[Fic Vanguard] Mystery School ชมรมลับ โรงเรียนปริศนา ภาค 1

ลำดับตอนที่ #12 : เริ่มการแสดง(ซะที) *

"ไคคคคคคคคคคคค!!" นาโกยะพูดพลางโยนไอจิไปเกาะหลังไค
"เหวอ!!" ไอจิหลับตาแน่น ไคที่หันหลังกลับมาพอดีก็รับตัวไอจิเข้ามาไว้ในอ้อมกอด
"คะ ไคคุง ผมขอโทษนะ" ไอจิพูดตะกุกตะกักพลางเอ่ยขอโทษกับเหตุการณ์เมื่อกี้
"อือ ไม่ต้องขอโทษหรอก" ไคปล่อยไอจิให้เป็นอิสระแล้วเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อ
"ว้า...ไคได้พักซะแล้วสิ" เรนยืนเท้าคางมองอยู่ที่เคาน์เตอร์พลางพูดพร้อมรอยยิ้ม
"เดี๋ยวพวกเราก็ได้พักแล้วน่า" เลออนที่อยู่ในชุดแมวพูดพลางมองเรนที่กำลังยิ้ม
"อยากกินขนมรึเปล่า" เรนหันขวับไปมองเลออนทันทีที่เลออนพูดจบ อีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยื่นเค้กวนิลาหวานพิเศษให้อีกฝ่าย
"ว้าว....ขอบคุณนะเลออน" พูดจบเรนก็หอมแก้มเลออนหนึ่งทีก่อนจะนั่งกินขนมพร้อมรอยยิ้ม ฝ่ายที่โดนหอมแก้มก็หน้าแดงเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
"เอาล่ะพวกสึซึงาโมริน่ะ ไปพักได้แล้ว" เด็กหนุ่มมีสีน้ำตาลที่เป็นหนึ่งในเพื่อนร่วมห้องพูดขึ้น เรน เลออนและมิวะก็เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อในห้องก่อนจะเดินออกมาหาพวกไค
"ไปแต่งตัวกัน!" พูดจบเรนก็ทำการลากพวกไคที่ปีสองB 
"อาซากะ!" เรนพูดพลางโดดกอดอาซากะจากด้านหลัง
"อ้าวเรนจัง มาแล้วสินะ....งั้นก็...มิซากิกับอิชิดะมานี่หน่อยสิ" อาซากะกวักมือเรียกทั้งคู่ก่อนจะลากพวกเรนไปที่โรงยิม

Iwanakute mo kikanakute mo imako...shite i rareru dake de...

"ว่าไง มีอะไรเหรออาซากะ?" เด็กหนุ่มผมสีดำม่วงเอ่ยขึ้น

อาซากะยิ้มก่อนจะพูดออกไปว่า "พี่คะ พี่ช่วยมาหาอาซากะที่โรงยิมหน่อยสิ พาโควรินกับพี่ซุยโกะมาด้วยล่ะ แค่นี้นะ" พูดจบก็ตัดสายทันที เด็กหนุ่มผู้เป็นพี่ชายเหงื่อตกเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหาทัตสึนากิ ซุยโกะผู้เป็นเพื่อนร่วมห้องและไปตามหาน้องสาวของเธอ

เมื่อทั้งสามมาถึงโรงยิม ดูเหมือนโควรินจะเข้าใจหน้าที่ เดินเข้าไปที่ด้านหลังของโรงยิมทันที ส่วนอาซากะก็ยืนยิ้มอยู่หน้าประตูโรงยิม
"อาซากะ เรียกพวกพี่มามีอะไรงั้นเหรอ" เด็กหนุ่มหันมาถามน้องสาวของตน
"อาซากะอยากให้พี่ไปช่วยพวกไคแต่งตัวน่ะ" อาซากะพูดพร้อมรอยยิ้ม เด็กหนุ่มผู้เป็นพี่ก็พยักหน้าอย่างจำใจก่อนจะเดินไปหาพวกไค
