Who? เมื่อผมรักลูกชายของแม่ (โน่ริท)

ลำดับตอนที่ #1 : กลับมา ...

เอี๊ยดดด .....


 

​รถเบนซ์สีดำสนิท จดเทียบทางเดินเข้าสู่คฤหาสน์ ภาคินบุตรชายคนเดียวของท่านอาทิตย์เจ้าของธุรกิจรถนำเข้าที่มีชื่อเสียงอันดับต้นๆของประเทศ เมื่อ 8 ปีก่อนอาทิตย์ได้ประสบอุบัติเหตุเครื่องบินตกระหว่างเดินทางไปทำธุรกิจที่ต่างประเทศ ซึ่งหลังจากที่อาทิตย์เสีย ภาคินก็เดินทางไปเรียนต่อที่ต่างประเทศทันที เขาไปเพื่อหนีเรื่องราวอันเศร้าโศก เขาไม่เหลือใครอีกแล้วมารดาผู้ให้กำเนิดทิ้งเขาไปแต่งงานใหม่ มีครอบครัวใหม่ ทิ้งเขาให้อยู่กับผู้เป็นบิดาตั้งแต่เขาอายุสิบขวบ ภาคินรับรู้เรื่องราวของแม่เขาเสมอ เขาบอกกับตัวเองว่าจะไม่มีวันให้อภัยผู้หญิงคนนี้โดยเด็ดขาด ผู้หญิงคนนี้จะไม่มีวันได้อยู่อย่างสงบสุขหากเขายังมีลมหายใจอยู่

 

ร่าวสูงก้าวเข้ามาในคฤหาสน์ที่เขาไม่ได้กลับเลยตลอดแปดปี เหล่าบรรดาเด็กรับใช้ต่างเข้าแถวต้อนรับการกลับมาคุณชายเจ้าของอาณาจักรแห่งนี้

​“เอากระเป๋าคุณชายไปเก็บเร็วนังแม้น ... คุณชายมาเหนื่อยๆเชิญพักก่อนนะคะ” ลออแม่นมที่เลี้ยงภาคินมาตั้งแต่เขาจำความได้สั่งเด็กรับใช้ในบ้านเตรียมต้อนรับและจัดแจงเก็บข้าวของของคุณชายให้เรียบร้อย

​“นมค่ะ โน่เมื่อยๆ นมนวดให้โน่หน่อยนะ ตั้งแต่ไปอยู่ที่โน้นไม่มีใครนวดให้โน่เลย คิดถึงๆฝีมือนวดของนมลออจังเลยคะ” ร่างสูงอดอ้อนหญิงสูงวัย เขารักนมลออแหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งเพราะนอกจากป๋าของเขาแล้วภาคินก็แทบจะไม่มีญาติผู้ใหญ่ที่ไหน

“ยังอ้อนเหมือนเดินเลยนะคะคุณชาย”

 

.........................


 

ปื๊ด ปี๊ดด

 

เสียงแตรรถดังมาแต่ไกลเป็นสัญญาณว่าเด็กน้อยร่างเล็กกลับมาถึงบ้านแล้ววว เรืองริทเด็กหนุ่มอารมดีลูกเลี้ยงของพิกุล เขาเป็นลูกของสามีของเธอ พิกุลเลี้ยงเรืองริทมาตั้งแต่เรืองริทอายุเพียงสี่ขวบ เธอรักเรืองริทเหมือนลูกชายแท้ๆของเธอ ลูกซึ้งเธอไม่มีโอกาสได้เลี้ยงดู ตั้งแต่วันที่เธอตัดสินใจเลิกกับอาทิตย์ มาอยู่กับมงคลปีนี้ก็เข้าปีที่ 17 แล้ว

“สวัสดีครับน้าพิกุลครับ ริทกลับมาแล้วครับ น้าพิกุลทำอะไรเอ่ย ห๊อม หอม ริทของชิมหน่อยนะ”  เด็กหนุ่มเดินยิ้มเข้ามาอย่างอารมดีทักทายแม่เลี้ยงของเขาอย่างเช่นทุกวัน

“อ๋อออ วันนี้น้าทำของโปรดหนูด้วยนะลูก รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วลงมาทานข้าวกันนะลูกนะ เดี๋ยวน้าจัดสำรับไว้รอ เดี๋ยวอีกสักพักคุณพ่อก็คงจะกลับมา” พิกุลบอกเด็กน้อยให้ทำธุระส่วนตัวเพื่อมารอทานมื้อค่ำ
 

 

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารในบ้านของเรืองริทช่างดูอบอุ่น แม้บ้านของเรืองริทจะไม่ได้ร่ำรวยมากมาย ทีบ้านของเขาทำรีสอร์ทเล็กๆแถวภาคเหนือ แต่พ่อกับแม่เลี้ยงของเขาก็ดูแลเขาเป็นอย่างดี พิกุลรักเขาเหมือนลูกชายแท้ๆ แต่ที่เรืองริทไม่เรียกพิกุลว่าแม่ก็เพราะเขาจะใช้เรียกแม่พลอยของเขาแค่คนเดียว แม้ว่าแม่พลอยของเรืองริทจะเสียไปตั้งแต่เขาจำความยังไม่ได้ก็ตาม แต่ร่างเล็กก็รักแม่พลอยของเขามากและพิกุลก็ทราบและเข้าใจในตรงนี้เลยไม่ได้ติดใจอะไรที่เรืองริทไม่เรียกตนว่าแม่

