คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ep 2 ฉันยกให้
“ยัยคุณหนูตื่นได้แล้ว สายแล้ว!”
งึมงำๆ ~ ใครมาตะโกนเรียกฉันแต่เช้าฟระ
เพียะ !
“โอ้ยย ยัยบ้าตบฉันทำไม”
หือ หา? ฉันตบใคร ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นเห็นใบหน้าหล่อเหลาของเฮนรี่ หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ หวาO_O ฉันทำอะไรผิดหรอ
“หล่อจังสามีรอง^^” ฉันใช้มือทั้งสองลูบหน้าเขาอย่างอารมณ์ดี เขาเริ่มอึกอักแล้วปัดมือฉันออกอย่างรำคาญ แน่จริงห้ามหน้าแดงเซ่ ~ ฮ่าๆๆ^O^
“เลิกพูดจาเพ้อเจ้อไร้สาระได้แล้ว ฉันให้เวลาเธอ 20 นาที เดี๋ยวฉันจะลงไปรอข้างล่าง”
สรุปว่าใครเป็นเจ้านายใครเป็นลูกน้องกันแน่ฟระ=[]=
เฮนรี่ทึ้งหัวตัวเองเรียกสติแล้วเดินไปลงบันได้ไปชั้นล่าง
“คุณท่านO_O”
“ยัยมินิตื่นสายอีกแล้วสินะฮ่าๆ” พ่อของมินิยิ้มอย่างอารมณ์ดี แล้วรีบปรับสีหน้าเป็นจริงจังทันที “เฮนรี่ฉันหวังว่าเธอคงเข้าใจนะกับนิสัยดื้อรั้น หัวดื้อไม่ฟังใครของยัยมินิ ฉันเลี้ยงลูกมาอย่างตามใจและต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะเลี้ยงมาได้ให้เธอเป็นคนร่าเริงแบบนี้”
เขาหรี่ตามองหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มก่อนที่จะอธิบายต่อ
“แต่มันอาจจะผิดพลาดไปนิดหน่อยตรงที่ยัยมินิดื้อจนไม่รู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร”
“-*-“
“อาจจะไม่นิดก็ได้ ฮ่าๆ แต่ฉันอยากให้ลูกสาวฉันร่าเริงไว้แบบนี้ เพราะมันจะดีกว่าที่มินิต้องหวาดระแวงตลอดเวลา ว่ามีคนปองร้ายเธอ เธอรู้ใช่มั้ยว่ามินิมีภัยรอบตัว ถ้าเธอไม่ใช่คนแบบนี้อาจจะกลายเป็นคนขี้ระแวงและขาดสติ”
“ผมรู้ครับ ไม่ผิดหรอกที่เธอเป็นคนแบบนี้^^”
“เพราะความหัวดื้อและไม่กลัวอะไร ฉันเลยต้องจำเป็นหาบอดี้การ์ดเพิ่มอีกสามคน เพื่อช่วยป้องกันภัยอย่างเต็มที่ เพราะยิ่งอัคคีโผล่หน้ามาบ่อยเท่าไหร่มินิก็จะมีอันตรายบ่อยขึ้นเท่านั้น”
“ผมจะดูแลมินิอย่างดีที่สุดครับ”
พ่อของมินิตบบ่าเฮนรี่สองสามทีอย่างใจดี ก่อนที่จะเดินจากไป
ก๊อกๆๆๆ
หือ ? เฮนรี่มาเคาะประตูเรียกฉันแล้วหรอเนี่ย แย่แล้วๆฉันต้องรีบแต่งตัวซะแล้ว
“เดี๋ยวก่อนน่าเฮนรี่นายจะเร่งอะไรนักหนาห้ะ”
“พ่อเอง”
“คุณพ่อหรอคะ รอแป๊ปนะคะ” ฉันวางหวีแล้วรีบวิ่งไปเปิดประตูให้คุณพ่อเข้ามา
แอ้ดดดดด~~
“คุณพ่อขา”
ฉันพูดเสียงหวานแล้วกอดคุณพ่ออย่างอารมณ์ดี
“น่ารักจริงๆ”คุณพ่อยีหัวฉันอย่างอารมณ์ดีแล้วเดินไปนั่งบนเตียง คุณพ่อมีธุระอะไรกับฉันแน่ๆ
“พ่อมีอะไรหรอคะ”
“ความรักของลูกเป็นยังไงบ้าง แฟรงก์ไม่สนใจลูกเหมือนเดิมอีกล่ะสิ”
