ขอโทษที่ฉันบ้าไปรักนาย

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 10

                ภายในห้องสีขาว ข้าวของถูกจัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยมีแฟ้มวางอยู่บนโต๊ะประมาณ2-3 เล่ม มีแสงไฟอ่อนๆ สอดส่องเข้ามาภายในห้องเล็กน้อย ร่างผู้หญิงผมสีส้ม ยาวนั่งคุยกับชายหนุ่มหน้าตามคมคายหล่อได้รูป

“ คนป่วยเป็นโรคโลหิตจางคะ “ คุณหมอผู้หญิงผมสีส้มยาวพูด

“ แล้วอันตรายหรือเปล่าครับ “ ไรค์เอ่ยถาม น้ำเสียงค่อนข้างเป็นห่วงเมรี่ไม่น้อยหนัก

“ ไม่คะ แต่อาจจะทรมานคนป่วยเพราะอาการของมันค่อนข้างทรมานนิดหน่อยคะ แต่ถ้าได้รับการรักษา อย่างเช่นทานยาตามที่คุณหมอจัดให้อย่าให้ขาด ดื่มน้ำเยอะๆ พักผ่อนเยอะๆ  ทานอาหารให้ครบ5 หมู่ อาการนั้นก็จะไม่ปรากฏคะ แต่มันจะไม่หายขาดนะคะ “ คุณหมอพูดพร้อมทำท่าประกอบการเล่าอย่างจริงจัง

“ ครับ” ไรค์ตอบพลางพยักหน้าไปด้วย

                ไรค์เดินออกมาจากห้องคุณหมอแล้วเดินไปทางห้องที่เมรี่นอนอยู่ซึ่งหางกันไม่ไกลหนัก ไรค์เดินไปหาเมรี่พลางคิดว่า ‘ทำไมเราต้องเป็นห่วงยัยนั้นด้วยนะ? ‘ ไรค์คิดในใจก่อนที่เปิดประตูเข้าไปภายในห้องที่ มีร่างเล็กๆของเมรี่นอนอยู่บนเตียงอย่างหมดแรง ปากของเธอค่อนข้างซีด ผิวของเมรี่ซีดเหลือง  ไรค์เดินมาถึงขอบเตียงที่เมรี่นอนสลบอยู่ ทำให้ไรค์นึกสงสารเธอขึ้นมา   ไรค์คิดในว่า ‘ ทำไมเขาถึงต้องดีกับยัยนี้ เป็นห่วงยัยบ้านี้ด้วย’ ไรค์คิดก่อนที่เมรี่จะรู้สึกตัว

“ ตื่นแล้วหรอ? “ ไรค์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ

“ อะ อืม นายพาฉันมาที่นี้ทำไม? “ เมรี่ถามพลางกวาดสายตาไปรอบๆห้อง เธอรู้แน่ว่าที่นี้ที่ไหน

“ ก็เธอ เป็นลมนะซิ “ ไรค์ตอบพลางมองหน้าเมรี่

“ อ้าวหรอ ไม่ต้องพามาที่นี้ก็ได้อาการแบบนี้ฉันเป็นบ่อย นอนๆอยู่ที่บ้านก็หายแล้ว “ เมรี่พูดพลางค่อยลุกขึ้นจากเตียง

“ ทำเป็นอวดดี “ ไรค์พูดก่อนที่จะขยี้หัวเมรี่เบาๆ อย่างน่ารักๆ ไรค์ไม่เคยยิ้มให้ใคร ไรค์ไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครแต่ทำไมเมรี่มาที่นี้ไม่ถึง อาทิตย์ด้วยซ้ำเขากลับสนิทกับเมรี่

“ กลับบ้านกันเถอะไรค์ มันก็ดึกแล้ว พรุ่งนี้มีกิจกรรมซะด้วย “ เมรี่พูดพลางเดินลงมาจากเตียงอย่างเบาๆช้าๆ

“ อืม ลืมไปเลย “ ไรค์พูดก่อนที่จะถามต่อว่า “ เธอไหวมั้ย? “ ไรค์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงทำให้เมรี่ตื้นตันจนน้ำตาไหล

“ วะ ไหวซิ “ เมรี่พูดพร้อมน้ำตาคลอเบ้าเดิน

                ทั้งสองกลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย ไรค์ค่อยๆขับรถมาเขาไม่ขับเร็วไม่ขับกวนเมรี่เพราะเขารู้ว่าเมรี่ไม่สบาย

