เมื่อยัยตัวร้ายไปอยู่บ้านมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #1 : แรกพบ

บทนำ ~~



ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง 8.30 AM.



"ตึก ตึก ตึก ตึก!! อ๊ากก สายแล้วๆ"เสียงเร่งฝีเท้าของนักเรียนสาวคนหนึ่งพร้อมกับเสียงบ่นรัวๆเป็นระยะๆแสดงถึงการมาสายของเธอ


ครืน !! เสียงเปิดประตูดังขึ้นนั่นคือหายนะของเธอได้มาเยือนเธอแล้ว เธอหันไปมองเพื่อนๆในห้องรวมถึงกลุ่มเพื่อนๆซี้ปึ๊กของเธอด้วยที่ตีสีหน้าคาดเดาไว้ล่วงหน้าก่อนแล้วเป็นเชิงว่า ไม่รอดแน่ๆ


"ยัยณภัสรา เธอมาสายอีกแล้วเหรอ โดนตัดคะแนนไป 10 คะแนนแล้วยังไม่พออีกหรือไง"อาจารย์สาวรูปร่างอ้วนท้วมที่ชื่อว่า นางสาวระเบียบ อ่อนช้อย พูดขึ้น


"ขอโทษค่ะ"เสียงตะกุกตะกักของนักเรียนสาวดังขึ้น


"ไปยืนนอกห้องไป๊ !!"อาจารย์พูดประโยคยาวเป็นกิโล พลางชี้ไปที่ประตูหน้าห้องเรียน เด็กสาวบ่นเบาๆก่อนที่จะยืนแข็งเป็นท่อนหินอยู่ที่หน้าประตูด้วยท่าทางเซ็งๆ






แต่หลังจากหมดคาบโฮมรูมไปแล้ว เด็กๆในห้องนั้นก็เริ่มทยอยออกจากห้องไปด้วยความดีใจ





"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ เจ๋งไปเลยว่ะ ไอฟาง แกทำได้ไงวะ"เสียงที่แฝงไปด้วยความเยาะเย้ยของน้ำรินเพื่อนของฟางดังขึ้น


"ทำไรอ่ะ"ฟางถาม


"สายจนได้จารึกไว้ในประวัติศาสตร์(ของโรงเรียน)ไง ฮ่าๆๆๆๆ"


"-_-+"ฟางทำตาเขียวใส่น้ำริน แต่จู่ๆเธอก็รู้สึกว่าเพื่อนของเธออีกคนเงียบผิดปกติ เธอจึงหันไปดู



"เป็นไรวะ ไอ้แก้มป่อง"ฟางเรียกแต่แก้มป่องก็เงียบเหมือนเดิม =_=;;


"ไอ้แก้ม"ฟางเรียกพลางหยิกแก้มของเพื่อนสาวซึ่งก็ทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์


"อะไรอ่ะ"


"เป็นไรของแกฮะ ไอ้แก้ม"


"เป็นคน ^-^"แก้มพูดอย่างกวนๆ


"เคยตายเปล่าฟะ ไอ้แกม"ฟางกับน้ำรินพูดพร้อมๆกัน


"งั้นแกรู้จักรุ่นพี่ที่เป็นลูกครึ่งเกาหลีหน้าตาดีๆพึ่งเข้ามาใหม่มั้ยวะ >_<"


"ใครฟะ ไม่รู้อ่ะ"ฟางกับน้ำรินพูดขึ้นพร้อมๆกัน



"=_=+"แก้มป่องไม่ได้พูดไรต่อเพียงแค่มองเป็นเชิงว่า 'แล้วแกถามทำไม'





++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++




ในที่สุดการเรียนของวันนี้ก็เสร็จสิ้นซะที ฮิๆๆ .. >_<



แต่ในระหว่างทางกลับหอพัก ฉันก็กลับทางลัดของฉันทุกวันล่ะนะ เพียงแต่ว่ามันเปลี่ยวเท่านั้นเอง แต่ฉันก็สะดุดไปที่เหล่าชายกลุ่มหนึ่ง


เท่าที่ฉันเห็นฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่งใส่เสื้อดำๆเหมือนพวกบอดี้การ์ด 007 ยังไงงั้นแหละอยู่กันเป็นกลุ่ม กับผู้ชายตรงกลางใส่เสื้อสีขาวเหมือนว่าจะคุ้นๆนะ = =??


แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็แอบไปที่ซอกตึกร้างตึกหนึ่ง เพื่อความปลอดภัย >_<


"ลูกพี่ .. ฆ่ามันเลยหรือเปล่าครับ !!"ไอ้บอดี้การ์ด 007 หน้าโฉดคนหนึ่งพูดขึ้น


"เออ"ผู้ชายเสื้อขาวพูดตอบกลับ ดูอย่างนี้พวกมาเฟียแน่ๆ ว่าแต่ว่า นั่นมันเสื้อโรงเรียนของฉันนี่นา OoO!! และแล้วไอเสื้อนั่นก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบหลังจากนั้นไอ้พวก 007 ก็ชักปืนขึ้นมา อะโด่เอ้ย .. ปืนของเล่นนี่หว่า เฮ้ยๆ ไม่ๆๆ นั่นมันปืนจริงนี่นา ว่าแต่ว่าหมอนั่นมันเป็นใครกันนะ?.. -__-a


"เป้าหมายมาแล้วครับ !!"จู่ๆไอ้หน้าโฉดคนหนึ่งวิ่งมาแต่ไกลแล้วก็ไปบอกลูกพี่ของมัน จะว่าไปนี่ฉันเหมือนกำลังดูหนังแอคชั่นอยู่เลยอ่ะ ฮิๆๆ >_<


ต่อจากนั้นก็พวกมันก็ไปแอบที่แต่ละซอกแต่ละมุม..ว่าแต่ว่า ฉันมายืนทำอะไรตรงนี้เนี่ย และแล้วฉันก็สะดุดตาไปที่ลังใหญ่ในซอกนั้น .. เอาก็เอาวะ อี๋ๆๆ


และแล้ว ฉันก็กลั้นหายใจแล้วมุดตัวเข้าไปในลังนั้นได้เต็มตัวพอดี


"อี๋ !! แหวะ"ฉันบ่นพึมพำเบาๆก่อนจะมองในรูนั้น แต่แล้วฉันก็ต้องสะดุดเฮือกไปที่บุคคลที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน..นั่นมันไอ้บอดี้การ์ด 007 อะไรนั่นนี่นา และแล้วปืนของหมอนั่นก็จ้องอยู่ตรงหน้าฉันพอดี หลังจากนั้นฉันก็คิดอะไรเล่นแผลงๆได้ คือเอานิ้วชี้ไปจิ้มๆที่รูตรงปากกระบอกปืนนั่น อ๊ะๆ อย่าพึ่งตกใจ เพราะนี่คือความคิดของฉัน = =;; แต่แล้วฉันก็ต้องกลั้นหายใจเพื่อประทังชีวิน้อยของฉันต่อไป


ต่อมาฉันก็เห็นผู้ชายอ้วนๆคนหนึ่งกับบอดี้การ์ดอีกหลายคนถือกล่องหนึ่งขนาดใหญ่ มาที่ชายหนุ่มเสื้อขาว


"ครบมั้ย?"


"ครบ"


"หึ"พอผู้ชายรูปร่างอ้วนท้วมคนนั้นพูดจบ ไอ้พวกบอดี้การ์ดนั่นก็ชักปืนมาที่นายเสื้อขาว ส่วนบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่หน้าฉันก็เริ่มชักปืนแล้วเดินไปหาไอ้แก่อ้วนนั่นเหมือนกัน
เอ๋..แล้วไอ้ลูกพี่เสื้อขาวอะไรนั่น เสื้อมันคุ้นๆแฮะ เหมือนเคยเจอที่ไหน แต่ไม่ทันที่ฉันจะคิดออกก็มีเสียงปืนดังขึ้น


"ปัง ปัง ปัง !!"เสียงปืนดังติดต่อกัน ข้าพเจ้าคาดว่าน่าจะตายไปหลายศพแล้วและนั่นก็จริงด้วย ตอนนี้ไอ้อ้วนนั่นกลายเป็นศพแล้ว นอกนั้นก็เป็นศพกันหมดเลย อะไรมันจะเร็วขนาดนั้นวะ = =??


