คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : หลบภัยT^T
ฟึ่บ พรวดด !!
ฉันเล่นทีเผลอตอนที่เฮนรี่ตั้งหน้าตั้งตาคิ้วขมวดรอคำตอบจากฉันอยู่นั้น ฉันวิ่งหนีทันทีหมายจะวิ่งเข้าห้องโดยมีเสียงร้องโหวกเหวกโวยวายของพี่(เลี้ยง)ชายสุดที่รักดังมาข้างหลัง แต่เรื่องอะไรฉันจะหยุดให้โง่เล่า เดี๋ยวถูกจับได้กันพอดี ฮิๆ ^o^
“ออสตินแกห่างจากแอปเปิ้ลสุดที่รักของแกสักวิเหอะ แล้วไปจับยัยมินิเดี๋ยวนี้ !!”
“ครับ ลูกพี่!!”
“เกิดอะไรขึ้นอ่ะ”
“เลโอกับลีโอวิ่งตามมินิเร็วอย่าให้หนีไปได้!!” เสียงเฮนรี่บ่งบอกได้เลยว่าโมโหฝุดๆ>_< กรี๊ดอะไรเนี่ยจากหนึ่งกลายเป็นสองแล้วกลายเป็นสี่ ตายแล้วขาฉันยิ่งสั้นๆอยู่
ปัง !
แกร๊ก ..
ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกที่วิ่งเข้าห้องตัวเองแล้วล็อคประตูเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ฟู่ววว >_< โล่งอกแค่นี้ก็รอดแล้ว ฉันยิ้มอย่างพอใจแล้วหมุนตัวกลับมาในห้องแต่ทว่า..
“นี่มันอะไรก๊านน ห้องฉันเปลี๊ยนไป๋>_<”
“มินิไปไหนแล้วลูกพี่”เสียงแว่วๆของออสตินดังขึ้น ฉันเลยค่อยๆเดินกระดึ๊บๆเข้ามาในห้องที่เปลี่ยนไปอย่างช้าๆ แม้ว่าจะล็อคประตูแล้วก็ยังหวั่นใจอยู่ดีอ่ะ
ปังๆๆๆ !!
เสียงทุบประตูอย่างบ้าคลั่งดังมาจากห้องข้างๆแล้วตามด้วยเสียงโวยวายของเฮนรี่ นี่ถ้าเขาหายตัวได้คงจะแวบเข้ามาบีบคอฉันตายคามือแล้วมั้งนั่น อ๊ายยยน่ากลัว>.<
“ออกมานะ มินิ!! เลิกทำตัวเป็นเด็กๆได้แล้ว ฉันบอกให้ออกมาไงงงง !!”
ว้ายยย หนูกลัวT_T
เอ๊ะ…แต่เดี๋ยวนะ ทำไม..
ห้องฉันเปลี่ยนไป…
เสียงประตูดังมาจากห้องข้างๆ…
ทั้งๆที่เฮนรี่ตามตัวฉันอยู่..
และยังมี…แฟรงกี้ที่เดินออกมาจากห้องน้ำในลักษณะที่เปลือยท่อนบนด้วย แถมหัวเขายังเปียกๆและมีกลิ่นชมพูอ่อนๆลอยมาติดจมูกฉันด้วย.. หรือว่า…
“ว้ายยย>_<”
“เฮ้ยยย!! ใครปล่อยสัตว์สงวนเข้ามาในห้องฉัน=_=”
“กรี๊ดดดด !! ฉันไม่ใช่สัตว์สงวนนะ”
ว้ายยหุ่นเขาดีจัง เมื่อแฟรงกี้รู้ว่าฉันกำลังมองเขาอยู่เขาเลยรีบดึงผ้าห่มที่อยู่บนเตียงมาปิดร่างอันเพอร์เฟคของเขาไว้เหมือนกลัวฉันจะเข้าไปปล้ำฉันอย่างนั้นแหละ ! -_-^
“มินิ..”
แอดด..
