เมื่อยัยตัวร้ายไปอยู่บ้านมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #4 : ร้านอาหารข้างทาง

ซ่อนแอบ


หวัดดีปีใหม่ไทย ต้อนรับวันสงกรานต์เด้อค่ะ แต่วันสงกรานต์อย่างนี้คงไม่มีคนอ่านนิยายแอบหรอก ฮึกๆๆ (อย่า [ติ๊ด!!] ท่านผู้ชมสิคะ !) เอาเถอะ วันนี้ซ่อนแอบใจดี อุตส่าห์อู้งานมาอัพให้ ฮี่ๆๆๆ แต่ขอใบ้ตอนหน้าให้นะคะ เพราะมัน โหด มันส์ ฮา สุดๆ เอิ้กๆๆ ^-^ สำหรับตอนนี้แอบก็ขอใบ้ให้ว่า .. มันไร้สาระสุดๆ + กับพระเอกได้ชื่อไทยแล้ว !! จะเป็นชื่ออะไร เดี๋ยวได้รู้กันค่ะ ข้างล่างนี่เอง อ๊า ! หมดเวลาประกาศซะแล้ว (อย่า [ติ๊ด!!] ให้มากได้มั้ย !!) เอาเป็นว่า สุขสันต์วันสงกรานต์ ขอให้มีความสุขมากๆแล้วกันค่ะ วันนี้แอบไม่ได้ไปเล่นเพราะว่ากลัวเป็นหวัด (อ้าว ไอ้นี่..!!) ฮิๆๆๆ แต่พรุ่งนี้ไปเล่นแน่นอนค่ะ ~ แค่นี้ก่อนละกันเพราะเดี๋ยวท่านผู้อ่านจะหาว่า อีแอบ มันพูดมากเหลือเกิน  อ้อ ขอย้ำตอนต่อไป โหด มันส์ ฮาสุดๆ แต่จะมีคนตายหรือเปล่านั้นยังไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่รับรองว่ามีคนเกือบตายแน่ๆด้วยพิษร้ายชนิดหนึ่ง ฮุๆๆๆ ^o^ 555+



แล้วเจอกันในตอนที่ 5 ค่ะ  hahaha.. :P





+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++






Chapter 4 .. อร่อย ! กับอาหารประจำชาติอีสาน (แค่ชื่อก็น้ำลายไหลแล้ว)



"โครกครากก"เสียงท้องร้องของเด็กสาวดังขึ้นอีกครั้ง ซึ่งทำให้เธอต้องหันไปมองหน้าผู้ชายที่ร่วมเดินทางมาพร้อมกับเธอพร้อมฉีกยิ้มแหยๆไปให้แล้วพูดว่า..

"ฉันรู้สึกว่า ฉันหิวข้าวอีกแล้วล่ะ บุญชู"

"เธอพึ่งกินไอศกรีมไปนะ แล้วบุญชู อะไรของเธอน่ะ =_="
กินไอศกรีมแล้วมันจะอิ่มหรือไงกัน...

"ก็ชื่อของนายไง บุญ-ชู นายลืมไปแล้วเหรอ"

"ฉันว่าฉันชื่อ ซูฮยอน นะ"

"แต่ตอนนี้นายอยู่ที่ไทยนะ งั้นชื่อไทยของนายคือ บุญ-ชู ละกัน ^-^"

"ยัยงั่ง ชื่อนั้นของฉันน่ะดีแล้ว หรือเธอจะเรียกฉันว่า พี่ชาย ก็ได้"หมอนั่นพูดด้วยท่าทางที่ไม่พอใจ
แล้วซูฮยอน ชื่อไรของมันฟะเนี่ย ออกเสียงยากจริงๆ แล้วไอ้ที่ให้เรียกว่าพี่ชายน่ะ ฝันไปเหอะ !!

"เรียกยากจัง ฉันว่าไปกินข้าวก่อนเหอะ ฉันหิว T^T"ฉันตัดบทพลางชี้ไปที่ร้านส้มตำข้างถนนร้านหนึ่ง   ดูน่ากินจังเลยแฮะ

"นั่นร้านบ้าอะไรน่ะ เหม็นหึ่งมาแต่ไกลเชียว =_=;;"หมอนั่นพูดพลางทำหน้าแหยๆ

"นั่นมันอาหารเลิศของเมืองไทยเชียวนะ นายไม่รู้จักเหรอ ส้มตำ น่ะ"

"มันคืออะไร"หมอนั่นพูดพลางมองมาที่ฉันตาแป๋วเพื่อรอคำตอบ   ไอ้บุญชูนี่บ้านอยู่หลังดาวอังคารหรือไงกัน

"มันคือ พาพาย่า ป๊อกๆ หรือที่เรียกกันว่า ส้มตำ ไง"

"ส้มตำ?"หมอนั่นทวน แต่ก่อนที่หมอนั่นจะถามอะไรที่ปัญญาอ่อนไปมากกว่านี้ ถึงอย่างนั้นฉันก็ลากหมอนั่นเข้ามานั่งในร้านแล้วล่ะ

"นายจะเอาอะไร =_="

"ไม่เป็นไร ฉันไม่เอา"

"งั้นเหรอ.."

