ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 13 การเรียนของวองโกเล่ครั้งแรกในประเทศไทย ^^
Rasp
berry
berry
#Mika#
วันนี้ช่างเป็นวันที่อากาศดีจังเลย ฉันตื่นขึ้นมาก็ไปอาบน้ำ แปรงฟัน แต่งตัว จากนั้นก็ไปปลุกน้องเซย์ให้ตื่นนอน
" น้องเซย์ครับตื่นนอนได้แล้วครับ " ฉันเข้าไปดึงผ้าห่มลงให้กับน้องเซย์
" อืม~~~ อรุณสวัสฮะมาม๊า " น้องเซย์ตื่นขึ้นมาจากนั้นก็ไปอาบน้ำแต่งตัว เพื่อที่จะไปอยู่กับท่านแม่ที่ปราสาท เบลโรซ่า ส่วนพวกฉันก็รีบไปโรงเรียนในทันที เพราะมีงานอยู่ที่ห้องประธานนักเรียนอยู่เยอะไปหมด พอพวกฉันเดินเข้าไปในโรงเรียน ก็มีนักเรียนทำความเคารพมากมาย ในฐานะประธานนักเรียนของโรงเรียนนานาชาติเซนโลมิแอร์ อ๋อลืมบอกไปหลังจากพวกคิเคียวตื่นขึ้นมา โชจังก็อธิบายทุกอย่างให้ฟังว่า ทำไมถึงทำแบบนี้ เมื่อพวกคิเคียวฟังก็เข้าใจ ในเรื่องนี้ก็ไม่ได้ว่าอะไรกับพวกฉันแต่อย่างใด ซึ่งมันทำให้ฉันสบายใจเป็นอย่างมาก
" อ่าว ว่าไงจ๊ะมิกะจัง " ฉันหันไปก็เจอกับพวกเคียวโกะที่ยืนจ้องจะหาเรื่องพวกฉันอยู่
" มีอะไรหรอเจ้าค่ะ เคียวโกะจัง " ฉันตอบกลับไป เพราะไม่อยากที่จะสนใจอะไรกับยัยพวกนี้มากนัก
" คุณคิดว่า ตัวเองใหญ่มากนักหรือไงห่ะ ยัยมิกะ " เอิ่มพูดแบบนี้เลยหรอเจ้าค่ะ -*-
" ก็แล้วจะทำไมล่ะเจ้าค่ะ เคียวโกะจัง " ฉันชีกยิ้มกว้างส่งไปให้
" เหอะก็แค่ พวกขี้อิจฉาน่ะมิกะ " ฮิเมะ
" ฮิเมะ อย่าพูดแบบนั้นเลย พูดไปยัยพวกนี้ก็ไม่จำหรอ " เมรุ
" ทำไมหรอ เมรุ " นัดจังถามออกไปแล้วก็ทำหน้าแสยะยิ้มใส่
" ก็เพราะว่า สมองพวกนี้ " ยูอิ
" เท่ากับเหม็ดถั่วเหลืองน่ะ " ยูกะ
" ยูอิจัง ยูกะจัง พูดแบบนี้พวกเข้าก็ดูแย่กว่าเดิมอีกสิค่ะ " ซายะ
" นั้นสิค่ะ สมองขี้เหลื่อยแบบนี้ก็คงไม่เข้าใจหรอค่ะ อุ๊บซากะไม่ได้ว่าพวกคุณเคียวโกะนะค่ะ " ซากะส่งยิ้มอาบยาพิษไปให้ยัยพวกนั้นเหอะคิดจะลองดีกับฉัน ไม่มีวันนะเจ้าค่ะ
" นี้แกคิดจะลองดีกับพวกฉันหรอห่ะ " ยัยเอมิรีบออกตัวทั้งที
" แล้วแต่จะคิดค่ะ " รินะทำหน้ากวนไปให้ยัยเอมิ ก็แน่ละเล่นมาทำให้รินะมันไส้
" นี้แก ยัยรินะ " ยัยเอมิชี้หน้ารินะทันที คงอยากโดนตบมั้งค่ะ
