คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ep 6 สับสน
รุ่งเช้า
8.45
ณ โรงเรียน
“ไม่อยากจะเชื่อว่าโรงเรียนเธอมีแต่คนสวยๆ” เดรโกส่งสายตาหวานเยิ้มให้สาวๆขณะเดิน
ฉันปล่อยให้เขาบ่นไปโดยไม่พูดอะไร โชคร้ายของเดรโกที่ดันอยู่คนละห้องกับฉัน เขาได้อยู่กับแฟรงกี้ แต่เป็นโชคดีของฉันแล้วล่ะ รำคาญเพื่อนชายคนนี้จริงๆ -_-^
ฉันต้องการปรึกษาเรื่องบางอย่างกับผัดไทย แน่นอนว่าทุกที่ที่ฉันไปจะมีเฮนรี่ตามติดเสมอๆ แล้วมันจะไม่ส่วนตัวเท่าไหร่นัก มีที่เดียวเท่านั้นที่เขาตามไปไม่ได้ที่นั้นก็คือ… ห้องน้ำหญิง !! หลักแหลมมั้ยล่ะฉัน>_<
“ผัดไทยไปเข้าห้องน้ำกับฉันหน่อย”
“โอเค”
“เฮ้! นั่นจะไปไหน”
เสียงหล่อของบอดี้การ์ดหน้าหล่อของฉันร้องขึ้นเมื่อเราลุกออกจากโต๊ะ ตาไวจริงๆสมแล้วที่เป็นเฮนรี่=_=
“เข้าห้องน้ำ”ฉันตอบ “ไปด้วยมั้ย” ฉันท้า เฮนรี่ดูกระอักกระอ่วนแต่มีหรือที่คนอย่างเขาจะปล่อยฉันไปคนเดียว ยิ่งเมื่อคราวที่แล้วฉันพึ่งโดนลอบยิงไปหมาดๆ
“แน่นอนว่าฉันต้องไป”เฮนรี่บอก “พวกนายไม่ต้องไปก็ได้”เฮนรี่หันไปบอกฝาแฝดและออสตินเมื่อเห็นว่าพวกเขาจะลุกตาม ออสตินนั่งกัดแอปเปิ้ลภรรยาโปรดของเขานั่นแหละ นี่ถ้าฉันมีแฟนบ้าแอปเปิ้ลแบบนี้มีหวังฉันได้ปาแอปเปิ้ลใส่หัวเขาแน่ ถ้าลองสนใจแอปเปิ้ลมากกว่าฉัน
“ฉันรออยู่ข้างนอกนะ” เฮนรี่บอกเมื่อเรามาถึงหน้าห้องน้ำ
“จะเข้ามาก็ได้นะ”
“ฉันไม่รับคำท้าเธอหรอก-_-^”
เมื่อเราเดินเข้ามาห้องน้ำก็ไปพบปะกับบุคคลที่ไม่อยากจะเจอ ยัยบ้าเซย่า! ทำไมเธอต้องมาเข้าห้องน้ำตอนที่ฉันเข้าด้วย ฉันรอยัยนี่ออกไปซะก่อนจะได้คุยกับผัดไทยได้สะดวกเนื่องจากว่าไม่มีใครอยู่ในนี้แล้วนอกจากยัยนี่กับพรรคพวก
“ว้ายย มินิจ้ะ”
มาไม้ไหนเนี่ย-*-^
“อยากโดนต่อยเรอะ” ผัดไทยขู่ฟ่อๆๆ
“ฉันมาดี๊ ฉันมาดี^^”
“มีอะไร” ฉันตอบห้วนๆ เมื่อไหร่จะรีบออกไปให้พ้นๆ
“คือ..ฉันอยากฝากของให้บอดี้การ์ดรูปหล่อคนนั้นอ่ะ>_<”
ท่าเขินอายสะดิ้งๆของนางคืออะไร ฉันล่ะหมั่นไส้
“ฉันมีตั้ง4คน”
“ไม่ใช่เฮนรี่”
“งั้นเหลือ3”
“ไม่ใช่ฝาแฝด”
“งั้น.. ออสติน!”
“อร๊ายย ชื่อ ออสตินหรอเพราะจัง>_<”
“เออ! ไปให้พ้นเลย”
ผัดไทยเริ่มของขึ้น
“คือฉันมาดีนะ อภัยให้ฉันเถอะเมื่อคราวที่แล้วT^T ฉันยอมทำตามเธอทุกอย่างเพียงแค่อนุญาตให้ฉันยกขันหมากไปขอ ออสตินถูกต้องตามประเพณี ฉันจะไม่ข่มขืนเขาเลยนอกจากวันแต่งงาน ฉันสัญญาว่าจะดูแลเขาให้ดีที่สุดด้วยเกียรติของลูกผู้หญิง ฆ่าไม่ได้ ข่มขืนได้ เฉพาะออสติน>_<”
“เธอคิดว่าฉันเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดออสตินรึไง-*-“
“ปะ..ป่าวนะ !(_ _)”
“เสียใจด้วย เขาไม่สนใจเธอหรอกเพราะเขามีแฟนอยู่แล้ว!”