"แล้วอาซากะจังเรียกฉันมาทำไมงั้นเหรอ?" ซุยโกะหันไปถามเด็กสาว อีกฝ่ายยิ้มพลางจับมือซุยโกะไปยังห้องแต่งตัวของฝ่ายหญิง
"คือ....พี่โควริน ไม่ใส่คอนแท็กเลนส์ไม่ได้เหรอ" ไอจิพูดพลางมองคอนแท็กเลนส์สีเขียวใบไม้
"ไม่ได้ นาโกยะเขาก็ใส่ เรนเองก็ใส่ เพราะงั้นนายต้องใส่เหมือนกัน" โควรินพูดพลางหวีผมให้ไอจิ เด็กหนุ่มถอนหายใจก่อนจะค่อยๆ ใส่คอนแท็กเข้าไป
"อาซากะ วิกผมของผู้หญิงของที่นี่มีสีอะไรบ้าง?" มิซากิหันไปถามเพื่อนร่วมห้องของตน อาซากะคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบไปว่า "มีสีเขียวใบไม้สอง สีฟ้าน้ำทะเลหนึ่ง สีเขียวทะเลสาปสอง สีเขียวเรืองหนึ่ง สีดำห้า สีน้ำตาลสาม สีทองสี่ และสีม่วงอเมทิสสี่" โควรินเดินไปหยิบวิกผมสีเขียวใบไม้มาสวมให้กับไอจิทันทีที่อาซากะพูดจบ ส่วนมิซากิก็เดินไปหยิบวิกผมสีเขียวเรืองมาใส่ให้กับนาโกยะ
"เรนจังรอก่อนนะ" อาซากะพูดพลางขอให้ซุยโกะหวีผมให้กับเรน ส่วนตัวเองก็เดินไปเอาวิกผมสีฟ้าน้ำทะเลออกมา
"ทุกอย่างเรียบร้อย เว้นแต่....." ซุยโกะพูดพลางมองสำรวจพวกไอจิก่อนที่ทั้งสี่สาวจะพูดออกมาอย่างพร้อมเพรียง "พวกเธอไม่มีหน้าอก"
"เป็นผู้หญิงแต่ไม่มีหน้าอก...จริงๆ เล้ย" โควรินพูดพลางส่ายหัวไปมาอย่างคิดหนัก
"เอาฟองน้ำมายัดสิ" อาซากะพูดพลางลากคนทั้งหมดไปห้องเก็บเสื้อและจับไอจิใส่เสื้อชั้นในของผู้หญิงพลางยัดฟองน้ำเข้าไป
"โอเค เท่านี้ก็เรียบร้อย" อาซากะพูดพร้อมรอยยิ้ม
"พี่ขอไปดูฝั่งผู้ชายบ้างนะ" ซุยโกะพูดพลางเดินไปห้องแต่งตัวฝั่งชาย
"ฉันไปด้วยค่ะ กลัวพี่เท็ตสึจะทำอะไรผิดๆ อยู่ด้วย" และแล้วซุยโกะและอาซากะก็เดินไปยังห้องแต่งตัวฝั่งชาย
"บทของพวกนายผมสีอะไรยังไง บอกมาหน่อยสิ" เด็กหนุ่มนามนารูมิ เท็ตสึ(เอ่อ....- -")พูดพลางมองพวกไค
"เลออนผมสีดำ มิวะผมสีเปลือกไม้ ฉันผมสีดำเทา" ไคตอบเสียงห้วน เท็ตสึพยักหน้ารับพลางเดินไปหาวิกผมที่ว่าก่อนจะมาสวมให้ทีละคน
"แล้วชุดล่ะ?" อาซากะที่เดินเข้ามาพูดขึ้นพลางมองพวกไค
"เป็นชุดคล้ายๆ อัศวิน แต่ไม่มีเกราะ เสื้อสีครีม กางเกงสีแดงคล้ำทั้งสามคน" เท็ตสึและอาซากะเดินไปหาชุดที่ว่าก่อนจะโยนไปให้พวกไค
"ของพวกผู้ชายนี่เรียบร้อยเร็วดีนะ" ซุยโกะพูดพร้อมรอยยิ้ม เท็ตสึพยักหน้าแทนคำตอบ
"แล้วฝั่งผู้หญิงล่ะ ท่าจะลำบากเรื่องหน้าอกสินะ" ซุยโกะยิ้มให้อย่างรู้ทันก่อนจะพยักหน้าตอบ
