คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ep 1 สามีข้าใครอย่าแตะ
“คุณหนูครับ ก็ถึงโรงเรียนแล้วค่อยๆเดินสิครับเดี๋ยวหกล้มหรอก”
“นี่เฮนรี่ฉันโตแล้วนะ แล้วเลิกเรียกฉันว่าคุณหนูซะทีเรียกฉันว่า มินิสิ มินิ มินิ ยังไงพ่อฉันก็รักนายเหมือนลูกชายอยู่แล้วแค่เรียกฉันแบบนี้จะเป็นไรไป”
“คุณ..เอ้ย เธอนี่ดื้อจริงๆเลยนะครับ เอ้ยย..จริงๆเลยนะ”
“ทำไมพ่อฉันต้องตั้งชื่อฉันว่า มินิด้วย ว่ามั้ย?”
“คุณหนูเตี้ยล่ะมั้งครับ”
“ห้ะ?”
“ยังไม่โตล่ะมั้งครับ หรืออาจจะโตช้า”
โตช้า ! ใช่เลย นี่ฉันก็ 17 แล้ว ส่วนสูงยังสู้ม.ต้นบางคนไม่ได้ด้วยซ้ำ
“นี่เฮนรี่ ฉันบอกให้นายเรียกฉันธรรมดาๆ รู้จักมั้ย =_=”
“ได้เลย ! -_-“
“เฮนรี่ นายขึ้นห้องไปก่อนเลยนะ”
“ไม่ได้นะ ฉันจะปล่อยเธอไว้ได้ยังไง”
แหม บอดี้การ์ดของฉันดีที่สุดในโลก =o= (หล่อด้วย)
“จะไปไม่ไป”
“ไม่!”
แง T^T ฉันไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ
“ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ”
“เดี๋ยวฉันจะไปเฝ้าเธอหน้าห้องน้ำเลย”
เหลือเชื่อ -*-
“เอางี้ นายรออยู่ตรงนี้แป๊ป”
“-*-“
“2นาที”
“งั้นก็ได้” อิสระมาเยือนแล้วโว้ยยย ฮ่าๆ ฉันรีบวิ่งมาตรงต้นไม้ข้างๆอาคาร นึกขำในใจจริงๆนี่มันไม่เนียนเอาซะเลย
“อัคคี นายใช่มั้ย” ถึงแม้ว่าเราไม่เคยเจอกันจริงๆจังๆตั้งแต่เด็ก แต่ฉันก็จำได้เพราะเขาชอบแวบๆแอบดูฉันกับแฟรงกี้อยู่เรื่อย คุณพ่อบอกฉันว่าครอบครัวนี้อันตราย ไม่ควรไปใกล้ แต่ยังไงตอนเด็กๆเราก็เคยเล่นกัน
“ไม่ใช่..”
“ฉันจำได้น่า ฮิๆ”
เขาไม่ตอบ แถมยังทำหน้านิ่งๆใส่ฉันพร้อมแววตาดุดันนั่นด้วย แง.. น่ากลัวT^T
“ครบ 2 นาทีแล้ว”
อ้ะ.. นั่นเสียงเฮนรี่บอดี้การ์ดสุดหล่อของฉันหนิ
“ฉันมาหาหาอัคค.. อ่าว เฮ้ย! หายไปไหนแล้ว เผลอแป๊ปเดียวเอง”
“อัคคีหรอ”
ไม่แปลกหรอกที่เฮนรี่รู้จักเพราะ พ่อฉันเล่าให้ฟัง พ่อฉันเลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ แต่ไม่เด็กมาก ฉันเองก็ไม่รู้ความเป็นมาอะไรมากและพ่อฉันเองก็รักเฮนรี่ม้ากมาก นี่ถ้าตอนเจ็ดขวบฉันไม่แต่งงานกับแฟรงกี้ซะก่อน พ่อฉันคงจับฉันแต่งงานกับเฮนรี่ไปแล้ว
“อื้อ” ไอ้หน้านิ่งอัคคีนั่นแหละ ทำไมเขาไม่ยิ้มให้ฉันสักครั้งเลยนะ
“บอกแล้วใช่มั้ยมันอันตราย”
“ไม่รู้ล่ะ แล้วนี่ผัวขาฉันไปไหนแล้วเนี่ย”
“เฮ้อ เธอนี่มันดื้อจริงๆเลย เรียกแฟรงกี้ก็พอ”
เฮนรี่ทึ้งหัวตัวเองแบบเซ็งๆ นี่นายยังไม่ชินกับพฤติกรรมฉันอีกหรอ ^o^
“เอาน่านายก็เป็นผัวรองของฉันแหละ”
“นี่เธอ !!”
