คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : แอปเปิ้ล
พักกลางวัน
ร้านอาหาร เจ๊แมว
“เฮ้อ.. ให้ตายสิแอปเปิ้ลหมดT_T”
“ไอ้บ้านี่ แอปเปิ้ลมันสำคัญกับชีวิตแกมากเหรอไงฟะ”
“แกจะไปรู้อะไรลีโอ ของที่เราชอบยังไงก็ชอบอยู่ดีนั่นแหละ ไม่ได้การละฉันไปซื้อแอปเปิ้ลก่อนนะ”
“ทาด้า! ไม่ต้องไปแล้ววว แต๊นนนนน นี่ไงของโปรดนาย ฮิๆๆ” ในขณะที่ออสตินกำลังลุกขึ้นจากโต๊ะ อยู่ๆหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องสำอางหนาโบ๊ะของยัยเซย่าก็โผล่มาพร้อมถุงแอปเปิ้ลซะงั้น หูยย ยัยโรคจิตตามมาถึงนี่เลยเรอะ -*-
“เธอมาได้ไงเนี่ย ฉันล่ะทึ่งO_o” คนเงียบๆแบบเลโอแฝดน้องพูดขึ้นมาบ้าง
“แฟนฉันอยู่ไหนฉันก็อยู่นั่นแหละย่ะ”
เซย่าคงลืมแฟรงกี้หมดใจแล้วสินะ -..-
“เฮ้ย!ฉันไปเป็นแฟนกับเธอตอนไหนเนี่ย”
“ยี๋ ฉันไม่ได้หมายถึงนายย่ะ ฉันหมายถึงออสตินต่างหาก” ยัยเซย่าหันไปเบ้ปากใส่ลีโอ “เอ้ามินิก็อยู่นี่เหรอจ้ะ สวัสดีนะ^^” อยู่ตั้งนานแล้วว้อยยยย =[]=
“แล้วฉันไปตกลงกับเธอต้องแต่เมื่อไหร่”
“จุ้ๆๆ ไม่เอานะจ้ะ ฉันตกลงเองได้ เดี๋ยวสักวันนายก็ยอมรับฉันเองนั่นแหละ โอเค้?”
ยัยเซย่าเอานิ้วชี้ไปแตะที่ปากของออสตินเพื่อไม่ให้พูด ยี๋ ! ถ้าเป็นฉัน ฉันทนไม่ไหวหรอก คงจะลุกขึ้นแล้วถีบยัยนี่กระเด็นออกจากร้านเลยแหละ ฉันเชื่อว่าออสตินเองก็คงคิดแบบนั้นเหมือนกัน ! ^O^
“ขอบใจสำหรับแอปเปิ้ลนะ กินข้าวมายัง นั่งด้วยกันมั้ย^^”
เย้ยย! หน้าแตก นอกจากไอ้บ้าออสตินก็ไม่ถีบยัยเซย่ากระเด็นออกจากร้านแล้วยังเชื้อเชิญให้มากินข้าวร่วมโต๊ะด้วยกันอีก เห็นแก่แอปเปิ้ลเกินไปแล้ว ชิ ! คราวนี้ฉันต้องกินข้าวไม่สงบแน่ๆอ่ะ T^T
“อุ๊ยย หิวจุงเบย ขอร่วมโต๊ะด้วยคนนะทุกคน เธอคงไม่ว่าอะไรนะจ้ะมินิสีหน้าเธอดูไม่ดีเลยอ่ะ รำคาญฉันหรือเปล่าT^T” นังมารยาหญิงเยอะ ! จ้ากกกกกก หมั่นไส้ ดูสิตอนนี้สายตาในโต๊ะทุกคู่จับจ้องที่ฉันหมดแล้วอ่ะ แค้นนี้ต้องชำระ เอาล่ะยังไงฉันก็ไม่อนุญาต
“อุ๊ยย ไม่มีปัญหาหรอกจ้ะเพื่อนเซย่า มินิเต็มใจ๊เต็มใจ”
เย้ยยย !! ฉันพูดจริงเหรอเนี่ย T_T
“ว้ายน่ารักที่สุดเลยง่ะ ไม่เกรงใจละนะ” พูดจบยัยเซย่าก็เลือกที่นั่งใกล้ๆออสตินแล้วยิ้มหน้าระรื่น ส่วนออสตินก็หน้าระรื่นเหมือนกัน แต่ว่าที่เขาหน้าระรื่นเพราะเขาได้กินแอปเปิ้ลนี่แหละ ! =[]=
“นั่นไอ้อารอนไม่ใช่เหรอ”
“ไหนๆ” ฉันมองตามปลายนิ้วของเฮนรี่ที่ชี้ออกจากนอกร้าน ฉันมองผ่านกระจกที่ใสกริ๊กแต่ก็ไม่พบกับใครเลยนอกจากหมาตัวหนึ่งที่เดินผ่านเท่านั้น ร้านอาหารออกจะหรูทำไมชื่อร้านมันเลิศหรูซะยิ่งกว่านะ-o-
“แต่เมื่อกี้ฉันเห็นจริงๆนะ”
“ฉันว่าพี่เบลอแล้วล่ะ”
“หา! ยัยนี่เรียกลูกพี่ว่าไงนะ” ไอ้บ้าปากสุนัขลีโอพูดอย่างตกใจ ตาแทบจะถลนออกนอกเบ้า อะไรมันจะตกใจขนาดน้านนน !! =_=
“ฉันพูดอะไรผิดไปเหรอ!!”
