คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Am@zon!!! I : 4 >>> การสอบ 100%
ประตูใหญ่ของกำแพงแห่งโรงเรียนเอดินเบิร์กเปิดกว้างในเช้าวันนี้ อาทิตย์ส่องแสงจ้าแจ่มใส เสียงนกร้องแข่งกันราวกับเสียงดนตรี สนามหญ้าที่เขียวขจีหน้าโรงเรียนยังเต็มไปด้วยหยาดน้ำค้าง ทั้งรถทั้งคนเต็มไปทั่วถนนด้านหน้า ธงสีม่วงมีลายมงกุฎ ดาบ คทา แหวนสีทองอยู่ตรงกลางซึ่งเป็นธงประจำโรงเรียนพระราชากำลังปลิวไสวเรียงรายบนกำแพงใหญ่และประตูที่เปิดกว้าง
กลุ่มคนยืนออกันอยู่บริเวณลานกว้างภายในโรงเรียนที่ดูแสนหรูหราทำเอาริมฝีบากบางเผยอออกมาอย่างตื่นตาตื่นใจกับโรงเรียนพระราชาแห่งเอดินเบิร์ก
พวกนี้ก็คงจะมาสมัครเป็นนักเรียนใหม่ที่นี่เช่นเดียวกับเธอ...
ร่างบางคิดในขณะที่มือเริ่มค้นหาตำราในกระเป๋าเดินทางที่เอาติดตัวมาใบเดียว ตำราที่อ่านอย่างเอาเป็นเอาตายเพราะกลัวจะสอบไม่ได้ เพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะสอบในรูปแบบไหนกันแน่
นัยน์ตาสีเขียวจับจ้องไปยังตัวอักษรบรรทัดแรกที่เกี่ยวกับประวัติของโรงเรียนพระราชาตั้งแต่แรกเริ่มจนลืมนึกถึงสิ่งรอบข้าง ในขณะที่เท้าก็ก้าวไปข้างหน้าเรื่อยๆจนไปปะทะเข้ากับอะไรบางอย่างจนหนังสือหลุดจากมือหล่นไปที่พื้น
“โอย... เจ็บนะเนี่ย” มาทิลด้าบ่นพึมพำ ก่อนจะก้มลงเก็บหนังสือ หากแต่มือแกร่งของใครอีกคนเอื้อมมาคว้าหนังสือไว้ได้ก่อน นัยน์ตาสีเขียวจึงตวัดขวับขึ้นไปมองคู่กรณีทันที
พลันเจ้าหญิงแห่งอเมซอนก็ตกตะลึงค้างจังงัง นัยน์ตาสีเขียวจับจ้องมองภาพตรงหน้าไม่ละไปไหน ดวงหน้าขาวคมเข้ม ดวงตาสีเขียวมรกตที่ดูคุ้นเคย เรือนผมสีชาเหลืองทอง ที่ไม่ว่าจะดูอย่างไรก็คล้ายเหลือเกิน ผิดแต่เสื้อผ้าการแต่งกายกลับซอมซ่อราวกับยาจกหรือขอทานตกยาก
“นี่เธอ... หนังสือของเธอน่ะ” บุรุษหนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนเมื่อเห็นคนตรงหน้าเอาแต่จ้องเขาตาไม่กระพริบ
“ขอบคุณ” เจ้าหญิงแห่งอเมซอนรีบคว้าหนังสือมาจากมือที่ยื่นมาให้ ก่อนจะรีบเดินจากไปในทันที ทำเอานัยน์ตาสีเขียวของคนข้างหลังมองตามอย่างประหลาดใจ
ประหลาดคน...
