{Harry Potter Fanfiction} The boy⚡

บทนำ

                 ณ บ้านหลังหนึ่งที่ไม่ใหญ่แต่ก็ไม่เล็กซะทีเดียว บ้านที่อบอุ่นหลังนี้ มีผู้อาศัยที่ใช้สกุล พอตเตอร์ ทุกคนคงเดากันไม่ยาก ‘แฮร์รี่ พอตเตอร์กับลูกๆของเขานั้นเอง’ บ้านของพวกเขาอยู่ห่างจากบ้านโพรงกระต่ายไม่มากนัก พูดได้อย่างเต็มปากว่าบ้านตระกูลวีสลีย์เป็นเพื่อนบ้านเพียงหนึ่งเดียวที่ใกล้ที่สุดและบ้านหลังนี้ยังถูกสร้างด้วยเวทย์มนต์คาถาทั้งหมดโดยที่เด็กๆพอตเตอร์ทั้งสามไม่รู้มาก่อน

     จินนี่และแฮร์รี่ พอตเตอร์เลือกที่จะไม่บอกความจริงเรื่องนี้ให้กับเด็กๆรับรู้ ทั้งสั่งห้ามบ้านวีสลีย์ไม่ให้บอก เพียงเพราะพวกเขาอยากอยู่อย่างสงบสุขแบบครอบครัวธรรมดาก็เท่านั้น แต่ความลับมันไม่มีในโลก ไม่วันใดก็วันหนึ่งลูกของพวกเขาก็ต้องรู้เรื่อง -- ขึ้นอยู่กับว่าจะช้าเร็วแค่ไหน

   “อัลบัสจับเธอไว้!”เจมส์ตะโกนลงมาจากบันได

   “ไม่ยอมให้จับง่ายๆหรอก”ลิลลี่แลบลิ้นปลิ้นตา เธอยังคงวิ่งหนีพี่ชายทั้งสองอย่างสุดกำลังที่เด็กเจ็ดขวบคนหนึ่งจะทำได้

    “เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ ตัวแสบ!!”เจมส์วิ่งตามน้องอย่างไม่จริงจังนักแต่ถ้าน้องสาวตัวแสบคนนี้ไม่คืนจดหมายของเขามาซักที เขาคงต้องจับตีสัก2-3ที

    “ให้พี่จับเธอได้ก่อนเถอะลิลลี่ เธอไม่รอดแน่”เจมส์ยังคงวิ่งตามน้องสาวไปทั่วบ้าน

    “รอชาติหน้าเถอะพี่เจมส์ แบร่!”เธอหยุดวิ่งแล้วล้อเลียนพี่ชายอีกหน ด้วยความที่เป็นตัวเล็กที่สุดในบ้านเธอจึงใช้ทักษะนี้หนีพี่ชายมาได้สำเร็จ เด็กหญิงวัยซนวิ่งเข้าไปแอบในห้องครัว

    “โอ้ยย!”สาวน้อยลิลลี่วิ่งชนท้องแม่อย่างพอดิบพอดี หนีพี่ชายได้แต่หนีแม่ไม่ได้สินะ

    “รีบร้อนอะไรน่ะลูก”จินนี่ก้มตัวลงคุยกับลูกสาวคนสุดท้อง

    “แล้วนี้จดหมายใครเอ่ย”เธอดึงซองจดหมายออกจากมือลูกสาว พอดีกับที่เจมส์และอัลบัสวิ่งมาถึงห้องครัว

    “ถึง เจมส์ พอตเตอร์..จดหมายของลูกหรอ”ผู้เป็นแม่หันไปถาม หลังจากอ่านหน้าซองแล้ว

    “ฮะ มีนกฮูกมาส่งเมื่อเช้านี้เอง”ลูกชายคนโตตอบเธอด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยหอบ หลังจากที่วิ่งไล่ตามยัยตัวแสบเสียรอบบ้าน

