คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : สวยเริ่ด เชิด หยิ่ง
“เป็นอะไรมั้ย”
“ไม่หรอกเฮนรี่ฉันสบายดี^^”
เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ ฉันได้ยินทุกอย่างชัดเจน บางทีฉันคงตื๊อแฟรงกี้เกินไป บางทีฉันควรจะเรียนรู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร ใช่ฉันควรทำแบบนี้ ฉันไม่โกรธเขาหรอกฉันตื๊อเขาจริงๆหนิ.. ฉันฝืนยิ้มอย่างที่สุดให้เฮนรี่ทั้งๆที่น้ำตาเริ่มคลอแล้ว ฉันจะไม่ร้องจริงๆนะ…
“อะไรน่ะ”
ฟุบ !
เฮนรี่รีบดึงตัวฉันหลบลงตรงพุ่มไม้หัวฉันชนกับหน้าอกเขาพอดี เพราะว่าแฟรงกี้พูดขึ้นแล้วมองมาทางเรา เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรเขาก็เดินไปทางห้องเรียนของตัวเอง
บอดี้การ์ดตัวแสบของฉันอีกสามคน คงจะหลบอยู่แถวๆนี้แหละเพราะฉันสั่งห้ามออกมาจนกว่าฉันจะเรียกเรื่องนี้เฮนรี่คงอธิบายกับเขาแล้ว เพราะฉันไม่ชอบเหมือนถูกตามมันจะทำให้ฉันดูเป็นจุดเด่น และเพื่อนๆของฉันจะกลัวหัวหดหมด แต่เฮนรี่เป็นคนยกเว้นเพราะเขาต้องอยู่ใกล้ฉันที่สุดกันไว้เมื่อมีเหตุฉุกเฉินอันตรายอะไรๆ
“ไม่เป็นอะไรนะ?”
“อื้ม^_^”
ทั้งๆที่ฉันอยากจะไปจ๊ะเอ๋เขาสักหน่อย แต่เฮนรี่ดึงแขนฉันไว้ตอนนี่ยัยลิซ่าอะไรนั่นโผล่มา ฉันต้องขอบคุณเฮนรี่นะที่เขาทำให้ฉันได้รู้ว่าที่จริงแล้วแฟรงกี้มองฉันแย่ฉันขนาดไหน เขาไม่มั่นใจเกินไปหน่อยหรอที่คิดว่าไม่ว่ายังไงฉันก็ยังชอบเขาอยู่
ใช่ ! แฟรงกี้นายจำเอาไว้นะว่าฉันจะเลิกตื๊อนายแล้ว !! >o<
แต่.. ฉันจำทำได้รึป่าวนะ T_T ไม่สิๆ !! ฉันต้องทำได้ แง YOY
“มินิจ้ะ..”
“…”
“มินิคนจ๋วย”
“…”
“ยัยมิเพื่อนเลิฟ..”
“….”
“นังเตี้ย !!”
“หา ! หาอะไรนะผัดไทยแกว่าอะไรนะ เดี๋ยวนะแกว่าฉันเตี้ยหรอ?”
“แกมันไม่ชอบคนพูดดีด้วยจริงๆ ฉันเรียกดีๆสารพัดแต่แกไม่แม้แต่จะหันมา พอฉันด่านังเตี้ยแล้วเหอๆหาๆทันทีเลยนะ”
ผัดไทยเป็นคนเดียวที่กล้าด่าฉัน และฉันไม่ถือโทษโกรธอะไรผัดไทยด้วยเพราะเราสนิทกัน ผัดไทยรักฉันมากเหมือนที่ฉันรักผัดไทยนี่แหละ หมดชีวิตฉันมีเพื่อนผู้หญิงแค่ผัดไทยคนเดียว
“ฉันคิดอะไรนิดหน่อยเอง แกพูดเบาต่างหาก”
“หรอยะ ฉันตะโกนจนคอฉันจะแตกอยู่แล้วถาม.. เฮนรี่ดูสิ!”
