮมเบิร์กของไคจัง" นาโอกิพูดขึ้นพลางน้ำลายหก ส่วนคนอีกสามคนที่เดินมาด้วยก็หัวเราะกับท่าทางของนาโอกิ
"แฮมเบิร์กไว้กินตอนเช้าสิครับนาโอกิ เย็นนี้ไคบอกว่าจะทำหม้อไฟล่ะ" ไกยาร์ลพูดขึ้น นาโอกิมองไกยาร์ลด้วยความเคารพก่อนจะรีบแจ้นกลับบ้านของไคเพราะจะได้กินหม้อไฟ

 

     ณ บ้านโทชิกิ
 

"กลับมาแล้ว....นายเป็นใครน่ะ!?" นาโอกิที่เดินเข้ามาในบ้านของไคพูดขึ้นพลางมองชายวัยกลางคนที่กำลังยืนหันหลังให้ประตูอยู่
"หืม??" ชายคนดังกล่าวหันมามอง นาโอกิอึ้งไปพักใหญ่เพราะชายคนนี้หน้าตาเหมือนกับพี่ชายของไคยังกับถอดแบบกันออกมา
"พ่อ ไปยืนทำอะไรที่หน้าประตูเนี่ย มาช่วยพวกผมทำอาหารหน่อย" โซยะพูดเสียงห้วนพลางถือตะกร้าผักที่ตนอุตส่าห์เดินไปจ่ายตลาดให้(โดยปกติคนที่จะไปจ่ายตลาดจะเป็นไค เรน นาโกยะหรือไม่ก็ไอจิ โดยพลัดกันเป็นเวรวันต่างๆ)
"ก็ได้ๆ เดี๋ยวนี้ชักจะเสียงแข็งกับไม่ให้ความเคารพพ่อเลยนะ" ชายหนุ่มบ่นเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าครัวตามโซยะไป ส่วนนาโอกิก็ยืนเหวออยู่ที่หน้าประตู จนกระทั่งพวกไอจิเดินเข้ามา
"เห็นคุณลุงทาดาชิแล้วสินะนาโอกิคุง" ไอจิพูดพร้อมรอยยิ้มก่อนจะจัดเก็บรองเท้าให้เป็นระเบียบ
"ทาดาชิ?? โทชิกิ ทาดาชิ! อดีตผู้บัญชาการน่ะเหรอ!?" นาโอกิยิ่งเหวอเข้าไปใหญ่ เพราะชายคนนี้กล่าวถึงเมื่อกี้ จัดว่าเป็นบุคคลสาปสูญคนหนึ่ง เพราะได้ข่าวว่าไปพักร้อนที่กรีนแลนด์แล้วหลังจากนั้นเขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
"คุณลุงทาดาชิเขาชอบไปไหนมาไหนคนเดียว และชอบอยู่เงียบๆ บางครั้งเขาก็เลยกลายเป็นบุคคลสาปสูญ ล่าสุดเกิดหิมะถล่มที่ไซบีเรีย คุณลุงก็กลายเป็นหนึ่งในบุคคลสูญหายจากเหตุการณ์หิมะถล่ม แต่ทีไหนได้ ตัวเองกลับไปอยู่ที่สแกนดิเนเวียหลังจากเกิดเหตุ เล่นเอาอดีตนายตำรวจแทบร้องไห้" ไอจิบ่นยาวถึงวีระกรรมของลุงตัวเอง
"บ่นกันในระยะเผาขนเลยนะไอจิ" ทาดาชิโผล่หัวออกมาจากห้องครัว ไอจิยิ้มแห้งๆ ก่อนจะรีบดันทุกคนไปเก็บกระเป๋าที่ห้องของตัวเอง
"แปลกนะ ปกติไม่เคยกลับบ้านแท้ๆ วันนี้ทำไมถึงกลับมาได้ล่ะ" ไคถามเรียบๆ ทาดาชิล้างผักพลางตอบอีกฝ่ายโดยไม่มองหน้า "นานๆ ทีได้มาเห็นหน้าลูกๆ บ้างก็ดี พ่อกับแม่มีงานยุ่ง ไม่เคยได้กลับบ้านกันสักที กลัวพวกลูกจะมีปมฝังใจไง" ทาดาชิตอบเรียบๆ (คนบ้านโทชิกิ ผู้ชายมักจะทำอาหารเก่งทุกคน ไม่รู้ว่ามีสาเหตุจากอะไร)
