คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : งานโรงเรียน 2 *
"เอ่อ.....คือไอจิ ผม ผม...." ไกยาร์ลพูดติดๆ ขัดๆ
ไอจิยิ้มก่อนจะยื่นมืออกไปหาไกยาร์ล
"ผมขอยืมโทรศัทพ์นายหน่อยสิ" ไกยาร์ลพยักหน้าก่อนจะยื่นโทรศัทพ์ให้ไอจิ
"นี่ แม่ของไกยาร์ลชื่อ'ยูมิยะ คาซึกะ'
สินะครับ?" เรนถามขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ไกยาร์ลที่ยังไม่รู้จักเรนก็เอียงคอมองอย่างสงสัยว่าทำไมเขาถึงได้รู้จักแม่ของตน
"โอ๊ะ....ผมลืมแนะนำตัวไปซะแล้วสิ....รองประธานชมรมวิจัยภาษาโบราณฯ
สึซึงาโมริ เรน" ไกยาร์ลแทบจะตกจากเก้าอี้
"สะ....สึซึงาโมริ..... คุณคือลูกของสึซึงาโมริ นาโอโตะเหรอ =[]=!"
ดูจากสีหน้าก็รู้เลยว่าไกยาร์ลตกใจมาก
"ทำไมไกยาร์ลคุงถึงได้ตกใจขนาดนั้นล่ะ?" ไอจิถามขึ้นอย่างสงสัย เรนยิ้มแต่ไม่ยอมพูดอะไร ไกยาร์ลจึงต้องตอบข้อสงสัยให้ว่า
"สึซึงาโมริ นาโอโตะ เอ่อ....คุณลุงนาโอโตะน่ะเป็นเพื่อนสนิทของแม่ผมสมัยม.ต้นจนถึงมหาวิทยาลัยน่ะ"
ทุกคนค่อนข้างจะอึ้งอยู่เล็กน้อย ส่วนเรนกลับยิ้มและค่อยๆ ลุกขึ้นเดินไปลูบผมไกยาร์ล
"ไม่ได้เจอกันนานลืมพี่ไปแล้วเหรอ" ไกยาร์ลยิ้มแห้งๆ
กับคำพูดของเรน ก่อนที่เรนจะโดนเลออนลากตัวไปนอนเนื่องจากยังไม่หายดี
"ไอจิคุง เอาโทรศัพท์ของไกยาร์ลมาให้ผมสิ"
ไอจิทำตามอย่างว่าง่าย ยื่นโทรศัพท์ไปให้เรนหลังจากนั้นเรนก็โทรหายูมิยะ
คาซึกะทันที
Let's
Get Fight!! Tamashi de butsukari au tabi Motto takami ni ikeru jibun no chikara
de...
"ว่าไงลูก" ผู้เป็นแม่รับโทรศัพท์ทันที
แต่ก็ต้องตกใจเพราะคนที่คุยด้วยไม่ใช่ลูกของตน
"คุณป้าคาซึกะ ผมเป็นลูกของพ่อนาโอโตะนะครับ ผมขอให้ไกยาร์ลมาอยู่กับพวกผมได้รึเปล่าครับ?"
