คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เกมที่ 2
2
เกมที่ 2
“เฟรย์ย่า นี่แกยอมสยบให้พี่ฉันจริงๆ เหรอเนี่ย=O=”
ฟ็อกเทลพูดอย่างอึ้งๆ พร้อมกับมองไล่ตั้งแต่หัวจดเท้า (ก็ตั้งแต่ที่ฉันเข้าห้องด้วยสภาพชุดนักเรียนมา ทุกคนก็ดูอึ้งๆ ฉันล่ะอายยย T^T) ฉันเบะปากก่อนจะพุ่งเข้าไปกอดยัยนั่น
“ฟ็อกเทลลล ฮือๆๆ พี่แกนิสัยไม่ดีที่สุดเลยยTOT บังคับให้ฉันทำนู่นนี่เยอะแยะ ให้เปลี่ยนชุดบ้างล่ะ ไปเก็บขยะบ้างล่ะ ฮือๆๆ ฉันควรฟ้องปวีณาดีมั้ยT^T” ฉันพูดพลางกุมหัวอย่างหงุดหงิด อ๊ากกก=[]=
“บ้าล่ะ = = ฉันว่านะ แกยอมๆ ไปเถอะ เพื่อคะแนนของแกนะ อีกอย่างพี่ฉันก็คงมาหาแกบ่อยๆ นั่นแหละ มันต้องห่วง ^O^”
“แกหมายความว่าไง =[]=”
ครืดดดดด
O_oเสียงประตูเลื่อนเปิดพอดี ฉันหันไปมองคนเปิด แล้วก็ต้องต๊กกะใจเพราะนั่นมันคือตาฟรานซ์=O=
“เฟรยลีน นี่ ผมไปยืมห้องพยาบาลมา เอาไปทาที่เท้าซะ ดูบวมๆ เขียวๆ ยังไงชอบกล”
“O_O?” ฉันรับหลอดอะไรซักอย่างมา นี่มันหลอดยานวดกล้ามเนื้อนี่นา O_O
ฟึบ!
( . .)
ฉันก้มลงมองเท้าตัวเองทันที จริงด้วย! เท้าฉันทั้งบวมทั้งเขียว มิน่ารู้สึกปวดๆ TOT (ส้นสูงพลิกเมื่อวานไงล่ะ) นี่ฉันทนได้ยังไงนะ T-T
“ขอบใจนะ”
“อื้ม”
เขารับคำสั้นๆ แล้วเดินล้วงกระเป๋ากางเกงออกไปเลย อะไรน่ะ=[]= จะมาก็มาจะไปก็ไป แกเป็นผีหรือเปล่าวะ!
“เห =O= สุดยอดอ่ะ พี่ฉันไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลยนะ”
ฟ็อกเทลพูดขึ้น ฉันหันไปหายัยนั่นแล้วทำหน้าสงสัย มันเลยหันมาสบตาฉันแล้วบอก
“พี่ฉันไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลยน่ะ แม้แต่ฉันมันยังไม่ทำแบบนี้ให้เลย แกเป็นคนแรกนะเนี่ย เอ๊ะๆ แอบกิ๊กกันอ้ะเปล่าเนี่ย>O<”
กิ๊กกันงั้นเหรอ =[]=
“บ้าเหรอ!เขาคงรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุให้ฉันเป็นแบบนี้ล่ะมั้ง”
คิดเองเออเองเสร็จสรรพ TOT (แต่จริงๆ ก็อยากให้เป็นสาเหตุอื่นมากกว่านะ >/ / /<)
“อ๋อเหรอออ ^O^”
“ฉันไม่พูดกับแกแล้ว!” ฉันเสมองไปทางอื่น ไม่ใช่อะไรหรอก มันเขินน่ะ>/ / /<มีคนมาจับคู่แบบนี้ไม่เขินก็บ้าแล้ว >O< (หาเหตุผลอื่นมาไม่ได้แล้วจ้า T/ / /T)
ฉันส่ายหัวไล่ความคิดออกไปแล้วเปิดฝาหลอดออกแล้วบีบใส่มือก่อนจะลูบๆ คลำๆ เท้าตัวเอง บวมไม่ใช่น้อยๆ เลยนะ T^T
ฟุบ!!