" นี้แกกล้าดียังไงมาชี้หน้าเพื่อนฉัน ยัยเอมิ " โคโนะด่ายัยเอมิไม่ยั้ง เนืองจากโคโนะเป็นคนรักเพื่อนมาก และเป็นคนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้เมื่อมีคนมาด่ามาว่า หรือมาหาเรื่องกับพวกเราหรือตัวเอง ทำไงได้พ่อของโคโนะเป็นมาเฟียจีนนี้น๊า แต่พ่อของโคโนะจะไม่ยุ้งเกี่ยวกับมาเฟียยุโรปหรอ จึงมีคนรู้แค่พวกแถบเอเซียเท่านั้น
" โคโนะหยุดได้แล้วละ " ยูโรพูดขึ้นมา คงอยากนอนแล้วมั้ง เมื่อคืนก็เล่นเกมส์จนดึกด้วยนี้นา
" แต่ยู พวกมันหาเรื่องเรานะ " โคโนะรีบพูดมา ก็นะแต่ตอนนี้ไม่ควรรีบร้อนเกินไป
" โคโนะหยุดได้แล้ว พวกเรายังมีงานต้องทำไม่มีเวลามาให้พวกสวะพวกนี้ " พี่เมอร์ริน่าพูดออกมา คำนี้มันโดนใจจังเลยเจ้าค่ะ
" แต่เมอร์ริ......อ๋อฉันเข้าใจแล้ว นั้นสิกลับไปที่ห้องกันเถอะพวกเรา " โคโนะเห็นสายตาที่พี่เมอร์ริน่าบอกว่า "มันยังไม่ได้เวลา" ก็เข้าใจทันที
" ไปกันเถอะค่ะ ทุกคน " เมื่อฉันพูดจบ พวกเราก็เดินผ่านพวกเคียวโกะแบบไม่สนใจทันที พวกฉันเดินมาเรื่อยๆจนถึงห้องของพวกฉัน ฉันก็เปิดประตูเขาไป ก็ต้องตกใจเมื่อฉันมาเจอกับ
" ที่โลกมนุษย์นี้มันสนุกมากหรือไง เจ้าหญิงน้อย " นะ นั้นมัน
" นะ นี้มัน " พี่เมอร์ริน่าเห็นเขาถึงกับพูดไม่ออกเลย
" พะ พี่ ทะ โทโมเอะ " เมื่อฉันพูดจบฉันก็ร้องไห้เข้าไปกอดโทโมะเอะทันที
" เป็นอะไรไปเจ้าหญิงน้อย " โทโมเอะลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน
" ทำไมนายมาเอาป่านนี้ " พี่เมอร์ริน่าพูดออกมา
" ก็ฉันไปทำงานให้ราชาอยู่นะ " โทโมเอะพูดออกมาทั้งที่ยังกอดฉันอยู่
" ท่านพ่อใช้ให้นายไปทำอะไรนะ "
" ก็สืบเรื่องความเคลื่อนไหวของพวกมันนะ "
" แต่นายเป็นองค์รักษ์ของเจ้าหญิงน้อยแห่งราชวงค์ไม่ใช่หรือไง "
" พี่เมอร์ริน่าเจ้าค่ะ "
" แต่เรื่องที่ผมไปสืบก็เป็นเรื่องความปลอดภัยของเจ้าหญิงน้อยนะครับ "
" นั้นสิ เมอร์ริน่าใจเย็นหน่อย " เมรุจังพยามสงบสติพี่เมอร์ริน่า
" เหตุผลนี้ฉันยอมรับฟังแล้วนะ โทโมเอะ "
" ของคุณครับเจ้าหญิง "
" แล้วทางฝังนั้นเป็นไงบ้างค่ะ "
" เริ่มตามหาที่อยู่ของเจ้าหญิงน้อยแล้วนะ คุณซากะ " เมื่อฉันได้ยินเสียงที่พี่โทโมเอะพูด มันกับทำให้ฉันเข่าอ่อนล้มลงทันที แต่ดีที่ซายะกับเมรุจับฉันไว้ทัน
" พวกเราจะทำไงดีโทโมเอะคุง " ซายะถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นฉันมีอาการที่ไม่ค่อยดีเท่าไร