“ไม่จริ๊งงมันเป็นคร๊ายย ฉันจะไปฆ่ามัน!! T^T”
แอปเปิ้ลไง ไปฆ่าซะ ฆ่าให้ตายมันก็ไม่หมดโลกหรอกย่ะ =_=
“เลิกพูดมากแล้วออกไปซะทีเหอะ”ดูเหมือนความอดทนของผัดไทยขาดผึงแล้ว ที่ต้องทนฟังเรื่องไร้สาระของยัยเซย่า
“ชิ! ฉันไปแน่ระวังคนของเธอให้ดีเถอะ ในเมื่อขอดีๆไม่ให้ฉันจะจับข่มขืนให้เขาท้องไม่มีพ่อเลย!!” พูดจบยัยเซย่าก็เดินสะบัดผมเดินปึงปังออกไป โดยมีสหายของยัยนั่นทำในลักษณะเดียวกันด้วย ถ้ารังแคกระเด็นใส่หน้าฉันเมื่อไหร่ จะตบให้หายแ..ดเลยคอยดูเถอะยัยพวกนี้-*-
“ฉันว่ายัยนี่เพี้ยนขั้นโคม่าแล้วล่ะมินิ มีอย่างที่ไหนข่มขืนผู้ชายให้ผู้ชายท้อง”
“ช่างเถอะ ฉันมีเรื่องจะปรึกษาแกนิดหน่อย”
“ว่ามาเลยฉันพร้อมช่วยเสมอ!!”
อีกด้านหนึ่ง..
“ระวังออสตินไว้นะเฮนรี่ ฉันจะทำให้เขาตกเป็นของฉันสักวัน!!”
เฮนรี่งุนงงกับท่าทางของผู้หญิงแต่งหน้าหนาคนหนึ่งที่เดินออกไปจากห้องน้ำอย่างฉุนเฉียว ถ้าเขาจำไม่ผิดคงจะเป็นคนที่เคยดักทำร้ายมินิแน่ เมื่อกี้เธอ ออกมาจากห้องน้ำนี่นา!! แย่แล้ว เฮนรี่นึกเป็นห่วงมินิขึ้นมาเลยตะโกนถามและโล่งใจกับคำตอบ
“มินิเป็นอะไรรึป่าว เมื่อกี๊ฉันเห็น..”
“ฉันสบายดี”
“โอเค ถ้ามีอะไรให้ตะโกนเรียกฉันนะ”
“จะมีใครตามมาฆ่าฉันหมกส้วมในห้องน้ำโรงเรียนรึไงเฮนรี่ เลิกกังวลได้แล้ว”
“เฮ้อ..เธอนี่ดื้อจริงๆเลย” เขาพึมพำกับตัวเอง
“ยัยมินินอยู่ไหน”
“นายมาทำไมแฟรงก์”
“ฉันไปหาที่ห้องไม่เจอ แฝดนรกบอกว่ายัยนั่นมาเข้าห้องน้ำ”
“เธออยู่ในห้องน้ำ แล้วนั่นนายจะเข้าห้องน้ำหญิงหรอO_o”
“เพื่อนลูกครึ่งยัยนั่นทำฉันปวดหัว ฉันต้องจัดการ นายก็เฝ้าไว้แล้วกัน ถ้านายปล่อยให้ผู้หญิงเข้ามาในห้องน้ำโดยไม่เตือนฉัน เจอดีแน่”
“นายขู่ฉันรึไง” เฮนรี่ตอบเสียงเย็นชาตามแบบฉบับของเขา
“คิดว่าไงล่ะ”
“คิดว่าฉันต้องกลัว?”
“โอเค ๆ ถือว่าฉันขอร้อง” พูดจบเขาก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ อะไรบางอย่างที่ทำให้เขาต้องหยุดฟัง
“ฉันไม่เชื่อว่าเป็นฝีมืออัคคีฉันรู้จักเขาดี ถึงเขาจะเย็นชาเป็นบางครั้งแต่เขาไม่ใช่คนใจร้ายแบบแฟรงกี้ เขาช่วยเหลือฉันเสมอ” เสียงของมินิพูด
“เรื่องที่เธอโดนลอบยิงงั้นหรอ บังเอิญไปมั้ยมินิที่เธอเจอเขาตอนเที่ยง แล้วเช้าของอีกวันก็โดนลอบยิง และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอเหตุการณ์แบบนี้” เสียงขุ่นเคืองของเพื่อนสาวตอบอย่างไม่สบอารมณ์
“ถ้าหมอนั่นทำจริงๆฉันจะต่อยมันด้วยตัวฉันเอง” แฟรงกี้ พึมพำกับตัวเองเบาๆ
“ฉันมั่นใจ..”