"พ่อ ผมขอเอามีดแทงพ่อสักทีได้มั้ย กลายเป็นบุคคลสาปสูญน่ะ นี่เขาก็เรียกปมฝังใจแล้ว คราวหน้าเอาไปขังไว้ในคุกดีกว่าจะได้ไม่ซ่าส์" ไคบ่นพลางหั่นผักให้เป็นขนาดที่พอดีๆ
"พ่อไม่ใช่น้ำอัดลม พ่อซ่าส์ไม่ได้" อีกฝ่ายตอบกลับมาทำเอาไคแทบจะพุ่งไปเชือดพ่อบังเกิดเกล้าของตน
"แม่คงจะไม่กลับมาเพราะต้องนั่งทำงานที่โรงเรียนสินะ" โซยะพูดพลางจัดโต๊ะให้เรียบร้อย
"อือ คงงั้นแหละ" ทาดาชิตอบพลางโยนผักไปให้ไค ซึ่งอีกฝ่ายก็รับมาหั่นระบายอารมณ์ทันที
"สามคนนี้น่ะ จะพูดอะไรก็ช่วยแบ่งด้วยนะครับว่าใครพ่อใครลูก พูดยังกับเพื่อนสนิทกันเลยนะ" ไอจิเตือนเบาๆ อย่างเหนื่อยใจ เมื่อไหร่นิสัยขวานผ่าซากของครอบครัวนี้จะหายซะที สงสัยคงเป็นมาตั้งแต่เกิด มันเป็นกรรมพันธุ์ใช่มั้ย
คนทั้งสามพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายก่อนจะหันไปทำอาหารเย็นต่อ
"เข้าใจที่พูดจริงๆ เหรอคะเนี่ย" ไอจิพูดอย่างเหนื่อยใจก่อนจะตัดสินเดินไปอาบน้ำ
"มองผิดนิดเดียวพวกเราคงคิดว่าไคมีฝาแฝดอีกสองคนนะเนี่ย" เรนเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม
"ไงเรน อิซายะกับนาโอโตะสบายดีสินะ" เรนยิ้มกว้างพลางเดินเข้าไปเกาะหลังลุงของตน
"สบายดีค่ะ แต่ลุงก็ยังตัวสูงใหญ่อยู่ดี นี่คิดว่าตัวเองสูงขึ้นแล้วนะ" เรนมองความสูงของตนกับทาดาชิก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
"เรน พวกมิวะล่ะ" ไคหันไปถามพลางโยนขวดน้ำผลไม้ให้กับเรน อีกฝ่ายรับก่อนจะตอบคำถามของไคว่า "ตอนนี้กำลังเล่นหมากรุกฆ่าเวลาอยู่ ผมเบื่อก็เลยออกมาดูว่าพวกนายทำอะไร" พูดจบก็ดื่มน้ำผลไม้ทันทีก่อนจะหันหลังเดินไปดูผลการแข่งหมากรุกของสองประธานและรองประธานนักเรียน
"เฮ้อ....เสร็จซะที" ไค โซยะและทาดาชิบิดตัวไปมา หลังจากนั้น ไคก็ต้องเดินไปตามประชากรที่ยังอยู่ในห้องตามลำดับ
หลังจากที่ไคไปไล่คนออกจากห้องแล้ว ไอจิก็เดินตามมาพอดี
"ทำไมวันนี้ใส่ชุดนี้ล่ะ" ไคถามพลางมองไอจิที่อยู่ในเสื้อมีฮูทแขนสั่นกับกาเกงขาสั่นประมาณเหนือเข่าขึ้นไปเล็กน้อย
"ปกติไม่ใส่ขาสั่นนี่" ไอจิยิ้มบางๆ ก่อนจะตอบคำถามของไคว่า "นานๆ ทีใส่ไม่เป็นไรหรอก ยังไงนี่ก็ไม่ใช่ชุดนอน เดี๋ยวก็เปลี่ยนแล้วนี่ครับ" ไคพยักหน้ากับคำพูดของไอจิ ก่อนจะจับมืออีกฝ่ายแล้วลากลงไปที่ห้องกินข้าว