“ผันขามาแล้วไปน้า แฟรงกี้ที่ร้ากกกกกกก!!”
“เฮ้ยยัยบ้าเลิกเกาะฉันได้แล้ว เดี๋ยวกระแสฉันตก ทำไมต้องคอยเกาะฉันเป็นลิงเป็นค่างแบบนี้ด้วยT^T”
นี่ฉันอยากตบหน้าขาวๆของเขาสักฉาดจริงๆเลย ทำไม อ้ะเด่อ.. เป็นหนุ่มฮิตแล้วลืมเมียหรอ ฉันไม่ย๊อมไม่ยอม
“นี่เราแต่งงานกันแล้วนะ”
“เมื่อไหร่ไม่ทราบ! =_= เบาๆหน่อยได้มั้ยเดี๋ยวใครเขาได้ยินหมดหรอกT^T”
“ 7 ขวบ ฉันจำได้ เราเป็นผัวเมียกันแล้วนะ แฟรงกี้ เราแต่งงานกันแล้ว แงๆๆ”
“โอ้ยย บ้าชิบ ! เฮนรี่นายมาลากยัยนี่ไปเลย” เขาหันไปบอกเฮนรี่ ที่ยืนทำหน้าเซ็งสุดๆอยู่ เขามักบ่นว่าพฤติกรรมของฉันไม่เหมาะสม พฤติกรรมฉันไม่เหมาะสมตรงไหน ฉันแค่ใช้สิทธิความเป็นภรรยามันผิดรึไงโฮT^T
“กรี๊ดดด เฮนรี่ปล่อยน้า นายไปฟังไอ้บ้าสามีไม่รักดีนั่นทำไม ฮือ ปล๊อยยยยยยยย นายยังบอกว่าเมื่อคืนนี้สนุกมากอยู่เลยนะแงTTOTT”
“เบาๆหน่อยเซ่! “ ในที่สุดเฮนรี่ก็ลากฉันมาที่ข้างๆอาคารแล้วใช้มือปิดปากฉันเพื่อให้เสียงเบาลง เพราะคนอื่นๆเริ่มมองฉันหมดแล้ว
“ฉันนอนกับเขาแล้ว!” ฉันตะโกนใส่หน้าเฮนรี่ เขาดูตกใจสุดๆจนหน้าซีดเผือดไปเลย ความจริงแน่แท้ค่ะ ก็ฉันบอกแล้วว่าเราเป็นผัวเมียกัน
“จ..จริงหรอ”
“ใช่ !! เรานอนด้วยกันวันแต่งงานตอน 7ขวบ แถมเขาบอกว่าสนุกมากเพราะก่อนนอนเราดูการ์ตูนโดเรม่อนด้วยกัน ก่อนนอน พอเช้ามาพ่อของแฟรงกี้ก็มารับ เห็นมั้ยเราเป็นสามีภรรยากันแล้ว กร๊าซซซซ -_-*”
“เฮ้ออ! ฉันก็นึกว่าอะไรซะอีก ยัยบ้าเธอไปตะโกนแบบนั้นคนอื่นเขาก็เข้าใจผิดหมดหรอก เธอนะที่เป็นฝ่ายเสียหายไม่ใช่แฟรงกี้ ตอนเด็กๆแค่นอนด้วยกันไม่เห็นเป็นอะไรเลยยัยบ๊อง เธอจำไม่ได้รึไง ตอนฉันเด็กๆเธอมานอนห้องฉันทุกวันเลย แถมยังบังคับให้ฉันให้เธอขี่คออีก คอฉันแทบหัก !! -*-“
“ชิ !”
“ป้ะ ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“ค่า สามีรองน่ารักฝุดๆ”
“ยัยบ้าเอาหน้าไปห่างๆฉันนะ แล้วห้ามเรียกฉันแบบนั้นด้วย >_< !”