“ใช่น่ะสิคะคุณพ่อT^T” ฉันพูดแล้วจัดทรงผมให้เข้าทรงเพราะคุณพ่อยีหัวฉันจนฟูแล้วเดินไปนั่งลงข้างๆ
“ลูกยังมีเฮนรี่ และก็บอดี้การ์ดอีกสามคน”
ว่าแล้วเชียว ที่พ่อคัดหน้าตาหล่อๆไว้นี่ไม่พ้นการจับคู่ให้ฉัน เพราะคุณพ่อและฉันเองก็รู้ดีว่าแฟรงกี้ไม่ได้สนใจฉันเลย อย่างน้อยๆตอนเด็กๆเราก็สนิทกันมาก แต่พอโตขึ้นมาแฟรงกี้ก็ทำตัวห่างเหินฉันเรื่อยๆ
“พ่อคะ! -_-*”
“สามคนนั้นเป็นไม่ใช่คนธรรมดานะลูกมีหน้ามีตาและมีฐานะพอสมควร”
“แล้วเขามาเป็นบอดี้การ์ดทำไมล่ะคะ”
“เขาชอบน่ะสิ”
“=O=”
“ถ้าลูกเหนื่อย.. ยังมีอีกหลายคนที่พร้อมจับมือกับลูกนะมินิ”
ฉันคิดเรื่องคุณพ่ออย่างเครียดๆแต่เอาเถอะ ฉันไม่ยอมให้เรื่องนี้จบง่ายๆแน่เพราะยังไงเราก็แต่งงานกันแล้ว!(ตอนเจ็ดขวบ-*-) คุณพ่อก็เอาตัวเลือกมาให้ฉันมากมายเหลือเกิน แต่พ่อฉันคงไม่ทะเลาะกับพ่อของแฟรงกี้หรอกเพราะพ่อเขาคงรู้ดีว่าลูกตัวเองไม่ชอบฉัน T^T แต่ใครจะสน ชิ ! อย่างไรก็ตามฉันไม่ปล่อยให้เขาหลุดมือไปแน่ๆ ฉันไม่เหนื่อยอะไรทั้งนั้นแหละเชอะ .. !!
ตอนนี้เราทั้งคู่ถึงโรงเรียนแล้วล่ะ และฉันกำลังมองหาแฟรงกี้อยู่ด้วย ไม่เจอตั้งสองวัน เสาร์อาทิตย์คิดถึ๊งคิดถึง
-แฟรงกี้-
ตอนนี้ผมกำลังหลบยัยบ้ามินิอยู่ ผมไม่เข้าใจทำไมยัยนั่นต้องตามแสดงความเป็นเจ้าของตลอดเวลา สาเหตุที่ทำไมเวลาโตขึ้นมาเราห่างเหินกันน่ะหรอ ยัยนั่นชอบทำตัวตามติดผมแจแบบนี้น่ะสิ ยัยนั่นไม่รู้รึไงว่าอะไรควรอะไรไม่ควร ให้ตายสิเป็นผู้หญิงที่แปลกชะมัด
“แฟรงกี้คะ”
“อ้าว ลิซ่า”
ลิซ่าสาวสวยที่ผมหมายปองไว้ตอนนี้ เพราะเธอต่างจากยัยมินิโดยสิ้นเชิง เธอรู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร และเธอค่อนข้างสวย และเรียบร้อยมากเลยทีเดียว แต่ลิซ่าไม่ค่อยสนใจผมหรอกมันน่าตื่นเต้นใช่มั้ยล่ะ ผมชอบชะมัดผู้หญิงที่ไม่ได้ชอบผมก่อน เธอคงไม่ได้ชอบผมที่หน้าตาและฐานะสินะ.. อ่า..แบบนี้น่าค้นหาชะมัดอ้ากกผมชอบเธอ>o< และเธอก็เป็นเพื่อนสนิทผมด้วย ในชีวิตผมมีเพื่อนสนิทแค่สามไม่สิแค่สอง ลิซ่ากับไอ้แซม ยัยมินิผมไม่นับหรอกน่ารำคาญที่สุด
“แฟรงกี้มาทำอะไรตรงนี้คะ? .. ลิซ่าว่ามันเหมือนหลบๆซ่อนๆเลยนะ”
ลิซ่าพูดจบก็มองซ้ายมองขวาอย่างสงสัย ผมใช้จังหวะนี้แอบมองหน้าสวยๆนั่น อ่า..ใจเต้นแรงมากๆเลย จะบ้าตายอยู่แล้วคนอะไรยิ่งดูยิ่งสวย ทำไมเธอไม่ชอบผมสักทีนะ
“มันคงจะหลบมินิน่ะสิลิซ่า ฮ่าๆ”
ไอ้เพื่อนเวรแซมอยู่ๆมันก็โผล่หน้ามาแทรก
“แก! -o-“
“ซ่าว่ามินิน่ารักออกนะคะ ทำไมแฟรงก์ถึงหลบล่ะ”
“ก็เพราะไอ้แฟรงก์มันชอบ..”
