[Fic Vanguard] Mystery School ชมรมลับ โรงเรียนปริศนา ภาค 1

ลำดับตอนที่ #11 : งานโรงเรียน 3 *

"ไรเอน ท่านโปรดอย่ายุ่งกับข้าอีกเลย...ท่านคือมนุษย์ส่วนข้าคือภูติ เราอยู่ด้วยกันไม่ได้...." ไอจิที่พยายามดัดเสียงพูดออกมาอยาเศร้าสร้อย ไคก้มมองบทตัวเองเพียงชั่วครู่ก่อนจะพูดขึ้นต่อจากไอจิ
"ข้าไม่สนว่าเจ้าจะเป็นภูติหรือมนุษย์ เพียงแค่ข้าได้อยู่กับเจ้า ข้าก็มีความสุขแล้ว" ไคพูดพลางเอื้อมมือไปจับมือไอจิ
"แต่...แต่ไม่ว่ายังไง พ่อของท่านก็ต้องคัดค้าน...." ไอจิเหลือบมามองบทเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองไค
"ถึงคัดค้านข้าก็ไม่สน ถึงเจ้าจะเป็นราณีแห่งภูติต้นไม้คนต่อไปข้าก็ไม่สน" พูดจบไคก็ดึงไอจิเข้ามากอดแนบอกพลางซุกหน้าลงกลุ่มผมสีฟ้าของไอจิ
"ว้าว นี่ขนาดยังไม่แสดงจริงนะเนี่ย" พวกนาโกยะที่นั่งเป็นผู้ชมพูดขึ้นอย่างตกใจเล็กน้อย
"ก็จริงอย่างที่นาโกยะว่านะครับ การแสดงนั่นน่ะจะจัดช่วงบ่ายสองจนถึงห้าโมง และเราก็ต้องทำกิจกรรมของห้องก่อน ได้ยิ้นว่าเราทำเมดคาเฟ่นี่นา ใครเป็นคนคิดเหรอครับ?" ไกยาร์ลหันไปมองนาโกยะที่นั่งกอดเข่าอยู่ อีกฝ่ายตอบโดยไม่มองหน้าไกลยาร์ดเนื่องจากดูโอวาริและโซยะซ้อมอยู่
"นาคาทานิ มิทซึยูกิ หัวหน้าห้องปีหนึ่งA และอามาคาวะ คานาเดะ รองหัวหน้าห้อง" ไกยาร์ลยิ้มแห้งๆ กับคำตอบของนาโกยะ
'ที่แท้ก็หัวหน้าและรองหัวหน้านี่เอง....' ไกยาร์ลคิดแต่ไม่แสดงออกทางสีหน้า
"เฮ้อ....แล้วตัวเรียกลูกค้าน่ะ ไกยาร์ลคุง นาคาทานิได้บอกนายรึเปล่าว่ามีใครบ้าง?" นาโกยะหันมานั่งจ้องไกยาร์ลแทนที่จะหันไปจ้องละคร ไกยาร์ลโคลงหัวคิดก่อนจะส่ายหน้า นาโกยะร้องหึพลางแสยะยิ้มออกมาด้วยใบหน้าที่ซีดเผือดเมื่อนึกถึงรายชื่อของคนที่ต้องแต่งเมดหญิง
"คนแรกคือไอจิ คนที่สองคือผม คนที่สามคือนาย คนที่สี่คือโนโนมิยะ คนที่ห้าคือฟุริชิมะและคนที่หกคืออายานามิ" นาโกยะไล่ชื่อมาแทบจะทำให้ไกยาร์ลคลั่งตาย เพราะว่ามีเขาอยู่ด้วยยังไงล่ะ!
"วันพรุ่งนี้ อามาคาวะจะเอาชุดมาให้ เตรียมใจซะล่ะ...หึ...หึๆ...ฮือ......" จู่ๆ นาโกยะก็ร้องไห้โฮออกมา ต้องลำบากมิวะมานั่งปลอบอีก แถมเสียเวลาปลอบไปเฉียดสิบห้านาที....