“จริงหรอเฮนรี่”
เฮนรี่พยักหน้าแล้วเก็บของใส่ในกระเป๋า ห้องเรียนถูกจัดให้นั่งติดกันสามโต๊ะ ง่ายๆคือแถวหนึ่งต้องมีสามคน เฮนรี่ ฉัน กับผัดไทยนั่งด้วยกัน โดยมีฉันขั้นอยู่ตรงกลางและ บอดี้การ์ดสามคนก็นั่งข้างหลังเรานี่เอง พวกนั้นอายุเท่าฉันเด๊ะ..ไม่รู้ว่าคุณพ่อไปสรรหามาจากไหน
“ถามจริงเถอะ แกเหม่ออะไร”
“ป่าวสักหน่อย”
“เออถ้างั้นเราไปกินข้าวกันดีมั้ย”
ยัยผัดไทยลูกท้องป้อยๆอย่างน่าสงสาร เพื่อนฉันกินจุตลอดแหละ
“ฉันขอโค้กสองขวดนะ..”
“แกเอาไปทำไมสองขวด?”
ผัดไทยถามฉันอย่างงุนงง เราไม่ชอบกินข้าวในโรงอาหาร และเราจะมีม้าหินอ่อนมุมประจำของเราอยู่แล้วสำหรับตอนกลางวัน
“เออน่าบอกให้เอาอย่าถามมากน่า”
ฉันพูดอย่างรำคาญ ผัดไทยพยักหน้าอย่าง งงๆแล้วซื้อสองขวดตามที่ฉันบอก
“จะรอเฮนรี่มั้ย”
“เราไปรอที่ม้าหินอ่อนเลยมั้ย -o-“
“เอางั้นก็ได้” ผัดไทยบอก เราทั้งสองแบ่งกันถือถุงน้ำอัดลมขนมแล้วก็กล่องข้าวที่สั่งให้ใส่กล่องโฟม ฉันถือขนมเยอะแยะเลย เพราะพวกเรากินขนมเยอะกันมาก ระหว่างทางที่ฉันกำลังเดินออกจากโรงอาหารก็ไปเจอเข้ากับคนที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้ฉันหงุดหงิดและเหม่อลอย เขากำลังเดินเข้าโรงอาหารกับเพื่อนๆของเขา เขาหยุดกึกอย่างตกใจพอๆกับฉัน ยัยผัดไทยเองก็หยุดเพราะรู้เรื่องทุกอย่างดี ยกเว้นเรื่องเมื่อเช้า ลิซ่ายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน แต่ฉันไม่มีอารมณ์ยิ้มกลับหรอกนะ
ส่วนแซมก็โบกมือยิ้มให้ฉันแต่ฉันก็ไม่สนใจเหมือนเดิมนั่นแหละ เขาเลยหยุดยิ้มไปเอง
“ไปกันเถอะผัดไทย” ฉันพูดแล้วเดินออกมาโดยไม่มองเขาแม้แต่หางตา เขาคงจะงงมากล่ะสิที่ฉันไม่วิ่งกระดี๊กระด๊าเข้าไปเหมือนเมื่อก่อน ฉันคืนอิสระให้นายแล้วนะ !
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ?”
แซมถามแฟรงกี้ที่ยืนงงกับบเหตุการณ์เมื่อกี๊อยู่
“หึ ! จะหยิ่งกับฉันหรอ ยัยนั่นทำไม่ได้หรอก ตอนเย็นก็จะรีบวิ่งแจ้นมารอฉันหน้าห้องเหมือนเดิม”
แฟรงกี้เบะปาก ยัยนั่นไม่เคยหยุดตื๊อฉันเกินสองวันหรอก เขาคิด
“เฮ้ยหรือว่ามินิจะได้ยินเรื่องเมื่อเช้า”
แซมรีบมากระซิบแฟรงกี้อย่างตกใจ
“แกก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้เมื่อเช้าเราอยู่แค่สองคนแล้วฉันก็หลบยัยนั่นด้วย”
“เออจริงแฮะ”
อยู่ๆเรื่องเมื่อเช้าก็แทรกเข้ามาในหัวเขา
‘อะไรน่ะ’
