คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ep 4 อันตรายมาเยือน
เมื่อวานฉันไม่ได้ฝันไปแน่ ฉันเห็นอัคคีจริงๆ ถึงแม้จะแค่แวบเดียวก็เหอะ เมื่อวานฉันระวังหลังจนเฮนรี่สงสัย แต่ก็ไม่พบอันตรายอะไรเลย ค่อยโล่งอกหน่อยที่จริงแล้วทุกครั้งที่ฉันเจออัคคีไม่ได้มีอันตรายเสมอไปหรอกมันอาจจะแค่เรื่องบังเอิญมากกว่า .. >_<
“ยืนเหม่ออะไรตรงนี้”
อีตาออสตินตื่นเช้าขนาดนี้เลยหรอ ?
“ว่าจะไปหาแอปเปิ้ลกินซะหน่อย”
“เธอคิดว่าจะเอาแอปเปิ้ลมาล่อฉันได้หรอ ไม่มีทางซะหรอก”
“T^T”
เซ็ง =[]=
“ไปกันสิช้าอะไรอยู่” นั่นไงที่ไหนได้หมอนี่คลั่งแอปเปิ้ลขั้นเทพเลยนะเนี่ย
“ออสตินนายชอบแอปเปิ้ลมากเลยหรอ”
“มากสิ”
“ถ้ามีคนสวยๆแบบฉันกับแอปเปิ้ล100ลูกจะเลือกอะไร”
“แน่นอนว่าเธอ…”กรี๊ดดดด! แหงล่ะคนมันสวย “จะไม่ใช่สิ่งที่ฉันเลือก ฉันขอเลือกแอปเปิ้ล100ลูกดีกว่ามีประโยชน์กว่าเยอะ”
กร๊าซซ! ไอ้เลือกแอปเปิ้ลน่ะพอเข้าใจ แต่คำว่ามีประโยชน์กว่าเยอะหมายความว่าไงยะ =o= ฉันเป็นคนดูไร้ประโยชน์มากรึไง
“ชิ!”
“ไม่ได้ฉันต้องจัดการยังไงแฟรงก์ก็ต้องแต่งงานกับหนูมินิ”
อ้ะO_oนั่นมันเสียงคุณลุงหนิ(พ่อแฟรงกี้) ทำไมถึงดังมาจากห้องทำงานของคุณพ่อล่ะ
“เธอจะแอบฟังหรอ?”
“ฉันแค่ยืนใกล้ๆแล้วได้ยินเสียงย่ะ”
“ตรงนั้นบันไดระวังนะ”ออสตินพูดแล้วดึงมือฉัน เข้ามาก็เพราะว่าห้องทำงานของคุณพ่อติดกับบันได้น่ะสิ
“ไม่เป็นไรหรอกในเมื่อแฟรงก์ก็ไม่ได้รักยัยมิ”
ไม่นะค้าคุณพ่อT^T เอ๊ะใช่สิฉันจะไม่สนใจแฟรงกี้แล้วนี่นาชิ(-_-*)
“ฉันต้องจัดการสักหน่อย” พ่อของแฟรงกี้ว่า
“ยัยมิยังเกรดตกต่ำเหมือนเดิมเลย”
กรี๊ดคุณพ่อประจานต่อหน้าพ่อสามีT^T
“อย่ามามองหน้าฉันแบบนั้นนะยะออสติน อันที่จริงไม่ได้ตกต่ำอะไรมากหรอก”
ฉันหันไปด่าออสตินเบาๆ เริ่มอายๆแฮะ
“คงไม่หรอก อย่างน้อยก็ดีกว่าสอบได้ที่สุดท้ายไม่ใช่หรอ”
พ่อของแฟรงกี้พูดอย่างใจเย็น
“เหอะ ยัยมิสอบได้ที่สุดท้ายนี่สิปัญหา”
คุณพ่อวววว TOT
“ฉันไม่คิดว่าเธอจะโง่…”
“ฉันไม่ได้โง่นะ ฉันแค่ไม่ตั้งใจเรียนฉันขี้เกียจเข้าใจมั้ย แล้วห้องที่ฉันเรียนเป็นห้องเด็กเรียน ใครจะไปสู้ไหวล่ะยะ เด็กพวกนั้นแทบจะกินตำราเรียนแทนข้าวอยู่แล้ว”
“ข้ออ้างของคนโง่=_=”
“ชิไม่ฟงไม่ฟังอะไรมันแล้ว”