"เอาล่ะๆ พวกเด็กๆ น่ะไปนอนได้แล้วไป" โซยะออกคำสั่งกับพวกเด็กๆ ทันที และเป็นที่แน่นอนว่าต้องรีบทำตามก่อนจะได้รับสิทธิพิเศษจากพี่ใหญ่ทั้งสาม

รุ่งเช้า....มิวะตื่นขึ้นมาในสภาพที่เหมือนกับทุกอย่างดูกลับหัวไปหมด
"นายนอนแบบนั้นเลือดไม่ลงหัวแย่เหรอ?" นาโกยะเดินออกจากห้องน้ำพลางผูกเนคไทและมองมิวะที่นอนในท่าที่......หัวอยู่ที่พื้นและขาซ้ายอยู่บนหมอน ขาขวางอพับอยู่
"นะ นี่ฉันนอนตกเตียงเหรอเนี่ย..." มิวะรีบเด้งตัวขึ้นมายืนก่อนจะรีบเดินเข้าห้องน้ำเนื่องจากจะได้เวลาที่ไคเดินเข้ามาเช็คประชากรในห้อง
"วันนี้ดูเหมือนนายจะตื่นได้เองโดยที่ไม่ต้องให้ฉันปลุกเลยนะ มิวะ" ไคที่เดินลงบันไดมาพร้อมกับมิวะพูดขึ้นเบาๆ
"ก็ฉันไม่อยากโดนถีบนี่" พูดจบมิวะก็รีบชิ่งลงมาที่ห้องครัวทันทีเนื่องจากไคกำลังยกขาขึ้นเพื่อจะถีบเขา
"วันนี้....พี่โซยะทำอาหาร!!!" มิวะที่เดินเข้ามาในห้องครัวและกำลังจะเอ่ยปากถามไอจิว่าอาหารเช้าคืออะไร ก็พบชายหนุ่มผมสีน้ำตาลยืนทำอาหารอยู่
"ไอจิ พี่ทำอาหารแล้วทางนาซ่าจะยิงขีปนาวุทธมาที่ญี่ปุ่นเหรอ" โซยะหันไปมองไอจิที่กำลังวางอาหารเช้าลงบนโต๊ะ เด็กหนุ่มยิ้มให้กับโซยะก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธพลางพูดว่า "ปกติพี่โซยะจะอยู่แต่ห้องทำงานนี่ครับ แล้วพวกมิวะคุงก็ไม่เคยเห็นพี่ทำอาหารด้วย" โซยะพยักหน้ารับก่อนจะหันไปทำอาหารเช้าต่อ
"โอย......ง่วง" เรย์เดินมาที่ห้องด้วยท่าทางที่เหมือนผีก็มิปาน
"เอ้ากาแฟ" โซยะโยนกาแฟไปให้อีกฝ่าย แต่กลับโดนหัวของเรย์เข้าอย่างจัง
"โอ้ย!!" เรย์ร้องลั่นพลางจ้องโซยะอย่างคาดโทษ
"โทษทีนะเรย์" โซยะพูดพลางทำอาหารต่อ ส่วนเดินกระทืบเท้าเข้ามานั่งยังที่ของตนก่อนจะบ่นพึมพำประมาณว่า "เล่าเอาฉันหายง่วงเลยไอ้บ้าโซยะ...."