เสียงประตูเปิดแล้ว>_<
“เฮ้ ! ลูกพี่มินิไม่อยู่ในนี้” เสียงดังของเลโอดังมาจากห้องข้างๆนั่นก็คือห้องฉันนั่นแหละ
“เธอ…”
“ชู่ววว อย่าเสียงดังสิ!” ฉันมองหน้าแฟรงกี้อย่างไม่พอใจ
“เมื่อกี้เธอเสียงดังกว่าฉันอีกนะ แถมยังร้องกรี๊ดกร๊าดอีกด้วย แล้วนี่มาทำอะไรในห้องฉัน ระ..หรือว่า ไม่นะ!T_T” แฟรงกี้กระชับผ้าห่มแน่นขึ้นไปอีก เอาเข้าไปหน้าฉันคงจะหื่นกระหายมากสินะ
“โอ้ยย คนสวยปวดเฮด ฉันไม่ได้มาปล้ำนายนะ”
“ฉันยังไม่ได้พูดอย่างนั้นเลย แสดงว่าเธอกำลังคิดทะลึ่งกับฉันจริงๆใช่มั้ย อย่าริอ่านเข้ามาเชียวนะ”
คนสวยจะเป็นลม เป็นเอามากนะยะ ระแวงฉันถึงขั้นถือหมอนเตรียมฟาดหัวฉันเลยเรอะ มันไม่เกินไปเหรอฟะ -_-*
“ก็ท่าทางของนายมันบ่งบอก-_-^”
“ยังจะแก้ตัวอีก ดีล่ะ ฉันจะบอกเฮนรี่มาจัดการเธอเดี๋ยวนี้ เฮน..อู้อี้ๆๆ>_<” ฉันรีบกระโดดขึ้นเตียงแล้วเอามือปิดปากแฟรงกี้ไว้ในลักษณะที่นั่งคร่อมตัวเขาอยู่ แฟรงกี้ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจบ่งบอกได้ว่าตกใจสุดขีด โฮะๆๆๆๆเขากลัวฉันจริงๆเหรอเนี่ย -_-^!
“ฉันบอกให้เงียบๆไง”
แฟรงกี้พยักหน้าอย่างกลัวๆ
“แน่นะ?”
หงึกๆ ~ ฮิๆตอนนี้เขาไม่ต่างอะไรจากลูกแมวเหมียวเชื่องเลยๆ >.<
“มันจะมากไปแล้วนะ.. เธอบุกเข้ามาในห้องฉันแถมยังใช้หัวสมองอันชาญฉลาดของฉันจำเบอร์ไอ้ไอรอนแมนชู้รักของเธอนั่นอีก ยังไม่พอเท่านั้นเธอจะเข้ามาปลุกปล้ำฉันอีกนะ มันจะมากเกินไปแล้ว!” เขากระซิบด่า “ปล่อยเด็กตาดำๆไปเถอะนะT_T”จำได้ว่าอารอน ไอรอนแมนมาจากที่ใด-_-? นี่เขากลัวฉันขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย -_-^
“ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกน่า คิกๆ” ฉันขำอย่างพออกพอใจ แล้วเอามือลูบหัวเขาเหมือนเด็กๆ เขาถลึงตาใส่ฉันแล้วปัดมือ ออกอย่างรำคาญ หนอย ไม่กลัวฉันแล้วเรอะเมื่อกี้ยังวิงวอนขอชีวิตอยู่เลย -_-*
“ฉันเป็นเพื่อนเล่นเธอรึไง -_-“
“เมื่อกี้นายยังร้องไห้ขอความเมตตาจากฉันอยู่เลย”
“ฉันล้อเล่น”
หมับ~