แต่เมื่อเขามองไปก็ไม่พบอะไรเลยนี่นา เธอไม่มีอิทธิพลต่อจิตใจฉันสักนิดเดียวถ้าคิดว่าเมินเฉยกับฉันได้นานก็ทำไปเถอะ ! เขาคิดด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
“นี่แกเกิดอะไรขึ้นระหว่างแกกับแฟรงกี้น่ะO_o”
“เลิกถามเลยยัยผัด”
“ไอ้มิ ฉันซีเรียสนะว้อย”
“ฉันซีกว่าแกอีกโว้ยT_T”
ยัยผัดไทยหยุดกึกเหมือนกำลังคิดบางอย่าง ฉันเลยต้องหยุดตาม เดินคิดก็ได้นี่หว่า -_-* อยู่ๆยัยผัดไทยก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ ฉันฉันก็ตกใจไปด้วย หวังว่ายัยนี่คงไม่คิดอะไรพิสดารๆนะ
“อย่าบอกนะว่าแกท้องกับแฟรงกี้ แล้ว แล้ว.. เขาไม่รับเป็นพ่อของเด็ก โธ่ไม่นะเพื่อนรักช้านนนนT^T”
ยัยนี่คิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย =_= เฮอะ! เขานี่หรอจะท้องกับฉัน เอ้ย ! ฉันนี่หรอจะท้องกับเขา แค่เห็นหน้าฉันเขายังหลบไปเป็นสิบๆเมตรแล้ว ไหนจะเรื่องเมื่อเช้าอีกสะเทือนใจชะมัด ฉันปล่อยโฮอกมาอย่างสุดจะกลั้น ก็เพราะเมื่อเช้ามีเฮนรี่อยู่ด้วย ฉันเลยไม่กล้าปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา แต่ตอนนี้อยู่แค่สองคนแล้วฉันกลั้นไม่ไหวแล้วแง ~
“โฮฮฮฮฮออT^T ทำไมแฟรงกี้ต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย ฉันผิดอะไร แงT^T”
“โถ่ยัยเพื่อนรัก ไม่เป็นไรนะฉันจะช่วยแกเลี้ยงหลานเองTOT”
ยัยผัดไทยโผลเข้ามากอดฉันอย่างสงสาร
“ดะ..เดี๋ยวนะ หลานเหลนอะไรของแก แกคิดว่าฉันท้องหรอ ไม่ใช่แล้ว แกคิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย แกคิดว่าอย่างแฟรงกี้นี่นะจะมาทำฉันท้องแค่ยอมรับว่าฉันเป็นแฟนสุดสวยเขายังไม่ทำเลยแงT^T”
“เออก็จริงแฟรงก์เกลียดแกจะตาย”
ผัดไทยพูดอย่างลืมตัวแล้วรีบเอามือปิดปากตัวเองทันที..
สายไปแล้วย่ะ YOY
“T_T”
“เอาน่าแล้วเรื่องอะไรล่ะ”
“ก็เรื่องอ่อยแฟรงกี้น่ะสิ คงจะทนไม่ได้อยู่เฉยๆไม่เป็น!”
อ้ะ.. O_o นี่ไม่ใช่เสียงฉันหนิ แล้วปากยัยผัดไทยไม่ได้ขยับด้วย งั้นใครพูดล่ะ !?
ขวั่บ ~
ฉันหันหลังไปทางต้นเสียงพบวัยรุ่นหญิงแก๊งหนึ่งมีประมาณ 4-5 คนยืนกรีดยิ้มชั่วร้ายอยู่ โดยเฉพาะคนหน้าที่ทาปากแดงเหมือนไปกินเลือดไก่มา อ่า..ยัยนี่ต้องเป็นหัวหน้าแก๊งชัวร์ O_o
แล้ว..มีธุระอะไรกับฉันล่ะ อ้ะ ! เมื่อกี๊ถ้าจำไม่ผิดยัยนี่ด่าฉันหนิ O_O !!
“ฉันชื่อเซย่า ฉันทนมานานแล้วเรื่องที่แกไปอ่อยพี่แฟรงก์ของฉัน!!”