คาซึกะงงเล็กน้อยว่าเป็นลูกคนที่เท่าไหร่
เพราะนาโอโตะมีลูกตั้งสามคน
"เอ่อ....เรนคุงสินะจ๊ะ อือ ป้าฝากดูแลไกยาร์ลด้วยนะ แล้วก็
เดือนหน้าลุงกับป้าลาพักร้อนได้สองสัปดาห์ ป้าจะไปหาไกยาร์ลที่บ้านเรนคุงนะ"
คาซึกะฝากฝังลูกชายสุดที่รักไว้กับเรนเรียบร้อยก่อนจะรีบกดตัดสายทันที
"ไกยาร์ลคงต้องมาอยู่กับพวกพี่ซะแล้วล่ะ"
เรนยิ้มก่อนจะยื่นโทรศัพท์คือไกยาร์ล
"ครับ ก็คุณแม่บอกแบบนั้นแล้วนี่" ไกยาร์ลยิ้มแห้งๆ
เรนเลยทำการขยี้หัวเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว
"ไป ไปนอนกันไดแล้วล่ะ อ้อ แล้วก็ ไกยาร์ลนอนกับอิชิดะนะ"
พูดจบ เรนก็ทำการพักผ่อนทันที หลังจากนั้น ทุกๆ
คนก็แยกย้ายกันไปตามห้องของตนเองเพื่อพักผ่อน และไปสู้กับงานในวันพรุ่งนี้
รุ่งเช้า ทุกคนตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกแตกต่างกัน ไค ไอจิ ไกยาร์ล
นาโกยะและนาโอกิเป็นกลุ่มคนที่ตื่นเช้าผิดมนุษย์อยู่แล้วจึงไม่รู้สึกรู้สาอะไรมาก
ส่วนมิวะ ก็รู้สึกจะง่วงเอามาๆ จนต้องให้รินกับยูจิโยนเข้าห้องน้ำเพื่อให้หายง่วง
ส่วนเรน เลออนก็ทำการวัดไข้ให้เล็กน้อยและบังคับให้เรนไปอาบน้ำเพื่อไปเรียน
"โอ้...นี่เหรอลูกชายยัยคาซึกะกับเจ้าเชอร์วาล" นาโอโตะเดินเข้ามาในห้องครัวพลางมองไกยาร์ลที่กำลังช่วยงานไคและไอจิ
"สวัสดีครับ คุณลุงนาโอโตะ" ไกยาร์ลยิ้มบางๆ
และหันไปช่วยงานไคกับไอจิต่อ
"ไม่ได้เจอกันนาน สูงขึ้นนะไกยาร์ลคุง" นาโอโตะเดินเข้ามาขยี้หัวไกยาร์ลเล่นอย่างเอ็นดูก่อนจะเดินไปดื่มกาแฟแล้วรีบเดินออกไปทำงานพร้อมกับภรรยาทันที
"มาเร็วไปเร็วจริงๆ..."
ไคพึมพำก่อนจะให้ไอจิไปเก็บแก้วกาแฟ และตัวเองก็เดินเอาอาหารไปวางไว้บนโต๊ะ
"ไกยาร์ล นายขึ้นไปสำรวจคนในห้องให้ฉันหน่อยสิ"
ไคพูดพลางเดินไปหยิบกล่องนมในตู้เย็นแล้วโยนส่งไปให้ไอจิและไกยาร์ล
"ครับ" ไกยาร์ลตอบรับสั่นๆ
ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนพลางดื่มนมที่ไคโยนให้
"เอ....นี่มันห้องของมิวะกับนาโกยะสินะ..." ไกยาร์ลเปิดประตูเล็กน้อยพลางมองคนที่อยู่ในห้อง
ก็พบมิวะกำลังแต่งตัวอยู่ส่วนนาโกยะก็นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนฆ่าเวลาเล่น
"ห้องนี้รู้สึกว่าน่าจะเรียบร้อยนะ" พูดจบไกยาร์ลก็เดินไปยังห้องถัดไป
"อืม.....ห้องของพี่เรนกับเลออนสินะ" ไกยาร์ลแง้มประตูออกมาเล็กน้อย
ก็มองเรนที่กำลังมัดผมอยู่ ส่วนเลออนก็กำลังผูกเนคไทของตน
"ห้องนี้ก็เรียบร้อย ส่วนยูจิคุงกับรินคุงก็ลงไปด้านล่างแล้ว...คงไม่มีอะไรแล้วมั้ง"