"ป้าคะ ขอเอาลาบหมู แล้วก็ตำไทยใส่ปูค่ะ"ฉันตะโกนสั่ง

"เธอกินเข้าไปได้ไงน่ะ พวกของเน่าๆเนี่ย" บุญชูพูดขึ้น

"นายว่าอะไรนะ?"

"ฉันว่าร้านนี้ไม่เกิน 2 วันต้องเจ๊งแน่ๆ"

"อย่าไปแช่งเขาสิ =_="

"ปึง !!"จู่ๆเสียงปริศนาก็ดังขึ้น แต่ที่ฉันคาดว่ามันน่าจะเป็นเสียงของเจ้าของร้านที่กำลังสับหมูอย่างทารุนอยู่นะ

"เจ้าของร้านนั่น แค้นอะไรกันน่ะ สับหมูซะดังเชียว =_="เสียงแหลมๆของลูกค้าสาวที่นั่งอีกโต๊ะพูดกับเพื่อนของเธอ

"นั่นสินะ"เพื่อนของหญิงสาวคนนั้นเสริม แล้วตอนนั้นเองพนักงานก็เดินมาเสิร์ฟอาหารประจำชาติแดนอีสานที่โต๊ะของฉันพอดี

"อา..นี่มันกลิ่นศพชัดๆ"หมอนั่นพูดขึ้น

"หุบปากเน่าๆของนายไปเถอะย่ะ -__-^"

"ซวบๆๆ"เสียงของฟางกำลังรับประทานอาหารตรงหน้าอย่างเมามันส์ ให้สมกับที่เธอยังไม่ได้กินข้าวมาตั้งแต่บ่าย

"ไอ้นี่เขาเรียกว่าอะไรน่ะ"บุญชูพูดพลางชี้ไปที่ลาบหมู

"อ๋อ..ลาบหมูน่ะ"

"หน้าตามันอย่างกับ... !!"บุญชูพูดอย่างขยะแขยงประกอบด้วยสีหน้าที่เหมือนเห็นหนอน 12 ตัวกำลังดิ้นไปมาที่ลาบหมูของฉันอย่างนั้นแหละ T^T

"=_="ฉันทำหน้าเป็นเชิงว่า 'ฉันกินไม่ลงแล้ว'

"กลับบ้านเถอะ ฉันรู้สึกว่าฉันอยากจะพังร้านนี้จริงๆ"

"งั้นเอาใส่ถุงไปด้วยนะ"ฉันพูดด้วยความเสียดาย T^T

"ย..ยัยตะกละ =_=^"ว่าแล้วฉันก็หันควับไปมองที่นายบุญชูอย่างอาฆาตแค้น หลังจากนั้นก็ตะโกนไปบอกป้าหมูสับเจ้าของร้านส้มตำให้ใส่ถุงกลับให้ด้วย >_<

ณ บ้านมาเฟีย 8.25 PM.

หลังจากที่ฉันเข้ามาในบ้านนี้ได้ไม่นานก็รู้สึกว่าบ้านนี้มันวังเวงราวกับบ้านผีสิงอย่างบอกไม่ถูก แต่โชคดีที่หมอนั่นให้พี่แจ๋วทำความสะอาดห้องของฉันให้ล่วงหน้าแล้ว =_=

"อ่ะ..นี่ห้องเธอ"

"ขอบใจ -_-"ฉันพูดขอบคุณก่อนที่จะเปิดประตูเข้าห้องไป..

แกร๊ก !   เสียงไฟบนผนังข้างๆประตูดังขึ้น..
และในตอนนี้ฉันอยากจะร้องดังๆอย่างเป็นที่สุด เพราะว่า...ไอ้ห้องเหลี่ยมๆที่ฉันจะได้มันมาครอบครองตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ทำให้ฉันอึ้งกับความสวยงามของมัน  อ๊า ~~ แต่ถ้าจะเอาไปเทียบกับห้องของหมอนั่นนะ ฉันว่าห้องของฉันดูตบแต่งสวยกว่าอีก ฮิๆ >_<  .. เฮ้อ ! ไปอาบน้ำดีกว่า

แต่ในระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินไปอาบน้ำในห้องก็เริ่มคิดอะไรออก  โฮ ~ ไอ้บ้าฟางเอ้ย ! แกนี่ขี้ลืมจริงๆ  ลืมอะไรน่ะเหรอ...ก็ลืมอะไรไม่ลืม .. ดันลืมของสำคัญที่อยู่ในหอพักน่ะสิ .. ที่สำคัญนั่นเป็นหอพักสตรีซะด้วย ถึงอย่างนั้นฉันคงต้องไปเอาคนเดียวแล้วล่ะ T^T






++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++





ณ หน้าหอพักสตรี  9.00 PM.


