เมื่อยัยตัวร้ายไปอยู่บ้านมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #3 : สงครามในร้านไอศกรีม

ซ่อนแอบ

กล่าวสวัสดีท่านผู้อ่านทุกท่าน...
หลายๆคนอาจจะงงว่า เอ๊ะ ! ทำไมอีแอบมาทักทายตรงนี้ คำตอบก็คือว่า แอบอยากจะเปลี่ยนที่ทักทายค่ะ ฮิๆ แอบไปขโมยลิขสิทธิ์เขามา ฮะๆ  ส่วนคำถามที่แอบว่าไปในตอนที่ 2 ตกลงแอบก็จะขอเลือกอัพยาวๆประมาณ 2-3 วันอัพทีละกันนะคะ แต่บางทีก็อาจจะดองนานหน่อย อัพเร็วหน่อย แล้วแต่อารมณ์ค่ะ ฮิๆๆ และในตอนนี้พระเอกกับนางเอกก็มีฉากกัดกันแล้ว แต่อาจยังไม่เข้มข้นพอ T^T เพราะแอบเคยเขียนมากสุดก็แค่นี้ .. ฮือๆๆๆ อนาถจริงๆแต่อยากบอกว่า ตอนต่อไปมีฉากวุ่นๆอีกแล้วล่ะค่ะ จะวุ่นแค่ไหน ก็ติดตามชมกันละนะคะ ^^;;

และแล้วอีแอบก็ขอฝากไอดีด้วยละกัน ฮิๆๆๆ http://my.dek-d.com/123upz  


แล้วเจอกันในตอนที่  4  ค่ะ  บ๊ายบาย  ^O^



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++




Chapter 3 .. สงครามในร้านไอศกรีม



"อ๊ากก !! สายแล้วๆๆๆๆ"ฉันตะโกนพึมพำพลางกระชับเท้าให้วิ่งขึ้นตึกเรียนเร็วขึ้นเหมือนเคย..

โฮ ~~~ แต่เช้านี้ก็คงเป็นเช้าที่ไม่สดใสสำหรับฉันเลย ถ้าฉันไม่ฝันถึงครอบครัวมาเฟียนั่นน่ะนะ (ส่วนอีกเรื่องชินแล้ว) อ๊า ~~ T^T

ในที่สุดฉันก็อยู่หยุดที่ห้อง ม.4/2..


"ขออนุญาตเข้าห้องค่ะ"ฉันพูดขึ้น พลางคิดในใจว่า ยัยเจ๊โหด วันนี้เจ๊ เธอจะทำโทษอะไรอีกนะ และมีสีหน้าของนักเรียนในห้องที่บ่งบอกฉันเป็นเชิงว่าว่า 'ไม่รอดแน่' เช่นเคย

แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้นน่ะสิ !!

"เข้ามาสิ"เจ๊โหดหรืออาจารย์ระเบียบพูดขึ้นโดยใช้ประโยคไม่เหมือนเคย จนทำให้ฉันและนักเรียนในห้องตกตะลึง อิมพอสสิเบิ้ล โอ้ว เหลือเชื่อ O_O

แต่ถึงอาจารย์พูดอย่างนั้น ฉันก็ขอเข้ามาในห้องนี้ก่อนละกัน ฮะๆ



เมื่อฉันกำลังหย่อนตูดนั่งลงบนเก้าอี้ ไอ้น้ำรินก็พูดลอยๆขึ้นว่า..

"ไอ้ฟาง เจ๊โหดเขากินอะไรในรอบ  20 ปี(ที่อาจารย์แกสอนมา)ผิดหรือเปล่าฟะ"น้ำรินพูดขึ้น

"ไม่รู้ดิ"พอฉันตอบไปได้สักพัก ไอ้น้ำก็ทำหน้าจับผิดแล้วโพล่งขึ้นว่า..

"หรือว่าแกใช้อำนาจของมาเฟียฟะ?"ไอ้น้ำพูดพลางจับปากกาเล่นไปด้วย

"เป็นไปได้เหรอ ฉันยังไม่ตอบตกลงเลยนะเว้ย"ฉันพูดพลางทำหน้าแบบว่า 'โอ้ว โน ไม่มีทาง'

"อ่ะเหรอ งั้นคงไม่ใช่แล้วแหละ"น้ำรินพูดเบาๆแต่ก็ยังไม่คลายสีหน้าจับผิด

"ฮิๆ ฉันว่าเปลี่ยนเรื่องเหอะ"จู่ๆไอ้แก้มที่เงียบมานาน(ในการอ่านแอบหนังสือการ์ตูนใต้โต๊ะ)ก็พูดขึ้นอย่างขำๆ

และแล้วการเม้าท์ของนักเรียนสาวกลุ่มหนึ่งก็เริ่มต้นขึ้นในขณะที่อาจารย์ของพวกเธอกำลังพิศวาสกับกระดานอยู่อย่างโดดเดี่ยว โดยไม่เหลียวมองลูกศิษย์ของเธอเลย...