"เอาล่ะ ยังมีเวลากันเหลืออยู่ พวกผู้ชายก็ลองไปหาพวกผู้หญิงดูสิ" อาซากะยิ้มพลางผลักพวกไคไปที่ห้องแต่งตัวฝ่ายหญิงก่อนจะเดินตามหลังทั้งสามคนมา
พอทุกคนมาถึงห้องแต่งตัวฝ่ายหญิง เด็กหนุ่มทั้งสามต่างตกใจมากกับที่สิ่งตนเห็น
"นี่ไอจิจริงๆ เหรอ!?" ไคพุดพลางเดินไปหาคนที่เตี้ยที่สุด ไอจิในคราบหญิงสาวผมสีเขียวใบไม้ ตาสีเขียวเรืองและอยู่ในชุดโลลิต้าที่ไม่ฟูมากจนเกินไปหันมามองไค เด็กหนุ่มค้างไปนานกว่าสองหน้าทีก่อนจะเอื้อมมือจับจับแก้มของไอจิอย่างเผลอตัว
"หืม? หน้าอกเหรอ?" ไคพูดพลางเลื่อนมือลงมาที่หน้าอกของไอจิก่อนจะบีบมันเบาๆ
"ฟองน้ำนี่เอง...." ผลั่ก! ไคพึมพำหลังจากนั้นก็โดนอาซากะประเคนฝ่ามือเข้าที่กลางหัวจนหน้าคว่ำ
"ทะ ทำอะไรน่ะ?" ไคหันไปมองอาซากะที่ยืนหน้าบึ้งตึงอยู่ด้านหลัง
"นายนั่นแหละ ไปบีบมันทำไม ถ้ามันพังนายรับผิดชอบนะ" ไคลูบหัวตัวเองเบาๆ เพราะแรงที่อาซากะฟาดลงมามันเบาซะที่ไหน
"ขอโทษก็ได้ ให้ตายสิตัวก็เล็กทำแรงถึงยิ่งกว่าช้างเนี่ย" ไคพูดกับอาซากะแล้วพึมพำกับตัวเอง ส่วนไอจิก็ยังคงเอ๋อรับประทานอยู่อย่างงั้น
"นี่พวกโทชิกิคุงน่ะ มาแสตนด์บายให้เรียบร้อยด้วยนะ" นินางาวะพูดพลางจัดฉากให้เรียบร้อย ไคพยักหน้าก่อนจะมองหามิวะและเลออน
"เธอเป็นใครกันนะ" คำพูดนี้คือคำแรกที่เลออนพูดเมื่อได้เห็นเรน อีกฝ่ายที่รอลุ้นอยู่นานว่าเลออนจะพูดว่าอะไรก็แทบจะลื้นอากาศล้มตายไปด้วยซ้ำ
"ผมเรนไง พวกนายรีบไปแสตนด์บายเถอะ" เรนพูดพลางผลักเลออนไปหา ส่วนมิวะที่กำลังค้างอยู่กับรูปร่างของนาโกยะก็โดนไคลากตัวไปเตรียมพร้อม

"เอาล่ะคะ ณ เวลานี้ จะขอเริ่มการแสดงของปีหนึ่งและปีสองห้องA ได้เลยค่ะ!" ครูประจำห้องของพวกไคพูดขึ้นพลางเดินลงจากเวทีไป หลังจากนั้นก็มีแสงไฟส่องไปยังคนสามคน
"ท่านพี่ พวกภูติจะมีลักษณะพิเศษตรงไหนงั้นเหรอ" ชายหนุ่มทั้งสามนั่งคุยกันอยู่ในสวน(ปลอม)อย่างสนใจใคร่รู้
"เจ้าสงสัยงั้นรึ ไรเอน" ชายหนุ่มร่างสูงผมสีดำสนิทพูดขึ้น(สูงเพราะใส่ขาเทียม :แท้จริงไม่ใช่นะคะ- -")
"อือ ข้ารู้แค่ว่าพวกภูติส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในมิติที่มนุษย์เข้าไปไม่ได้" ชายหนุ่มผมสีดำพยักหน้าก่อนจะเปิดหนังสือที่ตนหยิบมาด้วย(จริงๆ แล้วนินางาวะเป็นคนยัดใส่มือของเลออนเองแหละ)
