คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ep 5 เดรโก
1 อาทิตย์ผ่านไปไวเหมือนโกหก ~~~
ฉันยังคงไม่ได้ตอบคำถามของเฮนรี่เลยเรื่องที่เขาถามฉันเมื่อตอนคราวที่แล้ว ฉันเองก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นฝีมือของอัคคีรึป่าว ยังไงช้านก็ไม่เชื่อออออ T^T แผลของออสตินก็หายเป็นปกติแล้วล่ะพอเขาออกจากโรงพยาบาลฉันต้องพาเขาไปเลี้ยงจนปวดกระบาล เดี๋ยวแวะไปร้านไอศกรีมแอปเปิ้ลบ้าง เค้กแอปเปิ้ลและอีกสารพัดเมนูแอปเปิ้ล =_= คนอะไรแปลกประหลาดยิ่งนัก นี่ถ้าเขาขอแอปเปิ้ลแต่งงานฉันก็จะไม่แปลกใจ และที่สำคัญตอนนี้แฟรงกี้ต้องทนฝืนใจอยู่บ้านฉันด้วย ทุกๆเย็นเขาจะติวให้ฉัน แค่เห็นหน้าตึงเครียดและไร้อารมณ์ของเขา ให้อ่านตำราเรียนทั้งหมดก็ไม่เข้าหัวฉันหรอก ชิ >.<
“เธอจะเปลี่ยนช่องอีกนานมั้ย”
แฟรงกี้ถามอย่างหงุดหงิดเมื่อฉันเปลี่ยนช่องรายการทีวีไปมา
“ขอโทษละกัน”
ทำเป็นหยิ่ง.. เอ๊ะหน้าฉันเหมือนคนหยิ่งยังนะ>_<
“ยัยหนูลูกม๊า”
ขวับ~~~
ฉันกับแฟรงกี้หันหน้าไปทางต้นเสียงพร้อมกัน พบกับแม่ฉันยืนยิ้มอยู่แถมยังถือของเต็มไม้เต็มมือ กลับมาจากช้อปปิ้งแล้วสินะ… >o<
“แม่ขา~~~”
ฉันวิ่งไปกอดคุณแม่อย่างดีอกดีใจ คุณแม่ผละออกแล้วหันไปนั่งข้างๆแฟรงกี้แล้วเริ่มส่งสายตาวิ้งๆอย่างดีอกดีใจ
“แม่ดีใจ๊ดีใจนะที่แฟรงก์มาอยู่ที่นี่>o<”
“ครับ^^”แฟรงกี้ตอบพลางยิ้มหวานให้กับคุณแม่
“คุณหนูคะมีคนมาหาค่ะ”
ใครอีกเนี่ย=_= ทำไมมีแต่คนคิดถึงฉันนักหนา เท่าๆที่นับๆดูฉันเองก็ไม่มีคนรู้จักที่ไหนมากมาย
“เขาบอกว่าเป็นเพื่อนคุณหนูค่ะ”
สาวใช้ตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ดูเหมือนเธอจะอ่านความคิดฉันออก
“ผัดไทย?”
“ไม่ใช่คุณผัดไทยค่ะ แต่..”