ออดดด.....


และแล้ว..คาบโฮมรูมที่แสนน่าเบื่อของใครหลายๆคนก็ผ่านไปอย่างเหลือเชื่อ


เมื่อถึงตอนพักเช้าพวกเราก็ไปนั่งคุยกันตามปกติ แต่ว่า..ทำไมเสียงออดให้ขึ้นตึกมันเร็วเหลือเกิน T^T

และคาบต่อไป..คาบที่ฉันต้องขวัญผวาที่สุด..


นั่นก็คือ !!



คาบอังกฤษ กับอาจารย์ไปรยศรี

สำหรับชั่วโมงนี้ฉันไม่รู้ว่าฉันโดนวางยาหรือเปล่า เพราะว่ามันง่วงสุดจะบรรยายเลยจริงๆ แล้วถ้าบวกกับการสอนภาษาอังกฤษเดิมๆที่ฟังไม่เข้าหูของอาจารย์ไปรยศรี ยิ่งทำให้เพิ่มปริมาณความง่วงของฉันเข้าไปอีก
 

"(- - )( - -)(- - )( - -)"แต่เมื่อฉันสะบัดหัวเพื่อให้ลดปริมาณความง่วงขึ้น แต่ทว่ามันก็ไม่ได้ผล 



"ไอ้ฟาง เป็นอะไร.."น้ำริน เพื่อนสาวที่นั่งอยู่ข้างๆพูดขึ้น แต่เมื่อเธอเห็นฟางมีปฏิกิริยาแบบนี้ เธอจึงหุบปากไป ทำให้เพื่อนสาวที่นั่งข้างๆไม่ได้ยินที่น้ำรินพูด ต่อจากนั้นพวกเธอก็จ้องมองที่กระดานดำและอาจารย์ที่กำลังสอนเสมือนภาพแม่ของตนที่กำลังบ่นต่อไป



"สำหรับประโยค XXX นี้ หมายถึงการ XXXX...."อ๊า~! ถ้าขืนฉันยังฝืนต่อ ฉันต้องเป็นลมแน่ๆเลย ไม่ไหวแล้วล่ะ T^T ขอนอนก่อนดีกว่า ถึงเธอจะคิดอย่างนั้น เธอก็เริ่มฟลุบกับโต๊ะทันที

"คร่อกกกก...Zzzzz"เสียงกรนดังขึ้น ท่ามกลางความเงียบงันของนักเรียนทั้งหลายซึ่งเป็นยาง่วงที่จะทำให้ฟางหลับได้ง่ายขึ้น



"อ๊ะ ไอ้ฟาง O_O"แก้มป่องพูดขึ้น เมื่อเธอเห็นเพื่อนของเธอสลบไปซะแล้ว

"แกจะนอนไม่ได้นะ"แก้มป่องพูดต่อเพื่อเตือนสติเพื่อนของเธอ แต่มันคงสายไปแล้วล่ะ เพราะเพื่อนของเธอหลับไปแล้ว แถมยังปลุกไม่ตื่นอีกซะด้วย

"คร่อกกกก...."เสียงกรนดังขึ้นอีกครั้ง

"เดี๋ยวอาจารย์ด่าฉันไม่รู้นะ แกทำตัวแกเอง"แก้มป่องพูดอย่างช่วยไม่ได้   อ๊า~ แก้มป่อง เธอช่างเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ

"แต่ประโยคนี้ S!*#SZ!_&$!@~.... อ๊ะ!!"อาจารย์ไปรยศรีที่บ่นให้เด็กๆฟังมานานก็หันควับมามองที่เด็กๆบ้าง ทำให้เธอเห็นนักเรียนสาวหน้าเดิมคนหนึ่ง กำลังนอนหลับ

"ไอ้ฟางเอ๋ย ฉันเตือนแกแล้วนะ"แก้มป่องพูดอย่างช่วยไม่ได้ขึ้นอีกครั้ง 


"กรรณธิดาจ๊ะ"อาจารย์ไปรยศรีพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว จนทำให้แก้มป่องถึงกับสะอึก

"ค..คะ"แก้มป่องขานรับ พลางคิดในใจว่า 'คาบแรกน่ะมันเหลือเชื่อ แต่คาบนี้สงสัยแกจะไม่รอดแน่'