“แองเจลีน่า โรมานอฟ แม่มดแห่งวิทช์” เสียงประกาศดังขึ้น ก่อนที่ร่างของเด็กสาววัยไล่เลี่ยกับเธอจะก้าวออกมา ใบหน้าขาวสวย นัยน์ตาสีฟ้ามีประกายมุ่งมั่นและแน่วแน่ ในมือของเจ้าหล่อนมีคทาติดตัวไปด้วย มาทิลด้ามองสาวน้อยคนนี้อย่างรู้สึกถูกชะตา
เมื่อร่างบางของแม่มดแห่งวิทช์เดินเข้าไปยังจุดรายงานตัว ใบหน้างามของเจ้าหญิงแห่งอเมซอนก็ก้มลงมาอ่านหนังสือในมือต่ออย่างขะมักเขม้นจนคนมองอดประหลาดใจไม่ได้
“นี่ มาทิล เธอจะอ่านอะไรให้มันมากมาย” เสียงของเจ้าหญิงเอฟิน่า กริซโดริส แห่งเอเธนส์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนสาวที่รู้จักมาตั้งแต่สมัยเด็กๆอ่านหนังสือเล่มโตอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ก็อ่านไว้เผื่อ” เสียงเรียบตอบกลับมาโดยที่ใบหน้ายังไม่ยอมละไปจากหนังสือ
“อย่าเครียดให้มากนักเลย ยังไงเธอก็ติดอยู่แล้วล่ะน่า” เอฟิน่าพูดอย่างมั่นใจ แต่คนขี้กังวลก็ยังไม่ยอมเลิกอ่านอยู่ดี จนคนพูดระอาใจจนต้องปิดปากเงียบไม่บ่นต่อ
เสียงประกาศเรียกชื่อผู้สมัครยังคงดังต่อไปเรื่อยๆโดยที่คนที่กำลังเคร่งเครียดหาได้สนใจไม่ หัวสมองกำลังจดจำสิ่งที่อ่านอยู่เท่านั้น เอฟิน่าที่ปลงตกไปแล้วเรียบร้อยก็หันไปคุยกับเพื่อนคนข้างๆแทน
“โร เซวาเรส ขอทานแห่งทริสทอร์”
เสียงประกาศที่ทำเอาร่างของมาทิลด้าสะดุ้ง ด้วยตกใจจากการที่เจ้าหญิงแห่งเอเธนส์เอื้อมมือมาสะกิดเธอก่อนจะกระซิบเสียงเบา
“เธอดูขอทานนี่สิ ฉันว่าการแต่งตัวก็เหมือนขอทานอยู่หรอกนะ แต่หน้าตาท่าทางอย่างกับเจ้าชายตกยากอย่างนั้นแหละ” นัยน์ตาสีเขียวเงยขึ้นจากหนังสือขึ้นไปมองร่างของชายหนุ่มที่เดินตรงไปยังด้านหน้าด้วยท่าทางที่ผิดแปลกไปจากขอทานอื่น
ไม่ใช่ใครที่ไหน... ที่แท้ก็คนที่เก็บหนังสือให้เธอนั่นเอง
นายคนที่หน้าดูคล้ายกับใครบางคนอย่างบอกไม่ถูก คล้ายมาก...
มือเรียวเอื้อมไปจับที่บริเวณลำคอระหง สายสร้อยเส้นเล็กถูกร้อยไว้รอบคออย่างธรรมดาๆ แต่ที่ไม่ธรรมดาก็คือจี้ที่ห้อยกลับเป็นคริสตัลสีเขียวใสอันเล็กที่ทอประกายแวววาว
“มาทิลด้า ซิลเวอร์ เจ้าหญิงแห่งอเมซอน”
เสียงประกาศที่ทำเอาเธอสะดุ้งวาบขึ้นมาในใจ มือบางรีบปิดหนังสือเก็บลงในกระเป๋าเดินทางก่อนจะรีบผุดลุกขึ้นในทันใด แล้วขาเรียวก็ก้าวไปยังเบื้องหน้าอย่างมุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยว แม้ในใจจะรู้สึกประหม่าและตื่นกลัว แต่ก็ต้องเก็บอารมณ์เอาไว้อย่างที่สุด
“เจ้าหญิงมาทิลด้า ซิลเวอร์ ใช่ไหม”
ชื่อของเธอถูกเรียกอีกครั้งหลังจากที่เข้ามานั่งในเก้าอี้ไม้ตัวโตกลางห้องกว้าง ทำให้ร่างบางสะดุ้งจากภวังค์ ก่อนจะพยายามปั้นสีหน้านิ่งสงบและเคร่งขรึม นัยน์ตาสีเขียวจับจ้องไปยังชายชราที่มีผมและเคราสีเงินยาวมากที่เธอเองก็ยังไม่เคยพบเห็นมาก่อน แต่ด้วยความที่เป็นคนอ่านมากรู้มากจึงพอจะเดาได้
นี่คือ เลโมธี มหาปราชญ์แห่งเอดินเบิร์กสินะ...