" ตอนนี้ชิจิ ไปทำข้อมูลที่อยู่ปลอมแล้ว " คำพูดนี้มันทำให้ฉันยังมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง
" แล้วพวกเรามีเวลาเติมตัวไมโทโมเอะ " ฮิเมะจังรีบพูดขึ้นมา
" กว่าพวกมันจะรู้ตัวคงประมาณ 10 เดือน " แค่นี้ก็ยังดี ฉันจะได้เตรียมกับดักรอเอาไว้เลย
" ฉันว่าไปเรียนกันได้แล้วมั้งค่ะ " รินะพูดออกมาเพราะมันได้เวลาที่พวกเธอจะต้องเข้าเรียนได้แล้ว
" นั้นสินะเจ้าค่ะ พี่โทโมเอะไปรอพวกเราที่ปราสาทนะเจ้าค่ะ " ฉันพูดออกไปเพราะไม่อยากให้พี่โทโมเอะนั้นมายุ้งเกี่ยวกับโลกมนุษย์นี้เท่าไรนะ แต่ทำไงได้เขาเป็นองค์ของฉันนิ๊เจ้าค่ะ จากนั้นพวกฉันก็เดินเข้าไปในห้องเรียนเพื่อที่จะเตรียมเรียนวิชา ภาษาไทยนั้นเอง มันเป็นวิชาที่ฉันชอบที่สุดเลยละเจ้าค่ะ
" วันนี้เรียนเรื่องอะไรกันนะ " มะนาวเอ่ยออกมา
" ไม่เรียนเรื่อง กลอนนะ " แจนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อยเป็นอย่าง แน่ละก็เรียนเรื่องนี้ที่ไร ต้องมีสอบอ่านกลอนโผล่มาทุกทีดิ๊ ไม่นานอาจารย์สอนภาษาไทยสุดหล่อของโรงเรียนนานาชาติเซนโลมิแอร์นั้นเอง
" อรุณสวัสดิ์ครับ นักเรียนที่แสนน่ารักของครู " เมื่ออาจารย์ภาษาไทยเข้ามา ก็ทำให้นักเรียนชายทุกคนไม่เว้นแม้แต่พวกวองโกเล่
" ค๊า......อาจารย์ " เสียงของนักเรียนหญิง ทำให้นักเรียนชายนามิโมริรู้สึกมั่นไส้อาจารย์สอนภาษาไทยขึ้นมาทันที แต่จะทำไงได้ก็อาจารย์สอนภาษาไทยเขาหล่อนี้น๊า...........
" สวัสดีครับ อาจารย์ชื่อ กัสนะครับเรียกว่า อาจารย์กัส หรือพี่กัส ก็ได้ครับเพราะว่าห้องนี้มีนักเรียนใหม่อาจไม่รู้จักครูก็ได้นี้ครับ ^^ " รอยยิ้มของอาจารย์ทำให้นักเรียนหญิงส่วนใหญ่เขินหน้าแดงไปเลยที่เดี๊ยว
" วันนี้เราจะเรียนเรื่อง หลักภาษากันนะครับ " จากนั้นอาจารย์กัสก็สอนไปเรื่อยๆ
ตั้งแต่เรียนที่โรงเรียนนานาชาติเซนโลมิแอร์ พวกวองโกเล่มีความรู้สึกเดียวกันนั้นก็คือ ' เรียนไม่รู้เรื่องโว้ย '
ตัดมาด้าน รีบอร์นกับดีโน่
ทั้งสองคนนี้รู้สึกว่าเวลาจะได้อยู่กับพวกคิวโยวมิฮานะนั้นยาก แต่เวลาที่จะได้เจอหน้ากันกลับยากกว่า ที่สำคัญวันนี้พวกเขายังไม่ได้สอนห้องเรียนของพวกเธอเลย
ตัดมาที่ด้านอีกด้านหนึ่ง
" มิกะของผม คุณอยู่ที่ไหนกัน ผมคิดถึงคุณนะ ผมรักคุณ ได้โปรดกลับมาหาผมเถิดคนดี " ชายหนุ่มรูปหล่อเหล่ากำลังนั่งเหม่อลอยมองไปยังที่ดวงจันทร์สีแดงสดเหมือนกับเลือด อย่างโหยหาผู้หญิงที่เขารักเพียงคนเดียว