“ฉันยังอยากฟังต่ออยู่เลย”ออสตินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ชิ! จะเอาไว้เยาะเย้ยฉันหรอยะอันที่จริงนายอยู่ห้องเดียวกับฉันไม่นานนักเดี๋ยวก็รู้เองแหละโฮT^T ฉันไม่โง่นะก็ใครมันจะไปเก่งเหมือนแฟรงกี้ล่ะ
“ว่าแต่แฟรงกี้ทำไมไม่เรียนห้องเดียวกับเธอล่ะ”
“พูดถึงเขาทำไมเหอะ เพราะฉันอยู่ห้องนั้นเขาเลยไม่อยู่ล่ะมั้งเขาไม่อยากเจอฉัน เขาเกลียดฉัน เขาเบื่อฉันเข้าใจมั้ย ฮือT^T”
“ดราม่าซะงั้น ระวัง!!!” อยู่ๆออสตินก็ตะโกนเสียงดังอย่างตกใจ ทำเอาฉันสะดุ้งโหยง
ปัง !!!! เสียงปืนดังลั่น ไม่รู้ว่าฉันหรือ ออสตินโดนยิงรึป่าว ที่แน่ๆคือการลอบยังแน่ ออสตินกับฉันกอดกันกลิ้งตกบันได้ เพราะเขากลัวฉันโดนกระสุน ฉันได้ยินเสียงประตูห้องของคุณพ่อเปิดออกมา ออสตินหัวแตก โอ๊ยยเจ็บจัง และภาพนั้นก็คือภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นก่อนที่สติจะดับวูบไป
“มินิ !!!”
“หนูมินิ!!”
โรงพยาบาล
8.20
“หมอครับลูกผมเป็นยังไงบ้างครับ”
“คนไข้แค่ตกใจนะครับ และอาจจะเจ็บตัวนิดหน่อยเพราะตกบันไดและมีรอยฟกช้ำตามตัวในบางจุด น่าแปลกที่ไม่เป็นอะไรมาก พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ”
“ครับหมอ”
“คุณท่าน! เอ่อ..คุณพ่อ มินิเป็นยังไงบ้างครับ”
เฮนรี่รีบวิ่งเข้ามาอย่างตกใจพร้อมกับแฝดอีกสองคน
“ยัยมินิแค่ตกบันได แต่เกือบโดนยิงถ้าออสตินไม่ช่วยไว้”
“ตกบันได?”
เฮนรี่ขมวดคิ้วมองร่างสวยไร้นอนไร้สติอยู่บนเตียง หญิงสาวไม่เป็นอะไรมากไปกว่าแค่ฟกช้ำตามแขนและอาจจะมีรอยฟกช้ำที่ขา แต่รอยฟกช้ำไม่ใช่รอยเล็กๆเลย
“โชคดีที่ออสตินช่วยมินิไว้เป็นอย่างดี ฉันเดาว่าตอนตกบันไดเขาคงเอามือและแขนป้องกันหัวมินิไว้เป็นอย่างดี จนเขาหัวแตกซะเอง เขาเป็นคนดีมากจริงๆ ฉันต้องไปเยี่ยมเขาหน่อยแล้ว ฝากมินิด้วยนะ”
“ผมไปด้วยนะครับ”
“มาสิ”
“เลย์กับลีโออยู่ดูมินินะ”
เฮนรี่หันไปสั่งบอดดี้การ์ดแฝดหน้าหล่ออีกสองคน
“ครับ”
ห้อง 102 ถัดจาก 101 ของมินิ
“เขายังไม่ได้สติเลยครับคุณท่..พ่อ”
พ่อมินิสำรวจแขนของออสตินเห็นรอยช้ำขนาดใหญ่และบางจุดมีแผลด้วย
“นี่ไงเขาเอาแขนกับมือป้องกันหัวมินิจริงๆด้วย”
“พ่อของออสตินรู้เรื่องรึยังครับ”
“ฉันโทรบอกแล้ว เดี๋ยวเขาก็คงมา”
แอ้ดดดดดด
เสียงประตูเปิดออกทั้งสองเห็นชายคนหนึ่งเดินถือกระเช้าแอปเปิ้ลติดไม้ติดมือมาด้วยสีหน้าร้อนใจ
“คุณพิทักษ์?”
