คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ในป่า 2
“แฟรงกี้ฉันว่าเราหนีมาไกลแล้วนะ ยิ่งหนีเราก็ยิ่งเข้าไปในป่าลึกขึ้นอ่ะT^T”
“เลิกบ่นสักทีได้มั้ยฉันไม่มีสมาธินะ”
ชิเขาก็ดีแต่พูดแบบนี้ ฉันกลัวจะตายอยู่แล้วเนี่ย ถ้ายังไม่มีคนมาช่วยแล้วมืดค่ำไปซะก่อนจะเกิดอะไรขึ้นบ้างก็ไม่รู้ แถมวันนี้ก็เป็นวันสอบด้วยโอ๊ยยเวรแท้ๆT_T
“ใกล้เที่ยงแล้ว นายไม่คิดว่าฉันหิวรึไง”
“โอ๊ะ ..นึกได้แล้ว”แฟรงกี้ทำท่าเหมือนนึกอะไรออกแล้วล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเอง “อ้ะนี่ กินแก้หิวไปก่อน”
หมากฝรั่งเนี่ยนะไอ้บ้า ! มันคงจะอิ่มหรอกTOT
“ฉันหิวข้าว ไม่ได้อยากกินหมากฝรั่งนะ-o-“
“ก็ดีกว่าไม่มีอะไรให้กินป่ะ เธอคิดว่านี่มันในละครรึไงที่เดินไปเดินมาแล้วพระเอกก็หาผลไม้มาให้นางเอกกินน่ะ”
“ก็มันหิวนี่ นายจะไม่หาผลไม้หรือตกปลาให้ฉันกินจริงๆเหรอ”
“คิดว่าฉันเป็นทาซานเรอะ จะได้คุ้นเคยกับในป่าเป็นอย่างดีน่ะ”
ชิ! นี่มันไม่สนุกเอาซะเลย ทำไมหลังโรงเรียนต้องมีป่าด้วยก็ไม่รู้ สุดท้ายฉันเลยต้องเคี้ยวหมากฝรั่งที่แฟรงกี้ให้อย่างช่วยไม่ได้ คิดซะว่ากินแทนน้ำแล้วกัน คอแห้งหมดแล้วเนี่ย
“เราจะอดตายในป่ามั้ยอ่ะ”
“พูดจาไม่เป็นมงคลเอาซะเลย อยู่กับแฟรงกี้ซะอย่างหายห่วงเรื่องอดนี่อดแน่นอน”
อ่าวเห้ยย! -_-*
“ฉันก็เข้ามาในป่าพร้อมๆกับเธอนั่นแหละ เกิดมาเคยเข้าป่าซะที่ไหนล่ะ”
“นายเป็นผู้ชายต้องทำให้ฉันอุ่นใจและรู้สึกปลอดภัยหน่อยเซ่”
“ฉันจะทำอย่างนั้นได้ไง ในเมื่อฉันเองก็ยังรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยเลย”เขาพูดหน้าตาเฉย แล้วเดินล้วงกระเป๋า ขนาดเดินแบบนี้อยู่กลางป่าเขายังเท่เลยให้ตาย
“นายเป็นอัจฉริยะนี่นา นายต้องทำได้สิ”
“วิชาเดินป่าไม่มีสอนซะหน่อย”
“แต่ว่าอัจฉริยะต้องไหวตัวได้ทุกสถานการณ์สิ”
“ถามจริงเห็นฉันเป็นคนหรือเทพบุตรหา! ฉันถึงจะทำทุกอย่างบนโลกใบนี้ได้”
“เทพบุตรสิ นายหล่อมากเลย”
ฉันพูดอย่างจริงใจแล้วฉีกยิ้มให้ แต่แฟรงกี้ทำหน้าเหมือนพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ระเบิดไว้ที่ส่วนลึกของจิตใจ ฉันงงนะฉันผิดอะไรล่ะเนี่ยคราวนี้
“เธอนี่มัน.. ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับเธอแล้ว! -*-“
สุดท้ายเราก็ต่างคนต่างเงียบเพราะแฟรงกี้ไม่ยอมคุยกับฉัน เราเดินไปเรื่อยๆโดยไม่มีจุดหมายปลายทาง ไม่รู้ว่าจะไปหยุดที่ไหนออกจากที่นี่ยังไง แม้เวลาจะล่วงเลยมานานแล้วก็ตาม
เราแบ่งหมากฝรั่งกันคนละครึ่ง เคี้ยวแทนน้ำ เพราะจะประหยัดไว้ยามจำเป็นจริงๆ สีหน้าแฟรงกี้เริ่มไม่ดีคงจะรู้แล้วแหละว่ายิ่งเราเดินก็ยิ่งเหมือนเดินไปหาป่าลึก
“ฉันว่าเราพักกันที่นี่ดีกว่า” แฟรงกี้บอกแล้วนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ฉันเลยนั่งลงตาม
“ฉันกลัว... แฟรงกี้”
“เวลาแบบนี้ต้องสู้สิ ฉันว่าเป็นฝีมืออัคคีชัวร์”
“ฝีมืออัคคีเหรอ?”