"ไอจิ...." นาโกยะเดินเข้ามาหาไอจิ ก่อนจะมองไปที่ไค อีกฝ่ายรู้จึงปล่อยมือไอจิแล้วเดินไปยังกินข้าวก่อน
"มีอะไรเหรอครับนาโกยะ" ไอจิถามอย่างใจเย็น นาโกยะขมวดคิ้วจนหว่างคิ้วแทบจะบี้ยุงได้พลางพูดออกมาว่า "ผมสังหรณ์ใจไม่ค่อยดีน่ะ พรุ่งนี้มันอาจจะเกิดเรื่องอะไรก็ได้...." ไอจิพยักหน้ารับกับคำพูดของนาโกยะก่อยจะพูดพร้อมรอยยิ้มว่า "ไว้มารอดูกัน ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น ลางสังหรณ์ของนาโกยะน่ะแม่นนี่" นาโกยะยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องกินข้าวพลางคุยเรื่องตามประสาฝาแฝด
"เอาล่ะ ในเมื่อมาครบแล้ว ก็ลงมือกินกันได้แล้ว" โซยะพูดเรียบๆ พลางตักของในส่วนของตัวเองและส่วนของโอวาริ
"นานแล้วนะที่ไม่ได้เจอหน้ากันแบบนี้ แต่ เหมือนสมาชิกจะเยอะเกินนะ" โอวาริพึมพำพลางกินสิ่งที่คีบได้เข้าไป
"ก็ว่างั้นแหละ โต๊ะถึงกับเต็มนี่คนเยอะจริงๆ" เรย์เอ่ยสมทบก่อนจะหันไปแอบมองเรนกับเลออนที่หวานกันได้ทุกที่ทุกเวลา
"เด็กๆ สมัยนี้นี่น้า....." โอวาริพึมพำพลางหันไปมองคนสองคนที่กำลังแข่งกันกิน
"เด็กพวกนั้นกินน้อย......แต่ลุงขอเว้นเธอสองคนไว้นะ อิชิดะ นาโอกิคุงและก็รินคุง" ทาดาชิพูดอย่างเหนื่อยใจ เรย์ที่นั่งมองมานานจึงพูดขึ้นว่า "พี่รู้ว่ารินกินจุ แต่อย่ามากเกินไปล่ะ เดี๋ยวจะปวดท้องเอานะ" รินพยักหน้าพลางเอาคำสุดท้ายเข้าปากก่อนจะทำการเก็บจานส่วนของตัวเองกับของยูจิไปล้าง
"คู่นี้เขาก็หวานในแบบของเขาอ่ะเนอะ น่าอิจฉาน้องเธอจริงๆ เลยนะโอวาริจัง" เรย์บ่นอุบพลางมองรินที่กำลังล้างจาน
"นั่นสิ ฉันยังอิจฉายูจังเลย" โอวาริพองแก้มเป็นเด็กๆ ทำให้โซยะที่นั่งอยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะยืดแก้มโอวาริเล่น
"โอ้ยๆๆ!! เจ็บนะไอ้บ้าโซยะ" หญิงสาวร้องโอดโอย ชายหนุ่มยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะปล่อยมือ
"อย่าให้ถึงคราวฉันนะ" โอวาริพูดอย่างคาดโทษ ทำเอาคนแก่(ที่สุดในห้อง)อย่างทาดาชิอดหัวเราะไม่ได้
"นี่พ่อถามจริงๆ นะ เมื่อไหร่พวกลูกๆ จะแต่งงาน" ทาดาชิถามพลางเท้าคางมองโซยะกับโอวาริ ชายหนุ่มและหญิงสาวพากันหน้าแดงกันเป็นแถบส่วนเรย์ก็เอาแต่หัวเราะคิกคักกับท่าทางของทั้งสองคน
