ตอนที่ 10 : วัดไข้....
เดินมาใกล้พร้อมกับเอามือของเมาอัง วัดอุณภูมิความร้อนอยู่พักหนึ่งส่วนมืออีกข้างไม่ว่างเปล่าเขาคว้าเอวให้ฉันเดินเข้าไปใกล้ เข้าไปใกล้เขามากขึ้น และเปลี่ยนจากมือมันกลายเป็นหน้าผากของเขาแทน
ทำไรของนายอะ?
วัดไข้....
(คงทำแบบนี้กับสาวๆ ของนายบ่อยสิจับไม่ยอมปล่อยเลย)
ผมทำกับคุณ คนเดียวแหละ!!
เฮ้ย....อย่ากับรู้ว่าฉันติดอะไรอยู่ในหัว มันจะเกิดไปล่ะนายอย่าทำอะไรแบนี้ยอมสิ ทำแบบนี้ต่อไปมีหวังหัวใจของฉันจะได้อ่อนเข้าสักวัน ถึงเวลานั้นฉันเองจะทำยังไง?
พอไหม?
คุณก็อยู่นิ่งๆสิ ดิ้นแบบนี้ผมจะวัดไข้ได้ยังไง?
ปล่อยได้แล้ว คนมาเห็นเข้ามันจะดูไม่ดี
ก็จะไม่ให้ฉันดิ้นได้ยังไงย่ะ ดูเขาทำสิดึงตัวฉันเอาชิดกับเขาแทบจะรวมกันเป็นร่างเดียวกันอยู่แล้ว โชคดีที่ว่าพี่บัว มาช่วยชีวิตไว้ได้ก่อน รอดไปที ทำไมพูดแบบนี้น่ะเหรอ ดูสายตาเขาสิทำสายตาหวานซะ ถ้าฉันเผลอมองตาเขานานกว่านี้นะ มีหวังละลายอยู่ตรงนี้
ขออนุญาตค่ะ ได้เวลาประชุมแล้วค่ะ
ครับ
ชารกลับรับคำกับเลขาของตัวเองเสร็จก็หั่นหลังกลับมาใช้ความเผด็จการกับฉันต่อ ยังไงน่ะเหรอเขาเตรียมยาโดยยืนอยู่มุมหนึ่งของห้อง แล้วนำยาที่เขาเตรียมเองมายัดใส่มือฉันมือหนึ่งส่วนอีกมือ แน่นอนว่ามันต้องเป็นแก้วน้ำที่มีน้ำอยู่
คุณมีใช้อยู่นิดหน่อยนะ ตัวรุมๆ กินยาหน่อยแล้วนอนพักในห้อง
อ่า......
แล้วเดี๋ยวผมกลับมา
ไม่ให้พูดอะไรสักคำทีตัวเองเอาแต่พูดๆ สั่งๆไม่เว้นช่องว่างให้บอกอะไรเลย เฮ้ย....ฉันแค่อยากบอกว่าประชุมดีๆไม่ต้องห่วงฉันแต่ที่ไหนได้ไม่ปล่อยโอกาสให้พูดเลยแค่จะบอกดีๆ ทำแบบนี้จะไม่น้อยใจได้อย่างไร.... ดูสิ แล้วจะไปหาที่นอนพักที่ไหนล่ะในห้องนี้ก็มีแต่โต๊ะทำงานชุดโฟซารับแขก แล้วไหนล่ะเตียงนอนอย่างที่เขาว่า
ไอ้ห้องนี่ก็กว้างเกินสรุปห้องพักหมอหรือเป็นห้องพักโรงแรมเนี้ย ใครบอกค่ะ เดินไปเดินมาก็พาร่างตัวเองไปมุมนั้นมุกนี้ของห้อง ในที่สุดก็มาที่มุมหนึ่ง นั้นคือมุมอ่านหนังสือ มันคงเป็นมุมโปรดเขามั้งเพราะสังเกตเห็นหนังสือที่ยังอ่านไม่เสร็จเปิดค้างไว้อยู่เลย จากตอนแรกที่ฉันไม่รู้สึกว่าตัวแรกเป็นไข้ แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกแล้วสิ นอนพักหน่อยดีกว่า
[บันทึกพิเศษของ ทักษกร]
