คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ของเล่นชิ้นที่ 8:: ในที่สุดก็ได้พบกัน
“อาการคนไข้เป็นยังไงบ้าง”
ชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีเขียวถามอย่างร้อนรน
มือทั้งสองเปื้อนเลือดของบุคคลที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้า
“ค่อนข้างแย่ค่ะ ชีพจรอ่อนลงเรื่อยๆ
และต้องการเลือดเพิ่มอย่างเร่งด่วนค่ะ” พยาบาลสาวที่อยู่ข้างๆ
เอ่ยอย่างร้อนรนไม่แพ้กัน
หมอชิโรตะคิดอย่างชั่งใจ “ไปเตรียมเลือดกรุ๊ปเอมาเพิ่ม
มีเท่าไหร่ก็เอามาให้หมด เราจะต้องช่วยเท็ตสึยะคุงให้ได้” ราวกับเป็นวาจาสิทธิ์
พยาบาลและผู้ช่วยคนอื่นๆ
รีบร้อนไปหาเลือดมาเพิ่มและพยายามควบคุมออกซิเจนและชีพจรของคุโรโกะให้คงที่
“เธอจะต้องไม่ตาย…ได้ยินมั้ยเท็ตสึยะคุง
เธอจะต้องไม่ตาย” ชิโรตะพูดราวกับจะสามารถช่วยปลุกคุโรโกะขึ้นมาได้
ตอนนี้เขาได้ทำการผ่าตัดคุโรโกะมานานกว่าสองชั่วโมงแล้ว
“หมอคะ!
ชีพจรของคนไข้เริ่มดีขึ้นแล้วค่ะ!”
พยาบาลที่ควบคุมเครื่องตรวจชีพจรร้องบอกอย่างยินดี
ชิโรตะจัดการนำเอาเศษวัสดุชนิดต่างๆ ออกจากร่างกายของคุโรโกะแล้วเย็บปิดแผลทันที
“คนไข้…พ้นขีดอันตรายแล้ว”
ชิโรตะถอนหายใจอย่างโล่งอก เหล่าพยาบาลเองก็โล่งใจไม่แพ้กัน
หลังจากจัดการเรื่องอุปกรณ์เสร็จก็เตรียมเคลื่อนย้ายผู้ป่วยได้ทันที
“ชิโรตะ!
เท็ตสึยะเป็นยังไงบ้าง!” คุโรโกะ ฮารุยะร้องถามอย่างร้อนรน
เช่นเดียวกับเพื่อนๆ ของคุโรโกะที่ตอนนี้แทบจะนั่งไม่ติดเก้าอี้แล้ว
ชิโรตะยิ้มด้วยใบหน้าอันผ่อนคลาย “เท็ตสึยะคุงลูกเธอพ้นขีดอันตรายแล้ว
ให้พักผ่อนสักระยะเดียวก็ฟื้นแล้วล่ะ” ฮารุยะและคนอื่นๆ ถอนหายใจอย่างโล่งอก
“เซย์จูโร่คุง เดี๋ยวตามลุงมาที่ห้องตรวจด้วยนะ”
ชิโรตะเอ่ยเสียงเครียด ทำให้อาคาชิรีบซ่อนมือไว้ด้านหลังทันที “ครับ”
“นายไหวแน่นะ ร่ากายยังไม่เต็มร้อยนี่” มิโดริมะถาม
อาคาชิส่ายหน้าประมาณว่าไม่เป็นไร เขารีบซ่อนมือไว้ในกระเป๋ากางเกง
“ฉันไปล่ะ ฝากดูแลเซย์โตะด้วย” อาคาชิพูดเนิบๆ ก่อนจะเดินตามชิโรตะไป หลังจากพ้นสายตาของกลุ่มเพื่อนๆ
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นปิดปากทันที พลันของเหลวสีชาดก็ค่อยๆ ไหลออกมาย้อมมือของเขา
“จริงๆ เลยนะ ร่างกายอยู่ในระยะพักฟื้นแล้วจะยังออกไปเดินแบบนั้นอีก”
ชิโรตะเอ็ดเล็กน้อยพลางมองอาคาชิล้างมือ
“ผมต้องจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองครับ
เพราะผมกับเขาเหมือนกันมากเกินไป…”
อาคาชิเอ่ยอย่างเลื่อนลอย เขากำลังคิดว่าเขาควรจะจากไปเงียบๆ
ดีมั้ยเพราะน้องชายของเขานั้นได้ข้อได้เปรียบเรื่องเวลา….
