[Fic Reborn] Prince & Princess เจ้าชายเพลย์บอยกับเจ้าหญิงวาเรีย

ลำดับตอนที่ #21 : ตอนที่ 17 การร่วมมือกันของเหล่าปีศาจสาวแห่งโรงเรียนเซนโลมิแอร์

เหมียวหง่าว

ณ.ตอนนี้นักเรียนทุกคนต่างพากันจ้องมองไปยังร่างๆหนึ่งที่เดินมา โดยมีพรรคพวกวิ่งตามอยู่ด้านหลังตามมาติดๆ เธอผู้ที่ไม่เคยแม้แต่จะย่างกายเดินผ่านมาทางนี้ แต่นี้กับเดินเข้ามายังทางนี้ทั้งที่ห้องเรียนของเธออยู่ด้านหน้า เกิดอะไรขึ้นกัน ที่ทำให้เธอผู้นั้นเดินมายังที่ศัตรูคู่อาฆาต อย่าง'เชอร์รี่'อยู่ อะไรทำให้เธอเดินทางมายังที่อยู่ของปีศาจสาว หวังว่าคงจะไม่เกิดสงครามขึ้นหรอกนะ เมื่อนางฟ้ากับปีศาจมาเจอกัน มิกะหลังที่ออกมาจากห้องเรียนก็เดินทางตรงไปยังห้องเรียนของเชอร์รี่ทันที สร้างความตกใจให้กับทุกคนเป็นอย่างมาก ในเมื่อเธอที่เป็นนางฟ้าเดินทางมาหาปีศาจอย่างเชอร์รี่ เธอเดินเข้าไปเปิดประตู แล้วมองหาตัวทันที

" อะไรกัน นางฟ้าแห่งเซนโลมิแอร์ทำไมเดินทางมายังห้องนี้ได้ " เชอร์รี่ร้องทักออกมาทันทีที่เห็นหน้าของมิกะ

" ก็ไม่มีอะไรมากหรอกนัก แค่มีธุระจะคุยกับปีศาจแห่งเซนโลมิแอร์ก็เท่านั้นเอง " มิกะเดินตรงไปยังเชอร์รี่ทันที ทุกคนต่างตกใจกัน อย่าบอกนะว่าพวกเธอจะก่อสงครามกันที่นี้

" ธุระ อย่างเธอมีธุระอะไรกับฉันกัน เฮอะ! " เชอร์รี่มองมาอย่างจับผิด ก็คนอย่างมิกะจะมีธุระกับคนอย่างเธอ ให้ตายก็ไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด

" มีสิ เป็นธุระที่สำคัญมากเลย " มิกะแสยะยิ้มออกมาทันที เชอร์รี่เห็นรอยยิ้มนั้นก็รู้ทันทีว่ามิกะพูดถึงอะไร

" อ่า! ได้สิจะคุยกันตอนไหน ตอนนี้เลยไหมละแองเจิ้ล " เชอร์รี่ยิ้มทันทีเธอคงได้มีเรื่องสนุกๆๆทำแล้วสิ

" หลังเลิกเรียนเจอกันที่ห้องประธานนักเรียนแล้วกัน " 

" รับทราบ แองเจิ้ล " เชอร์รี่รับคำของมิกะทันที เห็นทีเธอคงต้องไปเยือนห้องนั้นแล้วสิ ห้องของประธานนักเรียนของเซนโลมิแอร์ 

" มิกะคิดจะทำอะไรกันนะ ถึงเดินไปหาเชอร์รี่ด้วยตัวเองแบบนี้ แล้วเรื่องที่พูดนั้นอีก เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่มิกะ " หลังจากที่เดินออกมาจากห้องนั้น โคโนะก็เอ่ยถามขึ้นมาทันที ว่าทำไมแองเจิ้ลแห่งเซนโลมิแอร์อย่างมิกะ ถึงได้ไปหาศัตรู อย่างปีศาจสาวอย่างเชอร์รี่กัน