    “เปิดเลยสิคะแม่”ลิลลี่บอกด้วยความตื่นเต้น จินนี่มองลูกๆด้วยความเอ็นดู ก่อนจะพลิกซองจดหมายในมือ เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นตราประทับที่คุ้นตา

พลางคิดในใจ ‘จดหมายจากฮอกวอตส์..’ จินนี่ลุกขึ้น พยายามเปลี่ยนสีหน้าให้กลับเป็นปกติ แล้วเดินไปหาลูกชาย

     “ลูกยังไม่ได้เปิดอ่านใช้มั๊ย เจมส์”คนเป็นแม่ถามด้วยหน้าตาอมยิ้มเล็กๆ

    “ยังฮะ จดหมายนั่นมันมีอะไรหรอฮะ”เจมส์คิดสงสัย เป็นเรื่องธรรมดาของเด็กๆ จินนี่เริ่มหน้าถอดสี เธอรู้ว่าวันนี้ต้องมาถึง

       วันที่เธอต้องบอกความจริงเรื่องการเป็นพ่อมดแม่มดของเธอ ของลูกๆ ของทุกๆคนในตระกูลวีสลีย์และพอตเตอร์ ความจริงที่ว่าพ่อของพวกเขาเป็นผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่งในโลกเวทย์มนต์ และพวกเขาเป็นที่รู้จักในนามของลูกผู้พิชิตจอมมาร

     “ทำไม แม่ทำหน้าอย่างนั้นละคับ ในนี้มันมีอะไร”อัลบัสพูดบ้าง เขาสังเกตเห็นสีหน้าของแม่ที่ไม่ปกติ

        จินนี่เริ่มผ่อนคลายอีกครั้ง เธอถอนหายใจเบา “เด็กๆ แม่มีเรื่องจะต้องบอก ไปรอแม่ที่ห้องนั่งเล่น เดี๋ยวแม่ตามไป”

    “เรื่องอะไรคะ”สาวน้อยประจำบ้านมองหน้าจินนี่ด้วยแววตาอย่างรู้อย่างเห็นเต็มทน --  เจมส์กับอัลบัส ไม่ใช่คู่พี่น้องที่แค่มองตาก็รู้ใจ แต่ก็พอรู้ว่า ‘นี่ยังไม่ถึงเวลาที่จะคาดครั้นอะไรจากหญิงผู้เป็นแม่’ อัลบัสก้มตัวยกเด็กหญิงผมสีแดงเพลิงขึ้นนั่งบนบ่า แล้วพากันเดินไปที่ห้องนั่งเล่น

        จินนี่ หยิบโทรศัพท์ของตนที่วางอยู่บนโต๊ะ เธอตัดสินใจแน่วแน่ที่จะเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับโลกเวทย์มนต์และรร.ฮอกวอตส์ นิ้วเรียวยาวของผู้ใหญ่ปัดหน้าจอโทรศัพท์ไปจนถึงชื่อของผู้เป็นสามี

“แฮร์รี่..

วันนี้มีจดหมายจากฮอกวอตส์มา”

“จดหมายเชิญเข้าเรียนของเจมส์”

“ฉันตัดสินใจว่าจะบอกเขา ทั้ง3คน”

“ถ้าเธอจะบอก

ฉันจะไม่ห้ามจินนี่ แต่อย่าพึ่งบอกเรื่องฉัน เธอรู้ใช่มั้ยเรื่องนั้น..”

“ใช่ ฉันรู้ เธอเป็นแฮร์รี่ --แค่แฮร์รี่

มือปราบมารของกระทรวง

อาจารย์พิเศษสอนป้องกันตัวจากศาสตร์มืด”

“ขอบคุณจินนี่

ส่วนเรื่องที่เหลือ

ฉันจะเป็นคนบอกพวกเขาเอง”

        จินนี่ยกโทรศัพท์ออกจากหู ใบหน้ายิ้มอย่างมีสุข เธอก้าวเดินออกจากห้องครัวไปสู่ห้องนั่งเล่น

...