“เฮ้ย!เรารีบเข้าห้องเรียนกันก่อนมั้ย”
ผมแทรกขึ้นก่อนที่ไอ้เวรแซมมันจะบอกความลับสุดยอดออกไป ไอ้เพื่อนเวรยิ่งปากสว่างอยู่ด้วย ผมกลัวว่าถ้าบอกไปแล้วเราจะมองหน้ากันไม่ติด
“แกไม่ชอบมินิจริงๆหรอวะ”
แซมกระซิบผมในขณะที่ลิซ่าเดินนำไปก่อนแล้ว
“ผู้หญิงอะไรน่ารำคาญ”
ผมตอบแซมอย่างหงุดหงิด ถ้ายัยนั้นไม่ตามตื๊อผมแล้วอ้างเรื่องแต่งงานบ้าๆนั่น เราคงจะเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก ผมก้มหน้า ก้มหัวหลบอย่างระมัดระวังไม่รู้ว่ายัยนั่นจะโผล่มาเมื่อไหร่
“ฉันชอบมินิว่ะ”
ผมหยุดกึกจนลืมไปว่ากำลังหลบยัยนั่นอยู่ อาจจะเป็นเพราะกำลังอึ้งกับเรื่องที่แซมพึ่งบอกไป ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้แน่ๆ !
“แกหยุดเดินทำไมวะ”
“เมื่อกี๊แกว่าอะไรนะ”
“ฉันชอบมินิ ถ้าแกไม่ชอบฉันขอนะ ไหนๆแกก็ชอบลิซ่าอยู่แล้วยกมินิให้ฉันเถอะ”
ของอย่างนี้ยกให้กันได้ด้วยรึไง -*- ไม่สิผมไม่แคร์ยัยนั่นหรอก
“ทำไมแกต้องขอฉันด้วย ฉันไม่แคร์ยัยมินิอยู่แล้ว น่ารำคาญที่สุด ไม่งั้นฉันถึงต้องลำบากหลบอยู่แบบนี้หรอ ฉันชอบลิซ่า ลิซ่า ลิซ่า! เข้าใจมั้ย”
“ที่ฉันขอเพราะพวกแกเคยแต่งงานกันไม่ใช่หรอตอนเด็กๆน่ะ เหมือนๆหมั้นกันอ่ะ”
“อ่า..ไร้สาระชิบเป๋ง แต่งงานหรอ โถ่เอ้ยตอนเราเข้าพิธี การแต่งงานคืออะไรเรายังไม่รู้ด้วยซ้ำ ยัยนั่นทำไมต้องใช้ข้ออ้างงี่เง่าแบบนั้นมาผูกมัดฉันกับตัวเองด้วย ฉันก็รู้นะว่าหล่อเกินห้ามใจอย่างฉันใครๆก็อยากได้เป็นแฟน แต่วิธีตื๊อปัญญาอ่อนแบบนั้นมันน่าอาย”
“แกอย่าพูดถึงมินิแบบนั้นนะโว้ย แกไม่เห็นหรอว่ามินิรักจะตาย ดูตรงๆและจริงใจไม่เสแสร้งด้วย ฉันชอบ ทำไมวะแกไม่ชอบก็ไม่น่าพูดจาแรงแบบนั้นเลยก็ได้ ดีล่ะงั้นฉันจะจีบมินิแบบไม่เกรงใจแกแล้วนะ^^”
“ฉันไม่แคร์อยู่แล้ว จริงใจตรงๆน่ะหรอ ปัญญาอ่อนน่า”
“ขอบใจนะโว้ยที่แกยอม และจากนี้ไปฉันขอสั่งห้ามามแกพูดถึงมินิแบบนั้นอีก ไปละ!”
แซมยิ้มอย่างดีใจจะเป็นจะตาย จนผมรู้สึกหมั่นไส้ มันตบบ่าผมหนึ่งทีแล้ววิ่งนำไป อย่างกับคนบ้า มันดีใจขนาดนั้นรึไง
“แกนี่นะ ยัยนั่นรักฉันคนเดียว แกคิดหรอว่ายัยนั่จะเปลี่ยนใจง่ายๆ หึๆ หล่อๆแบบฉันใครจะตัดใจลง” ผมพูดกับตัวเอง เฮ้ย !นี่ผมลืมหลบหรอเนี่ย ผมมองซ้ายมองขวาอย่ากับจะมาขโมยของก็ไม่ปานแล้วรีบวิ่งหลบๆ กลัวว่ายัยตัวแสบจะมาเห็น ผมสบายใจอยู่แล้วเพราะผมมั่นใจว่ายัยนั่นไม่มีวันถอดใจจากผมหรอก>o<
ความคิดเห็น