" ก็ในเมื่อยัยโสโครกพวกนั้นต้องการมาอยู่ในที่ของเรา เราก็คงต้องส่งใครบางคนไปจักการกับยัยโสโครกพวกนั้น ที่ต้องการจะกลายเป็นดาวเด่นของที่นี้สะ " มิกะพูดออกมาพร้อมกับแสยะยิ้มที่ริมฝีปากบางสีชมพูนั้น เป็นภาพที่ใครเห็นคงต้องตกใจกับภาพรอยยิ้มของแองเจิ้ลคนนี้เป็นแน่

" นั้นสินะ มิกะเธอคิดที่จะทำอย่างนั้นจริงๆๆ ใช่ไหม " เมอร์ริน่าเอ่ยถามน้องสาวตนเพื่อที่จะย้ำ ความตั้งใจของมิกะ

" เจ้าค่ะ น้องคิดดีแล้ว การที่เรายื้มมือเชอร์รี่มาจักการกับยัยพวกนั้น มันเป็นผลดีกับเรา มากกว่าผลเสีย " มิกะพูดออกมาเพื่อที่จะยืนยันเจตนารมณ์ของตนเอง

" ก็ดีนะเมอร์ริน่า พวกเราเองก็ไม่ต้องเหนื่อย เสียแรงให้กับยัยพวกนั้นอีกด้วย " ยูโรหันมาพูดส่งเสริมความคิดของมิกะทันที

" แถมยัยนั้น อาจจะเข้ามาเป็นพันธ์มิตรของพวกเราด้วยก็ได้นะ " นัสเองก็เห็นด้วยกับความคิดนี้ เพราะยังไงสิ่งนี้ก็เป็นผลดีกับทางพวกเธอมากกว่าที่จะเป็นผลเสีย ถึงจะสร้างผลเสียยังไง ก็ไม่มีทางจะกระทบมาทางนี้ได้แน่ ก็ในเมื่อที่นี้มีแต่คนของพวกเธอนี้นา

" คิกคิก อยากให้ถึงเวลานั้นเร็วๆจังเลย " ซายะฉีกยิ้มกว้างออกมาทันที เธออยากจะเห็นความทรมานของพวกซาซางาวะ เคียวโกะ อยากเห็นสีหน้าในตอนนั้น สีหน้าที่ขอร้องชีวิต ด้วยน้ำเสียงอันสั่นแผ่วเบา ใบหน้าและร่างกายที่เต็มไปด้วยเลือด คุกเข่าขอร้อง อ้อนวอนขอให้เชอร์รี่ไว้ชีวิตนั้น อยากเห็น อยากเห็นใบหน้านั้นจริงๆ

" ซายะ ฉันเองก็อยากเห็นนะ อยากเห็นมากๆๆเลยล่ะ " ซากะแสยะยิ้มออกมา เธอเกลียจยัยพวกนั้น เกลียจที่ทำให้สึนะเข้าใจเธอผิด เกลียจที่เอาสึนะไป เกลียจที่สึนะต้องไปหลงรักคนแบบนั้น เกลียจที่เธอทำอะไรพวกนั้นไม่ได้สักอย่างเลยแม้แต่นิดเดียว

" พวกเธอสองคนก็ด้วยหรอเนี้ย ฉันละไม่อยากจะเชื่อ " ฮิเมะเอ่ยออกมา เพราะสองคนนี้ไม่เคยมีความคิดที่จะทำร้ายใครเลยนิ แต่ยัยพวกนั้นกับโดนสะนี้ คงโชคร้ายน่าดูยัยพวกนั้น

" ฮิเมะ เธอก็รู้นี้ว่ายัยพวกนั้น มันน่าฆ่ามากแค่ไหน " โอเมรุพูดออกมา พร้อมกับกรีดกรายนิ้วเรียวของเธอ ไปยังใบหน้าที่สวยงามดังนางพญาแห่งสายฟ้า ที่พร้อมจะร่ายสายฟ้าแห่งการทำลายร้าง ลงมายังที่โลกแห่งนี้ ด้วยใบหน้าที่แย้มยิ้มอันน่ามองเหล่านั้น ที่สามารถสะกดใจของใครหลายคน