“ริท แล้วเรื่องฝึกงานว่ายังไงลูก ที่มหาลัยเค้าเลือกให้หรือเราเป็นคนเลือกเอง” มงคลผู้เป็นพ่อถามไถ่ถึงเรื่องเรียนของลูกชายของตน

“อ้อ อาจารย์ที่คณะเป็นคนเลือกคับพ่อ ริทได้ไปฝึกที่ บ.อาทิตย์ กรู๊ป คับ พ่อน่าจะรู้จักนะเพราะบริษัทนี้เค้าดังอันดับต้นๆในบ้านเราเลย” เด็กน้อยหน้าหวานพูดพลางมือก็ตักอาหารตรงหน้าโดยไม่ได้สังเกตุสีหน้าของผู้เป็นพ่อและแม่เลี้ยงของตน

 

“ว่าไงนะลูก บะ บริษัทอะไรนะ” พิกุลถามด้วยความแน่ใจว่าเพราะตนอาจจะฟังผิดก็ได้ แต่เมื่อเรืองริททวนอีกครั้งเธอถึงกลับตกใจ ‘โลกจะกลมอะไรขนาดนี้นะ’ พิกุลพรึมพรำ

“อ่อออ บริษัทอาทิตย์กรุ๊ปคับน้าพิกุล”

“ขอเปลี่ยนได้ไหมลูก น้าว่าบริษัทเค้าใหญ่เกินไปนะ เรายังไม่มีประสบการณ์เราอาจจะทำระบบงานเค้าเสียหายได้นะลูก” พิกุลสบตากับมงคลด้วยสายตาที่กังวน

“เปลี่ยนไม่ได้หรอกครับน้าพิกุล อีกอย่างน้าพิกุลไม่ต้องห่วงนะครับ อาจารย์บอกว่าที่นั้นเค้าจะมีแทรนเนอร์พิเศษมาคอยดูแลนักศึกษาฝึกงานอย่างดีเลยครับ” เรืองริทอธิบายให้พิกุลฟังอย่างอารมณ์ดีตามประสา

มื้อค่ำวันนี้บทสนทนาส่วนใหญ่คงหนีไม่พ้นเรื่องการฝึกงานของเรืองริทลูกชายคนเดียวของบ้าน

 

 

 

“สวัสดีดีค่ะบอส” เหล่าพนักงานในบริษัทต่างพร้อมใจกันทำความเคารพผู้บริหารสูงสุด เมื่อร่างสูงในสุดสูทเรียบหรู ดูดีตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้ามาถึงบรัษัท ภาคินเข้ามาบริหารงานที่นี้อย่างเต็มตัว หลังจากที่ให้ผู้ถือหุ้นรายอื่นๆ ช่วยจัดการดูแลมานาน

 

“ขออนุญาตค่ะบอส” อิงฟ้าเรขาส่วนตัวของประธานบริษัทขออนุญาตขณะหอบแฟ้มเอกสารมาให้ท่านประทานหนุ่มภายในห้องทำงาน

“เชิญคับ อ้าวอิงฟ้ามีอะไรรึเปล่าคับ” ภาคินเอ่ยอย่างเจ้านายใจดี แต่ใบหน้ากลับนิ่งเฉยอย่างวางฟอร์ม

“ฟ้าเอาเอกสารรายงาน จากมหาวิทยาลัยที่จะส่งนักศึกษามาฝึกงานที่บริษัทอาทิตย์หน้าค่ะบอส” เรขาสาวบอกถึงจุดประสงค์ของตนพร้อมทั้งยื่นแฟ้มเอกสารตรงหน้าให้กับเจ้านายของตน

 

“นายเรืองริท ศิริพาณิชย์”   ภาคินหยิบแฟ้มเอกสารมาอ่านสะดุดตากับชื่อนักศึกษาที่จะมาฝึกงานที่บริษัทของตนพร้อมยิ้มมุมปากแฝงด้วยแววตาที่ซ่อนอะไรไว้ภายในดวงตาคมคู่นั้น ก่อนที่จะเซ็นเอกสารและส่งคืนให้กับเรขาสาวสวย

 

“อิงฟ้า ถ้าเด็กฝึกงานคนนี้มาเมื่อไร คุณสั่งให้เค้ามารายงานตัวที่ห้องทำงานผมด้วยนะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็เชิญไปทำงานของคุณต่อได้เลย” ว่าเพียงแค่นั้น ร่างสูงก็ก้มหน้าทำงานของตัวเองต่อไปโดยไม่แสดงอาการข้างในให้ใครเห็น

 

‘ริทท เราจะได้เจอกันแล้วนะ หึหึ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน’



 

 

ตอนแรกมาแล้ว ว๊ากกก ชายรักชายเรื่องแรก ไม่รู้ว่าทำไมถึงคิดอยากแต่ง #โน่ริท เอาตอนนี้ คงเป็นเพราะเราคิดถึงพวกเค้าและไม่รู้จะแสดงออกทางไหนหละมั้ง ยังไงก็ฝากด้วยนะจร๊