เอ๊ะ! O_O อะไรเนี่ยยย=[]= จู่ๆ เท้าฉันก็ลอยขึ้นเพราะแรงดึงของใครบางคน ฉันมองมือคนที่ทำแบบนี้ก่อนจะพบว่าเขาคือตาฟรานซ์-O-
เฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆ =O=!!!
อะไรเนี่ย!! ได้ข่าวว่าแกออกไปแล้วไม่ใช่เรอะ! =[]= แล้วนี่มันอะไรยังไง ฉันฝันไปรึเปล่าเนี่ย!!
“ทาอย่างเดียวคงหายหรอกนะ -_- ไม่ต้องทำแล้ว เดี๋ยวฉันทำเอง!” ฟรานซ์พูดแล้วหยิบหลอดยาจากมือฉันไปถือเองเฉยเลย =[]= เขาบีบยาลงมือแล้วนวดที่เท้าฉัน ยอมรับนะว่าเขานวดเยี่ยมจริง >_<สบายมากมายยย
“สบายมั้ย^^”
“สบายมากอ่ะ>_<นายนวดเก่งสุดๆ ไปเลย!>O<”
“ฮ่ะๆ หายปวดหรือยังล่ะ”
“ก็โอเคขึ้นแล้วล่ะ >_<”
“งั้นก็ดี นวดแบบนี้บ่อยๆ นะ ไปล่ะ” เขายิ้มให้ก่อนจะวางหลอดยาแล้วลุกขึ้น
อุ๊! O.oอะไร เนี่ย คนพวกนี้มามุงดูกันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน =[]= ถ้าฟรานซ์ไม่ลุกขึ้นฉันก็คงไม่ละสายตาจากเขาแล้วเห็นคนพวกนี้หรอกนะ มามุงดูฉันกับฟรานซ์กันใหญ่เลย >_<
“เข้าที่ได้แล้ว!”
ฟรานซ์พูดเสียงดังลั่น ทุกคนวิ่งกระเจิงกลับเข้าที่ตัวเองกันหมด เขาหันมาสบตาฉันอีกรอบแล้วยิ้มละลายใจมาให้ โอ๊ยยย เสียศูนย์ซะแล้วสิ!
“โอ๊ะโอๆ ฉันว่าแกจะได้เป็นพี่สะใภ้ฉันแล้วล่ะสิ ^3^”
มันจะตัดจบสวยกว่านี้ถ้าไม่มีเสียงยัยฟ็อกเทล! = =!!
12:00 น.
ฉันนั่งหมุนหลอดลงในแก้วน้ำมา 5 นาทีแล้ว ฉันเอาแต่เหม่อถึงตาฟรานซ์นั่น เขาทำให้ฉันเสียศูนย์อ่ะT^T ก็พอจะเดาอะไรๆ ออกนะว่าเขาแค่ทำดีเพื่อให้ฉันตายใจแล้วแก้แค้นเรื่องปีก่อน แต่นี่เขาทำให้ฉันเสียศูนย์ภายในวันเดียวเองนะ! เขามีแผนอะไร เขาจะทำให้ฉันเสียศูนย์ยังไง เขาจะทำอะร้ายยยย>O<
“ยัยเฟรย์ย่า!!”
“จ๊ากกกก =[]=!! อะไรๆ ทำไมมีอะไร!!”
“ตกใจหมด -O-นี่แกเหม่ออะไรอยู่ แล้วนี่ฉันพูดคนเดียวมาตั้งนานสองนานเหรอเนี่ย”
ฟ็อกเทลพูดพึมพำกับตัวเองต่อ ฉันเลยปล่อยหลอดน้ำแล้วหันมาสนใจจานข้าวของตัวเอง เฮ้อออ =.= อย่าคิดอะไรแบบนี้อีกนะเฟรย์ย่า…อย่าคิดถึงตาฟรานซ์นั่นนะ!!