           ดวงอาทิตย์ถูกบดบังด้วยเมฆก้อนใหญ่ ทำให้ไม่รู้ว่านี่เป็นเวลาเท่าไหร่แล้วที่จินนี่เริ่มเล่าโลกเวทย์มนต์สุดตระการตาให้ลูกชายและลูกสาวฟัง 

         ทั้งที่เป็นเวลานานมากแล้ว แต่เด็กๆพอตเตอร์กับไม่ีใครรู้สึกเบื่อหน่ายเลยแม้แต่วินาทีเดียว

     “แม่ไม่ได้หลอกพวกเราใช่มั๊ยฮะ”

     “เรื่องที่เล่ามาทั้งหมด”

      “เป็นความจริงทั้งหมดจ๊ะ”จินนี่ตอบด้วยใบหน้าแห่งความสุขใจ เธอพึ่งเคยรู้สึก เหมือนยกภูเขาออกจากอก มันเป็นแบบนี้นี่เอง 

       หญิงสาวไม่คิดว่าการเล่าความจริงจะทำให้รูสึกสบายได้ขนาดนี้ ส่วนเด็กๆก็ดูมีท่าทีตกใจเล็กน้อยเท่านั้น แต่ตามประสาเด็ก แค่ได้รู้ว่าตัวเองเป็นพ่อมดแม่มด ก็รู้สึกสนุกเสียมากกว่าตกใจ แต่อาจยกเว้นกับเจมส์

     “ เจมส์ โอเคใช่มั๊ย”จินนี่ลุกขึ้นนั่งข้างลูกชายคนโตของตน ในขณะที่คนรองกับคนเล็กกำลังเถียงเรื่องใครเป็นพ่อมดแม่มดที่เก่งที่สุดในบ้าน แต่ก็ถกเถียงกันไม่จริงจังนักเรียกว่าเล่นกันเสียมากกว่า

     “ไม่ดีใจหรอ เราจะได้เป็นพ่อมดเต็มตัวแล้วนะ”จินนี่หยอกล้อลูกชายจนทำให้เขายิ้มออก

         เจมส์เป็นคนที่มีความคิดเหมือนผู้ใหญ่ เขามีความเป็นผู้นำอย่างเห็นได้ชัด มีเพียงนิสัยทะเล้นขี้แกล้ง ที่ยังเหมือนเด็ก

     “ดีใจนะฮะ แค่ผมไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน ผมไม่รู้ว่าควรรู้สึกหรือทำตัวยังไง”เจมส์ตอบเสียงแผ่ว แต่ก็ดังพอให้จินนี่ได้ยิน

     “เป็นตัวของตัวเอง ทำอย่างที่เป็นอยู่นั้นละ”หญิงสาวตอบกลับแก่ลูกชาย ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “และเจมส์จะไม่นั่งอยู่ตรงนี้เฉยๆ ในขณะที่น้องๆเล่นสนุก”

     “เจมส์จะแกล้งน้องใช่มั๊ยฮะ”เจมส์ขำเล็กๆ

     “ลูกเข้าใจถูกแล้วจ๊ะ”ผู้เป็นแม่ขยี้ผมลูกชายที่ยุ่งไม่เป็นทรง

        เด็กชายลุกขึ้นจากที่นั่ง มีจุดหมายจะไปแกล้งยัยน้องสาวตัวแสบ เขาหันกลับมาหาแม่ที่คงนั่งอยู่ที่เดิม “ขอบคุณฮะ” เด็กชายจบประโยคด้วยการยกยิ้ม

 //ติดตามต่อpartหน้านะ

.

.

.

.

.

.

TALK ABOUT THE FIC

     เฮลโล ฟิคเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของเรา หวังว่าคงชอบกันนะคะ อาจจะไม่ได้มาอัพบ่อย เพราะติดเรียน แต่จะไม่ทิ้งค่ะ ยังไงก็ขอบคุณที่กดเข้ามาอ่านนะค่ะ//ไหว้งามๆ

#Harry'sSon