คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Am@zon!!! I : 3 >>> สู่เอดินเบิร์ก 100%
ผ้าม่านสีเขียวน้ำทะเลอ่อนโบกพลิ้วจากแรงลมที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างระบายอากาศภายในห้องกว้างที่ถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย หนังสือกองโต และเอกสารมากมายที่มีให้เห็นอยู่ทุกที่ ตั้งแต่บนโต๊ะทำงาน บนชั้นวางของ หลังตู้เสื้อผ้า หรือแม้แต่บนพื้นไม้สีอ่อนที่ถูกวางกองๆไว้อย่างไม่เป็นระเบียบ
เจ้าของห้องแสนระเกะระกะนี้คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากร่างบอบบางที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงใหญ่ เจ้าของเรือนผมสีดำสลวยที่สยายทั่วหมอน ใบหน้าขาวนวลงดงาม ดวงตายังคงหลับพริ้มอย่างเป็นสุข แก้มเนียนขึ้นสีระเรื่ออย่างน่ารักตามประสาดรุณีวัยแรกรุ่น
“องค์หญิงเพคะ ตื่นได้แล้วเพคะ สายแล้วนะเพคะ” เสียงดังลั่นหน้าประตูห้องนอนทำเอาห้วงแห่งนิทราอันแสนหวานจำต้องยุติลงเพียงเท่านั้น
นัยน์ตาสีเขียวสุกใสค่อยๆปรือขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะรีบปิดลงอย่างรวดเร็วเมื่อแสงสว่างวาบพุ่งเข้ามาในตา
“องค์หญิงมาทิลด้า” เสียงเรียกยังคงเรียกต่อไปอย่างระอาใจ
“จะไปเดี๋ยวนี้แล้ว” เสียงหวานตอบกลับไปทั้งที่ยังคงหลับตาพริ้มอย่างสุขใจ โดยหารู้ไม่ว่ามีใครเข้ามาในห้องของเธอเสียแล้ว
มือบางกระชากผ้าห่มออกจากร่างน้อยที่ยังขดตัวอยู่บนเตียงใหญ่ เท่านั้นล่ะ นัยน์ตาสีเขียวก็เบิกโพลงอย่างตกใจ
“นม!” มาทิลด้าร้องอุทานเมื่อเห็นใบหน้าถมึงทึงของแม่นมเชอร์ริลที่อยู่เบื้องหน้า
“ตื่นเดี๋ยวนี้ แล้วไปอาบน้ำเพคะองค์หญิง คนอะไรซกมกจริงเลย ห้องหับไม่รู้จักเก็บซะบ้าง รกจนเป็นรังหนูแล้วนะเพคะ” เชอร์ริลพูดอย่างอ่อนระอา พลางส่ายหน้าน้อยๆกับนิสัยที่ไม่เคยเปลี่ยนของเจ้าหญิงคนงามของนาง
“รู้แล้วจ้า” ร่างบางยิ้มจืดชืดให้อีกคน หากแต่นัยน์ตาสีน้ำเงินของแม่นมกลับฉายประกายดุจนคนมองเริ่มเสียวไส้
“อาบนานๆด้วยล่ะองค์หญิง ผู้หญิงอะไรอาบน้ำไม่ถึงห้านาที ถ้าองค์หญิงอาบเร็วล่ะก็นมจะฟ้องท่านเฮลด้า” คำขู่ของแม่นมทำเอาเจ้าหญิงแห่งอเมซอนรีบคว้าผ้าเช็ดตัวแล้ววิ่งตึงตังเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว
ชั่วอึดใจ ร่างระหงก็ออกมาในชุดทะมัดทะแมงและเรียบง่ายอย่างบุรุษ ผมเผ้าถูกมัดลวกๆไว้ด้านหลัง ทำให้เชอร์ริลเริ่มเปิดประเด็นเทศนาเจ้าหญิงของนางในทันที
“ตายแล้ว องค์หญิง นมบอกให้ใส่ชุดที่เตรียมให้ เอาชุดนี้มาใส่ทำไมเพคะ อย่างกับผู้ชาย วันนี้องค์หญิงต้องแต่งตัวให้เรียบร้อยเป็นพิเศษนะเพคะ” พูดพร้อมกับเดินไปหยิบชุดหนึ่งออกมาจากที่ที่เตรียมไว้ ชุดกระโปรงบานสีขาวยาวถึงข้อเท้า มีลูกไม้สีอ่อนตกแต่งเพิ่มความอ่อนหวาน และมีริบบิ้นรัดเอวไปผูกเข้าด้วยกันที่ด้านหลัง
“แต่เราว่ามันดูเป็นผู้ยิ้งผู้หญิงนะนม มัน... แบบว่า... แหวะ” มาทิลด้าส่งสายตาพิลึกยามมองชุดที่แสนจะเหมาะสมกับกุลสตรีที่ให้ตายเธอก็ไม่ใส่
“จะใส่หรือไม่ใส่องค์หญิง” แม่นมส่งเสียงแข็งกระด้าง ทำเอาสาวน้อยสะดุ้งวาบ
“วันนี้องค์หญิงมีความผิดไปแล้วถึงสองกระทงด้วยกัน อย่างแรกคืออาบน้ำเร็วเกินไป เวลาที่องค์หญิงใช้ในการอาบน้ำแต่งตัววันนี้รวมเบ็ดเสร็จเป็นสองนาที สามสิบห้าวินาที วันต่อไป องค์หญิงจะต้องใช้เวลาอาบน้ำสามสิบสองนาที สามสิบห้าวินาที ห้ามขาด อย่างที่สองคือ องค์หญิงไม่ยอมใส่ชุดที่นมเตรียม ดังนั้น ในครั้งต่อไป องค์หญิงจะต้องถูกฝึกมารยาทเพิ่มอีกเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง” คนพูดร่ายยาวเหยียด ในขณะที่คนฟังอ้าปากค้างอย่างตื่นตะลึงกับบทลงโทษที่แสนจะเข้มสุดชีวิต
“เจ้าหญิงมาทิลด้า ซิลเวอร์ เสด็จ”
เสียงประกาศดังลั่นไปทั่วท้องพระโรง ก่อนที่ประตูบานใหญ่จะเปิดผางออกมา ขาเรียวก้าวฉับเข้ามาทันที แต่แล้วเจ้าหญิงแห่งอเมซอนก็ต้องชะงักกึก เมื่อรับรู้ถึงการอยู่ของใครบางคนที่เธอแสนจะเข็ดขยาด
“ถวายบังคมเพคะ ฝ่าบาท” ปากบางหลุดเสียงแผ่ว ก่อนที่มาทิลด้าจะโค้งคำนับสตรีร่างสูงที่นั่งเด่นสง่าอยู่เบื้องหน้าอย่างเคารพรัก
ทั่วท้องพระโรงเงียบสงัดเหลือเพียงเสียงลมหายใจ ยามที่สายตาคมกริบดุจเหยี่ยวของกษัตริย์แห่งอเมซอนทอดพระเนตรมองหญิงสาวร่างบอบบางตรงหน้า หากแต่เปี่ยมไปด้วยความสามารถและความเข้มแข็งเด็ดเดี่ยวอย่างที่ท่านอยากให้มี
นัยน์ตาสองคู่สบประสานกัน ก่อนที่นัยน์ตาคู่สีเขียวจะหลุบต่ำลง แม้นัยน์ตาคู่นี้จะเต็มไปด้วยความเข้มแข็ง แต่เธอก็อดคิดไม่ได้ทุกครั้งยามมองแววตาเฉยชาไร้ความรู้สึกของท่านแม่
เวลาเปลี่ยน... คนเปลี่ยน...