"พวกภูติ โดยปกติถ้ายังคงร่างภูติเอาไว้เราจะแยกได้โดยการสังเกตุใบหู เพราะหูของภูติจะยาวกว่ามนุษย์ทั่วไปเล็กน้อย แต่ถ้าอยู่ในร่างมนุษย์ ก็อาจจะแยกออกได้ยาก" ชายหนุ่มพูดพลางมองหน้าชายหนุ่มที่ชื่อไรเอนก่อนจะวางมือลงบนผมอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา
"ว่าแต่เลดาลหายไปไหนเนี่ย?" ชายหนุ่มพูดพลางมองหาน้องชายคนเล็กของตน
"ข้าอยู่บนนี้ท่านพี่ราวิน" ชายหนุ่มผมสีเปลือกไม้พูดพลางยิ้มแป้น
"ไปทำอะไรบนต้นไม้(ปลอม)กันเนี่ย(ถ้ากึ่งไม้พังนี่เป็นเรื่องนะ)" ราวินหันไปมองน้องชายของตนที่โดดลงมาจากต้นไม้(ปลอม)
"ข้าขอออกไปเดินเล่นที่ป่าก่อนก็แล้วกัน" ไรเอน(ไค)พูดพลางเดินออกจาก(ฉาก)สวนไป
"ข้าไปด้วยสิ" ทั้งราวินและเลดาลพูดเป็นเสียงเดียวกันก่อนจะเดินตามไรเอนไป

"ท่านพี่เฟลันด้า ท่านจะออกจากป่านี่ไปจริงๆ เหรอคะ?" หญิงสาวผมสีเขียวเรืองวิ่งตามพี่สาวของตน
"ข้าแค่จะออกไปเดินเล่นเองน่า ยังไม่ออกจากริเวียน่าซะหน่อย จริงมั้ยเซเรน่า" หญิงสาวผมสีฟ้าน้ำทะเลพูดพลางหันไปมองคนที่เดินตามมาด้านหลัง
"ก็จริงที่ยังไม่ออกจากริเวียน่า แต่ปลอมตัวไว้ก่อนก็น่าจะดีนะคะท่านพี่" เฟลันด้าพยักหน้าก่อนจะค่อยๆ กลายสภาพเป็นมนุษย์(เอาไดร์ไอซ์มาปิดบังการมองเห็น จริงๆ แล้วเรนแค่ทำผมให้สั่นลงกับถอดหูปลอมออก)
"งั้นข้าก็ขอตามไปด้วยก็แล้วกัน...อยู่แบบนี้ก็น่าเบื่อนะ" หญิงสาวผมสีเขียวเรืองพูดพลางหันไปขอความเห็นกับคนที่ค่อนข้างเงียบอย่างเซเรน่า(ไอจิ)
"ข้าก็ไปด้วย...อยู่ที่นี่ก็มีแต่ป่า รู้สึกเบื่อหน่อยๆ เหมือนกัน" หญิงสาวผมสีเขียวใบไม้พูดพลางค่อยๆ กลายสภาพตัวเองให้กลายเป็นมนุษย์เช่นเดียวกับหญิงสาวผมสีเขียวเรือง
"งั้น พวกเราก็ไปกันเถอะ" เฟลันด้า(เรน)พูดพลางเกาะแขนน้องๆ ของตนก่อนจะลากไปด้านนอกของป่า
"เฮ้ๆ พวกเราเข้ามาลึกไปรึเปล่า?" เลดาลพูดพลางมองป่าที่เริ่มจะทึบขึ้นเรื่อยๆ
"นั่นสิ จะออกไปก็ท่าจะยาก แล้วปกติคนก็มักจะไม่มาเดินในป่าทึบหรอก" ราวินพูดพลางเดินตามไรเอนไป(เอฟเฟ็คพื้นเคลื่อนที่ได้ ที่ซาโตชิสร้างไว้เล่นๆ นะคะ)
"มีคนกำลังมา" ไรเอนพูดพลางค่อยๆ เอื้อมมือไปจับดาบของตน
"เอ๋?? มีคนเข้ามาเดินเล่นในป่าทึบด้วยเหรอ? นึกว่าจะอยู่แค่ป่าโปร่งนะเนี่ย..." เฟลันด้าพูดพลางมองชายหนุ่มทั้งสาม
"พวกเจ้าก็เป็นมนุษย์สินะ" ไรเอนถามขึ้นเรียบๆ พวกหญิงสาวจึงต้องพยักหน้ารับอย่างเลี้ยงไม่ได้
