คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ตอนที่ 19 หมาป่าออกตัว
ปั
!
“ไปหาัวพวมันให้ไ้ !”เสียทุบโ๊ะัทั่ว ห้อโถสีำที่มีแสาวอาทิย์ส่อลมาระทบับหลัาสีาวเท่านั้น
และายุลุมหมวสีำ่าเรลัวันแ่ไม่แสออมา
“อยอน เือนนี้หายไปี่น !”
เสียนายให่ร่าสูถามผู้หิุำแถวหน้าสุ
“หิหายไป129น าย96น่ะ”อยอนอบเสียแ็แร
เ้าผู้เป็นนายให่อย่า ‘ริส’ ‘เลือึ้นหน้า
ายหลายพันนยืน้มหน้าเ็บเสียและเ็บแม้ระทั่ลมหายใแผ่วๆ็ไม่มีแม้ะออมาให้หายใ
“ไปสืบหาที่อยู่อพวมันให้ไ้ !! มินะามันมาที่ห้อทำาน้วย”
ผู้เป็นนายเ้าไปแล้วายที่อยู่้าหน้าสุถึับถอนหายใ
“ทุนแยลุ่มันไปนละห้า ไปสืบมาให้ไ้ว่าพวมันอยู่ที่ไหน
ไป!! ” ายที่ถอนหายเมื่อรู่พูึ้น
“ให้ายเถอะ
หายไปทั้หมสอร้อยยี่สิบห้าน นี่ฝีมือโอี้มันนเียวริๆหรอเนี่ย
หึ”เสียผู้ายที่เิน้าๆปัหมวอุลุมออแล้วพูึ้นับายที่ถอนหายใ
“นาอยู่ัวนเียวที่อเมริา
ยัอยู่รอไ้..แถมยัทำให้นายให่หัวฟัหัวเหวี่ยไ้นานี้ มันน่าเ็บใริๆเลยว่าไหม
โยอู หมาป่านั่าอันับสอ..”
“เหอะ.. เอาเถอะปาร์านยอลนที่หนึ่ !”
♦ อี้&ยู ♦
“อืมม ~~”เสียารััั้นมาให้ไ้ยินผมที่ำลัะ(นั่)หลับ
ผมาปรือมอ่อนะไม่สนใแล้วล้มัวนอนลแม้ะมีนนอนหนุนอยู่็าม
ไม่รู้ล่ะ่วเว้ย
JOEY’S
ผมลืมาึ้นมาเห็นโอี้ในท่าทาสัปห
าปรือมอมาทาผมนิหน่อยแล้วหลับลในที่สุพร้อมทิ้ัวลนอนราบับที่นอน
แ่ผมยันอนหนุนัอยู่
ุบ!
ผมผหัวึ้นทันพอที
าเรียวาวยูยอมยืยาวไ้ทันที ่วมาล่ะสิแถมไม่มีอะไรเอนหลัะปวหลัแย่
ผมัาร้อนัวยูยอมึ้นแล้วัท่าให้นอนสบายๆ
ผมล้มัวลไปนอน้วยรั้เอวอยูยอมเ้ามาอ ยูยอมมุเ้าหาอผมเหมือนรู้หน้าที่
ผมลูบผมยูยอมเป็นารล่อมเพราะเายับัวไปมาเหมือนนอนไม่สบาย
“นะ..หนาวว ~”
โอเ...ผมลืมไปละมั้ว่า
ผมไม่ใ่มนุษย์และถึว่าทำไมยูยอมถึนอนไม่สบายัวเาหนาวเพราะอุหภูมิในัวผมผมูบับที่หน้าผายูยอมเบาๆและผละออายูยอม
ลุออาเียและห่มผ้าให้เา
ใ่..ผมไม่ใ่มนุษย์ผมเป็น แวมไพร์
ถ้ายูยอมเาเป็นแบบผมมัน็ี
ไม่สิมันอันราย่าหา
ผมอาะไม่ยอมแน่นอนถึแม้ะมีทาเปลี่ยนยูยอมไ้
แ่ยัไผม็ยัไม่ไ้บอเาว่าผมเป็นัวอะไร แ่ผมอเวลาอเวลาให้นานว่านี้หน่อยเพื่อที่ะอยู่้วยัน
ถ้าเิเาไม่ยอมรับในัวผม ผมะไ้ทำใและเินาไป..