“ใช่ครับ ออสตินเป็นไงบ้างครับ” บุคคลมาใหม่ตอบแล้ววางกระเช้าไว้ก่อนที่จะรีบไปดูอาการลูกชาย
“ยังไม่ได้สติเลยครับ เขาเป็นคนดีมากจริงๆ”
“ผมภูมิใจในตัวเขามาก.. ออสตินเป็นคนดีครับเป็นคนตรงไปตรงมาและถึงบางครั้งเขาจะเป็นคนเย็นชาแต่เขาก็มีจิตใจที่ดี” เขาพูดอย่างเศร้าๆ
“ความผิดของผมเอง..”
“ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกครับ ออสตินอยากเป็นบอดี้การ์ด นี่ก็เป็นเรื่องธรรมดาครับ เพราะเขาต้องเสี่ยงอันตรายอีกเยอะ ผมเข้าใจครับเพราะตัวผมเองก็เป็นตำรวจ”
“งั้นผมขอตัวไปเยี่ยมลูกสาวก่อนนะครับ ผมฝากขอบคุณเขาด้วยนะครับถ้าเขาฟื้น” พ่อมินิพูดอย่างเป็นมิตร เพราะเขาตัดสินใจจากครั้งนั้นแล้วว่าเขาจะเลิกเป็นมาเฟีย
“ครับผม”
9.10
“นั่นพ่อจะไปไหนครับ”
“จะไปเยี่ยมหนูมินิน่ะสิพ่อต้องกลับมารับแม่แกด้วย อีกเดี๋ยวคงแต่งตัวเสร็จ”
“เยี่ยม? เยี่ยมที่บ้านหรอครับ”
“โรงพยาบาล”
“โรงพยาบาลไหน เกิดอะไรขึ้นครับ ผมจะไปด้วย”
101 ห้องมินิ
ฉันค่อยปรือตาตื่นขึ้นมาพบกับเลย์กับลีโอที่ยืนมองฉันอย่างหน้าเครียด อ๋อฉันจำได้แล้วว่าฉันจะโดนยิงแล้วจากนั้นออสตินก็ช่วยฉันไว้.. นี่ก็คงเป็นโรงพยาบาลสินะ
“ตื่นแล้วหรอ”เลย์
“อืม อ้ะ!เจ็บแขน”
“ยัยโง่เธอจะรีบลุกทำไม บาดเจ็บอยู่นะ”
ลีโอพูด ฉันเป็นเจ้านายนะว้อย =_=
“ทำไมฉันไม่หัวแตกล่ะ มีแต่ออสตินหัวแตกหรอ เขาเป็นไงบ้างล่ะ!?”
“เขาไม่เป็นไรมากหรอก”
เอ๊ะเสียงเฮนรี่หนิ ฉันหันไปมองที่ประตูเห็นเฮนรี่กับคุณพ่อกำลังเดินมา
“คุณพ่อ!!T^T”
“เป็นไรมากมั้ยลูกหืม?”
“ไม่ค่ะ เจ็บนิดหน่อย”
แอ้ดดดด ~
เสียงประตูเปิดออกแล้วบุคคลมาใหม่ก็เข้ามาหนึ่งในนั้นเป็นคนที่ฉันชอบด้วยไม่สิเคยชอบ!