“ค่ะ” มาทิลด้ารับคำสั้นๆ ก่อนจะพยายามเรียกสมาธิโดยการสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆยาวๆ ก่อนจะเริ่มหันไปสำรวจรอบๆห้อง เห็นสิ่งของสี่ชิ้นตั้งอยู่บนแท่นสี่แท่นเบื้องหน้า
มงกุฎแห่งใจ คทาแห่งพลัง แหวนแห่งปราชญ์ ดาบแห่งกษัตริย์
สมองของเจ้าหญิงแห่งอเมซอนเริ่มประมวลผลออกมาจากหนังสือที่เธออ่านอย่างเอาเป็นเอาตายมาตั้งแต่หลายเดือนก่อนเพื่อเตรียมสอบโดยเฉพาะ
“เอาล่ะ บททดสอบบทแรกของเราคือการทดสอบศักยภาพของความเป็นกษัตริย์นะ เจ้าหญิงแห่งอเมซอน” เสียงนุ่มและอ่อนโยนดังมาจากมหาปราชญ์แห่งเอเดน ผู้เป็นอาจารย์ใหญ่แห่งโรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์กนี้
นัยน์ตาสีเขียวจับจ้องไปยังสมบัติอาถรรพ์ทั้งสี่เบื้องหน้า ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรดลใจให้ดาบที่ตั้งอยู่มุมขวาสุดดูเด่นสง่าและเตะตาที่สุดในสายตาของเธอ มาทิลด้าจึงเริ่มเพ่งสมาธิไปยังดาบแห่งกษัตริย์ และเพียงเท่านั้นแสงนวลก็เปล่งออกมาจากตัวดาบทันที
“คราวนี้เชิญตามมาทางด้านนี้จ้ะ” หญิงร่างท้วมที่มีท่าทางใจดีเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินนำเธอไปยังอีกห้องที่อยู่ข้างๆ
สอบตกแล้วเรอะเนี่ย...
เจ้าหญิงมาทิลด้าเริ่มเหงื่อตกพลั่กๆอย่างใจเสีย แต่แล้วก็คิดขึ้นมาได้ว่าไม่ควรตีตนไปก่อนไข้ จึงยังคงรักษาสีหน้าสงบเรียบเฉยไว้ได้เช่นเคย
“เชิญนั่งจ้ะ มาทิลด้า ฉันคือมิสแรมเซิล กิลเบิร์ต เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เราจะเริ่มสอบสัมภาษณ์กันเลยนะ”
เวรๆๆ สอบสัมภาษณ์... พระเจ้า แล้วนี่จะให้เธอตอบยังไงเนี่ย เธอยิ่งไม่ค่อยถนัดอยู่แล้วสิเรื่องการพูดจาเนี่ย พูดเป็นแต่แบบมะนาวไม่มีน้ำ แต่จะเอามาใช้ก็ไม่ได้ เพราะเดี๋ยวเผลอๆพูดไปแล้วจะพาตัวเองลงเหว
“มีสิ่งของสี่อย่างนะจ้ะ คือ แหวน ดาบ คทา และมงกุฎ” มิสแรมเซิลเริ่มเอ่ย “คำถามแรก ถ้าได้เป็นกษัตริย์ สิ่งของที่ต้องการจะถือหรือสวมเป็นอันดับแรกคืออะไร”
“ดาบ” เสียงห้าวหวานของเจ้าหญิงแห่งอเมซอนตอบในทันที “ในความคิดของฉัน ดาบเป็นสัญลักษณ์ของชัยชนะ และความกล้าหาญ กษัตริย์ควรจะมีความกล้าหาญและความสามารถถึงจะขึ้นปกครองประเทศชาติได้”
คำตอบที่กล้าหาญและไม่ลังเลที่เอ่ยมาจากปากของมาทิลด้าทำให้ใบหน้าของมิสแรมเซิลเริ่มปรากฏรอยยิ้มขึ้นจางๆในขณะที่ก้มลงบันทึกคำตอบลงในสมุด
“คำถามต่อไปนะจ้ะ สิ่งที่ต้องการได้เป็นสัญลักษณ์ของความเป็นกษัตริย์ของตัวเองคืออะไร”