“ยัยมิคิดถึงที่ซู้ดดดด>_<”
ผู้ชายหน้าตาดีลูกครึ่งฝรั่งผสมจีน แต่งตัวดูดีวิ่งเข้ามากอดแล้วหอมฉันฟรอดใหญ่ เล่นเอาทุกคนในที่นี้อึ้งจนตาโตเท่าไข่หาน แหงล่ะหมอนี่อยู่อเมริกาเขาไม่ถือเรื่องพวกนี้หรอก
“เดรโก! นายมาได้ไงO_O”
“เพราะรักจึงมา” เดรโกพูดแล้ววิ่งไปทักทายแม่ฉัน และแน่นอนว่าแม่ฉันต้องยิ้มจนแก้มแทบปริ เพราะแม่ฉันเป็นมิตรกับทุกคน=_=
“น้าคิดถึ๊งคิดถึงมาคราวนี้จะอยู่นานมั้ยลูก”
“ผมจะมาอยู่นี่สักเทอมนึงรบกวนคุณน้ารึป่าวTT” เดรโกทำหน้ารู้สึกผิดอย่างโอเวอร์สุดๆ ใครๆก็รู้ว่าหน้าเศร้าๆนั้นเสแสร้งชัดๆ (-_-*)
“โถ่อย่าทำหน้าเสียใจสิจ้ะ เดรอยู่นานที่สุดเท่าที่อยู่ได้เลยจ่ะ^^”
ยกเว้นแม่ฉันคนเดียวที่หารู้ไม่ =_=
อะไรกันตอนนี้บ้านฉันกลายเป็นแหล่งรวมผู้ชายหล่อแล้วหรอเนี่ย O_o
ตกเย็น
18.00
“มิเธอต้องพาฉันเที่ยวให้รอบโลกเลยนะ”
“เดรโก=_=”
“ฉันหมายถึงเที่ยวที่เธอพาไปได้น่ะ”
“ได้ๆ ถ้าฉันว่างแต่ต้องเอาบอดี้การ์ดไปด้วยนะ”
“ฉันรู้ดีน่า” เดรโกเป็นเพื่อนคนสุดท้ายนอกจากผัดไทยแล้ว เพราะเดรโกเป็นลูกชายเพื่อนของคุณแม่ฉันเองเราเลยสนิทกัน แต่ไม่ค่อยได้เล่นกันเหมือนอัคคีกับแฟรงกี้หรอก ทั้งสองคนไม่รู้จักเดรโก เพราะนานๆเขาจะกลับมาไทยทีและมาทีไรเขาจะเล่นแต่กับฉัน และไม่เคยได้จ๊ะเอ๋กับแฟรงกี้และอัคคีสักกะที จนเวลาผ่านไปฉันโตมาเป็นสาวสวยแล้วนี่แหละ>_< เดรโกกับฉันสนิทกันมากพอๆกับที่เราทั้งสองจะคบและกินกันเองไม่ลง ถึงแม้ว่าบางทีนิสัยของเดรโกจะซุกซนและมักทำให้คนอื่นเข้าใจผิดเสมอๆว่าเราเป็นคู่รักสุดสวีตก็เหอะ เราสองคนรู้กันดีแก่ใจ -_-^
“แล้วคิดยังไงมาเรียนประเทศไทย”
ฉันจ้องใบหน้าอันหล่อเหลาของเพื่อนสนิท อร๊างงเพื่อนฉันหล่อจังแฮะ>3<
“เบื่อเมืองนอกอยากมาเหล่สาวเอเชียดูบ้าง”
“ไม่พ้นเหตุผลนี้สินะ-_-^”
“สาวเอเชียสวยล่ะสิ”
“สวยทุกคน..”
หุๆ
“ยกเว้นเธอ”
“กรี๊ดๆๆๆๆ เดรโกอยากตายหรอห๊า!!” ฉันพุ่งไปบีบคอเพื่อนชายสุดกวนประสาท มีดีแต่หน้าตาจริงๆเลย!! =_=
“อ้อกกกๆๆ ปล่อยๆ ถ้าฉันตายขึ้นมาเธอจะร้องไห้เอาหรอก”
“ชิ! ฝันไปเถอะย่ะ”
“อ่ะแฮ่มๆ!!” เราทั้งสองหยุดการเคลื่อนไหวเมื่อเสียงกระแอมที่ดังมาจากด้านหลังดังขึ้น ฉันปล่อยมือ ออกจากคอเดรโกที่ตอนนี้คอเขาแดงนิดๆ นี่ขนาดฉันบีบเล่นๆนะ เสียงกระแอมนี้เป็นใครไม่ได้นอกจาก.. แฟรงกี้!!
“มาอะไรคุณส…เอ้ยมีอะไรแฟรงกี้!!”