ไกยาร์ลพูดพลางรีบเดินไปยังห้องครัวทันที
"ไม่อยากไปโรงเรียนวันนี้เลยแฮะ"
นาโกยะพึมพำพลางเดินเข้ามาในห้องครัวพร้อมกับมิวะ
"ทำไมงั้นเหรอ?" ไอจิหันไปมองแฝดน้องที่ทำหน้าเหมือนโลกจะแตก
"ไม่อยากไปซ้อมง่ะ ชักอยากจะป่วยการเมืองซะแล้วสิ"
นาโกยะนั่งลงพลางดื่มน้ำก่อนจะลงมือทานข้าวพร้อมกับคนอื่นๆ
"นี่เรนคุง นายหายดีแล้วเหรอ?" ไอจิหันไปมองเรน
อีกฝ่ายยิ้มพลางพยักหน้า เลออนจึงต้องเป็นคนอธิบายว่า "ก็ยังเป็นหวัดอยู่บ้าง
แต่อาการรวมๆ ก็เกือบจะหายดีแล้ว" ไอจิพยักหน้าก่อนจะรีบทานข้าวแล้วเอาจานไปเก็บ
ตามด้วยนาโกยะ ไกยาร์ลและนาโอกิ
"พวกนายจะรีบไปไหนน่ะ?" มิวะถามพลางดื่มน้ำ
นาโกยะหันมามองก่อนจะตอบคำถามให้ว่า
"ครูมิทซึโนะฮาระให้ไปช่วยจัดของที่ห้องอุปกรณ์น่ะ ต้องรีบไปแล้ว บาย"
พูดจบนาโกยะ ก็รีบวิ่งออกจากบ้านทันทีตามด้วยไอจิ นาโอกิและไกยาร์ล
"เด็กพวกนี้งานเยอะจริงๆ"
เรนพึมพำพลางเอาจานไปเก็บและทำการล้างจานเนื่องจากยังมีเวลาเหลืออยู่มากพอสมควร
"ปกติพวกนายจะล้างจานตอนเย็นนี่"
เลออนหันมาถามเรนที่กำลังล้างจาน
"ตื่นเช้าไปเลยมีเวลาเยอะหน่อยน่ะ" เรนตอบโดยไม่มองเลออน
ก่อนจะรีบเก็บจานเข้าที่ เช็ดมือและลากคนอื่นๆ ไปโรงเรียน
พอพวกเรนไปถึงโรงเรียน สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น นั่นก็คือ.....
"โซยะ เรย์ โอวาริ? พวกพี่มาทำอะไรที่นี่"
ไคถามเสียงห้วน โซยะมองน้องชายก่อนจะพูดขึ้นมาว่า
"น้าซาโตชิให้พวกเรามาตามตัวพวกนายไปหา" ไม่ต้องรอช้า
พวกไคก็ทำการเดินไปที่อาคารอำนวยการทันที
"ไข้หวัดน่ะ หายแล้วเหรอเรนจัง?" หญิงสาวผมแดงเอ่ยถามน้องชายของตนอย่างเป็นห่วง
"อือ หายแล้วล่ะ" เรนตอบพร้อมรอยยิ้ม
ก่อนจะเดินเข้าห้องผู้อำนวยการไปพร้อมกับเพื่อนๆ
"โอ้ มาแล้วๆ" ซาโตชิพูดพร้อมรอยยิ้ม ซึ้งเมื่อทุกๆ
คนเข้าไปแล้วก็ไปก็พบเด็กหนุ่มอีกสี่คนที่มาโรงเรียนก่อนพวกเขาและชายหนุ่มครูประจำห้องของเด็กหนุ่มทั้งสี่
"พวกนาย.....??" ไคพูดขึ้นอย่างตกใจปนสงสัย
ไอจิเองก็สงสัยไม่แพ้กันที่จู่ๆ ก็ถูกเรียกมาทั้งครูทั้งศิษย์
"โอวาริ โซยะ เรย์ พ่อมีเรื่องจะขอร้องพวกลูกๆ น่ะ"
ซาโตชิยิ้มกว้าง ชายหนุ่มและหญิงสาวสงสัยพลางมองซาโตชิอย่างไม่ค่อยไว้เท่าใดนัก
"พ่ออยากให้ลูกๆ สามคนมาช่วยน้องๆ แสดงละครหน่อยน่ะ"
ซาโตชิพูดพลางยิ้มแห้งๆ ส่วนพวกโอวาริที่ได้ยินคำพูดจบประโยคก็แทบจะตกจากโซฟา
เนื่องมาจากพี่น้องกลุ่มนี้มีนิสัยเดียวกันที่ว่าเกลียดการแสดงละครเป็นที่สุด
เวลาที่ใครบังคับก็จะชิ่งหนีไปเป็นฝ่ายอุปกรณ์ซะดื้อๆ
"ไม่เอาครับ/ค่ะ!!"