"เอาล่ะเสร็จซะที...." โซยะมองประชากรในห้องครัวพลางเดินไปหยิบเหยือกน้ำ
"วันนี้ผีเข้าเหรอโซยะ" ไคถามเสียงห้วน โซยะเดินเข้ามาเขกหัวน้องชายตนหนึ่งที่ก่อนจะตอบว่า "ก็ฉันอยากทำบ้างนี่นา หรือว่าไอ้การที่ฉันทำอาหารเนี่ย ทางสหรัฐจะยิงนิวเคลียร์มาตกที่บ้านรึไง" โซยะย้อนคำพูดของไคเล่นเอาไคเถียงไม่ออก
'สองคนนี้.....เป็นพี่เป็นน้องกันแน่นะ.....' นี่คือความคิดของผู้ร่วมโต๊ะทานข้าว ยกเว้นคนในบ้านเซ็นโดและสึซึงาโมริ เนื่องจากทั้งสามบ้านนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน หลังจากนั้นทุกๆ คนก็เริ่มลงมือทานข้าวเช้า
"วันนี้....แล้วสิ...." นาโกยะพึมพำพลางหน้าซีด ไอจิและไกยาร์ลเองก็หน้าซีดไม่แพ้กัน
"เอาน่า ทำใจซะ ยังไง พวกนั้นก็ไม่รู้หรอกว่านายเป็นผู้หญิงน่ะ" ไกยาร์ลพูดพลางตบบ่าเพื่อนร่วมห้องเรียนของตนอย่างเข้าใจ
"เดี๋ยว? นายรู้ได้ไงว่าพวกไอจิเป็นผู้หญิง?" นาโอกิถามขึ้นอย่างสงสัย ไกยาร์ลยิ้มบางๆ ก่อนจะตอบคำถามของอีกฝ่าย "ผมสังเกตไอจิและนาโกยะดูน่ะ แล้วพอลองถามเจ้าตัวดูทั้งสองก็บอกว่าใช่ ส่วนพี่เรนน่ะ ผมรู้อยู่ตั้งแต่แรกแล้วว่าพี่เป็นผู้หญิง" ไค เรน โซยะ โอวาริ เรย์และเลออนผิวปากให้กับไกยาร์ลอย่างถูกใจ
"อือ เอาล่ะ ตายเป็นตาย!" พูดจบไอจิก็ทำการเก็บจานของไกยาร์ล นาโกยะ นาโอกิและของตนเองไปเก็บ
"ไปล่ะนะครับ" ไอจิพูดพลางรีบเดินออกจากบ้าน ปล่อยให้พวกรุ่นพี่ปีสองและพี่ใหญ่ของบ้านนั่งถอนหายใจเบาๆ
"งั้น....พวกเราก็ไปกับเขาสิ" เรย์ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเก็บจานของทุกคนทันที
"เรย์ อย่าทำอะไรที่มันทำให้คนอื่นตกใจนะ" โซยะปรามเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากบ้าน ตามด้วยอะคันตุกะท่านอื่นๆ

 

     ณ โรงเรียนมัธยมปลายนางาเสะ
 

"เซ็นโดดดดดดด!!!!" จู่ๆ เด็กหนุ่มผมสีดำสนิทก็ร้องโฮพลางกระโจนหมายจะตะครุบตัวไอจิไว้
ผั่ว!! โครม!! ไอจิสวนด้วยการเตะส่งกลับเข้ามาในห้องเรียนโดยทันที
"เซ็นโด! นี่นายจะฆ่าผมรึไง!!" เด็กหนุ่มคนเดิมพูดขึ้นพลางกระอักเลือด
"ขะ ขอโทษนะครับนาคาทานิคุง ผมเผลอน่ะ...." ไอจิยกมือไหว้พลางพูดขอโทษขอโพยนาคาทานิ มิทซึยูกิยกใหญ่
"ไม่เป็นไร เอ้านี่! ชุดของพวกนายทั้งสามคน" นาคาทานิโยนเสื้อให้กับพวกไอจิทันทีที่เช็ดเลือดเสร็จแล้ว