อ้ากกเกือบหลุดปากไปแล้วเชียว T^T แฟรงกี้ยิ้มน้อยๆก่อนที่จะนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับฉันและเดรโก เขาคงจะรู้แล้วว่าฉันจะหลุดอะไร แง่งT^T อับอายๆ
“ฉันมาดูหนัง”
เขายักคิ้วกวนๆแล้วหันไปทางทีวี ชิ! อยากดูก็ดูไป ฉันไม่ดูแล้ว อันที่จริงที่ทำหยิ่งแบบนี้ได้เพราะฉันรู้ว่ายังไงเขาก็ต้องอยู่บ้านฉันและฉันต้องได้เจอหน้าเขาอยู่ดี ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงจะแทบคลั่งถ้าทำแบบนี้เพราะกลัวไม่ได้เจอหน้าเขาอีก
“ฉันไม่ดูแล้ว ไปดีกว่า”
“มินิเธอจะไปไหน”
เดรโกถามขึ้นในขณะที่ฉันลุกจากโซฟา
“บนห้อง นายจะไปมั้ยล่ะ”
อันนี้ฉันไม่ได้ประชดแฟรงกี้แต่อย่างใด เพราะทุกครั้งที่เดรโกกลับมาเที่ยวประเทศไทยเราก็มักจะไปโม้เรื่องต่างๆให้กันฟังอยู่บนห้องของฉัน พอถึงเวลานอนเขาก็แค่กลับห้องไป
“โอ๊ะ ! มาไม่ทันไรอดใจไม่ไหวถึงขั้นชวนฉันขึ้นห้องเลยเรอะ”
“หยุดยิ้มกวนประสาทของนายนะ เดรโก งั้นก็ไม่ต้องมาจบปิ๊ง”
“โอ๊ยๆ แค่นี้งอน ได้ๆเดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อนแล้วจะแวบไป” ฉันพยักหน้าแล้วเดินขึ้นบันไดไป
ตึกๆ ฉันเร่งฝีเท้าเพราะต้องรีบไปอาบน้ำเหมือนกันมีอะไรต้องโม้กับเดรโกอีกเยอะกับเพื่อนลูกครึ่งฝรั่งคนนี้
หมับ ~~
เฮ้ยใครเจ็บแขนฉันฟระ -_-*
“แฟรงกี้!”
“ใช่ฉันเอง”
“มีอะไร”
“เหนื่อยมั้ย”
“เหนื่อย?”
“ที่ต้องมาทำฝืนใจหยิ่งกับฉันแบบนี้”
“ฉันไม่ได้ฝืน”
“แต่เธอหลุด”
อ้ากกก ว่าแล้วเชียว จะแก้ตัวยังไงดีเนี่ย
“ป่าว..ก็ได้โอเคฉันยอมรับ”ฉันหรี่ตามองแฟรงกี้ที่แสยะยิ้มอย่างผู้มีชัยชนะ และรอยยิ้มก็ค่อยๆจางหายไปเพราะประโยคหลัง “แต่นั่นมันเป็นเพราะความเคยชินไง อะไรๆที่เราเคยชินและทำมันทุกวันเมื่อวันหนึ่งเราไม่ได้ทำแล้ว บางทีเราอาจจะหลงลืมกันบ้าง ฉันยังยืนยันคำเดิมนะว่าฉันไม่ได้พิศวาสอะไรนายแล้ว”
“งั้นหรอ” เขาพูดอย่างไม่เชื่อ
“ใช่ จะว่าไปแซมมี่ก็หล่อเหมือนกันนะ” ฉันพูดลอยๆประชดเขา ยิ่งคิดยิ่งโมโหเรื่องวันนั้นแวบมาอีกแล้ว
“เธอลืมฉันได้แล้วงั้นหรอ”
เอ๊ะอะไรเนี่ย-_-^ คนละประเด็นกับที่ฉันพูดเลย
“ใช่น่ะสิ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ฉันต้องตกใจอย่างสุดขีดเมื่อหน้าของแฟรงกี้ค่อยๆใกล้เข้ามาเขากดริมฝีปากเขาลงที่ริมฝีปากฉัน ขะ..เขาจูบฉันงั้นหรอ O_O!! ถึงฉันจะชอบเขาฉันก็ไม่ต้องการอะไรแบบนี้นะ เมื่อฉันตั้งสติได้ฉันก็รีบผลักเขาออกทันที
พลั่กก !
“นายทำบ้าอะไร ไม่ชอบแล้วมาทำอะไรแบบนี้กับฉันทำไม!!”