ชายหนุ่มและหญิงสาวตะโกนออกมาอย่างพร้อมเพรียง ซาโตชิเบ้ปากทำท่างอแงเหมือนเด็กๆ
จนโอวาริ ไอจิและนาโกยะรู้สึกอายแทนพ่อตนที่ทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโต
"ค่ะๆ พวกเรายอมแพ้ แค่แสดงให้ก็จบสินะคะคุณลุงซาโตชิ"
เรย์พูดอย่างเหนื่อยใจ
ส่วนโอวาริก็เดินไปหยิบกระดาษปึกใหญ่ที่อยู่บนโต๊ะทำงานของซาโตชิขึ้นมาอ่าน
"คลาวน์เดีย เฟลิน่า ไลโอเนล นี่มันชื่ออะไรเนี่ย..."
โอวาริหน้าซีดเล็กน้อย เรย์ที่แอบอ่านบทมาก็หน้าซีดไม่แพ้กัน
"เห็นพวกเด็กๆ ในชมรมการละครบอกว่าไลโอเนลจะให้โซยะรับบท
คลาวน์เดียจะให้โอวาริรับบทและเฟลิน่าก็ให้เรย์" โอวาริแทบจะขว้างบททิ้ง
พวกไอจิที่มองอยู่ห่างๆ ก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ก่อนจะกวักมือเรียกพวกไคให้เข้ามาใกล้
"มีอะไรเหรอไอจิ?" ไคที่เดินเข้ามาใกล้ถามขึ้น
ไอจิโอบรอบคอไคพลางกดหัวไคลงมาให้อยู่ในระดับเดียวกับตนก่อนจะกระซิบว่า
"ครูมิทซึโนะฮาระจริงๆ แล้วคือคุณมิทซึซาดะล่ะครับ"
ไคหันไปมองไอจิทันทีที่ไอจิพูดจบ แต่จังหวะที่ไคหันไป
ริมฝีปากของไคก็ดันไปแตะกับแก้มของไอจิเข้าพอดี
"อะ ขอโทษ" ไคพึมพำเบาๆ ส่วนไอจิเองก็ยิ้มแห้งๆ ก่อนจะรีบปล่อยไคเนื่องจากทุกคนมองมาที่พวกเขาอย่างพร้อมเพรียง
"พ่อไม่ว่าอะไรพวกลูกๆ หรอกนะถ้าจะหวานกัน
แต่ดูสถานทีที่ก็ดีนะ" ซาโตชิพูดพร้อมรอยยิ้ม
ชิสุกะผู้เป็นแม่ที่อยู่ในห้องพักกับซานาเอะเองก็หัวเราะออกมาเบาๆ กับพวกลูกๆ
ของตนเช่นกัน
"คุณพ่อง่ะ" ไอจิพูดพลางพองแก้ม
ซาโตชิหัวเราะกับการกระทำของลูกชาย(สาว)ของตนก่อนจะเดินไปขยี้หัวไอจิอย่างเอ็นดู
"เอาล่ะ พวกลูกๆ ก็ไปทำตามหน้าที่ที่พ่อขอได้แล้วนะ
ส่วนเรื่องงานของพวกลูกๆ ทั้งสามคนมิทซึโนะฮาระคุงไปทำแทนก็ได้"
พวกโซยะพยักหน้ารับอย่างจำใจก่อนจะเดินออกจากห้องไปตามด้วยพวกไอจิ
"ไม่คิดเลยนะว่าแก่ขนาดนี้แล้วยังต้องมาแสดงกับพวกเด็กๆ
อีก" เรย์พึมพำ
"เอาน่า แค่แก่กว่าพวกเขาแค่แปดถึงเก้าปีเองนะ"
โซยะพูดเล่นอย่างไม่คิดจะใส่ใจ
"ชิ นายก็พูดได้นี่" เรย์เบ้ปากอย่างขัดใจ
โซยะมองเรย์อย่างสงสัย
"มีอะไร?" เรย์ตวัดตามองโซยะ
อีกฝ่ายเพียงยักไหล่ให้เรย์ก่อนจะพูดออกมาว่า