ว้ายย อยู่ๆแฟรงกี้ก็ดึงตัวฉันมากดลงลงตรงเตียงแทนที่เขาเมื่อกี้เฉยเลยอ่ะ แถมยังแสยะยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้ายอีกตะหาก แง TOT
“ตัวก็ผอมบางเหมือนไม้จิ้มฟัน เตี้ยอย่างกับคนแคระทั้งเจ็ดของสโนว์ไวท์บังอาจมาข่มขู่ฉัน ไหนลองบอกเหตุผลที่เธอหนีไอ้ขี้เก๊กเฮนรี่แล้วมาหลบอยู่ห้องฉันมาสิ ถ้าเธอตอบเข้าหูฉันอาจจะเมตตาปล่อยให้ลูกนกลูกกาอาศัยอยู่ในห้องฉันก็ได้” เขายักคิ้วกวนๆใส่ฉัน
กรี๊ดดด>_< ลูกอดีตมาเฟียตะหากย่ะ คอยดูถ้าฉันหนีออกไปได้ฉันจะไปฟ้องคุณพ่อว่าเขาหาว่าพ่อฉันเป็นนกเป็นกา(เนื่องจากว่าฉันเป็นลูกนกลูกกา) อุ้ยยยลืมไปเดี๋ยวพ่อฉันไม่ปลื้มจะตัดแฟรงกี้ออกจากการเป็นว่าที่สามีของฉัน (รีบเปลี่ยนใจโดยเร็ว)
“ก็เพราะนายนั่นแหละตัวดีบังอาจทิ้งระเบิดลูกใหญ่ใส่ฉัน จนฉันต้องหนีมาหัวซุกหัวซุนเข้ามาในห้องทุเรศๆของนาย !=_=”
อันที่จริงไม่ได้ทุเรศ เรียบร้อยกว่าห้องฉันเยอะ -o-
ชิ้ง ~ !
ทันทีที่ฉันพูดจบแฟรงกี้ก็มองฉันด้วยสายตาน่ากลัวพร้อมปล่อยรังสีพิฆาตใส่ฉันทันที
อุ๊ยยยย>_< เปลี่ยนคำพูดก็ได้
“เพราะว่าเฮนรี่ถามฉันเรื่องไม่เป็นเรื่องเลยทำให้ฉันหนีมาด้วยความเร็วแสง และมาคุกเข่าขอความเมตตาจากนาย ได้โปรดเถอะค่ะ เจ้าชายเมตตาฉันด้วย”โทษพี่ชายบอดี้การ์ดคนหล่อเพื่อเอาตัวรอด
วิ้งๆๆ ^o^ ฉันกระพริบตาปริบๆอย่างน่าสงสาร(มั้ง) เพื่อให้เขาใจอ่อนและเห็นใจฉันสักที
“งั้นหรอ”เขาอมยิ้ม ว้ายหล่อค่ะ แม่ขาหนูจะเอาผู้ชายคนนี้ “แต่เธอไม่ได้มาคุกเข่าแถมยังมาด่าฉันปาวๆอีก ! ฉันจะให้เธออยู่ดีมั้ยน้า” แฟรงกี้ทำหน้าลังเล ทรมานใจฉันเล่นๆ
“เลิกคร่อมฉันสักทีปล่อยได้แล้ว” ดูเหมือนแฟรงกี้เองจะพึ่งรู้ตัว เขาชะงักเล็กน้อย แล้วรีบเด้งออกจากตัวฉันทันที อุ๊ยเสียดาย ผิดๆ>_< ฉันเป็นกุลสตรีศรีสยามนะ ฮี่ๆ
“ฉันให้เธออยู่ก็ได้ แต่อย่าสร้างความลำบากให้ฉันก็แล้วกัน -*-“
“สัญญาด้วยรักอันบริสุทธิ์ ที่มอบให้เธอ”
นอกจากอีตาแฟรงกี้จะไม่ซึ้งแล้วยังเบือนหน้าไปทางอื่นทำท่าเหมือนจะอ้วกอีกตะหาก !! เสียใจกระซิกๆT^T
“จำคำพูดเธอไว้ละกัน!” พูดจบเขาก็หมุนตัวหายไปในห้องน้ำทันที