เมรี่เดินลงมาจากรถพร้อมถุงยา 2-3 ถุง ไรค์ปิดประตูเบาๆก่อนที่จะเดินมาพูดกับเมรี่ว่า

“ ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนซิ “ ไรค์เอ่ยช่วนด้วยน้ำเสียง หล่อๆเหมือนหน้าตา ( อ๊าก )

“ อืมได้ซิ นายชวนฉันทานข้าวทั้งที “ เมรี่ตอบอย่างดีใจเมื่อเธอจะได้ทานข้าวกับไรค์

                ไรค์และเมรี่เดินเข้าไปภายในบ้านหลังใหญ่ ไรค์เดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารใหญ่ก่อนที่ป้าอุ่นจะมาเอาอาหารมาวางไว้บนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบและรวดเร็วถึงป้าอุ่นจะแก่แล้ว แต่ป้าอุ่นก็ยังคล่องแคล้วในการทำนั้นนู๊นนี้

“ คุณหนูเมรี่เป็นยังไงบ้างคะ? “ ป้าอุ่นเอ่ยถามน้ำเสียงเป็นห่วงพร้อมมองหน้าหนูเมรี่ด้วยสายตาเอ็นดู

“ ไม่เป็นไรแล้วละคะ ขอบคุณนะคะ “ เมรี่พูดยิ้มๆ

“ ป้า แล้วพ่อกับแม่ยังไม่กลับหรอ? “ ไรค์พูดพร้อมตักอาหารมาวางไว้บนจานข้าว

“ คุณท่านบอกว่า จะกลับพรุ่งนี้ตอนเย็นๆคะ เพราะคุณท่านไปดูงานแล้วก็ไปเยี่ยมเพื่อนที่อยู่เชียงใหม่ด้วยคะ ป้าขอตัวก่อนนะ “ ป้าอุ่นเอ่ยก่อนที่จะเดินเข้าไปครัวไป เหลือเพียงไรค์และเมรี่นั้งทานข้าวอยู่บนโต๊ะอาหารที่ใหญ่

“ ทานข้าวแล้ว อย่าลืมทานยาด้วยนะ ยัยบ้า “ ไรค์พูดพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก ตอนนี้หัวใจเมรี่เต้นอย่างไม่เป็นจังหวะเมื่อเขาทำดีกับเธอเหลือเกิน เธอรักเขามาก เมรี่แอบลักลอบยิ้ม แต่ไรค์ก็บังเอิญเห็น

“ ยิ้มอะไร? “ ไรค์เอ่ยถามขึ้นก่อนที่จะตักอาการเข้าปาก เขียวยุบยิบ ทำให้ใบหน้าไรค์น่ารักมากขึ้น

“ ปะ เปล่า ทานข้าวดีกว่า “ เมรี่พูดแก้เขินหน้าของเมรี่แดง ระเรื่อเลยละ

~   สุขสันต์วันแห่งความรัก ให้ใครต่อใครเขา    สุขสันต์วันแห่งความเหงา ให้เราที่ต้องเดียวดาย
วันนี้เป็นอีกปีแล้ว Bad Valentine ที่ยังต้องหายใจ ทิ้งมันไปอีกวัน

                 เสียงโทรศัพท์ของไรค์ดังขึ้นก่อนที่ไรค์จะวางช้อน เบาเพื่อจะล่วงกระเป๋ากางเกงเอาโรศัพท์มือถือ สีดำรูปร่างสวย ซึ่งต่างจากเจ้าของโดยสินเชิง โทรศัพท์สวย เจ้าของโทรศัพท์หล่อ เอร๊ย  ไรค์เดินออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกปล่อยให้เมรี่ทานข้าวอยู่คนเดียว

“ สงสัยสาวๆโทรมาแน่เลย “ เมรี่พึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะทำหน้าบูดบึง เขี่ยอาหารบนโต๊ะไปมาอย่างเซ็งๆ เมรี่อยากรู้ว่าใครโทรมาหาไรค์  คงจะไม่ใช่เธอคนเดียวซินะที่ชอบไรค์ เมรี่คิดแล้วก็เดินไปขึ้นไปบนห้อง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเธออย่างไม่มีเหตุผล


______________________________________________________

 ขอบคุณรีดเดอร์นะคะ จะพยายามอัพบ่อยที่สุด