"ไม่ใส่ไม่ได้เหรอ...." ไอจิมองชุดพลางหน้าซีด นาคาทานิแสยะยิ้มก่อนจะส่ายหน้าและชี้ไปยังห้องเปลี่ยนชุด
"ให้ตายสิ........นี่ไกยาร์ลนายช่วยหันไปอีกด้านทีสิ" นาโกยะขอร้องไกลยาร์ดเบาๆ อีกฝ่ายพยักหน้าก่อนจะหันหลังให้ฝาแฝดคู่นั้น
"เสร็จแล้ว ไกยาร์ลคุงหันมาได้แล้วล่ะ" ไอจิพูดพร้อมรอยยิ้มซึ่งพอดีกับที่ไกยาร์ลแต่งตัวเสร็จ
"รู้สึกหนาวๆ ขาจัง...." ไกยาร์ลพูดพลางดึงกระโปรงให้ยาวขึ้น
"ผมเองก็รู้สึกหวิวๆ ที่ท้องเหมือนกัน..." ไอจิพึมพำแถมมือยังสั่นหนักอีกด้วย
"เอาล่ะ! วันนี้ผมได้เชิญแขกพิเศษมาแต่งเมดเป็นเพื่อนพวกเซ็นโดด้วยนา...อยากรู้มั้ยล่ะว่าเป็นใคร?" นาคาทานิแสยะยิ้มพลางมองไอจิด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ไอจิส่ายหน้าพลางมองนาคาทานิไม่วางตา
"คนคนนั้นก็คือ....รุ่นพี่โซริว ประธานนักเรียนยังไงล่ะ!!" พวกไอจิแทบจะลื้นอากาศล้มทันทีที่นาคาทานิพูดจบ
"เดี๋ยวก่อน ห้องปีสองA ทำคาเฟ่คฤหาสน์แวมไพร์นะ?" นาโกยะพูดขึ้น นาคาทานิทำท่าบ้องแบ๊วใส่ก่อนจะพูดออกมาว่า "ก็แหมๆ รุ่นพี่โซริวป๊อบจะตาย ให้มาเป็นตัวเรียกลูกค้ากับพวกนายนี่แหละดีสุด" คำพูดนี้ทำเอานาโกยะอยากจะประเคนฝ่าเท้าใส่ แต่ก็ต้องถอนหายใจออกมาช้าๆ เพราะต้องระงับอารมณ์
"ไงไกยาร์ลคุง นายคงลำบากหน่อยนะ" เด็กสาวผมสีน้ำตาลซีดพูดพร้อมรอยยิ้ม ไกลยาร์ดที่ยังจำชื่อเพื่อนๆ ได้ไม่ครบก็เอียงคอมองอย่างสงสัย
"อะ...ลืมแนะนำตัวไปสินะ ฉันอายานามิ นานาโกะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ" เด็กสาวที่ชื่ออายานามิพูดพร้อมรอยยิ้ม ไกลยาร์ดก็พยักหน้ารับการแนะนำตัวของอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มให้เช่นกัน
"ทำไมฉันต้องโดนนายเรียกมาเพราะเรื่องนี้ด้วยนาคาทานิ" เลออนพูดอย่างเย็นชา ทำเอานาคาทานิเสียวสันหลัง
"ได้ยินมาว่าเวลาเลออนเข้าโหมดประธานนักเรียกจะเข้มงวดมาก มิน่าล่ะนักเรียนส่วนใหญ่ถึงได้กลัวเขา" นาโกยะแอบกระซิบกระซาบกับไกยาร์ล นาโอกิและไอจิ
"เฮ้ พวกนายน่ะ รีบๆ มาประจำที่ได้แล้ว ส่วนพวกเซ็นโดคุงน่ะ รับนี้ไปนะ" จู่ๆ เด็กสาวผมสีพระเพลิงก็ยื่นโลเลอร์เบลดให้กับพวกไอจิก่อนจะยิ้มแล้วเดินออกไปจากห้องแต่งตัว