ตะละลิดติ๊ดติ๊ด ตะละลิดติ๊ดติ๊ด
อุ๊ย! O_O เสียงโทรศัพท์ฉันนี่ ใครโทรมาหาตอนนี้เนี่ย-_- แต่ก็ดีเผื่อจะลืมเรื่องตานั่นไปบ้าง
ฉันสะบัดหัวแรงๆ เพื่อไล่ความคิดก่อนจะมองเบอร์คนที่โทรเข้ามา เบอร์ใครหว่า ไม่เห็นคุ้นเลย?
ตี้ด!
ฉันกดรับสายแล้วเอามาแนบหู (-_-)II
“ฮัลโหลค่า -O-”
[ฮัลโหล มาหาชั้นหน่อย]
“ชั้น?ชั้นไหน -O-”
[ไม่ใช่ =_= ฉันเอง ฟรานซ์ไง]
“เอ๋!!OoO! ฟรานซ์!!!!”
ฉันลุกขึ้นอย่างลืมตัว ฟ็อกเทลสะดุ้งก่อนจะเขยิบไปห่างๆ ฉันเพราะอายคนอื่น ฉันเลยหัวเราะแหะๆ ก่อนจะนั่งลง
“นายเอาเบอร์ฉันมาจากไหนเนี่ย=[]=”
[ข้อมูลส่วนตัว]
“อ๊ากกก นี่นายโรคจิตชอบดูข้อมูลอื่นเรอะ! =[]=”
[บ้า! อาจารย์เขาให้ฉันดูข้อมูลนักเรียนต่างหาก พอฉันเห็นเธอก็เลยโทรมานี่แหละ]
“แล้วมีเรื่องอะไร”
[มาหาฉัน]
“นี่ ฉันถามถึงธุระนะยะ!”
[มาหาฉัน]
อะไรของตานี่เนี่ย= = ถามอย่างก็ตอบอย่าง
“อือๆๆ แล้วนายอยู่ไหนล่ะ”
[ข้างหลังเธอ]
ห๊ะ?! (O_o)II
ขวับ!
ฉันหันหลังเกือบจะทันที แต่เฮ้ย! OoOเขาอยู่ข้างหลังฉันจริงๆ ด้วย แล้วยังยื่นหน้ามาใกล้จนจมูกเราแตะกันนิดๆ ด้วยแหละ >/ / /<
“นาย!!!”
[เธอมาช้า ฉันเลยมาเอง =_=]
“ไม่ต้องพูดทางโทรศัพท์แล้ว!”
“เออลืม”
เขากดวางสายก่อนจะหันมาจ้องหน้าฉันเขม็ง >_<ฉันเลยมองไปทางยัยฟ็อกเทล(มันยังอยู่นะ แต่ฉันลืมมันไปแล้ว >O<) มันแอบอมยิ้มด้วยแหละ
“นายมีอะไร >O<”
“คิดถึง”
“เอาดีๆ -_-;”
“-3- ฉันอยากให้เธอไปที่ห้องประธาน”
“ไปทำไม O_o?”
“คิดถึง”
“-_-;” ตานี่นี่...จะเล่นไปถึงไหนกันนะ
“ฉันจะกินข้าวต่อ นายมีอะไรก็พูดมาเร็วๆ ฉันรำคาญ”
“มันไม่มีเหตุผล ฉันอยากให้เธอไปเฉยๆ”
คนพิลึก -*-
(ไม่พิศวาสอะไรมันแล้วตอนนี้ --)
“ถ้าว่างมากนักก็ไปหาคนอื่นสิ จ้องจะมาหาแต่ฉันทำไมเล่า!”