ในที่สุดฉันก็มาถึง..หอพักสตรีที่อยู่เก่าของฉันโดยที่หมอนั่นขับรถสปอร์ตมาส่ง(ทั้งที่มันอยู่ใกล้นิดเดียว) แต่ก่อนที่ฉันจะมาถึงฉันต้องโดนตาบุญชูสรรหาคำมาด่าฉันต่างๆ เช่น 'ยัยงั่ง' 'ยัยโง่' 'ยัยเบ๊อะ' ยัย...บรรดาศัพท์ของหมอนั่นน่ะแหละ แล้วมันเป็นความผิดของใครกันเล่า ไอ้บ้าเอ้ย TT^TT


"ฉันรอตรงนี้แหละ ยัย.... เฮ้อ ! ฉันหาคำดีๆที่เหมาะกับเธอไม่ได้แล้วล่ะ"ห..หมอนี่ ยังไม่เลิกด่าฉันอีกเหรอเนี่ย



ว่าแล้วฉันก็เดินเข้าไปในหอพักสตรี ดีนะที่มันเปิดอยู่ ถ้าปิดล่ะแย่เลย


"อ้าว น้องฟาง ทำไมพึ่งกลับเอาป่านนี้ล่ะคะ"ป้าสมใจ แม่บ้านประจำหอพักสตรีพูดขึ้น =_=


"เอ่อ..คือฟางจะย้ายไปอยู่ที่บ้านญาติน่ะค่ะ ป้าสมใจ"ฉันพูดอย่างเก้ๆกังๆ ถ้าบอกว่าย้ายไปอยู่ที่บ้านมาเฟียต้องแย่แน่ๆเลย เพราะยัยป้าคนนี้ชอบสอดรู้เรื่องของชาวบ้านอยู่


"อืม ให้ป้าช่วยอะไรมั้ยคะ ป้าว่างพอดี ^-^"
แต่นี่ป้ากำลังกวาดหอพักอยู่นะ..


"งั้นช่วยฟางเก็บของได้มั้ยคะ"
เอาล่ะ..ไม่เกรงใจล่ะเฟ้ย เพราะมันเป็นหน้าที่ของป้าแกอยู่แล้ว ฮ่าๆๆ


"ได้สิคะ"ป้าสมใจตอบอย่างว่าง่าย



หลังจากนั้นฉันกับป้าสมใจก็เดินขึ้นบันไดไปที่ห้อง 204..



ปัง !  เสียงเปิดประตูดังขึ้น ทำให้ฉันเห็นขยะและอื่นๆอีกมากมายในห้อง 204 นี้ ซึ่งทำให้ป้าสมใจอ้าปากหวอกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ว่าจะเป็น กกน. ชุดชั้นใน ที่ใส่แล้ววางเกลื่อนกลาด และอื่นๆอีกมากมาย


"อะแฮ่ม"ป้าสมใจกระแอมขึ้น ซึ่งทำให้ฉันไม่กล้าหันไปมองป้าสมใจเพราะอับอายกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า


"แหะๆ"
ฉันหัวเราะแหยๆไปให้ป้าสมใจพลางเดินก้มไปเก็บสัมพาระต่างๆในห้องนี้..













"ติ๊ก..ติ๊ก..ติ๊ก..."เสียงเข็มนาฬิการูปกระต่ายเพลย์บอยดังขึ้นเรื่อยๆ แต่ถึงอย่างนั้นฉันกับป้าสมใจก็เก็บสัมพาระเสร็จพอดี


"เฮ้อ ! เสร็จซะที"ฉันพูดขึ้นพลางนั่งลงอย่างเหน็ดเหนื่อย


"งั้นป้าไปก่อนนะคะ"ป้าพูดขึ้นพลางฉีกยิ้มสยองๆให้


"ค่ะ งั้นฟางก็ขอบคุณนะคะ"


"ค่ะ โชคดีนะคะ ^-^"ป้าสมใจพูดพลางปิดประตูเบาๆ


"อ๊า~ เหนื่อยจังเลย ขอนอนก่อนละกัน >3<"หลังจากที่ป้าสมใจไปไม่นาน ฉันพูดเบาๆกับตัวเองเบาๆ หลังจากนั้นหนังตาของฉันก็เริ่มหย่อน จนทำให้ฉันเข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด..โดยหารู้ไม่ว่ามีผู้ชายคนหนึ่งกำลังรออยู่หน้าหอพัก !!