"ทำไมไม่ปลุกณภัสราล่ะ?"อาจารย์ไปรยศรีพูดเสียงเรียบโดยไม่แสดงปฏิกิริยาโหดๆเช่น 'ใครกล้ามาหลับในคาบเรียนของฉันฮะ ย๊าก ปึงๆๆๆๆ' ต่อจากนั้นเดาเอาเองเพราะมันสุดจะบรรยาย .. เหมือนที่ผ่านมา ทำให้นักเรียนทั้งหลายนั่งงงเป็นไก่ตาแตกรวมถึงแก้มป่องด้วย

"ค...ค่ะ"หลังจากงงมาไม่นานแก้มป่องก็ตอบรับอย่างเก้ๆกังๆพลางคิดไปด้วยว่า 'นี่ฉันปลุกแกกี่รอบแล้วเนี่ย'

"ไอ้ฟาง ตื่นเว้ย ตื่นๆๆ"ทีนี้แก้มป่องไม่พูดเปล่า เธอสะกิดฟางไปด้วยในใจก็รู้อยู่แล้วว่าเพื่อนของเธอคนนี้ปลุกยากแค่ไหน

"คร่อก.."แต่เพื่อนของเธอก็ยังไม่ตื่น เธอจึงมีน้ำโหเล็กน้อยก่อนที่จะส่งสายตาอ้อนวอนใส่เพื่อนสาวของเธออีกคนนั่นก็คือน้ำริน และน้ำรินก็มองด้วยสายตากลับไปเป็นเชิงว่า 'มันไม่ตื่นหรอก ไม่ช่วยเฟ้ย !!' แต่สุดท้ายเธอก็ช่วยเพื่อนสาวของเธอปลุก..จนกระทั่งผู้ที่ก่อเรื่องตื่นนั่นเอง

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

หน้าโรงเรียน

"ไอ้น้ำ ไอ้แก้ม ฉันกลับบ้านก่อนนะ"

"บายเฟ้ย โชคดี"แก้มกับน้ำรินพูดพร้อมๆกัน เฮ้อ อนาถตัวเองจัง  ที่ฉันไม่มีเพื่อนกลับเป็นเพื่อนด้วย ก็เพราะว่าหอพักฉันอยู่ไกลแล้วทางกลับก็คนละทางกับไอ้แก้มไอ้น้ำด้วย  T^T

ในระหว่างที่น้ำกับแก้มไปได้สักพักหนึ่งแล้ว..

"โครกคราก.."จู่ๆท้องมันก็ร้องโดยอัตโนมัติ    โอย จะหิวอะไรตอนนี้เนี่ย   T^T
เอาเถอะ  ทางกลับบ้านของฉันยังอยู่อีกไม่ไกล .. อย่างว่านะ ฉันคงไม่กล้าไปซอยเปลี่ยวๆอีกแล้ว

ว่าแล้วฉันก็รีบจ้ำเท้าเดินกลับบ้านพลางคิดไปด้วยว่าวันนี้ข้าวผัดแม่มาลีที่แสนอร่อยข้างหอพักจะขายหรือเปล่า ฮะๆ
แต่จู่ๆฉันก็ต้องสลัดความคิดออกไปเมื่อสายตาของฉันสะดุดไปที่ร้านไอศกรีม

อ๊า~ มันเป็นร้านไอศกรีมเปิดใหม่ที่ตกแต่งได้น่ารัก มองแล้วก็รู้เลยว่ามันต้องแพง

"พี่คะ ไม่เข้าไปเหรอคะ"จู่ๆยัยพนักงานต้อนรับที่ดูแล้วท่าทางแก่กว่าฉันพูดขึ้น อ๊ะ ! เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าพี่งั้นเหรอ  ใช้สมองส่วนไหนคิดกันเนี่ย  ไม่มีมารยาทเอาซะเลย  T^T

"ที่นี่พึ่งเปิดใหม่ ลด 50% นะคะ "พนักงานต้อนรับนั่นพูดต่อ ว่าแล้วเท้ามันก็ไวกว่าความคิด ในที่สุดฉันก็เข้ามาในร้านนี้จนได้ จะว่าไปคนก็เยอะเหมือนกันแฮะ แทบจะไม่มีที่ว่างเลย ในที่สุดฉันก็เลือกโต๊ะในสุด



"เมนูค่ะ"พนักงานเสิร์ฟคนนึงเดินมาส่งเมนูให้ฉัน  เมื่อฉันเปิดเมนูขึ้นมาก็เห็นแต่ไอศกรีมมากมายหลายหน้าตา น่ากินทั้งนั้นเลยอ่ะ  แต่เสียดายที่มันแพงไปหน่อย งั้นเอาไอ้นี่ละกัน โอลีโอ้วอยซ์ซิ่งครีมราดช็อกโกแลต ชื่อยาวชะมัด แต่นี่ก็คงถูกที่สุดในร้านแล้วล่ะ เท่าไหร่รู้มั้ย 72 บาท นี่ขนาดลด 50% แล้วนะ =_="