“เอ๊ะๆๆ ตอนแรกที่เห็นฉันเธอยังตาเป็นประกายอยู่เลยนะ ทำไมตอนนี้ทำตาน่ากลัวแบบนี้ล่ะ J”
เขาพูดพลางเอานิ้วชี้แตะที่ปากฉัน มือหอมจังเลยนะตัวเธอ =.,=
“ช่างตาฉันเถอะ - -; สรุปแล้วฉันต้องตามนายไปจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย”
ฉันแกล้งทำเป็นกินข้าวแล้วหันไปถามเขาต่อ “เอ๊ะๆ หรือนายอยากมาเป็นแฟนฉันแล้ว >_<”
“เธอนี่เข้าข้างตัวเองเกินไปนะ -_-; จริงๆ ที่อยากให้ไปห้องฉันมีธุระสำคัญจะบอกน่ะ”
“เรื่องอะไร แล้วลับมากมั้ยO_o”
“ลับมากกกก ต้องคุยเป็นการส่วนตัว ฉะนั้น!! เลิกกินข้าวแล้วไปเข้าห้องกับฉันเดี๋ยวนี้!!”
“เฮ้ย! =[]= นายชวนฉันเข้าห้องเราะ! >O<”
“ปัญญาอ่อน = =”
ฟรานซ์ไม่ยอมตบมุกหรือโวยวายอะไรเลยซักนิดอ่ะ-O- นี่เขาไม่ได้จริงจังกับฉันแล้วเหรอ T_T
“เชอะ! =^= อย่ามาง้อก็แล้วกัน”
ฉันพูดแล้วย่นจมูกลง ฟรานซ์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาดึงจมูกฉันเล่นแล้วปล่อยออก
“เมื่อไหร่เธอจะกินข้าวเสร็จ”
“รอหน่อยไม่ได้เหรอ”
“…”ฟรานซ์ไม่พูดอะไรแต่จู่ๆ เขาก็เลื่อนจานข้าวฉันออก ฉันตาโตด้วยความตกใจก่อนจะร้องกรี๊ดลั่นเพราะฟรานซ์ลุกขึ้นแล้วอุ้มฉันตัวลอย
“กรี๊ดดดด=[]= นายทำอะไรของนายเนี่ย!! บ้าไปแล้วเราะ!!”
“ชักช้าเอง = = คุณลินดา ช่วยเก็บจานข้าวของเฟรยลีนให้หน่อยได้มั้ยครับ J”
ฟรานซ์หันไปพูดกับฟ็อกเทล มันยิ้มกว้างแล้วตอบ (ยัยฟ็อกเทลชื่อจริงชื่อลินดาอ่ะนะ >O<)
“ได้ค่ะ คุณประธาน :D”
เอ้าๆ เล่นส่งกันเข้าไป -_-; นี่พี่น้องเขาเล่นกันแบบนี้แล้วเราะ
ว่าแต่…แกจะไม่ช่วยฉันเลยสินะ!!ยัยลินดา!!-_-++
“นายปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้น้า TOT กระโปรงฉันเปิดหมดแล้วว้อยยย”
“เดี๋ยวฉันปิดให้” ฟรานซ์พูดจบก็เลื่อนมือข้างที่ช้อนขาฉันมาปิดกระโปรงฉันไว้ ชิ กะจะอ้างเรื่องนี้แล้วเดินลงเองนะเนี่ย
“พอใจหรือยัง”
“=^=” ฉันหันหน้าไปทางอื่น พลางยกแขนมากอดอกเอาไว้ ฟรานซ์ยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดิน ฉันตกใจเพราะกลัวหล่นเลยเอาแขนมาโอบคอเขาไว้อย่างลืมตัว
“แค่เนี้ย…”ฟรานซ์บ่นเบาๆ
“นายบ่นว่าอะไรนะ!! -_-++”
“เปล้า -3-”
ฉันไม่พูดอะไรอีกนอกจากยอมให้เขาอุ้มไป =^= หนอยยย ถ้าฉันมีโอกาสบ้างฉันจะเอาคืนนายให้สาสมเลย!