ผมทิ้งเธอให้อยู่ในห้องแค่คนเดียว ก็หวังว่าเธอจะไม่ซนจนต้องมาล้งความลับผมที่หลังนะ ถ้าเป็นอย่างที่บอกไปนะผมตายแน่เพราตอนนี้ยังไม่พร้อม แล้วอะไรกันนะที่เธอจะบอกก่อนที่ผมจะออกจากห้อง อะไรกัน
โฟกัส.....การประชุม
ระหว่างที่รอพี่บัวแจกจ่ายเอกสารการประชุมให้ทั่วห้อง ผมเองก็นั่งคิดทบทวนเรื่องที่จะใช้ในการสนการสนทนาในหองวันนี้ทังหมด นอกจากเรื่องของการลงทุนจัดซื้อเครื่องมือในการผ่าตัดแล้วนอกจากนั้นผมว่ายังต้องมีเรื่องของการลงทุนที่จะสร้างหอพักผู้ป่วยที่มีความสูงเกินกว่ามาตรฐาน:ซึ่ง ผมไม่ยอมที่พ่อสร้างมากับต้องพังลงไปกับ โครงการสร้างหอพักอะไร ยังไงผมก็ไม่ให้ผ่านแน่ แล้วเรื่องนี้มันอาจจะมีความเกี่ยวข้องกับกาโกง บริษัทของครอบครัวของฟ้าใสเขา
...................
การประชุมผ่านไปนานพอตัวกว่าจะได้ข้อสรุปในเรื่องต่างใช้เวลาพอสมควร ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของงบประมาณด้านต่างๆภายในโรงพยาบาล การเคลียร์พื้นที่ให้คนผู้ป่วยที่ความสะดวกสบายมากขึ้น และอุปกรณ์ในแผนกต่างๆ รวมถึงงบประมาณที่จะต้องส่วนที่ผมดูแลด้วย
หลังจบการประชุมระหว่างทางก็มีแต่คนรายล้อมมาตลอดทางจนเกือบจะถึงหองทำงานของผม ระหว่างประชุมยังดีที่พี่บัวเขาค่อยมาเยี่ยมดูคนป่วยแมวเหมี่ยวเป็นระยะ เขารายงานความเคลือนไม่ขาด ผมก็ค่อยวางใจระดบที่ว่าเธอเองก็ทำตามที่ผมบอก แต่ตอนี้จะเป็นยังไงรีบไปดูหน่อยดีกว่า
สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้าทันที่ที่เปิดประตูเข้ามา ผมก็เห็นน้องเขานอนโคดตังอยู่บนโซฟาหนังสีขาวครีมดูเหมือนว่าจะหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยานะ ขอดูอาการไข้หน่อยล่ะ ถ้าเธอยังมีไข้สูงอยู่ผมจะได้ไม่พาเธอออกนอกบริเวณนี้ ถ้าเกิดไข้เริ่มลดผมจะพาเธอไปเปลี่ยนบรรยากาศ ใช้หลังมือของผมทาบที่หน้าผากเธอเพื่อวัดอุณภูมิ รู้สึกว่าไข้เริ่มลดแล้วแต่เธอยังหลับสนิทราวกลับเธอเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่ในภวังค์ของการหลับใหล
นายจะทำอะไรอะ
วัดไข้ไง
ไม่ต้อง ฉันดีขึ้นแล้ว
ผมก็ว่าอย่างงั้นแหละ หน้าบานขนาดนี้คงดูออก
[จบบันทึกพิเศษของ ทักษกร]
นี่คุณ...ถ้าอิตานี่จะยิ้มอย่างงี้อ้าปากหัวเราะออกมาเลยดีกว่าป่ะ
ได้เหรอ
ประชด
รู้.....