"งั้น พวกเจ้าช่วยพาพวกเราออกไปจากป่าทึบหน่อยสิ" เลดาล(มิวะ)พูดพร้อมรอยยิ้ม พวกเฟลันด้าที่ต้องการออกไปเที่ยวเล่นจึงพยักหน้ารับพลางเดินนำทางพวกไรเอนออกไป
พอไปถึงทางออก เลดาลก็ดีใจเล็กน้อยที่ไม่ต้องติดอยู่ในป่า
"ขอบใจพวกเจ้ามาก ว่าแต่ ชื่อของพวกเจ้าคืออะไรงั้นหรือ?" ราวินหันมาถามคนที่น่าจะเป็นพี่คนโตหรือก็คือเฟลันด้า
"ข้าชื่อเฟลันด้า" เฟลันด้าพูดพร้อมรอยยิ้ม
"ข้าชื่อเซเรน่า" เซเรน่าพูดก่อนจะค่อยๆ ยิ้มออกมาบางๆ
"ส่วนข้าชื่อซาเนียน่า" ซาเนียน่าพูดพร้อมรอยยิ้มมุมปาก
"อือ...ข้าชื่อราวิน" ราวินพูดก่อนจะยิ้มบางๆ ให้เฟลันด้า
"ข้าไรเอน" ไรเอนพูดอย่างเย็นชาก่อนจะปรายตามองเซเรน่าเล็กน้อย
"ข้าชื่อเลดาล" เลดาลเอ่ยพร้อมรอยยิ้มกว้างเนื่องจากได้เจอสาวสวย(- -")
"พวกเจ้าอาศัยอยู่ในป่านี้เหรอ?" ราวินถามขึ้นพลางมองรอบๆ ป่า
"ก็ไม่เชิงหรอกนะ" ซาเนียน่าพูดพลางหันกลับไปมองป่าทึบที่อยู่ด้านหลัง
"งั้น...พวกเจ้าก็ไปอยู่ด้วยกันกับพวกข้าสิ" เลดาลพูดทำให้สามสาวตกใจเล็กน้อยก่อนจะรีบส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ
"ทำไมงั้นเหรอ? หรือว่าเจ้ามีคนที่ต้องดูแล" เลดาลยังรุกต่อไป [นินางาวะ: ในบทเลดาลจะพูดมากเล็กน้อยนะคะ]
"เอ่อ...ก็...." ซาเนียน่ากำลังจะพูดต่อแต่ก็โดนเฟลันด้าขัดไว้
"อือ ก็ได้ แต่พวกข้าก็ต้องกลับมาที่ป่าด้วย ตกลงนะ" เฟลันด้าที่อยากเล่นสนุกพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ทำเอาเซเรน่าหน้าซีดเล็กน้อยก่อนจะหายไปโดยที่ไม่มีใครสังเกต หลังจากนั้นทุกคนก็เดินทางไปที่บ้านของพวกไรเอน
"ห้าปีผ่านไป เด็กสาวทั้งสามก็ได้กลายเป็นหญิงสาวที่ใครๆ ต่างก็หลงรัก.....ไม่เว้นแม้แต่ชายหนุ่มทั้งสาม" ฟุริชิมะพูดตามสิ่งที่นินางาวะ มิซึรุเขียนเอาไว้ในสมุดรายงาน
"เซเรน่า ข้ามีเรื่องอยากคุยกับเจ้าเป็นการส่วนตัว" ไรเอน(ไค)พูดพลางจับแขนเซเรน่า(ไอจิ)และลากออกจาก(ฉาก)บ้าน โดยมีพวกราวินแอบตามไป
"ท่านมีอะไรจะคุยกับข้างั้นรึ?" เซเรน่ามองตาของอีกฝ่ายด้วยใบหน้าเรียบเฉย....แต่ในสายตาของชายหนุ่ม เธอกลับมีเสน่ห์มาก
"ข้า...ข้ารักเจ้า" ไรเอน(ไค)พูดเสียงแผ่ว แต่หญิงสาวก็ยังคงได้ยินคำคำนั้นอยู่ดี
"ข้าดีใจนะที่ท่านพูดเช่นนี้....แต่ข้าคงมิอาจรักท่านได้หรอก....เจ้าชายไรเอน" เซเรน่าพูดด้วยน้ำที่เหมือนจะร้องไห้ก็มิปาน
"เพราะอะไรงั้นเหรอ?" ไรเอน(ไค)ถามอย่างสงสัย