"ก็เพราะปกติฉันไม่เคยเห็นเธอทำท่าทางจริงจังน่ะสิ"
เป็นจริงอย่างที่โซยะว่า
เพราะปกติเรย์ไม่เคยทำท่าทางจริงจังหรือพูดจาเป็นการเป็นงานมาก่อน
"จะหัดบ้างก็ผิดรึไง!" เรย์พองแก้มเป็นปลาทอง
โซยะและโอวาริก็หัวเราะกับเพื่อนของตน
"พวกผมไปซ้อมละครในส่วนของผมก่อนนะครับ"
ไอจิยิ้มก่อนจะลากพวกไคไปซ้อมละครที่โรงยิม
"พวกเราก็แอบตามเด็กพวกนี้ไปดีกว่านะ"
เรย์กระซิบกับโซยะและโอวาริ
ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะพยักหน้าและแอบตามพวกไอจิไปที่โรงยิม
ณ โรงยิม
"ในเมื่อท่านรู้ตัวจริงของข้าแล้ว...โปรดอย่ายุงกับข้าอีกเลย"
เมื่อทั้งสามคนเข้าไปก็แทบจะลื้นอากาศล้มกับเสียงของไอจิ
เพราะโดยปกติแล้วไอจิไม่มีทางที่จะพูดออกมาด้วยเสียงนี้
"ไม่ ข้าจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไปแน่ เซเรน่า!"
ไคพูดพลางดึงไอจิที่เดินเข้าไปใกล้ต้นไม้เข้ามากอดแนบอก
ไอจิแสดงสีหน้าตกใจออกมาก่อนจะเงยหน้ามองไค
"Stop!! เจ๋งมาก! ไอจิคุงเยี่ยมเลย
ดัดเสียงจนพวกฉันเกือบจะคิดว่านายเป็นผู้หญิงจริงๆ ไปแล้วนะเนี่ย"
รุ่นพี่สาวหัวหน้าห้องปีสองA พูดพลางเขย่ามือไอจิเร็วๆ
"แหะๆ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ รุ่นพี่นินางาวะ"
ไอจิพูดพลางหัวเราะแห้งๆ ก่อนที่สายตาจะเบนไปที่ผู้มาใหม่ทั้งสาม
"ไอจิเก่งจริงๆ นั่นแหละ เสียงนี่เหมือนผู้หญิงจริงๆ
เลยนะ" ไกยาร์ลเดินเข้ามาใกล้พร้อมรอยยิ้ม ไอจิยิ้มแห้งๆ
กลับไปพลางมองหานาโกยะและนาโอกิ
"ฉันอยาก....ร้องไห้...." นาโกยะพูดพลางหน้าซีดเล็กน้อย
เนื่องมาจากเขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน
"ผมด้วย..." เรนพูดพลางล้มตัวลงนั่งข้างๆ นาโกยะ
"นี่ เลออนรับทบราวินใช่มั้ย?" นาโกยะหันไปมองเรนที่กำลังดื่มน้ำอยู่
อีกฝ่ายคิดชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
"ในบท
ราวินคือพี่คนโต.....คงต้องให้เลออนใส่ขาเทียมเพิ่มความสูงซะล่ะมั้งเนี่ย"
นาโกยะพูดเบาๆ เรนแทบจะสำลักน้ำออกมาก่อนจะหัวเราะเบาๆ กับความคิดของนาโกยะ
"แต่น่าแปลกจริงๆ ไม่คิดว่าไอจิจะทำแบบนี้"
เรนบิดตัวไปมาพลางมองนาโกยะที่พยักหน้ากับคำพูดของเรน
"เอาล่ะ ต่อไปก็เป็นคราวผมสินะ..."