ฉันล่ะ...เกลียดที่เขาทำหน้ากวนเท้าขนาดนี้เลย ความจริงเขากวนได้ทั้งท่าทางภายออก วาจา และโซนประสาท มันจะมีสักครั้งไหมที่เขาไม่ทำอะไรแบบนี้กับฉัน
แล้วนี่คุณตองทำอะไรต่อ
ลงตรวจคนไข้ รอบนี้ผมจะพาคุณลงไปด้วย
ห๊ะ....เกี่ยวอะไรนายก็ลงไปคนเดียวสิ
แล้วอยู่ในห้องเนี่ย ไม่เบื่อเหรอ
ก็มี แต่ก็กลัวจะไม่รบกวนนายเหรอ
ไม่หรอก คุณคนเดียวรับมือได้
ไม่พูดเปล่า พูดจบก็เอะอะคว้ามือฉันไปจับและพาเดินไปที่ตึกคนไข้ในของโรงพยาบาล ระหว่างนันก็เดินผ่านผู้คนเยอะเเยะมากมาก ทุกคนก็มองมาทางเราโดยเฉพาะเหล่าเจ้าหน้าที่โรงพยาบาล ดูคนที่เดินนำหน้าเราสิยิ้มปากจะฉีกอยู่แล้วเดินด้วยกันแค่นี้มันจะมีความสูขอะไรหนักหนา (ถามใจ) เดินไปเรื่อยๆพอเขาเจอคนที่ใส่เสือกาวน์เหมือนกันเขาก็หยุด พร้อมส่งเสียงทักทาย
ไงครับทุกคน บ่ายนี้พร้อมตรวจนะ
พร้อมครับ
อ้อ ทุกคนครับแนะนำให้รู้จัก น้ำไส คู่หมั่นของผมครับ
ยินดีที่ได้รู้จักครับ/ค่ะ
ฟ้าใส นี่ ทีมแพทย์ของผม
ค่ะ ยินดีที่ไดรู้จักเช่นกันนะ
ทำความรู้จักอยู่กับทีมแพทย์ของเขาได้สักพักพร้อมส่งรอยยิ้มเป็นมิตรให้ทุกคน ฉันก็สัมผัสแรงของรังสีอะไรบ้างอย่างในตัวของหมอหญิงเพียงหนึ่งเดียวในทีม ยังไงน่ะเหรอ ก็ร่างกายภายนอกดูเป็นมิตรแต่การแสดงออกทางสายตากลับไม่ใช่ มันดูเหมือนว่าเธอพร้อมจะฆ่าฉันได้ทุกเวลา สายตาน่ากลัวเหมือนฉันไปแย้งของรักเธอมาโดไม่ไดตั้งตัว นานเข้าเริ่มรู้แล้วว่าของสิ่งนั้นคืออะไร มันก็คือ ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างฉันนี้ไง ดูสายตาเวลาหล่อนมองผู้ชายสิ สายตาออกเกิ้นผู้หญิงด้วยกันมองกันขาด
นายไปทำงานเถอะ
น้องอยู่คนเดียวไดเหรอ
ได้สิ ฉันว่าจะหาอะไรทำแถวนี้แหละ
แต่....
เรื่องงานต้องมมาก่อน ถ้านายเสร็จงานแล้วจะโทรหาฉันก็ได้
อืม....