แต่แล้วฉันก็เห็นไอ้เสื้อขาวมันพยุงตัวแล้วเดินโซเซพร้อมถือกล่อง 2 ใบนั่นด้วย.. จะตายแล้วยังโลภมากอีก เฮ้อ ว่าแต่ว่าหมอนั่นมันเป็นใครกันนะ??


ระหว่างที่หมอนั่นไปไกลริบตาแล้ว ฉันก็ต้องรีบเผ่นอย่างโดยด่วนเพื่อกลับบ้านไปอาบน้ำเอาสิ่งเลวร้ายของวันนี้ออกไป .. อาเมน แต่มีดีก็ต้องมีร้ายบ้างนะโยม.. TOT  เพราะว่าระหว่างที่ฉันกำลังเดินไปที่บ้าน ในระหว่างทางฉันก็เห็นหมอนั่นนอนไม่รู้สึกตัวอยู่ในซอกตึกหนึ่ง โอ้โห ขนาดนี้แล้วแกยังถือกระเป๋านั่นมาด้วยเหรอไง - -;;




หวังว่าคงจะรอดหรอกนะ





ฉันกำลังคิดอยู่ว่า จะช่วยมันดีหรือไม่ แต่ความดีมันก็ชนะความชั่วอีกแล้ว ฉันเลยเอามือถือโทรไปหาตำรวจ..


"อ..อย่านะ"หมอนี่พูดขึ้น นี่แกยังไม่ตายเรอะ


"โทรไปซะ"หมอนี่ยื่นกระเป๋าตังค์ให้ฉัน ว่าแล้วหมอนั่นก็หลับเป็นตายต่อ เอ..หน้ามันคุ้นๆแฮะ เอาเถอะเดี๋ยวมาคิดต่อ - -;; แล้วฉันก็เห็นเบอร์โทร 0x-xxxxxxx ฉันเลยค้นมือถือของหมอนั่นแล้วยิงเบอร์ไป จะว่าไปหมอนั่นหุ่นดีชะมัด หน้าตาก็ดีแฮะ ถ้าไม่รู้ว่าหมอนี่เป็นมาเฟียฉันคงคิดว่าหมอนี่ต้องเป็นดาราได้แน่ๆ >_<






++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++





บ้านคฤหาสน์สุดหรูสไตล์ยุโรปขนาดใหญ่ภายในบ้านตกแต่งด้วยของแพงๆหรูๆหลายอย่าง ขอย้ำอีกครั้ง !! ของในบ้านเหล่านี้ล้วนแต่ต้องแพงทั้งนั้น และบลาๆๆๆๆๆ


ในขณะที่ผมคิดว่าตอนนั้นผมคงไม่รอดแน่ๆผมก็เห็นนางฟ้าคนหนึ่งเข้ามาช่วยผมไว้ แต่..ผมไม่ขอเรียกเธอว่านางฟ้าหรอกนะ ผมไม่เรียกใครแบบนี้ง่ายๆหรอก


แต่ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกตัวแล้ว ผมรู้สึกตัวที่บ้านผม ผมเริ่มปริตาออก  จากนั้นก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งใส่ชุดนักเรียนสีขาวเปื้อนเลือดมานอนอยู่บนโซฟาห้องผม เธอมาได้ยังไงกันเนี่ย =[]=?


ว่าแล้วผมก็เดินไปหาเธอเพื่อจะไปเอาเรื่องเธอซะหน่อย แต่นั่นมัน..นางฟ้าคนนั้นนี่นา ไม่ใช่ๆ นี่มันยัยป้าขายขนมที่ไหนกันเนี่ย?