"ต้องใส่สินะ...." นาโกยะหันไปมองนาคาทานิที่กำลังยิ้มแป้นพร้อมกับพยักหน้าให้ช้าๆ ทำให้พวกไอจิต้องจำใจใส่โลเลอร์เบลด
"ดีนะที่เคยเล่นโลเลอร์เบลดมาน่ะ..." ไอจิพึมพำกับตัวเองเบาๆ
"เหวอๆๆๆ!!!" อายานามิที่เล่นโลเลอร์เบลดไม่ค่อยเก่งก็เซซ้ายเซขวาอย่างน่าหวาดเสียวจนไอจิ นาโกยะและไกยาร์ลรู้สึกเห็นใจ
"เอ้า ไปทำงานๆ" นาคาทานิสั่งแล้วเดินออกไปทันที
"ชิ....ทำไมชุดผมมันฟูฟ่องแบบนี้เนี่ย!" นาโกยะบ่นพลางเดินออกจากห้องเปลี่ยนชุด
"เอาน่าๆ ชุดนายแค่ฟูฟ่อง แต่ก็ยาวกว่าผมละกัน..." ไอจิตบบ่านาโกยะเบาๆ พลางก้มมองชุดของตัวเองที่กระโปรงสั่นที่สุดในกลุ่ม
"ผมชักรู้สึกเห็นใจนายซะแล้วสิ..." นาโกยะพูดเบาๆ ก่อนจะเคลื่อนตัวไปที่หน้าห้องเรียน ตามด้วยไกยาร์ลและไอจิ
"นี่ไอจิ นายแน่ใจเหรอที่จะแต่งตัวแบบนี้น่ะ" เลออนเดินมาข้างๆ พลางกระซิบถาม เนื่องจากชุดที่ไอจิใส่ นอกจะกระโปรงจะสั่นมากแล้ว เสื้อก็ยังเป็นเสื้อเปิดไหล่และโชว์หน้าท้องแบนราบของไอจิอีกด้วย
"ผมขอพูดตรงๆ นะครับเลออนคุง....ตอนนี้ผมอยากร้องไห้กับชุดมาก..." ไอจิพูดขึ้นเบาๆ เลออนวางมือลงบนผมไอจิเหมือนจะปลอบใจ
"แต่เลออนคุงในชุดโลลิตาของผู้ชายนี่ก็ดูเท่ดีนะครับ อยากให้เรนคุงเห็นจัง" ไอจิพูดพร้อมรอยยิ้ม เลออนหน้าขึ้นสีก่อนพลางเขกหัวไอจิเบาๆ
"อะแฮ่มๆ เลออน นายคิดจะแต๊ะอั๋งไอจิเหรอ" นาโกยะเข้ามาขัดพลางกอดคอไอจิจากด้านหลัง
"เปล่า รีบๆ ไปทำงานเลย" เลออนพูดพลางเดินกลับขึ้นไปบนห้องเรียน
"จะไปหาไคเหรอ" นาโกยะพึมพำเบาๆ ก่อนจะปล่อยไอจิและไปทำงานต่อ

"ยินดีตะ ต้อนรับกลับค่ะ นายท่าน" ไกยาร์ลแทบจะร้องไห้โฮ ทำไมเขาต้องมาพูดอะไรแบบนี้ด้วย เสียงเชิงชายจริงๆ เลย
"ขอกาแฟเย็นกับมัฟฟินช็อคโกแลตนะ" ลูกค้าที่เข้ามานั่งในร้านหันไปพูดกับไกยาร์ล เด็กหนุ่มจดรายการที่อีกฝ่ายสั่งลงบนกระดาษก่อนจะเคลื่อนตัวเข้าไปในห้องครัว
"ไอจิคุงกาแฟเย็นกับมัฟฟินหนึ่งที่นะครับ" ไอจิที่นั่งอยู่พยักหน้าพลางเดินไปชงกาแฟเย็น
"ไม่กล้าออกไปเหรอ?" ไกยาร์ลเคลื่อนตัวมายืนข้างๆ ไอจิที่กำลังจัดของใส่ถาด
"ก็นิดหน่อยน่ะครับ...ไกยาร์ลคุงพักอยู่ในนี้ก่อนนะ ผมจะเอาไปเสิร์ฟเอง" ไอจิหันมายิ้มให้อีกฝ่ายบางๆ ไกยาร์ลพยักหน้าก่อนจะพูดขึ้นว่า "โต๊ะที่ห้านะ ที่สั่งกาแฟและมัฟฟิน" ไอจิพยักหน้ารับก่อนจะเคลื่อนตัวไปยังโต๊ะที่ไกยาร์ลบอก