" องค์ชายครับ " เสียงของลูกน้องคนสนิทคนเดียวของเขากับพี่ชายเอ่ยเสียงขึ้นออกมา ทำให้คนที่ถูกเรียกหันหน้าไปอย่างช้าๆและมองที่ชายคนนั้น
" มีอะไรงั้นหรอ ชิว " เสียงอันแผ่วเบาของเจ้านาย ทำให้เขาปวดใจเป็นอันมากที่เห็นนายของเขา มีท่าทางเหมือนคนใกล้ตายเช่นนี้
" ผมเจอท่านหญิงมิกะแล้วครับ " คำพูดของชิว ทำให้ผู้เป็นนายกลับมามีชีวิตได้อีกครั้ง
" นายเจอเธอสินะ ที่รักของผม เราจะได้อยู่ด้วยกันแล้วนะครับ " ยังไม่ทันไร มิกะก็จะได้จากพวกวองโกเล่ไปซะแล้ว
*สาเหตุที่รีบอรน์กับดีโน่ไม่ได้สอนห้องเรียนของมิกะ*
" ไอ้เคนตะแกแน่ใจนะว่าทำแบบนี้มันดีแล้ว "
" แน่ใจดิ๊ว่ะ ไอ้โคคุ "
" แกไม่กลัว พี่มาเรียมาอาละวาดหรอว่ะ " โคคุถามเพื่อนของตน
" พี่มาเรียไม่ว่าหรอกเชื่อกูสิ " จากนั้นทั้งสองคนก็ทำการเอาตารางสอนปลอมสลับกับตารางสอนจริงวางไว้อยู่ที่โต๊ะของทั้งสองคนนั้นเอง
วันนี้ช่างเป็นวันที่อากาศดีจังเลย ฉันตื่นขึ้นมาก็ไปอาบน้ำ แปรงฟัน แต่งตัว จากนั้นก็ไปปลุกน้องเซย์ให้ตื่นนอน
" น้องเซย์ครับตื่นนอนได้แล้วครับ " ฉันเข้าไปดึงผ้าห่มลงให้กับน้องเซย์
" อืม~~~ อรุณสวัสฮะมาม๊า " น้องเซย์ตื่นขึ้นมาจากนั้นก็ไปอาบน้ำแต่งตัว เพื่อที่จะไปอยู่กับท่านแม่ที่ปราสาท เบลโรซ่า ส่วนพวกฉันก็รีบไปโรงเรียนในทันที เพราะมีงานอยู่ที่ห้องประธานนักเรียนอยู่เยอะไปหมด พอพวกฉันเดินเข้าไปในโรงเรียน ก็มีนักเรียนทำความเคารพมากมาย ในฐานะประธานนักเรียนของโรงเรียนนานาชาติเซนโลมิแอร์ อ๋อลืมบอกไปหลังจากพวกคิเคียวตื่นขึ้นมา โชจังก็อธิบายทุกอย่างให้ฟังว่า ทำไมถึงทำแบบนี้ เมื่อพวกคิเคียวฟังก็เข้าใจ ในเรื่องนี้ก็ไม่ได้ว่าอะไรกับพวกฉันแต่อย่างใด ซึ่งมันทำให้ฉันสบายใจเป็นอย่างมาก
" อ่าว ว่าไงจ๊ะมิกะจัง " ฉันหันไปก็เจอกับพวกเคียวโกะที่ยืนจ้องจะหาเรื่องพวกฉันอยู่
" มีอะไรหรอเจ้าค่ะ เคียวโกะจัง " ฉันตอบกลับไป เพราะไม่อยากที่จะสนใจอะไรกับยัยพวกนี้มากนัก
" คุณคิดว่า ตัวเองใหญ่มากนักหรือไงห่ะ ยัยมิกะ " เอิ่มพูดแบบนี้เลยหรอเจ้าค่ะ -*-
" ก็แล้วจะทำไมล่ะเจ้าค่ะ เคียวโกะจัง " ฉันชีกยิ้มกว้างส่งไปให้
" เหอะก็แค่ พวกขี้อิจฉาน่ะมิกะ " ฮิเมะ