เรนลุกขึ้นพลางเดินเข้าหาเลออน
"พี่ชักอยากจะร้องไห้ซะแล้วสิ"
โอวาริเดินเข้ามาหานาโกยะพลางจับไหล่นาโกยะ
"พี่โอวาริ?!" นาโกยะเงยหน้ามองหญิงสาวที่กำลังส่งยิ้มมาให้อย่างอ่อนโยน
"พี่กลับไปถอนคำพูดกับคุณลุงจะทันมั้ย"
เรย์พูดพลางหน้าซีด ส่วนโซยะก็ตบบ่าเรย์อย่างให้กำลังใจ
"เอาน่า เรารับปากคุณน้าแล้วนี่"
โซยะขยี้หัวเรย์เล่นก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ โอวาริและนาโกยะ
"กลับไปหาริวยังทันมั้ยเนี่ย...." เรย์พึมพำ
ส่วนโอวาริและโซยะก็แอบหัวเราะเบาๆ ก่อนจะมองเรนที่กำลังซ้อมบทของตน
"ราวินเอ๋ย....ท่านกับข้าไม่ใช่เผ่าพันธุ์เดียวกัน
ถึงข้าจะรักมากขนาดไหน แต่พ่อของท่านย่อมไม่มีวันยอม" เรนยิ้มบางๆ
พลางเอื้อมมือมาแนบแก้มเลออน อีกฝ่ายไม่พูดอะไรเพียงแค่กุมมือที่แนบแก้มตนไว้แน่นเท่านั้น
"ถึงกระนั้น....ข้าก็จะไม่มีวันเปลี่ยนใจ
ต่อให้เจ้าไม่ใช่มนุษย์ ข้าก็จะรักแต่เจ้าคนเดียว" เลออนมองบทพลางพูดตามบท
เรนตัวสั่นกึก ไม่ใช่เพราะอยากจะร้องไห้ แต่อยากจะหัวเราะมากกว่าแต่ก็ต้องอดทนไว้
"บทของพี่โอวาริคือคลาวน์เดียใช่มั้ยครับ?" นาโกยะหันไปมองปึกกระดาษที่โอวาริถึงอยู่
อีกฝ่ายก้มมองเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า
"อือ....คลาวน์เดียคือแม่ของเฟลันด้า เซเรน่าและซาเนียน่า
ส่วนของพี่เรย์ที่เป็นเฟลิน่าก็คือย่าของทั้งสามคน และมีบทน้อยมาก
ดีใจด้วยครับพี่เรย์" นาโกยะยิ้มให้กับเรย์
อีกฝ่ายดีใจเล็กน้อยที่บทของตนน้อยเกินชาวบ้าน
"ส่วนของพี่โซยะ ไลโอเนลคือพ่อของราวิน ไรเอนและเลดาล
มีบทเท่าๆ กับพี่โอวาริ" โซยะขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะถามนาโกยะออกไปว่า
"นายรู้ได้ไงว่าบทของใครเป็นแบบไหนยังไง"
นาโกยะยิ้มกับคำถามก่อนจะตอบไปว่า "ก็ผมไปถามคุณนินางาวะมานี่ครับ
และความจำผมก็ค่อนข้างดีด้วย" โซยะพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ
เอนหัวลงไปซบไหล่โอวาริ
"เฮ้ๆ จะหลับแบบนี้เลยเหรอ"
โอวาริมองคนที่กำลังจะหลับอย่างไม่ดูสถานที่
"ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา ปีหน้าเราก็จะ....อุ๊บ!!..."