"นี่ค่ะ กาแฟเย็นและมัฟฟินช็อคโกแลต" ไอจิพูดพร้อมรอยยิ้ม ลูกค้าทุกคนในร้านมองไอจิเป็นตาเดียวจนอีกฝ่ายรู้สึกอาย ไอจิรีบจัดของลงบนโต๊ะก่อนจะรีบกลับไปยังห้องครัว แต่กลับถูกลูกค้าคนหนึ่งจับตัวไว้
"ปล่อยก่อนเถอะนะ...ครับ ผมจะรีบกลับไปทำงาน" ไอจิพูดขึ้นพลางแกะมืออีกฝ่ายออก คนที่อยู่ในร้านต่างมองไอจิด้วยสายตาที่อยากจะช่วยเหลือแต่ทำไม่ได้จึงยืนมองอยู่ห่างๆแทน
"เห...เป็นเด็กผู้ชายงั้นเหรอ แต่น่ารักกว่าเด็กผู้หญิงอีกนะเนี่ย...นี่น้องชาย พี่ขอพาตัวน้องชายกลับบ้านได้มั้ย" ชายคนนั้นพูดพลางเอื้อมมือมาโอบรอบเอวไอจิ เด็กหนุ่มไม่รู้จะทำยังไงดีจึงเอาแต่เงียบ
"เงียบ...เท่ากับว่าตกลงนะ" ไม่พูดเปล่าแต่ยังอุ้มไอจิและกำลังจะออกจากร้าน
"ปล่อยไอจิซะ" จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นอยู่หน้าประตู
"โอย...เกือบไปตามตัวไม่ทันแน่ะ" นาโกยะพูดพลางหอบเบาๆ ไคที่ยืนอยู่ด้านหลังนาโกยะก็จ้องชายคนนั้นไม่วางตา
"แกเป็นใคร ถึงจะมาพูดแบบนี้กับฉัน" ไคไม่ตอบพลางเดินเข้ามากระชากตัวไอจิให้ออกห่างจากอีกฝ่าย แต่ชายคนนี้กลับจับมือไอจิไว้พลางจ้องไคด้วยความโมโห
"แกมีสิทธิ์อะไรที่จะมาแย่งคนของฉัน" ชายหนุ่มตะคอกใส่ ไคมองอีกฝ่ายอย่างเย็นชาก่อนจะเผลอปล่อยจิตสังหารออกมา
"เอาแล้วๆ" นาโกยะพูดพลางค่อยๆ ถอยออกห่างจากไคไปยืนอยู่ใกล้ๆ กับประตู
"นายกล้าดีนะ ที่มาพูดแบบนี้น่ะ" ไคพูดเสียงทุ้มต่ำ ชายหนุ่มที่คิดจะพาตัวไอจิไปถึงกับเหงื่อตกเพราะสีหน้าของไคในตอนนี้บอกได้ว่าโมโหสุดขีด
"นายหน้าคุ้นๆ นะ....อ๋อ อุเอฮาระ ริวเซย์ นักโทษคดีค้ามนุษย์นี่นา คิดจะพาตัวไอจิไปขายล่ะสิ" คำพูดของไคเรียกเสียงฮือฮาจากคนในร้ายได้เป็นอย่างดี ชายหนุ่มที่ชื่ออุเอฮาระหน้าซีดพลางพูดว่า "นะ นี่แกรู้ได้ยังไงกัน...." ไคแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะมองไปที่โซยะที่ยืนอยู่ข้างๆ นาโกยะตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ
"กำลังตามหาอยู่พอดีเลย ขอบใจมากไค ไอจิ" โซยะพูดพลางจับอีกฝ่ายใส่กุญแจมือแล้วลากไปที่สถานีตำรวจ
"ตกใจหมดเลยนะ..." อายานามิพูดพลางเคลื่อนตัวมาหาไอจิที่กำลังถอนหายใจออกมาช้าๆ