เซย์โตะอาจจะหลงรักคุโรโกะ….
“เธอรู้ถึงสภาพร่างกายตัวเองดีแล้วเหรอ” ชิโรตะเอ่ยเสียงเครียด
ใบหน้าที่เครียดอยู่แล้วยิ่งเครียดลงไปอีก
อาคาชิหันมามองคุณหมอประจำตัวยิ้มๆ
เขายืนเท้าแขนกับอ่างล้างมือด้วยท่าทางสบายๆ
“ผมรู้ครับ…ว่าผมมีชีวิตได้อีกแค่ไม่นาน…”
“แม่ไม่เป็นไรนะคะ..” มิซึฮะพยายามเป็นอย่างยิ่งในการปลอบแม่ของตน หญิงวัยกลางคนตอนนี้กำลังโกรธ แต่เธอก็ยังคงความสุขุมใจเย็นไว้ได้อย่าไม่น่าเชื่อ
“ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะมาซาโอมิ ว่าลูกของนายจะโหร้ายแบบนี้” ฮารุยะจ้องอย่างไม่พอใจ
แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้มากเพราะลูกชายของเธอเองก็ไม่ยอมหนีออกมา
“ฉันจะจัดการเรื่องค่ารักษาให้
ที่ทำให้ได้ก็มีเพียงแค่รักษาเท็ตสึยะคุให้หายดีเท่านั้น” อาคาชิ
มาซาโอมิเอ่ยด้วยท่าทางสำนึกผิด ฮารุยะกัดปากก่อนจะพยักหน้ารับอย่างจำยอม
“เป็นความผิดผมเอง ผมขอโทษครับ”
เซย์โตะที่นั่งมองเหตุการณ์อยู่สักพักก็เอ่ยขึ้นอย่างกระทันหันพลางโค้งขอโทษฮารุยะด้วยท่าทางจริงจัง
“ฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดว่ายังไงดีหรอกนะ
แต่ถ้าลูกชายของฉันไม่เอาผิดนาย ฉันก็คงจะทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน”
หญิงวัยกลางคนพูดอย่างอ่อนใจ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าลูกชายของเธอเป็นคนยังไง ‘นิสัยของเท็ตสึยะกับเราน่ะเหมือนกันนี่นะ…’
“นี่ก็ค่ำแล้ว พวกเราเลือกเวรยามเฝ้าคุโรโกะดีกว่านะ” คางามิแนะนำพลางมองนาฬิกาข้อมือ
“งั้นให้ฉันกับแฝดอาคาชิดูแล้วแล้วกัน (นาโนดาโยะ)” มิโดริมะเอ่ย
แต่ละคนมองหน้าเหมือนจะปรึกษากันเล็กน้อยแต่ก็ยอมพยักหน้า
“พอดีวันนี้ลุงเข้าเวรด้วย เดี๋ยวพาเท็ตสึยะคุงมารักษาที่ห้องทำงานลุงก็ได้”
ชิโรตะย้ำเพื่อความมั่นใจให้กับฮารุยะและมิซึฮะ
“ฝากด้วยนะชิโรตะคุง”
หญิงวัยกลางคนทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับคณะ
“จะให้ผมอยู่ด้วยมันจะดีจริงๆ เหรอ” เซย์โตะเอ่ยอย่างหวาดๆ
ชิโรตะยิ้มบางๆ “ลุงจะพยายามบำบัดเธอไปพร้อมกับเซย์จูโร่คุง
ส่วนเรื่องเท็ตสึยะคุงปล่อยให้ชินทาโร่ดูแลเถอะนะ” เขาตบบ่าเซย์โตะเบาๆ
เด็กหนุ่มค่อนข้างกลัวเล็กน้อย….กลัวว่าทุกคนจะทอดทิ้งเขาอีก
“ไม่ต้องกลัวๆ เอาล่ะ คุณอายากะ เตรียมเคลื่อนย้ายผู้ป่วยห้องพิเศษหมายเลข
1104 มาที่ห้องพิเศษในห้องประจำของผมทีนะ”