"อีกสามเดือน" โซยะพูดเสียงห้วนกลบความเขินอาย ทาดาชิยิ้มบางๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาวางลงบนผมของโซยะอย่างแผ่วเบา
"แล้วพ่อจะรอ ตอนนี้พ่อชักอยากอุ้มหลานซะแล้วสิ" ทาดาชิพูดพร้อมรอยยิ้ม แต่คำพูดนั้นกลับทำให้ทั้งโซยะและโอวาริหน้าแดงยิ่งกว่ามาเขือสุก
"พอๆๆ เก็บจานชามไปล้างได้แล้ว" พูดจบโซยะก็รีบเก็บของทันทีก่อนจะจัดแจงหน้าที่ของแต่ละคน
"พ่อจะไปฮออกไกโดใช่มั้ย" โซยะถามพลางวางจานชามไว้ในซิงค์ล้างจาน
"อือ เดี๋ยวแม่ก็มารับแล้ว" ทาดาชิพูดพลางมองนาฬิกาข้อมือของตน
"งั้นเหรอ...." โซยะรีบล้างจานให้เรียนร้อย ก่อนจะส่งไปให้โอวาริที่มีหน้าที่เช็ดและเก็บจาน
"พ่อไปล่ะ" ชายหนุ่มพูดจบก็เดินออกไปที่ประตูบ้านทันที ตามด้วยพวกโซยะที่เดินออกไปส่ง
"ไงลูกรัก" หญิงสาวผมสีครามซีดพูดพร้อมรอยยิ้ม
"แม่มารออยู่หน้าบ้านโดยไม่ยอมเข้าไปด้านในเหรอ" โซยะขมวดคิ้ว หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าแม่แย้มรอยยิ้มออกมาบ้าง ซึ้งโซยะก็พอจะรู้คำตอบอยู่กลายๆ
"มาเร็วดีจริงๆ เลยนะซานาเอะ" ทาดาชิยิ้มบางๆ พลางโอบไหล่ผู้เป็นภรรยาไว้ หญิงสาวที่ชื่อซานาเอะยิ้มบางๆ ก่อนจะแกะมือของอีกฝ่ายออกและเดินเข้าไปหาโซยะ
"ดูแลพวกน้องๆ ดีล่ะ เพราะพ่อกับแม่จะไม่กลับบ้านอีกนาน" ซานาเอะพูดพลางโอบกอดลูกชายคนโตไว้
"ครับ...แต่พ่อกับแม่จะไม่บอกลาไคเหรอ" โซยะถามขึ้น ทาดาชิยิ้มมุมปากก่อนจะชี้ไปที่มุมมืดของสวนหน้าบ้าน
"รู้ได้ไงว่าผมหลบอยู่ตรงนี้" ไคเดินออกมาพลางทำสีหน้าหงุดหงิด
"พ่อรู้ตั้งแต่ตอนที่ลูกแอบฟังอยู่หน้าห้องกินข้าวแล้ว" ทาดาชิยิ้มพลางตบหลังไคเบาๆ แต่เล่นเอาอีกฝ่ายถึงกับสำลักอากาศ
"พ่อกับแม่ไปล่ะ ไว้เจอกันในอีกสามเดือนข้างหน้า" ซานาเอะพูดพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเดินเข้ามากอดลูกชายทั้งสองไว้และเดินขึ้นรถไป
"ไว้เจอกันนะ เจ้าลูกชาย" ทาดาชิพูดพลางขยี้หัวเด็กทั้งสอง ส่วนไคกับโซยะก็กอดพ่อของตนแน่นก่อนจะปล่อยไป
"ไปซะแล้วสิ" เรย์ยิ้มพลางเดินเข้ามาโอบไหล่เพื่อนสนิท
"อือ" โซยะตอบรับเบาๆ ก่อนจะมองรถที่ออกตัวไปจนลับตา
"อย่าเศร้าน่า นายน่ะเข้มแข็งจะตายไปนะ" เรย์ปลอบพลางโยกหัวโซยะยังกับปลอบเด็ก