โซยะพูดค้างไว้แค่นั้เนื่องจากโอวาริรีบตะครุบปากตนซะก่อนที่จะได้พูดจบ
"เงียบไปซะ แล้วฉันจะให้นอน" โอวาริยื่นข้อแลกเปลี่ยนให้
โซยะยิ้มอย่างผู้ชนะก่อนจะค่อยๆ ก้มหัวลงไปนอนหนุนตักอีกฝ่าย
"เอาล่ะๆ!! ซ้อมกันพอแค่นี้ก่อน เวลาพักคือชั่วโมงครึ่ง
ขอให้ทุกคนมาที่นี่ให้ตรงเวลาด้วยนะคะ แล้วก็ พวกคุณโซยะคะ รอบบ่ายจะให้พวกคุณซ้อม
ขอความกรุณาด้วยนะคะ" นินางาวะพูดพลางขอร้องโซยะ
แต่เจ้าตัวดันหลับไปซะแล้ว... ทำให้โอวาริต้องพยักหน้ารับแทน
และยังคาดโทษโซยะเอาไว้ก่อนด้วย
"ดีจังนะไกยาร์ลคุง ที่นายได้อยู่ฝ่ายอุปกรณ์น่ะ"
ไอจิบ่นอุบพลางทานข้าว
"เอาน่า ก็ไกยาร์ลเข้ามาเรียนหลังจากที่เขาจัดแจงตัวละครกันเรียบร้อยแล้วนี่.....แต่ก็อิจฉาลึกๆ
แฮะ" นาโกยะมองไกลยาร์ดที่ดื่มน้ำไปเหงื่อตกไป
"เอาน่า บทแบบนี้ก็เหมาะกับนายนี่" นาโอกิพูดพร้อมรอยยิ้ม
ไอจิหันไปค้อนใส่เพื่อนสนิทก่อนจะหันมาทานข้าวต่อ
"ต่อไปพวกเราก็มานั่งดูพี่โซยะกับพี่โอวาริแสดงละครสินะ
จะเป็นไงเนี่ยน่าลุ้นจริงๆ ><" นาโกยะหัวเราะคิกคักเบาๆ
แต่เล่นเอาผู้ถูกกล่าวถึงเย็นหลังวาบ
"ซะ โซยะ นายรู้สึกเหมือนฉันรึเปล่า?" โอวาริถามเสียงสั่นเล็กน้อย โซยะหันไปมองแต่ไม่ตอบคำถาม
แต่เขาพยักหน้าช้าๆ แทนคำตอบ
"นี่ๆ พวกนายจะเอาน้ำอะไรฉันจะได้ไปซื้อให้"
เรย์เดินเข้ามาหาเพื่อนสนิทพลางเอ่ยถามเสียงห้วน
"น้ำเปล่า" ทั้งสองตอบอย่างพร้อมเพรียง
เรย์จึงอดยิ้มไม่ได้ก่อนจะเดินไปซื้อน้ำเปล่ามาให้เพื่อนของตน
"ลองซ้อมเล่นๆ ดูดีมั้ย โอวาริ" โซยะเงยหน้ามองคู่หูของตน
อีกฝ่ายพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเริ่มอ่านบทของตน "ไม่ได้พบกันนาน ท่านเปลี่ยนไปนะ
ไลโอเนล" โอวาริพูดขึ้นเหมือนพูดปกติ เพราะแค่เป็นการซ้อมเล่นๆ เท่านั้น
"เจ้าเองก็ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ คลาวน์เดีย"
โซยะหยิบแว่นมาใส่ก่อนจะมองบรรทัดต่อไป
"ท่านจะทำอะไรลูกของข้ากัน" โอวาริกวาดตามองรอบๆ
โซยะก้มลงมองบทของตนชั่วครู่ก็...
"ข้าไม่เคยคิดจะทำอะไรเด็กทั้งสามคนนี้ ข้าเพียงแค่..."
พูดค้างไว้แค่นั้นก็สวมกอดโอวาริทันที อีกฝ่ายมองโซยะตาค้างพลางหน้าขึ้นสีจางๆ
"ข้าเพียงแค่ต้องการที่จะได้พบเจ้าอีกครั้ง....หัวใจของข้า..."