“นี่ฉันต้องฝันแน่ๆ เฮ้ ! เล แกลองตบฉันซิ!!”
“มานี่ฉันตบแทน”
เพียะ !! หน้าของอีตาลีโอหันไปตามแรง เพราะว่ายัยเซย่าตบแทนแถมยังตบแรงซะด้วย ฉันสังเกตุเห็นหน้าของลีโอเริ่มเป็นรอยแดงๆ เป็นตราประทับห้านิ้วที่หน้าแล้วล่ะ สมน้ำหน้า เวอร์เองทำไม >o<
“ฉันเจ็บนะ เธอมาตบฉันทำไมเนี่ย!”
“ก็นายบอกเองว่าให้ตบ ฉันเลยตบแทนน่ะสิ”
“ฉันไม่ได้บอกให้เธอตบฉันนะ”
เอาแล้วไงยัยเซย่ากับลีโอเถียงกันจะเป็นจะตาย แบบไม่มีใครยอมใครซะด้วย -*-
“ใครจะตบมันก็เหมือนกันนั่นแหละ ทำไมหา-*-“
“แต่เธอมือหนักมากนะเว้ย ถ้าไอ้เลมันตบมันคงไม่ตบฉันแรงแบบนี้หรอก ที่สำคัญฉันแค่พูดประชดไม่ได้จะให้เธอตบจริงๆซะหน่อย”
“ตบไปแล้วก็ให้มันแล้วไปสิ เอ๊ะ! ทำไมนายถึงมากเรื่องแบบนี้เนี่ย ขี้บ่นเหมือนแม่ลูกอ่อนเลยนะ!”
“เธอว่าไงนะ ! แม่ลูกอ่อนงั้นเหรอ เธอทำเหมือนกับเคยเป็นงั้นแหละถึงรู้ดี”
“กรี๊ดดดด! ใช่สิ ทำไม ทำไม! ฉันเป็นแม่ลูกอ่อนแล้วไง เป็นลูกของออสตินเพื่อนนายนั่นแหละ”
“เฮ้ย! ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย!”คราวนี้เสียงของออสตินพูดขึ้นบ้าง หลังจากที่เขากัดแอปเปิ้ลลูกใหม่
“น้องคะ เอากับข้าวเหมือนผู้ชายคนนี้นะคะ”ยัยเซย่าไม่สนใจแล้วหันไปบอกเด็กเสิร์ฟจากนั้นก็ชี้ไปที่ออสติน ส่วนลีโอก็นั่งจ้องหน้ายัยเซย่าอย่างแค้นๆ แล้วกัดฟันกรอด
“แล้วทำไมเธอต้องมาสั่งแบบฉันด้วยเนี่ย”
“เราเป็นแฟนกันนะ ออสตินT_T”
“เลิกไร้สาระสักทีน่า เธอชอบไอ้แฟรงกี้ไม่ใช่เหรอ”
“ไม่เอาอ่ะ ฉันยกให้เพื่อนมินิไปแล้ว ส่วนมินิก็ยกนายให้ฉันแล้ว”
ฉันไปเป็นเพื่อนแกตั้งแต่ตอนไหนฟะ นึกแป๊ป (-_-*)
“เฮ้! มินิ ยัยปลาปิรันย่านี่พูดจริงเหรอ ฉันไม่ใช่สิ่งของนะ”
“ฉันไม่ได้พูด ยังปลาปิรันย่าของนายพูดเองเออเองทั้งนั้น คนสวยไม่เกี่ยว”
“กรี๊ดดด ออสตินอ่ะ ฉันชื่อเซย่านะ อร๊ายยขี้เล่นนะเนี่ย-///-“ น่าหมั่นไส้อะไรแบบนี้ ยัยเซย่าพูดแล้วเอามือจิ้มแขนออสตินอย่างเคอะเขิน แม้ว่าเขาจะปัดออกอย่างรำคาญก็เถอะ ยัยเซย่าไม่เห็นจะแคร์
