วุ่นนักปิงรักยัยปาปารัซซี่

ตอนที่ 1....
" คุณกวีรดาคุณมาที่ห้องผมทีสิ"เสียงดังมาทางโทรศัพท์ที่ต่อกับห้องผู้จัดการโดยตรง
" ค่ะๆๆ" ฉันรีบวางเอกสาร แล้ววิ่งไปยังห้องผู้จัดการ ( จอมขี้เก็ก) ขอเผาหน่อยนะ
ก็อก ก็อก
ฉันเคาะประตูตามมารยาท
" เข้ามาได้" แหม เสียงนี่ขรึมชะมัด  หมั่นไส้ๆๆๆ

"ขอบคุณค่ะ" ฉันปิดประตู แล้วไปนั่งตรงหน้าผู้จัดการ
" คุณรู้ไหมว่าที่ผมเรียกคุณมา เพราะอะไร"
จะไปตรัสรู้มั๊ยเนี่ย
" ไม่รู้ค่ะ.." 
" ตอนนี้นิตยสารของ บริษัทเราขายแทบไม่ออก"
 แหม พูดยังกะบริษัทนี้เป็นของตัวเองแน่ะ
" ........"
มันเกี่ยวอะไรกับฉันเนี่ย
" ปัง!!!!!!!!!!"
หวายยยยย  ตกใจหมดเลย เป็นอะไรเนี่ย ฮะ ??????
" อะไรคะ "
" เธอจะมาใจเย็นไม่ได้นะ ตอนนี้ใครๆก็ หันไปอ่าน gossip กันหมดแล้ว นิตยสารเราขายแทบไม่ออก!!!! พวกนักข่าวก็ไปสืบบ้าสืบบออะไรมาไม่รู้ โม้ทั้งนั้น!!!  ปาปารัซซี่ก็ ทำงานไม่ได้เรื่อง ถ่ายรูปบ้าบออะไรมาก็ไม่รู้!!!!  ก็เพราะอย่างงี้ไงนิตยสารถึงขายไม่ออก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
 งง งงค่ะ อะไรกันเนี่ย จู่ๆผู้จัดการก็มาระเบิดอารมณ์ใส่ฉัน
" แล้วผู้จัดการจะให้ฉันทำอะไรล่ะคะ ..." ฉันถามเสียงเซ็งโลกสุดๆ ..
" ที่ฉันจะให้เธอทำน่ะ คือ เธอต้องไปแอบถ่ายรูปบีมกับฝึ้งทิพย์ตอนที่ทั้งคู่ไปไหนมาไหนด้วยกัน !!!!!!!! " 
หา.. ว่าไงนะ !!!!!!!! 
" เธอต้องไปแอบถ่ายรูปทั้งคู่มา " 
อะไรกันเนี่ย.. งานนี้ไม่ใช่ที่ฉันต้องทำซะหน่อย
" ทำไมต้องแอบด้วยล่ะคะ... "
" นี่เธอโง่หรือแกล้งโง่กันแน่ฮะ .. ดาราที่ไหนเค้าจะให้ปาปารัซซี่ถ่ายรูปเขาโดยตรง " 
เออ มันก็จริงแฮะ
" ฉันให้เวลาเธอ 2 อาทิตย์ เธอต้องเอาภาพพวกนั้นมาให้ฉัน "
อ้าว แล้วฉันจะรู้ไหมเนี่ยว่าเค้าไปเที่ยวด้วยกันตอนไหน
" แต่ฉันไม่รู้ว่าเขาไปเที่ยวกันตอนไหน..."
" มันต้องมีสักวันที่พวกนั้นจะมาเที่ยวกัน อยู่ไม่สุขกันหรอกพวกดาราน่ะ"
โห ทำยังกะเป็นพ่อแม่เขาแน่ะ
  " แต่....... "
" ไม่มีแต่!!!! ถ้าเธอเอาภาพพวกนั้นมาให้ฉันไม่ได้ เธอก็ลาออกไปซะ !!!!!" ผู้จัดการยื่นคำขาด  โ ธ่.. ถ้าเกิดฉันหาภาพพวกนั้นมาไม่ได้ ฉันก็โดนไล่ออกน่ะสิ โฮ..  อยากตายยยยยย

 ให้ตายเหอะ ฉันไปเดินสยามพารากอน  ดิ เอ็มโพเรี่ยม  เดอะ มอลล์  ก็ไม่เห็นจะมี โฮฮฮฮฮฮ..  ม่ายน้า ช้านม่ายอยากถูกไล่ออก แฟนก้อม่ายมี ( มันเกี่ยวกันไหมเนี่ย)

วันนี้ฉันไปเดิน เซ็นทรัล แก้เซ็งไหนๆก็ไหนๆแล้วฉันคงถูกไล่ออก เพราะผ่านมาแล้ว 1อาทิตย์ กับอีก 3 วัน ยังไม่ได้ข่าวอะไรเล้ยยยยยย.. เฮ้อ ชีวิต..
อ๊ะนั่น !!!!!!!!!!!!
บีมกับฝึ้งทิพย์!!!
ดีล่ะ กล้องๆๆๆๆ
แชะ! แชะ!
เย้ ฉันไม่ถูกไล่ออกแล้วววววววววววว

เฮ้อ เสร็จไปงานนึง ฉันไม่อยากทำงานนี้เลยจริงๆ ทำไงได้ล่ะ
อ๋า... กลิ่นข้าวโพดคั่ว หอมจัง
แต่..
ฉันว่าไปห้องนำก่อนดีกว่า เหงื่อออกเลยยย
ฉันรีบเดินไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องนำ
รีบไปซื้อข้าวโพดคั่วดีกว่า ลาลา
ไหนนะ เงินๆๆๆ
พระเจ้าช่วยย !!!!!!!!
กล้องหาย !!!
เวรแล้ว ตายยยยย ๆๆๆๆ ทำยัไงดีเนี่ย
ฉันรีบเดินไปยังประชาสัมพันธ์
แล้วบอกเจ้าหน้าที่ว่ากล้องหาย
เค้าให้ฉันนั่งรอจนกว่าจะมีคนเก็บมาส่ง โธ่  ถ้าใครเจอก็ต้องเก็บไว้อยู่ดี  โฮ..
20 นาทีผ่านไป..
" คุณครับมีคนเอามาส่งแล้วครับ"
สวรรค์โปรด....
" ใครเอามาส่งคะ.." ฉันรับกล้องสุดที่ร้ากกกกกมา
" โน่นครับ คุณผู้ชายคนนั้น .."
เจ้าหน้าที่ผายมือไปทางผู้ชายคนหนึ่ง
" ขอบคุณนะคะ "
" คุณเป็นเจ้าของกล้องนี้ไช่ไหม " เขาถาม
" ค่ะ "
" ตามผมมาทีสิ"
เอ๋ ?????? งงค่ะ
ฉันตามเขาไปยังตึกร้างแห่งหนึ่ง ฉันว่าหน้าเขาคุ้นๆนะ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน..
เขาหยุดเดิน หันหน้ามาทางฉัน....
เขาถอดหมวกกับแว่นออก เฮ้ยยยยยยยย !!!!!!!!!!!!!!!!!!
เขาคือคนที่ฉันเพิ่งแอบถ่ายรูปไว้เมื่อตะกี๊!!!!
" บีม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
...........................................
จบแล้วนะคะ ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