ฉันพูดอย่างโมโห แต่ไม่สะทกสะท้านเขาแม้แต่น้อย
“กรี๊ดดดดดดดด กุ๊ดไนท์คิสกันหรอจ้ะ>_<” คุณแม่ผู้บ้าเกาหลีลีมินโฮและชอบซีรีย์โรแมนติกมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แทนที่จะโกรธที่แฟรงกี้จูบฉันแต่ผิดคาดแต่กลับทำหน้าฟินโอเวอร์แทน=_= แฟรงกี้ตกใจและทำสีหน้าไม่ถูกพอๆกับฉัน
“แม่! -*-“
“อ๊ายยยความฝันของแม่จะต้องเป็นจริ๊ง>_<”
“ยัยมิไปกันได้ยัง”
อ้ะนั่นเดรโกมาได้จังหวะพอดี ฉันกะจะถือโอกาสนี้ชิ่งหนีบรรยากาศที่แสนอึดอัดนี้แต่ทว่า
“เดรมาทำอะไรตรงนี้จ้ะ อย่าบอกนะว่าจะไปโม้กันในห้องของยัยมิ”
“ใช่ครับคุณน้าคนสวย”
“ทำไมหนุ่มๆมักจะพูดความจริงแบบนี้นะ>o<”
“อะไรกันมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้วทำแบบนี้ได้ไง”
แฟรงกี้ขัดขึ้น
“นั่นสิจ้ะ”คุณแม่เข้าข้างแฟรงกี้ทันที
“คุณน้าก็รู้นี่ครับว่าผมกับมิซี้กันขนาดไหน ตอนเด็กๆยัยมิยังแก้ผ้าเดินเข้าห้องน้ำกับผมเลย ทั้งๆที่ผมไล่อาบห้องตัวเองอยู่แล้วยังไม่ยอม” กรี๊ดดด ไอ่บ้า T^T แม่ฉันอึ้งทึ่งพอๆกับฉันเมื่อเดรโกพูดจบ
“แต่นั่นตอนเด็กนี่จ้ะแหะๆ” คุณแม่เริ่มไปไม่เป็น
“ผมรู้ว่าคุณน้าเข้าใจ จุ้บ!” เดรโกจุ้บแก้มแม่ฉันทีนึง ตามความซุกซนของเขา แฟรงกี้ทำหน้าอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่แต่ก่อนที่แฟรงกี้จะอ้าปากได้พูดอะไรต่อ คุณแม่ผู้มีภูมิคุ้มกันความหล่อต่ำก็แทรกขึ้นซะก่อน
“เข้าใจสิ ไปเลยๆจ้า>o<”
“ป้ะไปกัน” เดรโกจับมือฉันในขณะที่เขากำลังเปิดประตูเข้าห้อง เสียงหนึ่งก็ขัดขึ้นซะก่อน
“เดี๋ยว!”
“นายมีอะไร-*-“
ฉันย่นจมูกใส่แฟรงกี้ วันนี้เขาชักจะทำตัวมีปัญหากว่าทุกวันแล้ว
“ฉันจะไปด้วย”
“ได้ไงนายเป็นผู้ชาย”
“ก็แล้วเธอเห็นฉันเป็นตุ๊ดรึไง” เดรโกพูดอย่างไม่สบอารมณ์
“ใช่เพื่อนเธอเข้าไปได้ฉันก็เข้าไปได้”
“เถียงกันทำไมจ้ะเด็กๆไปด้วยกันทั้งหมดนั่นแหละ” คุณแม่ดันเราทั้งสามเข้าห้อง แล้วปิดประตูดัง
ปังงงงงง !