หนอยนังนี่ พูดมาได้ไม่อายปากว่าของฉัน
“ฉันไม่ได้ถามชื่อเธอ”
ฉันพูดอย่างหาเรื่อง จนยัยนั่นหน้าเจื่อนไปเลย
“มันหาว่าเธอสาระแนอ่ะเซย่า”
ยัยหมูตอนคนหนึ่งพูดขึ้น ทำให้ใบหน้าขาวๆของเซย่าแดงก่ำด้วยความโกรธเพิ่มขึ้นไปอีก
“แกไม่ต้องมาแปล!” ยัยนั่นตะคอกโดยไม่หันหลังไป แต่ยัยหมูตอนกลัวจนตัวสั่นแล้วรับเอามือปิดปากตัวเองทันที
ยัยนี่คงจะน่ากลัวมากล่ะสิ เสียใจด้วยย่ะฉันคนหนึ่งล่ะที่ไม่กลัว และฉันเชื่อว่าผัดไทยเองก็คงไม่กลัวด้วย
“ฉันรอวันนี้มานานแล้ว วันที่บอดี้การ์ดไม่มาคุ้มกันแก ยังไงซะตอนนี้แกก็ไม่ใช่ลูกมาเฟียแล้ว ขอตบสักทีเถอะ
เพียะ !
หน้าของเซย่าหันไปตามแรงตบของผัดไทย ยัยนั่นยังไม่ทันตบฉันผัดไทยก็ฟาดฝ่ามือลงซะก่อน
“อย่ามาแตะต้องเพื่อนฉัน”
“แก ! กรี๊ดดดดด!!! มาจับตัวพวกมัน”
“หยุดนะ !!”
ลูกน้องของยัยปากแดงหยุดกึกอย่างตกใจ เมื่อเสียงดุๆของเฮนรี่ดังขึ้น กรี๊ดดดที่รักฉันมาถูกเวลา >_<
“พะ..พวกเราป่าวนะ”
เซย่าส่ายหัวอย่างกลัวๆแล้วถอยกรูดไปรวมตัวกับพักพวก
เฮนรี่ของฉันนี่เก่งจัง อร๊างงง>///< เท่สุดๆ >o<
“เธออย่าลืมว่าถึงแม้มินิจะไม่ใช่ลูกมาเฟียแล้ว แต่ว่ามินิสามารถให้ลูกน้องจับพวกเธอไปทรมานได้ด้วยไม่มีความผิดอะไรเพราะเส้นสายก็มาก เพราะฉะนั้นอย่ามายุ่งกับเธออีก ! แล้วอีกอย่าง.. เธอไม่มีสิทธิ์ยุ่งกับแฟรงกี้มากกว่ามินิหรอกเพราะว่าครอบครัวของทั้งสองหมายจะให้ลูกแต่งกันอยู่แล้ว ไปซะ!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!”
เสียงกรี๊ดโหยหวนโกรธๆของเซย่า ร้องดังจนทุกคนเอามือปิดหูตัวเองรวมถึงลูกน้องของเธอและบอดี้การ์ดฉันด้วย
ยัยนี่เสียงแหลมะมัด =_=
“ไปซะ แล้วอย่ามายุ่งกับมินิอีก”
ออสตินออกมาพูดบ้าง ว้ายๆๆบอดี้การ์ดฉันมีแต่คนเท่ๆ>//<
“ค..ค่ะ>o<”
ยัยเซย่าไม่ได้พูดติดขัดเพราะตกใจ แต่ตะลึงในความหล่อของออสตินมากกว่า -_-*
ในที่สุดกลุ่มพวกยัยเซย่าก็หายวับไปโดยมีเพื่อนๆ(ลูกน้อง)ของหล่อนช่วยลากหล่อนไปเพราะมัวแต่ตะลึงพรึงเพริดกับความหล่อของออสติน หล่อนคงลืมแฟรงกี้ไปแล้วสินะ -*-
“นี่ถ้าฉันไปไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น” เฮนรี่วางกระป๋องโค้กกับโต๊ะม๊าหินอ่อนแรงๆจนฉันตกใจ
“แง เก๊าขอโทษT_T”
“ฉันบอกเธอแล้วใช่มั้ยว่าอย่าไปไหนมาไหนคนเดียว เธอทำไมไม่ฟังฉันบ้าง”
“ก็ฉันขี้เกียจยืนรออ่ะ! >_<”
“แน่ะ ! ยัยจะมาเถียงอีก”
บอกฉันที ใครเจ้านายใครลูกน้อง O_o นี่ถ้าตอนนี้คุณแม่ฉันไม่ไปช็อปปิ้งที่ต่างประเทศ แล้วเฮนรี่รายงานเรื่องนี้กับคุณพ่อ ซึ่งคุณแม่ก็คงจะรู้ มีหวังได้บ่นฉันจนหูชาแน่ หลังจากที่โดนเขาบ่นไปแล้ว
“ซารางเฮ อิอิ อย่าโกรธฉันเลยน๊า” ฉันกอดแขนเฮนรี่แล้วทำตาปริบๆให้ดูน่าสงสาร ซึ่งมุขนี้มักจะได้ผลบ่อยๆเวลาโดนเขาดุ >_<
“ยังจะเล่นอีก”
ง่ะ.. เขาหันหน้าหนีอ่ะ T_T
“อ่าจริงๆเลย คุณหนูของพวกเรา”ลีโอพูดแล้วจ้องหน้าฉันเขม็ง
“มองอะไรยะ!”