“ก็ต้องตอบว่าดาบอีกนั่นแหละค่ะ เพราะว่ากษัตริย์ต้องมีจิตใจที่กล้าหาญและเด็ดเดี่ยว ถึงจะสามารถปกป้องประเทศและราษฎรของตนเอาไว้ได้ ฉันจึงคิดว่าคนเป็นกษัตริย์ควรที่จะต้องมีความกล้าหาญเป็นสำคัญ”
รอยยิ้มของมิสแรมเซิลกว้างขึ้นอีก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร จนทำให้คนชอบคิดมากดันไพล่ไปคิดว่าคำตอบของเธอคงน่าขบขันขนาดอาจารย์อมยิ้มไม่หยุดแบบนี้
“คำถามที่สาม สิ่งที่ต้องการมอบให้กับประชาชนในแคว้นของตัวเองคืออะไร”
“แหวน ในความเข้าใจของฉัน แหวนเป็นสิ่งที่แทนความรัก ความสงบ ฉันจึงต้องการมอบความรัก ความยุติธรรมและความสงบสุขให้แก่ประชาชน อีกอย่างกษัตริย์ที่ดีควรต้องมีทั้งความกล้าหาญและคุณธรรมประกอบกัน หากมีแต่ความกล้าหาญเพียงอย่างเดียวก็คงไม่ได้ ฉันจึงคิดว่าความรักและสันติก็เป็นสิ่งสำคัญเช่นเดียวกันค่ะ” มาทิลด้าตอบตามที่เข้าใจ
“ต่อไป คำถามสุดท้ายแล้วจ้ะ ถ้าถึงเวลาที่ต้องสละของทุกอย่างทิ้ง ให้ลำดับของที่จะทิ้งอย่างแรกจนถึงอย่างสุดท้าย”
“ฉันคิดว่า สิ่งแรกที่ฉันจะทิ้งคือมงกุฎ เพราะอำนาจและสมบัติทั้งหลายนั้นเป็นสิ่งที่ไม่คงทนและยั่งยืน เป็นของนอกกาย ดังนั้นของต่อมาที่จะทิ้งก็คือแหวน แม้ประชาชนจะเป็นสิ่งที่สำคัญ แต่ฉันคิดว่าสิ่งที่สำคัญมากกว่า ก็คือ ดาบ ที่ยังแสดงให้เห็นถึงความกล้าหาญ และสามารถใช้ต่อสู้กับข้าศึกเพื่อปกป้องประเทศชาติได้ และสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือคทา คทาหากเปรียบเหมือนปัญญา คนเราแม้ไม่เหลืออะไรอยู่กับตัวแต่หากยังมีปัญญา ก็ยังสามารถดำรงชีพอยู่ได้ และสิ่งอื่นก็จะตามมาเอง”
คำตอบของเจ้าหญิงแห่งอเมซอนทำให้มิสแรมเซิลพยักหน้าและยิ้มกว้างอย่างพอใจมากอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่เอ่ยโดยไม่ลัง
“ดีมาก ตกลงเธอสอบผ่านเป็นนักเรียนของโรงเรียนที่นี่จ้ะ”
คำพูดที่ทำเอานัยน์ตาสีเขียวเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อหู ก่อนจะร้องทวนอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้หูฝาดไป
“สอบผ่านหรือคะ”
“ใช่จ้ะ สอบผ่าน เธอเซ็นชื่อเป็นนักเรียนที่นี่ และออกไปได้จ้ะ อ้อ นี่เป็นรายละเอียดต่างๆเกี่ยวกับสิ่งของที่เธอต้องซื้อ ขอให้ซื้อมาให้พร้อมและมาเข้าเรียนในอาทิตย์หน้า” แฟ้มสีม่วงบุทองที่มีตัวอักษรภาษาอังกฤษสีทองสองตัวอย่างชัดเจนถูกส่งมาให้ มาทิลด้ารับมาถืออย่างงงๆ
ร่างของเจ้าหญิงแห่งอเมซอนก้าวออกจากห้องด้วยหัวใจที่พองโต ด้วยที่รู้แน่แล้วว่าตัวเองสอบผ่านได้เป็นนักเรียนที่นี่
ชีวิตใหม่กำลังจะเริ่มต้นเสียที...
ความคิดเห็น