"จึ๊กๆ"ผมสะกิดตัวเธอ


"อะไรของแกวะ -O-"เธอพูดขึ้น


"รู้แล้วๆ"เธอพูดอีกครั้ง =_=


"อะไรของแกเนี่ย  โป๊ะ!!"เธอตะคอกใส่ผมแล้วก็ตบหัวผมเป็นอันส่งท้ายแล้วก็ล้มตัวไปนอนต่ออีกครั้ง





แต่ในที่สุด..




"ผละ !!"เธอล้มตกโซฟาแล้วก็บังเอิญตกมาอยู่ในอ้อมแขนของผมซะนี่ ระหว่างนั้นยัยบ้านั่นก็ตื่นพอดี =O=


"ไอ้บ้า !! ไอ้โรคจิต ไอ้ๆๆๆๆฉอดๆๆๆๆ..."เธอด่าผมรัวๆ แล้วเธอก็กระทืบเท้าวิ่งออกจากห้องผมไปปล่อยให้ผมนั่งเอ๋ออยู่คนเดียว




ยัยบ้านั่นเป็นใครกันฟะ???




+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++




ต่อมา....




หลังจากนั้นฉันก็รีบเผ่นออกไปจากที่ห้องไอ้โรคจิตนั่น ว่าแต่ว่าเมื่อวานนี้ฉันจำได้ว่าฉันออกไปจากบ้านนี้แล้วนะ แต่ว่าหลังจากนั้นมันก็มืดไปเลยอ่ะ -O-


"ปัง !!"แล้วในที่สุดความซวยของฉันนี้มันก็หนีไม่พ้น ดังคำสุภาษิตที่ว่า 'มีเวร มีกรรม' เพราะว่าพอฉันเปิดประตูห้องมาก็ได้ประทะกับคุณพ่อมาเฟีย O[]O


"จะไปไหนล่ะ"


"เธอชื่ออะไร?"คุณพ่อมาเฟียพูดขึ้นอีกครั้ง


"ณภัสรา..ค่ะ TOT"


"อื้ม...."


"ในเมื่อเธอรู้เรื่องราวของครอบครัวฉันแล้ว จริงๆถ้าเธอไม่ได้ช่วยครอบครัวของฉันไว้ เธอคงกลายเป็นศพนานแล้วล่ะ"เฮ้อ แคล้วคลาดๆ สาธุ!!


"ค่ะ"


"เธออยู่ตัวคนเดียวใช่มั้ย.."


"ค่ะ"



"ฉันมีข้อเสนอให้เธอ .. เนื่องจากครอบครัวของเรากลัวเธอปากโป้ง ที่สำคัญฉันก็สงสารเธอด้วย ฉันอยากจะให้เธอให้เป็นลูกบุญธรรมของฉัน แต่ถ้าเธอไม่รับข้อเสนอนี้เธอคงจะอยู่อย่างสงบไม่ได้แน่ๆ"ป๊ะป๋ามาเฟียพูดพลางฉีกยิ้มให้ฉันดังรอยยิ้มของมัจจุราช ว่าแต่นั่นเขาเรียกกันว่าข้อเสนอเหรอไงฮะ บังคับกันชัดๆเลยแฮะ TOT



"ว่าไงล่ะ"ป๊ะป๋ามาเฟียพูดต่อ


"เอ่อ...ขอเวลาคิดก่อนได้ไหมคะ"


"ฉันมีเวลาให้เธอกลับไปคิด 3 วัน โอเคไหม?"


"เอ่อ.. = =;;"ฉันทำท่านึกคิด บอกไปเด้ ok นะคะ นะคะ ...