"รับอะไรดีคะ"พนักงานเสิร์ฟคนเดิมพูดขึ้น

"เอาโอลีโอ้วอยซ์ซิ่งครีมราดช็อกโกแลต ค่ะ"ฉันสั่งไป เฮ้อ จะว่าไปนี่ฉันนั่งกินคนเดียวก็เหงาเหมือนกันนะ  T^T

"ทำตัวเป็นนางเอกมิวสิกไปได้ หน้าตาก็งั้นๆ = =^"จู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่ง ดังขึ้น  เฮ้ย ร้านนี้มีผีด้วยเหรอ O_O
ว่าแล้วเมื่อฉันหันไปที่เก้าอี้ตรงข้ามก็พบกับ ไอ้ลูกมาเฟียหน้าโฉดนั่นนี่เอง

"นายมานั่งตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันฮะ"

"เธอไม่เห็นฉันเหรอ ฉันตามเธอมาตั้งนาน"

"งั้นเหรอ ถ้าหมดธุระของนายก็ไปได้แล้ว"

"ยัยงั่งเอ้ย จริงๆแล้วเธอกลัวฉันแย่งไอศกรีมเธอกินใช่มั้ยล่ะ"อ..ไอ้นี่..ใช้สมอง



"ยุ่งน่า"

"ฉันพูดถูกใช่มั้ยล่ะ ^O^"



"ไอศกรีมมาแล้วค่ะ เอ่อ..ต้องการรับไอศกรีมเพิ่มมั้ยคะ"ก่อนที่จะเกิดสงครามอะไรไปมากกว่านี้ พนักงานเสิร์ฟสาวก็เข้ามาแทรกซะก่อน

"ขอแบบยัยนี่ละกัน"หมอนั่นพูดขึ้น

"ค่ะ ^^"

"สั่งเสร็จแล้วนี่ ไปซะทีสิ =_="

"ยัยงั่ง เออ ว่าแต่เธอชื่ออะไรน่ะ?"หมอนั่นพูดขึ้น

"ฟาง ทำไม จะเอาชื่อฉันไปตั้งชื่อลูกนายเรอะ"

"คิดมาได้ไงเนี่ยยัยบ้า .. ฉันชื่อ ปาร์คซูฮยอน"

"ทำไมชื่อนายเกาหลีเหรอ"

"ก็ฉันเป็นลูกครึ่งนี่นา เธอจะให้ฉันชื่อลาวๆเหรอไง"

"เป็นงั้นได้ก็ดี ฮิๆๆ ^O^"

"ตกลงเธอจะมาอยู่บ้านฉันใช่มั้ย"ซูฮยอนพูดพลางทำหน้าจริงจัง

"ฉันไม่รู้"

"เฮ้ มันเหลือแค่  2  วันเองนะ เธออยากตายเหรอ"ถามได้ ไม่อยากน่ะสิ T^T

"แล้วไงล่ะ"

"ไอศกรีมมาแล้วค่ะ"แต่ก่อนที่ฉันจะพูดอะไร ยัยพนักงานเสิร์ฟคนเดิมนั่นก็เข้ามาแทรกอีกแล้ว = =^^

"งั้นตกลง ฉันจะไปอยู่บ้านนาย"ฉันตัดสินใจขั้นเด็ดขาด  พูดไปแล้วสิเนี่ย..  T^T

"ดี งั้นก็ถือว่าเธอเป็นน้องสาวฉันแล้วสินะ ^O^"

"น้องสาว?"ฉันพูดย้อน เมื่อกี้หมอนั่นว่าอะไรนะ น้องสาวงั้นเหรอ?

"ใช่แล้ว เธอเป็นน้องสาวของฉัน"ถ้างั้นฉันก็คงฟังไม่ผิดสิเนี่ย แล้วมันเป็นไปได้ไงล่ะ? ฉันกับหมอนั่นก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันนี่นา

"ได้ไงอ่ะ  =_=a"

"เธอนี่โง่กว่าที่ฉันคิดอีกแฮะ"ซูฮยอนพูดขึ้น พลางหัวเราะเบาๆ

"นายว่าไงนะ !!"



"งั้นมือนี้ฉันเลี้ยงละกัน ^-^"หมอนั่นตัดบท.. และแล้วสงครามของฉันกับนายซูฮยอน ก็จบลงแต่เพียงเท่านี้...>_< ว่าแต่ว่าไอศกรีมที่นี่อร่อยจังเลยแฮะ ทีหลังมากินอีกดีกว่า ฮิๆ