“เธอชอบแฟรงกี้แล้วทำไมถึงเข้าข้างอัคคีอย่างเอาเป็นเอาตาย”
“แฟรงก์ไม่ได้ชอบฉัน ฉันคิดว่าต้นเหตุทุกๆอย่างเกิดจากฉัน ฉันตอแยเขาเกินไปเลยทำให้ความเป็นมิตรแตกหัก อันที่จริงฉันอาจจะสับสนและหวงเพื่อน ฉันอาจจะกลัวว่าฉันจะเสียเขาไปแบบอัคคี บางทีมันอาจจะเป็นแบบนั้น เพราะฉันเริ่มท้อกับการตื๊ออย่างหน้าด้านของฉัน” ใจของแฟรงกี้ใจกระตุกวูบตอนที่มินิเรียกชื่อเขาแปลกไปจากเดิม เพราะใครๆก็รู้ว่าคนที่สนิทเท่านั้นถึงเรียกชื่อเต็มๆเขาได้ หรือบางทีถ้าบางคนเห็นว่าแฟรงกี้ยาวไป ก็จะเรียกด้วยคำสั้นๆ แต่นี่เป็นครั้งแรกมินิเรียกเขาแบบนี้ เหมือนเธอกำลังตีตัวออกห่างเขาเลย
“หมายความว่า.. ?”
“ฉันไม่รู้ฉันสับสน ฉันแค่ตั้งข้อสงสัย”
“เธอเคยเล่าให้ฟังว่าตอนเด็กๆเธออยากแต่งงานกับทั้งสอง?” คราวนี้แฟรงกี้ค่อยๆขยับตัวไปใกล้ๆมากกว่าเดิม เพื่อที่จะฟังสิ่งต่อจากนี้ไป
“ใช่ แต่เมื่อพ่อฉันให้แต่งงานฉันรู้สึกดีเพราะตอนเด็กๆฉันไม่เข้าใจหรอกอะไรคือแต่งงาน ฉันรู้แต่ว่าคือการได้อยู่ด้วยกันเล่นด้วยกัน วันแต่งงานเราสองคนแม่ฉันนอนหลับอยู่บนเตียงฉัน โดยมีฉันและแฟรงก์นั่งเล่มเกมกันยันเช้า แล้วเขาก็กลับ ฉันถามคุณพ่อและผิดหวังเมื่อพบว่าอัคคีไม่มา”
“เธอชอบใครกันแน่”
“ไม่รู้”
“ชอบใครก่อนล่ะ”
“ฉันสับสน”
“เป็นไปได้มั้ยว่าเธอชอบอัคคี?”
“จริงสิ.. ฉันอยากแต่งงานกับอัคคีแล้วความคิดที่สองก็เลยต้องการแต่งกับแฟรงก์ด้วยเพื่อจะได้เล่นด้วยกัน หรือว่าฉันจะชอบอัคคีนะ…”
“รักแรกมักผิดหวัง”
“ไม่จริง ฉันนี่ล่ะจะไม่ยอมปล่อยอัคคีไปแล้ว ฉันจะดึงแขนเขาไว้เมื่อฉันเจอเขา”
“แฟรงกี้ล่ะ..” มินิครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเลยพูดออกมาว่า
“ฉันจะให้ข้อเสนอกับแฟรงก์ว่าฉันจะกลับไปเป็นเพื่อนเขา ไม่ตื๊อให้เขารำคาญ”
ชายหนุ่มกำหมัดแน่นอย่างโกรธๆ แล้วเดินออกไปท่ามกลางความตกตะลึงของเฮนรี่
“ด..เดี๋ย..”เขาเดินไปโดยไม่สนใจว่ามีใครเรียก “หมอนั่นเป็นอะไรนะ แล้วทำไมมินิเข้าไปนานจัง”
“เธอจะทำได้หรอ” เพื่อนสาวหรี่ตามองมินิ
“อาจจะ…”
ในที่สุดทั้งคู่ก็เดินออกจากห้องน้ำโดยระหว่างทาง โดนเฮนรี่บ่นนิดๆ มินิสังเกตว่ามีร่างหนึ่งเดินผ่านอย่างสง่าแวบๆ เธอวิ่งตามไปโดยไม่สนใจเสียงเรียกด้านหลัง คราวนี้เธอวิ่งเร็วจนหน้าแปลกเพราะเพื่อนสาวและบอดี้การ์ดวิ่งไม่ทันเลย
ในที่สุดเธอก็คว้ามือชายที่เธอหมายจะจับไว้จนได้ เขาจับตามองเธอตลอดสินะ..
หมับ !
“ฉับจับนายได้แล้วอัคคี”
ความคิดเห็น