" ฮิเมะ อย่าพูดแบบนั้นเลย พูดไปยัยพวกนี้ก็ไม่จำหรอ " เมรุ
" ทำไมหรอ เมรุ " นัดจังถามออกไปแล้วก็ทำหน้าแสยะยิ้มใส่
" ก็เพราะว่า สมองพวกนี้ " ยูอิ
" เท่ากับเหม็ดถั่วเหลืองน่ะ " ยูกะ
" ยูอิจัง ยูกะจัง พูดแบบนี้พวกเข้าก็ดูแย่กว่าเดิมอีกสิค่ะ " ซายะ
" นั้นสิค่ะ สมองขี้เหลื่อยแบบนี้ก็คงไม่เข้าใจหรอค่ะ อุ๊บซากะไม่ได้ว่าพวกคุณเคียวโกะนะค่ะ " ซากะส่งยิ้มอาบยาพิษไปให้ยัยพวกนั้นเหอะคิดจะลองดีกับฉัน ไม่มีวันนะเจ้าค่ะ
" นี้แกคิดจะลองดีกับพวกฉันหรอห่ะ " ยัยเอมิรีบออกตัวทั้งที
" แล้วแต่จะคิดค่ะ " รินะทำหน้ากวนไปให้ยัยเอมิ ก็แน่ละเล่นมาทำให้รินะมันไส้
" นี้แก ยัยรินะ " ยัยเอมิชี้หน้ารินะทันที คงอยากโดนตบมั้งค่ะ
" นี้แกกล้าดียังไงมาชี้หน้าเพื่อนฉัน ยัยเอมิ " โคโนะด่ายัยเอมิไม่ยั้ง เนืองจากโคโนะเป็นคนรักเพื่อนมาก และเป็นคนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้เมื่อมีคนมาด่ามาว่า หรือมาหาเรื่องกับพวกเราหรือตัวเอง ทำไงได้พ่อของโคโนะเป็นมาเฟียจีนนี้น๊า แต่พ่อของโคโนะจะไม่ยุ้งเกี่ยวกับมาเฟียยุโรปหรอ จึงมีคนรู้แค่พวกแถบเอเซียเท่านั้น
" โคโนะหยุดได้แล้วละ " ยูโรพูดขึ้นมา คงอยากนอนแล้วมั้ง เมื่อคืนก็เล่นเกมส์จนดึกด้วยนี้นา
" แต่ยู พวกมันหาเรื่องเรานะ " โคโนะรีบพูดมา ก็นะแต่ตอนนี้ไม่ควรรีบร้อนเกินไป
" โคโนะหยุดได้แล้ว พวกเรายังมีงานต้องทำไม่มีเวลามาให้พวกสวะพวกนี้ " พี่เมอร์ริน่าพูดออกมา คำนี้มันโดนใจจังเลยเจ้าค่ะ
" แต่เมอร์ริ......อ๋อฉันเข้าใจแล้ว นั้นสิกลับไปที่ห้องกันเถอะพวกเรา " โคโนะเห็นสายตาที่พี่เมอร์ริน่าบอกว่า "มันยังไม่ได้เวลา" ก็เข้าใจทันที
" ไปกันเถอะค่ะ ทุกคน " เมื่อฉันพูดจบ พวกเราก็เดินผ่านพวกเคียวโกะแบบไม่สนใจทันที พวกฉันเดินมาเรื่อยๆจนถึงห้องของพวกฉัน ฉันก็เปิดประตูเขาไป ก็ต้องตกใจเมื่อฉันมาเจอกับ
" ที่โลกมนุษย์นี้มันสนุกมากหรือไง เจ้าหญิงน้อย " นะ นั้นมัน
" นะ นี้มัน " พี่เมอร์ริน่าเห็นเขาถึงกับพูดไม่ออกเลย
" พะ พี่ ทะ โทโมเอะ " เมื่อฉันพูดจบฉันก็ร้องไห้เข้าไปกอดโทโมะเอะทันที
" เป็นอะไรไปเจ้าหญิงน้อย " โทโมเอะลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน
" ทำไมนายมาเอาป่านนี้ " พี่เมอร์ริน่าพูดออกมา
" ก็ฉันไปทำงานให้ราชาอยู่นะ " โทโมเอะพูดออกมาทั้งที่ยังกอดฉันอยู่
