ขอโทษที่ฉันบ้าไปรักนาย

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2

              ชื่อไรท์หรอ ? ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้หล่อเป็นบ้าเลย พรุ่งนี้ก็คงเป็นวันเปิดเรียนแล้วสินะ แล้วฉันจะมาทำงานได้มั้ย?นะ ถ้าฉันไม่ทำงานแล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนเรียน เฮ้อ คิดแล้ว น้ำใสๆก็เคลออยู่ที่เบ้าตาของเธอ T_T หรือว่าเราน่าจะหางานทำตอนกลางคืนเพิ่ม เอะจะทำอะไรดีนะ ? ล้างจานดีมั้ย? ถ้าล้างจานแล้วจะไปล้างที่ไหน หรือว่า เฮ้อๆ ไม่อยากจะคิด

เลิกคิดแล้วไปทำงานดีกว่า เมรี่จึงเดินไปทำงานต่อ เธอทำงานไป แอบมองไรท์ที่ดื่มกาแฟ เธออมยิ้มอยู่ในใจ >< เฮ้อฉันตดหลุมรักผู้ชายคนนั้นจริงๆหรอ? เธอก้มหน้าทำงานต่อไป ได้ยินเสียงเจ้าของร้านเรียก

“ เฮ้ เมรี่ ฉันขอคุยด้วยหน่อย “ เสียงเจ้าของร้านดังขึ้นทำให้เมรี่รู้เลยว่าต้องโดนอะไร

เมรี่รีบเดินไปหาเจ้าของร้านอย่างรวดเร็ว

“ วะ ว่าไงคะ ? “ เมรี่ถามเสียงสั่น

“ วันนี้ฉันขอหักค่าจ้างเธอ 50 บาท “ เจ้าของร้านพูดเสียงดุ

“ เออคือถ้าหักไป ฉันก็ได้แค่ 200 เองนะซิ “ เมรี่พูดพร้อมหยดน้ำตาที่ไหลออกจากตา

“ ใช่” เจ้าของร้านพูดพร้อมเดินไปนั่งเก้าอี้ประจำเค้าเต้อร์แล้ว จิ้มเครื่องคิดเลข

  เมรี่เดินไปเช็ดโต๊ะ เก้าอี้ที่หน้าร้าน เธอชะโงงหา ไรท์ แต่ก็ไม่เจอ สงสัยคงกลับแล้วมั้ง เธอคิดในใจ

2 ชั่วโมงผ่านไป ~ 

         ตอนนี้ก็เสร็จงานละ นี้มันก็ดึกมากแล้วด้วย รีบกลับบ้านก่อนดีกว่า เธอรู้สึกกลัวทุกครั้งที่พูดเรื่องเดินกลับบ้านคนเดียวถึงเธอจะเดินกลับทุกวันแต่ มันก็น่ากลัวอยู่ดี คิดแล้วเมรี่รีบกลับบ้านอย่างเร่งด่วนก่อนที่จะดึกไปมากกว่านี้

ขณะที่เธอวิ่งใกล้จะถึงบ้านแล้ว เธอมองเห็นรถราคาแพง สีดำจอดอยู่หน้าบ้านเธอ ทำให้เธอรู้สึกไม่ดียิ่งขึ้นเพราะกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับป้าของเธอ เมรี่จึงรีบวิ่งเข้าไปบ้านทันที ปรากฏว่าเจอ ป้าคุยกับ ผู้ชายที่เธอค่อนข้างจะคุ้นหน้าเพราะ ผู้ชายคนนั้นคือ เจ้านายเก่าของพ่อและแม่เธอ ที่พ่อและแม่เธอปกป้องเขาจน พ่อและแม่ต้องจากโลกนี้ไป

เธอเดินเข้าไปพร้อมกับยอกมือไหว้แล้วกล่าวคำว่า

“ สวัสดีคะ “ เมรี้พูดเสียงเรียบร้อยแล้วเดินก้มหน้าผ่านไป

“เดี๋ยวก่อนซิ เมรี่ “ เสียงของป้าพูด

“ มีอะไรหรือเปล่าคะ ? “ เสียงเมรี่ถามป้าด้วยความสงสัย

“ คือ ลุงเรียวจะมารับเมรี่ไปอยู่ที่บ้าน ตามที่สัญญากับแม่กับแม่ของหนูไว้ไงละ? “ ป้าพูดพร้อมลูบหัวของเมรี่อย่างเอ็นดู