ผ่านไปราวๆห้านาทีแฟรงกี้ก็กลับมาด้วยชุดนอนสบายๆ สีน้ำเงินเข้มขายาวแขนยาว(มิดชิดเชียวนะยะ)
แล้วจากนั้นเขาก็นั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือแล้วหยิบอุปกรณ์ต่างๆมาไว้บนโต๊ะ
“ทำไรหยอตะเองO_o”
“อย่ามาพูดจาเลี่ยนชวนอ้วกนะ”
“ก็แค่ถามว่าทำอะไรเองทำไมต้องว่ากันด้วยT_T”
“คนที่สอบได้ที่โหล่ไม่เข้าใจหรอก”
“โฮ นายว่าฉันT^T”
“เธอนี่โง่แล้วโง่อีกนะ นั่งบนโต๊ะเขียนหนังสือแล้วเอาหนังสือออกมาจากกระเป๋าก็ต้องทำการบ้านสิถามได้” ถามดีๆนะเฟ้ย !! =_= แต่ต้องบ่นในใจเดี๋ยวโดนเนรเทศออกจากห้อง เพราะเมื่อสักครู่เฮนรี่ได้ถอดใจแล้วไปตามหาฉันที่อื่นแล้ว (เพราะแอบเงี่ยหูฟัง)
“ใครจะไปรู้บางทีนายอาจจะกำลังอ่านนิยายอยู่ก็ได้ ฮุฮิ>_<”
“เพ้อเจ้อ!!”เขาหันมามองฉันอย่างดุๆ “แล้วหุบปากไว้ด้วยนะ ถ้าไม่อยากโดนถีบออกจากห้อง ฉันจะทำการบ้าน”
“นายไม่ทำหรอกนายเป็นสุภาพบุรุษ^^”
“ไม่ลองไม่รู้”เขาหันมาพูดอย่างรำคาญ ฉันเลยนั่งอย่างเจี๊ยมเจียมรูดซิบปากอย่างดีTOT
ผ่านไปหลายนาทีแล้วแต่ว่าเขายังไม่ลุกไปไหนเลยO_o ฉันก็ต้องนั่งเงียบๆอยู่ตั้งนาน ไม่ได้พูดอะไรมันคันปากยิกๆแฮะ
“ว่าแต่..นายตั้งใจทำงานแบบนี้มันเอาเปรียบคนอื่นไปหน่อยน้า”
“อะไรของเธออีก-_-^^” เขามองฉันเหมือนอยากจะอยากลุกมาถีบฉันออกจากห้องเต็มที อะไรกันฉันพยายามแล้วนะมันคันปากอยากพูดมากเองง่ะ(T/\T)
“นายไม่แบ่งให้คนอื่นสอบที่หนึ่งบ้างเลยเหรอ ฉันว่าแล้งน้ำใจไปหน่อยนะ^_^”
“สมองเธอคงคิดได้แค่นี้จริงๆ ต่อให้ฉันแบ่งหรือยอมอ่อนข้อให้ เธอก็ไม่มีทางได้ที่หนึ่งอยู่แล้ว”
“เราอยู่คนละห้องถ้านายไม่ได้ที่หนึ่ง ฉันก็ได้ที่หนึ่งไม่ได้อยู่ดี”
“ต่อให้ฉันหลับตากากบาทหรือทำข้อสอบยังได้คะแนนเยอะกว่าเธอนั่งทำสมาธิทำข้อสอบซะอีก”
“นะ..นายTxT” ดูถูกฉันเกินไปแล้ว ถูกเป๊ะเลยด้วย โฮฮY_Y น้ำตาไหลพราก
“แทงใจดำล่ะสิ นั่งทำหน้าบูดเหมือนตูดชะนีแบบนั้น”
เจ็บจี๊ดเลยจ้าT[]T
“นายทำการบ้านต่อไปเถอะ ฉันไม่รบกวนนายแล้วTT^TT”
“ก็แค่นั้น” เขายักไหล่แล้วหันไปสนใจการบ้านต่อ
“ว่าแต่นายจะยกฉันให้แซมจริงๆเหรอO_o” ปากหนอปากอยู่ดีๆไม่เป็นจริงๆช้านนTOT