"งั้นใช้เวลา 3 วันให้คุ้มค่าล่ะ แล้วฉันจะรอฟังข่าวดีที่นี่ละกัน"แล้วคุณป๊ะป๋าก็ออกจากห้องไป ปล่อยให้ฉันกับไอ้โรคจิตที่กำลังอ่านหนังสือโจรกรรม 500 ฉบับมาเฟียครบรอบ 1000 ปีอะไรนั่นอยู่คนเดียวอย่างเงียบกริบ ชิ !!


หลังจากนั้นฉันก็ชะงักไปเมื่อไปเห็นนาฬิกาเข็มสั้นไปชี้ที่เลข 8


นั่นมัน.. 8 โมงแล้วนี่นา อ๊ากกกกกกก สายแล้วๆๆ!!


"ปัง !!"แล้วฉันก็หอบสังขารออกไปจากห้องนั้นได้สำเร็จปล่อยให้หมอนั่นนั่งอ่านหนังสือเพ้อเจ้ออะไรนั่นไปอยู่คนเดียว แต่ไม่เป็นอย่างที่คิดน่ะสิ เพราะว่า..หมอนั่นเดินตามฉันมาด้วยจนถึงหน้าประตูบ้าน(มันมาตอนไหนน่ะ ???)

 
ว่าแต่..กระเป๋านักเรียนฉันหายไปไหนล่ะ


"จิ๊กๆ นายๆ"ฉันสะกิดหมอนั่น


"อะไร"


"เห็นกระเป๋านักเรียนฉันมั้ย TOT"


"ไม่รู้ดิ แล้วเธอจะไปไหนน่ะ"หมอนั่นตอบปัดๆ


"เฮ้ ตกลงนายไม่รู้หรือไง"


"อืม ไม่รู้"


"ถ้าอย่างนั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ"ฉันพูดขึ้นมา เพราะยังไงๆหมอนั่นก็ไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับฉันอยู่แล้ว


ถ้าอย่างนั้น..



งั้นคงต้องไปหาที่ซอยมหาประลัยนั่นอีกน่ะสิ T[]T





++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++





วกกลับไปที่ซอยนั้นเวลาเดิม (8.45 AM.)




"อยู่ไหน..อยู่ไหนนะ ลูกแม่"และแล้วฉันก็ไปหากระเป๋าสุดที่รักที่หายไปจากที่นี่อยู่ในซอกนี้เมื่อวาน แต่อากาศที่ไม่เต็มใจก็ตกมาซะนี่ แน่น๊อนนน มันก็คือ ฝนตก TOT แต่ฉันก็ยังพยายามที่จะหาต่อ..ไม่งั้นเจ๊โหดมหาประลัยนั่นต้องฆ่าฉันตายแน่ๆเลย




.........................................................




"ครืนๆๆๆ"เสียงปริศนาดังขึ้น ไม่ใช่เสียงของฉันนะ ไม่ใช่แน่ๆ และแล้วฉันก็เข้าไปแอบในลัง(ที่ฉันหลบเข้าเมื่อวาน)


"จึ๊กๆ!!"


อะไรแข็งๆอยู่ข้างล่างนี้ฟะ.. =_= จึ๊กๆ
ว่าแล้วก็ก้มหัวเข้าไปดู นั่นก็คือกระเป๋าสุดที่รักของฉันเอง


แต่ทว่าเสียงปริศนาก็เริ่มดังขึ้น ดังขึ้น..


"ครืดๆๆๆๆๆๆ" อ๊ากกกก เสียงไรน่ะ วอทอิสอิด !! มันดังขึ้นอีกแล้ว อย่าฆ่าลูกนะ โอม นโม นโม ยู้ฮู .. พระเจ้าช่วยลูกช้างด้วย !


และเสียงนั่นก็เริ่มดังขึ้น จนฉันได้รู้ว่า..ไอ้ตัววอท อิส อิด มันก็คือ...


"โฮ่งๆๆๆๆ =O=" แท่น แทน แท๊น  มันก็คือ..อิด อิส อะ ด็อก นั่นเอง


และแล้ววัน(ซวยๆ)ของฉันก็ผ่านพ้นไปด้วยดี =__=