หากแต่ความเย็นชาของท่านแม่ไม่มีวันเปลี่ยน
“แต่งเนื้อแต่งตัวให้มันดีกว่านี้ไม่ได้แล้วหรือ” น้ำเสียงดุที่ส่งมาทำเอาความคิดชะงักลง ก่อนก้มมองการแต่งกายของตนที่ใส่อยู่เป็นกิจวัตรแล้วจึงเลือกที่จะปิดปากเงียบเป็นคำตอบ
“จะไปเมื่อไหร่” คำถามถูกส่งต่อมาเมื่อเห็นเจ้าหญิงแห่งอเมซอนนิ่งเงียบ
“เอ่อ... ตอนนี้เพคะ” เสียงหวานตอบเบาหวิวราวสายลม เธอรู้สึกเหมือนว่าเวลาที่อยู่ต่อหน้าท่านแม่ทีไร ความเข้มแข็งและกำแพงสูงที่พยายามกั้นขึ้นมามันพังครืนลงไม่เป็นท่าเลยสักครั้ง ยิ่งคิดเมื่อไหร่ก็ยิ่งเจ็บ
เวลานี้หากเธอสอบเข้าโรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์กได้ ก็คงไม่ต้องกลับมาอยู่อเมซอนชั่วระยะเวลาหนึ่ง ซึ่งมันจะเป็นผลดีต่อเธอ ทำให้พยายามทำใจได้และจะได้ลืมความเจ็บช้ำต่างๆไปให้หมดเสียที
“งั้นก็ไปสิ” เสียงขรึมดังออกมาจากพระโอษฐ์แห่งกษัตริย์ผู้เป็นใหญ่ในอเมซอน เห็นเช่นนั้นเจ้าหญิงแห่งอเมซอนจึงโค้งตัวคำนับอีกครั้ง
“หม่อมฉันขอตัว”
พูดจบร่างของมาทิลด้าก็รีบเดินออกไปทันทีอย่างพยายามที่จะซ่อนความรู้สึกทั้งหมดไว้เพียงผู้เดียว
“องค์หญิงจะไม่กลับมาอีกแล้วหรือเพคะ” ดวงตาสีน้ำเงินทอประกายเศร้าสร้อย ยามทอดมองใบหน้าคมของเจ้าหญิงแห่งอเมซอนอันเป็นที่รัก
“ถ้าเราสอบติด เราคงจะอยู่กับเอฟิน่าที่เอดินเบิร์กเลย เพราะเธอส่งข่าวมาว่าจะหาห้องพักอยู่แถวนั้นรอวันเปิดภาคเรียน... แต่หากถ้าสอบไม่ติด เราก็จะกลับมาอยู่กับนมที่นี่” เสียงหวานหากเข้มแข็งเอ่ยออกมาจากปากบางได้รูป
“หากองค์หญิงสอบติด แล้วองค์หญิงต้องเข้าไปอยู่ในหอพัก อย่าทำตัวซกมกเหมือนอยู่ที่นี่ให้มากนักนะเพคะ” เชอร์ริลยังไม่วายเตือนด้วยความเป็นห่วง “จัดห้องและทำความสะอาดเสียบ้าง น้ำน่ะก็อาบมันนานๆหน่อย ผมก็หัดสระเสียบ้าง องค์หญิงโตเป็นสาวแล้วนะเพคะ ไม่ใช่เด็กอย่างแต่ก่อน”
“จ้า” มาทิลด้ายิ้มแห้งแล้ง แน่นอนว่าคำสั่งของแม่นมนี้อาจจะไม่มีโอกาสได้ทำบ่อยนัก
“นี่ก็สายแล้ว ไปได้แล้วเพคะองค์หญิง” แม่นมเชอร์ริลเตือนให้คนสอบรู้เวลาก่อนที่จะสายจนเข้าห้องสอบไม่ทัน
“อืม งั้นเราไปแล้วนะ” เจ้าหญิงแห่งอเมซอนเอ่ยเสียงแผ่วอย่างรู้สึกใจหายไม่น้อย ก่อนที่ร่างบางจะเข้าสู่อ้อมแขนของแม่นมที่เธอรักเหมือนมารดา
“โชคดีเพคะ องค์หญิง” แม่นมพูดในขณะที่มาทิลด้ากระโดดขึ้นบนหลังมังกรสีดำตัวใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า สัมภาระของเธอมีเพียงกระเป๋าเล็กๆใบเดียว ด้วยที่ไม่เห็นความจำเป็นจะต้องแบกอะไรไปมากมาย จะมีก็แต่ดาบคู่ใจ กับหนังสือเล่มหนาสองสามเล่มที่เอาติดตัวไปอ่านก่อนสอบ
“ลาก่อน”
เสียงหวานเอ่ยออกมาเป็นประโยคสุดท้าย ก่อนที่มังกรใหญ่จะโผตัวขึ้นสู่ท้องนภาสีฟ้าครามพร้อมกับที่ร่างของเจ้าหญิงแห่งอเมซอนหายลับตาไปจากนัยน์ตาคู่สีน้ำเงินของคนเบื้องหลัง
นัยน์ตาสีเขียวมรกตทอดมองไปยังท้องฟ้า จุดหมายเบื้องหน้าอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม นครแห่งเอดินเบิร์กที่เธอจะไปเริ่มต้นใช้ชีวิตใหม่ที่นั่น
ท้องฟ้าสีฟ้า ก้อนเมฆสีขาวสะอาด ฝูงนกที่แล่นผ่าน
อิสระที่เธอโหยหามิใช่หรือ?
หากแต่ทำไมหัวใจของเธอในตอนนี้ถึงได้รู้สึกอ้างว้างและเดียวดาย...
ความคิดเห็น