ชิโรตะยิ้มพลางหันไปพูดกับพยาบาลคนสนิท นากายามะ
อายากะตอบรับพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเดินไปตามผู้ช่วยมาช่วยในการเคลื่อนย้ายคุโรโกะ
ในเช้าวันต่อมา อาคาชิที่นั่งเฝ้าคุโรโกะก็ยังคงมองเด็กหนุ่มอย่างห่วงใย เขาเบนสายตาไปทางเพื่อนและแฝดผู้น้องที่ยังไม่ตื่นจาการหลับใหล
“อึก….เจ็บ….” เสียงครางแผ่วเบาดังขึ้นมาจากด้านหลัง อาคาชิรีบหันไปมองทันที
“คุโรโกะ! นายฟื้นแล้ว…” อาคาชิยิ้มอย่างยินดี คุโรโกะมองไปรอบๆ
ห้องที่ดูก็รู้ว่าตนอยู่ในโรงพยาบาล
“อา…คาชิ..คุง ผม…ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย…”
คุโรโกะเอ่ยเสียงแหบแห้ง เด็กหนุ่มผมแดงรีบรินน้ำใส่แก้วให้คุโรโกะดื่ม
ก่อนจะตอบคำถาม
“นายไม่ได้ฝัน…ฉันกลับมาหานายแล้ว”
นัยน์ตาสีแดงสั่นระริกเล็กน้อยก่อนจะเบิกกว้างเมื่อคุโรโกะบังคับฝืนตัวขึ้นมากอดคอเขา
“ดีใจจริงๆ ครับ….ที่ได้เห็นคุณอีกครั้ง…” คุโรโกะพูดทั้งสะอื้น อาคาชิยิ่งสลดเข้าไปอีก
“อืม…ฉัน…ฉัน..คุโรโกะ ฉันมีเรื่องจะถามน่ะ” อาคาชิถามยิ้มๆ
เขาค่อยๆ
ผละออกจากตัวของคุโรโกะอย่างเชื่องช้าและจัดท่าให้คุโรโกะนอนได้อย่างสบายๆ
คุโรโกะพยักหน้า “ครับ?
อาคาชิคุงจะถามอะไรเหรอ?”
“นาย…รักเซย์โตะรึเปล่า?” เด็กหนุ่มเอ่ยถาม
คำถามนี้เล่นเอาหัวใจของคุโรโกะกระตุกวูบ
“ผม…..ก็จริงนะครับ
เขาได้เปรียบด้านเวลา และเขาก็สวมรอยเป็นคุณ” คุโรโกะพูดอย่างช้าๆ และเนิบนาบ
สายตาบ่งบอกถึงความจริงจัง เขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง “แต่คุณรู้อะไรมั้ย
ตลอดระยะเวลาทั้งหมด เขาไม่เคยทำอะไรผมเลย นอกจาก….ตอนที่เขาจูบผมเมื่อประมาณหลายวันก่อน”
“หมายความว่ายังไงกัน…..?” อาคาชิถามอย่างไม่เข้าใจ เขาจ้องมองคุโรโกะอย่างต้องการคำตอบมากกว่านี้
“นั่นก็หมายความว่า ผมไม่เคยรักเท็ตสึยะไง”
เซย์โตะที่ตื่นหลังจากคุโรโกะตื่นไม่นานนักและเขาก็ได้ยินเรื่องราวทั้งหมด
“แล้ว…นาย…” อาคาชิรู้สึกงงไปหมดแล้ว เซย์โตะที่ผ่านการบำบัดมาอย่างโชกโชน(?)ขำเบาๆ
รอยยิ้มอันหายากนั่นทำเอาคุโรโกะและอาคาชิอึ้งไป
“ผมน่ะ มีรักแรกพบของผมอยู่แล้ว ผมไม่กล้าแย่งคนรักของพี่หรอก…..ผมขอโทษนะ เซย์จูโร่ เท็ตสึยะ..ผมขอโทษ” เซย์โตะโค้งด้วยความสำนึกผิด ณ
ตอนนี้อาการโรคจิตของเขาทุเลาลงมากแล้วเพราะมิโดริมะกับชิโรตะที่ช่วยเขาจนไม่ได้นอน
“เซย์โตะ… / เซย์โตะคุง”
ทั้งอาคาชิและคุโรโกะต่างยิ้มให้กับเด็กหนุ่มนัยน์ตาสีทองแดง พวกเขาให้อภัยได้เสมอหากพร้อมที่จะขอโทษ