"เรย์....ฉันไม่ใช่เด็ก" ชายหนุ่มค้อนใส่เพื่อนสาวอย่างเอาเรื่อง ส่วนหญิงสาวอีกคนก็เอาแต่หัวเราะกับนิสัยของเรย์และโซยะที่ดูยังไงก็ไม่เหมือนผู้ใหญ่สักนิด(เฉพาะในสายตาของโอวาริกับไคเท่านั้น)
"ไปล่ะ อยากนอนแล้ว" ไคพูดเสียงห้วนพลางเดินกลับเข้าบ้าน ปล่อยให้อะคันตุกะทั้งสามมองเด็กหนุ่มอย่างขำขันก่อนจะเดินกลับสถานีตำรวจไป

 

     รุ่งเช้า
 

"โอย......ปวดท้อง...." นาโอกิเดินลงมาจากห้องด้วยสีหน้าที่เหมือนศพ
"หาว....อรุณสวะ.....ผีหลอก!!!" เรนที่เดินหาวลงมาจากบันไดร้องลั่นเพราะสภาพของนาโอกิเรียกได้ว่าน่ากลัวเล็กน้อย
"เรน ฉันเอง นาโอกิ" นาโอกิมองเรนอย่างเหนื่อยใจ ส่วนเจ้าตัวก็เอาแต่จ้องจนนาโอกิเหนื่อยใจยิ่งกว่าเดิม
"ทำไมสภาพเหมือนศพเดินได้ซะขนาดนี้ล่ะ" เรนถามอย่างเป็นห่วง นาโอกิยิ้มเจื่อนก่อนจะตอบคำถามของเรนว่า "แข่งกันกินหม้อไฟกับริน แต่แพ้ ผลสุดท้ายก็เลยปวดท้องไง" เรนหัวเราะเบาๆ อย่างอ่อนอกอ่อนใจก่อนจะผลักนาโอกิลงจากบันไดไปห้องอาหาร
"กะแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้" ไคพูดขึ้นพลางมองสภาพของนาโอกิ
"ทำไมมีแต่ฉันที่เป็นแบบนี้ล่ะเนี่ย" นาโอกิหันไปมองรินนั่งยิ้มอยู่บนเก้าอี้
"นั่งลงซะ เดี๋ยวทำอาหารที่ช่วยในการย่อยของในกระเพาะนายให้" ไคสั่งด้วยสีหน้าเอือมระอา ไอจิที่กำลังจัดโต๊ะอยู่ก็แอบหัวเราะนาโอกิกับไคเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหานาโกยะ
"ดูกลุ้มใจจังนะ" ไอจิมองนาโกยะที่มีท่าทางเคร่งเครียด
"อือ แต่ผมจะพยายามทำให้เหมือนปกติละกัน" นาโกยะยิ้มออกมาก่อนจะเดินเข้ามาจับมือไอจิและลากไปห้องอาหาร
"มิวะ ไกยาร์ลและเลออนหายไปไหนน่ะ??" เรนหันไปมองไคที่กำลังทำอาหารเช้าอยู่
"เห็นบอกว่ามีธุระ เลยรีบไปโรงเรียนก่อนน่ะ" พูดจบ ไคก็ทำการเอาอาหารมาเสิร์ฟให้กับคนอื่นๆ ส่วนอาหารของนาโอกิจะต่อนข้างแปลกหน่อย เพราะไคทำแยกจากของคนอื่นๆ
"เฮ้อ...." นาโกยะถอนหายใจพลางรีบกินข้าวให้หมดก่อนจะเอาจานไปล้างและเก็บให้เข้าที่
"ผมจะรออยู่หน้าบ้านนะไอจิ" นาโกยะพูดพลางเดินขึ้นไปเอากระเป๋าของตนและของไอจิก่อนจะออกไปยืนรอแฝดพี่อยู่หน้าบ้าน
"ยังติดใจกับลางสังหรณ์นั่นเหรอ" ไคถามพลางมองไอจิที่กำลังรีบกินข้าว อีกฝ่ายมองก่อนจะรีบกลืนของที่อยู่ในปากและตอบคำถามของไคว่า "ครับ ผมเองก็ห่วงนาโกยะนะ แต่จะให้ทำยังไงล่ะ...." ไอจิพูดจบก็รีบเอาจานไปล้างเก็บ เช่นเดียวกับไคและเรน
