คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ของเล่นชิ้นที่ 10:: การกลับมาพร้อมข่าวดี.....หรือข่าวร้าย
“ผ่านมาจะสี่ปีอยู่แล้วนะ เจ้าพวกนั้นไม่ติดต่อมาเลยเหรอ”
คางามิถามพลางมองคุโรโกะอย่างแปลกใจ
เช่นเดียวกับมิซึฮะและทาคาโอะที่แปลกใจในตัวคุโรโกะไม่ต่างกัน
“ครับ อย่าถือสาเขาเลยนะครับ” คุโรโกะยิ้มละไม และรอยยิ้มนี้เป็นรอยยิ้มแรกที่พวกเขาทั้งสามคนรู้สึกกังวลเป็นครั้งแรก
“แต่การไม่ติดต่อแบบนี้มันก็……” มิซึฮะเงียบลงทันที คางามิและทาคาโอะเข้าใจความหมายที่หญิงสาวจะสื่อ
แต่ก็ไม่มีใครปริปากออกไป
“ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ผมก็พร้อมจะรอฟังผลครับ พี่ คางามิคุงและทาคาโอะอย่ากังวลเลยนะครับ”
คุโรโกะพูดเป็นเชิงปลอบ แต่ความจริงแล้วเขาจะทนฟังข่าวร้ายได้อย่างนั้นเหรอ?
“…..คางามิคุง
วันนี้เรามีนัดกับคิเสะคุงไม่ใช่เหรอ” มิซึฮะพูดราวกับว่าพึ่งนึกขึ้นได้
คางามิเองก็เหมือนจะนึกออกแล้วเช่นกัน
“ขอโทษนะ เราต้องไปแล้ว นายกลับบ้านคนเดียวนะ”
คางามิพูดเป็นเชิงขอโทษพลางยกมือขึ้นไหว้ขอโทษคุโรโกะ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมจะบอกแม่ให้นะครับว่าพี่จะกลับช้า”
คุโรโกะพูดยิ้มๆ พลางหันไปมองมิซึฮะเหมือนจะสื่อควานัย
“ทาคาโอะคุง นายคงจะมีธุระที่จะต้องไปหามิโดริมะคุงสินะครับ”
คุโรโกะพูดขึ้นราวกับรู้ทัน
ทาคาโอะยิ้มแหย “ไม่ยักรู้นะว่านายอ่านใจคนได้”
“พวกนายอยากให้ผมใช้เวลาทบทวนอะไรบางอย่างคนเดียวนี่ครับ
วิธีนี้น่าจะเหมาะที่สุดนะครับ” ทั้งสามคนสะอึกไปทันที
ก่อนจะพยักหน้าและเดินแยกกันไปคนละทาง
คุโรโกะมองคนทั้งสามไปจนลับตาก่อนจะเดินไปเรื่อยเปื่อยคนเดียว
ปึก!
“ข…ขอโทษครับ
ผมไม่ทันระวัง…..” คุโรโกะก้มหน้าขอโทษขอโพยคนที่ตัวเองเดินชนจนไม่ทันได้สังเกตว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
“คุโรโกะ เงยหน้าขึ้นมาสิ”
เสียงทุ้มอันคุ้นหูดังขึ้นจนชายหนุ่มร่างเล็กจำเป็นต้องเงยหน้าขึ้นมอง
“ค..คุณ…คุณ..” คุโรโกะตกใจจนพูดอะไรไม่ออก ไม่คิดเลยจริงๆ
ว่าจะได้พบเจอกันอีกครั้ง คุโรโกะเอ่ยชื่อของคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก “คุ…คุณนิจิมูระ!!”