“มองคุณห..เอ้ยเธอนั่นแหละ” เขาตอบ เฮนรี่คงบอกไปแล้วว่าฉันไม่ชอบให้ใครเรียกว่าคุณหนู ชอบแบบเป็นกันเองมากกว่า
“ปล่อยฉันเลย ครั้งนี้ฉันจะยกโทษให้แต่ถ้ามีครั้งหน้าฉันไม่ปล่อยแน่”
เฮนรี่พูดดุๆแล้วแกะมือฉันออก ก่อนที่จะกระดกโค้กเข้าปาก ฉันลืมบอกไปว่าเขาชอบโค้กและแป๊ปซี่เหมือนฉันเป๊ะ คงจะเป็นเพราะเราโตมาด้วยกันล่ะมั้ง =o=
เขามักจะพูดแบบนี้บ่อยๆ แต่ก็เห็นยกโทษให้ฉันทุกที ~~ ^_^
“ฉันพูดจริงๆนะ ถ้าเธอไม่ฟังฉันอีกครั้งหน้าฉันจะบอกเรื่องนี้กับคุณท่านฉันหมายถึงคุณพ่อน่ะ แล้วเธอจะถูกกักบริเวณหนึ่งอาทิตย์จากนั้นก็งดเที่ยว และ บลาๆๆๆ”
รู้ทันอีก T^T
“โอเคๆๆๆ ฉันจะไม่ทำแล้ว…”
ออสตินกัดแอปเปิ้ลแล้วเคี้ยวๆอย่างเท่ๆ สไตล์ของเขา
“เขาชอบแอปเปิ้ลมาก โดยเฉพาะสีแดง”
เลโอแฝดน้องหน้าหวานอธิบาย
“ฉันก็ชอบแอปเปิ้ล”
ฉันตอบ
“ฉันด้วย” ผัดไทยบอก
เลโอส่ายหัวแล้วพูดต่อ
“เขาไม่ได้ชอบธรรมดาแต่เขามักจะพกแอปเปิ้ลไปด้วยทุกๆที่ เขาติดมันมากๆ”
“ใช่..ฉันชอบมันมาก”ออสตินพูด
“นายพกเป็นถุงหิ้วหรอ”
เฮนรี่ถามบ้าง
“ไม่นะ ฉันไม่เห็นเขาถือไว้เป็นถุงๆเลย ฉันยัง งงๆอยู่เลยว่าเขาพกครั้งละมากๆได้ยังไง”
ลีโอแฝดพี่ตอบ
“นายทำได้ไงอ่ะ”
ฉันถามในขณะที่ออสตินกำลังกัดแอปเปิ้ล เขาชะงักแล้วหันมาตอบคำถามฉัน
“คนไม่หล่อทำไม่ได้หรอก”เขาตอบ
“เฮ้ยยย!!” เฮนรี่/ลีโอ/เลโอ
“ฉันก็หล่อนะเว้ย”
เลโอตอบ แล้วเสยผมขึ้น
บอดี้การ์ดฉันแต่ละคน =_=
“อ่าไอ้หมอนี่จริงๆเลย”ลีโอแฝดพี่จอมกวนพูดแล้ว แย่งแอปเปิ้ลจากมือ ออสตินที่กัดไปได้แค่คำเดียว เขากัดแล้วเคี้ยวตุ้ยๆหน้าตาเฉย ย้ำ เฉยมาก !
“เฮ้ยไอ้เวรนี่!”