"รินคุง ยูจิคุง อยู่กับนาโอกิคุงนะ พวกพี่จะรีบไปโรงเรียน และก็ ถ้านาโอกิคุงกินเสร็จแล้วก็ช่วยหามไปโรงเรียนนางาเสะทีนะ ไปล่ะ" ไอจิสั่งเสียเสร็จ ทั้งสามคนก็ออกไปหานาโกยะและรีบเดินไปโรงเรียนทันที

 

     ณ โรงเรียนมัธยมปลายนางาเสะ
 

พวกไครีบเดินเข้ามาในตึกเรียนทันที แต่จู่ๆ ก็มีคนสองคนลากพวกไคเข้าไปที่ห้องคหกรรมที่อยู่ข้างๆ
"มิวะ เลออน ไกยาร์ล?? เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะ" ไคถามอย่างเบื่อหน่าย แต่เลออน มิวะและไกลยาร์ดกลับมีสีหน้าที่เคร่งเครียด
"เกิดเรื่องใหญ่สินะครับ" ไอจิถามอย่างใจเย็น มิวะพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะพูดออกไปว่า "วันนี้พวกเราก็มาเดินตรวจอาคารเหมือนปกตินั่นแหละ วันนี้ ที่กระดานข่าวสายชั้น จู่ๆ ก็มีใบประกาศอยู่ประมาณสามถึงสี่ใบ พวกเราเลยเขาไปดูก็พบว่าเป็นข่าวเกี่ยวกับพวกนาย...." ไคกับเรนขมวดคิ้ว ส่วนนาโกยะก็บีบมือไอจิเบาๆ เหมือนจะเป็นการเตือนเรื่องลางสังหรณ์ของตน
"อย่าบอกนะว่ามีคนรู้ตัวจริงของพวกผม" นาโกยะพูดออกไป มิวะ เลออนและไกยาร์ดก็พยักหน้าแทนคำตอบ
"จริงๆ ด้วย ไปกัน!" นาโกยะพูดพลางลากเรนกับไอจิไปที่กระดานข่าวสายชั้น
"เฮ้ย พวกเซ็นโดมา..." เหล่านักเรียนต่างรุมจ้องพวกไอจิเป็นตาเดียว แต่พอไคเดินตามมาด้านหลัง ทุกคนที่มองพวกไอจิอยู่ถึงกับรีบหันหน้าหนีทันที
"ขอเจ้านี้ไปล่ะ อ้อ ถ้าอยากประกาศไปว่าพวกเราเป็นผู้หญิงก็เชิญนะ" นาโกยะพูดอย่างไม่ใส่ใจ แต่จริงๆ แล้วตัวเองกลับกลุ้มใจอยู่ลึกๆ แต่ไม่ยอมแสดงออกไปก่อนจะรีบดึงกระดาษแผ่นนั้นออกมา
"นายจะไปไหนน่ะ" ไคหันไปถามนาโกยะที่กำลังรีบเดินออกจากฝูงคน
"ไปห้องพยาบาล" นาโกยะตอบเรียบๆ พลางลากไอจิไป ไคที่กำลังจะตามพวกนาโกยะไปจู่ๆ ก็โดนใครบางคนจับมือไว้
"รุ่นพี่อย่าไปสนใจพวกนั้นเลยค่ะ พวกชอบหลอกลวงคนอื่นๆ น่ะไม่น่าคบหรอกค่ะ" เด็กสาวผมสีม่วงยาวประบ่าพูดขึ้นพลางจิกตามองพวกไอจิอย่างสะใจ
"เธอเป็นติดข่าวนี้สินะ โนโนมิยะ มิซากะ" ไคจ้องมองเด็กสาวด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ แต่กลับเรียกสีบนใบหน้าของเด็กสาวนามโนโนมิยะ มิซากะได้อย่างดี