กรี๊ดแฟรงกี้มาเยี่ยมฉัน>o<
“หนูมินิเป็นไงบ้างจ้ะTOT” คุณป้าวิ่งเข้ามากอดฉัน แล้วทำหน้าเศร้าๆ
“หนูดีขึ้นมากแล้วล่ะค่ะ”
“ก็ดีแล้วล่ะ^^”คุณลุงยิ้มอย่างใจดี
“พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะ” คุณพ่อพูด
“พ่อคะหนูจะออกวันนี้”
“ไม่ได้นะลูก”
“แต่หนูหายแล้วจริงๆนะคะ ไม่เชื่อคุณพ่อก็ดูสิกลับบ้านไปหนูจะเตะฟุตบอลโชว์ยังได้ อยู่ที่นี่อาจจะอันตรายกว่าก็ได้นะคะแงT^T ” ฉันทำหน้าจริงจัง
“อร๊ายๆเด็กน้อยฉลาดจังเลย” คุณป้าพูดแล้วดึงฉันเข้าไปกอดอีกรอบ ฉันแอบเห็นนะว่าแฟรงกี้แอบหัวเราะ ตอนที่คุณป้าชมว่าฉันฉลาด ถึงแม้เขาจะอยู่คนละห้องเขาก็รู้ว่าการเรียนของฉันเป็นเยี่ยงไร T^T
“แฟรงก์ลูกไม่ถามอะไรน้องหน่อยหรอ”
“เราอายุเท่ากันนะครับแม่”
“แต่มินิเกิดเดือนทีหลัง”
“แค่เดือนเองครับแม่”
“ไม่เป็นไรนะลูก เดี๋ยวลุงจะเอาลูกน้องและบอดี้การ์ดมาเฝ้าหน้าห้องให้ และในห้องก็เป็นบอดี้การ์ดของหนูด้วยเป็นไง พักผ่อนต่อเถอะ”
“งั้นฉันกลับนะ”
แฟรงกี้บอก ใจดำที่สุด L
“ได้ไงจ้ะลูกต้องเฝ้าน้องสิ!” คุณป้าดุ
เราอายุเท่ากันนะคะคุณป้า =[]=
“แล้วลูกต้องไปติวมินิด้วย เพราะลูกสอบได้ที่หนึ่ง”
“พ่อครับT^T ผมจะไปมีเวลาไปกลับบ้านมินิได้ไงล่ะครับพ่อก็รู้”
“ก็อยู่ที่บ้านมินิซะเลยสิ ถ้าเทอมนี้มินิเกรดดีขึ้นแกค่อยกลับแต่ถ้าไม่ดีขึ้นแกก็ต้องอยู่ติวจนกว่าเกรดจะดีขึ้น แกคงไม่ว่าอะไรใช่มั้ยถ้าฉันจะให้ลูกชายไปอยู่ด้วย เดี๋ยวฉันจะแถมบอดี้การ์ดกับลูกน้องคนอื่นๆดูแลความปลอดภัยให้” คุณลุงหันไปถามพ่อฉันต่อ
“พ่อ!”
“ได้สิไม่มีปัญหาแน่นอน”
แล้วคุณพ่อก็ตกลง!! ฉันจะแกล้งสอบตกทุกเทอมดีมั้ยนะเขาจะได้อยู่ด้วยนานๆ เฮ้ยถ้าฉันเกรดไม่ดีขึ้นแฟรงกี้จะไม่ฆ่าฉันหรอTOT
“เอาล่ะงั้นพวกเรากลับกันดีมั้ยหนูมินิจะได้พักผ่อนไงคะ แฟรงก์ลูกต้องอยู่เฝ้าน้องด้วยนะ บายจ้ะหนุ่มๆ” คุณป้าจะพยายามยัดเยียดให้ฉันเป็นน้องแฟรงกี้ให้ได้เลยใช่มั้ย=o=
ในที่สุดคุณป้ากับคุณลุงและพ่อฉันก็กลับไป ภายในห้องเหลือแต่บอดี้การ์ดของฉันสามคนและแฟรงกี้ ส่วนออสตินเห็นเฮนรี่บอกว่าอยู่ห้องข้างๆฉัน
“ทำไมฉันต้องไปบ้านเธอด้วย”
“บ้านฉันรวยนะ”
“บ้านฉันจนรึไง !=_=”
แง~ ทำไมต้องดุเก๊าด้วย
“ฉันไปเยี่ยมออสตินได้มั้ย”
ฉันเปลี่ยนเรื่องเพราะบรรยากาศเริ่มตึงเครียดแล้ว
“พักผ่อนอีกหน่อยแล้วค่อยไป”เฮนรี่ตอบ
“ค่าT^T” ตอนนี้แฝดทั้งสองนั่งอยู่โซฟาอีกฝั่งคอยมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อกันภัย ราวกับกลัวว่าจะมีคนปีนมาที่หน้าต่างแล้วซุ่มยิงฉันงั้นแหละ ส่วนแฟรงกี้ก็นอนกระดิกเท้าดูทีวีอย่างไม่สนใจฉัน อยู่ๆเฮนรี่ก็เดินเข้ามาใกล้ฉันแล้วค่อยๆโน้มหน้าแล้วกระซิบว่า
“เธอเป็นอันตรายอีกแล้ว เมื่อวานเธอเจออัคคีใช่มั้ย..”
ความคิดเห็น