“รักแรกของนายน่ะ….คือรุ่นพี่มายูซึมิใช่มั้ย” อาคาชิถามเลียบเคียง
เซย์โตะแสดงปฏิกิริยาหน้าออกสีอมชมพูแล้วยิ้ม ทำเอาทั้งสองแยกไม่ออกว่าใช่หรือไม่
“กินยาซะเถอะครับ เท็ตสึยะต้องการการพักผ่อน….” เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีทองแดงเอ่ยทั้งที่ร่างกายเริ่มจะสั่น
เขาเองก็ต้องกินยาระงับประสาทอีกเหมือนกัน
“พักเถอะคุโรโกะ นายจะได้แข็งแรงเร็วๆ ไง” อาคาชิยิ้ม
คุโรโกะมองอาคาชิอย่างห่วงๆ แต่ก็ยอมกินยาแล้วนอนพักผ่อนแต่โดยดี
หลังจากที่คุโรโกะหลับไปแล้ว สองพี่น้องก็นั่งคุยกัน
เซย์โตะเล่าเรื่องทุกอย่างในช่วงที่อาคาชิหายไปให้ฟัง
สีหน้าบ่งบอกว่าสำนึกผิดสุดขีด
“ฮะๆ ดีแล้วล่ะ….แค่กๆ” อาคาชิรีบปิดปากทันที ดวงตาสีทับทิมเบิกกว้าง
เลือดจำนวนมากไหลออกมาย้อมมือและปากของเขาให้เป็นสีแดงฉาน
“เซย์จูโร่!” เซย์โตะร้องอย่างตกใจ
อาคาชิรีบทำสัญญาณให้เงียบก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
“เซย์โตะ ฟังแล้วตั้งสตินะ….” เด็กหนุ่มผู้น้องพยักหน้า แม้ในใจจะเริ่มร้อนรนแล้วก็ตาม
“ฉัน….อยู่ได้อีกไม่นาน
มากสุดก็คือห้าปี หรือร้ายแรงกว่านั้นก็ปีเดียว” เซย์โตะเบิกตากว้าง
มองพี่ชายฝาแฝดของตนที่นั่งยิ้มราวกับพูดเรื่องธรรมดา
“ไม่..จริง…มันต้องมีทางสิ” เซย์โตะเอ่ยอย่างร้อนรน
มือทั้งสองข้างนั่นสั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้
“ทางรักษาให้ดีน่ะ มีนะ แต่มันค่อนข้างเสี่ยง เปอร์เซนต์รอดมีอยู่ 50 เปอร์เซนต์” อาคาชิยิ้ม
แต่อีกคนกลับหน้าซีดจนน่าใจหาย จะทำยังไงดี…
“แล้วทางรอดนั่นคือ….อะไรเหรอครับ” เซย์โตะถามอย่างหวาดๆ
อาคาชิหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสกับกลุ่มผมสีแดงที่เหมือนกับตนอย่างอ่อนโยน
“ทางรอดนั่นก็คือ……..”
~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~=~
ตอนนี้ก็….จบอย่างลึกลับ
อาคาชินั้นกำลังจะตาย!! ไม่จริงน่า!
แล้ว…เหล่าผู้อ่านทุกท่านต้องการให้จบแบบไหนงั้นหรือคะ?
^^ ไรท์จะสร้างตอนจบเอาไว้หลายๆ แบบ ลองคิดดูนะคะ
และเรื่องนี้ก็ใกล้จะปิดตัวเต็มที แต่ไรท์จะมี Special พิเศษ
แถมแน่นอน….ถ้าผู้อ่านอยากได้นะคะ ^^” บังเอิญว่าเรื่องนี้ไม่ยืดเยื้อด้วย
ดีจังเนอะ
ตอนหน้า ใบ้ว่าเซย์โตะจะต้องย้ายไปต่างประเทศ พร้อมกับเซย์จูโร่คุงค่ะ
แล้วพี่มายุกับหนูคุโรโกะจะเป็นยังไงต่อนา….. คริๆ รอตอนต่อไปค่ะ ^^
ความคิดเห็น