คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 17 เกี่ยวก้อย
“ผู้หินนั้น อันราย..”
เมื่อวามเียบเ้าปลุมผมเลยเริ่มบทสนทนา้วยัวเอ
“และผู้ายนนั้น็ อันราย..”
มือผมยัยี้หัว่อและพูยูยอมูะันิหน่อย
ามริผมไม่เยทำอะไรแบบนี้้วย้ำเพราะผมเอาแ่ามล่าหาหมาป่าเพื่อมาทำลายล้า
ไม่ทำแม้แ่เ็ผมให้นอื่นเรียมเสื้อผ้าให้
แ่็ทำอาหารเป็นอยู่บ้าเพื่อวามลมลืนมนุษย์
“ีันนะ..ไ้ไหม”
และประโยนี้ผมไม่เยพูับใร้วยสายาอออ้อนนานี้เลย...
ผมับหน้ายูยอมให้หันมาหน้าผม
เอา่าย็ือหันัวเ้ามาหาผม พร้อมยื่นนิ้ว้อยอผมออไป
ยูยอมหน้าแมาเลยรับเินที่ผมทำอะไรแบบนี้
“น๊า..ยอมมี่สุที่รัอผม”
“หยุทำสายาแบบนั้นนะ”
“ยอมมี่..ีันน๊า”
“หยุ..บอให้หยุ”
ปริบ
ปริบ
หมับ
“เย้ รัยอมมี่ที่สุในโลเลย”
ในที่สุนิ้ว้อยอยูยอม็เี่ยวับนิ้ว้อยอผม
เาหายอนผมแล้วแหละวิธี้อแบบนี้ถึมันะปัาอ่อนมาแ่มันเป้นวิธีที่ที่ทำให้ยูยอมหายอนผม
ปุ่บ
!
“เห้ยทำบ้าอะไร”
ผมล้มัวลไปนอนหนุนัอุ่นๆอยูยอม ผมย้ำว่ามันอุ่นนะเพราะแวมไพร์สามารถทนอุหภูมิอร่าายมนุษย์ธรรมาไ้
ผมหันหน้าเ้าหาับหน้าท้อยูยอมแนทั้สอ้าอรัเอวอยูยอมให้เ้ามาหา
“ั๊ี้..อะ..ออไปเี๋ยวนี้เลยฮ่าๆ”
ยูยอมิ้นพยายามะให้ผมออมาแ่ผมยัอแน่นว่าเิมนยูยอมเริ่มสบ
“ผมไม่เยทำอะไรแบบนี้มา่อนเลย..”
ผมเริ่มน้ำเสียริั
“ผมไม่เยมีวามสุนานี้มา่อน..”
“ุอาะมอว่าผมเป็นนเ้าู้..แ่ริๆแล้วผมมีเหุผลที่ไม่สามารถบอุไ้ริๆ”
“เป็นไรมาไหม..
อีาบ้าเริ่มแปลึ้นทุวันแล้วนะ !”
ป้าบ
!
“โอ้ยย..เ็บมือหนัั”
เ็บมาเ็บที่สุ เป็นแวมไพร์็มีวามรู้สึนะเว้ย ยูยอมอ่า
ผมเลยลุาัแล้ว้อหน้าอยูยอมเม้ เหมือนาโทษ
“อโทษ..”
ผมแอบลั้นำน้อยๆเมื่อยูยอมลูบหลัผมรัวๆ ผมสะบััวไปทาอื่น
...
“โธรริิ...”
ไม่หรอแล้ไปั้นแหละ วามรู้สึอุ่นๆที่ออผมและเริ่มลามมาถึหน้าอ
หมับ
!
“ีัน..น๊าอี้”
ยูนั่นเอที่อผม นอะไรไม่รู้ัวหอมเป็นบ้าเลย
น่าับฟัให้มเียริๆผมยัเล่นละรเิ่หน้าไปทาอื่น่อไปและ
ยูยอม็ยัไม่หยุวามพยายามลานัวเอมาหาผม้นหน้า ยื่นนิ้วห้อยแล้วทำท่าอออ้อน
เหมือนผมเป๊ะเลย..
ปริบปริบ
โอ้ ไม่ไหวแล้วนิ้ว้อยอผมเี่ยวับนิ้ว้อยเรียวอยูยอม
ึนิ้ว้อยมาพร้อมัวอยูยอมเ้ามาามแร
“อื้ออ !”
ปาอผม้มลไปูบับยูยอมเรียบร้อย
ผมบยี้เบาๆให้เาอ้าปาออให้ผมส่ลิ้นเ้าไปเล่นับเา ผมไม่ทำรุนแรแ่เบาๆแล่ะอ่อนโยนับเาเท่านั้น
ลิ้นหนาอไล่้อนลิ้นอยูยอมที่อนแระเล่นัน้วยีๆแ่ถูแล้
ุ๊บ
!
ผมุ๊บปาส่ท้ายและนิ้วโป้อผมับเา็นัน
ผมล้มัวลหนุนัยูยอมเหมือนเิมหน้าอผมหันเ้าหาหน้าท้ออุ่นๆอยูยอม
พร้อมู๊บเบาๆที่หน้าท้อยูยอมยูยอมสะุ้ัว แล้วลูบหัวผมเหมือนล่อม
อารม์เหมือนแม่ล่อมลูนอนเนอะ แ่ไม่หรอยูยอม้อเป็นแม่อลูผม่าหา..
“ยูยอม..”
ผมเรียยูยอม้วยเสียแผ่วอนนี้ผมเลิ้มแล้วอยาะหลับมา
“หืม มีอะไรอีาบ้า”
“สัาไ้ไหม ว่าอะไระเิึ้น็อให้เราอยู่เีย้าัน”
ผมพูุบิบุบิบ เหมือนะไม่รู้เรื่อแ่ผมว่ายูยอม้อั้ใฟัผมอยู่แน่ๆ
“ไ้ไหม..”
แนสอ้าอผมึ้นไปอรัเอวอยูยอมให้เ้าหาหน้าอผมมาึ้น
“ไ้สิ..”
“สัานะ..”
“สัา.. J” รั้สุท้ายที่ผมะเลิ้มหลับไปในที่สุ
ผมไุ้๊บหน้าท้อยูยอมและหลับไปในที่สุ..
ความคิดเห็น