เราทั้งสามนั่งดูหนังในห้องส่วนฉันกับเดรโกก็คุยโม้กันเรื่องทั่วๆไปปล่อยให้แฟรงกี้นั่งกินป๊อปคอร์นอยู่คนเดียว
“เธอมีคนที่ชอบยัง”
“แค่กๆๆๆๆ” ฉันวางแก้วน้ำเปล่าลง คำถามอะไรของเขาเนี่ย
“มีอยู่”
“ใครอ่ะ”
“หลายคน”
“แค่กๆๆๆ” คราวนี้เป็นแฟรงกี้ที่สำลักน้ำจนหน้าแดงก่ำเป็นครั้งแรกที่มีเสียงแฟรงกี้ตั้งแต่เราเข้ามาในห้อง
“นายล่ะ” ฉันทำเมินแล้วหันไปถามเดรโกต่อ เพราะถ้าเป็นปกติฉันคงวิ่งหัวทิ่มไปดูเขาแล้วล่ะ
“ยังไม่มีอ่ะ เออนี่แล้วเธอมีคู่หมั้นแล้วหรอที่หมอนี่พูดอ่ะ ถ้ามีทำไมไม่บอกฉัน”
“อืมมั้ง”
“เอ้า ใครอ่ะ” ฉันเหลือบมองแฟรงกี้ที่นั่งหน้านิ่งไม่พูดอะไร อันที่จริงเราอาจจะไม่ได้เป็นคู่หมั้นกันหรอก เขาโดนบังคับแต่งงานตอนเด็กเพราะช่วยชีวิตฉันต่างหาก
“อ๋อ ไอ้นี่น่ะหรอ” เดรโกรชี้ไปที่แฟรงกี้ เขานั่งนิ่งไม่ยอมตอบ ทำเหมือนไม่ได้ยินด้วยซ้ำ “ไม่ใช่หรอ..-_-^ งั้นใครล่ะ”
“พูดมากน่าฉันไม่มีคู่หมั้นหรอก แฟรงกี้แค่พูดเล่นๆเอง” ฉันบอกเดรโก
“อ๋อ บอดี้การ์ดเฮนรี่หรอ ที่เธอเล่าให้ฟัง”
“มะ..ไม่ใช่สักหน่อย”
“ทำไมต้องหน้าแดง”
ไอ้บ้า นายจะแต่งเรื่องทำไมหน้าฉันไม่ได้แดงซะหน่อย-*- ทำไมเขาชอบโอเวอร์เกินเหตุ-_-^
“กลับห้องไปเลยไป”
“ขอกุ๊ดไนท์คิสกับเธอนิดๆได้มั้ย” เดรโกรทำหน้าเจ้าเล่ห์แล้วกำลังจะโน้มหน้าเข้ามา
“ทะลึ่ง”
โป้ก !
“แง่งทำไมเธอต้องเขกหัวฉันด้วย ฉันเป็นคนมีหัวใจที่แสนบอบบางนะ ไม่รักไม่ต้องไม่ดีไม่ต้องมาดีกับฉัน ไม่รักไม่ต้องมาห๊วงไม่ต้องมาห่วงใยช้านนน~~~” ฉันดีกับแกเมื่อไหร่ไอ้เพื่อนเวร =_= เอ๊ะเดี๋ยวนะทำไมคำพูดของเดรโกคุ้นๆเหมือนเพลงอะไรสักอย่างนะ
“กลับไปซะ นายทั้งคู่” ฉันพูดจบแล้วทิ้งตัวลงบนที่นอนแล้วดิ้นไปดิ้นมาอย่างสบาย
“เธอเป็นลมบ้าหมูหรอ”
แฟรงกี้พูด
“อย่ามาว่าเพื่อนสาวสุดสวยของฉันนะ”เดรโกพูดตำหนิแฟรงกี้ นั่นทำให้ฉันพลิกไปอีกทางแล้วขำ
“สุดสวย? เตี้ยป๊อกอย่างกับหมากระเป๋า-*-“
กรี๊ดดดดดดดดดด ! ใช่ซี๊เขาจะไปสวยเหมือนคนที่เขาชอบล่ะ
“อันนั้นไมเถียง”
เฮ้ย ! ไอ้บ้าเดรโก เพื่อนทั้งคนเข้าข้างกันหน่อยสิยะ
ฟิ้วววว ~~ ตุ้บ !
ฉันโยนหมอนใส่แฟรงกี้กับเดรโก
“หุบปากแล้วออกไปซะ-*-“
“กุ๊ดไนท์คิสมามะ ม๊วฟฟฟ” นั่นไงไอ้บ้านี่เล่นไม่เลิก เดรโกเคลื่อนหน้าตัวเองเข้ามาหาฉันช้าๆ แต่ทว่า
หมับ ~~
“ปล่อยช้านนน แกมาลากคอช้านทำไมไอ้ฟริ๊งงงงกี๊” เดรโกโหยหวน
“แฟรงกี้โว้ย ไอ้โกโก้!”
“ไอ้เวรนี่ เดรโกโว้ย”
“พอๆทั้งคู่เลย เดรพรุ่งนี้นายไปเรียนกับฉันใช่มั้ย”
“แน่นอน”
“โอเคงั้นไปเถอะ !”
“พวกเราไปก็ได้!!!”
ปังงงงงงง !!!!
นั่น..ประสานเสียงกันอีก (-_-*)
ความคิดเห็น