"ค่ะ เพราะพวกเขาหลอกลวงคนอื่นๆ ไงค่ะ ฉันเลยต้องกระชากตัวจริงของมันออกมา" ไคถึงกับคิ้วกระตุกกับคำพูดของมิซากะ แต่ด้วยเหตุที่ตนถือคติว่าจะไม่ทำร้ายคนอ่อนแอกว่าจึงทำได้แค่ยืนอยู่เฉยๆ
"เขาหลอกลวงคนอื่นๆ แล้วไงล่ะครับ คุณโนโนมิยะ" เสียงทุ่มอันอ่อนโยนของใครบางคนพูดขึ้น มิซากะถึงกับชะงักค้างเพราะบุคคลคนนี้ไม่เคยออกจากห้องทำงานมาให้นักเรียนเห็นเลยสักครั้ง....ผู้อำนวยการซาโตชิ
"พะ...พวกเขาสมควรได้รับโทษนะคะ หลอกคนอื่นๆ ว่าตัวเองเป็นผู้ชายมาตั้งนาน โดยที่ไม่มีใครรู้เลยสักคน แม้แต่พวกรุ่นพี่โทชิกิก็ยังไม่รู้เลย!" มิซากะเถียงค้างๆ คูๆ ซาโตชิหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตอบออกไปว่า "ผิดแล้วคุณโนโนมิยะ ที่จริงแล้วพวกไคน่ะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าพวกเซ็นโดคุงเป็นผู้หญิง และพวกเขาก็เป็นคนรักกันด้วย เธอเข้าใจผิดไปใหญ่เลยนะ แล้วก็ ถึงพวกเขาจะปลอมตัวเป็นผู้ชาย แต่พวกเขาเคยแสดงความเป็นหญิงออกมามั้ยล่ะครับ??" นักเรียนคนอื่นๆ พากันส่ายหน้าทันที เพราะเท่าที่พวกเขารู้จักเซ็นโด ไอจิ เซ็นโด นาโกยะและสึซึงาโมริ เรนมา พวกเขาทั้งสามไม่เคยแสดงความเป็นผู้หญิงออกมาเลยนอกจากวันงานโรงเรียน
"และที่เขาต้องทำแบบนี้น่ะ เพราะชื่อของเขาเหมือนผู้ชาย และรูปร่างโดยรวมก็เหมือนผู้ชายอยู่แล้ว จึงไม่แปลกที่เขาจะแต่งตัวแบบนั้น คนอื่นๆ คิดว่าการที่พวกเซ็นโดคุงแต่งตัวเป็นผู้ชายแบบนี้น่ะ ผิดมั้ยครับ?" ซาโตชิถามนักเรียนคนอื่นๆ อย่างใจเย็น เหล่านักเรียนก็แทบจะไม่ต้องใช่ความคิดก่อนจะตอบออกมาอย่างพร้อมเพรียงว่า "ไม่ผิดครับ"
"เห็นมั้ย ไม่มีใครเขาว่าอะไรพวกเซ็นโดคุงเลยแม้แต่น้อย เธอน่ะคิดมากไปเองนะครับ" เด็กสาวรู้สึกหน้าแตกยับเยิน ส่วนเหล่านักเรียนคนอื่นๆ ต่างพากันหัวเราะมิซากะด้วยความรู้สึกเหมือนเธอเป็นตัวตลก หลังจากนั้นพวกไอจิก็เดินกลับมาหาพวกไคทันที
"ใครไปตามคุณพ่อมาน่ะ??" ไอจิถามขึ้นทันทีที่นั่งลงบนเก้าอี้
"ฉันเอง" เลออนยกมือพลางมองหน้าไอจิด้วยใบหน้าทีเรียบเฉย
"แต่คุณน้าซาโตชิก็เยี่ยมจริงๆ นะ ถึงกับทำให้โนโนมิยะหน้าแตกหมอไม่รับเย็บแบบนั้นน่ะ" มิวะพูดอย่างสะใจเล็กน้อยพลางมองนาโกยะที่กำลังอ่านหนังสืออยู่