“เฮ้ๆ ไม่ต้องตกใจจนเหมือนเห็นผีก็ได้” นิจิมูระ ชูโซยิ้มขำๆ
กับท่าทางเหลือเชื่อที่แสดงออกมาทางสายตาของรุ่นน้องตน
“ไปอยู่อเมริกา เจอกับอาคาชิคุงบ้างมั้ยครับ” ชายหนุ่มถามอย่างหวั่นใจเล็กน้อย
นิจิมูระยิ้ม “เจอสิ
สองคนนั้นไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลที่พ่อฉันรักษาตัวอยู่น่ะ” เขาตอบพลางมองไปที่ร้านกาแฟซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ๆ
พวกเขายืนอยู่ “ไปนั่งคุยที่นั่นดีกว่านะ ฉันเลี้ยงเอง”
“เอ่อ…ครับ…” คุโรโกะที่ตอนนี้ร้อนใจเล็กน้อยจึงตอบตกลงตามน้ำไป นิจิมูระยิ้มบางๆ
ก่อนจะเดินนำหน้าคุโรไปยังร้านกาแฟ
“นายจะเอาอะไรเหรอ?” ชายหนุ่มผมดำถามหลังจากที่เขารับเมนูมาจากบริกร
คุโรโกะเอียงหน้ามองเมนู “วนิลาเชคส์ครับ”
“ฮะๆ ไม่เปลี่ยนเลยนะ…น้อง
เอาวนิลาเชคส์กับเอสเพรสโซ่เย็น” นิจิมูระหันไปสั่งกับบริกรหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ครับ กรุณารอสักครู่นะครับ”
เขาพูดพร้อมกับรอยยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปยังเคาน์เตอร์เพื่อบอกรายการที่สั่ง
“คุณนิจิมูระ บอกผมเรื่องอาคาชิคุงได้แล้วครับ”
คุโรโกะเข้าเรื่องทันทีด้วยใบหน้าเคร่งเครียด จ้องมองนิจิมูระไม่วางตา
ชายหนุ่มถอนหายใจ “ถึงจะบอกว่าอยู่โรงพยาบาลเดียวกัน แต่อาคาชิน่ะอยู่แต่ในห้อง
ICU ตลอด จากที่ไปถามแฝดน้องมา เขาบอกวาอาคาชิหัวใจรั่ว
สถานะการณ์ค่อนข้างแย่พอควรเลยล่ะ” เขาหน้าหมองลงเล็กน้อยเมื่อนึกถึงคำพูดของเซย์โตะที่เคยพูดเอาไว้
เป็นจังหวะเดียวกันกับที่บริกรนำเครื่องดื่มของพวกเขามาเสิร์ฟ
“แล้ว….ตอนนี้พวกเขา…” ชายหนุ่มผมฟ้าถาม ตอนนี้ไม่มีความคิดอยากจะดื่มวนิลาเชคส์ที่วางอยู่ตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
“ความจริงพวกเขาก็มาพร้อมกกับฉันนี่แหละ
แต่พอลงเครื่องแล้วพวกเขาก็หายไปเลย” นิจิมูระบอกด้วยท่าทางสำนึกผิด ‘แบบนี้ถ้าเจอกับคนคนนั้นมีหวังหูชาแน่ๆ’
“เอ๋! มาแล้ว….?” คุโรโกะถาม
ตอนนี้เขากำลังจับต้นชนปลายเรื่องที่นิจิมูระเล่าพลางยกแก้ววนิลาเชคส์ขึ้นมาดูดอย่างใช้ความคิด
“ผมขอไปหาคุณลุงมาซาโอมินะครับ ครั้งนี้ผมจะเลี้ยงคุณนิจิมูระเอง
ขอตัวนะครับ” คุโรโกะเอ่ยอย่างใจเย็นและลุกออกไปจ่ายเงินทันทีโดยที่นิจิมูระก็ยังนั่งนิ่งอยู่
“อยากแกล้งคนอื่น ก็ต้องโดนแบบนี้แหละนะ เหนือฟ้ายังมีฟ้า
เหนืออาคาชิยังมีคุโรโกะ…สินะ”
นิจิมูระพูดอย่างขำๆ ก่อนจะมองหาบุคคลที่ตนตั้งใจนัดไว้
“ไงชู” เสียงที่คุ้นเคยดดังขึ้นอย่างเป็นกันเอง
เจ้าของชื่อหันไปมองคนเรียกเล็กน้อย “มาช้านะทัตสึยะ”
ฮิมูโระ ทัตสึยะยิ้มบางๆ ก่อนจะถือวิสาสะนั่งตรงข้ามกับอีกฝ่าย “ก็นะ
ช่วงนี้กิจกรรมเยอะน่ะ แล้วนายล่ะ จะกลับมาเรียนที่นี่แล้วเหรอ”
“ฉันแค่กลับมาเที่ยวน่ะ อีกไม่นานก็กลับ” เขาตอบพลางดื่มกาแฟเย็น
รสขมแล่นขึ้นจนเขาต้องเปลี่ยนจากดูดรวดเดียวเป็นค่อยๆ ดูดทีละน้อย
“แล้วพวกเขา…..?” ฮิมูโระถาม
เขาก็พอจะรู้อะไรมาบ้างแต่ก็ไม่มากเท่ากับพวกคุโรโกะ
“ตอนนี้คุโรโกะกำลังไปจัดการอยู่น่ะ” นิจิมูระแสยะยิ้ม แอบสะใจนิดๆ
กับพวกชอบแกล้งคนอย่างพวกอาคาชิ
ฮิมูโระถอนหายใจพลางส่ายหน้า “ฉันล่ะไม่ชอบที่นายยิ้มแบบนี้เลยจริงๆ”
หลังจากที่ออกมาจากร้านกาแฟ
คุโรโกะก็รีบเรียกแท็กซี่ไปที่บ้านอาคาชิในทันที
“ไปคฤหาสน์อาคาชิ เร็วที่สุดครับ”
คุโรโกะกดเสียงลงต่ำอย่างที่ปกติไม่เคยคิดจะทำ
คนขับรถแอบหน้าซีดลงเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าแล้วเหยียบคันเร่งจนมิดเพื่อจะไปบ้านของอาคาชิ
พอมาถึงบ้านอาคาชิ คนขับรถก็ค่อยๆ เคลื่อนรถไปยังป้อมยามที่อยู่หน้าทางเขาคฤหาสน์
“เอ่อ….นายท่านไม่ได้สั่งว่านัดใครไว้….” ยามเฝ้าประตูพูดอย่างใช้ความคิด คุโรโกะจ่ายเงินแล้วลงจากรถก่อนจะบอกให้อีกฝ่ายกลับไป
“ถ้าเป็นผม คุณลุงมาซาโอมิจะอนุญาตมั้ยครับ”
คุโรโกะจ้องมองยามอย่างเยือกเย็น ตอนนี้เขาชักจะเริ่มหงุดหงิดแล้วนะ
“ท..ท่านคุโรโกะ! เชิญครับๆ” ยามเฝ้าประตูลุกลี้ลุกลนรีบเปิดประตูให้คุโรโกะเข้าไป
“ขอบคุณครับ”
คุโรโกะเอ่ยอย่างนอบน้อมดังเช่นุกครั้งก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปยังคฤหาสน์ที่อยู่ลึกเข้าไป
“นายน้อย…ผมคิดว่าคุณอาจจะได้กลับบ้านเก่าเพราะท่านคุโรโกะแน่ๆ
ครับ….”