ปึก! เขาวางปากกาแล้วหันมาทางฉันอย่างตกใจ จากนั้นก็เดินมาแล้วเขย่าตัวฉันจนหัวสั่นคลอนไปมา
“เธอไปรู้อะไรมา”
“ใจเย็นๆ หัวฉันจะหลุดT T” เขาปล่อยฉันทันทีแล้วจ้องฉันอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ
“ฉันได้ยินตอนจะเซอร์ไพรส์นาย แล้วก็ได้ยินเรื่องปวดใจมาน่ะ”
“นี่คงเป็นเหตุที่ทำให้เธอเมินฉันสินะ ฮ่าๆ” เขาหลุดขำ แต่ฉันไม่ขำว้อยยย
“ตอบมาสิ”
“ฉันจะตอบก็ต่อเมื่อเธอตอบคำถามฉันก่อน”
ฮึ! ยังมาต่อปากต่อคำกับฉันอีก ตาบ้า! -_-;;
“ว่ามา ไม่มีอะไรที่ฉันตอบไม่ได้อยู่แล้วยกเว้นเรื่องวิชาการ”
“ฉันรู้ว่าเธอฉันไม่ถามเรื่องเรียนหรอก”เขามองแบบสายตาดูแคลน “เธอชอบไอ้อัคคีแทนที่จะเป็นฉันจริงเหรอ” เหงื่อตกเลยตู -_-'
“นายไปรู้อะไรมา”
“นั่นมันคำถามฉัน เลียนแบบทำไม มีหน้าที่ตอบก็ตอบมา”
“ก็ได้ไม่มีอะไรที่ฉันตอบไม่ได้อยู่แล้ว”เขามองฉันด้วยสายตาสอดรู้สอดเห็นเต็มที อ้ะๆสงสารบอกก็ได้ “ไม่ได้ชอบหรอก พอมาคิดๆดูแล้ว” ฉันพึ่งแน่ใจตอนได้คุยกับอัคคีแบบจังๆนี่แหละ ใช่แล้ว..ฉันตัดใจจากแฟรงกี้ไม่ได้ น่าสมเพชมั้ยล่ะ T_T ได้ยินคำตอบดังนั้น เขาก็ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ทันที
“แปลว่าเธอยังชอบฉันอยู่ล่ะสิ” เขาหรี่ตามองอย่างจับผิด
“มั้ง ! ไม่รู้สิ นายผิดกติกา นี่มันคำถามที่สองแล้วนะ ตอบคำถามฉันมาเลยดีกว่า”
“อืมคงงั้นมั้ง ฉันอาจจะรำคาญเธอก็ได้ หงุดหงิดโว้ย”
โอ๊ะ ! บ้าจริง !! ชิ!! แล้วแต่ย่ะอย่ามาเสียใจทีหลังก็แล้วกัน โมโหแงๆๆ T^T
“อย่ามาเบะปากจะร้องไห้นะ รีบๆออกไปเลยชิ่วๆ”
เขาโบกมือไล่ฉันอย่างไร้เมตตา แงT_T
“ก็ได้ๆๆๆๆๆ อีตาแฟรงกี้หน้าลิง ฉันเกลียดนายสุดๆๆๆๆๆเลย โฮฮฮฮแม่จ๋าTOT” ฉันกระแทกเท้าปึงปังแล้วเปิดประตูออกจากห้องด้วยความเศร้าเสียใจ แต่เขาไม่ง้อฉันหรอก
แอ้ดดด
ปัง !
แต่ทว่า…
“ทำไมเธอถึงออกมาจากห้องไอ้แฟรงขี้ ! แล้วนี่..เธอร้องไห้ทำไมมันทำอะไรเธอบอกฉันมานะ!!”
แงT^T ซ..ซวยแล้วจ้า ทำไมเฮนรี่มายืนคิ้วขมวดเป็นปมอยู่หน้าห้องแฟรงกี้ได้ ใครก็ได้ช่วยฉันที TT^TT
ความคิดเห็น