"ฉันล่ะอยากจะเชือดโนโนมิยะ มิซากะจริงๆ ให้ตายสิ" ไคบ่นพลางนั่งเท้าคางมองไอจิกับเรน
"ไคคุง อย่าทำร้ายคนที่อ่อนแอกว่านะ....ยกเว้นพวกโจรกับพวกคนร้ายไว้หน่อยละกัน" ไอจิพูดพร้อมรอยยิ้ม ไคพยักหน้าพลางก้มลงตักทีรามิสุเข้าปาก
"ปิดเทอมฤดูร้อนสองสัปดาห์ปีนี้พวกเราจะไปเข้าค่ายที่ลอนดอนนะ" ไคพูดอย่างไม่ใส่ใจ แต่นั่นทำให้ไอจิกับนาโกยะแถบจะสำลักน้ำชา
"ออกต่างประเทศเลยเหรอ! ไปเข้าค่ายที่ชิสุโอกะไม่ดีกว่ารึไง? ได้เล่นน้ำทะเล มีงากเทศกาลดอกไม้ไฟด้วย เจ๋งออก" นาโกยะพูดพลางตักเค้กบลูเบอรี่เข้าปาก
"ก็ดี แต่คนเสนอไม่ใช่ฉันหรอก" ไคพูดพลางดื่มชา นาโกยะจ้องไคเหมือนจะถามว่าใครเป็นคนคิด เด็กหนุ่มมองก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะเหนื่อยใจว่า "น้าซาโตชิ"
"คุณพ่อ....." ไอจิกับนาโกยะเหงื่อตกเล็กน้อย ส่วนไคก็เอาแต่ดื่มชาไม่พูดไม่จา
"ว่าแต่ทำไมถึงโดนไล่มาที่ห้องชมรมล่ะเนี่ย??" นาโอกิถามขึ้นพลางเเปิดประตูห้องชมรม
"ครูมิทซึโนะฮาระบอกว่าวันนี้พวกเราชมรมวิจัยภาษาโบราณฯ ไม่ต้องเข้าเรียนภาคเช้า ให้ไปประชุมเรื่องการไปเข้าค่ายปิดเทอม ส่วนพวกไคโดนไล่ลงมาโดยที่ครูอาซาฮินะไม่ยอมบอกเหตุผล" นาโกยะตอบคำถามของนาโอกิด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
"นี่ คราวหน้าลองไปยืมกระโปรงพวกเจ๊มาใส่สิ อยากเห็นอ่ะ" มิวะพูดพร้อมรอยยิ้ม นาโกยะตวัดตามองมิวะอย่างเอาเรื่องจนอีกฝ่ายตัวหดเหลือแค่สองนิ้ว
"เอาน่าๆ เรื่องก็ขอให้จบๆ ลงแค่นี้แหละนะ" เรนพูดพร้อมรอยยิ้มก่อนจะตักเค้กเข้าปาก
"อือ เหนื่อยจัง ขอดรอปเรียนวันนี้นะ กลับล่ะ" นาโกยะพูดพลางหยิบกระเป๋าและเดินกลับบ้านไป
"เอ๋ งั้นฉันดรอปด้วยสิ อาการยังไม่ดีขึ้นเลย" ในที่สุดนาโอกิตามนาโกยะกลับบ้านไป
"ในห้อง...เหลือแค่เราสินะไกลยาร์ดคุง" ไอจิยิ้มอย่างอ่อนอกอ่อนใจก่อนจะจับมือไกลยาร์ดและเดินเข้าห้องเรียนของตนเช่นเดียวกับพวกไค

+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+
ตอนนี้ก็จบลงด้วยประการฉะนี้ ไรท์รู้สึกสมน้ำหน้ามิซากะหน่อยๆ อยู่นะ(เลว=w=)
ตอนหน้า พี่ชายของเลออนออกโรงค่ะ! และจะเป็นเนื้อเรื่องที่เรนกับเลออนเป็นตัวเอกหรือมีบทเยอะที่สุดในตอน! และความจริงของซางิริจะถูกเผยออกด้วย! จะเป็นยังไงต่อ รออ่านตอนที่14 เอานะคะ ไรท์ของตัวล่ะคะ บายน้าาาาา