" ใช่เลย เมรุพูดได้ถูกใจฉันมากเลยจริงๆ " รินะยิ้มออกมาอย่างสะใจ เธอรู้ดีว่าพวกของแก๊งเชอร์รี่ร้ายกาจแค่ไหน ถ้าถามว่าทำไมถึงรู้ ก็ยัยพวกนั้นเคยคิดที่จะรุมทำร้ายเธอนะสิ แต่ก็นะ ถึงจะร้ายแค่ไหนก็สู้พวกเธอไม่ได้อยู่ดี

" แต่ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนั้นนะ " โคโนะแสดงสีหน้าที่มีความกังวนออกมา อย่างปิดไม่มิด

" ทำไมกันละโคโนะ ใช่ไมยูอิ "

" นั้นสิ ยูกะ " สองแฝดสาวสุดแสบ ต่างพากันสงสัย เพราะโคโนะนั้นยอมมีความเกลียจชังยัยพวกนั้นไม่น้อยไปกว่าใคร แต่กับไม่เห็นด้วยในความคิดพวกนี้

" ก็เพราะฉันอยากให้พวกนั้นเจ็บใจ หน้าแตกก่อนจะโดนจัดการนะสิ " โคโนะแสยะยิ้มเย็นออกมา เธอเกลียจยัยพวกนั้นจะตายนิ ชอบทำเป็นคนดี ไร้เดียงสา ทั้งที่จริงๆนะ โกหก ตอแ_ลสะไม่มี

" เรื่องนี้เห็นด้วย ใช่ไหมยูกะ "

" ใช่แล้ว ยูอิ " สองสาวฝาแฝด อย่างยูอิกับยูกะเห็นด้วยกับความคิดนี้ ก็ในเมื่อพวกเธอไม่ชอบใครจะทำไม พวกเธอเกลียจท่าทางเหล่านั้น เกลียจจนแทบจะเป็นบ้า อยากเอาเลือดของเศษสวะอย่างยัยพวกนั้น เอามาละเลงลงบนพื้นดิน แล้วกระทืบซ้ำจริงๆๆ ก็คงต้องรอแค่เวลาเพียงเท่านั้น เวลาแห่งการล้างแค้นกับยัยพวกนั้น จะทำอย่างไงดีละ พอรู้ว่าใกล้จะถึงเวลาล้างแค้นแล้ว ทำไมมือไม้มันถึงสั่นอย่างนั้นนะ มันเป็นเพราะอะไรกันนะ ช่วยพวกเราค้นหาคำตอบของเรื่องเหล่านี้หน่อย จะได้ไหมค่ะ

                                                                                                                            

ขอโทษนะงับป๋ม ที่ไรต์หายตัวเป็นเวลานาน ไรต์ยอมรับผิดค่ะ ต้องขอโทษจริงๆ พอดีไรต์ประสบอุบัติเหตุนิดหน่อย บวกกับมีเรื่องเคลียดหลายๆเรื่องเข้ามา ไรต์ขอโทษจริงๆค่ะ ที่ทำให้ทุกคนต้องรอนานมากขนาดนี้ ขอขอบคุณรีดเดอร์ทุกท่าน ที่ยังไม่เคยลืมไรต์เลย ขอบคุณมากงับ การที่รีดเดอร์เข้ามาอ่านนิยายของไรต์นั้น มันก็เหมือนกับเป็นกำลังใจให้ไรต์ ได้ก้าวเดินหน้าต่อไป เพื่อที่จะสร้างนิยายที่ทำให้ทุกคนมีความสุข ช่วยเป็นกำลังและเชื่อมั่นในตัวไรต์กันด้วยนะงับ รักรีดเดอร์ทุกคนเลยงับป๋ม