เขินอ่ะเด๊ คิกๆ บอดี้การ์ดฉันน่ารักใช่มั้ยล่ะ
-พักกลางวัน-
ตืดดด ตืดดด ~~
อ้ะ นี่มือถือฉันสั่นหนิ ใครโทรมาหว่า
เอ๊ะนี่ คุณพ่อ โทรมาทำไมนะO_o
“ฮัลโหลพ่อขา”
(เสียงหวานๆนั่นอะไรกัน)
“ช่างเถอะค่ะ มันเป็นเรื่องปกติของคนสวยที่ต้องเสียงหวานๆเป็นธรรมด๊า ธรรมดา ว่าแต่..คุณพ่อโทรมามีอะไรให้หนูรับใช้ค้า”
(ฮ่าๆๆ ลูกคนนี้ พ่อเคยใช้เรารึไง ถึงใช้ไปก็คงใช้ไม่ได้หรอก เอาเถอะๆ ที่พ่อโทรมาเพราะแค่จะมาบอกว่า พ่อพาบอดี้การ์ดอีกสามคนมาส่งลูกน่ะ พ่อคัดสรรค์ตามหน้าตาที่ลูกต้องการเลยนะ)
“จริงหรอคะ ฮ่าๆ แล้วทำไมถึงต้องเอาบอดี้การ์ดมาเพิ่มล่ะคะ ในเมื่อแค่เฮนรี่คนเดียว โจรร้ายก็กลัวหัวหดแล้วค่ะ คิๆ”
(ไม่พอหรอกลูก คนที่พ่อส่งไปรับรองทั้งหล่อทั้งเก่ง พ่อทำงานต่อนะ ตู้ดดดๆๆๆ)
อ้ะ…วางไปแล้ว
“มีอะไรหรอ”
เฮนรี่ถามขึ้น
“พ่อส่งบอดี้การ์ดมาเพิ่มน่ะสิ”
“ดีแล้วล่ะ แล้วอยู่ไหนล่ะ”
“อ้ะ..นั่น !” ฉันชี้ไปตรงที่แฟรงกี้นั่งโบกมือรออยู่ม้านั่ง กรั๊ซซซแท่เวอร์สามีฉัน ดูสิ สาวๆชะนีพวกนี้มองกันตาเยิ้มหมด ไม่ได้ๆ คนสวยต้องไปขัดขวาง !
“ป้ะ ! เฮนรี่”
“นี่จะไปไหน ปล่อยแขนฉันก่อน” ฉันไม่สนใจคำพูดของเฮนรี่ ฉันลากเขามาหยุดตรงหน้าของแฟรงกี้ที่นั่งหน้าเซ็งเป็ดรอฉันอยู่ พร้อมพยัดพเยิดหน้าไปทางผู้ชายหล่ออีกสามคนที่ยืนตรงเรียงกันอยู่ กรี๊ดดดดดด !! หล่อ
“มองตาเป็นประกายเชียวนะ เธอเห็นผู้ชายไม่ได้รึไง” แฟรงกี้แขวะ สามีหึงหรอคะ คิกๆ>o<
“นี่ใช่มั้ยบอดี้การ์ดฉัน” แฟรงกี้ไม่ตอบแต่เขาพยักหน้าแทนคำตอบ กรี๊ดๆกระดี๊กระด๊าค่ะ เห็นผู้ชายหล่อ แต่ฉันก็ไม่นอกใจนายนะแฟรงกี้(ขนาดไม่นอกใจ) คุณพ่อช่างเลือกจริงๆ ฉันเดินไปนั่งจุมปุ้กลงที่ตักของแฟรงกี้ เขาทำท่าจะโวยวายแต่ฉัน ยื่นหน้าใกล้ๆเพื่อเตือนเขาซะก่อนประมาณว่าห้ามโวยวาย เขาดูตกใจมากทีเดียว
>_< ! ที่สำคัญมันได้ผลโฮะๆ
“กอดฉันด้วย”
“แค่นี้ก็เกินพอแล้วโว้ย”
นั่น สามีไม่รักดี โวยวายอีก ฉันเห็นนะว่าเฮนรี่นั่งกุมหน้าผากอย่างปวดหัว เพราะความหน้าด้านของฉัน โถ่ๆ นายต้องชินสักวันค่ะสามีรอง
