The Haunted House ปริศนาบ้านมรณะ

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1

        ณ  หมู่บ้านแห่งหนึ่งแถวชนบทของประเทศสวิสเซอร์แลนด์

" เอมิล  แอนน์  ช่วยไปเยี่ยมคุณปู่แทนแม่ด้วยนะจ๊ะ "  เสียงของหญิงสาววัยกลางคนกำลังเรียกฝาแฝดชายหญิงคู่หนึ่งซึ่งกำลังเล่นอย่างสนุกสนาน  " ครับ / ค่ะ  คุณแม่ " เด็กชายและเด็กหญิงวัย 8 ขวบตอบรับ  " แม่เตรียมของให้แล้วนะจ๊ะลูก " แม่ของแฝดชายหญิงยื่นตะกร้าที่ใส่อาหาร  ยา  และผลไม้ให้ลูกสาวของเขา  "บ้านของคุณปู่อยู่ในป่าของหมู่บ้านต้องระวังตัวจากสัตว์อย่าประมาทล่ะ  เอมิลฝากดูแลแอนน์ด้วยนะ " ชายวัยกลางคนบอกลูกชายของตัวเอง  " ครับ  ผมสัญญาว่าจะไม่ให้แอนน์เป็นอะไรไป  นี่แหละที่คุณพ่อสอนผมให้เป็นลูกผู้ชายที่ดีครับ " เด็กชายตอบรับ " เก่งมากลูกพ่อ " พ่อของแฝดชายหญิงลูบหัวลูกชายสุดที่รักอย่างเบาเบา " งั้นเด็กๆฝากตัวด้วยนะ " พ่อและแม่ของแฝดบอก  " ครับ / ค่ะ " แฝดทั้งสองไดเดินออกจากบ้านแล้วมุ่หน้าไปที่ป่า " พี่ชาย  ไม่กลัวบ้างเลยหรือไงคะ " แฝดคนน้องถาม " ไม่ต้องกลัวหรอกแอนน์มีชั้นอยู่ทั้งคนจะไปกลัวอะไรล่ะ " แฝดคนพี่ตอบ  " หนูกลัวว่าเราจะหลงทางในป่าแล้วไม่ได้เจอหน้าคุณพ่อ คุณแม่ อีกเลยนะคะ " แฝดคนน้องบอก  " ไม่ต้องกลัวหรอกเดี๋ยวถ้ามีคนหายทุกคนก็ต้องตามหาเพราะหมู่บ้านของเราเป็นหมู่บ้านเล็กทุกคนก็รู้จักกันหมดอยู่หรอกแอนน์ " แฝดพี่ตอบ หลังที่จากฝาแฝดคุยกันได้สักพักก็เดินผ่านบ้านหลังหนึ่งซึ่งเป็นบ้านของคนรวยมาก่อนแต่แล้วครอบครัวนี้ก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตยกบ้านหลังจากนั้นเป็นต้นมาบ้านหลังนี้ก็เป็นบ้านร้างในที่สุด  " พี่คะ ทำไมบ้านหลังนั้นถึงไม่มีใครอยู่เลยล่ะคะ " แฝดน้องถาม  " ก็เจ้าของบ้านหลังนั้นและครอบครัวของเขาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตกันหมดยกบ้านก็เลยเป็นอย่างนั้นไง " แฝดพี่ตอบ " แล้วเรื่องที่ผู้ใหญ่เขาลือกันว่าเป็นบ้านผีสิงที่มีคนเข้าไปแล้วไม่ออกมาอีกมันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่าคะ " แฝดน้องถาม  "เรื่องนี้ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นความจริงหรือเปล่าแต่ชั้นก็ไม่ค่อยอยากจะลบหลู่เท่าไหร่นะ " แฝดพี่ตอบ  " แต่ก็ช่างมันเถอะพวกเรารีบไปหาคุณปู่แล้วกลับมาบ้านแล้วกินขนมฝีมือคุณแม่ดีกว่า " แฝดพี่บอก " ค่ะ " แฝดน้องตอบ หลังจากที่แฝดคุยกันเสร็จแล้วรีบวิ่งไปที่บ้านของคุณปู่
          บ้านขอคุณปู่
"คุณปู่ครับ / คะ " เสียงฝาแฝดเรียกคุณปู่  " นี่มันเสียงของเอมิลกับแอนน์นี่นา " คุณปู่พูดพร้อมเปิดประตูเพื่อให้หลานชายและหลานสาวของเขาเข้ามา " คุณปู่ยังไม่หายดีเลยนะคะไปพักผ่อนก่อนนะคะ " แฝดน้องบอก " ขอบใจมากนะหลานๆ " คุณปู่ตอบพร้อมนอนลงบนเตียง " คุณปู่คะนี่ค่ะอาหาร ยา และผลไม้ที่คุณแม่เตรียมมาให้ค่ะ " แฝดน้องบอก " โชคดีจังเลยน้าา  ที่ลูกชายคนเดียวของชั้นมีภรรยาที่ดีแบบนี้ แล้วให้หลานชายและหลานสาวที่น่ารักน่าชังแบบนี้อีก " คุณปู่พูด " คุณปู่ครับอาการดีขึ้นหรือยังครับ " แฝดพี่ถาม " ก็ดีขึ้นตามลำดับละนะ  แต่พวกเธอก็รีบกลับบ้านก่อนเดี๋ยวพ่อแม่ของเธอจะเป็นห่วงนะ " คุณปู่บอก " ครับ / ค่ะ " แฝดทั้งสองตอบ " งั้นขอให้พวกเธอโชคดีนะ " คุณปู่บอก " ครับ / ค่ะ และขอให้คุณปู่หายดีนะ " แฝดทั้งสองตอบ เมื่อระหว่างการเดินกลับไปบ้านนั้นจู่ๆฝนก็ตกลงมาอย่างแรง " แอนน์เรามาหาที่หลบฝนกันเถอะ " แฝดพี่บอก "ค่ะ " แฝดน้องตอบ ระหว่างที่ทั้งสองวิ่งมุ่งหน้าไปที่บ้านของตัวเองก็มีฟ้าผ่าเป็นระยะ " พี่ชายคะหนูกลัว " แฝดน้องพูดพร้อมน้ำตา " อย่าร้องไห้สิแอนน์ " แฝดพี่พูดพร้อมไปเจอบ้านหลังนั้นพร้อมพาแฝดน้องไปที่บ้านหลังนั้นทันที " ขออนุญาตเข้าไปนะครับ พวกผมมาดีนะครับ " แฝดพี่บอกพร้อมเปิดประตูบ้าน " พวกเราอยู่ในนี้สักพักนึงก่อนละกันถ้าฝนซาเมื่อไหร่ก็ออกจากที่นี่ละกัน " แฝดพี่บอก " ค่ะ " แฝดน้องตอบ เมื่อทั้งสองนั้งอยู่ข้างกำแพงซักพักทั้งสองก็หลับไป

จบบทที่1