“ย๊าห์ออสติน เราเป็นเหมือนพี่น้องกันกะอีแค่แอปเปิ้ลลูกเดียวแบ่งฉันไม่ได้หรอT^T”
“ฮึ่ย!”
สงสารออสตินสุดๆ ที่ต้องร่วมงานกับแฝดพี่จอมกวนอยู่ลีโอ และฉันเริ่มจะสงสารตัวเองและ T^T
“เอ้านี่ พอดีเลยฉันชื่อน้ำผลไม้มาด้วยนายเอาของฉันไปแทนสิ ยังไม่ได้แกะกระป๋องเลย”
เลโอพูดแล้วยื่นให้ออสติน
“ขอบใจไอ้น้องรักที่คอยแก้ปัญหาให้ฉัน คิกๆ” นี่ลีโอคงจะไม่มีสำนึกจริงๆ =_=
“ไม่เป็นไรหรอก"เขาพูดออสตินบอกแล้วเอาคืนให้เลโอ
“น้ำแอปเปิ้ลเลยนะ”เลโอบอก
“แต่..”
“เอาน่า..”
“อ้ะนี่เอาน้ำโค้กฉันไปสิพอดีมีสองขวด” ฉันยื่นโค้กอีกขวดให้เลโอแทน
“ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไรถ้าฉันกินเยอะเดี๋ยวปวดท้อง”
ฉันโกหก -*- อันที่จริงฉันกินบ่อยๆก็ไม่เห็นเป็นไร แต่เฮนรี่นี่แหละที่ห้ามฉันแทน
และเขาก็กิน -*-
“ชื่อพวกนายสองคนฉันสับสนจริงๆ”เฮนรี่พูดขึ้น
“เรียกฉันเลย์ก็ได้จะได้ไม่สับสน”เลโอบอก
“ฉันชอบที่สุดเลยที่เป็นบอดี้การ์ดของเธอ เป็นกันเองแล้วยังได้กินขนมอร่อยๆด้วย ง่ำๆ” ลีโอพูดหยิบขนมเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
“ว่าแต่ทำไมพวกนายมาเป็นบอดี้การ์ดล่ะ” ฉันถามแฝดสองคนและออสติน
“มันเท่” ลีโอ
“ความฝันฉันน่ะ ฉันดีใจนะที่ได้เป็นบอดี้การ์ดของเธอ เธอน่ารักและเป็นกันเองมาก ฉันชอบที่เธอตรงๆ”
กรี๊ดๆๆๆ เลโอ หรือเลย์ ชมฉันด้วยอ่ะ ซึ้งสุดๆ นานๆทีจะมีคนชมT^T ใช่ฉันต้องเป็นตัวของตัวเอง ใครรับไม่ได้ก็ไม่ต้องรับเชอะ !
หงุดหงิดอีกแล้ว. =_=
“พ่อฉันเป็นตำรวจ ฉันอยากเป็นบอดี้การ์ดและช่วยพ่อฉันสืบคดี แต่ฉันไม่อยากเป็นตำรวจนะ แค่ชอบอะไรที่มันท้าทายๆ”
ออสตินตอบแล้วกระดกน้ำแอปเปิ้ลเข้าปาก ถ้าให้ทายแอปเปิ้ลเขาคงจะหมดแล้ว
“ฉันเอาขยะไปทิ้งก่อนนะ”ฉันบอกทุกคนแล้วเก็บซองขนมกับกระป๋องน้ำที่หมดแล้วใส่ถุง
“ฉันไปด้วย”ผัดไทยบอก
เราทั้งสองเลยช่วยกันหอบขนมมาทิ้งขยะ
อ้ะ..นั่น! อยู่ๆก็มีผู้ชายเดินผ่านเร็วมากๆ พอฉันหันไปผู้ชายคนนั้นก็หายไปแล้ว
“นั่นมัน..”
“อะไรหรอ”
ดูเหมือนว่าผัดไทยพึ่งละสายตาจากโต๊ะที่พวกเรานั่ง ยัยนั่นมองใครนะ อยู่กันตั้งสามสี่คน หรือว่ายัยผัดไทยปิ๊งใครอยู่ O_o
“เมื่อกี๊”
“เมื่อกี๊ทำไมหรอมินิ”
ฉันจำเขาได้.. อัคคี !
ความคิดเห็น