"เพราะเด็กพวกนั้นไม่ใช่มนุษย์ไง" จู่ๆ ก็มีเสียงพูดของคนสามคนจากด้านหลังของทั้งสอง
"เสียงนั่น....ท่านแม่ ท่านยาย??" เซเรน่า(ไอจิ)หันกลับไปมองก็พบหญิงสาวสองคน ส่วนอีกสองคนก็รีบออกจากพุ่มไม้(ปลอม)ทันที
"ท่านพ่อ......" ไรเอน(ไค)หันไปมองด้านหลัง เช่นเดียวกับที่พวกราวินเดินเข้ามาใกล้พวกไรเอน
"พวกเจ้าไม่ใช่มนุษย์จริงๆ เหรอ?" ราวิน(เลออน)ถามอย่างใจเย็นพลางมองไปที่เฟลันด้า(เรน)
"ใช่....พวกข้าไม่ใช่มนุษย์...." เฟลันด้าพูดพลางยิ้มเจื่อนๆ ส่วนคนอื่นๆ ต่างก็พากันเงียบเนื่องจากตกใจจนพูดไม่ออก
"ไม่ได้พบกันนาน ท่านเปลี่ยนไปนะ.....ไลโอเนล" หญิงสาวผมสีเขียวสดพูดขึ้นทำลายความเงียบ
"เจ้าเองก็ไม่เปลี่ยนไปเลยะ....คลาวน์เดีย" ชายหนุ่มพูดขึ้นพลางเดินเข้ามาใกล้หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าลูกสาวของตน
"ท่านคิดจะทำอะไรกับลูกของข้ากัน" หญิงสาวนามคลาวน์เดียพูดด้วยสีหน้าที่โมโหสุดขีด เนื่องจากลูกสาวทั้งสามของตนหายออกจากริเวียน่าไปตั้งห้าปี
"ข้าไม่เคยคิดจะทำอะไรเด็กทั้งสามคนนั้น ข้าเพียงแค่....." ชายหนุ่มพูดค้างไว้ก่อนจะดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดแนบอก
"ข้าเพียงแค่ต้องการที่จะได้พบเจ้าอีกครั้ง....หัวใจของข้า...." หญิงสาวหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ก่อนจะมองไปที่หญิงสาวอีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านข้างกับหญิงสาวทั้งสามคน
"ท่านแม่....ช่วยพาพวกเฟล้นด้าไปที..." หญิงสาวพูดก็รีบมองหาพวกเด็กๆ ทันที
"หายไปแล้ว..."หญิงสาวผมสีฟ้าขมวดคิ้วพลางออกตามหาพวกเด็กๆ ที่ว่า
หลังจากที่สปอร์ตไลท์ดับลง ไม่ถึงหนึ่งนาที ก็มีชายหญิงสองคู่ยืนอยู่
"ซาเนียน่า....เจ้าจะไปจริงๆ หรือ" ชายหนุ่มผมสีเปลือกไม้พูดอย่างเศร้าสร้อย
"มันไม่มีทางเลือกอีกแล้ว ข้าคือภูติ ท่านคือมนุษย์ เรารักกันไม่ได้" หญิงสาวผมสีเขียวเรืองยิ้มก่อนจะยื่นมือมากอบกุมมือของชายหนุ่มไว้
"แต่ไม่ว่ายังไง.....ข้าก็จะรักเจ้า...แม้เราไม่อาจอยู่ด้วยกันก็ตาม...." พูดจบ เลดาล(มิวะ)ก็ดึงอีกฝ่ายเข้ามาพลางก้มหน้าลงประทับริมฝีปากลงบนกลีบปากของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน เรียนสีหน้าที่แดงเหมือนมะเขือสุกของหญิงสาวได้เป็นอย่างดี
หลังจากนั้น...แสงไฟก็ดับลงอีกครั้ง และคนบนเวทีก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน
"ราวินเอ๋ย...ท่านกับข้ามิใช่เผ่าพันธุ์เดียวกัน ถึงจะรักกันมากขนาดไหน....แต่ทางท่านและข้าย่อมไม่มีทางยอม" เฟลันด้า(เรน)ยิ้มบางๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปแนบที่แก้มของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา อีกฝ่ายเงียบพลางกุมมือที่แนบแก้มตนไว้ก่อนจะพูดขึ้นมาอย่างหนักแน่นราวกับเอ่ยคำสัญญา
"ถึงกระนั้น...ข้าก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจ ต่อให้เจ้าไม่ใช่มุษย์...หรือภูติ ข้าก็จะรักแค่เจ้า" พูดจบก็ดีงอีกฝ่ายเข้ามากอดทันที เฟลันด้าอึ้งก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆ ไหลออกมา(เกือบจะหยดน้ำตาเทียมไม่ทัน) ชายหนุ่มเงียบพลางค่อยๆ ก้มหน้าลงจูบซับน้ำตาอย่างแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆ เลื่อนลงมาที่ริมฝีปากของหญิงสาว
เฟลันด้าตกใจทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามอำเภอใจก่อนที่จะค่อยๆ เลือนหายไปจากเวทีทั้งสองคน และคู่สุดท้ายก็อยู่บนเวทีแล้ว พอหลังจากที่แสงไฟในโรงยิมดับลง คู่พระนางก็มายืนอยู่บนนั้นแล้ว
"ไรเอน ท่านโปรดอย่ายุ่งกับข้าอีกเลย....ข้าเป็นภูติ ส่วนท่านเป็นมนุษย์ เราอยู่ร่วมกันไม่ได้" เซเรน่าพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
"ข้าไม่สนหรอกว่าเจ้าจะเป็นมนุษย์หรือภูติ ขอเพียงแค่ข้าได้อยู่กับเจ้า เท่านี้ข้าก็มีความสุขมากพอแล้ว" ไรเอนพูดพลางเอื้อมมือไปกุมมือหญิงสาวไว้
"แต่ไม่ว่ายังไง ท่านพ่อของท่านและท่านแม่ของข้าก็ต้องคัดค้าน" เซเรน่าหลบสายตาอีกฝ่าย เธอไม่กล้ามองเขาตรงๆ อีกแล้ว ณ ตอนนี้
"ถึงจะคัดค้าน ข้าก็ไม่สน ถึงเจ้าจะเป็นผู้นำคนต่อไปแห่งอาณาจักรภูติข้าก็ไม่สน!" ไรเอน(ไค)พูดพลางกระชากอีกฝ่ายเข้ามากอดแนบอก
"ท่านรู้ตัวจริงของข้าแล้ว....โปรดปล่อยข้าไปเถิด เราต่างก็มีหน้าที่ของเรา" เซเรน่ายังคงหลบสายตาของชายหนุ่มเช่นเดิม
"ไม่! ต่อให้ข้าต้องตายข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้า!" ทันทีที่พูดจบ ชายหนุ่มก็ก้มลงประกบริมฝีปากทันที หญิงสาวที่ไม่ได้เตรียมตัวให้พร้อมจึงหน้าแดงยังกับลูกตำลึงสุกก่อนจะก้มหน้าลงซบแผงอกของชายหนุ่ม
"ข้าจะอยู่กับท่าน...ตลอดไป" เซเรน่าพูดเสียงแผ่วพลางกอดไรเอนไว้หลวมๆ จากนั้นม่านการแสดงก็ปิดฉากลง...