" ท่านพ่อใช้ให้นายไปทำอะไรนะ "
" ก็สืบเรื่องความเคลื่อนไหวของพวกมันนะ "
" แต่นายเป็นองค์รักษ์ของเจ้าหญิงน้อยแห่งราชวงค์ไม่ใช่หรือไง "
" พี่เมอร์ริน่าเจ้าค่ะ "
" แต่เรื่องที่ผมไปสืบก็เป็นเรื่องความปลอดภัยของเจ้าหญิงน้อยนะครับ "
" นั้นสิ เมอร์ริน่าใจเย็นหน่อย " เมรุจังพยามสงบสติพี่เมอร์ริน่า
" เหตุผลนี้ฉันยอมรับฟังแล้วนะ โทโมเอะ "
" ของคุณครับเจ้าหญิง "
" แล้วทางฝังนั้นเป็นไงบ้างค่ะ "
" เริ่มตามหาที่อยู่ของเจ้าหญิงน้อยแล้วนะ คุณซากะ " เมื่อฉันได้ยินเสียงที่พี่โทโมเอะพูด มันกับทำให้ฉันเข่าอ่อนล้มลงทันที แต่ดีที่ซายะกับเมรุจับฉันไว้ทัน
" พวกเราจะทำไงดีโทโมเอะคุง " ซายะถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นฉันมีอาการที่ไม่ค่อยดีเท่าไร
" ตอนนี้ชิจิ ไปทำข้อมูลที่อยู่ปลอมแล้ว " คำพูดนี้มันทำให้ฉันยังมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง
" แล้วพวกเรามีเวลาเติมตัวไมโทโมเอะ " ฮิเมะจังรีบพูดขึ้นมา
" กว่าพวกมันจะรู้ตัวคงประมาณ 10 เดือน " แค่นี้ก็ยังดี ฉันจะได้เตรียมกับดักรอเอาไว้เลย
" ฉันว่าไปเรียนกันได้แล้วมั้งค่ะ " รินะพูดออกมาเพราะมันได้เวลาที่พวกเธอจะต้องเข้าเรียนได้แล้ว
" นั้นสินะเจ้าค่ะ พี่โทโมเอะไปรอพวกเราที่ปราสาทนะเจ้าค่ะ " ฉันพูดออกไปเพราะไม่อยากให้พี่โทโมเอะนั้นมายุ้งเกี่ยวกับโลกมนุษย์นี้เท่าไรนะ แต่ทำไงได้เขาเป็นองค์ของฉันนิ๊เจ้าค่ะ จากนั้นพวกฉันก็เดินเข้าไปในห้องเรียนเพื่อที่จะเตรียมเรียนวิชา ภาษาไทยนั้นเอง มันเป็นวิชาที่ฉันชอบที่สุดเลยละเจ้าค่ะ
" วันนี้เรียนเรื่องอะไรกันนะ " มะนาวเอ่ยออกมา
" ไม่เรียนเรื่อง กลอนนะ " แจนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อยเป็นอย่าง แน่ละก็เรียนเรื่องนี้ที่ไร ต้องมีสอบอ่านกลอนโผล่มาทุกทีดิ๊ ไม่นานอาจารย์สอนภาษาไทยสุดหล่อของโรงเรียนนานาชาติเซนโลมิแอร์นั้นเอง
" อรุณสวัสดิ์ครับ นักเรียนที่แสนน่ารักของครู " เมื่ออาจารย์ภาษาไทยเข้ามา ก็ทำให้นักเรียนชายทุกคนไม่เว้นแม้แต่พวกวองโกเล่
" ค๊า......อาจารย์ " เสียงของนักเรียนหญิง ทำให้นักเรียนชายนามิโมริรู้สึกมั่นไส้อาจารย์สอนภาษาไทยขึ้นมาทันที แต่จะทำไงได้ก็อาจารย์สอนภาษาไทยเขาหล่อนี้น๊า...........