“ฮึ่ย ! ไม่ได้เรื่องเลย!” ฉันต่อว่าเขาพลางดึงมือเขามากอดเอวฉันแทน เขาทำท่าจะดึงมือ ออกแต่ฉันไวกว่าเลยจับไว้ได้ซะก่อน และจับไม่ยอมปล่อยด้วย โฮะๆๆ
“เดี๋ยวพวกนายคงชิน” เฮนรี่บอกบอดี้การ์ดหน้าใหม่ ที่แต่ละคนหน้าซีดเผือดเป็นไก้ต้มแล้ว อ้ะ..นี่ฉันทำอะไรผิดงั้นหรอ O_o
“อ้ะนั่นพวกนายเป็นฝาแฝดหรอ” ฉันชี้ไปที่ ผู้ชายหล่อสองคนที่ยืนข้างๆกัน เขาทั้งสองพยักหน้า
“ผมชื่อลีโอ”
“ส่วนผมเลโอครับ”
“อ๋ออย่างนี้นี่เอง” ลีโอจะหน้าหล่อๆ ส่วนเลโอจะหน้าหวานๆฉันพอจะแยกออกแล้ว
“นายล่ะ” ฉันชี้ไปที่คนสุดท้าย
“ผมชื่อออสตินครับ”
“อ้ออ.. ! เข้าใจแจ่มแจ้ง พวกนายหล่.. เอ้ยยพวกนายดูเป็นคนมีความรับผิดชอบและเรียบร้อยมาก กฏเหล็กของฉันคือไม่ต้องเรียกฉันว่าคนหนู เค๊? แน่ะๆ งงกันล่ะสิ เดี๋ยวนายให้เฮนรี่เล่ารายละเอียดต่างๆให้ฟังแล้วกันนะ ฉันหิวแล้วไปกินข้าวก่อนล่ะบาย”
“อ่าวเฮ้ยย ! นั่นเธอจะไปไหน”
เฮนรี่ตะโกนตามหลับฉัน ที่เดินลากแฟรงกี้สามีไม่รักดีออกมา
“เอาน่าฉันอยู่กับแฟรงกี้ไม่เป็นอันตรายหรอก นายก็เล่ารายละเอียดทุกอย่างให้พวกนั้นฟังไปเถอะ เอาแบบละเอียดยิบเลยนะ เรื่องนิสัยฉันด้วยว่าฉันเป็นคนยังไง ชอบอะไรแล้วไม่ชอบอะไร เอาน่าแฟรงกี้ไม่ปล่อยให้ฉันตกอยู่ในอันตรายหรอก ไปน๊า ^_^”
พูดจบฉันก็ลากสามีฉันมาทันที หิวแล้วๆ
“หิวจังนายจะกินอะไรล่ะ”
“เธอนี่มัน!”
“ทำไมค้า”
“ฮึ่ยย!!T^T”
“เอาน่าเดี๋ยวฉันจะทำหน้าที่เป็นภรรยาที่ดีที่สุดเลยนะ เดี๋ยวฉันจะเลือกกับข้าวและป้อนให้นายเลยล่ะที่รัก”
พูดจบฉันก็ลากเขาเข้าโรงอาหารทันที มีสายตาจิกกัดมากมายส่งมา ก็แหงล่ะ อิจฉาที่ฉันมีแฟนหล่อไง แต่ใครจะกล้าตบฉันล่ะในเมื่อ ฉันเป็นถึงคุณหนูที่ร่ำรวยและมีพ่อเป็นอดีตมาเฟีย ที่สำคัญมีบอดี้การ์ดด้วย มีเพื่อนสนิทชื่อผัดไทย ยัยนั่นเป็นคนไม่ยอมแพ้ใคร ถึงได้อยู่กับฉันได้แต่ยัยนั่นโทรมาบอกว่าจะมาวันพรุ่งนี้ เพราะวันนี้ท้องเสียเลยมาไม่ได้ น่าสงสารจริงๆเพื่อนฉัน =*=
“เวรกรรมอะไรของฉันวะเนี่ย ไอ้เฮนรี่แกรีบมาเลยนะเว้ยT^T”
“บ่นอะไรแฟรงกี้ รับเดินเซ่ อย่าให้ต้องโมโห!”
“ค้าบบYOY”
ความคิดเห็น