 

     ณ ห้องแต่งตัว

  "ไอ้บ้ามิวะ!! กลับมานี่นะ!" พอเขาห้องแต่งตัว นาโกยะก็อาละวาดทันที ส่วนเป้าหมายก็วิ่งหนีไปหลบหลังไคเป็นที่เรียบร้อย
"แค่นิดๆ หน่อยๆ เองน่า" มิวะยิ้มแห้งๆ พลางหลบเก้าอี้ที่นาโกยะโยนมาโดยมีไคเป็นโล่ที่มีชีวิต
"รีบๆ แต่งตัวแล้วไปเก็บซากงานโรงเรียนได้แล้ว" เลออนพูดอย่างใจเย็น ไกยาร์ลเดินเข้ามาพร้อมกับแจกน้ำดื่มให้กับเพื่อนๆ ของตนอย่างรู้งาน
"รีบไปกันเถอะ" เรนพูดพร้อมรอยยิ้มก่อนจะรีบเดินออกจากห้องแต่งตัวทันที ส่วนไอจิที่ยังใส่เสื้ออยู่นั้นก็พยายามรีบแต่งตัวเพื่อจะตามคนอื่นๆ ไปเก็บของโดยที่ไม่รู้ว่ามีใครแอบมองอยู่จากเงามืด
"ที่แท้นายก็เป็นผู้หญิงสินะ...เซ็นโด ไอจิ.....เสี้ยนหนามชิ้นใหญ่ที่สุดในชีวิตฉัน!!" เด็กสาวผมสีม่วงคำรามเสียงต่ำ ก่อนจะดูภาพในโทรศัทพ์ของตนที่แอบบันทึกภาพไอจิตอนที่กำลังใส่เสื้อชั้นในของตนพอดี(ไอจิ เรน นาโกยะใส่ชั้นในประเภทคล้ายๆ ของเด็ก แต่มีไว้สำหรับนักฝึกศิลปะการต่อสู้ที่เป็นผู้หญิงโดยเฉพาะ ซึ่งผู้ชายไม่จำเป็นต้องใส่)
"หึๆ รุ่นพี่โทชิกิเขี่ยนายทิ้งแน่...แล้วเขาก็ต้องมาหาฉัน ฮ่าๆๆ" เด็กสาวผมสีม่วงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนจะเดินออกจากห้องแต่งตัวไป

+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+
ตายล่ะ ตัวจริงของพวกไอจิกำลังจะถูกเปิดโปงแล้ว ตอนหน้าจะเป็นยังไงกันนะ!
แล้วก็ ไรท์ต้องขอโทษท่านผู้อ่านอีกครั้งนะคะ ตอนนี้กำลังยุ่งเรื่องการจัดงานคริสต์มาส อาจจะไม่ค่อยมีเวลาได้อัพนะคะ ส่วนตอนหน้าก็ยังเป็นส่วนหนึ่งของงานโรงเรียนอยู่ โดยโนโนมิยะ มิซากะจะเปิดโปงว่าไอจิ เรนและนาโกยะเป็นผู้หญิงต่อหน้าเพื่อนทุกคน!
พวกไคจะทำอย่างไร รออ่านเอาในตอนหน้าหนะคะ(พูดยังกับอนิเมะเลย=w=")
ไปล่ะคะ บายน้าาาาาา