และแล้ววันนี้เวลาเรียนที่แสนจะน่ารำคาญก็หมดลง และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันปลอดภัยหายห่วง ถ้าเป็นแบบนี้ตลอดไปก็ดีสินะ ฉันวางหวีแล้วไปถือกระเป๋านักเรียนที่โยนไว้บนเตียง ฉันอาบน้ำเสร็จเปลี่ยนเป็นชุดนอนแขนยาวขายาวเรียบร้อยแล้วด้วย เพราะว่าวันนี้ฉันต้องไปติวกับแฟรงกี้ เขาบอกกับฉันว่าถ้าขืนใส่สั้นๆไปอ่อยเข้าแล้วก็ เขาจะจับฉันโยนออกจากนอกห้อง แล้วปิดประตูล็อคสิบชั้นเลย ฮึ! ให้ตายสิหลงตัวเองไปแล้วที่คิดว่าฉันจะไปอ่อยเขาน่ะ -*- ฮิๆๆทำไมเขาต้องพูดตัดหน้านะ คิดอยู่พอดี เย้ยยยไม่ใช่
“ทำไมเธอไม่เข้าใจนะ” เขาเอามือกุมขมับแล้ว อย่างปวดหมองสุดๆ หลังจากที่อธิบายมาร้อยแปดแล้วคนฉลาดน้อยอย่างฉันก็ไม่เข้าใจสักกะติ้ด T^T “ฉันพึ่งสอนไปแหม็บๆ!” จ้ากกก สะดุ้งหมด แงๆๆ น่ากลัว T_T
“เอ่อ..ก็นั่นสิTOT”
“เธอต้องใส่สูตรเข้าไปในตรงนี้” เขาเอาปากกาเคาะที่กระดาษที่เขียนสูตรไว้อย่างเหลืออด แฟรงกี้สุดหล่อจ๋า ใจเย็นๆนะจ้ะ T^T
“หา?สูตรอะไรเหรอ”
“หา!!?” เขามองฉันแบบเหลือเชื่อ แล้วเบือนหน้าหนีอย่างสะกดอารมณ์ แว้กๆๆตายแน่ช้านนนน เขาจะหักคอฉันมั้ยเนี่ย T^T
“แฟรงกี้….”
“รู้จักหัดคิดเองบ้างสิ”คราวนี้เขาหันกลับมาจ้องฉันอีกครั้ง
“>/////< >o<”
“มีอะไร”
“ฉันคิดว่าหน้าตานายตอนโกรธนี่เจ๋งดีเหมือนกัน>///<”
“เธอนี่ให้ตายสิ”เขาพูดอย่างเซ็งสุดติ่งกระดิ่งแมว เหมือนกันผู้ใหญ่ที่สอนหนังสือเด็กแล้วไม่จำสักที
“ทำแบบนี้ก็เท่ไปอีกแบบ”
ปั้กกก!
ฉันสะดุ้งโหยง เมื่อเขาวางปากกาอย่างหมดความอดทน แล้วหันมาด่าฉันฉอดๆๆ แล้วฉันจะทำอะไรได้ล่ะ อุตส่าห์ชมน้าแงๆๆ T_T
“ยังโง่!”
“ขอโทษจ้ะT^T”
และฉันก็โดนดุแบบนี้ทุกวัน แม้ว่าเขาจะโมโหและด่าฉันปาวๆแต่สำหรับฉันทุกการกระทำของเขามันกับดูหล่อและเท่ไปหมดและนั่นมันทำให้แฟรงกี้โมโหหนักสุดๆ แต่เมื่อเขายิ่งโมโหฉันก็ยิ่งมีความสุขเข้าไปใหญ่(แลดูโรคจิต) จนมีครั้งนึงที่เขาหลุดปากออกมาว่า ‘ฉันจะมีคนแบบนี้เป็นภรรยาในอนาคตได้ยังไงนะ’ แต่อย่างไรก็ตามฉันต้องสู้สุดติ่งให้สมกับที่แฟรงกี้อุตส่าห์มีความมานะอดทน ติวให้ฉันมา พรุ่งนี้แล้วสินะที่ต้องสอบหลังจากที่เขาบ่นด่าฉันมาสองสามอาทิตย์ นายคอยดูให้ดีนะแฟรงกี้ฉันจะทำให้นายเห็นให้ได้ ว่าฉันทำได้ และนายจะไม่เสียใจที่จะต้องแต่งงานกับคนแบบฉัน โฮะๆๆๆๆ>o<
ความคิดเห็น