ห้องประธาน…
“ถึงแล้ว ลงซะสิ”
ฟรานซ์พูดขึ้นเมื่อมาถึงที่ห้อง ฉันขมวดคิ้วแล้วมองไปทางอื่น ไม่ลงหรอก เชอะ!
“จะลงมั้ย?”
“…”
“ฉันปล่อยเธอลงตรงนี้เลยนะ”
“=^=”
แอบกลัวนิดๆ แฮะ
“หนึ่ง”
“-O-”
“สอง”
“-_-;;;;;”
“สาม...”
ฟึ่บ!!
ฉันกระโดดลงจากแขนเขาทันที ก็แหม ฉันเชื่อว่าเขาทำจริงๆ นะ แล้วฉันก็ไม่กล้าเสี่ยงด้วย ฮือๆๆ พ่ายแพ้ๆ TOT
“บอกมาเร็วๆ ว่ามีอะไร ฉันจะได้ไปทำอย่างอื่นต่อ”
“ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากให้มาเฉยๆ”
“นาย!!”
“ก็บอกว่าอยากมาทุกวันไม่ใช่เหรอไง”
“วันนี้ฉันมาแล้วนี่!”
อยู่นานด้วย…
“ก็อยากให้มาอีกไง J” ฟรานซ์เดินไปทางหน้าต่างบานใหญ่ที่มีผ้าม่านกันอยู่ เขาจับมันแล้วหันมายิ้มให้ฉัน
“อย่ามากวนประสาทฉันนะ!!”
ฟึ่บ!
O_O!! อยากจะตาโตเหมือนเอเลี่ยน...โอ้โห -O-อะไรกันน่ะ! พอเขาเปิดผ้าม่านออกก็เห็นต้นชมพูพันธุ์ทิพย์ต้นใหญ่อยู่ตรงหน้า มันออกดอกเป็นสีชมพูเหมือนดอกซากุระเลย *O*
“อ๊ายยยย สวยจัง >O< เหมือนซากุระเลยยย”
ฉันดี๊ด๊าวิ่งถลาไปมองใกล้ๆ กระจก อ๊ายยย สวยจัง >/ / /<ดอกออกเยอะมากๆ ที่ก็กว้าง น่าแอบไปนอนเป็นที่สุดอ่ะ! >O<
“ที่นี่มีต้นนี้ด้วยเหรอ *O* กรี๊ดๆ สวยมากมายยยย”
“ฮ่ะๆ มีมานานแล้วล่ะ สวนนี้ถูกปิดไว้ไม่ให้คนเข้าเลย คล้ายๆ เป็นสวนส่วนตัวของประธานนักเรียน
น่ะ”
“ที่กว้างมากๆ เลย ทำไม่ถึงไม่เคยเห็นน้าาา”
“ด้านหลังสวนนี้มีกำแพงกั้นอยู่นิดหน่อย และบ้านด้านหลังสวนนี่บ้านผอ. ด้วย คนอื่นๆ เลยไม่เห็นกันไง”
“นายเคยออกไปข้างนอกมั้ยเนี่ย*O*”
“เคยสิ มันมีประตูเข้าออกด้วย สวนนี่คล้ายๆ กับเป็นห้องติดแอร์ที่มีต้นไม้โผล่น่ะ^^”
“ติดแอร์ด้วยเหรอ ไม่เปลืองไฟเหรอ O_o”
“ไม่เปลืองหรอก ห้องประธานกับคณะกรรมการโรงเรียนก็ยาวได้ตึกนึงแล้ว ด้านหลังก็มีบ้านผอ. กั้นอยู่ มันเลยเป็นเหมือนห้องเล็กๆ นั่นไง ^^”
“กรี๊ดๆๆ ฉันอยากเข้าไปจัง >/ / /<ใครดูแลล่ะเนี่ย”
“ฉันเองแหละ ส่วนใหญ่ฉันก็นอนที่นี่ เลยได้ดูแลมันตลอดๆ”
“School only!!” เรื่องแบบนี้มีที่นี่ที่เดียว!!