" สวัสดีครับ อาจารย์ชื่อ กัสนะครับเรียกว่า อาจารย์กัส หรือพี่กัส ก็ได้ครับเพราะว่าห้องนี้มีนักเรียนใหม่อาจไม่รู้จักครูก็ได้นี้ครับ ^^ " รอยยิ้มของอาจารย์ทำให้นักเรียนหญิงส่วนใหญ่เขินหน้าแดงไปเลยที่เดี๊ยว
" วันนี้เราจะเรียนเรื่อง หลักภาษากันนะครับ " จากนั้นอาจารย์กัสก็สอนไปเรื่อยๆ
ตั้งแต่เรียนที่โรงเรียนนานาชาติเซนโลมิแอร์ พวกวองโกเล่มีความรู้สึกเดียวกันนั้นก็คือ ' เรียนไม่รู้เรื่องโว้ย '
ตัดมาด้าน รีบอร์นกับดีโน่
ทั้งสองคนนี้รู้สึกว่าเวลาจะได้อยู่กับพวกคิวโยวมิฮานะนั้นยาก แต่เวลาที่จะได้เจอหน้ากันกลับยากกว่า ที่สำคัญวันนี้พวกเขายังไม่ได้สอนห้องเรียนของพวกเธอเลย
ตัดมาที่ด้านอีกด้านหนึ่ง
" มิกะของผม คุณอยู่ที่ไหนกัน ผมคิดถึงคุณนะ ผมรักคุณ ได้โปรดกลับมาหาผมเถิดคนดี " ชายหนุ่มรูปหล่อเหล่ากำลังนั่งเหม่อลอยมองไปยังที่ดวงจันทร์สีแดงสดเหมือนกับเลือด อย่างโหยหาผู้หญิงที่เขารักเพียงคนเดียว
" องค์ชายครับ " เสียงของลูกน้องคนสนิทคนเดียวของเขากับพี่ชายเอ่ยเสียงขึ้นออกมา ทำให้คนที่ถูกเรียกหันหน้าไปอย่างช้าๆและมองที่ชายคนนั้น
" มีอะไรงั้นหรอ ชิว " เสียงอันแผ่วเบาของเจ้านาย ทำให้เขาปวดใจเป็นอันมากที่เห็นนายของเขา มีท่าทางเหมือนคนใกล้ตายเช่นนี้
" ผมเจอท่านหญิงมิกะแล้วครับ " คำพูดของชิว ทำให้ผู้เป็นนายกลับมามีชีวิตได้อีกครั้ง
" นายเจอเธอสินะ ที่รักของผม เราจะได้อยู่ด้วยกันแล้วนะครับ " ยังไม่ทันไร มิกะก็จะได้จากพวกวองโกเล่ไปซะแล้ว
*สาเหตุที่รีบอรน์กับดีโน่ไม่ได้สอนห้องเรียนของมิกะ*
" ไอ้เคนตะแกแน่ใจนะว่าทำแบบนี้มันดีแล้ว "
" แน่ใจดิ๊ว่ะ ไอ้โคคุ "
" แกไม่กลัว พี่มาเรียมาอาละวาดหรอว่ะ " โคคุถามเพื่อนของตน
" พี่มาเรียไม่ว่าหรอกเชื่อกูสิ " จากนั้นทั้งสองคนก็ทำการเอาตารางสอนปลอมสลับกับตารางสอนจริงวางไว้อยู่ที่โต๊ะของทั้งสองคนนั้นเอง
ขอโทษนะค่ะที่ไรค์หายไปนาน พอดีไรค์ติดแข่งนะค่ะ แล้วก็แสดงงานโรงเรียน สอบโอเน็ต และอีกมากมายจึงทำให้มาอัพนิยายได้น้อย แต่ก็ขอขอบคุณนะค่ะ ที่ยังไม่ลืมไรค์ เม้นสะนิดเพื่อเป็นกำลังให้ให้ไรค์หน่อยนะค่ะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น