การเป็น หมอ มันก็เหนื่อยขนดนี้เลยเหรอ แถมเขานอกจากเป็นหมอยังเป็นผู้บริหารของที่นี่อีกคงเหนื่อยน่าดู แล้วเขาเอาเวลาไหนไปพัก หรือ เอาเวลาไหนไปทำตัวตามติดกับฉันเหมือนกันทุกวันนี้ล่ะผู้ชายคนนี้แปลกคน
และดูจากปฎิกริยาตอบรับของผู้บุคคลที่อยู่รอบตัวของเขาดูไม่มีความตึงเครียดกันเลย ดูจากแววตาของบรรดาคนไข้ที่ผู้ชายคนนี้เดินเข้าหาแต่ล่ะคนมันจะมีรอยยิ้มของพวกเขาตอบกลัยมาเสมอ รอยยิ้มแห่งความสุขของการักษา ฉันยังไม่เคยเห็นโรงพยาบาลที่ไหนทำได้เหมือนที่นี่มาก่อนเลย การต่อชีวิตคือการต่อรอยยิ้มจริงนะ ระหว่างรอเขาเนี้ยเราจะทำอะไรคั้นเวลาดี....เดินเล่นดูก่อนล่ะกัน เดินดูรอบๆเผื่อจะมีกิจกรรมทำรอบนี้
หนูๆช่วยอะไรยายหน่อยได้ไหม
ได้ค่ะจะให้ทำอะไรคะ
ยายอยากเข้าห้องน้ำน่ะ พายายไปส่งหน่อย
ด้วยความยินดีค่ะ
ยังไงดีล่ะอยู่ก็มีคุณยายคนหนึ่งเดินมาของให้ฉันช่วยในเรื่องที่ว่า คือพาคนยายคนนี้ไปเข้าห้องน้องตามคาดก่อนที่ฉี่คุณยายจะราดลงตรงนี้ เดินผ่านคนมากมายจนกว่าจะมาถึงห้องน้ำได้เลือกเข้าห้องนำคนพิการให้ท่านก็แล้วกันใช่ว่า จะว่าแกทางอ้อมนะตามราพามาในห้องนี้เพราะว่าพื้นที่ในห้องมันกว่าห้องอื่น ทำให้มันคงสะดวกกับการทำธุร่ะวนตัวของตัวยายเอง
ยายค่ะ....ถ้าเสร็จแล้วเรียกหนูนะ
อืม
..................
ไม่นานก็ยายก็ทำธุระของตัวเองเสร็จก็เดินออกมา แล้วรีบพาแกไปจุดตรงเราสองคนได้เจอกันเผื่อคิดได้ จากตรงนั้นไม่มีใครแต่มาตอนนี้บรรดาญาติของคุณยายคนนี้ คงเดินตามหา ประกาศหาตัวแกกันไปทั่งโรงพยาบาลมมานานแล้ว ถ้ามีคนตามหาจริงฉันจะตอบคำถามญาติเขายังไงล่ะ
ไม่นานก็พาคุณยายเดินมาถึงจุดที่ เจอคุณยายครั้งแรก ระหว่างทางเดินก็มีเสียงประกาศไปทั่วว่ามีคนหาย หวังว่าคงไม่ใช่ชื่อของยายที่ฉันดูแลอยู่หรอกนะ แต่ทันที ที่ถึงจุดที่เจอกับยายครั้งแรกตอนนี้กลับมาคนนั่งรอคอยใครบางคน ขอให้บุคคลที่เขารอเป็นยายที่ยื่นอยู่ข้างตัวฉันที่เถอะ
ยาย....หาตัวตั้งนาน
ก็ยายปวดห้องน้ำน่ะ เลยขอน้องคนนี้ไปส่ง
ขอบคุณมากเลยนะคะ ที่ช่วยดูแลทานให้
ไม่เป็นไรคะ
คุยกันอยู่พักหนึ่งและต่างเดินจากไปคนละทาง
เราก็เดินไปในทางของเรา จะเดินไปแตะชอบฟ้า อุ้ยมาเป็นเพลงว่าถึงเพลงได้ยินเสียงแววมาแต่ไกล เสียงคล้ายกับวงดนตรีในสวน นั้นไง.....คิดไม่มีผิดเสียงที่ไดยินอยู่นี่มันเป็นเสียง ดนตรีในสวนจริงด้วยดนตรีเราก็ชี้ตัวให้ขนสวนจัดขึ้นบรรเทาเพื่อบำบัดจิตใจ ผู้ป่วยของโรงพยาบาล ไม่ใช่คนป่วยมีอาการเครียดกับการรักษาจนเกินไป กิจกรรมนี้ยังเปิดรับสมัครจิตอาสา ในการบรรเลงดนตรีในสวนของแต่ละวันด้วยเหรอ
ขออาสามาเล่นเปียโนหน่อยค่ะ
ฉันยังไม่ทันทำอะไรพิธีกรประจำเวที พูดไม่จบก็ทำการชี้ตัวให้คนขึ้นบนเวทีให้ทำการแสดง ส่วนฉันตอนนี้เหรอเดินขึ้นเวทีมาประจำการเรียบร้อยทำไมเหรอรอบข้างพลักดันซะเรียบร้อย เอาเพลงอะไรดีล่ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