“ชอบมั้ย?”
“รักเลยแหละ!”
“ฮึๆๆ ดีแล้วล่ะ ^^” เขาหัวเราะชอบใจ ฉันว่าเขาหัวเราะก็น่ารักเนาะ -/ / /-
“เอ่อ...ฉันชอบที่นี่จัง”
“เธอมีสาเหตุดีๆ ที่จะมาที่นี่บ่อยๆ ได้แล้วสินะ J”
“O_o นั่นสินะ งั้นฉันจะมาทุกวันเลย >O<//”
“อย่าลืมจีบฉันล่ะ”
O_O!!!
เอาซะฉันสะดุดเลย T/ / /T
“นะ...นั่นสินะ แฮะๆ ฉันต้องจีบนายนี่เนาะ”
“J”
ไปไม่เป็นเลยจ้า TOT เสียศูนย์ขั้นรุนแรง กระซิกๆ
ครืดดดดดด
ฉันปิดม่านเกือบจะทันทีแล้วหันไปมองหน้าฟรานซ์
“ฟรานซ์ นาย...เอ่อ...นายยังโกรธเรื่องที่ฉันเอ่อ...เรื่องเมื่อปีที่แล้วน่ะ! ยังโกรธอยู่มั้ย”
แว้กกก=[]= ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดออกไปน้าาแต่พอมองหน้าฟรานซ์ทีไรใจมันก็อยากจะพูดแบบนี้ออกมาทุกที TOT (ก็ยังรู้สึกผิดนี่นา)
“…คิดว่าฉันจะโกรธคนที่ชอบลงมั้ยล่ะ :)”
“O/ / /O!”
ฉันหน้าร้อนผ่าวอย่างรู้สึกได้ ฟรานซ์เองก็คงตกใจที่พูดออกมา เขาหน้าแดงอ่ะโอ๊ย…เสียศูนย์อีกแล้ว >/ / /<!!
“อะ..เอ่อ..ฉันว่าเธอออกไปได้แล้วล่ะ! ฉันอยากทำงานแล้ว =/ / /=”
“นั่นสินะ! ขอโทษที่มากวนนายนะ>/ / /<”
พูดจบฉันก็รีบเดินแท่ดๆ ไปเปิดประตู ยังไม่ทันจะได้ก้าวออกฟรานซ์ก็พูดขึ้นมาลอยๆ
“แล้วมาอีกนะ :)”
ค่ะ -/ / / /-
ปึง!
ฮวบ!
อา...=O= หลังจากที่ปิดประตูเสร็จ อยู่ๆ ขาก็หมดแรงลงไปกองกับพื้นทันที อะไรกันเนี่ยT/ / /T เขาบอกแบบนั้นมันหมายความว่าไงอ่ะ แล้วฉันเป็นแบบนี้ได้ไง แล้ว...แล้ว...ฮือๆ TOT เขาทำฉันเสียศูนย์จริงๆ นะ T^T
ฉันรู้ว่าเขาคิดที่จะทำให้ฉันหลงเสน่ห์ตัวเอง เพราะฉันรักเขาปุ๊บ เขาก็จะหักอกฉันทันที แน่นอนว่าคนอย่างฉันก็สามารถรับมือได้ด้วยการตลบหลังอีกรอบโดยการทำให้เขารักแล้วหักอกจริงๆ
แต่ตอนนี้ฉันเป็นอะไรวะ!! TOT!!
ฉันต้องท่องเอาไว้ว่าเขาแค่จะแก้แค้น... เขาจะทำให้เราหลงรัก... เขาจะหักอกเราทีหลัง....
“เธอทำอะไรน่ะ-_-;”
“เฮ้ยยยย!!! =[]=!!!”
ฉันดีดตัวลุกขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียงหวานๆ ของใครคนหนึ่ง
ความคิดเห็น