“ก็ไอ้คนชุดดำพวกนั้นไง”
“ทำไมนายต้องโทษเพื่อนตัวเองด้วย นายคิดว่าอัคคีจะทำจริงๆเหรอ”
“เธอมันโง่ มินิ เธอมันโง่จริงๆอย่างน้อยเธอน่าจะฉลาดสักเรื่องหน่อย” แฟรงกี้พูดแล้วมองฉันอย่างดูแคลน มันทำให้ฉันรู้สึกปวดใจขึ้นมา ถ้าคนอื่นว่าฉัน ฉันจะไม่รู้สึกเจ็บแบบนี้เลย
“นายนั่นแหละโง่ เป็นอัจฉริยะยังไงเรื่องแค่นี้นายยังไม่รู้เลย”
“มันไม่ใช่เพื่อนพวกเราตั้งนานแล้ว พ่อมันเป็นศัตรูพ่อเธอ เธอก็รู้ไม่ใช่ว่าทั้งสองรู้จักกันแล้วเคยไว้ใจกันหรอกเหรอ อัคคีก็ไม่ต่างกันหรอก!”
“แต่ฉันเชื่อใจอัคคี” เราทั้งคู่ยังคงเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ทำไมแฟรงกี้ต้องมองอัคคีในแง่ร้ายตลอดด้วย
“แล้วทุกครั้งที่เธอเห็นมัน ไม่แปลกเหรอที่เธอจะมีอันตรายรวมถึงครั้งนี้ด้วย มันไม่ใช่เล่นๆแล้วนะมินิ”
“มันแค่บังเอิญ”
“บังเอิญทุกครั้งเลยอ่ะนะ”
ฉันไม่อยากจะพูดกับแฟรงกี้แล้ว ! L
“ทำไม รู้สึกโกรธเหรอ แตะมันไม่ได้เลยนะ”
“อย่ามาหาเรื่องฉันนะ”
“เดี๋ยวนี้เธอกล้าเถียงฉันแล้วนะ”
“นายมันคนทรยศ เพื่อนตัวเองยังไม่ไว้ใจเลย พวกเราทั้งสามสัญญากันแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะเชื่อใจกัน”
“ถ้าฉันไม่เห็นมันยิงเธอ ฉันจะกล้าพูดเหรอ เธอคิดว่าฉันไม่เจ็บใจเหรอ เธอคิดว่ามีแค่เธอเหรอที่เชื่อใจอัคคี”
วะ..ว่าไงนะ
“ไม่จริง” ฉันพูดแล้วน้ำตาไหลพรากๆ “นายเห็นเมื่อไหร่ นายมันคนทรยศจอมโกหก”
“ฉันไม่เคยเสียใจแบบนี้มาก่อนเลย เป็นเพราะว่าฉันกลัวว่าเธอจะเป็นอันตรายเลยแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าไอ้อารอนนั่นคืออัคคี ฉันแค่อยากรู้ความเคลื่อนไหวของมัน เพื่อที่ฉันจะสามารถปกป้องเธอได้ วันนั้นฉันจะไปหาเธอที่บ้านแต่ฉันเห็นมันยิงเธอกับตา แน่นอนว่าฉันจะตามไปแต่ไม่ทัน มันคงไม่รู้ตัว ฉันเลยแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าเธอเข้าโรงพยาบาล”
อะไรนะ .. เรื่องทั้งหมดมันคืออะไร เขากำลังบอกว่าอยากปกป้องฉัน?
เขากำลังจะบอกว่า อัคคีคือตัวอันตราย?
“มะ..เมื่อไหร่”
“ตอนที่เธอกับออสตินเข้าโรงพยาบาลพร้อมกัน ครั้งนั้นแหละ”
“นายอาจจะตาฝาดหรือจำผิดก็ได้นะ..”
“ขนาดนี้แล้วเธอยังเชื่อมันอีกเหรอ” แววตาแฟรงกี้อ่อนฮวบลง มันทำให้ฉันพูดไม่ออก เรื่องในหัวของฉันมันตีกันไปหมด
“หมดเวลาเถียงกันแล้วนะหึๆ” เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้ฉันผงะเมื่อหันไป ก็เห็นชายชุดดำคนเดิมกำลังถือปืนแล้วเล็งมาที่พวกเรา
“นายต้องการอะไร ปล่อยเธอไปนะ”แฟรงกี้ตะโกนลั่น มันทำให้น้ำตาของฉันมันไหลออกมาอีก เขาเป็นห่วงฉันจริงๆใช่มั้ย.. เขาไม่ได้เกลียดฉันจริงๆใช่มั้ย..
“ต้องการ..ชีวิตพวกแกไงฮ่าๆ”
ความคิดเห็น