“ คะ คือ เออ “ เมรี่ตกใจจนพูดไม่ออก ไม่รู้ว่าจะดูใจหรือเสียใจดี

“ ลุง มารับหนูไปอยู่ที่บ้านลุง ลุงจะเลี้ยงดูหนูแทนพ่อและแม่ของหนูแล้วกันนะ “ เสียงคุณลุงเรียวพูดอย่างเอ็นดู

“ ไม่เป็นไรหรอกคะ เมรี่อยู่กับป้าก็ได้คะ “ เมรี่พูดพร้อมสบตาป้าของเธอ

“ ป้าไม่อยากให้เมรี่ลำบาก ป้าเห็นเมรี่ลำบากมามากพอแล้ว ป้าก็ไม่ค่อยจะได้อยู่บ้าน อยู่บ้านคนเดียวมันอันตรายมารู้มั้ย? ป้าพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ทำให้เมรี่ถึงกับน้ำตาคลอ

“ ไม่ต้องร้องไห้นะ พรุ่งนี้ก็เปิดเรียนแล้วนิ บ้านลุงก็อยู่ใกล้โรงเรียน กว่าที่นี้อีก “  คุณลุงเรียวพูดพร้อมส่งยิ้มอย่างเอ็นดูให้กับเมรี่ ที่ยังนั่งร้องไห้อยู่

“ คะ เมรี่ จะไปอยู่ที่บ้านคุณลุง ขอบคุณนะคะ “ เมรี่พูดพร้อมยิ้ม ที่ยังมีคาบน้ำตาติดอยู่

“ เดี๋ยวป้าไปเก็บของช่วย พรุ่งนี้ป้าก็จะไม่อยู่บ้านเหมือนกันป้าจะไปเฝ้าบ้านให้นายหญิงของป้า” ป้าพูดพร้อมค่อยๆ ยืนขึ้น

“ ไม่เป็นไรหรอกคะ เมรี่เก็บเองก็ได้ ของเมรี่ไม่เยอะหรอกคะ “ เมรี่พูดยิ้มๆ ก่อนที่จะเดินไปทางห้องนอนของเธอ

“ ไม่ต้องรีบก็ได้นะ ลุงรอได้ “ คุณลุงเรียวพูด

                 ภายในห้องนอนเล็กๆที่มีที่นอนไม่ใหญ่โตหนัก เมรี่เดินไปทางตู้เสื้อผ้าเพื่อจะไปเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ราคาไม่แพงหนัก อย่างเร่งรีบ จนทำให้ข้าวของหล่นลงเล็กน้อย  .... ในที่สุดเมรี่ก็เก็บเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวเสร็จ แล้วก็กวาดสายตาดูห้องนอน ก่อนที่พูดว่า

“ เฮ้อ! บายละห้องนอน” เมรี่เอ่ยก่อนที่จะเดินออกไปจากประตูบานเล็ก

“ เสร็จแล้วคะ คุณลุง “ เมรี่พูดพร้อมน้ำเสียงเรียบๆ

“ งั้นขึ้นรถกัน” คุณลุงเรียวพูดพร้อมเดินจะมาช่วยเมรี่ถือของ

“ ไม่เป็นไรคะ เมรี่จัดการเอง แค่นี้ก็รบกวนคุณลุงจะแย่แล้ว” เมรี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ

“ ไม่เป็นไรหรอกคะ เดี๋ยวฉันถือช่วยเมรี่เอง” ป้าของเมรี่พูดก่อนที่จะช่วยเมรี่ถือของขึ้นรถสีดำราคาแพงที่จอดอยู่หน้าบ้าน

“ ขอบคุณคะ เออ ป้าคะ ว่างๆเดี๋ยวหนูจะไปเยี่ยมนะ เมรี่รักป้านะ “ เมรี่พูดพร้อมกอดป้า พร้อมน้ำตาที่ไหลคลอแก้ม

“ จ๊ะ อย่าดื้อหนักละ “ ป้าพูดพร้อมลูบหัวเมรี่เบาๆ อย่างเอ็นดู

  เมรี่ฟังบ้าพูดจบ ก่อนที่จะเข้าไปในรถ เมรี่ก็ยิ้มพร้อมโบกมือ ลาป้า