คำพูดนี้เล่นเอาโอวาริหน้าแดงขึ้นมาดื้อๆ เลยทีเดียว
ส่วนคนพูดก็ยิ้มกอดจะกระชับอ้อมกอดของตน
"น่ะ นี่มันอยู่ในบทด้วยรึไง" โอวาริหน้าแดงแจ๋
โซยะยิ้มบางๆ ก่อนจะกระซิบตอบไปว่า
"ตั้งแต่ที่ฉันรัดเธอมันก็ไม่มีในบทแล้วล่ะ"
พูดจบโอวาริก็หน้าแดงจัดทันที
ส่วนกลุ่มคนที่สุ่มแอบดูก็พากับกรี๊ดโดยไม่มีเสียงจนแทบจะเป็นลมไปแล้ว
"เวลาที่พี่โซยะทำแบบนี้ ทั้งสองดูน่ารักจัง"
ไอจิพึมพำเบาๆ พร้อมรอยยิ้ม ไคที่อยู่ข้างๆ ก็วางมือลงบนผมของไอจิอย่างแผ่วเบา
"พวกที่หลบอยู่หลังพุ่มไม้น่ะ ออกมานะ!" โซยะตะโกนออกไป
แต่ก็ยังกอดโอวาริอยู่อย่างนั้น ส่วนกลุ่มคนที่หลบอยู่หลังพุ่มไม้ที่ว่าก็เดินออกมา
แถมยังถ้านับจำนวนคนดู น่าจะมีอยู่ประมาณยี่สิบคน
"อัดกันเข้าไปได้ไงเนี่ย...."
โอวาริพึมพำพลางหน้าแดงเล้กน้อยเนื่องจากยังไม่ลืมเหตุการณ์เมื่อกี้
"พวกคุณแสดงได้ดีมากเลยค่ะ
ถึงจะไม่ค่อยมีอารมณ์สักเท่าไหร่แต่แค่นี้ก็ดีมากเลยค่ะ><" นินางาวะแทบจะโผเข้าไปกอดพวกโซยะ
เสียแต่ว่ากลัวจะโดนส่งกลับมาด้วยการถีบก็เท่านั้น
"วันนี้พอแค่นี้ใช่มั้ย"
โซยะหันไปมองนินางาวะที่เป็นคนควบคุมการแสดงครั้งนี้
"ค่ะ ที่เหลือก็กลับไปซ้อมที่บ้านได้เลยค่ะ"
นินางาวะยิ้มแป้นพลางเดินกลับไปที่โรงยิม
ส่วนพวกไคก็เดินไปเก็บของที่ห้องชมรมเตรียมกลับบ้าน
"วันนี้ก็ไปนอนค้างบ้านไอจิคุง ยกแก๊งกันไปเลย!"
เรนพูดพร้อมรอยยิ้มพลางกอดคอไอจิจากด้านหลัง
"ครับๆ วันนี้ผมจะทำขนมเลี้ยงทุกคนแล้วกันนะ"
ไอจิยิ้มบางๆ ส่วนเรนก็กระโดดโลดเต้นเพราะจะได้กินขนม
"ไกยาร์ลคุงชอบขนมอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า?" ไอจิหันไปมองไกลยาร์ดที่กำลังเก็บของอยู่
"ผมเหรอ...ผมชอบเค้กน่ะ จะรสไหนก็ได้....ยกเว้นช็อคโกแลต"
ไกยาร์ลยิ้มบางๆ ไอจิยิ้มกว่าก่อนจะถามไปว่า "งั้น ถ้าผมทำเค้กของไกยาร์คุงให้เหมือนนาโกยะหรือนาโอกิคุงนายนายจะว่าอะไรมั้ย?"
ไกลยาร์ดส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่ว่าอะไร
"งั้นกลับกันเต๊อะ!" พูดจบเรนก็ทำการลากคนอื่นๆ
กลับบ้านของไอจิทันที
"พวกเด็กๆ นี่ร่าเริงกันจัง"
เรย์พึมพำพลางเดินกลับบ้านไปพร้อมกับโซยะและโอวาริ
+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+
จบซะที........ดองไว้นานเลย
ท่านผู้อ่านคงอยากจะมาเชือดไรท์แล้วมั้งเนี่ย= ="
เอาล่ะ ตอนหน้า........ของเก็บเป็นความลับก็แล้วกันนะ ^<
บายจ้าาาา^^
ความคิดเห็น