ยามเฝ้าประตูพึมพำ ดูจากสีหน้าที่คุโรโกะแสดงออกมาตอนที่ลงจากแท็กซี่นั้นน่ากลัวมาก
ปกติเด็กน้อยผู้อ่อนโยนคนนี้เคยแสดงสีหน้าน่ากลัวแบบนั้นที่ไหนกัน
ปิ๊งป่อง….
คุโรโกะกดกริ่งที่หน้าตัวคฤหาสน์ เขารออยู่ประมาณหนึ่งนาที
เสียงจากอินเตอร์คอมก็ดังขึ้น
“มีธุระกับนายท่านใช่มั้ยคะ?”
“ผมคุโรโกะ เท็ตสึยะครับ จะมาขอพบคุณลุงมาซาโอมิครับ” คุโรโกะตอบ
ตอนนี้เขากำลังสงบสติอารมณ์เพื่อไม่ให้โวยวายจนเสียความเยือกเย็น
“คุณหนูคุโรโกะนี่เอง เชิญค่ะ” คนรับใช้พูดผ่านอินเตอร์คอมก่อนจะเดินมาเปิดประตูให้กับคุโรโกะ
“อาคาชิคุงกลับมาแล้วรึยังครับ” คุโรโกะรุกถาม คนรับใช้ที่อายุคราวป้ายิ้มกับคำถามอย่างอ่อนโยน
“นายน้อยเซย์จูโร่นอนพักอยู่
ส่วนนายน้อยเซย์โตะออกจากบ้านไปได้สักพักแล้วค่ะ คุณหนูคุโรโกะคงจะรู้เส้นทางดี
ป้าขอไปทำงานบ้านต่อนะคะ” เธอโค้งให้กับคนรุ่นลูก ทำให้คุโรโกะต้องรีบโค้งให้อย่างเลิกลั่ก
ก่อนจะเดินขึ้นไปบนชั้นสองเพื่อไปหาอาคาชิ
ชายหนุ่มเดินตรงขึ้นสู่ชั้นสอง
ไปยังห้องที่คุ้นเคยและเต็มไปด้วยความทรงจำที่แสนจะทรมาณ
ก๊อกๆ
คุโรโกะเคาะประตูตามมารยาท เขาเอี้ยวตัวเอาหูแนบกับกำแพงเพื่อฟังเสียงที่อยู่ภายในห้อง
“เข้ามาสิ” คนที่อยู่ในห้องร้องบอกเบาๆ คุโรโกะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป
พอมองเห็นคนภายใจห้อง เขาก็แทบจะหยุดหายใจทันที ร่างกายของคุโรโกะเย็นเฉียบราวกับเลือดจับตัวกันเป็นน้ำแข็ง
เขาครางชื่อของบุคคลที่นอนอยู่อย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา
“อ…อา..อาคาชิ..คุง…..”
~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~
ตอนนี้ก็…..ปล่อยไว้ให้ค้างคาค่ะ
(ฮา)
ตอนหน้าจะเข้าสู่ตอนจบแบบที่ 1 อืม…..ถ้าจากที่คิด ไรท์คงจะทำตอนจบเอาไว้ 3 แบบ หรืออาจจะ 4 แบบก็ได้ โฮะๆๆๆๆ
ตอนนี้คีย์เวิร์ดทั้งหมดดันอยู่ที่พี่รุ้งค่ะ แหม่…โผล่มานี่
อายุก็ขึ้นเลข 2 แล้ว จะหล่อ แมน แฮนด์ซัม ขนาดไหน โฮะๆๆๆๆๆๆ
ตอนหน้า!
อาคาชิจะเป็นยังไง! ทำไมคุโรโกะถึงได้ตกใจจนครางออกมาแบบนั้นกัน! แล้วเซย์โตะกับมายูซึมิล่ะ!!
รออ่านตอนหน้า ตอนจบที่ 1 นะคะ โฮะๆๆๆๆ (โดนถีบไปดวงจันทร์)
ความคิดเห็น