ผมะพยายามไม่ให้มีวันนั้น แน่นอน
♥ ป๋ามาร์&หนูแบม ♥
MARK’S
“แบมแบมื่นไ้แล้วรับ..”
“ือ ~~ แบมออี..ห้านาทีนะ
ป๋า”
“ไม่ื่น วันนี้ไม่้อินนมเลยนะ”
พลุ่บ!
ว่าะปลุไ้็ยื้อเยือันนาน
แบมแบมลุพรวึ้นมาทันทีเมื่อ้อเสนอที่สนใ ลุึ้นมาเสร็็ยัยี้าแป๋วๆมอผม
แนเล็ท้าว้ามลานมาหาผมแม้ะเือบสะุล้มลไปนอนับเียอีรั้แ่็ยัลานมา
อเอวผมพร้อมหน้าุอ หัวทุยถูไถอว้าผมอย่าอออ้อน
“ป๋า แบมื่นแล้ว..
นมล่ะนม”
“นี่สนในมมาว่าป๋าหรอแบม..”
ผมพู แบมแบมนิ่ไปัพั
ฟอ..
ุ๊บ !
เหมือนไ้เิมเ็มพลัร้อยเปอร์เ็นพร้อมะ
เ้าสรามออรบเหมือนพระนเรศวร ผมไม่เว่อร์ไปหรอมั้
“แบมรัป๋า
รัสามีนนี้ที่สุ” พร้อมับระับแนเล็ๆับเอวผมให้แน่นึ้น
ถ้าหนูแบมเิเป็นแบบนี้ทุวันผมว่าหนูแบมะไม่ไ้ออาห้อนว่าะฟ้าเหลือแน่นอนเลย
“ั้น..รีบไปอาบน้ำแล้วเี๋ยวไปรับาูไปอยู่บ้านัน”
แบมแบมพยัหน้าึหัแล้วผละอวิุ่๊ๆเ้าห้อน้ำไป
เมื่อี้เือบลื่น้วยแหละรับ เมื่อเสียประูห้อน้ำัปิ
แล้วผม็ัารเป็นพ่อบ้านที่ีพับที่นอนัผ้าและออไปเอานมให้แบมแบมหนึ่วสุท้ายในู้เย็น
เพราะถุเลือลืมเบิมา
เมื่อถือถานมเ้าไปในห้อแล้ว็เห็นแบมแบมนั่อยู่บนเียที่ใสุ่เรียบร้อยแล้ว
ุน่ารัๆอแบมแบมทำผมยิ้มออมา
แบมแบมเห็นผมแล้ว(็ถาในมือ)วิุ่๊ๆมาหาผมพร้อมเอานมไปเาะิน
อนูนมยัมีารมายิ้มให้ผมอี้วยนะ
“เี๋ยวป๋าไปอาบน้ำ่อนนะรับ นี..”
หึๆ
ปั !
อ้าว หลับะแล้วแบมแบม
ินแล้วนอนเลยหรอทำไมเี๋ยวนี้แบมแบมเป็นแบบนี้บ่อยมา ั้แ่วันานแล้ว
แ่เอาเถอะผม้อปลุแบมแบมไปรับลู่อน
ไม่รู้ว่าาูะอแับผู้ให่อย่าพ่อับแม่ผมหรือเปล่า
“แบมแบมื่นรับ
ไปรับลูันเร็วอย่าี้เานะ”
“ือ ~ แบมเปล่าี้เานะแบมแ่พัสายาเยๆ”
หรอ?
“รินะป๋า”
แบมแบมลุึ้นพรวยี้าแล้วมอผม
ผมยิ้มให้แล้วยื่นมือเ้าไปให้ับแบมับมือผมแล้วลุออาเีย
ความคิดเห็น