"ไม่เป็นไรนะไอจิ" เด็กสาวผมสีเขียวใบไม้พูดพลางยื่นน้ำมาให้ไอจิ
"ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณนะครับคุณฟุริชิมะ" ไอจิยิ้มแห้งๆ พลางรับน้ำมาจากเด็กสาวนามฟุริชิมะ ริกะ
"เซ็นโดดดดดดดดด! ผมตกใจนะรู้มั้ย ฮือ......." นาคาทานิพูดพลางโดดตะครุบไอจิ โดยไม่สังเกตเลยว่าไคหันมามอง
"ให้ตายสิ...ไค มาแล้วไม่ยอมเปลี่ยนชุดนี่ กลัวว่าไอจิคุงจะเจ็บตัวเหรอ" เรนเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม และสภาพของพวกไคในตอนนี้ก็คือ...ไคอยู่ในชุดของแวมไพร์ซึ่งดูเท่และหล่อมากในสายตาของผู้หญิง ส่วนเรนอยู่ในชุดของแม่มด(ที่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนยื่นให้ใส่) ดูน่ารักและมีเสน่ห์มาก....ส่วนมิวะอยู่ในชุดมนุษย์หมาป่า แถมมีเอฟเฟ็คหางกระดิกไปมาได้ด้วย
"งั้นกลับไปทำงานกัน ส่วนพวกเซ็นโดคุงก็พักไปเถอะนะ เพราะหน้าที่ของพวกนายมีแค่ช่วงเช้านี่ แล้วนี่ก็...สิบโมงเช้า พวกฉันให้นายพักไปเลยละกันนะ" อามาคาวะพูดพลางดันหลังไอจิ นาโกยะและไกยาร์ลที่ออกมา ดูเหตการณ์กลับเข้าไปเปลี่ยนเสื้อในห้องเปลี่ยนชุด
"เวลาผ่านไปเร็วจังนะ....ทั้งๆ ที่เราพึ่งจะได้ทำงาน" ไอจิบ่นพลางเปลี่ยนไปใส่เสื้อนักเรียนของตน
"ไม่แปลกหรอก ก็เราทำงานตอนเก้าโมงเช้า เลยไปจนถึงบ่ายแล้วก็พัก แต่นี่เขาให้พักเป็นกรณีพิเศษนี่"นาโกยะพูดพลางผูกเนคไท
"ว่าแต่ นาโกยะไปเรียกตัวไคมาเพราะอะไรกันเหรอ?" ไกยาร์ลถามขึ้น นาโกยะยิ้มพลางหันมามองไกยาร์ลก่อนจะตอบไปว่า "เพราะตัวเลือกสุดท้ายที่จะช่วยไอจิได้ นอกจากพวกพี่ๆ ก็มีแค่ไคนั่นแหละ" ไกยาร์ลพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกจากห้องเปลี่ยนชุดไปพร้อมกับพวกไอจิ
"ไปหาพวกไคที่ปีสองA กันเถอะ" นาโกยะยิ้มพลางลากไอจิและไกยาร์ลไปปีสองA

+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+
ตอนนี้ก็จบลงด้วยประการฉะนี้ ตอนหน้าเริ่มเข้าสู่การแสดงของพวกไคกันแล้ว! ต่อไปจะเป็นยังไงกันนะ
และก็ ไรท์จะแอบบอกไอจิอย่างหนึ่งนะคะ ถ้าจบเรื่องงานโรงเรียนเมื่อไหร่ จะมีตอนพิเศษ ให้เรนกับเลออนคุงได้เป็นพระเอกและนางเอกของตอน! ใครที่อวยคู่นี้ก็.....นะ จะเป็นฉากเรียกน้ำตาซะมากกว่า =w=" ไปล่ะค่ะ วันนี้ไรท์จะอัพสองตอนรวดเลย!